If you can meet with Triumph and Disaster and treat those two impostors just the same Rudyard Kipling - If (1895)
26-11-2008
Opnieuw onder narcose
Afgelopen maandag heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en rechtstreeks naar de prof gebeld. Ik heb nl pas een afspraak op 5 december, en het ongemak en de pijn van de huidige prothese maakte het ontoelaatbaar om zo domweg af te wachten. Met het zelf eten kom ik geen meter vooruit. Behalve een beetje soep en wat water is er niks dat ik in mijn mond gestopt krijg. Zelfs soep eten is een pijnlijke gebeurtenis. Dus, gebeld naar de prof.
Bij ons laatste ontmoeten had hij me een papiertje geschreven met 2 telefoonnummers: zijn gsmnummer en het nummer van zijn secretaresse. Ik begon met de voorzichtige aanpak en belde naar het 016-nummer. Ik sprak onmiddellijk met de secretaresse van de prof. Goed zo, dat zijn al wat telefonistes voorbij gestoken. De prof was nog patiënten aan het zien, maar binnen een half uurtje mocht ik terugbellen. Zucht, begon daar weer mijn lijdensweg? Maar neen, een half uurtje later belde ik terug en dezelfde vriendelijke secretaresse verbond mij rechtstreeks met de prof. Twee woordjes uitleg, twee minuutjes overleg tussen de prof en de secretaresse, en vanmorgen voor de start van de consultaties, mocht ik komen. Oef! Eindelijk weer wat schot in de zaak.
Vanmorgen dus voor dag en dauw opgestaan en in Leuven konden we de nachtelijke kuisploeg nog uitwuiven. We zagen secretaressen en assistentes en allerhande personeel binnendruppelen. En ook de eerste patiënten. Mijn zenuwen gierden door mijn keel toen achtereenvolgens een mevrouw huppeldepup en een meneer zo-en-zo zich naar de afdeling mochten begeven. 'T is weer niet waar, hé! Maar neen, positief blijven denken: Mevr. Verhofstadt was de volgende die in de box mocht plaatsnemen. Eens daar gestationeerd, maakt het wachten niet zoveel uit, je bent toch al aan de beurt. Doelbewust ging ik niet in de patiëntenstoel zitten, maar nam plaats op de chauffage. Gekruiste armen, verdedigende houding: mij kregen ze hier niet weg alvorens ik de prof in hoogsteigen persoon zou gezien hebben.
Het werkte. De eerste dokter die het durfde om met mijn dossier de box in te komen kreeg direct te horen dat ik door de prof zelf was opgeroepen en dat ik op hem wachtte. Ik gaf toch wel toe om effe in de stoel plaats te nemen, maar inderdaad daar was de prof al.
Een volledig uur, waarvan het meeste in beslag genomen werd door het aanvullen van het dossier in de computer, maar intussen was de prof het volmondig (hihi) met mij eens dat de prothese eruit moest en wel snel. Het zou dan de bedoeling zijn om alles opnieuw op te kuisen, maar vooral terug in positie te brengen. Er waren ook griezeligger boodschappen zoals: het zo wijd mogelijk openen van de mond, het breken van enig littekenweefsel, mogelijk nog wat biopsies. Enfin, ik word het al gewoon, je doet er niks tegen.
Toch kwam het nog als een verrassing toen de prof mij vroeg: "Heeft u morgen tijd?". Het bleek dat er een kindje op de planning stond dat inmiddels een longontsteking had, en dus niet kon worden geopereerd. Dus had hij een gat van 3 uur! Daar zijn we dus haastig in gesprongen.
Ik houd mijn hart vast, want de vorige 'verbandwissel' in augustus was bij het ontwaken zo een teleurstelling... Maar daarom hoeft dit nu niet zo te zijn. Dus duimen maar. Morgenvroeg om 7u gaan we binnen en morgenavond, ten laatste vrijdag, zijn we terug thuis. En in het weekend laat ik jullie allen weten hoe het ermee gaat. Tot dan!
