Elke keer opnieuw als we onderweg zijn naar een nieuwe overnachtingsplek, blikken onze kinderen terug op de vorige plaats waar we een tijd hebben verbleven en zeggen ze steevast: ‘Dit was het leukste huisje waar we ooit hebben geslapen!’ Ook nu weten we dat ze het weer fantastisch vinden, al is het alleen al omwille van de schattige honden van Gabi, de gastheer op het eiland vlakbij Tortuguero.

Toen we pas waren aangekomen was het allemaal wat overweldigend met 7 honden die wild rondliepen, uitzinnig blaften en tegen ons sprongen. Even later kalmeerde de boel en sindsdien was het super leuk, zeker voor Mateo en Julie die echt wel van hondjes houden. We zullen welicht nooit Sherri vergeten die ‘Fuera la cosina!’ riep, telkens wanneer ze de honden uit de openluchtkeuken wilde jagen. Gabi, haar man, maakte zich er ook telkens druk over. Zijn mama had ooit per ongeluk een pot kokend water over een kind gegoten toen ze in de keuken over een hond struikelde. Het was niet ondenkbaar dat dit hier ook kon gebeuren met 7 honden die willekeurig verspreid in een donkere keuken lagen. Om niet per ongeluk een bord met hete rijst en bonen te lanceren, liepen we dus altijd heel omzichtig rond, enkel verlicht door kaarslicht dat op tafel stond om het eten bij te lichten.

Heel het eiland krioelt trouwens van de honden, groot en klein. Die beestjes komen altijd nieuwsgierig snuffelen, maar doen geen vlieg kwaad. Tot die ene keer dat een grote, witte hond zonder enige aanleiding zijn tanden in de billen van Mateo zet. Hap! Het is gebeurd voor we het weten. Mateo brult het uit van de pijn. De afdruk staat mooi afgetekend in zijn vel, gelukkig is het er niet door! Mateo is zo verschoten dat hij staat de daveren op zijn benen. Barbara en ik kijken elkaar met een veelbetekenende blik aan. Zonder dat we er woorden voor nodig hebben, weten we dat we aan hetzelfde denken. Een aantal jaren geleden toen we voor de eerste keer met onze kinderen op reis vertrokken had onze huisarts gevraagd of we ook een inenting tegen hondsdolheid wilden. We herinneren ons zijn woorden nog goed: ‘Als je niet bent ingeënt en je wordt gebeten door een hond met rabiës, moet je heel snel handelen, anders ben je binnen de 48 uur dood.’ Gelukkig zijn we niet ver van ons huisje. Onze gastvrouw Sherri stelt ons snel gerust: het is ‘enkel’ een inwendige bloeduitstorting, er is geen open wond. Ze beweert bovendien dat er geen hondsdolheid is op het eiland. En om ons helemaal gerust te stellen haalt ze een crème met antibiotica tevoorschijn om op de beet te smeren. Het valt uiteindelijk inderdaad wel mee. Mateo loopt binnen de kortste keren weer te dollen met de lieve hondjes van ons kamp. Het zal dus gelukkig enkel een nare ervaring blijven, zonder ernstige gevolgen.

**

Ondertussen zijn we terug thuis in België. Het verhaal heeft nog een staartje gekregen. Als je korte tijd na een verblijf in een exotisch land thuis ziek wordt, beginnen er automatisch alarmlichtjes te branden. En het moet lukken: zowel Barbara als Serge worden tegelijkertijd ziek. Barbara heeft op onregelmatige basis hoge koortsaanvallen en Serge heeft last van erg pijnlijke maagkrampen. We zoeken informatie op het internet -wat niet slim is!- en vinden informatie over rabiës: de symptomen komen overeen, blijkbaar is er tóch hondsdolheid in Costa Rica en vleermuizen zijn ook een belangrijke oorzaak van de ziekte bij mensen! Onze huisarts is er ook niet gerust in. We worden stantepede doorverwezen naar het Tropisch Instituut in Antwerpen. Ook daar lachen ze ons verhaal over de hondenbeet en de vleermuizensh**t (zie blog 27/06/16) niet weg. Voor we het weten hebben we alle vier dan ook een plakker op onze arm na een eerste prik van een reeks vaccins ter behandeling van hondsdolheid.

De schrik zit er toch wat in. Zeker omdat niet onmiddellijk duidelijk is wat er juist mis is met Barbara en Serge. Het voelt heel onwezenlijk. Costa Rica was tot hiertoe een van de meest veilige landen waar we in hebben gereisd en net hier zouden we misschien geveld worden door een vleermuis? Misschien is het gewoon paniekvoetbal, maar het valt op dat de dokters het toch ook heel ernstig nemen. Op al die reizen in landen buiten Europa zijn we heel vaak in contact gekomen met honden die grommend hun tanden lieten zien. Het is de eerste dat het is misgelopen. We zullen er in ieder geval voor zorgen dat we volgende keer safe zijn. En we zullen vanaf nu andere mensen ook aanraden om zich op voorhand te laten vaccineren. Want we kennen eigenlijk niemand die hier rekening mee houdt wanneer ze buiten Europa op reis gaan. Alles is nu gelukkig onder controle. We kunnen er nu mee lachen en het toevoegen aan ons rijtje met ‘straffe reisverhalen’. Op het moment zelf was het echter niet zo grappig!