If you can meet with Triumph and Disaster and treat those two impostors just the same Rudyard Kipling - If (1895)
24-08-2008
Aan zee
Ondanks de tegenvallende 'pitsstop' van dinsdag met het onverwachte nachtje kliniek, zijn we woensdagnamiddag toch naar zee vertrokken. Onder het mom van 'zeer hebben kan ik daar ook' voltrokken we ons plan om 2 nachtjes in een hotel te overnachten op de dijk in Koksijde.
We hadden voor Koksijde gekozen omdat Ellen en haar vriend hier een weekje vakantiewerk doen. Ze bemannen als monitor de animatiestand van hun crea-organisatie. Er staat een 'funbus', springkastelen, gekke fietsjes, circusspullen, en een grimestand. Ellen bemant gewoonlijk de grimestand: ze doet het graag, en het is niet iedereen gegeven. Pol, zoals gewoonlijk nogal sceptisch, zag de stralende gegrimeerde snoetjes en moest ruiterlijk toegeven dat ze het niet onaardig doet.
Het hotelletje valt mee. Ruimte genoeg en goed sanitair. En voor de rest is het zoals je het mag verwachten aan de kust: wat vervallen en dringend toe aan wat opfriswerk, maar daar zaten wij nu niet echt mee. Pol wou vooral uitwaaien, de kust opsnuiven en een lekkere portie mosselen eten. En ik? Het Paul Delvaux museum staat hoog op mijn verlanglijst, maar ik wou gewoon de dagen zo goed mogelijk doorkomen en er even tussenuit zijn.
Wat we niet hadden voorzien (tenslotte had ik er beter moeten aan toe zijn) is dat ik eigenlijk absoluut niet kan eten. 's Middags hadden we het thuis nog uitgeprobeerd. Soep eet ik tegenwoordig met een lepel en een vork: sneetjes brood met een oppervlakte van 1 bij 1 cm, in de soep gooien, en met de vork in mijn mond duwen. Kauwen is al een maand niet aan de orde, maar nu is ook iets van een lepel eten nagenoeg niet mogelijk, en drinken is een geduldwerkje waarbij het servet steeds in de aanslag gehouden wordt. Komt er nog bij dat ik altijd al een zeer snelle eter was, en dat al die geduldoperaties dus danig op mijn zenuwen werken. Een paar daagjes achtereen 'uit' eten leverde volgend menu op: Woensdag: - half sneetje witbrood van 5x5cm met honing (nog in de kliniek) - half sneetje witbrood met boter en kom soep (thuis) - 2 pannenkoeken met suiker (op de dijk in Koksijde) - 5 gamba's en wat garnalen, aangevuld met een paar slierten nogal droge tagliatelli. Op het menu noemde men dit: Tagliatelli met gamba's in roomsaus. Elke gamba was goed voor 10 (!) happen en toen het bord werd afgeruimd was moeilijk te zien of behalve de gamba's er iets van gegeten was. Donderdag: - half sneetje lichtbruin brood gesopt in de dooier van een lichtgekookt eitje (hotel) - een kom soep met een sneetje beboterd brood (bij Carla) - dagsoep en de inhoud van 2 garnaalkroketten (resto Koksijde) Vrijdag: - half sneetje lichtbruin brood gesopt in de dooier van een lichtgekookt eitje (hotel) - dagsoep met sneetje brood (bij Verdonck in Koksijde) - 2 pannenkoeken met suiker (op de dijk in Koksijde)
Pol haalde bij de apotheek wat energy drinks, zodat ik toch een beetje energie kon opdoen. Het gekke is dat mijn tafelgenoten mosselen, sol meunière, frietjes, beleg, en allerhande eten, en dat het me niks doet. Eten is op een maand tijd van een feest 3x daags naar een corvee overgeschakeld. Niet alleen is het eten omslachtig, maar ook pijnlijk en onvermijdelijk vergezeld van een dosis pijnstillers, die ofwel kollosaal groot zijn, ofwel bruisend en dus amechtig slecht smakend.
Ook slapen is een marteling, en af en toe breek ik, maar het meeste van de tijd houd ik me groot. Voor Pol, voor Ellen, voor Carla en Luc, voor de obers en de andere restaurantgasten. s' Nachts lig ik wakker en schrijf in mijn hoofd blogberichten, of voer boze mails naar de professor. Maar meestal houd ik me zo stil mogelijk en spreek tot mezelf: kalm zijn, geduld hebben, morgen wordt het beter... hopen maar.
Tenslotte: het Delvauxmuseum hebben we niet gehaald. Maar donderdag hebben we genoten van het onverwachte bezoek aan Carla en Luc. We zien hen weinig, veel te weinig, maar het gevoel zit altijd onmiddellijk goed. We praten over koetjes en kalfjes, over sport, de Olympische spelen. We updaten elkaar over de rest van de familie, we keuvelen al slenterend over de dijk. Doen een terrasje en een winkelstraat en genieten van het flauwe zomerzonnetje. En we lachen (in mijn geval: we trekken pijnlijke grimassen) en vergeten even de realiteit van deze zomer. Genieten!
Enerzijds kijk ik er enorm naar uit, want het was lang wachten in een zeer oncomfortabele situatie.
Maar anderzijds zijn er natuurlijk de zenuwen voor deze nieuwe ingreep. De dokters zelf proberen me gerust te stellen, maar toch
Normaal zou ik er moeten uitkomen met een ietwat aangenamere stellage in mijn mond.
Ik hoop het. Vorige donderdag was ik nog op controle in Leuven. Het was weer een kwelling eer het mijn beurt was, maar gelukkig was ik er mentaal al wat meer op ingespeeld. Opnieuw een nieuwe dokter, waarvan ik de naam niet heb onthouden. We hebben de procedure voor morgen doorgesproken, en de prof zou alsnog opteren om de prothese met haken aan een bot vast te hangen. Dit had ik beter niet vooraf geweten, want het lijkt mij supergriezelig. Als de wonden goed genezen zijn, zou men ook reeds een afdruk nemen, om de definitieve prothese voor te bereiden.
Wat ik verder vooral onthouden heb, is dat mijn toestand bij ontwaken toch comfortabeler zou moeten zijn als nu.
Maar zekerheden heb je nooit.
Het grootste geluk van dit bezoek, was dat deze dokter zei dat ik voorlopig geen antibiotica meer hoefde te nemen! Joepie! Waarschijnlijk maar voor even, maar het is toch weer dat.
Nog even de zenuwen beheersen, nog even het geduld op de proef stellen...
Gisteren stond het bezoek van de 'Ollandse familie' op het programma. Tevens was het de kennismaking met de nieuwe vriendin van Pol's broer, Guy. De nieuwe vriendin, Ada, heeft meteen gescoord. Zij was het immers die hun bezoek van 2 dagen op 1 dag had gebracht, omdat ze terecht vermoedde dat het voor mij te zwaar zou zijn. Ze is dan ook ervaren in de verzorgingssector, als verzorgster en eveneens als patiënt. Tegen de middag zijn ze toegekomen, en Guy had wel een heel klein hartje. Zoals de meesten voor wie mijn situatie plots uit de lucht is komen vallen, wist hij niet hoe hij mij moest verwachten en hoe ik er echt aan toe zou zijn, zeg maar: er uit zou zien. Het moet toch zijn meegevallen, want vrij vlug waren wij gemoedelijk aan het bijpraten.
Ik had het mij voorgenomen, en ik probeer het ook daadwerkelijk te doen: bezoek of niet, eerst luisteren naar je eigen lichaam! Niet een pijnstiller uitstellen omdat je zo leuk aan het bijpraten bent. Even terugtrekken en asociaal doen als ik eraan toe ben en mijn kaak zich als een ballon presenteert. Het is voor mij nieuw, maar ik leer elke dag.
Pol had 's avonds nog lekker gekookt: gehaktballen in tomatensaus - één van de lievelingskostjes van Guy - en ik kon zonder teveel praktische problemen gewoon meeëten. Guy en Ada vertrokken rond zevenen, en het is gewoon een leuk, ongedwongen, niet te belastend bezoek geweest. Mercikes Ollanders.
PS: onze kinderen waren er niet, wat ze eerst wel erg vonden omdat ze 'nonkel Guy' dan moesten missen. Maar het is wel rustiger voor ons. Ellen zit een weekje in Bohan als monitrice, en Tim was naar Oostende gespoord om deel te nemen aan het tornooi. Maar over de kids, later meer.
Vandaag 8/8 zijn we 'effe' op controle geweest in Leuven. We hadden een afspraak op MKA* om 10u45. We hoefden niet echt, we hadden het ook mogen afzeggen, maar na de lichte paniek over al dan niet ontstoken wonde, wilden we het zekere voor het onzekere nemen en toch even laten nakijken of alles in orde was.
Thuis was het eerst wat stressy: voor het eerst sedert mijn beenwonde wat langer gedouched, zelf nieuw verband gelegd, het neemt toch allemaal wat meer tijd. Een lieve vriendin had aangeboden wat van de strijkachterstand te komen inhalen, en ik was vergeten dat dit samenviel met onze afspraak in Leuven. Mijn plan- en organisatietalent is nog niet opnieuw scherpgesteld. Ik zou moedig alleen naar Leuven gaan, hadden we afgesproken. Gelukkig stelt mijn vriendin op het laatste nippertje voor dat Pol mee zou gaan, ze voelde aan dat het voor mij wat zwaar leek.
Wat laat vertrokken, Pol tegen de snelheidslimieten aan naar Leuven gesjeesd, mij voor de deur uit de auto gezet. SIS-kaart in de automaat, oef, just in time, met een gerust hart de wachtzaal in. Vorige maandag was het hier een hetze, heropening van de afdeling na de vakantie, maar vandaag is alles rustig. Af en toe wordt er iemand afgeroepen, we lezen geduldig een libelle uit 2005! Maar de rit hiernaartoe heeft mijn wonde wakker gemaakt en ze speelt duchtig op. Na een tijdje neem ik een Brufen en schuifel constant heen en weer op mijn stoel. Het is niet dat ik tegen het plafond ga van de pijn, maar dat zeurderige, die ballonkaak, dat gevoelige, die 1000 speldeprikken. Ik word nerveus. Even loop ik naar de balie en vraag of ik mij ergens kan afzonderen want het verband van mijn dij situeert zich rond mijn kuiten. "Niks vrij, ga dan in de wc. " is hun beste optie.
Terug naar de wachtzaal, verband komt al onder mijn broekspijp gekropen, de wc in, verband eraf gehaald (ik heb hier toch niks om het opnieuw vast te maken) en eventjes ben ik hoopvol dat ze zich opnieuw van mijn aanwezigheid bewust zijn aan de balie.
12u30 - Pol gaat de parkeermeter voeden. 12u45 - opnieuw de luidspreker, opnieuw is het niet aan mij. En dan knak ik, ik begin te huilen, ik kan er niet meer tegen. Pol naar de balie, een andere mevrouw gaat ook poolshoogte nemen, en als bij wonder is het dan juist aan mij! Waarom geven ze je een afspraak om 10u45 als ze je dan 2u in de wachtzaal laten zitten? Enfin, we mogen in de box, ik probeer kalm te blijven, maar als de dokter - ene van de nieuwe lading - nog eens 10 min later, binnenkomt krijgt hij meteen de volle laag. Geen geklaag of gescheld, dat ligt niet in mijn mogelijkheden, maar geween en gesnotter en alle frustratie tegelijk eruitgegooid.
Dan eindelijk herwin ik mijn kalmte en kan de consultatie eindelijk beginnen. En het resultaat? Alles ongewijzigd: blijkbaar geen ontsteking, wond geneest goed, afwachten en medicatie nemen. Nog geen operatieverslag, nog geen nieuws over de bestraling. Gewoon (!) geduldig afwachten tot 19 augustus voor de 2de fase.
Allez, effe op controle geweest! Status: alles hetzelfde, stabiel. Enfin, beter zo.
Terug thuis is er een enorme hoop gestreken en mijn vrijwillige strijkster is verdwenen. Nen dikke merci nog van hieruit! De openingsceremonie in Benjing kan mij wat verstrooien en ik slaap een gat in de namiddag.
Zomer in Leuven? Toen we buitenkwamen stortregende het! Perfecte feeling van de weergoden.
Gisteren heb ik een groot aantal mails beantwoord en ben daar toch een tijdje zoet mee geweest. Zovele steunmailtjes, en iedereen vraagt bezorgd hoe het met me gaat. En dan verzamel ik mailtjes en stuur een groepsantwoordje. Of ik bedien me van wat knip- en plakwerk. Want wat ik aan de ene vertel, wil ik toch ook aan de andere kwijt.
En vandaag, na consultatie van de blog van een lotgenoot, heb ik de koe bij de horens gevat, en ben met deze blog gestart. Waarom en waarover zullen alleen mijn naaste omgeving, collega's, vrienden en kennissen momenteel kunnen raden. Maar omdat schrijven therapeutisch werkt, en omdat ik het voor mezelf ook graag wil, zal langzaam maar zeker het hele verhaal hier zijn plaats vinden.
Het verhaal van die dikke kaak die plots een kankergezwel bleek te zijn. Het verhaal van onze kennismaking met Leuven. Sint-Raphaël, UZ Gasthuisberg, MKA, oncologie, radiologie... Maar ook: terrasjes en wandelingen en mooie plekjes.
Welkom op mijn blog, en laat graag uw reactie in mijn gastenboek. Lutty
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
