Sinister

Meestal probeer ik in mijn blog-stukjes van nabij in te pikken op de actualiteit of op een opvallend item op de nieuws-sites, maar dezer dagen gaat het alléén maar over Corona. Een ander onderwerp is er niet meer. En ik heb écht geen zin om nog een keer een kritisch of sarcastisch stukje over Corona te schrijven. Ik word sowieso overstemd door het media-tumult.

Maar ik ben die hele Corona-heisa zo beu als kouwe pap, en wil er eigenlijk niets meer over schrijven. Er is natuurlijk ook nog altijd Donald J. Trump, een onuitputtelijke bron van inspiratie. Maar ook met die kwast heb ik het nu toch even gehad.

Vladimir Poetin is al president van Rusland sinds december 1999, toen Boris Jeltsin finaal té dikwijls te zat bleek te zijn om nog geloofwaardig over te komen. Technisch gesproken is Vladimir niet de volle voorbije 20 jaar president geweest, want dat mag niet volgens de Russische grondwet: een president kan maar twee termijnen van 6 jaar aanblijven. Poetin heeft dat héél elegant opgelost: hij heeft zijn marionet Medvedev één ambtstermijn van vier jaar laten overnemen, en heeft als eerste minister achter de schermen aan de touwtjes getrokken. Daarna kon hij wél nog een keer twee beurten zélf de baas spelen.

Maar nu zijn ook die twee beurten opgebruikt, en hij heeft nog helemaal geen zin om op pensioen te gaan. Want hij heeft nog al die prachtige ideeën die hij wil realiseren. En dus laat hij de grondwet aanpassen zodat hij er nog minstens één termijn kan bij doen, of misschien zelfs nog zo véél termijnen als hij zou willen. Dat soort praktijken is in het Afrikaanse continent schering en inslag. Zo heeft ook Kabila dat geprobeerd in Congo, maar dat is niet helemaal gelukt en toen is die een beetje creatief geweest. Maar in Rwanda heeft voormalig Hutu-moordenaar, en aanstichter van de genocide, Paul Kagame die stunt wél kunnen uithalen: die is ook al sedert 2000 president, en zal dat minstens tot 2032 kunnen blijven. Kagame en Poetin hebben trouwens nog wel méér fijne trekjes met elkaar gemeen: allebei dulden ze geen tegenstand of tegenspraak, en al wie durft te protesteren verdwijnt achter de tralies of is het toevallig slachtoffer van een dodelijke overval door een bandiet die daarna ook het zwijgen wordt opgelegd. Dat je in Rwanda beter kan zwijgen, heeft de populaire zanger Kizito Mihigo ondervonden: deze vroegere vriend van Kagame is zowat een maand geleden dood aangetroffen in een politiecel nadat hij opgepakt was bij een poging om naar Burundi te vluchten. Uiteraard was dat een ongeluk, of zoiets. Net zoals de moord op de kritische journalist Maxim Borodin, in april 2018: volgens de Russische regering heeft die zelfmoord gepleegd.

Hij wil Rusland "weer groot maken". Letterlijk en figuurlijk. Eigenlijk zou hij liefst "tsaar" willen worden, want dat bekt véél beter dan "president". En eigenlijk wil hij zijn land ook in oppervlakte weer even groot laten worden als het vroegere tsarendom. Dat hij daarmee botst met de internationale rechtsregels en met de soevereiniteit van andere landen, dat is een klein detail waar hij zich weinig aan gelegen laat. En dus heeft hij het Krim Schiereiland geannexeerd. Europa heeft daartegen "fel geprotesteerd". Wat ongetwijfeld ontzettend veel indruk heeft gemaakt. Hij is ook al begonnen met de verovering van andere grote stukken in het oosten van Oekraïne, maar dat loopt iets moeizamer dan hij verwacht had. En passant hebben zijn troepen daarbij een passagiersvliegtuig uit de lucht geschoten, maar ook dat laat hij niet aan zijn hart komen.

En waar hij helemaal onbezorgd zijn gang kan gaan, is in het Noordpoolgebied. Met de klimaatopwarming heeft hij bijna het hele jaar door toegang tot gebieden waar hij vroeger nauwelijks kon komen, en dat zint hem wel. Want er is daar véél rijkdom te rapen! Hij heeft er ondertussen al een drijvende kerncentrale naartoe gestuurd, die energie zal kunnen leveren voor een stad van wel 200.000 inwoners. Al zal Poetin daar misschien wel een robbertje armworstelen met Donald moeten uitvechten, want die heeft ook wel interesse.