We sliepen onrustig in een houten barak in een soort van stapelbed met dunne matraskes op knalharde planken. We hoorden elk geluid in en rond het huis, want tussen de planken gaapten grote spleten. Gelukkig overstemde het geluid van de zee de meeste geluiden. We aten heerlijke, primitieve maaltijden van een schots-en-scheve tafel met een mix van borden en bestek onder een geïmproviseerd zeil tegen de regen. Het eten werd gekookt op een houtvuur in zwartgeblakerde potten en pannen. Het (af)waswater (en tegelijk drinkwater) werd met een emmer uit een waterput geschept. Gelukkig hadden we onze waterfilter mee om het drinkwater te zuiveren.

Het was allemaal wat primitief. De eerlijkheid gebiedt ons dus toe te geven dat we na vier nachten blij waren dat we konden vertrekken naar een zacht bed en een hutje met stromend warm water en een keuken met een iets meer gevarieerd aanbod van maaltijden.

Tegelijkertijd was het echter ook genieten. Julie liep vrolijk rond met een rits hondjes in haar kielzog en met haar kousen hoog opgetrokken in haar veel te warme stapschoenen: ze wilde niet nog eens gebeten worden door mieren. Mateo ondernam verwoede pogingen om een kokosnoot te plukken door in palmbomen te klimmen: hij had Gabi  – de man des huizes – dit zien doen en wilde het imiteren. Barbara genoot van de hangmat: ze compenseerde zo het slaaptekort als gevolg van de gebroken nachten. Serge was voortdurend op zoek naar een mooie foto: hij was dan ook wreed content wanneer er vlak voor de deur een luiaard werd gespot.

Tijd heeft hier een andere dimensie. En toch moeten we na vier dagen terugkeren naar de werkelijkheid. We willen namelijk de volgende dag vertrekken naar onze laatste bestemming in Costa Rica. Het vertrekken lukt echter niet zo goed. Er is namelijk geen boot om ons weg te brengen. Toen we vier dagen eerder door dezelfde man op het eiland werden gedropt, was goed afgesproken dat hij ons vandaag moest komen halen om 5 uur. Hij is er echter niet.

En dan begint het... Hoe ga je die man contacteren als er eigenlijk geen signaal is om te bellen of te mailen? Het zorgt voor hilarische beelden: Sherri die met haar laptop in de hand rondloopt op zoek naar een signaal om via internet een tekstbericht te versturen naar de gsm van de man. Ze schuilt hierbij onder haar regenponcho, want ondertussen is het beginnen gieten. Gabi die de zee in stapt op zoek naar een gsm-signaal om te bellen, want daar is het beste bereik. Het lukt hen niet de man te bereiken. Uiteindelijk komt het echter allemaal goed en komt de man toch opdagen.

Zo is het leven hier. Geen stress, want dat helpt toch niet. Het blijft toch moeilijk…