Vandaag is de dag dat ik eindelijk Wave Rock kan zien. Ik moet toegeven dat ik eerst niet van plan was om een tour naar daar te doen, maar het was eerst ook niet mijn bedoeling om Western Australia te bezoeken. De reden waarom ik naar Western Australia zou zijn gekomen is om Wave Rock te zien, dus vond ik dat ik toch wel een tour naar daar moest doen. Hopelijk kan iedereen een beetje mijn redenering volgen. We zijn in Perth vertrokken met een bus vol mensen, ik denk dat we in totaal met 30 mensen waren. We hebben eerst een tussenstop van 30 minuten gemaakt in York, dit is een historische plaats met tal van gebouwen uit het midden van de 19de eeuw. De meeste gebouwen staan aan Avon Terrace, de hoofdweg. Op weg naar Corrigin Dog Cemetery waren veel graanvelden met af en toe een boompje op, we hebben ook een emoe-boerderij gepasseerd. Corrigin Dog Cemetery is ontstaan in 1974 door de dood van STRIKE, hij was Paddy Wrights beste vriend en die wou zijn hond een laatste rustplaats geven. We zijn dan gestopt aan Wave Rock Wildflower Shop om onze lunch te eten. Na ons buikje rond gegeten te hebben zijn we naar Hippos Yawn gaan kijken, dit is een ongewone natuurlijke rotsformatie die de vorm heeft van een grote gapende hippo. En toen was het tijd om naar Wave Rock, spijtig genoeg begon het te regen. Toen we uit de bus stapten was het gestopt met regenen, de goden zullen goed gezind zijn geweest. Wave Rock is 15m hoog en 110m lang. De formatie heet zo omdat hij veel weg heeft van een brekende golf. De illusie wordt nog versterkt door het feit dat er water over de rots loopt. Deze grote, granieten golf is ontstaan uit een blootliggende aardlaag die duizenden jaren lang is geërodeerd. Door de regen zijn er rode en grijze strepen ontstaan. Het was indrukwekkend om deze rotsformatie te zien, bijna iedereen beelde voor de foto uit dat ze aan het surfen waren. En ik heb het nadeel ondervonden om met een grote groep te reizen, iedereen loopt elkaar voor de weg. En ik denk dat de muggen mij graag hebben want toen iemand een mug van mijn gezicht wegjaagde waren haar vingers vol bloed, de mug had mij bijna leeggezogen. We mochten ook op de top van Wave Rock wandelen en daar was er een magnifiek uitzicht: de gele bloemen, graangewassen, de groene bomen en het deel overstroomde land maakten een mooi geheel. Op de rots zagen we ook een beetje water lopen, dit kan niet meer van de rots stromen omdat ze een muurtje gebouwd hebben want anders zou de rots na verloop van tijd verwijderen. En we waren juist op tijd terug in de bus want we zouden kletsnat geworden zijn door de regen. We zijn dan naar Mulkas Cave gegaan om rotsschildering van de aboriginals te bekijken. De naam Mulka komt van een legende van de aboriginals die geloofden dat de naam gelinkt werd met de grot. Mulka was een illegale zoon van een moeder, die van een man hield met wie het verboden was om te trouwen. Zij geloofden dat het daardoor kwam dat er iets scheelde met de ogen van Mulka, ze stonden scheel. Hij kon daardoor niet goed mikken met zijn speer en zo kon hij ook geen succesvolle jager worden. Uit frustratie at hij levende kinderen en werd de misdadiger van het district. Ze geloofden dat hij in Mulkas Cave woonde waar je de handafdrukken nog kunt zien, veel hoger dan dat van de gewone man. Als laatste stop zijn we naar Babakin gegaan voor onze afternoon tea, we hebben 6 dollar gegeven om de plaatselijke school open te houden. Deze school zou in totaal minder dan 10 kinderen tellen en de regering zou die school willen sluiten, om dit tegen te houden laten ze kinderen van andere gemeentes overplaatsen. En toen was het tijd om terug naar Perth te rijden waar we iets voor 9u aankwamen. In totaal zijn we ongeveer 12 uren weggeweest en hebben we zon 800 km gereden. Toen ik in de jeugdherberg aankwam was ik doodop en heb ik in mijn bed een boekje gelezen. Eerst ben ik de badkamer binnengegaan om naar de wc te gaan en daar merke ik op dat die nog altijd degoutant vuil was, ik denk dat ze die op 3 dagen geen ene keer gekuisd hebben. Ik ben blij dat ik morgen naar een YHA jeugdherberg ga, die zijn bijna altijd proper.
Ik ben om 8u opgestaan omdat ik om 9u afgesproken had met Kira om samen te ontbijten. Ik heb gewacht tot 9u30 en dan ben ik maar alleen iets gaan eten. Tegen 10u kreeg ik een telefoontje van haar dat ze zich heeft overslapen, toen ze wakker werd dacht ze dat het pas 8u was. Ik ben dan naar de bibliotheek gegaan om te vragen of ze draadloos internet hebben en ze zeiden dat het soms wel en soms niet werkte, ik zal het dus zelf eens moeten uitproberen. Daarna ben ik Qantas gegaan om te zien of ze mijn vlucht wel veranderd hebben, dit was het geval en ze hebben mijn vluchtgegevens afgeprint. Ik ben dan naar de toeristiche dienst gegaan om de tour van Wave Rock te boeken, want ik vind dat ik dat toch gezien moet hebben. Toen is Kira afgekomen en we hebben in de stad rondgelopen. Zij wou naar 3 jobsuitzendkantoren gaan en ik ben maar met haar meegegaan. Ondertussen kon ik ook mijn advertentie lift gezocht naar Adelaide plakken op verschillende notitieborden. Zij is dan naar de cinema gegaan en ik heb mijn reisverslag aangevuld.
Ik heb slecht geslapen omdat er veel wind was. Deze keer lag mijn rugzak in het midden van de tent in plaats van langs de kant, daardoor werd de wind niet tegengehouden en botste de tent elke keer tegen mij. Tegen 2u45 vloog de bovenste zuil van onze tent, ik heb ze er maar vlug terug opgedaan voordat het binnen kon regenen. En dat was spijtig genoeg niet het einde van mijn pech: toen ik terug in de tent kwam liep mijn luchtmatras leeg. Ik wou ze eerst zo laten, maar de grond was veel te hard en ik heb ze dan maar opgepompt. Deze keer ben ik ook tot 9u blijven liggen en tegen 10u zijn we vertrokken naar Nambung National Park. De grootste bezienswaardigheid is The Pinnacles Desert, die in het midden van het park ligt. Dit maanlandschap bestaat uit vreemde kalkstenen rotsformaties die uit het zand lijken te groeien, maar feitelijk zijn het de versteende wortels van planten die hier in de oudheid voorkwamen. We hebben de 3 km lange Pinnacles Drive gedaan en dan zijn we doorgereden naar Perth. Toen we dichter en dichter bij Perth kwamen merkten we op dat er tussen Broome en Perth geen verkeerslichten waren en dat er hier ook veel meer verkeer was. We zijn eerst naar de jeugdherberg YHA City Perth gegaan, maar spijtig genoeg was die volboekt. We hebben dan naar andere jeugdherbergen gebeld en gelukkig waren er nog 2 bedden vrij. Die jeugdherberg (Grand Central) was niet echt proper, de badkamer lag vol met haren en de vloer was vol met vuile vlekken. Ik ben dus vlug terug naar YHA gegaan om een week overnachting te boeken vanaf vrijdag.Daarna ben ik naar de toeristische informatiedienst gegaan om te zien wat er allemaal te doen was in Perth en omstreken. Daar kwam ik een meisje tegen die ook de Litchfield-tour gedaan heeft, zij vertrekt zaterdag naar Nieuw-Zeeland. Ik ben dan ook eventjes op internet gegaan om mijn mails te controleren. Daarna zijn Kira en ik naar Northbridge gegaan om iets te gaan eten, ik heb gekozen voor spaghetti bolognaise. Onderweg kwamen we het Engels koppel tegen waarmee Mike reisde, aan Mike kwamen we spijtig genoeg niet tegen. In de jeugdherberg hebben Kira en ik fotos uitgewisseld en dan ben ik in mijn bed gekropen.
We zijn voor 10u vertrokken, een mirakel! We zijn gestopt in Geraldton, deze stad ontwikkelde zich tot een doorvoerhaven voor lood en is nog steeds een havenstad. We hebben evenjes in de stad gewandeld en toen ik MacDonalds wou gaan eten, wilden de jongens niet wachten op mij. Ze zijn doorgewandeld, blijkbaar is het ieder op zijn eigen. Het is niet zoals de 3 musketiers: één voor allen, allen voor één. Kira is bij mij gebleven omdat ze een goedkoop ijsje wou hebben en ze wou ook nog naar het postkantoor gaan die recht tegenover de MacDonalds lag. Daarna hebben we nog eventjes langs het strand gewandeld omdat de jongens nog op internet wilden gaan. Ik vertelde haar wat er op mijn lever was: dat we niet in Monkey Mia zijn gebleven. En het enige wat zij kon zeggen is dat we ook niet langer in Exmouth gebleven zijn. Het verschil is wel dat we 2 dagen in Exmouth zijn gebleven. Ik heb er wel voor gezorgd dat we langer in Coral Bay bleven en dat allemaal voor haar, maar dat zal ze al vergeten zijn. Tegen 13u30 zijn we vertrokken naar Cervantes. Het was de bedoeling om te overnachten in het Nationaal Park, maar dit was niet toegelaten. We zijn tenslotte naar een camping gegaan waar ik na 4 dagen terug een douche kon nemen. Ik had ook bereik met mijn GSM en ik heb dus maar naar mama gebeld om haar alles te zeggen wat op mijn lever lag. Ze moest mij niet meer opbeuren want dit had ik al zelf gedaan, het deed deugd om mijn gevoelens te uiten. Toen ik terugkwam van de douche merkte ik op dat er weeral een krak was in de paal. Podge wou mij helpen om te tent te maken, maar hij heeft het alleen maar erger gemaakt. Hij heeft per ongeluk de elastiek doorboord van de paal en zoals jullie wel zullen weten zorgt die elastiek ervoor dat de paaltjes aan elkaar blijven hangen. Hij is zo vriendelijk geweest om de paal van zijn tent te geven, hij ging wel in de campervan slapen. Daarna heb ik zijn fotos op zijn harde schijf gezet en ik heb ook cds voor hem gekopieërd. Het was al 23u30 en tijd om in de tent te kruipen, ik was juist op tijd want het begon hard te regenen.
Ik heb mijn wekker om 5u20 gezet omdat we naar Monkey Mia gingen om naar de dolfijnen te kijken. Ik was op de rest aan het wachten totdat ze gingen opstaan want we hadden afgesproken dat we om 5u30 gingen opstaan. Ik heb ze dan maar op 6u wakker gemaakt (door mijn wekker luid af te laten gaan en door ze wakker te roepen) want ik wou de eerste voedering niet missen. Ik dacht dat het allemaal volwassen mensen waren die een GSM hebben en bijgevolg ook een wekker, maar ik heb mij dus vergist. Om 6u45 zijn we vertrokken naar Monkey Mia en gelukkig waren we juist op tijd voor de eerste voederbeurt. Dertig jaar geleden kreeg een vissersvrouw bezoek van een vriendelijke bruinvis, die ze op gezette tijden uit de hand voederde. Binnen de korste keren wemelde het er van de bruinvissen die allemaal gevoederd willen worden. Om het niet uit de hand te laten lopen hebben ze Rangers aangesteld die de dolfijnen eten mogen geven. Ze geven alleen maar 5 vrouwtjes vis en dat gebeurt 3 keer in de voormiddag. Daardoor hebben de dolfijnen in de namiddag tijd om zelf eten te vangen en ook om met elkaar te socialiseren. Ik heb een dolfijn vis mogen geven, spijtig genoeg mochten we ze niet aanraken. Ik ben gebleven voor de 2 andere voederbeurten en de rest is naar God weet waar gegaan. Ik heb terug een dolfijn eten gegeven en ik wou dat ik iemand had om deze speciale gebeurtenis met iemand te delen. Gelukkig was er Joris (mijn neef) die mij juist op dit moment een smske stuurde (hij was in een Ierse pub in Hasselt en vroeg zich af hoe het hier zoal gaat) en daardoor kon ik het toch met
iemand delen. Ik heb dan nog eventjes op het strand gelopen en om 12u ben ik naar de parking gestapt omdat de rest mij daar ging oppikken. Ik zei tegen hen dat ik het hier leuk vond en dat ik hier nog een dagje wou blijven. Dit vonden ze goed en dan reden ze 25 km verder naar de stad Denham. Denham was oorspronkelijk een parelvissersdorp, maar wordt nu bevolkt door vissers en toeristen. We hebben een huis gezien dat gebouwd is uit schelpen. Ik heb ze gezegd dat ik daar niet wilde blijven en dat ik voort wilde rijden. Ik zag het niet meer zitten, ik wilde zo vlug mogelijk in Perth zijn zodat ik terug alleen kan reizen en mijn eigen zin doen. Kira zei dat ik moest zeggen wat er scheelde in het belang van de groep, maar er is nooit een groep geweest. We zijn terug naar een Shell Beach gegaan. Dit 60 km lange strand is uniek, omdat het bestaat uit een 10m dikke laag kleine hartschelpen. Ik liep alleen rond en ik heb mij opgebeurd door Vlaamse kinderliedjes te zingen. Ik voel mij dus beter alleen dan in een groep. We zijn gestopt aan een parking waar we een biologische wc hadden want de faciliteiten in de natuur gebruiken is ook niet zo gemakkelijk voor een vrouw. Daar heb ik een dame gezien die met haar 3 katten aan het wandelen was, de katten waren dus aan de leiband en die hadden daar geen problemen mee. Ik heb mijn reisverslag aangevuld en de rest heeft naar Southpark gekeken. Ik ben vroeg in mijn tent gekropen omdat ik doodmoe was. Gelukkig had ik oordoppen want anders zou ik niet in slaap geraakt zijn door de luide muziek van mijn reisgenoten.
Ik was weeral de eerste op en ik begin het toch stilletjes beu te worden. De meeste keren dat we vertrekken is het al 10u en dan is bijna de helft van de dag voorbij. Ik zou het mij niet zo aantrekken als het later donker zou worden en ook als al de bezienswaardigheden langer open zouden zijn, maar die sluiten dus om 10u. Ik heb meegeholpen om Eike zijn tent af te breken want er was veel wind om het alleen te doen. Daarna heb ik de afwas van gisteren gedaan, het was gisteren te donker om eraan te beginnen. Toen ik mijn tent wou afbreken zag ik dat de tent weeral open stond, ik heb het gevoel dat Kira ze voor expres open laat staan. Nu hebben de mieren vrij spel want we stonden blijkbaar op een mierennest. We zijn dan naar de Blowholes, dit is een rotsformatie waar het zeewater soms wel 20 m omhoogspuit. En Podge wou de stoere gast uithangen en hij is op de rotsformatie gaan staan, dit was wel gevaarlijk want dit heeft het leven gekost aan een visser. We zijn door een camping gereden om naar een andere uitkijkpunt te gaan, Podge had niet opgemerkt dat het zand zachter werd en daardoor zijn we vastgereden in het zand. We hebben het zand proberen weg te scheppen met een schop en met onze handen, maar we werden uiteindelijk geholpen door mensen die de auto met een touw aan hun auto heeft vastgemaakt en zo konden ze de auto uit het zand trekken. Tegen 17u zijn we de Shark Bay World Heritage Park binnengereden, het staat sinds 1991 op de Werelderfgoedlijst. We zijn gestopt aan Shell Beach waar we ook gekampeerd hebben, het is geen zandstrand maar bestaat uit kleine witte schelpen. We waren juist op tijd om naar de zonsondergang te kijken en daarna hebben we gegeten, ik heb sinds lange tijd appelmoes gegeten. We hebben nog eventjes gebabbeld, maar dit was onmogelijk door de luide muziek. Ik ben dan nog eventjes naar de sterren gaan kijken. Ik ben vroeg in de tent gekropen zodat ik morgen fit en gezond zou zijn om naar de dolfijnen te kijken, maar ik kreeg een snotvalling en moest ook keihard hoesten. Hopelijk ben ik morgen beter.
De jongens hadden gisteren tegen Kira gezegd dat ze vroeg wilden vertrekken, deze keer heb ik geen wekker gezet omdat ik toch wist dat we niet voor 10u gingen vertrekken en ik had gelijk. Bij het afbreken van onze tent is er weeral een barst gekomen in één van de palen, dat zal maken worden. We zijn gestopt in Carnarvon omdat John onderdelen moest kopen voor de auto en ik heb 3 t-shirts gekocht. Ik had geen t-shirts genoeg, dit komt omdat ik teveel t-shirten heb weggezeten omdat ze te vuil en bedekt met kauwgom waren. De belangrijkste bron van inkomsten in Carnarvon is de handel in bananen, steurgarnalen en schapen. Daarna zijn we doorgereden naar Quobba Station waar we onze tent hebben opgeslagen. Zoals gezegd hebben we de paal geplakt met plakband en de jongens waren aan het lachen dat die maar een uurtje ging houden, maar ze hadden ongelijk. We hebben een wandeling gemaakt op het strand: Homestead Beach. Daarna heb ik mijn reisverslag verder aangevuld om een beetje op schema te geraken. En toen hebben we eieren, tomaten, saucissen en pattatten gegeten. We hebben dan ook gebabbeld en gelachen. We hebben vooral gelachen met de Engelse uitspraak van Eike (de Duitse jongen), het was de eerste keer dat we tesamen zoveel pret hadden.
We zijn nog een dagje in Coral Bay gebleven omdat een vriend van Podge vandaag jarig is en ze wilden het met hem vieren. En we hebben er ook een nieuwe (of beter gezegd een oude) reisgenoot bijgekregen: Eike gaat met ons meerijden tot Monkey Mia, dit komt omdat de Engelsen alleen maar aan Mike wilden meepakken. In de voormiddag heb ik al mijn fotos terug op mijn laptop gezet en ik heb ook een paar fotos van Eike op mijn laptop gezet die hij heeft genomen tijdens onze reis tesamen. Ik heb vandaag eigenlijk niet veel gedaan, het was mijn luie dag. Ik heb eerst aan de tent mijn boek verder gelezen, daarna ben ik naar het strand gegaan om mijn boek uit te lezen en om mijn reisverslag aan te vullen. Het duurde lang om één dag op te schrijven: ik schreef 5 bladzijden vol van een A5-schriftje. Zo gaat het een eeuwigheid duren om mijn blog aan te vullen, ik zal maar beter mijn best moeten doen om alles bij te houden. Toen ik op het strand was heb ik mij in de schaduw gezet, maar het heeft niet veel uitgemaakt want ik verbrandde toch. Ik had mij dus beter moeten insmeren, want blijkbaar is mijn huid nog niet gewend aan de zon. Daarna heb ik een wandeling gemaakt langs het strand tot aan de shark nursery. Ik liep met mijn voeten in het water en op enkele meters afstand zwommen kleine haaien. Ik heb niet in het water gezwommen omdat ik mijn bikini niet aanhad en omdat het ook niet toegelaten was. Toen ik terugkeerde naar de camping was er zoveel wind en daardoor schuurde het zand tegen mijn armen en mijn benen en dit deed verschrikkelijk zeer. Daarna ben ik terug naar de zonsondergang gaan kijken en het blijft nog altijd de moeite waart. Toen was het tijd om te gaan eten: Podge had lekkere spaghetti met verse groenten klaargemaakt, ik ga zijn kookkunst nog missen. Ik heb dan terug een lekkere douche genomen met zeewater. Ik snap niet waarom ze zeewater gebruiken want dit is toch niet gezond voor de haren. En dan ben ik in mijn tent gekropen om terug orde in mijn rugzak te brengen en heb ook mijn reisverslag aangevuld. Er was zoveel wind dat ik soms het gevoel had dat de tent ging ineenzakken, maar gelukkig heeft de tent het overleefd.
Vandaag gaan we snorkelen met manta rays. Eerst moesten we naar de shop gaan om onze zwemvest te passen en om al ons snorkelgerief mee te nemen, daarna werden we met een busje naar de haven gebracht. En toen gingen we op zoek naar manta rays. We vaarden, vaarden, vaarden en vaarden we kwamen spijtig genoeg geen manta rays tegen. Ze gingen naar al de plaatsen waar ze ze normaal gezien zwommen, maar nu waren ze spoorloos verdwenen. Kira had vroeger eens tegen mij gezegd dat de zee haar gelukkig gaat, maar toch bleef ze maar zagen dat ze zich verveelde. Ik daarentegen genoot van de golven, van het uitzicht en van de stilte. Ondertussen hebben we wel schildpadden gezien, ze kwamen met hun kop boven water om adem te halen en gingen dan direct terug onder. We hebben ook dolfijnen gezien, er was zelf een klein dolfijntje bij en de begeleider denkt dat die pasgeboren was. Door de dolfijnen gezien te hebben was de tour al de moeite waart. Dan was het tijd om voor de eerste keer te gaan snorkelen, ik ben niet lang in het water gebleven omdat ik het koud had. Het koraal had een bruin/grijze kleur en er zwommen maar enkele vissen. Ik probeerde om de grote vissen te vangen, maar ze waren te snel voor mij. En na 5 minuten te varen waren we op de andere snorkelplaats. Ik wou eerst niet in het water gaan omdat ik het te koud had, maar ik heb toch besloten om mee te gaan omdat we haaien zouden zien. De begeleider had gezegd dat hij de achterblijvers zou helpen, maar daar heb ik niets van gemerkt. Hij ging véél te vlug om hem te volgen, de stroming was te sterk, de golven waren héél hoog, zodat ik af en toe water inslikte, en daardoor had ik een beetje schrik dat ik ging verdrinken. Ik voelde mij niet veilig en we waren ver van de boot verwijderd. Ik kon niet alleen terugkeren naar de boot omdat we door koraal moesten zwemmen die heel hoog kwam, ik wou mij daaraan niet bezeren. Uiteindelijk heeft de begeleider beslist om terug naar de boot te keren, ook al hebben we geen haaien gezien. En dan zijn we teruggekeerd naar de camping waar ik eindelijk mijn vlucht naar huis kon veranderen. Ik kom dus toe in België op zondag 05 april 2009 om 11u. Het was eerst mijn bedoeling om op 10 april terug te keren, maar dan is Marjolijn bij haar papa. Ik ben dan ook eventjes op internet gegaan om mijn mails te bekijken en ook eens naar mijn gastenboek te gaan waar ik opmerkte dat bijna niemand nog iets schreef. Toen ging ik bij Jon en Kira zitten en omdat ik honger had nam ik de komkommer omdat ik dacht dat die van de groep behoorde. Kira vroeg mij twee keer wat ik aan het doen was, ik zei niets omdat het toch duidelijk was. Daarna zij ze: je weet toch dat die komkommer van mij is. Maar dit wist ik dus niet, ik heb de komkommer neergelegd en ik ben weggegaan. Ik ben dan naar de zonsondergang gaan kijken, dat was veel beter gezelschap. Jon is er zich eventjes bij gaan zitten en dan zijn we take away gaan halen, ik heb frieten en nuggets genomen. En daarna ben ik naar het strand gegaan om naar de sterrenhemel te gaan kijken. Ik heb een smske aan mama gestuurd met al het nieuws wat ik vandaag gedaan heb en ook dat ze aan tante Rita moest zeggen dat ze naar Saturnus en Venus moest zoeken. En mama vertelde mij dat ik niet naar de sterren moest kijken, maar dat ik mijn schriftje moest aanvullen. Ik mag toch genieten van de natuur: het geluid van de zee en de sprinkhanen, het was heel relaxerend.
Ik ben vandaag om 7u20 opgestaan en de rest stond maar om 9u op. Om 10u zijn we vertrokken naar de toeristische informatiedienst om snorkelgerief te huren. De jongens vonden het snorkelgerief te duur en wilden doorrijden tot Coral Bay. Het enige probleem was dat Kira haar snorkelgerief voor 2 dagen had gehuurd en ze wilde nog gaan snorkelen in Turquoise Bay. Jon had van iemand gehoord dat het veel mooier is om te snorkelen aan de toeristische dienst dan aan Turquoise Bay, dus ze reden naar daar ook al wou Kira niet naar daar gaan. De stroming in Yardie Creek Crossing was zeer sterk en daardoor ook héél gevaarlijk. Ze werd meters meegesleurd naar het open water en kon heel moeilijk terugkeren naar de kust, het vergde véél kracht. Op een gegeven moment kon ik haar zelfs niet meer zien, ik dacht al dat ze stom was om zo ver te gaan. Ik had er niet aan gedacht dat ze gedwongen werd om zo ver te gaan. Toen ze uit het water kwam was ze ontzet en kwaad omdat ze langer in Exmouth wilde blijven en niet in haast en spoed van de ene plaats naar de andere plaats gaan. Ze vond ook dat de jongens beslissingen namen zonder met ons te overleggen, wat eigenlijk ook waar is. Maar het heeft niet veel uitgemaakt want we zijn doorgereden naar Coral Bay. Ik vond dat het niet meer kon en ik heb een vergadering gehouden om verandering te brengen in een aantal dingen. Iedereen heeft gezegd wat hij nog wilde zien tussen Coral Bay en Perth en ik heb gezegd dat ik een nachtje langer in Coral Bay wilde blijven omdat ik wist dat Kira nog een dagje wilde snorkelen. Ik had ook aan de jongens gevraagd of ik de kastickets en het geld eens mocht nakijken en daardoor werd ik de verantwoordelijke van de pot gebombardeerd. Dit is geen probleem voor mij want nu had ik meer zekerheid dat ze het geld niet gebruikten voor hun eigen doeleinden, maar ik kwam tot de vaststelling dat er zelfs 7 dollar teveel in de pot was. Toen we terugkwamen van de kleine shoppingcentrum herkende Kira in de verte een zwembroek, die zwembroek bleek van Mike te zijn. Hij en Eike konden meerijden met een Engels koppel, die reden met een Wicked-Van waarop een Nederlands opschrift stond (spijtig genoeg heb ik niet opgeschreven wat er op de auto stond en daardoor weet ik het nu niet meer). Kira en ik hebben ook een tour geboekt om de volgende dag te snorkelen met Manta Rays. De reuzenmanta is het grootste lid van de roggenfamilie en behoort tot de kraakbeenvissen. Soms wordt de manta ook wel grote duivelsrog genoemd. Met een spanwijdte tot 7 meter weegt de manta tot 1800 kg. De lengte kan wel 5 meter bedragen. Daardoor hadden we niet veel tijd om met Mike te blijven babbelen omdat we de maskers en de flippers moesten gaan passen. Ik ben dan naar de jongens gegaan omdat ze eten gingen klaarmaken, Kira heeft besloten dat het voor haar te duur is en vanaf nu wil ze leven van brood en Nutella. Ik was 5 min te laat in de keuken en ze zijn zonder mij begonnen. Ik heb er mij bijgezet en daarna heb ik de afwas gedaan. Ik heb dan een lekkere douche genomen met zeewater en daarna zijn we nog iets gaan drinken in de plaatselijke bar.
