Is er iemand die de "dagelijkse
cijfers" omtrent de Covid-19 besmetting niet op de voet volgt? Het scorebord
stond gisteren (27 april) op bijna 3 miljoen besmettingen en iets meer dan 207.000
dodelijke slachtoffers, wereldwijd. Als je weet dat een "normale" griepepidemie jaarlijks om en bij 250.000 sterfgevallen
veroorzaakt, dan valt nu al te voorspellen dat het SARS-CoV-2 virus het in de
cijfers zal winnen van het influenza-virus. Of zoals veel mensen het bij
herhaling formuleerden: "Dit is niet
zomaar een griepje."
Maar verklaart en rechtvaardigt dat de immense aandacht voor het virus
en voor de ziekte? De media-aandacht en politieke aandacht zijn ongezien en
buitensporig. In die mate zelfs dat er totaal geen plaats of ruimte of tijd is
voor andere dingen, andere problemen, andere ziektes. Terwijl er heus wel
andere problemen zijn op deze wereld die onze aandacht verdienen en nodig
hebben, en waar de media (en wij zelf) ook wel eens zouden mogen bij stil
staan. Een mens zou zich op den duur gaan afvragen of al die aandacht voor
Covid-19 misschien niet het ideale excuus zou zijn om al de rest te kunnen en mogen
vergeten of negeren?
Zoals die andere ziekte, bij voorbeeld, die al tientallen jaren
woekert en in sommige landen echte slachtingen aanricht, en die we maar niet
onder controle krijgen. Ook al kennen we de boosdoener en de remedie perfect.
Maar de wil ontbreekt, of de slagkracht, om er effectief werk van te maken om
de ziekte uit te roeien. En er spelen veel te veel verborgen agenda's om de middelen
op een gepaste en efficiënte manier in te zetten.
En dan heb ik het over Tuberculose.
Hoewel TBC een bacteriële
infectie is, en Covid-19 een virale infectie, zijn er toch enkele markante
gelijkenissen: de beide ziektes zijn erg besmettelijk, in de beide gevallen
gebeurt de besmetting vooral door partikels die een besmet persoon uitademt of -hoest, en in de beide gevallen zijn het vooral de longen die aangetast worden.
Maar er zijn ook enkele, even markante, verschillen.
Het eerste grote verschil is dat er voor TBC wél een geneesmiddel
bestaat, en dat de ziekte perfect kan behandeld worden. Méér zelfs: we hebben,
medisch gezien, de mogelijkheid om de ziekte bijna volledig uit te
roeien. De ziekteverwekker is al gekend van in 1882 en sinds de late jaren
vijftig van de vorige eeuw bestaan er antibiotica waarmee alle patiënten in
principe volledig kunnen genezen. Al duiken de laatste jaren ook TBC-bacillen
op die resistent blijken te zijn tegen de meest-gebruikte antibiotica. (Maar
over het gevaar van resistente bacteriën heb ik het al eens gehad in een eerder
stukje.)
In West-Europa is de ziekte trouwens zo goed als verdwenen, behalve
bij die groepen die overal en altijd uit de boot vallen.
Wie oud genoeg is, herinnert zich misschien nog de jaarlijkse horror
van de "krasjes" in de arm: de verplichte TBC-test, die in de jaren zestig van
de vorige eeuw nog gangbaar was omdat Tuberculose een veel voorkomende ziekte
was. Maar die test is al lang afgeschaft wegens overbodig. In België bij
voorbeeld waren er in 2018 maar 981 nieuwe gevallen meer, op een heel jaar
tijd. Dat is nauwelijks méér dan er dagelijks geregistreerd worden voor
Covid-19.
En toch lukt dat maar niet op wereldschaal.
Laat ons misschien ook eens naar het scorebord van Tuberculose kijken:
in 2015 waren naar schatting wereldwijd 10,4 miljoen mensen ziek door een
TBC-besmetting, en het dodental werd geschat op 1,8 miljoen. Daarmee staat Tuberculose
in de Top-10 van de oorzaken van sterfgevallen wereldwijd, en is het de meest
dodelijke infectieziekte ter wereld.
Waarom blijven ondanks alles toch zó veel mensen aan de ziekte
sterven? En waarom halen die cijfers zo goed als nooit de media?
Het antwoord is verbijsterend simpel: omdat TBC een ziekte van "de derde wereld" is. En dus interesseert
het ons maar matig.
De overgrote meerderheid van de zieken en slachtoffers zijn te vinden
in "ontwikkelingslanden", waar de
gezondheidszorg onbestaande is of volledig verwoest werd. De ergst getroffen
landen zijn landen van Zuidelijk Afrika, en India, Pakistan en Bangladesh in Azië,
en ook Indonesië.
En dát is het tweede verschil met Covid-19: er wordt met geen woord
over gerept in onze media.
Of hoe zelfs besmettelijke ziektes gediscrimineerd
worden als ze ons niet persoonlijk raken. Bij 200.000 corona-doden is de wereld
compleet stilgevallen, maar 1,8 miljoen TBC-doden veroorzaken zelfs geen rimpeltje
in onze beschaving.
Er zijn héél veel zieken, dezer dagen. De cijfers worden elke dag
zorgvuldig bijgehouden en in allerlei alarmerende grafieken gepresenteerd. Voor
de hoogbegaafden onder ons zelfs op een "logaritmische
schaal": heel indrukwekkend, maar het zegt mij eerlijk gezegd niet veel.
Dat gaat dan over de fysiek zieke mensen, slachtoffers van Corona.
Over de vele andere zieken, voor wie de behandeling op pauze gezet
werd wegens de lockdown en paniek, en voor wie dit uitstel misschien wel fataal
zal blijken, worden geen cijfers gepubliceerd. Die tellen niet mee. En binnen
enkele jaren zullen dat gewoon statistieken zijn, neem ik aan.
Over diegenen die, al dan niet door Corona, ziek zijn in hun hoofd,
wordt nog minder gesproken. Het gaat dan over mensen die psychische problemen
hebben of hadden, en die nu onder de corona-stress en -paniek compleet tilt
slaan.
Zo hebben een stel gasten met een ontzettend zieke geest zich in het
vredige Oudenburg onlangs al enkele nachten bezig gehouden met het besmeuren
van het huis en de auto's van Rode Kruis vrijwilligers, met menselijke
uitwerpselen; kaka, dus. Uitgerekend
die mensen die we zouden moeten aanmoedigen en steunen en dankbaar zijn, worden
gepest met vieze vuiligheid.
En in de Zwalmstreek blijken er zieke geesten rond te lopen die
gebruikte pampers in de Zwalm dumpen.
Degoutant, wansmakelijk, ziek!
Maar het kan nog erger!
En dan heb ik het over dolgedraaide types in de stijl van Donald Trump
of Jair Bolsonaro, die het bestaan om als president de protesten te steunen tegen de voorzorgsmaatregelen om de
verspreiding van Covid-19 in hun eigen land onder controle te krijgen.
Als ik die zin herlees, dan vrees ik dat ze onbegrijpelijk zal
overkomen; wartaal, nonsens. Een beetje als een gedicht van Paul Van Ostaijen, in
de stijl van: "Zwarte sluiers bliksemen
stenen uit donkerte."
Daarom probeer ik eens opnieuw.
In de Verenigde Staten van Amerika loopt het aantal besmettingen en
ook het aantal doden schrikbarend hoog op. Daarom zijn er ook daar, net als bij
ons, maatregelen opgelegd met betrekking tot "social distancing" en "Stay
in your kot!" Allemaal in de hoop dat het min of meer onder controle zou blijven,
want de medische voorzieningen bleken al gauw ontoereikend, en de toestand werd
in sommige plaatsen (zoals New York) ronduit dramatisch. En dus gingen sommige
van die Verenigde Staten (waar de situatie het meest alarmerend was) in een
soort "lockdown". Weliswaar van het "permissieve" soort, want een Amerikaan
zijn vrijheid afnemen is bijna zo erg als hem zijn wapen afnemen.
Jammer genoeg zijn de gouverneurs van een aantal van die staten lid
van de verkeerde partij: Democraten,
dus. En jammer genoeg zijn een aantal van die gouverneurs van het verkeerde
geslacht: vrouwen, dus. En jammer
genoeg hebben sommige van die gouverneurs het aangedurfd om kritiek te uiten op
het beleid (of non-beleid) van de
President. Resultaat van dit alles: Donald J. Trump steunt via allerlei
stompzinnige tweets de agressieve en gewapende protestbewegingen van zijn
aanhangers in die Staten. Dat ze daarbij het samenscholingsverbod met de voeten
treden en massaal dicht bij elkaar samen troepen, dat is geen probleem, vindt
de heer Trump. Hij noemt hen "verantwoordelijke
mensen" en voorvechters in de strijd voor vrijheid en tegen de inperking
van het "Tweede Amendement". (Wat dat
met de richtlijnen tegen samenscholingen te maken heeft, is mij een raadsel.
Maar in het zieke hoofd van Donald heeft alles met het Tweede Amendement te
maken.)
En zo komt het dat de President van de Verenigde Staten de mensen
steunt (en zelfs opjut) die menen te moeten protesteren tegen hun regering. Tegen gezaghebbers
in het land dat hij zélf verondersteld wordt te leiden, dus.
Die van Brazilië, die is helemaal aangetast door de corona-gekte: die
gaat zelfs zélf mee betogen tegen de opgelegde "lockdown" maatregelen in zijn eigen land. Maar ja, wat kan je
anders verwachten van een man die beweert dat de milieubewegingen de
Amazone-wouden in brand gestoken hebben. (Deze Corona-crisis is trouwens
bijzonder nefast voor het Amazone-woud: net als bij ons is er maar één ding
meer dat telt of dat in de media komt. En dus kunnen goudzoekers en
grootgrondbezitters ongestoord hun gang gaan om het Amazone-woud verder af te
branden.)
Maar het zou misschien té gemakkelijk zijn om de
schuld te leggen bij de corona-hysterie. Vermoedelijk gaat het om types die al
héél lang héél ziek zijn in hun hoofd: de anonieme kleine idioten, en de grote
idioten die zó erg van zichzelf vervuld zijn dat ze zich dat soort ziek gedrag
denken te mogen permitteren.
Als er iets gebeurt wat we niet goed begrijpen, of
als ons iets ter ore komt dat ons onbekend is, dan wordt ons hart en onze geest
onmiddellijk overrompeld door angstgevoelens en een lichte vorm van paniek. En
dan zoeken we wanhopig naar een logische verklaring. Want als we het kunnen
verklaren, als we het kunnen begrijpen, als we een logica kunnen ontdekken, dan
voelen we ons gerustgesteld en verdwijnt de paniek. Weliswaar om in veel gevallen
plaats te maken voor boosheid of ergernis tegenover diegene die als de oorzaak
of bron van onze angsten ontmaskerd werd.
Sluwe en louche individuen of organisaties kennen dit
fenomeen maar al te goed, en profiteren er gretig van om ons met allerlei complottheorieën
te overspoelen die een zogezegde "logische
verklaring" aanbieden.
Deze Corona-tijden, met een algemeen klimaat van
angst en onzekerheid en paniek (deskundig aangewakkerd door de media) zijn voor
de onruststokers, die complotten de wereld in sturen met de bedoeling chaos en
verwarring te creëren, gouden tijden.
En de complotten groeien als paddenstoelen uit de
grond.
Over het ontstaan van het SARS-CoV-2 virus: dat het
door de verfoeide Chinezen gefabriceerd werd, bedoeld als een biologisch wapen.
Over het bewust achterhouden van informatie over de
verspreiding van het virus, zowel (eerst) in China als (later) in Amerika, met
als bedoeling iets waar ik het raden naar heb.
Over het verband tussen dit virus en de ontwikkeling
van de 5G-technologie: het virus zou verspreid geweest zijn om de gevaarlijke
effecten van 5G te maskeren, of iets van die strekking.
5G en het nieuwe virus: een ideale cocktail voor
complotten, want de beide zijn onbekend en dus iets om bang voor te zijn. En
als er geen verband kan gelegd worden tussen het uitbreken van de
Covid-epidemie en de 5G-ontwikkeling, dan blijft nog altijd de theorie dat 5G
sowieso gevaarlijk is, vanwege de "straling".
Want "5G", dat is iets wat we niet
kennen, en dus boezemt het angst in. Vooral omdat het woord "straling" gebruikt wordt, en dan denken
we meteen aan nucleaire straling; ook
al iets wat we niet goed begrijpen, en dus meteen willen afwijzen.
Om dat maar meteen te ontkrachten: de "straling" van 5G is niet gevaarlijker
dan de elektromagnetische golven die zorgen voor wat onze radio en teevee
uitzenden. 5G-golven zijn precies hetzelfde als 4G- of 3G-golven, die ervoor
zorgen dat we kunnen bellen en sms-en met onze gsm en smartphones. Het "verschil" is dat 5G-golven "gerichter" zijn: ze zijn meer
geconcentreerd tussen de zender en de ontvanger, zodat er minder willekeurige
omgevings-straling is. Ze hebben ook een hogere frequentie, en daardoor een
kortere golflengte; de impact daarvan is dat er meer masten nodig zijn, maar
verder maakt dat niets uit. Trouwens, door die hogere frequentie is 5G zelfs
minder "schadelijk" dan 4G, want die
hoogfrequente straling kan niet eens door de menselijke huid dringen.
Overigens, de "straling"
die we van onze smartphone krijgen als we aan het bellen zijn, ligt tot wel
1000 keer hoger dan de straling in de
buurt van een zendmast.
Maar tóch blijven allerlei organisaties, meestal van
anarchistische strekking, de complottheorieën rond 5G de wereld in sturen via
de sociale media, en worden die theorieën massaal opgepikt. Want: "Je weet maar nooit, hee. Misschien is het
tóch waar?"
Het grappige is dat die organisaties zonder dit soort "straling" (meestal nog altijd 4G)
hun boodschappen nooit de wereld hadden kunnen rond sturen. Ze gebruiken dus precies
dátgene waar ze voor "waarschuwen" om
hun "waarschuwing" te verspreiden.
Hoe cynisch kan je zijn?
Minder grappig is dat ze hierbij ook oproepen tot
geweld en vandalisme, en zelf ook het geweld niet schuwen. Zendmasten worden in
brand gestoken en de apparatuur wordt vernietigd. Los van het feit dat geweld
en vandalisme nooit goed te praten
zijn, is er de pijnlijke vaststelling dat ze op die manier ook noodzakelijke en
levensreddende communicatiekanalen vernietigen: als er in de buurt van zo'n
afgebrande zendmast een ongeluk zou gebeuren, dan kunnen de hulpdiensten niet
eens gebeld worden.
Of hoe fanatisme ook in dit geval levens kan kosten!
Als de interesse voor de Corona-berichtgeving wat zal beginnen afnemen
wegens "altijd meer van hetzelfde", is
er een nieuwe ramp op handen waarover ze met sensationele berichten nog eens paniek
kunnen creëren. Een ramp trouwens die bovendien ook nog eens véél fotogenieker
is dan Corona: een brand die maar niet onder controle te krijgen is, en die ons
allemaal bedreigt.
Het brandt namelijk in het noorden van Oekraïne, in de streek van
Tsjernobyl. Je weet wel: waar die verwoeste kerncentrale staat te verkommeren.
De reactor zelf, zo goed mogelijk ingekapseld, is ook nu nog een kruitvat van
radioactieve deeltjes die straling afgeven, levensbedreigend voor alles en
iedereen die in de buurt durft te komen. Maar zowat het hele gebied, in een
ruime omgeving, is nog altijd zwaar radioactief vervuild.
Niet zo ver van de restanten van de nucleaire centrale staat een bos
waarbinnen de vegetatie, de bomen en struiken, helemaal rood geworden zijn,
omdat alles door straling aangetast is: we spreken, bijna letterlijk, over "radioactieve bomen". En laat nu net dat
bos in brand staan! Wat dus betekent dat er een radioactieve rookwolk aan het
opstijgen is, die zowat overal naartoe kan drijven. Als we pech hebben, dan
krijgen we die binnen afzienbare tijd ook over ons heen. Zoals toen, in 1986.
En het kan nóg erger worden, want het vuur blijft verder uitbreiden:
ondertussen staat al ongeveer 46.000 hectare bos in brand. Er is immers niemand
om de vuurhaard te blussen. Ik zou me in elk geval niet bij de vrijwillige
brandweer aanmelden om in een radioactief bos te gaan blussen. Dit is toch nét
iets anders dan een bosbrand in Australië. De brand rukt verder op, en komt
vervaarlijk dicht bij het nucleair complex zelf. Als je bedenkt wat daar nog
aan radioactief materiaal opgeslagen ligt, dan heb je een idee van de mogelijke
omvang van de catastrofe.
(Maar misschien is dit al bij al wel een meevaller? Het zou kunnen dat
het SARS-CoV-2 virus niet bestand is tegen radioactieve straling. Dan zijn we
daar in elk geval al gauw van af.)
Net zoals bij de meeste bosbranden, overal ter wereld, zijn ook deze
aangestoken; opzettelijk. Iemand moet dus op het idee gekomen zijn om een
brandje te stichten in de uitgestrekte bossen van Oekraïne. Ik wil geen beschuldigende
vinger uitsteken, maar ik meen me te herinneren dat de soldaten van Poetin
eerder al lelijk huis gehouden hebben in het balsturige Oekraïne. Ik mag hopen
dat de brandstichters in dit geval niet opzettelijk de bedoeling hadden om een
mogelijks nieuwe radioactieve ramp te veroorzaken, en dat ze gewoon te stom
geweest zijn om erbij stil te staan wat door die brand allemaal de lucht
ingeblazen wordt.
Op dit moment (16 april) hebben de media nog nauwelijks aandacht voor
wat misschien zal uitgroeien tot een wereldwijde catastrofe. Net zo min
trouwens als voor andere belangrijke problemen in de wereld, want Corona
overheerst de nieuwsberichten nog altijd op een nooit eerder geziene schaal.
Maar binnen een week of zo gaan ze toch op zoek moeten gaan naar ander
nieuws, om kijkers en lezers en luisteraars te blijven lokken. En wat kan er
dan beter zijn dan een foto van een gigantische bosbrand in een artikel met als
titel "Radioactieve wolk op weg naar
Europa!"
Ik ben geen grote fan van de "Blijf
in uw Kot" richtlijn. Het maakt dat we ons allemaal nóg meer op onszelf en in
onze eigen kleine kring terugplooien. Het maakt dat onze samenleving nog verder
versnippert in kleine cocoontjes waarbinnen we alléén met onszelf bezig zijn.
Het cement van onze samenleving dreigt te verbrokkelen, en als dit allemaal
afgelopen zal zijn, zullen we vermoedelijk nog altijd wat "afstandelijk" tegenover de anderen blijven. En dan is er ook nog de
verschrikkelijke eenzaamheid van zij die alléén wonen: de ouderen, maar ook
jongere singles of alleenstaanden; wekenlang helemaal alléén in een kamertje of
in een appartementje. Voor velen zal dit nooit meer goed komen, vrees ik.
Maar de maatregelen zijn wat ze zijn, en ze zijn er ondermeer gekomen
omdat té veel mensen blijkbaar niet uit zichzelf het gezond verstand hebben om
te doen wat nodig en vanzelfsprekend is bij een besmettelijk virus. Als
iedereen spontaan wat discipline aan de dag zou leggen, dan was dit allemaal niet
nodig geweest. Helaas lopen er op deze planeet nog altijd ontzettend veel
idioten rond die menen dat zij van niemand lessen te leren hebben, en die
alléén met zichzelf begaan zijn.
Hoe dan ook: de maatregelen zijn er, en dus hebben we ons eraan te
houden. Met onze goesting, of met tegenzin.
Toegegeven: de richtlijnen zijn niet altijd even duidelijk of
rechtlijnig, en niet altijd even consistent. (Je mag wél naar een natuurgebied
rijden als je een kindje hebt van minder dan zes jaar. Maar wie een kindje van
zeven jaar heeft, die mag niet met de auto naar het bos?) En af en toe loopt er
iemand tegen de lamp omdat hij/zij de maatregel verkeerd heeft begrepen. Of
omdat de politie de instructies verkeerd heeft geïnterpreteerd.
Dat zijn "onschuldige slachtoffers".
Maar er zijn er ook die doelbewust en opzettelijk de regels overtreden. En die
moeten hard aangepakt worden.
Helaas beginnen de politiek-correcte groen-linkse denkers dan
onmiddellijk weer luidop te roepen.
En dan hebben ze het over een "politiestaat"
of over een "Naziregime", en ze
denken dat ze zich alles mogen permitteren omdat ze intellectuelen zijn.
Of dan hebben ze het over "buitensporig
politiegeweld".
Ik heb ooit, in een ver verleden, nog enige sympathie gehad voor
Pascal Smet, heden ten dage Staatssecretaris voor Van-alles-en-nog-wat in de
Brusselse Gewestregering. Maar de man is meer en meer uitgegroeid tot het
prototype van een linkse populist die ondermeer vindt dat de politie per
definitie fout is en de opposanten van de politie per definitie gelijk hebben.
Zijn reactie op de rellen in Anderlecht van het voorbije weekend was
ronduit schokkend: het was de schuld van de politie die te hard en "op de verkeerde manier" was opgetreden
tegen die arme jongeren-met-een-migrantenachtergrond.
(Voor wie het verhaal niet gevolgd heeft: De politie had de avond
ervoor een jongere achtervolgd die, tegen de corona-richtlijnen in, met een
vriend aan het rondstruinen was op een scooter, en die gevlucht was toen de
politie hem tot staan wou brengen om hem te beboeten. In zijn stommiteit was de
jongen daarna tegen een politiecombi aan geknald, en hij had het niet
overleefd. En daarop waren de Anderlechtse hangjongeren, uiteraard na een
oproep via Facebook, massaal op straat gekomen om "vreedzaam" te protesteren. God mag weten waartegen er moest
geprotesteerd worden, maar goed.)
De waarheid is dat het om een stel rebellerende kerels ging met een
onvoorstelbaar ego en een buitensporig machogedrag, die denken dat ze zich
alles kunnen permitteren omwille van hun migranten-afkomst. Want wie er een
opmerking over durft te maken, is een "racist".
Dat ze niet alléén het samenscholingsverbod aan hun laars gelapt hebben, maar
bovendien ook nog een spoor van vernieling hebben achtergelaten (en een
politiewapen hebben gestolen), toont maar al te goed dat dit niet een reactie
was op de strenge corona-maatregelen, maar vooral een zoveelste uiting van
afkeer tegen, en minachting voor, de maatschappij waarvan ze dan weer zelf wél
respect en steun verwachten.
En de groen-linkse politici willen dat allemaal met de mantel der
liefde bedekken. Want het zijn tenslotte wél potentiële stemmen bij de volgende
verkiezingen, hee.
Nog niet zo héél lang geleden was er bij alle rechtgeaarde
natuurliefhebbers hier in Vlaanderen grote paniek en diepe droefenis: met onze
biodiversiteit was het erg slecht gesteld. Talloze diersoorten die in de
negentiende en twintigste eeuw nog in groten getale in onze contreien
rondliepen of -vlogen, zijn in de voorbije decennia zowat volledig uit
Vlaanderen verdwenen. Uitgestorven, verdreven, gevlucht. Van de rijkdom aan
diersoorten bleef hier in Vlaanderen bijna niets over.
En nee, dat was niet de schuld van mijn luie kat!
Het is allemaal door toedoen van de mens: de ontbossing, de intensieve
landbouw, de onkruidverdelgers en insecticiden, de bevolkingsdichtheid en
bouwwoede. De insecten en andere prooidieren verdwenen of werden levende
gif-bommen, en de roofdieren vonden geen voedsel meer of werden afgeknald
wegens de overlast die zij ons berokkenden. Weg de roofvogels, weg de vossen en
de wolven. Weg ook de reeën en everzwijnen.
Maar zie: het bewustzijn werd er bij de grote massa ingestampt, en
allerlei maatregelen werden opgedrongen. Gedaan met al dat vergif op de
gewassen en in de bodem; gedaan met het volbouwen van ieder vrij liggend stukje
grond; gedaan met het gieten van beton overal waar er nog ruimte was.
En de resultaten beginnen stilaan merkbaar te worden. De roofvogels
komen terug: buizerds, sperwers, slechtvalken. En de vossen lopen weer in
Vlaanderen rond. Zelfs de wolven hebben de weg naar onze streken gevonden.
Iedereen blij en gelukkig!
Of toch niet?
De duivenmelkers zijn niet gelukkig! Want die roofvogels vermoorden de
Blauwe Geschelpte in de vlucht, en de duivenmelkers zien hun dure prijsduiven
onderweg sneuvelen. Het is met een bang hart als ze nu de zondagmorgen op wacht
staan tot hun beestjes uit het verre zuiden terugkeren.
En de schapenboeren zijn niet gelukkig! Want de wolven bijten hun
schapen de strot af en de boeren staan er machteloos tegenover want de wolven
zijn onaantastbaar. Het is met een bang hart dat de schaapherder zijn dieren op
de wei zet in die streken waar een wolf met veel gejubel gesignaleerd werd.
En de brave burger met zijn kippen voor het dagelijks eitje bij het
ontbijt is niet gelukkig! Want vossen zijn dol op een lekkere kippenbout of -vleugel,
en er is héél weinig dat deze schrandere dieren buiten kan houden. Ook de
kippenkwekers slapen dus slecht in streken waar de vos, tot grote vreugde van
Natuurpunt, weer is opgedoken.
En de beheerders van de Plantentuin van Meise zijn niet gelukkig! Want
de groeiende kuddes herten of reeën blijken ook wel van een mooie roos te
houden; zij het dan om op te eten. De verzorgers van de Plantentuin die zich
met hart en ziel inzetten om de bezoekers te verblijden met een prachtige
rozentuin, konden het vandalisme van de opgedoken reeën niet waarderen.
De varkensboeren in Limburg zijn ook niet gelukkig! Want de wilde
zwijnen in de naburige Waalse dorpen blijken dragers te zijn van een soort
varkenspest, en de angst dat heelder varkensstallen zouden moeten afgemaakt
worden, was voor de boeren een ware nachtmerrie.
En de noeste tuinders met hun smetteloos gazon zijn niet gelukkig! Het
zal je maar overkomen dat een horde everzwijnen jouw gazon uitgezocht heeft om
de grond om te woelen op zoek naar truffels en ander lekkers. En je staat er
machteloos tegenover. Méér zelfs: de kans op één of andere vergoeding of
schadeloosstelling is zo goed als nihil, want de voorwaarden om een
schadevergoeding te krijgen zijn zó gemaakt dat niemand in aanmerking komt.
Biodiversiteit in Vlaanderen: fantastisch goed nieuws. Alléén jammer
dat er ook mensen wonen.
(Gelukkig lijken alle dieren nu
een pauze ingelast te hebben. Tenminste als je op de media mag afgaan: er zijn
in deze Corona-tijden geen meldingen meer van dieren die zich misdragen
hebben.)
Het geeft een beetje een vreemd, en zelfs ongemakkelijk, gevoel te
moeten vaststellen dat het misprijzen tegenover de vrouw het grootst lijkt te
zijn in die landen waar het geloof
nog een grote rol speelt. Of moet ik eerder zeggen: het fanatieke geloof? Het lijkt er op één of andere manier op dat
streng-gelovigheid dikwijls gepaard gaat met een ongebreideld machogedrag.
Dat is zo in de moslimwereld.
Het land met de meest fundamentalistische islamwetten, is zonder
twijfel Saudi-Arabië, en dat is meteen ook één van de meest vrouwonvriendelijke
landen ter wereld.
En dat is ook zo in de katholieke wereld.
Eén van de meest katholieke landen in de wereld, is Mexico. (En bij
uitbreiding geldt dat voor de meeste landen in Zuid-Amerika.) En laat nu net
Mexico het land zijn waar het geweld op vrouwen alle records breekt. Vorig jaar
zijn in Mexico méér dan 3800 vrouwen vermoord, gewoon omdat ze een vrouw waren. Dat is een triest gemiddelde van 10 per
dag! En de trend gaat helaas met de jaren in stijgende lijn. En hoe reageert de
vroom-katholieke president van dit godsdienstige land? Dat "die kwestie veel wordt gemanipuleerd in de
media" en "dat het niet heel de tijd
alleen over vrouwenmoorden moet gaan." De president zou liever meer
relevant nieuws in de media aan bod zien komen, en minder flauwekul over
bagatellen zoals geweld op vrouwen. (Ik vermoed dat de man nu gelukkiger zal
zijn over de media, want ook daar gaat het alléén maar nog over Corona, en niet
meer over die "bagatellen".)
Nu is de president van Mexico lang niet de enige die niet bepaald een
hoge pet op heeft over vrouwen en vrouwenrechten. Ook die van Brazilië is een
notoir macho-type die vindt dat vrouwen zich niet te veel moeten roeren en
vooral mooi moeten zijn en zwijgen. Die heeft het onder andere bestaan om tegen
een vrouw te snauwen: "Ik zal je niet
verkrachten, want je bent te lelijk!"
En in de Filipijnen, een ander uitgesproken katholiek land, is de
mening van de president over de vrouwen ook niet bepaald "vriendelijk" te noemen. Na de groepsverkrachting van een vrouwelijke
Australische hulpverlener in de Filipijnen meende hij dat "de burgemeester de eerste beurt had moeten gekregen hebben."
Is het verwonderlijk dat geloof en een macho-mentaliteit hand in hand lijken
te gaan?
Misschien toch niet helemaal, want wat in de koran geschreven staat,
dateert uit de 6de en 7de eeuw van onze jaartelling, toen
er van vrouwenrechten nog geen sprake was en het de mannen waren die alles voor
het zeggen hadden. De fundamentalistische moslims hangen nog altijd vast aan
een letterlijke interpretatie van die oeroude wetten en uitspraken, en leven
daar dan ook nog altijd naar. De ideeën van de 21ste eeuw gaan aan
die mannen compleet voorbij; méér zelfs: ze zijn des duivels! En de vrouw is
daar het onschuldige slachtoffer van.
Bij de katholieke kerk zou je denken dat die wél al in de 21ste
eeuw aangekomen is. Maar al bij al: ook de concepten waar de katholieke kerk
zich blijft aan vastklampen, zoals het celibaat bij priesters, of het verbod
voor vrouwen om priester te worden, dateren uit de 11de eeuw; de
donkerste Middeleeuwen dus. En ja, als zélfs de kerkleiding nog altijd blijft
poneren dat vrouwen minderwaardig zijn en een slechte invloed zouden kunnen
hebben op onze priesters, wat zou dat voor impact hebben op de achterlijke
idioten die zich met een rozenkrans in de hand aan de vrouwen blijven
vergrijpen?
Misschien toch iets voor de kerkgeleerden en kerkelijke gezagsdragers
om over na te denken: in hoeverre zouden hun stellingen mee verantwoordelijk
kunnen zijn voor het brutale geweld van hersenloze macho's tegenover de
vrouwen?
Hoe veel dagen zijn we nu al na de laatste verkiezingen? Zowat 10
maanden, geloof ik, dus al méér dan 300 dagen. En we hebben nog altijd geen
regering die min of meer een weerspiegeling zou zijn van de verkiezingsuitslag.
De huidige "Corona-regering" heeft in
het parlement een meerderheid van 38
zetels op 150; bij mij op school was dat "een
dikke onvoldoende". Een poging om een soort "noodregering" te vormen, een "regering
van nationale eenheid", is grandioos mislukt door de botsing met een aantal
ego's en kleinzielige partijbelangen.
En wat hadden Aalst-Carnaval en die aanslepende regeringsvorming met
elkaar gemeen?
Grote ego's, gebrek aan
relativeringsvermogen, lange tenen.
Het zijn thema's die regelmatig terugkomen in mijn blog, en die helaas
brandend actueel blijven.
De voorbije heisa in Aalst heeft nog maar eens aangetoond dat veel
mensen vreselijk lange tenen hebben, en vreselijk lichtgeraakt zijn. Omdat ze
zichzelf zo ontzettend ernstig nemen; omdat ze zichzelf zo ontzettend
belangrijk vinden. Wie zichzelf iets minder het centrum van de wereld waant,
maalt er niet om dat er een keer met hem/haar gelachen wordt. "So what?" als je op straat een
karikatuur van jezelf ziet paraderen? Er zijn erger dingen in het leven!
"Lange tenen" zijn ook een
teken van een immense arrogantie en eigendunk: het geeft aan dat je jezelf
belangrijk genoeg vindt om het voorwerp van spot te zijn. Ik heb geen lange
tenen, want ik weet dat ik niet belangrijk genoeg ben om bespot te worden. Blijkbaar denken diegenen uit de joodse gemeenschap die zich op
de lange tenen getrapt voelden, dat zij enorm belangrijk zijn. Zó belangrijk zelfs
dat de helft van Aalst al een jaar lang met hen bezig was.
En het werd helemaal zielig als ze dan tot vervelens toe telkens weer
verwezen naar de Holocaust. Terwijl in die hele carnavalstoet totaal niets aan
de Holocaust refereerde of er de draak mee zou gestoken hebben. En toch werd
dát elke keer opnieuw naar voor geschoven: "De
Joden hebben vreselijk geleden onder de Holocaust!" Niemand betwist dat, en
niemand minimaliseert dat, maar hoe kan dat een argument zijn om vrijgesteld te
worden van spot?
Misschien moet de joodse gemeenschap, of althans diegenen die zich als
vertegenwoordigers en spreekbuis van de joodse gemeenschap willen manifesteren,
toch eens nadenken of dit allemaal wel zó belangrijk is, en de moeite waard om
er al die energie aan te verspillen? Misschien zou het een goed idee geweest
zijn om alles eerst eens in perspectief te plaatsen alvorens te gaan klagen?
Misschien zou het een goed idee geweest zijn om één en ander te leren
relativeren? Zijn er echt geen dingen die belangrijker zijn? Dingen die al die
aandacht en energie veel méér verdienen en nodig hebben dan een figuur met een
haakneus? Hebben ze bijvoorbeeld in Israël echt geen belangrijker en dringender
problemen aan hun hoofd dan zo'n domme carnavalspop? Een corrupte premier,
bijvoorbeeld?
En ja, al bij al is het inderdaad om exact dezelfde reden dat onze
politici er niet in slagen een volwaardige regering op de been te krijgen, zélfs
niet om de Corona-crisis aan te pakken: ze vinden zichzelf en hun ego zó
belangrijk dat er geen plaats meer is voor redelijkheid. Elke nationale
politicus is vooral met zijn/haar eigen imago bezig, met zijn/haar kiespubliek.
Met zichzelf dus. Want de wereld
draait immers alléén maar rond die kleuterachtige egotrippers die zichzelf zó
ernstig nemen en zichzelf zó belangrijk vinden dat (letterlijk) alles er moet
voor wijken. Ook, en zélfs het algemeen belang. En dus gebeurt er niets,
behalve dat ze allemaal naar hun eigen navel zitten te staren.
De wereld is stilaan ten onder aan het gaan aan het egocentrisme en de
eigendunk van diegenen die eigenlijk zouden moeten helpen om de wereld
draaglijker te maken. In plaats van het leven lichter te maken, bezwijkt alles
stilaan onder het gewicht van de ego's die op de aarde rondlopen. En beetje
bij beetje zal alles helemaal stilvallen, want het zal allemaal té zwaar gaan
wegen om nog iets in beweging te krijgen. Onze beschaving, zoals we die nu
kennen, zal binnen de kortste keren verloren gaan en uiteen vallen onder het
gewicht van ons zelf-belang en omdat we vergeten dat andere zaken belangrijker
zijn dan wij zelf.
Zélfs een corona-virus weegt niet op tegen die grote ego's.
Zowat een maand geleden heb ik al eens mijn gal gespuwd over het gif
dat "sociale media" heet. En ondanks
de jubelgeluiden over de mooie en grappige filmpjes die ons zouden moeten
opvrolijken in Corona-tijden, is mijn aversie voor de sociale media alléén maar
nog toegenomen.
Want niet alléén de reguliere media verdrinken ons in
Corona-berichten, ook de sociale media dragen een flink steentje bij. Met dit
verschil dat waar de reguliere media nog min of meer controleerbaar en
betrouwbaar zijn, er in de sociale media totaal géén rem staat op de wilde
fantasieën die op ons afgevuurd worden. En helaas zijn we ondertussen allemaal
zó erg gehersenspoeld dat we zo ongeveer alles willen slikken, want we zijn de
grenzen van kritisch denken al vér voorbij.
Dus hebben Facebook en Twitter (en wat nog meer) helemaal vrij
spel om ons te bestoken met de meest sensationele berichten, met de meest wilde
theorieën, met de meest achterlijke raadgevingen, met de meest vergezochte "feiten". En de mensen weten het allemaal
niet meer, en velen geloven alles wat ze lezen en horen, want "het staat op het internet". Die
verzinsels worden massaal gedeeld, en op den duur wordt het onomstotelijk als "waarheid" weerhouden.
Eén van die hardnekkige theorieën is dat het SARS-CoV-2 virus een "kunstmatig"
virus zou zijn, door de Chinezen gefabriceerd. Hierbij wordt dan verwezen naar
een "voorspelling" in het boek "The Eyes of Darkness" van Dean Koontz,
een Dan Brown-achtige thriller uit 1981, waarin inderdaad sprake is van het gebruik
van een Chinees biologisch wapen, Gorki-400,
afkomstig uit Wuhan.
Wat precies de bedoeling zou geweest zijn van dat "kunstmatig" virus dat nu op ons is losgelaten, niemand die het weet.
Het is ondertussen wetenschappelijk bewezen dat het virus door
natuurlijke evolutie is ontstaan, en op een ongelukkige manier van dier op mens
is overgegaan. Net zoals dat, 40 jaar geleden al, ook het geval geweest is met
het Hiv-virus. Virussen blijken heel
inventieve beestjes te zijn, die bovendien heel snel evolueren en zich
razendsnel aanpassen om te kunnen overleven en om zich te kunnen vermenigvuldigen.
Al bij al niet zó verschillend van de mens, niet?
Zo is het SARS-CoV-2 virus
vanuit een (vermoedelijk onschuldig) vleermuis-virus geëvolueerd. Net zoals het
SARS-virus dat in 2003 hard heeft toegeslagen, oorspronkelijk een onschuldig
virus was dat vrolijk kon gedijen bij civetkatten. En net zoals het MERS-virus
dat in 2012 wereldnieuws was, een neefje was van een virus dat kamelen
meedroegen.
Er zijn trouwens eerder al andere "griep"-virussen
geweest, in tijden toen de mens nog totaal niet de kennis of technologie had om
zélf een virus te "fabriceren". En die
waren nog van een ander kaliber dan wat we nu zien: de Spaanse griep in 1918-1920, die vermoedelijk 20 à 40 miljoen
slachtoffers geëist heeft; of de Aziatische
griep die in 1957-1958 ongeveer 1 miljoen levens heeft gekost, vooral
jongeren en kinderen; of de Hongkong-griep
die in 1968-1969 ook zowat 1 miljoen doden heeft gemaakt.
Onze Russische vrienden blijken trouwens gretig van de sociale media
gebruik te maken om de paniek in de Westerse wereld nog wat aan te wakkeren.
Waarschijnlijk met de bedoeling onze samenleving compleet te destabiliseren en
onze politieke leiders onbetrouwbaar, incompetent en ongeloofwaardig te doen
lijken. Al zorgen onze politieke leiders daar eigenlijk zélf wel voor; zij
hebben daar geen hulp bij nodig.
Wat de Russen finaal willen bereiken met een toestand van totale chaos
in de Westerse wereld, ik heb er het raden naar. Maar uiteindelijk is dat ook
wat ze met hun subtiele tussenkomsten bij de Amerikaanse
presidentsverkiezingen, of bij het Brexit-referendum gedaan hebben. Misschien
willen ze daarmee gewoon "bewijzen"
dat hun samenleving en hun politiek bestel "beter"
is?
Hoe dan ook: de Russische geheime diensten hebben hard meegewerkt om
ons te overtuigen van allerhande complottheorieën, waarbij het idee centraal
staat dat dit een "kunstmatig" virus
zou zijn, een "biologisch wapen". De
Facebook-hysterie rond het boek van Dean Koontz is daarbij wel koren op hun molen,
al beweren de Russen natuurlijk wél dat het de NATO is, en niet China, die het
wapen ontwikkeld heeft.
En voor wie niet zo erg in die kwade bedoelingen van de NATO zou
geloven, is er ook het verhaal dat dit virus door migranten in Europa is binnen
gebracht. Als je een gemakkelijke "vijand"
wil creëren in het Europa van vandaag, dan is het wel "de migranten". Goed gezien van de Russen: succes gegarandeerd.
Tegelijk met het verspreiden van dat soort complottheorieën maken de
Russen er ook een sport van om te benadrukken hoe slecht Europa het hele
probleem aanpakt, door verhalen te verspreiden over hoe het hele
gezondheidssysteem (bijvoorbeeld in Italië) ineenstort. En dat terwijl de
ziekte in Rusland zélf perfect onder controle is: officieel is er nog altijd
maar 1 dodelijk slachtoffer.
Om maar te zeggen: het ergste virus dat ons bedreigt, is NIET het SARS-CoV-2 virus, maar wél het perverse
virus van desinformatie dat door de sociale media verspreid wordt. Daartegen is
geen enkel mondmasker bestand. En "afstand
houden" of "handen wassen" helpt ook
niet. Er is hiertegen maar één remedie mogelijk: het hele "social media" gebeuren een maand in quarantaine plaatsen, in de
hoop dat mensen ondertussen leren er met een kritische blik mee om te gaan.
Meestal probeer ik in mijn blog-stukjes van nabij in te pikken op de
actualiteit of op een opvallend item op de nieuws-sites, maar dezer dagen gaat
het alléén maar over Corona. Een ander onderwerp is er niet meer. En ik heb
écht geen zin om nog een keer een kritisch of sarcastisch stukje over Corona te
schrijven. Ik word sowieso overstemd door het media-tumult.
Er zijn wél enkele positieve verhalen te vertellen over deze crisis.
Zoals dat de ijscrèmekar vanaf midden maart al op straat te zien is, ook al is
het totaal nog geen ijsjesweer. Of dat je nu de doodskist voor de begrafenis
van je geliefde via Skype kan kiezen.
Maar ik ben die hele Corona-heisa zo beu als kouwe pap, en wil er
eigenlijk niets meer over schrijven. Er is natuurlijk ook nog altijd Donald J.
Trump, een onuitputtelijke bron van inspiratie. Maar ook met die kwast heb ik
het nu toch even gehad.
Laat het ons dan een keer hebben over zijn collega Vladimir Poetin. Die is óók president,
óók van een héél groot en machtig land. En die is ook niet vies van een frats,
op tijd en stond.
Vladimir Poetin is al
president van Rusland sinds december 1999, toen Boris Jeltsin finaal té dikwijls te zat bleek te zijn om nog
geloofwaardig over te komen. Technisch gesproken is Vladimir niet de volle voorbije 20 jaar president geweest, want dat
mag niet volgens de Russische grondwet: een president kan maar twee termijnen
van 6 jaar aanblijven. Poetin heeft dat héél elegant opgelost: hij heeft zijn
marionet Medvedev één ambtstermijn van
vier jaar laten overnemen, en heeft als eerste minister achter de schermen aan
de touwtjes getrokken. Daarna kon hij wél nog een keer twee beurten zélfde baas spelen.
Maar nu zijn ook die twee beurten opgebruikt, en hij heeft nog
helemaal geen zin om op pensioen te gaan. Want hij heeft nog al die prachtige
ideeën die hij wil realiseren. En dus laat hij de grondwet aanpassen zodat hij
er nog minstens één termijn kan bij doen, of misschien zelfs nog zo véél
termijnen als hij zou willen. Dat soort praktijken is in het Afrikaanse
continent schering en inslag. Zo heeft ook Kabila
dat geprobeerd in Congo, maar dat is niet helemaal gelukt en toen is die een
beetje creatief geweest. Maar in Rwanda heeft voormalig Hutu-moordenaar, en
aanstichter van de genocide, Paul Kagame
die stunt wél kunnen uithalen: die is ook al sedert 2000 president, en zal dat
minstens tot 2032 kunnen blijven. Kagame
en Poetin hebben trouwens nog wel
méér fijne trekjes met elkaar gemeen: allebei dulden ze geen tegenstand of
tegenspraak, en al wie durft te protesteren verdwijnt achter de tralies of is
het toevallig slachtoffer van een
dodelijke overval door een bandiet die daarna ook het zwijgen wordt opgelegd.
Dat je in Rwanda beter kan zwijgen, heeft de populaire zanger Kizito Mihigo ondervonden: deze vroegere
vriend van Kagame is zowat een maand
geleden dood aangetroffen in een politiecel nadat hij opgepakt was bij een
poging om naar Burundi te vluchten. Uiteraard was dat een ongeluk, of zoiets. Net
zoals de moord op de kritische journalist Maxim Borodin, in april 2018: volgens de Russische
regering heeft die zelfmoord gepleegd.
Maar goed, Poetin dus. Een man met grote ambities.
Hij wil Rusland "weer groot
maken". Letterlijk en figuurlijk. Eigenlijk zou hij liefst "tsaar" willen worden, want dat bekt véél
beter dan "president". En eigenlijk
wil hij zijn land ook in oppervlakte weer even groot laten worden als het
vroegere tsarendom. Dat hij daarmee botst met de internationale rechtsregels en
met de soevereiniteit van andere landen, dat is een klein detail waar hij zich
weinig aan gelegen laat. En dus heeft hij het Krim Schiereiland geannexeerd. Europa heeft daartegen "fel geprotesteerd". Wat ongetwijfeld
ontzettend veel indruk heeft gemaakt. Hij is ook al begonnen met de verovering
van andere grote stukken in het oosten van Oekraïne, maar dat loopt iets
moeizamer dan hij verwacht had. En passant hebben zijn troepen daarbij een
passagiersvliegtuig uit de lucht geschoten, maar ook dat laat hij niet aan zijn
hart komen.
Aan de andere kant van zijn land heeft hij zijn hebberig oog laten
vallen op een aantal eilanden, de "Koerillen",
waar ook Japan aanspraak op maakt. Japan is erg boos, maar daar stoort Poetin
zich al evenmin aan.
En waar hij helemaal onbezorgd zijn gang kan gaan, is in het
Noordpoolgebied. Met de klimaatopwarming heeft hij bijna het hele jaar door
toegang tot gebieden waar hij vroeger nauwelijks kon komen, en dat zint hem
wel. Want er is daar véél rijkdom te rapen! Hij heeft er ondertussen al een
drijvende kerncentrale naartoe gestuurd, die energie zal kunnen leveren voor
een stad van wel 200.000 inwoners. Al zal Poetin
daar misschien wel een robbertje armworstelen met Donald moeten uitvechten,
want die heeft ook wel interesse.
Wat Poetin grandioos zal
winnen, want heeft u de man al eens zien paraderen met zijn blote bast? Arme
Donald!
Over Congo is al héél veel gezegd en geschreven, maar het land blijft,
helaas, constant in de belangstelling. En zelden op een positieve manier.
Ook nu weer zijn de berichten allesbehalve opbeurend te noemen: de
corruptie is schrijnend, de bodemrijkdommen van het land worden massaal
verkocht, het onderwijs functioneert niet, grote gebieden van het land worden
om de haverklap geterroriseerd door allerhande bendes vanuit de buurlanden, en
vreselijke ziektes zoals Ebola raken erg moeilijk onder controle.
Over Congo werd in onze contreien voor het eerst iets gehoord in 1885 dankzij
de ontdekkingsreiziger Henry Morton
Stanley, die in opdracht van de Belgische Koning Leopold 2 een stukje Afrika, de Onafhankelijke
Congostaat, in bezit zou nemen. Zo ging dat er in die tijd aan toe: wie
machtig genoeg was, die nam gewoon wat hij wilde, zonder te vragen of iemand
daar misschien bezwaar tegen had. Trouwens: wie zou er bezwaar hebben kunnen
maken? Er leefden daar alléén maar een stelletje wilden, zwartjes, nauwelijks verschillend van de apen die daar ook
rondhuppelden.
Leopold 2 was een ziener,
maar vooral een ambitieus man. En een nietsontziende machtswellusteling. Hij
heeft dat gebied, Congo, deskundig leeg geroofd, en van de oorspronkelijke
inwoners slaven gemaakt die met harde en wrede hand onder controle werden
gehouden. Tijdens het schrikbewind van Leopold
2 zijn in de Onafhankelijke
Congostaat naar schatting vijf tot misschien zelfs tien miljoen mensen
omgekomen, door ziekte of ontbering of omdat ze afgeslacht werden. En hoe
rijker de koning werd, door de inkomsten uit rubber en ivoor, hoe armer het
land.
Maar Leopold 2 kon zijn gang
niet blijven gaan, en vanaf 1908 werd het land een kolonie van België: "Belgisch Congo". Niet dat dit voor de
plaatselijke bevolking veel beterschap heeft gebracht: de plunderingen en
slachtingen gingen gewoon door. Er werden in het Belgisch Parlement wel
verordeningen gestemd om een meer humanitair optreden af te dwingen, maar in de
praktijk bleven die dikwijls dode letter. En toen er in Katanga ook nog eens
kopermijnen werden ontdekt, was het hek helemaal van de dam.
Het spreekt dus vanzelf dat de Belgen niet bepaald geliefd waren in
het verre Congo, en na de tweede wereldoorlog, zeker vanaf de jaren vijftig van
de vorige eeuw, werden de Congolezen alsmaar opstandiger. Het is ook in die
sfeer dat zich de boeken van Jef
Geeraerts afspelen. In Gangreen
beschrijft hij uitvoerig en gedetailleerd hoe het er daar toen aan toe ging, en
het beeld is niet fraai. (Ik ben, om eerlijk te zijn, niet veel verder dan
bladzijde 100 geraakt in het boek, want wat er te lezen valt is te goor en te
brutaal voor woorden.)
In 1960 werd Congo onafhankelijk. En toen mochten de Congolezen hun
plan trekken en zichzelf besturen. Eindelijk van het gehate België verlost!
Het werd een spectaculaire verandering, maar helaas allesbehalve een
verbetering.
Want al te beginnen met de verdachte omstandigheden rond de dood van
de eerste premier van het onafhankelijke Congo, Patrice Lumumba, is de geschiedenis van het onafhankelijke Congo
één lange reeks van militaire opstanden en broeder- of vadermoord. En een
triest palmares van corruptie en onbestuurbaarheid.
Wie dacht dat het hoogtepunt (of laagtepunt?) bereikt werd met Mobutu Sese Seko, die zijn land Zaïre is gaan noemen, maar voor wie voor
de rest de corruptie "business as usual"
bleef, is helaas een hopeloze optimist. Want het werd alléén maar erger met Laurent-Désiré Kabila. De man had een
bijzonder gevoel voor sarcasme, en herdoopte zijn land tot "Democratische Republiek Congo". Laurent
Kabila werd later vermoord en opgevolgd door zijn zoon: Joseph Kabila.
Maar zie: toen kwamen er democratische verkiezingen, en nu is er een
verkozen president, Félix Tshisekedi.
Het grappige hierbij is dat de man zelfs niet het vereiste niveau van opleiding
heeft om president te mogen worden. Hij kon wel een diploma voorleggen van een
Belgische hogeschool, maar dat bleek achteraf vervalst. Hij heeft trouwens niet
eens de verkiezingen gewonnen. Maar in Congo maakt dat niet zo veel uit: hij
werd tóch president, als marionet van Joseph
Kabila.
En nu? Zoals ik mijn verhaal begonnen ben: het land verkeert in totale
anarchie.
Tshisekedi heeft alléén iets
te zeggen in zijn eigen huis (en misschien zelfs ook daar niet). Het land wordt
nog altijd verder geplunderd door allerlei meedogenloze bendes, die opereren in
opdracht van multinationals die discreet achter de schermen blijven. De totale
infrastructuur van het land is kapot: er zijn geen deftige wegen meer, geen
deftige ziekenhuizen, geen deftige scholen. Er is geen geld om de ambtenaren te
betalen en dus vergaren die hun inkomsten door corruptie en omkoping. Er is
geen geld om onderwijzers te betalen of dokters. De algemene gezondheid gaat er
zienderogen achteruit, en het onderwijsniveau al evenzeer. De enige
faciliteiten waar zieken terecht kunnen, en die nog open zijn, zijn
buitenlandse initiatieven, genre Artsen
Zonder Grenzen, of initiatieven gesteund door de Wereldgezondheidsorganisatie. Die vechten een ongelijke strijd uit
tegen allerlei infectieziektes, zoals Ebola
(met méér dan 2000 doden in de voorbije anderhalf jaar) of Tuberculose. En waar ze een begin van resultaat boeken, komen
binnen de kortste keren nieuwe bendes de streek terroriseren, en al het werk
kan weer van vooraf aan herbeginnen.
Zo sukkelt Congo, een land met immense bodemrijkdommen, alsmaar dieper
in een moeras waarin de bevolking stilaan compleet aan het verdrinken is.
Het is pijnlijk om het te moeten vaststellen, maar nee: wat ze zelf doen, doen ze daar niet beter.
Verre van!
De verleiding is sterk om voor te stellen dat wij Belgen ginder
opnieuw orde op zaken zouden gaan stellen, maar daar vrees ik een beetje voor: we
krijgen voorlopig hier in eigen land niet eens een regering geïnstalleerd.
Ik blijf keer op keer met verbijstering de bizarre kronkels van onze "wereldleiders" ontdekken. En ik raak er
meer en meer van overtuigd dat intelligentie géén vereiste is om president of
eerste minister te worden.
Neem nu het probleem van de bijna exponentiële bevolkingstoename op deze
wereld.
Op dit moment zijn er naar schatting 7,7 miljard mensen op onze
planeet, tegen 2050 zouden dat er al 9,7 miljard zijn, en tegen 2100 om en bij
11 miljard. Waarbij de groei trouwens het sterkst is in arme landen, waar er nu
al alarm geslagen wordt over voedseltekorten en ondervoeding. (Bij ons in
Europa is de bevolkingsaangroei bijna stilgevallen, en zouden we in 2100 zelfs
met minder zijn dan nu.)
Kan de Aarde dit gigantisch aantal mensen blijven voeden en aan de
toenemende nood aan voorzieningen blijven voldoen? Heeft onze Aarde nog genoeg
reserves en potentieel om de behoeften te dekken van dat immens aantal
(veeleisende) bewoners? Het lijkt er sterk op van niet. Vorig jaar, in 2019,
viel "Earth Overshoot Day" al op 29
juli, en die dag lijkt elk jaar vroeger te vallen. Dat wil zeggen dat we vorig
jaar op 29 juli het totaal van de natuurlijke rijkdommen dat de
Aarde in een volledig jaar kan opbrengen, al hadden opgebruikt. Op 29 juli was ons "budget" voor het hele jaar dus al op. Het is alsof je
als gezin elke maand opnieuw méér zou uitgeven dan je kan verdienen: dat loopt
gegarandeerd fout af. (Al lijkt dat voor sommige landen niet op te gaan: die
mogen ongeremd méér blijven uitgeven dan er verdiend wordt, en de oplopende
schulden worden opgevangen door geld bij te drukken.)
Dat kan dus niet blijven duren.
Ofwel moeten we allemaal minder gaan "consumeren" (minder energie, minder voedsel, minder grondstoffen),
ofwel moeten er spoedig minder hongerige en veeleisende individuen op Aarde
rondlopen.
Voorlopig kunnen we ons wellicht nog proberen te behelpen door dát wat
er wél nog is, beter en eerlijker te verdelen. Want van die 9,7 miljard
aardbewoners in 2050 zou de helft lijden onder een ernstig tekort aan basisvoorzieningen,
terwijl ongeveer 10% zou zwelgen in overschot en verkwisting. Maar hoe dan ook
zal het binnen héél korte tijd allemaal "op"
zijn. Volgens het rapport "Limits to
Growth" van de "Club van Rome",
geschreven in 1972, zou onze beschaving in de loop van de 21ste eeuw
in elkaar stuiken als we verder doen zoals we bezig zijn, en zouden we terug
gekatapulteerd worden naar het beschavingsniveau van de vroege jaren 1900. Om
dat te vermijden, zouden we drastisch minder moeten gaan consumeren (of
verkwisten), én zou het aantal monden dat moet gevoed worden, moeten dalen
in plaats van te blijven stijgen.
En wat komen de leiders van landen zoals Venezuela of Hongarije nu
vertellen?
"Méér kindjes maken!"
Zij willen hun landgenoten aansporen om méér kinderen op de wereld te
zetten. Terwijl we overduidelijk al met te veel zijn.
In Hongarije is het premier Viktor
Orban erom te doen de nood aan migranten te kunnen afbouwen, en toch het
aantal beschikbare arbeidskrachten op peil te houden. Want die migranten, die
verpesten onze Westerse cultuur en onze Europese identiteit, en die wil Orban niet meer in zijn land. Maar als
hij al die migranten buiten jaagt, die "untermenschen"
die het superieure Europese ras komen belagen, dan moeten er méér kleine
Hongaartjes gemaakt worden. Dat lijkt wel verdacht veel op de boodschap van een
Duitse wereldleider uit de late jaren 1930. En dat hij daarmee tegelijk ook de
mentaliteit van "de vrouw aan de haard"
uit de vorige eeuw wil promoten, maakt het allemaal nog absurder. Maar Viktor komt er wél mee weg, en is
ontzettend populair in eigen land. Het zal mij benieuwen hoe ze er over 50 jaar
zullen over denken, als de Aarde helemaal "op"
zal zijn.
In Venezuela is het president Nicolas
Maduro die, de slogan van zijn aartsvijand Trump indachtig, voor zichzelf
uitgemaakt heeft: "Let us make Venezuela
great again!" En dus moeten zijn onderdanen méér kindjes maken. En hij ziet
het écht wel groots: om goed te zijn zou elke vrouw er zes kinderen ter wereld moeten brengen om het bevolkingsaantal weer
op peil te krijgen. Want iedereen die er de kans toe ziet, probeert het land te
ontvluchten omdat het kreunt onder corruptie en armoede, en zijn land loopt
leeg. Als absurde boodschap kan zoiets wel tellen, vind ik. Des te meer omdat
de bevolking in Venezuela nu al lijdt onder voedseltekorten en dreigende ondervoeding.
Ik ben wel niet helemaal zeker of mannen zoals Orban en Maduro gewoon
oerdom zijn, dan wel onvoorstelbaar cynisch?
Een alarmerend rapport van Amnesty
International: naar schatting 20%, of één vijfde, van de vrouwen/meisjes
zijn ooit eens verkracht. Hier in België, een "beschaafd" land. En dát ondanks het vaste voornemen van politie en
justitie om van de strijd tegen seksueel geweld een "topprioriteit" te maken.
Wat die "topprioriteit"
precies inhoudt, is onlangs nog gebleken toen een tienermeisje door een bende
pooiers vastgehouden en seksueel uitgebuit werd: dat is nog maandenlang kunnen blijven
doorgaan hoewel de Brusselse politie al lang op de hoogte was. (Maar laat ons
aannemen dat dit een éénmalig, pijnlijk, "accident
de parcours" geweest is, te wijten aan onderbezetting van het Brusselse politiekorps.)
We kunnen er toch niet omheen dat er naar schatting jaarlijks ongeveer
3000 verkrachtingen gebeuren in ons land, dat is méér dan 8 per dag. Terwijl er
jaarlijks maar 400 à 450 veroordelingen uitgesproken worden. Dat klinkt niet
direct als iets wat "topprioriteit"
heeft.
Al ligt het probleem ook wel bij de lage "aangifte-graad": nog té veel vrouwen/meisjes durven of willen geen
aangifte doen. Uit angst, of uit schaamte, of omdat ze vermoeden dat het toch niets
zal uithalen?
Wat nóg schrijnender is dan die 20% slachtoffers in dat rapport van Amnesty, is dat uit hun onderzoeken
gebleken is dat zowat een vijfde van de (mannelijke) jongeren in ons land vindt
dat het slachtoffer "gedeeld
verantwoordelijk" is, wegens "uitdagend
gekleed" of wegens onder invloed van alcohol. Alsof een minirokje of
spaghetti-bandjes, of een glas te veel, een excuus zou kunnen zijn om een
meisje aan te randen of te verkrachten?
Let wel: die bevraging is niet gebeurd bij ouderwetse mannen van de
oude stempel, maar bij jongeren van nu! Als je het mij vraagt, is er iets serieus
mis aan het lopen met de opvoeding van onze jongeren. Het is niet alléén het
algemeen school- en kennisniveau dat dramatisch achteruit aan het boeren is;
het lijkt mij het beschavingsniveau als geheel. Ideeën als "respect" voor een ander zijn vér zoek
als jonge mensen vinden dat er excuses bestaan voor een verkrachting. Ik vrees
dat er veel méér nodig is dan een eenmalige cursus "Leren flirten" aan de U-Gent!
En dan hebben we het nota bene wél over een land waar de strijd voor
vrouwen- of kinder- of mensenrechten al een hele weg heeft afgelegd. Hoe zou
het dan zijn in landen waar vrouwen en kinderen nog zo goed als géén rechten
hebben?
Ik heb het in dat verband al eens gehad over India, waar
groepsverkrachtingen tot een soort nationale sport uitgegroeid zijn. Maar
helaas hebben ze daar niet het monopolie op dat soort misdragingen. En in de
Arabische wereld is de situatie van de vrouw helemaal om te huilen. Nog maar
pas onlangs is de Emir van Dubai, sjeikMohammed
Bin Rashid Al Maktoum,vicepresident van de Verenigde
Arabische Emiraten, en vriend van de "groten
der aarde", in Londen veroordeeld wegens kidnapping en ontvoering, en grof
fysiek geweld op zijn dochters, en poging daartoe op één van zijn vrouwen. En
de man reageerde met verontwaardiging en gespeelde onschuld. Hij zal trouwens
nooit ook maar één dag straf uitzitten.
Zolang mannen denken dat vrouwen hun "eigendom" zijn, is er weinig kans dat seksueel en ander fysiek
geweld vlug uit de wereld zal verdwijnen.
Voor wie reisplannen zou hebben, Plan
International heeft een "Top-10"
opgemaakt van de landen die het minst veilig zijn voor een vrouw.
India heeft, zoals voorspelbaar was, de twijfelachtige eer om in die
lijst op nummer 1 te staan.
Afghanistan staat, met dank aan de Taliban, op nummer 2. En nu de
Taliban van Donald J. Trump weer vrij spel gekregen hebben, kunnen ze wellicht
meedingen naar de toppositie.
Syrië staat op plaats 3, en daar zit de oorlog voor een heel groot
stuk tussen. Helaas zijn de zorgverleners daar in de vluchtelingenkampen
dikwijls medeschuldig.
Daarna volgt Somalië, ook een land dat al een eeuwigheid kreunt
onder een zinloze oorlog. En de eerste slachtoffers bij een oorlog blijken
altijd de vrouwen te zijn.
Saoedi-Arabië prijkt op een mooie vijfde plaats. En Pakistan op zes.
Daarna komt Congo, een land waar al lang geen wettelijkheid meer bestaat en waar
de totale willekeur heerst. Jemen komt op plaats acht: alweer een land dat door
oorlogen verscheurd wordt. Nigeria komt op 9, vooral door de islamistische
terroristen van Boko Haram.
Plaats 10 op deze trieste ranglijst is een verrassing, het enige "beschaafde" land dat de top-10 heeft
gehaald: de Verenigde Staten, het "prachtigste
land ter wereld".
Voor wie
méér wil weten, dit is de site van Plan International:
De wereldleiders hebben in 2018 afgesproken om tegen 2030 alle vormen van (fysiek) geweld tegen
vrouwen uit de wereld te bannen. (En daar hoort bijvoorbeeld ook
vrouwenbesnijdenis bij, een vreselijke verminking die nog altijd niet tot het
duistere verleden behoort.)
Er is duidelijk nog een lange weg te gaan om die ambitie waar te maken.
Vandaag, 8 maart, is Internationale
Vrouwendag.
Misschien zou het een goed idee zijn om het bij die gelegenheid eens
niet te hebben over "gender-neutraal"
speelgoed, maar eerder over de strijd tegen alle vormen van geweld en
verminking waar vrouwen overal ter wereld nog altijd het slachtoffer van zijn?
Ik heb het eerder in deze blog (op 8 december vorig jaar) al gehad
over "De Bende van Donald": die
mannen die zich, net als Donald J. Trump, alles denken te mogen en kunnen veroorloven.
Het vreemde daarbij is dat die mannen bovendien in eigen land (en
daarbuiten) door een groot deel van de bevolking op handen gedragen worden, en
onvoorwaardelijke steun genieten voor wat ze zich durven permitteren. Of dat
ligt aan het charismatisch karakter van die mannen, of aan hun vermogen om de
massa te manipuleren, of aan de domheid van hun aanhangers, dat laat ik in het
midden.
Vermoedelijk is het ongeveer hetzelfde mechanisme als wanneer een man
zijn vrouw mishandelt, en zij toch onvoorwaardelijk blijft geloven in zijn
liefde en goede bedoelingen, omdat hij er telkens opnieuw in slaagt haar met
mooipraterij te vermurwen. Ik heb het (op 9 februari) al eens gehad over zo'n
man, en ik heb die toen "een psychopaat"
genoemd, omdat die man aan alle kenmerken voldeed.
Als ik er goed over nadenk, dan geldt dat dus evengoed voor Trump en
zijn vrienden: "Psychopaten
staan vooral bekend om hun veronachtzaming voor de sociale en morele normen,
waarbij ze vaak relaties hebben die zich kenmerken door geweld, uitbuiting of
verleiding. Ze zijn niet tot nauwelijks in staat om empathie en berouw te
voelen en ze reageren vaak abnormaal op angst en pijn. Andere emoties worden
vaak oppervlakkiger gevoeld dan door niet-psychopaten. Psychopaten hebben geen
respect voor de sociale en morele normen, omdat zij niet beïnvloed worden door
gevoelens als schuld of wroeging."
Eén van de onbetwiste kampioenen in Donald's bende is ongetwijfeld Recep Tayyip Erdogan. Deze Turkse
dictator kan zich letterlijk alles
veroorloven. Niemand die hem een strobreed in de weg legt. Integendeel: hij
durft het zelfs aan om zich boos te maken op wie hem daarbij niet 200% steunt.
Zoals de recente gebeurtenissen in Syrië nog maar eens aantonen.
De heer Erdogan had namelijk
besloten om in Syrië binnen te vallen.
Hij had eerder al een deel van Syrië bezet, in het stuk waar de
Koerden de baas waren. Bij die eerste inval was zijn argument dat de Koerden terroristen zijn, en dus moeten
bestreden worden: hij wou een veiligheidszone creëren. Weliswaar in een ander
land dan het zijne, en waar hij dus eigenlijk niets te zoeken had.
Dat ideetje had hij van die andere Donald-volgeling geleerd: Benjamin Netanyahu. Ook die hanteert het
principe dat hij stukken van een ander land mag bezetten, en annexeren, om er
een "veiligheidszone" van te maken. Netanyahu wordt trouwens de volgende
premier van Israël, hoewel (of misschien precies omdat) hij een reeks aanklachten wegens corruptie en fraude aan
zijn been heeft (waar hij nu vrolijk aan zal ontsnappen).
Die Koerden die nu volgens Erdogan "terroristen" zijn, zijn trouwens dezelfde die met ons mee gevochten
hebben tegen de gruwel van IS, en die we toen dus onze "vrienden" genoemd hebben.
Is er iemand die nog kan volgen?
Maar nu was Tayyip Erdogan
nog een ander stukje van Syrië binnen gevallen. In de streek rond Idlib, in het Noordwesten van Syrië.
Waar hij totaal niets te zoeken had, overigens: daar zitten geen Koerden,
alléén maar terroristen die hij zélf steunt. Helaas hebben zijn troepen daar
een botsing gehad met de Syrische troepen van Bashar al-Assad, en zware verliezen geleden. Nu ja, eigenlijk waren
het Russische troepen die Erdogan
daar een pak slaag gegeven hebben. Al hadden die Russen daar eerlijk gezegd ook
helemaal niets te zoeken.
Is er iemand die nog kan volgen?
Hoe dan ook: Tayyip Erdogan
is boos! En teleurgesteld in Europa en in de NAVO. Want tenslotte ligt Turkije
voor een stukje in Europa, en dan had hij toch wel wat meer steun van ons
verwacht om daar in Syrië tegen de Syriërs/Russen te vechten. En al zéker van
de NAVO-bondgenoten, want volgens Artikel 5 zijn die verplicht om Turkije te
helpen verdedigen als het land zou aangevallen worden. Dat Turkije in dit geval
de agressor was, is een klein detail.
Bij wijze van represaille, of wraak, of gewoon omwille van zijn
wreedaardige inborst, heeft Tayyip nu
de grenzen wagenwijd open gezet voor vluchtelingen die vanuit Syrië naar Europa
zouden willen. Vluchtelingen, nota bene, uit die gebieden waar hij ze zélf weg
gejaagd heeft omdat hij daar persé oorlog wilde gaan voeren.
Is er iemand die nog kan volgen?
Maar misschien was dát wel van in het begin het hele opzet: een groot
stuk land destabiliseren en de bevolking terroriseren met als enige bedoeling
een vluchtelingenstroom op gang te brengen om Europa te kunnen chanteren.
In ons gezin woedt al een tijdje de discussie of dit alles wel écht kan zijn.
Want dit is toch allemaal té gek om los te lopen! Dit is het soort
onwaarschijnlijk scenario zoals in geen enkele fictie-reeks zou kunnen
opgevoerd worden zonder op hoongelach onthaald te worden wegens totaal
ongeloofwaardig.
We krijgen het wel elke dag op het nieuws te horen (als er geen
Corona-nieuwtje te melden valt). Maar is het wel écht? Is dit niet allemaal één
grote show waar buitenaardse wezens op een andere planeet naar zitten te
kijken? Een remake van "The Truman Show"?
Het lijkt allemaal écht gebeurd, "reality", maar het is niet méér dan een
uitgeschreven script, waarbij wij de onwetende figuranten zijn. En die aliens zitten elke avond voor de
beeldbuis, met hun popcorn en hun glas wijn, en genieten met volle teugen van
het schouwspel dat hier op deze planeet opgevoerd wordt.
Het zou best weleens kunnen. Want als dit allemaal realiteit zou zijn,
zou dat betekenen dat wij toelaten dat de wereld geregeerd wordt door
psychopaten. En dat angstaanjagend idee gaat mijn begrip en bevattingsvermogen
compleet te boven!
Quelque chose sous mon pied vient de
faire bang
Moi qui étais tellement fier d'être au premier rang
Ceux qui m'appelaient ami M'ont laissé tout seul ici Dans un champ je quitterai ma vie Mais c'est qui l'ennemi
Pas maintenant
Pas maintenant, oh non
Je voulais encore aimer, jouer, sauter, crier
Être un enfant.
Pas maintenant J'ai pas eu le temps, non de faire des bêtises Y croire, savoir Si c'était important
On dit que le ciel devient plus bleu
quand on s'en va
Maman je regrette, j'ai peur tu ne m'entends pas
Fallait-il que je paye ainsi Je suis encore tellement petit On m'a promis une autre vie Mais je tiens à celle-ci
Pas maintenant
Pas maintenant, oh non
Je voulais encore aimer, jouer, sauter, crier,
Être un enfant.
Pas maintenant J'ai pas eu le temps de manger des friandises Y croire savoir Si c'était important
Quelque chose sous mon pied
Vient de faire bang
In 1997 is het "Verdrag voor het
Verbod op Antipersoonsmijnen" in Ottawa door een aantal pionier-landen ondertekend. Na een jarenlange
strijd, geleverd door allerlei NGO's, "Handicap
International" in het bijzonder, om de wereld ervan te overtuigen te
stoppen met de productie en in ieder geval met het gebruik van "antipersoonsmijnen".
Landmijnen zijn niet bepaald effectief in de moderne oorlogsvoering,
maar ze zijn wel bijzonder wreed: ze zijn namelijk niet bedoeld om te doden,
maar wel om te verminken. (Het perverse idee dat erachter zit, is dat het
slachtoffer dan door twee medesoldaten moet weggebracht worden, zodat meteen 3
tegenstanders uitgeschakeld zijn.)
Ze maken in werkelijkheid vooral burgerslachtoffers. Tot jaren ná de
oorlog waarvoor ze bedoeld waren. Arme boeren die het veld willen bewerken om
hun gezin te voeden, vrouwen die de magere opbrengsten komen oogsten, kinderen
die buiten spelen in een poging toch een beetje "kind" te kunnen zijn. Eén verkeerde stap, en "Boem!"
"Quelque chose sous mon pied vient de faire bang."
De strijd van Handicap International was al bij al vrij succesvol.
België was trouwens één van de eerste landen om zo'n verbod goed te keuren, in
1995 al. En sindsdien hebben meer en meer landen zich ertoe verbonden géén
landmijnen meer in te zetten. 162 landen hebben het verdrag ondertussen al
ondertekend, en dat mag een enorm succes genoemd worden. Dankzij, onder
meer,sensibiliseringsacties met de
steun van wijlen Prinses Diana en haar zoon (ex) Prins Harry.
Naar schatting is het aantal onschuldige slachtoffers van "antipersoonsmijnen" in de voorbije 20
jaar gedaald van 26.000 naar ongeveer van 7.500 per jaar. De ambitie was om de
wereld tegen 2025 volledig vrij te maken van dat soort geniepig wapentuig. Om
dat te bereiken, worden door veel landen fondsen uitgetrokken om de getroffen
gebieden, bijvoorbeeld in Cambodja, te ontmijnen.
Ook de USA heeft het verdrag uiteindelijk, na lang talmen,
ondertekend. In 2014, onder president Obama.
Maar Donald J. Trump heeft héél recent, eind januari, beslist om het
verbod op het gebruik van landmijnen door het Amerikaans leger ongedaan te
maken.
Vreemd genoeg is dat de media
totaal ontgaan! Die waren immers te druk bezig met de verspreiding van de
Corona-paniek, en hadden geen aandacht voor een futiliteit als het inzetten van
landmijnen.
Hoeveel geld er gemoeid is met het heropstarten van de productie van
landmijnen, dat weet ik niet. Maar ik weet wél dat het over grote bedragen gaat.
In 2005 had het Pentagon in elk geval een budget voorzien van 1,3 miljard
dollar; het lijkt me waarschijnlijk dat nu over nog méér gaat.
En grof geld verdienen, dát is wat telt, toch?
Wie samen met mij zijn/haar tong naar Donald J. Trump en naar de onverschillige media wil uitsteken,
kan dat op
Heeft u vorige lente ook die hallucinante beelden gezien van
bergbeklimmers in de Himalaya, die letterlijk in een file stonden aan te
schuiven om de Mount Everest of één van die andere reuzen te beklimmen?
Afgezien van de vreemde vaststelling dat tegenwoordig blijkbaar zowat
iedereen zich geroepen (en bekwaam) voelt om aan dat soort beklimmingen te
beginnen, had ik vooral de bedenking: dit zijn de mensen die op de autosnelweg
met hun luxe-auto doorheen de files slalommen omdat ze gehaast zijn en geen
tijd willen verliezen, en nu staan ze aan te schuiven in de bittere kou en in
onmenselijke weersomstandigheden. Want laat daar géén misverstand over bestaan:
een beklimming op die hoge bergtoppen is géén vakantie, het is afzien! De kou,
de wind, de ijle lucht, de inspanningen: wie daar niet grondig voor getraind is
en er zich niet intens op voorbereid heeft, komt daar niet ongeschonden uit. En
als je dan bovendien ook nog eens uren moet staan wachten in die ijskoude wind,
terwijl je neus aan het afvriezen is, dan is de kans op een foute afloop echt
wel héél reëel.
Wie doet zoiets? En waarom? Nood aan zelfbevestiging? De behoefte om
zich tegenover je bekenden te bewijzen? Macho-mentaliteit? De drang om je
grenzen te verleggen? Ik zou het niet weten. Het zijn allemaal impulsen en ideeën
die mij alvast helemaal vreemd zijn en die ik moeilijk kan begrijpen.
Maar goed: velen voelen zich blijkbaar geroepen. Ze doen maar. Wat kan
het mij schelen.
Ware het niet dat ze daar allemaal samen een ongelooflijke massa troep
achterlaten. Tonnen vuilnis en afval die het laatste restje ongerepte natuur op
onze aarde verkrachten: in de eerste helft van 2018 alleen al minstens 16.000
kilo. Zelfs het dak van de wereld is niet veilig voor onze drang tot
nestbevuiling.
Al moet ik daar meteen een kanttekening bij maken: het topje van de
wereld was sowieso al flink vervuild door de mens, lang voordat de grote massa
zich geroepen voelde om de steile weg omhoog te kiezen. Er zijn in de ijsschotsen
van gletsjers op méér dan 7000 meter hoogte, sporen gevonden van giftige
stoffen zoals Cadmium of Nikkel die daar terecht gekomen zijn via de wind. Vanuit
onze streken de lucht ingeblazen door de verbranding van kolen tijdens de
eerste industriële revolutie, in de 18de eeuw al. Of door het
afbranden van bossen om plaats te maken voor de groeiende menselijke
populaties.
Maar niet alleen op die onherbergzame bergtoppen laten wij onze
vervuilende sporen na: ook in de uiterste poolgebieden is er geen ongerepte
natuur meer te vinden. Nog afgezien van de totaal onverwachte restanten van
micro-plastics in het verre poolijs.
De race om de ondergrondse rijkdommen van de poolgebieden te
exploiteren, woedt van jaar tot jaar steeds heviger: ook daar zal de hebzucht
van de mens alles wat nog zuiver is komen verpesten.
Donald Trump heeft alvast het plan aangekondigd om in Groenland een
Amerikaans consulaat te openen, nadat zijn poging om het eiland te kopen
afgeketst werd. Kwestie van dichterbij te zitten als het er zal op aankomen de
bodem onder de smeltende ijsvlaktes op de Noordpool leeg te roven. En ook de
Russen hebben hun hebberige tentakels al uitgespreid om hun deel van de koek
niet te missen.
Een nieuwe "koude oorlog"
is in de maak; letterlijk dan.
Ik ben niet écht een krak
als het gaat over de Sociale Media: tweeten
op Twitter heb ik nog nooit geprobeerd, en op Facebook kan ik een stukje tekst
plaatsen en lezen wat anderen gepost hebben, maar daar houden mijn vaardigheden
wel op. Ik heb een immense bewondering voor de mensen, jong en oud, die even
vlot tweeten en posten als ik kan schrijven.
Wie dacht dat de sociale media vooral de speeltuin zijn van de jeugd,
die heeft het verkeerd voor, want blijkbaar zijn ook senioren daar ontzettend
bedreven in. Het zijn heus niet alléén de jongeren bij wie de smartphone zo
ongeveer aan hun hand lijkt te plakken.
De meest beroemde twitteraar is heel zeker Donald J. Trump, president
van het machtigste land ter wereld. Je zou misschien denken dat die man wel
iets anders aan zijn hoofd heeft dan berichtjes op Twitter te lezen en te plaatsen,
of filmpjes op Facebook. Maar niet dus. Blijkbaar is dat dé job van een
president in Amerika: tweeten en posten. Iets anders doet hij niet. Wie dus de
volgende president van de USA wil worden, zal zich in de eerste plaats moeten
bewijzen als tweeter (of twitteraar?). Wie in de eerstvolgende
presidentsverkiezingen Donald wil verslaan, zal hem in elk geval op Twitter
moeten overtreffen.
Het mooie (?) aan de sociale
media is dat je er kan schrijven en beweren en "aantonen" wat je maar wil, zonder enige controle. Het hoeft
helemaal niet "waar" te zijn, het
hoeft helemaal niet te kloppen; je hoeft niets te bewijzen of te staven. Je
moet het alléén maar tweeten, en daarmee wordt het automatisch "waar". Ook op Facebook of op Instagram
kan je ongestraft een gemanipuleerd filmpje plaatsen als je iemand kapot wil
maken. Je komt er zélf zomaar mee weg, zelfs als je iemand daardoor de dood zou
in gejaagd hebben.
Donald is daar een meester in! Donald, de gezworen bestrijder van de "fake media", is een genie in het
plaatsen van fake berichten op de
sociale media. Je moet het hem nageven: zoiets moet je maar durven.
Zo heeft Donald het gepresteerd om op Facebook een video te plaatsen
waarin voormalig vicepresident en democratisch presidentskandidaat Joe Biden 1
miljard dollar belooft aan de Oekraïense justitie om het onderzoek naar zijn
zoon stop te zetten. Compleet gefabriceerd, schaamteloos gelogen, vals. Fake, dus. Maar het staat wél op
Facebook, en het blijft op Facebook staan, ook al is ondertussen bewezen dat het
manifest onwaar is. En als het op Facebook staat, moet het wel kloppen, denken
velen dan.
Trump heeft trouwens in de lopende campagne voor de komende
presidentsverkiezingen al bijna 20 miljoen dollar uitgegeven aan reclame op
Facebook. Met dát geld had hij véél andere, nuttige, dingen kunnen gedaan
hebben!
Donald is wel niet de enige met een rijke fantasie en een creatieve
geest als het om "de waarheid" gaat.
Veel andere politici spelen het spel even grof. Ik vermoed dat het eigen is aan
het DNA van een politicus, om "losjes om
te springen" met de waarheid?
Zo heeft Emmanuel Macron het vorig jaar nogal bont gemaakt op Twitter,
met een paniekerige foto over de gigantische bosbranden in Brazilië, kwestie
van zijn goede vriend Bolsonaro de kast op te jagen. De foto in kwestie bleek
in realiteit al te dateren van 2012, toen het Amazonewoud ook in brand stond
zonder dat iemand daar wakker van lag.
Bolsonaro is trouwens zelf ook niet vies van een beetje gemanipuleerde
berichtgeving. Zo heeft hij het bestaan om op Twitter "bewijzen" te tonen dat het de ngo's zélf zijn die, met de hulp van Sting nota bene, het Amazonewoud in
brand hebben gestoken, om op die manier aandacht te trekken in de hoop op
verhoogde subsidies.
Politici zijn helaas niet de enigen die het niet zo heel nauw nemen met
de waarheid. Eigenlijk kan je stellen dat iedereen die schreeuwt om aandacht
het af en toe weleens aandurft om hierbij over de schreef te gaan. Zélfs als
achteraf blijkt dat het om "fake news"
gaat. Of straffer nog: als het achteraf om "fake
news" blijkt te gaan, dan krijgt de "dader"
nog een keer extra aandacht. Zo was er, ook over de amazonebranden, een foto, op
Twitter alweer, die gigantisch veel keer gedeeld is geweest, van ene Logan
Paul, een populaire vlogger. Het aantal volgers schoot meteen de hoogte in.
Naderhand bleek dat hij een foto uit 1989 gerecycleerd had. Toen dat "foutje" bekend raakte, werd de man wéér
talloze keer genoemd. En het aantal volgers piekte opnieuw.
Maar het misbruiken van de sociale media gebeurt ook op kleinere
schaal. Gisteren was er bijvoorbeeld een bericht over een school in Vorselaar
waar enkele leerlingen via de sociale media een pestcampagne waren begonnen
tegen enkele leerkrachten van de school. Lafhartig verborgen achter een
anonieme account dachten zij daar trouwens ongestraft mee weg te komen. Ze
waren zich van geen kwaad bewust, was hun uitleg achteraf.
De giftige invloed van de sociale media is trouwens niet beperkt tot
opzettelijke leugens en bedrog. Ook bij goedbedoelde meldingen op Facebook kan
de impact enorm zijn, en vernietigend. Dat heeft een man vorig jaar ondervonden
nadat hij het aangedurfd had om enige relativerende woorden te plaatsen bij een
filmpje over een hevige aanvaring tussen een trucker en een wielertoerist. De
brave man, die alléén de gemoederen had willen sussen, kreeg meteen een
karrenvracht haatberichten over zich heen. En ook zijn gezin werd geterroriseerd
met vuiligheid en agressieve boodschappen.
Ik blijf het herhalen: de sociale media, dat is het grootste gif dat
ons ooit heeft bedreigd!
Aalst-Carnaval komt er weer aan. En dus ook de voorspelbare
karikaturen in de stoet. Alles en iedereen zal er weer moeten aan geloven. Onze
egotrippende politici, de Brexit, het Corona-virus: geen enkel actueel thema
zal ontsnappen aan de Aalsterse spot. En ook de Joden niet. Dat er opnieuw
karikaturen van Joodse typetjes zullen figureren, is een zekerheid. Al was het
maar uit balorigheid; uit protest tegen de onverdraagzame reacties op de vorige
editie.
En zie: de te verwachten kritiek is er nu al, op voorhand. De
politiek-correcte denkers hebben het nu al over het "aanzetten tot Jodenhaat", en over "antisemitisme". Er worden zelfs verwijzingen naar Hitler en de
joden-vervolging van de jaren dertig uit de vorige eeuw uit de kast gehaald.
(Dat die politiek-correcte denkers onmiddellijk die link maken zegt misschien
méér over hen dan over de boosdoeners in de stoet?)
Vreemd hoe die politiek-correcte denkers zo heftig reageren op een
karikatuur van de Joden, terwijl er in de stoet talloze andere karikaturen
zullen te zien zijn die pijnlijk scherp de spot drijven met de favoriete
slachtoffers. Het doet me terugdenken aan de hevige protesten, een tijdje geleden,
tegen een spotprent van de Scouts, waarop een karikatuur te zien was van een
Afrikaans persoon. Ook toen werden termen als "aanzetten tot racisme" boven gehaald. En verwijzingen naar de
wandaden van Leopold 2 in Afrika werden er lukraak bij gesleurd.
Dat alles staat in schril contrast met de houding van diezelfde
politiek-correcte denkers tegenover de Mohammed-spotprenten in het tijdschrift Charlie Hebdo, enkele jaren geleden,
toen de Moslimwereld op zijn kop stond en met aanslagen dreigde. Toen schermden
de politiek-correcte denkers met het recht op "vrije meningsuiting". En terecht! Maar die "vrije meningsuiting" lijkt niet zo universeel als ik zou gedacht
hebben. Ze geldt duidelijk niet als het gaat over zwarte Afrikanen of over
Joden.
En waarom niet?
Omdat onze voorvaderen vreselijk tekeer gegaan zijn in Afrika, en wij
daarom een soort schuldgevoel zouden moeten hebben dat ons verbiedt om met die
volkeren te spotten? Omdat de Duitsers vreselijk tekeer gegaan zijn tegenover
de Joden in Europa, en wij daarom een collectief schuldgevoel torsen dat ons
verbiedt om met een Jood te spotten? Wat Joden en Afrikaanse zwarten overkomen
is, geeft hen een soort "onschendbaarheid"
tegenover mogelijke spot?
De praktijken van Leopold 2 in Congo zijn op geen enkele manier goed
te praten, en de afslachting van miljoenen Joden door de Nazi's al evenmin.
Maar het zijn helaas geen uitzonderingen (zoals ik in een eerdere blog-bijlage
al eens aangehaald heb): er zijn nog volkeren die een gelijkaardig lot
ondergaan hebben. Ik denk aan de Indianen in Noord- en Zuid-Amerika, of de
Aboriginals in Australië en Nieuw-Zeeland. Heeft iemand al ooit een
politiek-correcte denker horen verklaren dat er met die volkeren niet mag
gespot worden omdat zoiets de racistische gevoelens tegenover die mensen zou
aanwakkeren en goedpraten?
Wanneer zal het eindelijk eens gedaan zijn met die selectieve verontwaardiging van
politiek-correcte denkers? En wanneer zullen die ernstige (wereldvreemde)
professoren eens leren relativeren en de dingen in een gepast perspectief
plaatsen? Het is heus niet omdat in de Carnavalstoet een Jood met een haakneus
en een geldkoffertje figureert dat men aanzet tot Jodenhaat. Evenmin als een
karikatuur van Kim Clijsters die haar befaamde spreidstand opnieuw wil
demonstreren zou aanzetten tot "Clijsters-haat",
of dat een karikatuur van Boris Johnson zou aanzetten tot anti-Britse
gevoelens.
Laat de haakneuzen in Aalst dus maar hun gang gaan.
En als ze ook met een spottend personage willen op de proppen komen
waarbij ze van mij een karikatuur zouden maken: graag!
Er is véél negatiefs te vertellen over de Belgische IS-strijders, maar
dit moeten we wél toegeven: hun kinderen zijn ontzettend intelligent! Die
kindjes, die tussen 6 maand en 7 jaar oud zijn, hebben het namelijk gepresteerd
om een mensenrechtenadvocaat onder de arm te nemen om de Belgische staat ertoe
te dwingen hen te repatriëren. Ik moet bekennen dat mijn kinderen, die nochtans
ook niet dom zijn, op de leeftijd van 7 jaar niet in staat waren om een
advocaat te contacteren en hem opdracht te geven een proces op te starten. Laat
staan toen ze 6 maand oud waren!
Hoe die kinderen ginder in die vluchtelingenkampen aan die kennis en
dat inzicht geraakt zijn, is mij een raadsel. Eén van de klachten is immers dat
in die kampen alle voorzieningen ontbreken. Dus ook alle mogelijkheden op
onderwijs, of toegang tot het internet of andere communicatiemedia, zou ik
denken. Maar tóch hebben die kinderen dat wél gekund: blijkbaar hebben zij een
advocaat aangesteld om hun rechten te verdedigen.
Dat is althans wat die advocaat zélf beweert. Het zou mij heel erg
verbazen als die man zélf al ooit één woord met één van die kinderen zou
gesproken hebben, maar goed.
En die kinderen gaan ook direct voor het grote geld, opnieuw volgens
die advocaat: ze eisen van de Belgische Staat een dwangsom van 5000 euro per kind, per dag dat ze daar langer moeten
blijven. Ondertussen zijn ze met hun tienen al bijna 1 miljoen euro rijk. De
dag dat ze effectief zullen terugkeren, zullen ze al direct kunnen gaan
rentenieren, vermoed ik. Want de teller blijft ondertussen lopen.
(Dat is dan in de naïeve veronderstelling dat die kinderen ooit zélf
één cent van die dwangsom zouden ontvangen.)
Begrijp mij niet verkeerd: ik besef ook wel dat die kinderen daar in
ellendige omstandigheden moeten leven, en ik vind ook dat zoiets niet kan in
deze moderne wereld van luxe en verwenning.
Maar laten we toch even redelijk zijn: het is niet de Belgische Staat die die kinderen naar ginder gestuurd
heeft, het is niet de schuld van de
Belgische Staat dat die kinderen daar vast zitten en in die mensonwaardige
omstandigheden moeten leven. Het zijn de ouders van die kinderen die daar
verantwoordelijk voor zijn, het zijn de ouders van die kinderen die daar schuld
aan hebben. Als die advocaat dus in naam van de kinderen dwangsommen wil gaan
opleggen en een beschuldigende vinger wil uitsteken, dan moet hij naar die
ouders wijzen. En naar niemand anders. Maar ik vermoed dat er bij die ouders
geen geld te rapen valt. En daar is het die advocaat al bij al om te doen. Of
niet soms?
Die tien Belgische kinderen zijn ook niet de enige kinderen in die
kampen. Er leven daar, en in andere kampen, honderden kinderen die de pech
hebben om een paar terroristen als ouders te hebben, en die nu mee moeten "boeten" voor de stommiteiten of foute
ideeën van hun papa of mama. En duizenden andere kinderen van wie de ouders helemaal
niets kan verweten worden, behalve dat ze het ongeluk hadden te wonen in dorpen
waar één of andere dictator persé zijn bommen wilde droppen.
Als die tien Belgische kinderen dringend moeten teruggehaald worden
wegens de vreselijke omstandigheden waarin ze nu verblijven, hoe zit het dan
met die andere kinderen? Moeten die daar dan maar achterblijven omdat ze niet
zo superintelligent zijn als die Belgische kinderen en er niet aan gedacht
hebben om een advocaat op te bellen? Zijn die kinderen dan minder van tel omdat
ze géén Belgische ouders hebben? Hoeven we over de miserabele
leefomstandigheden en de gezondheidsrisico's van die kinderen niet te piekeren
omdat er geen geld aan te verdienen valt?
Ik zou me kunnen vergissen, maar iets zegt mij dat vooral één iemand
bij heel dit verhaal écht kan "winnen":
de advocaat die op miraculeuze wijze door die kinderen werd gecontacteerd.
Een terloops bericht op vrtnws:
een man van 35 is tot 18 jaar cel en "ontzetting
uit zijn rechten" veroordeeld wegens mishandeling van zijn beide (ex) partners
en zijn dochters. De rechter heeft de man "asociaal"
genoemd. De rechter was fout: het gaat om een volbloed psychopaat, onbekwaam om ook maar enig gevoel voor een ander op te
brengen. In mijn ogen nog erger dan Dutroux.
(Volgens Wikipedia: "Psychopaten
staan vooral bekend om hun veronachtzaming voor de sociale en morele normen,
waarbij ze vaak relaties hebben die zich kenmerken door geweld, uitbuiting of
verleiding. Ze zijn niet tot nauwelijks in staat om empathie en berouw te
voelen en ze reageren vaak abnormaal op angst en pijn. Andere emoties worden
vaak oppervlakkiger gevoeld dan door niet-psychopaten. Psychopaten hebben geen
respect voor de sociale en morele normen, omdat zij niet beïnvloed worden door
gevoelens als schuld, wroeging en soms ook angst.")
Ik heb het artikel gelezen, en voelde me tegelijk gloeiend kwaad én
misselijk. En ik had één brandende vraag: "Hoe
is zoiets kunnen gebeuren? Hoe heeft die man zó lang zijn gang kunnen gaan?"
Want blijkbaar was de man al 15
jaar bezig. Volgens eigen zeggen: "Streng
maar rechtvaardig."
Ik wil de gruwelijke details van hoe hij tekeer is gegaan, liever niet
herhalen. Want dit is erger dan de horror van Hannibal Lector.
Maar ik wil toch graag een paar vragen stellen. En een oproep
lanceren.
Vragen over de man zelf.
Hoe ziek moet je niet zijn om zoiets te doen en om dat dan bovendien
nog voor jezelf te kunnen rechtvaardigen? De man is duidelijk een wrede en
ziekelijke sadist en een gevoelloze psychopaat. En dan vraag ik me af: "Hoe wordt iemand zo?" Zou hij zo geboren
zijn? Of is hij zo geworden door één of ander trauma in zijn jeugd? En hoe kan
het dat niemand dat heeft zien aankomen? Er moeten toch vroeger al signalen
geweest zijn? Hoe kan het dat niemand daar aandacht voor heeft gehad? Of heeft
men altijd vergoelijkend gedacht: "Het
zal wel overgaan", en verder vooral geprobeerd om het te negeren?
Vragen over de beide vrouwen die zijn slachtoffer geweest zijn.
Hoe blind moet je zijn om niet te zien met wat voor man je te maken
hebt? Hoe naïef moet je niet zijn om met zo'n man een relatie aan te gaan én er
dan nog bij te blijven ook? Ondanks wat hij jou en je kinderen aan doet?
Het lijdt geen twijfel dat de man, als psychopaat, bijzonder
manipulatief was, en vermoedelijk ook heel erg charmant en aantrekkelijk
tegenover vrouwen. Maar voor de vrouwen die hij in zijn netten gevangen had,
moet het na korte tijd toch duidelijk genoeg geweest zijn dat ze bij een beest
beland waren? Zéker als hij ook zijn dochters begon te mishandelen en
terroriseren, zowel mentaal als fysiek! En dat hij bij één van die vrouwen
geprobeerd heeft om haar ongeboren baby dood te maken, moet toch een alarmbel
doen rinkelen hebben die zijn charmes overstemd heeft? Hoe is dit dan toch 15
jaar lang kunnen blijven doorgaan?
Maar vooral vragen over de scholen waar die kinderen naartoe gingen,
en over de dokters die hen moeten gezien hebben. En over het CLB dat de
signalen toch moet opgemerkt hebben?
De kinderen gingen naar school, en werden daar toch opgevolgd? Ze
moeten daar toch verhalen verteld hebben waarbij de leraars of opvoeders van
ontzetting bleek zijn uitgeslagen? De kinderen en de vrouwen zijn toch af en
toe bij een dokter geweest? Heeft niemand dan de brandwonden gezien? Of de
blauwe plekken en kneuzingen? Of de sporen van zweepslagen?
Maar niemand heeft iets gedaan, niemand heeft alarm geslagen, niemand
heeft vragen gesteld, niemand heeft ingegrepen. Er was in 2012 al een dossier
geopend bij het CLB, maar het heeft toch nog tot 2017 geduurd eer iemand die
meisjes ernstig genomen heeft!
En dat begrijp ik niet.
Ik begrijp niet hoe die man zo geworden is, en ik begrijp niet hoe die
vrouwen dat konden toestaan, maar ik begrijp vooral niet waarom niemand uit de buitenwereld ingegrepen heeft!
Vragen over justitie ook. Wat is de zin van zo'n straf?
"Ontzetting uit zijn rechten":
het zal de man een zorg zijn. Dit is even efficiënt als iemand zijn rijbewijs
afnemen; ook die rijdt de volgende dag gewoon weer rond.
En 18 jaar cel? Binnen 6 jaar is de man weer vrij en kan hij gewoon
nieuwe slachtoffers zoeken en opnieuw een vrouw en kinderen terroriseren. Zo
iemand zou nooit meer op de maatschappij mogen losgelaten worden!
Het had ongetwijfeld méér kunnen geweest zijn, want er was ook een
beschuldiging van verkrachting van zijn dochters. Om één of andere mysterieuze
reden is de man voor die aanklacht vrijgesproken. Met dank allicht aan een
sluwe advocaat. Ik mag hopen dat die advocaat er geen nachtmerries aan over
houdt en zichzelf in de dagen en jaren die komen, nog in de spiegel zal kunnen
aankijken.
Eigenlijk wil ik hier vooral een oproep lanceren om méér alert te zijn
voor mogelijke mistoestanden in de eigen omgeving, en om minder tolerant te
zijn tegenover klein of groot geweld binnen een relatie of tegenover een kind.
We kunnen allemaal helpen om
horrorverhalen zoals dit in de toekomst te vermijden. We moeten alléén
maar onze ogen open houden en onze mond durven opendoen!
