Als afleidingsmanoeuvre voor onze kids nemen we wat selfies. We schuilen voor de regen onder een afdak dat zo lek is als een zeef. Het is wachten op de bus. We hebben al veel en lang moeten wachten, eerst op een boot, daarna op een taxi en nu dus op een bus. En na deze bus komen er nog een paar. Het is onderdeel van low budget reizen, dus er wordt niet gezeurd. Voor de grap doen we echter alsof we het helemaal niet leuk vinden. We poseren met een serieuze pruillip en moeten achteraf lachen met de zotte koppen die we trekken. Ook hier nemen we een foto van.

Terwijl we daar zo zitten komt er een man voorbij met een hele rits bananentrossen in zijn kielzog. We zitten midden tussen de bananenplantages. Alles gebeurt manueel: het inpakken met een blauwe plastiekzak van de bananen die zo goed als rijp zijn, het plukken van de trossen en dus ook het verslepen naar de vrachtwagen. De bananentrossen hangen met een haak aan een kabel. We hebben geen idee hoeveel zo een tros weegt – waarschijnlijk ettelijke kilo’s. De man die de trossen voortsleept, stapt langzaam voorbij. Hij draagt een touw rond zijn middel dat vastgeknoopt is aan de eerste tros, die vastgemaakt is aan de tweede tros enz. De regen valt met bakken uit de hemel. De weg is een modderpoel. We tellen de bananentrossen die voor onze neus passeren. Het zijn er wel 35! We zijn er even stil van. We nemen er dan ook geen foto van.

Respect! De eerstvolgende keer dat we nog eens bananen eten, zullen we ongetwijfeld terugdenken aan de mensen die we hier hard voor hebben zien werken. En als er nog eens een banaan is met hier of daar een vlekje, gaan we niet zeuren, maar alles mooi opeten!