Kajakken is sowieso super fijn. Maar wat als je het kan doen tussen het riet en de mangroven met vulkanen op de achtergrond terwijl de watervogels je rond de oren vliegen? En om het helemaal af te maken mogen we genieten van een prachtige zonsopgang! We zijn er wel vroeg voor opgestaan. Wie van mooie dingen wil genieten, moet er iets voor over hebben!

Na een koude douche zijn we klaar om te vertrekken, maar binnen de kortste keren plakken we terug van het zweet. Het is nog maar 5 uur ‘s morgens, maar het is al meer dan 25 graden. Op het water is het gelukkig frisser. We peddelen op ons gemakske door prachtige natuur en omdat we hierbij geen lawaai maken, kunnen we lekker dicht tot bij de vogels komen. De beelden zijn prachtig en de geluiden vaak oorverdovend met de krekels die tsjirpen alsof hun leven er van afhangt.

Wanneer we na een paar uur peddelen in een breder stuk rivier komen, is de rust plots gedaan. Blijkbaar wordt dat stuk rivier gebruikt voor transport van en naar buurland El Salvador. We zien kano’s passeren die auto’s vervoeren. De vogels vliegen verschrikt weg van het geluid van de buitenboordmotor die met veel moeite de bootjes vooruit duwt. Geef ons dan maar een kajak!

Alhoewel… wanneer we aankomen, blijkt dat er serieus veel water in de kajak van Barbara en Julie is. ‘Ik vond het al zo raar dat ik met mijn poep in het nat zat!‘ zegt Barbara ‘En we gingen op het einde zo traag vooruit!’ voegt Julie toe. Achteraf gezien is het een wonder dat ze nog vooruit geraakten! En het verklaart natuurlijk waarom Mateo zo snel ging ondanks de girl power van Barbara en Julie.

15-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We moeten alweer vroeg opstaan, want de vulkaan Pacaya lonkt. Er staat ons een serieuze beklimming te wachten. Het is een goede voorbereiding op de 3-daagse trektocht van binnen een week. Mateo en Julie slagen met glans: ze vliegen zonder moeite de steile helling op. Het zullen vooral de mama en papa worden die gaan afzien tijdens de hike van Lago Atitlan naar Xela!

Maar nu is het vooral genieten. De vulkaan is in wolken gehuld, maar dat zorgt net voor de mysterieuze sfeer die bij een vulkaan hoort! We klauteren over stukken lavasteen terwijl hier en daar rookwolkjes opstijgen. En op een plek waar de aarde nog nagloeit steken we een spekje op een stokje en laten we onze ‘marshmallow’ smelten. Het is feest op de vulkaan Pacaya!

12-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Vanaf een gezellige zithoek onder de palmbomen hebben we een geweldig zicht op torenhoge golven die met oorverdovend geluid op het strand breken. Geen denken aan om onze kinderen hier te laten zwemmen!

Pelikanen zweven rakelings boven de golven. Telkens wanneer een golf kantelt zoeken ze hogere oorden op. Ze hebben ook duidelijk geen zin om door de golven te worden meegesleurd, ze willen gewoon rustig surfen op de golven.

Het lijkt ons ook wel leuk om op de golven te surfen, dus huren we surfplanken om ons aan het avontuur te wagen… op een rustigere plek, weliswaar ! Mateo en Julie zijn in hun nopjes. En wij zijn er ook vrij gerust in: vorig jaar in Costa Rica ging het wreed goed en er gaat een ervaren surfdude mee om onze kids te begeleiden.

Veel begeleiding is er echter niet nodig. Na een super komische reeks opwarmingsoefeningen stappen Mateo en Julie zonder verpinken de zee in. Ze peddelen flink tegen de golven in, positioneren zich strategisch op hun surfplank en op het moment dat de juiste golf passeert, laten ze zich meedrijven op het water om even later gezwind recht te springen en te balanceren op de plank op de golven.

Telkens wanneer papa een gelijkaardige poging onderneemt en even gezwind kopje onder gaat, lachen ze zich een kriek. Het is hen gegund… zijn wraak komt nog wel de dag dat ze gaan windsurfen!

10-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We zitten op een heerlijk rustige plek op een serieuze boogscheut van het dorpje Monterrico aan de Gote Oceaan. Het is genieten van een hangmat onder ruisende palmbomen. Het is genieten van de pelikanen die voorbij vliegen. Het is genieten van een mooie zonsondergang.

En het is zalig douchen ’s morgens met zicht op de natuur en het ruisen van de zee op de achtergrond. Vervelend is wel dat er venijnige muggen zijn. En als je in de badkamer bent, maken ze van de gelegenheid gebruik om te komen steken. Gelukkig heeft vooral Barbara hier last van ... en Mateo. Het resulteert in grappige scènes in de badkamer: Julie die staat te zwaaien met een handdoek om de muggen weg te houden terwijl Mateo op het toilet zit.

Er zitten echter nog ander snodaards verstopt in de badkamer. Wanneer Barbara als eerste ‘s morgens een douche neemt terwijl de rest nog ligt te soezen in bed, klinkt er plots een kreet vanuit de badkamer. Er is een krab in de douche verzeild geraakt. Hoe het beest daar is terechtgekomen is echt wel bizar. Nog eigenaardig is hoe het diertje een tijd later weer is verdwenen. Het gaatje voor de afvoer is namelijk echt wel te klein en de tegels zijn veel te glad om over de rand te klimmen. We zoeken overal. Maar ook tussen het douchegordijn zit niets verstopt.

Wanneer we ‘s avonds onze tanden poetsen, horen we plots geritsel van achter het gordijn. Ons vriendje is er weer. Waar hij al die tijd heeft gezeten is een raadsel. Het is echt wel zielig hoe de krab vruchteloos probeert over het randje van de douche te kruipen. Serge onderneemt dus dapper een poging om het diertje buiten te zetten. Zo gemakkelijk is dat echter niet. Het toch wel redelijk grote diertje steekt namelijk dreigend zijn scharen omhoog en pareert handig elke poging om het langs achter te pakken. Ook dit resulteert in grappige scènes: Serge die als afleidingsmanoeuvre toiletpapier over een krab gooit, na veel moeite het beest te pakken krijgt en uiteindelijk in zeven haasten onder het slaken van gesmoorde kreten (De krab knijpt pijnlijk venijnig, maar Mateo en Julie slapen al dus hij wil geen lawaai maken.) naar buiten crosst.

Mission accomplished. Dat denken we toch. Want de volgende ochtend -hocus pocus- zit de krab terug in de douche! (?)

07-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

‘Je hebt toch geen traantjes in je ogen?’ vraag ik. Julie haar oogjes blinken zachtjes. Mijn verhaal over een meermaals afgelaste vlucht in Pakistan -lang geleden- spreekt tot de verbeelding en is de druppel die de emmer doet overlopen.

We zijn al meer dan 30 uur onderweg, eerst  met de trein en daarna het vliegtuig. Het ziet ernaar uit dat het einde van de reis nog niet in zicht is. Door een vertraging met de eerste vlucht hebben we de aansluiting met de tweede vlucht gemist en nu dreigen we zelfs een nachtje te moeten blijven slapen in Mexico. Toen werd omgeroepen dat er 11 vrijwilligers (?) werden gezocht om -weliswaar tegen een vergoeding- pas de volgende dag te vliegen, om zo plaats te maken voor andere reizigers, keken we elkaar verbaasd aan: ‘Wie wil dat nu doen?’ We gingen wijselijk in de rij staan om als eerste in te checken. ‘First come first serve’ dachten we tegen beter weten in, want bij het zien van onze namen op de ‘waiting list’ zonk de moed ons nog meer in de schoenen. Het hilarische verhaal over 4 vruchteloze pogingen om in Pakistan een vliegtuig te nemen, had niet het beoogde effect, in tegendeel: het zorgde voor traantjes. Mateo stond er trouwens ook maar wat bleekjes bij: de vermoeidheid liet zich voelen.

Maar alles komt altijd goed: we stappen na nog een uur wachten euforisch richting vliegtuig en slagen er gelukkig snel in van stoel te wisselen met andere passagiers om toch minstens per 2 samen te kunnen zitten. De regendruppels op het raam van het vliegtuig doen me denken aan de traantjes op Julie haar wangetjes, toen ze besefte dat ze het ‘plonske’ in het zwembad waar ze zo naar had uitgekeken echt wel mocht vergeten. Wanneer de zon even later door de wolken breekt, illustreert dit echter hoe vrolijk ze uiteindelijk weer is: ze straalt van geluk.

Maar wanneer we uiteindelijk om 8 uur ’s avonds local time, 4 uur ‘s morgens Belgische tijd aankomen -10 uur later dan gepland- is onze kinderen hun pijp uit en crashen ze letterlijk op hun bed. Ze vallen als een blok in slaap. Dit is zo een beetje het vaste scenario na een lange intercontinentale vlucht. Tot ongeveer 4 uur ’s morgens plaatselijke tijd, 12 uur ’s middags in België, want dan hebben ze weer energie te veel en ‘kei grote honger’. Dit is ook zo een beetje het vaste scenario na een lange intercontinentale vlucht.

De veerkracht van onze kinderen is echter enorm. Een paar uur later genieten ze dus van een plonske in het zwembad waar ze zo naar uit hadden gekeken!

04-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Na meer dan 5 weken bijna elke dag weer iets heel speciaals doen, verwacht je niet dat op de voorlaatste dag van de reis je kinderen alweer heel enthousiast roepen ‘Dit is de leukste dag ooit!’ Maar het moet gezegd: raften is inderdaad wel wreed veel fun. En het is ‘niet zomaar wat dobberen op het water’ zoals Julie had gevraagd. Het is ‘echt met woeste golven’ zoals Mateo had toegevoegd. We trotseren dus een rivier van niveau 2 met nu en dan een stuk van niveau 3. Voor een eerste keer is dit meer dan spannend genoeg.

We voelen ons echter super op ons gemak. De begeleiding gebeurt op een heel professionele manier. Kevin is de zoon van onze hospedaje. Hij laat zich ondersteunen door professionele mensen: de man die ons begeleidt in een kajak vertoont voortdurend kunstjes, maar op het moment dat hij nodig is om de juiste route uit te stippelen doet hij dit heel correct. Voor we vertrokken hadden we ook een heel uitgebreide breefing gekregen. En het materiaal is van top kwaliteit.

Het warme en zonnige weer dat we bijna elke dag hebben gehad in Puerto Viejo de Sarapiqui is vandaag echter ver te zoeken. Donkere wolken dreigen boven het prachtige regenwoud dat we doorkruisen. Het water is dus best wel fris. Wanneer het dan ook nog begint te regenen krijgt Julie het ronduit koud. Kevin ziet haar rillen en raadt aan flink mee te peddelen om het warm te krijgen. Onze flinke dochter geeft geen kik. Het avontuurgehalte primeert boven het koudegevoel. Ze zit na een tijdje met blauwe lipjes te stralen van geluk – rare combinatie. Mateo heeft gelukkig geen kou en geniet dus zo mogelijk nog meer. Dit is echt zijn ding!

Het was een leuke afsluiter van een prachtige reis. Wat zijn we toch gelukzakken dat we dit allemaal kunnen doen!

13-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

‘Mama! Papa! Je moet eens komen kijken! We hebben een slang gevonden!’ roepen Mateo en Julie.  We springen recht -ik grits nog snel mijn mijn fototoestel mee- en we lopen in de richting van waar de kinderstemmen klinken. Meestal is het vals alarm en denken ze dat ze een slang hebben gezien, maar je weet maar nooit, hé!? Julie en Mateo hebben echter gelijk! Perfect gecamoufleerd hangt er een zeer giftige groen-grijze eye lashed viper tegen een boom. We herkennen de adder, omdat we er al eens eerder een gele hebben gezien.

Mateo vertelt enthousiast dat hij in de boom wilde klimmen en dat hij bijna zijn hand op de slang had gelegd toen hij het beest zag. ‘Dat is dus waarom we zeggen dat je niet zomaar in bomen mag klimmen!’ zeggen we. En dat geldt dus ook voor een boom in een relatief kleine tuin van de hospedaje waar we verblijven.

Het is typerend voor Costa Rica: de natuur is hier echt nog wel goed bewaard gebleven. Je moet niet persé naar een natuur reservaat om dieren te kunnen bewonderen. Op andere plaatsen maakten brulapen ons wakker vanuit de bomen rond het huis of waren het reuzenara’s die noten lieten vallen op het dak of zorgden kikkers ’s nachts voor een concert of hing er een luiaard ergens in een boom naast het huis of vlogen de kolibri’s ons rond de oren of… De natuurpracht hier is onevenaard.

Hier in Sarapiqui is er echter wel heel veel natuur in de achtertuin. Binnen een straal van 50 meter van de boomhut waar we slapen, zien we kreurrijke vogels en vlinders passeren, passeert een mama luiaard met baby, jagen leguanen op salamanders, duiken voor valavond tientallen kleurrijke red-eyed frogs op en maakt een giftige adder boomklimmen dus onmogelijk. Het is een mooie afsluiter van onze reis in Costa Rica! We zullen ons het land altijd blijven herinneren als één van de best bewaarde stukken natuur op deze aardbol.

Pura Vida!

11-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Als afleidingsmanoeuvre voor onze kids nemen we wat selfies. We schuilen voor de regen onder een afdak dat zo lek is als een zeef. Het is wachten op de bus. We hebben al veel en lang moeten wachten, eerst op een boot, daarna op een taxi en nu dus op een bus. En na deze bus komen er nog een paar. Het is onderdeel van low budget reizen, dus er wordt niet gezeurd. Voor de grap doen we echter alsof we het helemaal niet leuk vinden. We poseren met een serieuze pruillip en moeten achteraf lachen met de zotte koppen die we trekken. Ook hier nemen we een foto van.

Terwijl we daar zo zitten komt er een man voorbij met een hele rits bananentrossen in zijn kielzog. We zitten midden tussen de bananenplantages. Alles gebeurt manueel: het inpakken met een blauwe plastiekzak van de bananen die zo goed als rijp zijn, het plukken van de trossen en dus ook het verslepen naar de vrachtwagen. De bananentrossen hangen met een haak aan een kabel. We hebben geen idee hoeveel zo een tros weegt – waarschijnlijk ettelijke kilo’s. De man die de trossen voortsleept, stapt langzaam voorbij. Hij draagt een touw rond zijn middel dat vastgeknoopt is aan de eerste tros, die vastgemaakt is aan de tweede tros enz. De regen valt met bakken uit de hemel. De weg is een modderpoel. We tellen de bananentrossen die voor onze neus passeren. Het zijn er wel 35! We zijn er even stil van. We nemen er dan ook geen foto van.

Respect! De eerstvolgende keer dat we nog eens bananen eten, zullen we ongetwijfeld terugdenken aan de mensen die we hier hard voor hebben zien werken. En als er nog eens een banaan is met hier of daar een vlekje, gaan we niet zeuren, maar alles mooi opeten!

09-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We sliepen onrustig in een houten barak in een soort van stapelbed met dunne matraskes op knalharde planken. We hoorden elk geluid in en rond het huis, want tussen de planken gaapten grote spleten. Gelukkig overstemde het geluid van de zee de meeste geluiden. We aten heerlijke, primitieve maaltijden van een schots-en-scheve tafel met een mix van borden en bestek onder een geïmproviseerd zeil tegen de regen. Het eten werd gekookt op een houtvuur in zwartgeblakerde potten en pannen. Het (af)waswater (en tegelijk drinkwater) werd met een emmer uit een waterput geschept. Gelukkig hadden we onze waterfilter mee om het drinkwater te zuiveren.

Het was allemaal wat primitief. De eerlijkheid gebiedt ons dus toe te geven dat we na vier nachten blij waren dat we konden vertrekken naar een zacht bed en een hutje met stromend warm water en een keuken met een iets meer gevarieerd aanbod van maaltijden.

Tegelijkertijd was het echter ook genieten. Julie liep vrolijk rond met een rits hondjes in haar kielzog en met haar kousen hoog opgetrokken in haar veel te warme stapschoenen: ze wilde niet nog eens gebeten worden door mieren. Mateo ondernam verwoede pogingen om een kokosnoot te plukken door in palmbomen te klimmen: hij had Gabi  – de man des huizes – dit zien doen en wilde het imiteren. Barbara genoot van de hangmat: ze compenseerde zo het slaaptekort als gevolg van de gebroken nachten. Serge was voortdurend op zoek naar een mooie foto: hij was dan ook wreed content wanneer er vlak voor de deur een luiaard werd gespot.

Tijd heeft hier een andere dimensie. En toch moeten we na vier dagen terugkeren naar de werkelijkheid. We willen namelijk de volgende dag vertrekken naar onze laatste bestemming in Costa Rica. Het vertrekken lukt echter niet zo goed. Er is namelijk geen boot om ons weg te brengen. Toen we vier dagen eerder door dezelfde man op het eiland werden gedropt, was goed afgesproken dat hij ons vandaag moest komen halen om 5 uur. Hij is er echter niet.

En dan begint het... Hoe ga je die man contacteren als er eigenlijk geen signaal is om te bellen of te mailen? Het zorgt voor hilarische beelden: Sherri die met haar laptop in de hand rondloopt op zoek naar een signaal om via internet een tekstbericht te versturen naar de gsm van de man. Ze schuilt hierbij onder haar regenponcho, want ondertussen is het beginnen gieten. Gabi die de zee in stapt op zoek naar een gsm-signaal om te bellen, want daar is het beste bereik. Het lukt hen niet de man te bereiken. Uiteindelijk komt het echter allemaal goed en komt de man toch opdagen.

Zo is het leven hier. Geen stress, want dat helpt toch niet. Het blijft toch moeilijk…

08-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Elke keer opnieuw als we onderweg zijn naar een nieuwe overnachtingsplek, blikken onze kinderen terug op de vorige plaats waar we een tijd hebben verbleven en zeggen ze steevast: ‘Dit was het leukste huisje waar we ooit hebben geslapen!’ Ook nu weten we dat ze het weer fantastisch vinden, al is het alleen al omwille van de schattige honden van Gabi, de gastheer op het eiland vlakbij Tortuguero.

Toen we pas waren aangekomen was het allemaal wat overweldigend met 7 honden die wild rondliepen, uitzinnig blaften en tegen ons sprongen. Even later kalmeerde de boel en sindsdien was het super leuk, zeker voor Mateo en Julie die echt wel van hondjes houden. We zullen welicht nooit Sherri vergeten die ‘Fuera la cosina!’ riep, telkens wanneer ze de honden uit de openluchtkeuken wilde jagen. Gabi, haar man, maakte zich er ook telkens druk over. Zijn mama had ooit per ongeluk een pot kokend water over een kind gegoten toen ze in de keuken over een hond struikelde. Het was niet ondenkbaar dat dit hier ook kon gebeuren met 7 honden die willekeurig verspreid in een donkere keuken lagen. Om niet per ongeluk een bord met hete rijst en bonen te lanceren, liepen we dus altijd heel omzichtig rond, enkel verlicht door kaarslicht dat op tafel stond om het eten bij te lichten.

Heel het eiland krioelt trouwens van de honden, groot en klein. Die beestjes komen altijd nieuwsgierig snuffelen, maar doen geen vlieg kwaad. Tot die ene keer dat een grote, witte hond zonder enige aanleiding zijn tanden in de billen van Mateo zet. Hap! Het is gebeurd voor we het weten. Mateo brult het uit van de pijn. De afdruk staat mooi afgetekend in zijn vel, gelukkig is het er niet door! Mateo is zo verschoten dat hij staat de daveren op zijn benen. Barbara en ik kijken elkaar met een veelbetekenende blik aan. Zonder dat we er woorden voor nodig hebben, weten we dat we aan hetzelfde denken. Een aantal jaren geleden toen we voor de eerste keer met onze kinderen op reis vertrokken had onze huisarts gevraagd of we ook een inenting tegen hondsdolheid wilden. We herinneren ons zijn woorden nog goed: ‘Als je niet bent ingeënt en je wordt gebeten door een hond met rabiës, moet je heel snel handelen, anders ben je binnen de 48 uur dood.’ Gelukkig zijn we niet ver van ons huisje. Onze gastvrouw Sherri stelt ons snel gerust: het is ‘enkel’ een inwendige bloeduitstorting, er is geen open wond. Ze beweert bovendien dat er geen hondsdolheid is op het eiland. En om ons helemaal gerust te stellen haalt ze een crème met antibiotica tevoorschijn om op de beet te smeren. Het valt uiteindelijk inderdaad wel mee. Mateo loopt binnen de kortste keren weer te dollen met de lieve hondjes van ons kamp. Het zal dus gelukkig enkel een nare ervaring blijven, zonder ernstige gevolgen.

**

Ondertussen zijn we terug thuis in België. Het verhaal heeft nog een staartje gekregen. Als je korte tijd na een verblijf in een exotisch land thuis ziek wordt, beginnen er automatisch alarmlichtjes te branden. En het moet lukken: zowel Barbara als Serge worden tegelijkertijd ziek. Barbara heeft op onregelmatige basis hoge koortsaanvallen en Serge heeft last van erg pijnlijke maagkrampen. We zoeken informatie op het internet -wat niet slim is!- en vinden informatie over rabiës: de symptomen komen overeen, blijkbaar is er tóch hondsdolheid in Costa Rica en vleermuizen zijn ook een belangrijke oorzaak van de ziekte bij mensen! Onze huisarts is er ook niet gerust in. We worden stantepede doorverwezen naar het Tropisch Instituut in Antwerpen. Ook daar lachen ze ons verhaal over de hondenbeet en de vleermuizensh**t (zie blog 27/06/16) niet weg. Voor we het weten hebben we alle vier dan ook een plakker op onze arm na een eerste prik van een reeks vaccins ter behandeling van hondsdolheid.

De schrik zit er toch wat in. Zeker omdat niet onmiddellijk duidelijk is wat er juist mis is met Barbara en Serge. Het voelt heel onwezenlijk. Costa Rica was tot hiertoe een van de meest veilige landen waar we in hebben gereisd en net hier zouden we misschien geveld worden door een vleermuis? Misschien is het gewoon paniekvoetbal, maar het valt op dat de dokters het toch ook heel ernstig nemen. Op al die reizen in landen buiten Europa zijn we heel vaak in contact gekomen met honden die grommend hun tanden lieten zien. Het is de eerste dat het is misgelopen. We zullen er in ieder geval voor zorgen dat we volgende keer safe zijn. En we zullen vanaf nu andere mensen ook aanraden om zich op voorhand te laten vaccineren. Want we kennen eigenlijk niemand die hier rekening mee houdt wanneer ze buiten Europa op reis gaan. Alles is nu gelukkig onder controle. We kunnen er nu mee lachen en het toevoegen aan ons rijtje met ‘straffe reisverhalen’. Op het moment zelf was het echter niet zo grappig!

07-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

‘I hope your kids realise how special this is!’

Deze woorden van Steve klinken nu nog altijd even helder in mijn hoofd als een een aantal weken geleden toen we op een strand aan de Caraïbische kust een lederschildpadje net door de golven opgeslokt hadden zien worden.

Steve was net zoals wij een vrijwilliger van het ‘Casa de Coco Project’ dat zeeschildpadden probeert te beschermen. Hij was door het dolle heen bij het zien van het piepkleine diertje. Toen het werd vrijgelaten op het strand om het zo zelfstandig zijn weg te laten vinden naar de zee, moest het letterlijke een duwtje in de rug krijgen om over een klein hoopje zand te geraken. Zonder nadenken zocht de kleine schildpad zijn weg naar de zee. Hij twijfelde geen seconde en kroop langzaam in de richting van het witte schuim van de wilde golven. We hadden onze kinderen regelmatig gewaarschuwd voorzichtig te zijn voor de stroming. Deze lederschildpad werd hiervoor niet gewaarschuwd, zijn mama was ettelijke weken geleden na het leggen van de eieren gewoon terug naar de zee gegaan. Zonder pardon werd hij nu overspoeld door de golven en meegesleurd in de zee. Of misschien was het een zij. Laat ons hopen dat het een meisjesschildpad was. En laat ons hopen dat ze het overleeft ondanks alle gevaren van de zee - zowel de natuurlijke als de gevaren gecreëerd door de mens.

Het ziet er in ieder geval niet goed uit. De voorspelling is dat de lederschildpad tegen 2025 uitgestorven zal zijn. We beseffen dan ook dat wat we tegen Julie en Mateo zeggen redelijk holle woorden zijn: ‘Als jullie hier binnen een 10-tal jaren terugkomen, kan je dezelfde schildpad misschien hier aan land zien komen en eieren zien leggen!’ De kans is klein, heel klein.

Het enthousiasme van Steve is dan ook terecht. Dit was een heel speciale ervaring. Het is pas later -wanneer het eigenlijk te laat is- dat je dit ten volle beseft. En dit besef komt voor mij pas echt wanneer we terug thuis zijn en ik een redelijk kritische commentaar via airbnb bij ons verblijf schrijf ’ […] Our stay was great but we did not feel like we saved some turtles.’ en hierop de reactive van gastvrouw Sherri lees ’[…] You and your family helped to save the turtles by providing a significant amount of your Airbnb money to a local to help him to not poach! This is a very momentous first step and a very important way that we are succeeding at saving the turtles-- since poaching is the biggest threat on our little island! […] Your presence has given hope to all the locals on the island that someday there will be more visitors to help all the people in this very poor community. Perhaps it is just baby steps but they are steps in the right direction and we are very proud of our success and very grateful for the help also. […]’

Ze heeft gelijk. Wij willen altijd veel doen en liefst ook snel. Het is echter vaak beter met kleine stapjes je doel te proberen bereiken. Ook al hebben we niet persoonlijk een schildpad uit de handen van stropers gered, we hebben toch ons steentje bijgedragen door het strand te bevrijden van plastiek afval. Als het schildpadje ook daar nog over had moeten kruipen, was het helemaal niet gelukt.

We zullen Mateo en Julie regelmatig herinneren aan dit speciale moment, zodat ook zij op termijn ten volle beseffen hoe bijzonder dit moment was. Ze hebben er echter sowieso enorm van genoten.

06-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We hebben onderweg al verschillende keren een luiaard kunnen bewonderen. Het feit dat onze kinderen het woord ‘sloth’ al goed kennen (maar daarom nog niet altijd goed uitspreken), toont aan dat we er al vaak over hebben gesproken met andere mensen: ‘There is a sloth in that tree!’. Het Spaanse woord ‘perezoso’ zullen we echter pas leren kennen tijdens deze uitstap in Cahuita National Park.

Er lopen vrij veel andere mensen rond. Het valt ons daarom wel een beetje tegen. Het is gewoon fijner als je het gevoel hebt dat je alleen bent in een natuurreservaat en dat je op je eentje dieren kan ontdekken en bewonderen. Onze kinderen kunnen ook heel stil zijn – wat niet altijd kan worden gezegd van andere mensen. Er is echter ook een voordeel aan meer volk: als je iemand ergens naar ziet staan kijken, dan weet je dat er een dier zit.

We hadden dus al opgemerkt dat een paar mensen duidelijk naar iets in een boom stonden te kijken. Het eigenaardige was dat vlak naast hen iemand onder dezelfde boom een dutje aan het doen was. En nog een vierde persoon was een plonske aan het nemen in de zee. Bizar. ‘Misschien zit er een luiaard in de boom, want dan moet je je niet haasten!’ zeggen we tegen elkaar. ‘Kom, Mateo en Julie... als we rap zijn kunnen we misschien een dier zien!’ zeggen we tegen beter weten in. We reppen ons naar de plek waar de andere mensen zijn, maar doen er toch nog lang over, omdat we door het struikgewas moeten ploeteren. Tegen dat we goed en wel op een 100-tal meter van de groep op het strand aankomen, is er niemand meer die nog interesse lijkt te tonen voor iets dat al dan niet in de boom zit. Twee van de vier doen een dutje onder de boom en de twee andere mensen zwemmen in de zee.

Gelukkig gaat Barbara toch even polsen of er iets te zien valt. Blijkbaar niet, maar voor alle veiligheid spreekt ze de mensen toch aan: ‘Er zit een perezoso of zoiets in de boom, maar ik zie hem niet!’ roept ze. Het blijkt dus een luiaard te zijn. Zo dichtbij hebben we er tot hiertoe nog geen gezien. Maar als je niet weet dat hij er zit, dan zie je hem niet! Zalig! Alhoewel... de luiaard is wel heel lui. Na een kwartier heeft het dier nog altijd niet bewogen. ‘Dan waren de vorige luiaarden die we hebben gezien wel actiever!’ merkt Mateo op. Wanneer de mensen vertrekken, installeren wij ons onder de boom. Op die manier is het pas echt zalig: rustig op je rug in het zand liggen en omhoog kijken naar een perezoso in een boom. We liggen nog maar net goed en wel op een sarong of het dier komt in actie. De luiaard kruipt tegen een tergend traag tempo hoger in de boom. We zijn verplicht te verhuizen, want we kunnen hem van op onze positie op de grond niet meer zien. ‘En we lagen net zo goed!’ zegt Julie lachend. We genieten echter van de actie: ‘Zo een actieve luiaard hebben we nog niet vaak gezien!’ 

03-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We hebben niet de indruk dat we aan het crossen zijn. We verblijven gemiddeld 4 nachten op elke plek waar we zijn. Voor ons doen is dit heel rustig. Toch kan het geen kwaad om het eens echt wat relaxter te doen - kwestie van de indrukken van de voorbije weken wat te verwerken.

Punta Banco dwingt ons sowieso tot rust. Het is het laatste dorpje op weg naar het zuiden van Costa Rica. Verder rijdt de bus niet. We slapen in een huisje knal in het midden van het dorp en toch kunnen we niet veel rustiger logeren. Er is namelijk echt niet veel te doen. Op weg naar het strand op 100 meter van onze airbnb passeren we een winkeltje waar je met wat geluk eten kan kopen. Het antwoord op de vraag of een bepaald iets te koop is, luidt ‘mañana’. Veel vooraad is er namelijk niet. Deze ‘panaderia’ is the place to be van het dorp. De belangrijkste activiteit is echter niets doen, want er valt dus ook echt niets te doen.

Het strand is zalig leeg. Er is geen kat, enkel een pelikaan die ons tijdens onze wandelingen op het strand blijft volgen. Heel de tijd dreigen donkere wolken ons met een regenbui te overvallen. Uiteindelijk gebeurt dit ook echt: de harde regen wordt begeleid met felle bliksemschichten en knallende donderslagen. We schuilen in ons openlucht keukentje met eettafel, de enige ruimte die het huisje rijk is (naast natuurlijk ook nog een slaapkamer en badkamer). Bij het licht van een kaarsje en met een pillamp op ons hoofd, spelen we gezelschapsspelletjes. We sleuren ze al een 3-tal weken mee en nu komen ze echt van pas. Om het helemaal gezellig te maken, luisteren we naar muziek met de (mini-)mini-geluidsinstallatie die we voor op reis hebben gekocht. Veel horen we er echter niet van, omdat het gekletter van de regen op het dak echt wel luid is. Wanneer het nog donkerder wordt met het vallen van de avond, krijgen we vuurvliegjes en andere insecten en nu en dan kikkers op bezoek. Dikke ambiance!

Tijdens een reis is ‘rustig niets doen’ vaak al meer dan afwisselend genoeg. 

01-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We hebben al best wat regen gehad in Costa Rica. Het is regenseizoen en dan weet je dat je nu een dan een regenbui op je dak krijgt. Maar dat is nu net het probleem: we hebben een boottocht gepland en we hebben niet echt een dak boven ons hoofd! Tot hiertoe was het in de voormiddag meestal mooi weer met vanaf de late namiddag kans op een stortbui. Het moet natuurlijk lukken dat het net vandaag ook ‘s morgens regent. Donkere wolken hangen boven de Golfo Dulce en een onweersbui dreigt van op een afstand. We overwegen even de boottocht te cancelen en helemaal met de bus van Rincon naar Punta Banco te rijden, maar twijfelen toch omdat dat echt ver rijden is. Jorge, onze kapitein, komt met een theorie over een regenfront dat voor de kust ligt en beter weer er achter. ‘Es mi teoría!’ zegt hij, en hij komt geloofwaardig over.

Even later trotseren we dus de golven en een regenbui van jewelste. De regen striemt in ons gezicht en we zijn onmiddellijk kletsnat. Maar eigenlijk is het echt wel genieten. Een keer dat je de fun ervan inziet is het geweldig om tegen een hoge snelheid over de golven te jagen: kriebelbuik! ‘Dit is leuk!’ roept Julie. Mateo was eerder wat aan het mokken, omdat we geen dolfijntjes zouden zien (dolfijnen houden niet van regen), maar zit nu ook te stralen! En Jorge heeft gelijk: na een half uurtje varen stopt het plots met regenen. We laten de regenwolken achter ons, net zoals de wilde golven. Het blijft bewolkt, maar we zien tenminste waar we varen. En meer nog: onze kapitein spot plots walvissen – allez ja... ‘Es possible que son ballenas!’ We zien de hoopvolle verwachting in de ogen van onze kinderen en duimen dat er ook echt een walvis is. Op het moment dat we er effectief een zien, roept Mateo enthousiast: ‘Bedankt, Marraintje!’ en hij voegt er aan toe: ‘Mama en ik hebben Marraintje gevraagd ons walvissen te laten zien en het is gelukt!’ We dobberen rustig naast een mama walvis met haar kleintje. Geweldig! Mateo en Julie zijn in de wolken! Als de 2 onder water verdwijnen is het uitkijken naar waar ze weer zullen opduiken. Ze blijven een half uurtje rond ons bootje cirkelen en verdwijnen dan in de zee.

Het volgende spektakel wacht echter al op ons! In de verte hangen fregatvogels in de lucht en dat kan betekenen dat er dolfijnen rondhangen. Jorge stuurt er in een vliegende vaart naartoe. Even later weten we niet waar eerst kijken, want de dolfijnen komen langs alle kanten nieuwsgierig kijken. Ze steken echt hun koppeke boven water om te kunnen zien wie er in de boot zit. Ze tuimelen vlak naast en voor de boot. We kunnen ze bijna aanraken. Mateo en Julie hangen half uit de boot met hun neus boven water. ‘Zie dat je niet in t water valt!’ roepen we, mij maar veel tijd om onze kindjes in het oog te houden hebben we niet, want we willen zelf niets missen van de dolfijnen show! We hebben al vaak dolfijnen gezien, maar nog nooit zo veel van zo dichtbij! We kijken precies naar een documentaire van National Geographic. Het is hallucinant mooi! En het zalige is dat we er rustig van kunnen genieten. Na een half uurtje verdwijnen de dolfijntjes als bij toverslag.

Wanneer onze kapitein ons even later afzet aan onze bestemming van waaruit we met de bus zullen verder reizen, nemen we dankbaar afscheid! Dit was ongetwijfeld een van de hoogtepunten van onze reis!

27-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Het blijft verbazingwekkend hoe goed Mateo is in het spotten van dieren! We zijn deze keer op pad in het Corcovado National Park met Mike, een Ier die hier als eerste als bioloog aan de slag is gegaan. Hij is blijkbaar echt wel een autoriteit die door 'jan en alleman' erkend en herkend wordt. Zelfs National Geographic doet regelmatig een beroep op hem! Mike Boston – je moet hem eens googelen!

We hebben dan ook grote verwachtingen om veel te zien. En toch is het Mateo die een miereneter ziet, Mike was er gewoon voorbij gelopen! Maar ja... dat was waarschijnlijk omdat hij op zoek was naar een poema die eerder op de dag was gezien! Of misschien is hij niet echt in vorm... het gaat er naar ons goesting namelijk allemaal nogal gezapig aan toe... We genieten daarom echter niet minder van het spektakel! De miereneter klimt behendig van tak naar tak en houdt zich hierbij vast met zijn grote kromme nagels.

Plots schiet de kranige oude man echter in actie! Hij gebaart dat we moeten volgen. Hij wijkt af van het pad (Mag dit wel met alle slangen die verborgen liggen? ) en baggert met grote stappen door het struikgewas! Mateo en Barbara volgen hem als een bliksemschicht. Ik til Julie op (haar benen zijn gewoon te kort om overal over en door te stappen) en probeer hen -met een druk in mijn oor fluisterende dochter (Wat is er papa? Wat is er te zien? ) op mijn arm- te volgen. ‘Ik weet niet wat Mike gezien heeft, Julie, maar amai... die Mike is nog wreed snel voor zijn leeftijd!’ antwoord ik puffend. Het zweet lekt van mijn voorhoofd. Zigzaggend banen we ons een weg naar het strand. We volgen de voetsporen van de rest en zien plots dat er nog afdrukken zijn bijgekomen – van een of ander groot dier! Ineens staan we naast een tapir, een bizar beest met een mini slurfje. Mike doet teken dat we afstand moeten houden: het is een mannetje en die kunnen agressief zijn als ze zich bedreigd voelen! Terwijl het dier zich verschuilt tussen de planten, volgen wij het van op een afstand en zien we het smullen van wat blaadjes.

Wanneer we later op de terugweg zijn, maken we de balans op van wat we hebben gezien: veel meer dan we hadden verwacht! Enkel de poema hebben we niet gevonden, maar ja... daar moet je heel veel geluk voor hebben. Mateo hoopt nog altijd er een te zien. Hij loopt mee vooraan en wijkt geen seconde van de zijde van Mike, want hij wil niets missen! Plots komen Mike en Mateo onze richting uitgelopen! ‘Een grote poes!’ roept Mateo en inderdaad ... half verscholen achter een boom zit een poema, op nog geen 5 meter van ons! Het dier is duidelijk even verrast ons zo plots te zien, als wij hem. We kijken de poema recht in de ogen. Zo een mooi dier met een prachtige donkerbruine vacht. Terwijl we van de verbazing bekomen, krabbelt de kat recht en verdwijnt met sierlijke passen in de jungle. Waw! ‘We almost stepped on it!’ zegt Mike. Het is te snel gegaan om een foto te nemen, maar het beeld van de poema die ons recht in de ogen kijkt, staat op ons netvlies gebrand!

Wanneer we hier laten met andere natuurgidsen over spreken, krijgen we steevast te horen dat we echt wel iets unieks hebben meegemaakt: ‘I have been a guide for over 15 years in national parks all over Costa Rica and I have never seen a poema!’

25-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We stappen uit de 4X4 die ons met veel moeite tot aan de rand van het Golfo Dulce Nature Reserve heeft gebracht. Na een rit van meer dan een uur over hobbelige wegen, staan we te popelen om onze benen te strekken. We worden verwelkomd door Marcello, een sjoffel geklede man. Hij doet ons wat denken aan professor Zonnebloem, maar dan met een pet achterstevoren op zijn hoofd en met een vuile witte broek tot aan zijn knieën.

We hebben alweer geluk! De jongeman blijkt een expert in het vinden van kikkers en slangen. Met zijn stok peutert hij tussen takken en bladeren en zo toont hij ons de 4 gifkikkers die in de streek te bewonderen vallen. De slangen willen echter niet bijten – gelukkig maar!

Wanneer we op de terugweg zijn, stopt hij echter bruusk. Er ligt een slang vlak naast het pad. Voor we het weten heeft hij het dier vlak achter de kop beetgepakt en zwaait hij er mee voor onze ogen. Mateo en Julie kijken met grote ogen naar de slang en willen ze maar al te graag vasthouden! Dat wordt iets voor later. Marcello heeft recent een aantal gevangen in functie van het onderzoek dat hij voert in opdracht van de universiteit van San Jose. Even later is dus eindelijk zo ver: Mateo en Julie kunnen poseren met een slang! Mateo twijfelt eerst nog even, maar wanneer hij Julie ziet staan blinken met een slang op de arm, wil hij er ook graag een vasthouden.

24-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Slapen onder een paraplu... Het roept herinneringen op aan kamperen in Guinée Bissau toen we in een tent lagen die zo lek was als een zeef. Deze keer regent het echter iets anders!

We hadden de vleermuizen al eerder gespot: ‘Kijk, hoe schattig!’ Toen we ‘s avonds met een pillamp in bed kropen, hoorden we ze vrolijk rondfladderen. Barbara was er niet gerust in. Maar wat kon er gebeuren? We lagen veilig onder een muskietennet! Trouwens, dankzij de vleermuizen waren er minder muggen! Ik was nog maar net ingedommeld, toen een kreet van Barbara me wakker schudde: Ik word natgesproeid! Blijkbaar hing er een vleermuis vlak boven Barbara die dringend pipi moest doen. Tja... gezellig is dat niet. Er werd dus wat getoverd met paraplu’s en even later lagen we veilig onder een afdakje.

Een paar dagen later was het mijn toer! Barbara lag deze keer veilig in bed bij Julie in een andere kamer waar de vleermuizen niet rondfladderden. De vorige keer had ik nog plagerig gegniffeld met Barbara haar overdreven reactie. De fameuze constructie met de paraplu was al opgeruimd, omdat we de volgende dag vroeg moesten opstaan en de rugzakken al waren ingepakt. Ik heb geen

kreet geslaakt, maar moet wel toegeven dat ik op slag wakker was! En het heeft niet lang geduurd of er hing weer een paraplu! Ik ben me trouwens ook eerst even gaan wassen om de viezigheid van me af te spoelen...

De volgende dag zag ik het bewijsmateriaal aan het muggennet hangen: vleermuizens**t!

23-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

In een van de reviews bij de airbnb in Rincon was sprake van kajakken met dolfijntjes. Klinkt dat niet geweldig!? De alleerste vraag van Mateo en Julie bij aankomst in de cabaña was dan ook waar de kajaks waren!

Zelf zonder dolfijnen was het al geweldig. De zee was zo glad als een spiegel. Het was zalig cruisen langs de mangroves. We genoten van het dobberen op het water. De combinatie mama – zoon ging wel sneller vooruit dan de tandem papa – dochter. Julie vond het namelijk zalig om gewoon wat op de kajak te liggen relaxen. Moet kunnen natuurlijk!

Terwijl ze wat lag te chillen, speurde Mateo rond op zoek naar dolfijntjes. Zijn geduld werd verschillende keren beloond. Tegen dat papa en Julie op de plek waren waar de dolfijntjes waren komen piepen, waren ze natuurlijk telkens weer verdwenen. Niet getreurd: ook van ver is het geweldig om te zien! Julie liet het sowieso niet aan haar hartje komen en is uiteindelijk zelfs even echt ingedommeld boven op de kajak.

Achteraf vertelden Mateo en mama super enthousiast dat ze zelfs een schildpad zijn koppeke boven water hadden zien steken.

22-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Het gebeurt niet snel, maar deze keer lig ik toch wel wakker te woelen in bed. Het heeft niets te maken met de warmte noch met de brulapen in de boom naast de deur. Ik lig wakker, omdat ik vrees dat we een hoop geld kwijt zijn door via internet iets te boeken.

We hadden bewust gekozen om in Costa Rica met het openbaar vervoer te reizen. Het bleek echter niet de beste keuze. De geweldige airbnb’s die we hadden geboekt liggen namelijk zo afgelegen dat we er vaak niet geraakten, tenzij door privé vervoer te organiseren. Het huisje waar we nu overnachtten ligt op een half uur wandelen van de bewoonde wereld. De chauffeur die ons tot hier had gebracht, moest onderweg verschillende keren bellen met Brad, de ‘caretaker’, om de weg te vinden. Brad was nu zelf op pad voor een week. Er was dus echt niemand meer om ons te helpen met het organiseren van transport. Er was ook geen buurman waar we iets aan konden vragen. Er was gewoon niemand. Gelukkig was er wel internet – soms toch.

Uiteindelijk was het met veel moeite gelukt een shuttle service vanuit een dorp op ongeveer een uur rijden te regelen via chat. En telefonsich hadden we nog een taxi kunnen regelen die ons kon komen oppikken op ongeveer een kwartier stappen van ons huisje en die ons naar de verzamelplaats voor de shuttle service kon brengen – dat zei hij toch. De shuttle service was via paypal betaald, dus alles was in de sjakos. Oef! Tegen 10 uur konden we eindelijk met een relatief gerust gevoel vertrekken naar het strand op een half uur wandelen voor een zorgeloos dagje plonzen in de zee.

Toen we ettelijke uren later thuis kwamen en -gelukkig- nog eens op internet gingen, was er een chatbericht dat de shuttle niet door ging, omdat er een dubbele boeking was. Het geld zou worden teruggestort: GRAY LINE, THE OPERATOR OF THIS ROUTE IT IS SOLD OUT ALL READY. SORRY, FULL REFUND PROVIDED!

Dju! Wat nu gedaan? De mensen van de shuttle service waren gelukkig nog bereikbaar. Bellen was geen optie, want ons belkrediet was op. De onderhandelingen begonnen dus terug opnieuw. De enige optie bleek een privé shuttle voor veel geld. Wanneer we vroegen waarom het zo duur is krijgen we als antwoord You are walking about the less visited places in Costa Rica...‘. En dan kwam er plots ‘Just to let you know I am leaving the office in a few minutes.‘ Wat moet je dan doen? Niet boeken wilde zeggen niet meer op onze volgende bestemming geraken. Onze overnachting in Manuel Antonio was echter al betaald.

Ik lag dus wakker in bed... Het geld is betaald – twee keer eigenlijk. Hopelijk staat er morgenvroeg effectief iemand, want anders zijn we veel geld kwijt door internetfraude en ook wel door een beetje veel naief te zijn.

Allemaal zorgen voor niets. De man vindt weliswaar de weg niet -ik moet hem uiteindelijk gaan zoeken op een kwartier wandelen van ons huisje- maar hij is er wel en blijkt een schat van een mens. We geraken goed en wel in Manuel Antonio en kunnen onmiddellijk het stof van de erg lange rit wegspoelen, eerst in een zwembad en daarna in de golven bij een prachtige zonsondergang.

19-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Ryan is de man! Een echte oermens in de stijl van de voetballers van het IJslandse elftal: lange, blonde haren en een gespierd lichaam. 'I'll teach Mateo how to ride a surfboard!’ zegt hij vol trots en het lukt hem nog ook! Hij blijkt een crème van een vent die echt alles doet om Mateo een super dag te bezorgen. 'How cool dude! Learn to surf on your birthday!’ roept hij terwijl hij een stevige schouderklop geeft. Mateo knikt enthousiast.

Terwijl Serge vooral specialiseert in het van de plank totteren, staat Mateo van af de eerste keer stoer met gebogen knieën en armen in de 'Usain Bolt'-houding en drijft hij mee met een woeste golf! 'He’s a natural! zegt Ryan, waarmee hij vooral ook bedoelt dat Serge nog veel moet leren. Mateo straalt!

Omdat we vreesden dat Julie na een paar keer kopje onder zou afhaken, hadden we afgesproken dat zij nog niet zou leren surfen. Na een tijdje komt ze zeggen dat ze toch ook wel eens wil proberen. Serge ziet dus een perfect excuus om even een pauze te nemen en lanceert even later Julie op de eerste de beste golf die passeert. Na een paar keer meedrijven met de buik op de plank, vindt ze het tijd om ook eens te proberen rechtop te staan. En dit lukt dus nog ook!

Lap! Weer iets waar beide kinderen beter in zijn dan de ouders! Onze kleine kinderen worden groot!

18-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge