If you can meet with Triumph and Disaster and treat those two impostors just the same Rudyard Kipling - If (1895)
01-02-2009
Het gaat vooruit: maandag 26/1, de KNO
Afgelopen week dus 3 keer naar Leuven, de behandelingen beginnen elkaar sneller op te volgen. Maandag voor het eerst naar de KNO, in de volksmond de Keel-Neus-Oren-dokter. Het is nl zo dat ik sedert de bestralingen aan de rechterzijde potdoof ben. Niet dat het pijnlijk is, maar toch wel heel ongemakkelijk. Nu de problemen van de eerste orde redelijk ver in hun behandelfase gekomen zijn, gaan we dus ook eens werk maken van de secundaire issues. Doof dus.
Bij de KNO liep het vlotjes. Hij verstoof wat verdoving in mijn neusgaten voor een nog onbestemd gebruik. Dan ging hij wat speologen in mijn oren. Hij vond een intact trommelvlies - gelukkig ! - en vocht achter het trommelvlies. Toen haalde hij een gesofisticeerd instrument uit: een stemvork! Echt waar. Hij liet het wat zoemen en cirkelde ermee rond en achter mijn oren en ik moest aangeven waar ik de toon het beste hoorde. Toen mocht ik in de geluidscabine. Het stemvork werd vervangen voor een hele heisa toestellen met knopjes en toetsen. Ik kreeg een koptelefoon opgezet waar we in de jaren 70 zouden van gedroomd hebben. Maar het weze gezegd, hij was geschikt voor alle types oren. Toen volgden minutenlang tuutjes in mijn oren: luide tuutjes, zachte tuutjes, diepe tuutjes, hoge tuutjes, lange tuutjes, korte tuutjes. Ik werd er tureluurs van: linkerhand omhoog, rechterhand omhoog, twijfelen, annuleren.... Nog even een ietwat kleiner model oortelefoon aangepast, maar wel niet op mijn oren, maar op mijn voorhoofd en mijn hals: dwars dus. En toch moest ik aangeven in welk oor ik alweer tuutjes hoorde. Bizar. Opgelucht verliet ik de geluidscabine, klaar voor het verdict. Maar ik was de neusgatverdoving vergeten! "Nog 1 testje..." Haalt hij daar een onbuigzame stang van zeker 20cm boven, gelukkig met een diameter van slechts een milimetertje of 2. "Hiermee ga ik even in uw neus gaan om de toestand van binnenuit te kunnen bekijken. De stang is niet buigzaam dus blijf heel stilletjes liggen, en zeker niet wegtrekken." Ik durfde niet meer ademen, niet meer slikken of met mijn ogen knipperen. Maar het rendeerde, ik heb er niets van gevoeld.
En dan het verdict. Goed nieuws! Mijn gehoor is wel aangetast, maar de gehoorzenuw is intact. Men is vrij zeker dat mijn gehoor volledig terugkomt, al kan dat een jaar gaan duren. Er zit vocht achter het trommelvlies, en dat kan met medicatie worden verbeterd. Of men prikt even een gaatje in mijn trommelvlies. De 2de optie leek mij nogal brutaal, dus eerst maar medicatie proberen. Ik pak de medicatie nu 5 dagen en af en toe broebelt er al wat in mijn oor. En ik denk al beter te horen. Of zou dat wishful thinking zijn?
Het vorige berichtje sloot ik wat mysterieus af met het bericht dat die dag alles goed was verlopen, en dat ik het vorige bezoek eindelijk wat had verwerkt. En dan laat ik jullie een week op jullie honger. Mea maxima culpa, maar het is hier echt wel druk geweest. Niet alleen was ik dus donderdag 22/01 in Leuven, maar ook maandag 26/01, dinsdag 27/01 en vandaag 29/01 (oeps... het is eigenlijk al 30/01, ik ben echt een nachtwerker). Maar bovendien waren beurtelings mijn kleinzoontje, mijn dochter en nu mijn man ziek. Gelukkig blijk ik, dank zij het griepvaccin en de kilo's medicatie die ik al die maanden al slik, tot hiertoe gespaard van virale, griepale en andere infecties. Houden zo!
Donderdag 22/01 - rond 8u15 Ik heb vandaag de meest ondenkbare griezelbehandeling op het programma staan. Aan de rechterzijde hangt mijn prothese nog steeds vast met een ijzerdraad die werd opgehangen aan mijn jukbeen. Inderdaad: ter hoogte van mijn oog. Deze constructie zit daar nu reeds sedert eind augustus, en vandaag gingen ze die eventjes onder lokale verdoving (lees: weer zo'n reeks spuiten als vorige keer) eruit halen. Een uurtje later werd ik dan verwacht om nog wat meet- en regelwerk uit te voeren om mijn prothese te maken. Hier had ik dus sedert de vorige behandeling elke nacht over wakker gelegen. En Pol wakker gehuild, en hij heeft al zo weinig slaap dankzij de kleinste thuis... Tijdens het weekend had ik hierover diep nagedacht en op maandag heb ik de prof gebeld, en op dinsdag weer, en op woensdag een laatste keer. Maandag had hij examens af te nemen, maar men ging hem het bericht doorgeven. Dinsdag was hij de hele dag in de OK, maar na deze operatie ging men hem doen terug bellen. Woensdag was er op het directe nummer geen gehoor. Dus niets aan te doen, de stoute schoenen aangetrokken en op donderdag naar ginder, vastbesloten een laatste wonderpoging te ondernemen. Ik wist dat de prof op zijn kantoor kwam omstreeks 8u of zo doordat ik hem daar toevallig al tegen het lijf liep. Dus alvorens braaf naar de wachtzaal te gaan, trok ik naar de secretaresse en vroeg of de prof mij een minuutje kon ontvangen. Maar die heeft examens en veel werk en en en.... Of ze toch zo vriendelijk wou zijn het hem even te vragen? Duidelijk tegen haar zin en in de kleinst mogelijke deurspleet fluisterde ze wat naar de prof die in een donker kantoor voor het blauwe scherm van zijn pc zat. Nog meer tegen haar zin deed ze ons plaatsnemen in de zetels omdat hij binnen een paar minuutjes tijd voor me had. Yes! De prof, zijn eigen vriendelijke zelf, begroette ons, nodigde ons uit en excuseerde zich omdat hij de nota die hij dinsdag in de OK had gekregen, uit het oog verloren was (maar hij herinnerde het zich nu wel). En dus vroeg hij waarover ik hem wilde zien. Ik moest maar 2 korte zinnetjes zeggen: "Ik durf niet meer!" en "Ik kan het niet meer aan!". Hij vroeg wat er gebeurd was en of hij heel even zelf mocht kijken. De 5 minuutjes liepen daadwerkelijk uit tot een half uur. Hij heeft heel even in mijn mond gekeken, de data van mijn behandelingen nagegaan en eigenhandig getelefoneerd om e.e.a te regelen om deze behandeling onder volledige verdoving in de OK uit te voeren.
Daarom was ik vorige week dus zo enorm opgelucht! Geen behandeling die dag én een volledige verdoving voor het weghalen van de ijzerdraad! Ik had die man kunnen kussen, maar ik hield het op een warme 2-handige handshake. En toen hij was verdwenen zei ik meer tot mezelf dan tot de rest: "Die prof is zo'n schat!" Wat mij een aantal zeer verwonderde blikken opleverde van de assistentes en hulp-assistentes. En een grote lach van mijn zus natuurlijk.
Hoe deze week dan verliep en waarom ik maandag-dinsdag en donderdag in Leuven was, zet ik wel in een apart berichtje.
