Vorige week 3 keer naar Leuven gesjeesd. Pol was een weekje thuis wegens totaal eronderdoor gegaan. Dus was hij op maandag en vrijdag mijn chauffeur.

Maandag waren we snel klaar. Bij de protheseprof is het altijd op uur en tijd (toch een goede score hier), en dus na een half uurtje had ik mijn nieuwe, definitieve prothese. Hij spant wel wat, maar de kleur zit wel goed, denk ik. Hij is ook smaller dan de vorige voorlopige prothese, en misschien kan eindelijk mijn kaak wat genezen. De assistente wou mij leren om de prothese uit te nemen, maar nadat ik 2 keer onbewust in haar vingers beet, hield ze het voor bekeken. Sorry juffrouw! Ik had ook wel een gescheurde mondhoek en de restwond van een koortsblaas, dus kreeg ik de raad om het rustig thuis eens te proberen. Nog wat administratief afhandelen, wat bedankjes en tot ziensjes en wij terug naar huis.

Donderdag was andere koek. Vandaag stonden 2 scans op het programma: een PET-scan om 13u45 en een CT-scan om 18u20. Vermits ik mijn prothese nog steeds niet kon verwijderen, belde ik naar de afdeling van de protheseprof, en ik mocht langs komen, maar vóór 12u! Oei, zo vroeg raakte mijn vriendin-chauffeur niet bij mij om me op te halen. Ze was nog onderweg naar de bandencentrale om een klapband/reservewiel te laten vervangen. Dan maar even bij de buren gebeld. Geen probleem, maar buurman kon mij alleen maar brengen. Geen probleem, mijn klapband-vriendin kwam mij wel nagereisd (uit Antwerpen alstablieft!).

Netjes 10 voor 12 werd ik door buurman gedropt bij de protheseprof. De vogel was echter al gevlogen! Gelukkig had hij bereidwillige assistentes, maar hoe ze ook trokken, waggelden en sleurden... mijn prothese wou niet los. Ach ja, dan maar het sterke geslacht erbij gehaald, die het klusje klaarde. Hij was wel zo ruiterlijk om toe te geven dat de assistentes al heel wat van het trekwerk geleverd hadden.

Het is gek hoe snel je hersenen zich aanpassen aan een nieuwe situatie. Mijn oude prothese werd met heel wat gespan en gesukkel aanvaard, en pas na een tijdje kon ik er weer wat deftig mee praten.

Een uurtje later zaten we keurig te vroeg in de wachtzaal van nucleaire beeldvorming voor de PET-scan. En anderhalf uur later zaten we daar nog. Eindelijk, om 14u45 was het mijn beurt. De verpleger verwittigde mijn vriendin dat het onderzoek minimaal 2 uur duurde. Amai!

De vriendelijke verpleger nam me mee naar een doorgangzaal met allemaal gemakkelijke zetels. Hier legde hij gedetailleerd de hele procedure uit en begon onmiddellijk met de eerste stap. Hij prikte een ader aan in mijn linkerarm, sloot hier een infuus op aan en hing er een spuit water aan. Hup, van de zetel naar het bed. Hier werd me gevraagd een half uurtje platte rust te houden waarbij ik zo weinig mogelijk mocht bewegen. Maar eerst de contrastvloeistof in het infuusje spuiten. Daarvooor kwam hij met een metalen kistje waarop het beruchte kernenergiesymbool was aangebracht. Aha! Hier werden dus die isotopen, waarover een paar maand geleden zoveel te doen was, gebruikt. Even naspoelen en de platte rust kon beginnen. Men had me uitgelegd dat deze contrastvloeistof zich zou vastzetten op lichaamsvreemde stoffen. Maar ook op spieren, vandaar de platte rust. De overbodige radioactieve stoffen stapelen zich op in de blaas. Vandaar het naspoelen en nog een plasspuitje bovenop.

Na het bed opnieuw een zetel, nu in een ander zaaltje, met boekjes en toilet! Hier moest ik nog een halfuurtje verpozen en vooral vaak gaan plassen.

Toen pas begon de eigenlijke scan. Mijn zere rug speelde mij danig parten bij het halfuurtje roerloos liggen onder de scanner. Maar verder geen bijzonder onaangenaam onderzoek. De laatste minuutjes was het even de pijn verbijten, maar toen werd het onderzoek gelukkig afgeblazen.

Het echte moeilijke kwam nu pas: met geen mogelijkheid kon  ik recht geraken van die smalle plank. Ik heb de verpleegster dan maar vastgegrabbeld, en die heeft ons bobonneke recht geholpen.

Ondertussen was het 17u, en ik was nog steeds nuchter. Voor de gewone CT-scan had ik pas afspraak om 18u20, en ja, ik was best nuchter!

Gelukkig had mijn klapbandvriendin het gezelschap gekregen van een vriend-technicus op de scanafdeling. Hij zou eens gaan horen! En ja hoor, 5 minuutjes later kon ik al de scanner op. In vergelijking met de PET-scan was dit een proceduurtje van niets. Even rechterarm aanprikken, contrastvloeistof inspuiten, onder de scanner schuiven en een kwartiertje later 'gezwind' weer buiten.

Oef, we konden naar huis! Maar niet voor we even gingen genieten van een lekker cafetaria-soepje en bruine bokes. Dat hadden we verdiend.

Vrijdag was meer een babbeldagje. Om 10u afspraak bij de psychologe en ik was blij dat Pol erbij was. Zo kon de psychologe met hem kennismaken en hij kon ook zijn zegje doen. Het vorige gesprek met haar was nog verlopen in de lichteuforische toon die het einde van mijn behandeling aankondigde. Ondertussen had de psychologe mij duidelijk gevolgd, want ze was volledig op de hoogte van de kentering in mijn medisch verhaal. Het werd geen gemakkelijk gesprek, maar het deed goed ons hart eens te luchten.

Na weer een cafetaria-soep lunch, hadden we afspraak bij een plastich chirurg. Dit gesprek was eveneens verhelderend. Het eventueel wegnemen van mijn kaak werd besproken, en de vragen die we hadden bij dit 'worst-case-scenario' werden ingevuld. Ik weet nu iets beter hoe ik kan verwachten wakker te worden en hoe de revalidatie en de genezing van deze hele procedure verloopt.

Verstandelijk weet ik nu wel waar men huid en bloedvaten gaat wegnemen en dat ik met mijn arm in het gips zal liggen, en dat de littekens zeker een jaar lang helen.

Hoe ik dat zelf allemaal zal ervaren? Afwachten maar!

PET-scan:     http://nl.wikipedia.org/wiki/Positronemissietomografie

CT-scan:       http://nl.wikipedia.org/wiki/CT-scan

12-03-2009 om 00:26 geschreven door Lutty