In samenspraak met familie en dokters hebben we enkele dagen terug besloten om de behandeling stop te zetten. De kankercellen recupereerden sneller dan Lut waardoor iedereen vond dat het niet meer redelijk was om er mee verder te gaan. Om haar beter te kunnen verzorgen is ze gisteren overgebracht naar de palliatieve eenheid van het Jan Portaelsziekenhuis. Het spijt me dat ik geen beter nieuws heb Pol
Ondertussen zijn we 5 dagen verder en het lijkt dat Lut al haar adrenaline in die trouw heeft gestoken want ze gaat zienderogen achteruit: de morfine moet weer verhoogd worden omdat ze alsmaar meer pijn heeft. Het gevolg is dat ze niet meer uit haar woorden kan komen, dat ik niet meer zeker ben dat ze ons altijd herkent en de hele tijd slaapt. Ze is spijtig genoeg nog maar een schim van wat ze ooit, nog niet zo lang geleden, was. Ik bleef vorige nacht bij haar in het ziekenhuis slapen, vandaag haar zus en zo gaan we elke dag zien hoe het evolueert. Lutje, ge gaat het denkelijk nooit meer lezen, maar we zien je graag
Zoals je uit mijn ondertekening van het vorige stukje kon aflezen, zijn Lut en ik dus getrouwd, op 8 april 2009.
Op 1 week tijd een hele trouw ineengeflanst, alle (schoon-) broers en (schoon-) zussen en onze kinderen en kleinkind aanwezig, een klein zaaltje gekregen van het ziekenhuis, de schepen die iets te laat aankwam maar de pret niet kon bederven, prachtige getuigen, 2 toffe vrienden die ons enorm hebben geholpen.... en dan maar "ja" zeggen. De brave man hield zich alleen aan het allernoodzakelijkst en liet de familie vrij snel verder vieren in alle intimiteit met broodjes en champagne.(of had hij verloren tijd in te halen??) Lut was heel mooi opgemaakt en was eventjes de allergelukkigste mens ter wereld toen ze iedereen aanwezig vond en mij hoorde ja zeggen. Het was een mengeling van tegenstrijdige gevoelens maar ik ben superblij voor haar èn voor mijn schoonmoeder dat we dit nog snel beslist hebben
