We hebben onderweg al verschillende keren een luiaard kunnen bewonderen. Het feit dat onze kinderen het woord ‘sloth’ al goed kennen (maar daarom nog niet altijd goed uitspreken), toont aan dat we er al vaak over hebben gesproken met andere mensen: ‘There is a sloth in that tree!’. Het Spaanse woord ‘perezoso’ zullen we echter pas leren kennen tijdens deze uitstap in Cahuita National Park.

Er lopen vrij veel andere mensen rond. Het valt ons daarom wel een beetje tegen. Het is gewoon fijner als je het gevoel hebt dat je alleen bent in een natuurreservaat en dat je op je eentje dieren kan ontdekken en bewonderen. Onze kinderen kunnen ook heel stil zijn – wat niet altijd kan worden gezegd van andere mensen. Er is echter ook een voordeel aan meer volk: als je iemand ergens naar ziet staan kijken, dan weet je dat er een dier zit.

We hadden dus al opgemerkt dat een paar mensen duidelijk naar iets in een boom stonden te kijken. Het eigenaardige was dat vlak naast hen iemand onder dezelfde boom een dutje aan het doen was. En nog een vierde persoon was een plonske aan het nemen in de zee. Bizar. ‘Misschien zit er een luiaard in de boom, want dan moet je je niet haasten!’ zeggen we tegen elkaar. ‘Kom, Mateo en Julie... als we rap zijn kunnen we misschien een dier zien!’ zeggen we tegen beter weten in. We reppen ons naar de plek waar de andere mensen zijn, maar doen er toch nog lang over, omdat we door het struikgewas moeten ploeteren. Tegen dat we goed en wel op een 100-tal meter van de groep op het strand aankomen, is er niemand meer die nog interesse lijkt te tonen voor iets dat al dan niet in de boom zit. Twee van de vier doen een dutje onder de boom en de twee andere mensen zwemmen in de zee.

Gelukkig gaat Barbara toch even polsen of er iets te zien valt. Blijkbaar niet, maar voor alle veiligheid spreekt ze de mensen toch aan: ‘Er zit een perezoso of zoiets in de boom, maar ik zie hem niet!’ roept ze. Het blijkt dus een luiaard te zijn. Zo dichtbij hebben we er tot hiertoe nog geen gezien. Maar als je niet weet dat hij er zit, dan zie je hem niet! Zalig! Alhoewel... de luiaard is wel heel lui. Na een kwartier heeft het dier nog altijd niet bewogen. ‘Dan waren de vorige luiaarden die we hebben gezien wel actiever!’ merkt Mateo op. Wanneer de mensen vertrekken, installeren wij ons onder de boom. Op die manier is het pas echt zalig: rustig op je rug in het zand liggen en omhoog kijken naar een perezoso in een boom. We liggen nog maar net goed en wel op een sarong of het dier komt in actie. De luiaard kruipt tegen een tergend traag tempo hoger in de boom. We zijn verplicht te verhuizen, want we kunnen hem van op onze positie op de grond niet meer zien. ‘En we lagen net zo goed!’ zegt Julie lachend. We genieten echter van de actie: ‘Zo een actieve luiaard hebben we nog niet vaak gezien!’