We hadden voor Koksijde gekozen omdat Ellen en haar vriend hier een weekje vakantiewerk doen. Ze bemannen als monitor de animatiestand van hun crea-organisatie. Er staat een 'funbus', springkastelen, gekke fietsjes, circusspullen, en een grimestand. Ellen bemant gewoonlijk de grimestand: ze doet het graag, en het is niet iedereen gegeven. Pol, zoals gewoonlijk nogal sceptisch, zag de stralende gegrimeerde snoetjes en moest ruiterlijk toegeven dat ze het niet onaardig doet.

Het hotelletje valt mee. Ruimte genoeg en goed sanitair. En voor de rest is het zoals je het mag verwachten aan de kust: wat vervallen en dringend toe aan wat opfriswerk, maar daar zaten wij nu niet echt mee.
Pol wou vooral uitwaaien, de kust opsnuiven en een lekkere portie mosselen eten. En ik? Het Paul Delvaux museum staat hoog op mijn verlanglijst, maar ik wou gewoon de dagen zo goed mogelijk doorkomen en er even tussenuit zijn.

Wat we niet hadden voorzien (tenslotte had ik er beter moeten aan toe zijn) is dat ik eigenlijk absoluut niet kan eten. 's Middags hadden we het thuis nog uitgeprobeerd. Soep eet ik tegenwoordig met een lepel en een vork: sneetjes brood met een oppervlakte van 1 bij 1 cm, in de soep gooien, en met de vork in mijn mond duwen.  Kauwen is al een maand niet aan de orde, maar nu is ook iets van een lepel eten nagenoeg niet mogelijk, en drinken is een geduldwerkje waarbij het servet steeds in de aanslag gehouden wordt. Komt er nog bij dat ik altijd al een zeer snelle eter was, en dat al die geduldoperaties dus danig op mijn zenuwen werken. Een paar daagjes achtereen 'uit' eten leverde volgend menu op:
Woensdag:
- half sneetje witbrood van 5x5cm met honing (nog in de kliniek)
- half sneetje witbrood met boter en kom soep (thuis)
- 2 pannenkoeken met suiker (op de dijk in Koksijde)
- 5 gamba's en wat garnalen, aangevuld met een paar slierten nogal droge tagliatelli. Op het menu noemde men dit: Tagliatelli met gamba's in roomsaus. Elke gamba was goed voor 10 (!) happen en toen het bord werd afgeruimd was moeilijk te zien of behalve de gamba's er iets van gegeten was.
Donderdag:
- half sneetje lichtbruin brood gesopt in de dooier van een lichtgekookt eitje (hotel)
- een kom soep met een sneetje beboterd brood (bij Carla)
- dagsoep en de inhoud van 2 garnaalkroketten (resto Koksijde)
Vrijdag:
- half sneetje lichtbruin brood gesopt in de dooier van een lichtgekookt eitje (hotel)
- dagsoep met sneetje brood (bij Verdonck in Koksijde)
- 2 pannenkoeken met suiker (op de dijk in Koksijde)

Pol haalde bij de apotheek wat energy drinks, zodat ik toch een beetje energie kon opdoen. Het gekke is dat mijn tafelgenoten mosselen, sol meunière, frietjes, beleg, en allerhande eten, en dat het me niks doet. Eten is op een maand tijd van een feest 3x daags naar een corvee overgeschakeld. Niet alleen is het eten omslachtig, maar ook pijnlijk en onvermijdelijk vergezeld van een dosis pijnstillers, die ofwel kollosaal groot zijn, ofwel bruisend en dus amechtig slecht smakend.

Ook slapen is een marteling, en af en toe breek ik, maar het meeste van de tijd houd ik me groot. Voor Pol, voor Ellen, voor Carla en Luc, voor de obers en de andere restaurantgasten. s' Nachts lig ik wakker en schrijf in mijn hoofd blogberichten, of voer boze mails naar de professor. Maar meestal houd ik me zo stil mogelijk en spreek tot mezelf: kalm zijn, geduld hebben, morgen wordt het beter... hopen maar.

Tenslotte: het Delvauxmuseum hebben we niet gehaald. Maar donderdag hebben we genoten van het onverwachte bezoek aan Carla en Luc. We zien hen weinig, veel te weinig, maar het gevoel zit altijd onmiddellijk goed. We praten over koetjes en kalfjes, over sport, de Olympische spelen. We updaten elkaar over de rest van de familie, we keuvelen al slenterend over de dijk. Doen een terrasje en een winkelstraat en genieten van het flauwe zomerzonnetje. En we lachen (in mijn geval: we trekken pijnlijke grimassen) en vergeten even de realiteit van deze zomer. Genieten!

24-08-2008 om 00:33 geschreven door Lutty  

Morgen wordt opnieuw een cruciale dag.

Enerzijds kijk ik er enorm naar uit, want het was lang wachten in een zeer oncomfortabele situatie.

Maar anderzijds zijn er natuurlijk de zenuwen voor deze nieuwe ingreep. De dokters zelf proberen me gerust te stellen, maar toch…

Normaal zou ik er moeten uitkomen met een ietwat aangenamere ‘stellage’ in mijn mond.

Ik hoop het.

Vorige donderdag was ik nog op controle in Leuven.
Het was weer een kwelling eer het mijn beurt was, maar gelukkig was ik er mentaal al wat meer op ingespeeld.
Opnieuw een nieuwe dokter, waarvan ik de naam niet heb onthouden.
We hebben de procedure voor morgen doorgesproken, en de prof zou alsnog opteren om de prothese met haken aan een bot vast te hangen. Dit had ik beter niet vooraf geweten, want het lijkt mij supergriezelig.
Als de wonden goed genezen zijn, zou men ook reeds een afdruk nemen, om de definitieve prothese voor te bereiden.

Wat ik verder vooral onthouden heb, is dat mijn toestand bij ontwaken toch comfortabeler zou moeten zijn als nu.

Maar zekerheden heb je nooit.

Het grootste geluk van dit bezoek, was dat deze dokter zei dat ik voorlopig geen antibiotica meer hoefde te nemen! Joepie! Waarschijnlijk maar voor even, maar het is toch weer dat.

Nog even de zenuwen beheersen, nog even het geduld op de proef stellen...

18-08-2008 om 10:19 geschreven door Lutty