If you can meet with Triumph and Disaster and treat those two impostors just the same Rudyard Kipling - If (1895)
23-01-2009
De griezelbehandeling
Een aantal mensen hadden mij al gemaild, gebeld, gevraagd hoe het toch was geweest vorige week bij de griezelbehandeling. Mijn zus in Cuba was zelfs danig ongerust en had het thuisfront gecontacteerd. Nu, er was ook wel wat reden toe. Griezeliger dan het was kan ik het niet beschrijven. Voor het eerst dus werd mijn voorlopige prothese uitgehaald terwijl ik in de gewone tandartsstoel zat. Eerst had ik de boot nog wat proberen af te houden door te zeggen dat het waarschijnlijk nog wat ontstoken was, maar er werd toch geopperd dat het hoe dan ook beter was om dan te kijken hoe ernstig de ontsteking was en wat ze veroorzaakte. Ik capituleerde dan maar. Eerst een spuit doorheen mijn kaak. Het leek of hij minutenlang bleef inspuiten! Dan een aantal spuiten aan de binnenkant. Ik overdrijf niet als ik zeg dat hij zeker op zes plaatsten geprikt heeft. Nu mocht de verdoving een tijdje inwerken, en kon ik wat bekomen. Mijn jongste zus was zo lief geweest mij te vergezellen en dat hielp wel om me tijdens deze onverwachte pauze kalm te laten blijven en niet te denken aan wat er komen zou. In mijn gehemelte was de prothese met 2 haakjes vastgemaakt. Die gingen we vlug even doorknippen. Moedig opende ik mijn mond. Ken je dat als je een ijzerdraad wil doorknippen en je verdomde tang schuift altijd van de draad op het moment dat je macht zet om te knippen? Je houdt het niet voor mogelijk, maar dat was wat er gebeurde in mijn mond! Tien minuten en 4 tangen later was het eindelijk zover, 2 haakjes doorgeknipt. Toen begon het echter nog maar pas. Rechts moesten draadjes worden doorgeknipt, en dan was de prothese los. Het doorknippen van deze draadjes viel onverwacht mee, en dus begon men de prothese eruit de halen. Wat toen gebeurde weet ik niet goed, maar mijn mondopening was gewoon niet groot genoeg om deze voorlopige prothese door te laten. Het leek of men mijn kaak scheurde. Ik begon te panikeren en te krijsen, en dus lieten ze mij de prothese er zelf uit halen. Wat met veel gesukkel en gepuzzel ook lukte. Eindelijk! Nog even de losse draadjes uithalen die ingegroeid bleken te zijn. Gelukkig deed toen de vedoving haar werk en dus dacht ik dat nu mijn leed geleden was. Dat was echter gerekend buiten de echte 'protheseman'. Geen assistent of hulpaspirant of wat dan ook, maar wel de prof van de protheses himself zou nu nog wat afdrukken maken voor de definitieve prothese. Bruut! Daarmee is alles gezegd. Het moet wel gezegd dat het snel vooruit ging. Maar de manier waarop hij onverwacht een douche koud water op mijn gehavend tandvlees losliet deed mij gewoon een halve meter hoog springen. En dan moesten de afdrukken nog worden gemaakt met die ijskoude pasta, die beenhard wordt aangedrukt en dan opnieuw losgerukt. Alles werd dan ook nog gelardeerd met denigrerende opmerkingen over tanden poetsen en dergelijke. Alsof het allemaal niet moeilijk genoeg was geweest de afgelopen maanden. Helemaal ontredderd dropen wij terug af naar de vorige behandelkamer waar de voorlopige prothese nu 'gewoon' werd teruggeplaatst. Gezien mijn te kleine mondopening verliep ook dit niet vlekkeloos, maar ik was allang blij dat alles achter de rug was, dat ik er toch nog in slaagde om even - figuurlijk dan - op mijn tanden te bijten. Gelukkig was mijn zus erbij, zodat ik vrij vlug bij een koffietje terug bij mijn positieven kwam. Nog bedankt, zus. Het heeft geduurd tot vandaag eer ik dit stukje kon schrijven. Ik moest het echt kunnen verwerken. Vandaag had ik opnieuw afspraak in Leuven, en hoe dat verliep schrijf ik in het volgend stukje. Wees gerust, de afspraak van vandaag heeft ervoor gezorgd dat ik deze van vorige week eindelijk achter me kon laten. Tot morgen.
