|
Hoe veel dagen zijn we nu al na de laatste verkiezingen? Zowat 10
maanden, geloof ik, dus al méér dan 300 dagen. En we hebben nog altijd geen
regering die min of meer een weerspiegeling zou zijn van de verkiezingsuitslag.
De huidige "Corona-regering" heeft in
het parlement een meerderheid van 38
zetels op 150; bij mij op school was dat "een
dikke onvoldoende". Een poging om een soort "noodregering" te vormen, een "regering
van nationale eenheid", is grandioos mislukt door de botsing met een aantal
ego's en kleinzielige partijbelangen.
En wat hadden Aalst-Carnaval en die aanslepende regeringsvorming met
elkaar gemeen?
Grote ego's, gebrek aan
relativeringsvermogen, lange tenen.
Het zijn thema's die regelmatig terugkomen in mijn blog, en die helaas
brandend actueel blijven.
De voorbije heisa in Aalst heeft nog maar eens aangetoond dat veel
mensen vreselijk lange tenen hebben, en vreselijk lichtgeraakt zijn. Omdat ze
zichzelf zo ontzettend ernstig nemen; omdat ze zichzelf zo ontzettend
belangrijk vinden. Wie zichzelf iets minder het centrum van de wereld waant,
maalt er niet om dat er een keer met hem/haar gelachen wordt. "So what?" als je op straat een
karikatuur van jezelf ziet paraderen? Er zijn erger dingen in het leven!
"Lange tenen" zijn ook een
teken van een immense arrogantie en eigendunk: het geeft aan dat je jezelf
belangrijk genoeg vindt om het voorwerp van spot te zijn. Ik heb geen lange
tenen, want ik weet dat ik niet belangrijk genoeg ben om bespot te worden. Blijkbaar denken diegenen uit de joodse gemeenschap die zich op
de lange tenen getrapt voelden, dat zij enorm belangrijk zijn. Zó belangrijk zelfs
dat de helft van Aalst al een jaar lang met hen bezig was.
En het werd helemaal zielig als ze dan tot vervelens toe telkens weer
verwezen naar de Holocaust. Terwijl in die hele carnavalstoet totaal niets aan
de Holocaust refereerde of er de draak mee zou gestoken hebben. En toch werd
dát elke keer opnieuw naar voor geschoven: "De
Joden hebben vreselijk geleden onder de Holocaust!" Niemand betwist dat, en
niemand minimaliseert dat, maar hoe kan dat een argument zijn om vrijgesteld te
worden van spot?
Misschien moet de joodse gemeenschap, of althans diegenen die zich als
vertegenwoordigers en spreekbuis van de joodse gemeenschap willen manifesteren,
toch eens nadenken of dit allemaal wel zó belangrijk is, en de moeite waard om
er al die energie aan te verspillen? Misschien zou het een goed idee geweest
zijn om alles eerst eens in perspectief te plaatsen alvorens te gaan klagen?
Misschien zou het een goed idee geweest zijn om één en ander te leren
relativeren? Zijn er echt geen dingen die belangrijker zijn? Dingen die al die
aandacht en energie veel méér verdienen en nodig hebben dan een figuur met een
haakneus? Hebben ze bijvoorbeeld in Israël echt geen belangrijker en dringender
problemen aan hun hoofd dan zo'n domme carnavalspop? Een corrupte premier,
bijvoorbeeld?
En ja, al bij al is het inderdaad om exact dezelfde reden dat onze
politici er niet in slagen een volwaardige regering op de been te krijgen, zélfs
niet om de Corona-crisis aan te pakken: ze vinden zichzelf en hun ego zó
belangrijk dat er geen plaats meer is voor redelijkheid. Elke nationale
politicus is vooral met zijn/haar eigen imago bezig, met zijn/haar kiespubliek.
Met zichzelf dus. Want de wereld
draait immers alléén maar rond die kleuterachtige egotrippers die zichzelf zó
ernstig nemen en zichzelf zó belangrijk vinden dat (letterlijk) alles er moet
voor wijken. Ook, en zélfs het algemeen belang. En dus gebeurt er niets,
behalve dat ze allemaal naar hun eigen navel zitten te staren.
De wereld is stilaan ten onder aan het gaan aan het egocentrisme en de
eigendunk van diegenen die eigenlijk zouden moeten helpen om de wereld
draaglijker te maken. In plaats van het leven lichter te maken, bezwijkt alles
stilaan onder het gewicht van de ego's die op de aarde rondlopen. En beetje
bij beetje zal alles helemaal stilvallen, want het zal allemaal té zwaar gaan
wegen om nog iets in beweging te krijgen. Onze beschaving, zoals we die nu
kennen, zal binnen de kortste keren verloren gaan en uiteen vallen onder het
gewicht van ons zelf-belang en omdat we vergeten dat andere zaken belangrijker
zijn dan wij zelf.
Zélfs een corona-virus weegt niet op tegen die grote ego's.
|
