‘Je hebt toch geen traantjes in je ogen?’ vraag ik. Julie haar oogjes blinken zachtjes. Mijn verhaal over een meermaals afgelaste vlucht in Pakistan -lang geleden- spreekt tot de verbeelding en is de druppel die de emmer doet overlopen.

We zijn al meer dan 30 uur onderweg, eerst  met de trein en daarna het vliegtuig. Het ziet ernaar uit dat het einde van de reis nog niet in zicht is. Door een vertraging met de eerste vlucht hebben we de aansluiting met de tweede vlucht gemist en nu dreigen we zelfs een nachtje te moeten blijven slapen in Mexico. Toen werd omgeroepen dat er 11 vrijwilligers (?) werden gezocht om -weliswaar tegen een vergoeding- pas de volgende dag te vliegen, om zo plaats te maken voor andere reizigers, keken we elkaar verbaasd aan: ‘Wie wil dat nu doen?’ We gingen wijselijk in de rij staan om als eerste in te checken. ‘First come first serve’ dachten we tegen beter weten in, want bij het zien van onze namen op de ‘waiting list’ zonk de moed ons nog meer in de schoenen. Het hilarische verhaal over 4 vruchteloze pogingen om in Pakistan een vliegtuig te nemen, had niet het beoogde effect, in tegendeel: het zorgde voor traantjes. Mateo stond er trouwens ook maar wat bleekjes bij: de vermoeidheid liet zich voelen.

Maar alles komt altijd goed: we stappen na nog een uur wachten euforisch richting vliegtuig en slagen er gelukkig snel in van stoel te wisselen met andere passagiers om toch minstens per 2 samen te kunnen zitten. De regendruppels op het raam van het vliegtuig doen me denken aan de traantjes op Julie haar wangetjes, toen ze besefte dat ze het ‘plonske’ in het zwembad waar ze zo naar had uitgekeken echt wel mocht vergeten. Wanneer de zon even later door de wolken breekt, illustreert dit echter hoe vrolijk ze uiteindelijk weer is: ze straalt van geluk.

Maar wanneer we uiteindelijk om 8 uur ’s avonds local time, 4 uur ‘s morgens Belgische tijd aankomen -10 uur later dan gepland- is onze kinderen hun pijp uit en crashen ze letterlijk op hun bed. Ze vallen als een blok in slaap. Dit is zo een beetje het vaste scenario na een lange intercontinentale vlucht. Tot ongeveer 4 uur ’s morgens plaatselijke tijd, 12 uur ’s middags in België, want dan hebben ze weer energie te veel en ‘kei grote honger’. Dit is ook zo een beetje het vaste scenario na een lange intercontinentale vlucht.

De veerkracht van onze kinderen is echter enorm. Een paar uur later genieten ze dus van een plonske in het zwembad waar ze zo naar uit hadden gekeken!