If you can meet with Triumph and Disaster and treat those two impostors just the same Rudyard Kipling - If (1895)
02-12-2008
Vernieuwd
Ondertussen kreeg ik dus de volgende dag, vrijdag 28nov, mijn checkup. Ik weet hoegenaamd niets meer van de rit naar OK, de pitsstop, de anesthesie... of toch wel, ik herinner mij een masker boven mijn gelaat en een stem die mij rustig toespreekt.
Ook het wakker worden is een vage entiteit, ik herinner mij dat Pol er was, en dat de prof geweest is, meer dan eens. De 'balatum' zoals ik de zwarte substantie boven mijn boventanden noemde, is weg. De tanden staan recht, ik heb ruimte tussen boven- en ondertanden, en dat alleen al is een huizenhoge verbetering.
Zaterdag ben ik in de late namiddag thuisgekomen. De anesthesie wreekt zich. Ik heb volgens de prof toch een goed uur op zijn tafel gelegen, en dus voel ik mij nu, dagen na de operatie, nog steeds hondsmoe.
Maar gisteren heb ik een banaan gegeten. En 's avonds wordt ik met lichte dwang aan tafel geordonneerd. Een bordje spaghetti met baby-porties, maar het lukt me. Spijtig zijn mijn lippen en mondhoek erg gehavend, anders zou het nog beter gaan.
En dan de eerste oefeningen om de kaak zoveel mogelijk te spreiden: je steekt 2 spatels in je mond - van het type waarbij je huisdokter "zeg eens aah" zegt - en dan steek je altijd meer en meer spatels tussen de eerst 2 in. En een minuut lang volhouden. De prof heeft het me getoond en hij geraakte op de OK aan 12 spatels. Mijn record staat voorlopig op 10. Maar we trainen 3x per dag, dus het record ligt binnen bereik.
Zo, nu weten jullie weer het laatste nieuws, en ik ga weer op de sofa liggen. Tot volgende keer
Het liep niet over een leien dakje, en ik ben nog wat aan het bekomen, maar ik neem nu toch even de tijd om mijn blog aan te vullen. Donderdag was een vriendin-buurvrouw bereid om mij voor dag en dauw naar Leuven te brengen. Vooral Polleke is haar heel dankbaar, zodat hij op zijn gewone uur naar het werk kon. Om 7u stipt was ik reeds aangemeld en wachtte geduldig in de wachtzaal van Afdeling 450, waar ik in de zomer ook geopereerd was. Na een kwartiertje kreeg ik mijn kamer toegewezen, oef, gelukkig weer het bed bij het raam, mijn favoriete plaats. En de kamer tegenover het verpleegsterskwartier, zodat ik wat beweging zie.
Ik duik in de operatieshort en in bed en ben vastbesloten om het uurtje wachten slapend door te brengen. Om half 12 schiet ik wakker en weet effe niet of ik nu geopereerd ben of niet. De verpleegster verklapt me dat de operatie verzet is naar de namiddag, maar dat ze mij om 13u30 komen halen. Precies op schema wordt mijn formule 1-bed naar de catacomben van de OK gevoerd, en daar even in de pitsstop gestationeerd. Naast mij komen en gaan de patiënten in hun bolides, en het moet gezegd, met een kwartiertje is hun pitsstop gewoonlijk afgerond. Ze krijgen net als ik wat zakken water en lucht op een statief aan hun bed. Er wordt een haarnetje met kappersprecisie aangebracht, de laatste controle van naam en geboortedatum wordt uitgevoerd, en hop daar zijn ze, weg naar de OK en hun respectieve operaties.
De klok tegenover me aan de muur tikt. Tikt tergend langzaam. Tikt minuut na minuut. Ik negeer ze. Sluit mijn ogen. Maar als ik het even niet houd, is de treiteraar daar weer. Een half uur, een uur, anderhalf uur, twee uur. Rechts en links naast mij vertrekken gelijktijdig 2 bedden en ik houd het niet meer. Zonder eten sedert anderhalve dag, zonder pijnmedicatie, zonder antidepressiva... ik stort in. De verpleegster belt naar de OK en vraagt dat ze even naar mij komen kijken.
Onmiddellijk staan de prof en zijn assistente aan mijn bed. De prof is een zeer beminnelijk man en hij excuseert zich uitbundig. Dat hij vanmorgen teruggefloten was en dat zo'n korte operatie als de mijne in de voormiddag niet kon. En ja, "verpleging is hier baas, vroeger had ik nog iets te zeggen, maar nu...". Hij is even gefrustreerd als ik. Inmiddels is er een urgentie toegekomen, een man die met een jachtgeweer zijn kaak weggeschoten heeft. "U begrijpt dat ik die eerst moet nemen?" Natuurlijk begrijp ik alles van deze lieve man, maar dan moet je wel weten wat er is en niet in het ongewisse gelaten worden. Hij belooft me dat zo gauw hij de patiënt en de operatie ingeschat heeft, hij een beslissing zal nemen of ik vandaag dan wel morgen aan de beurt kom.
Hij houdt zijn woord. Ik krijg een kalmeerpilletje, wordt opnieuw naar mijn kamer gevoerd, en een uurtje nadien komt de boodschap dat het voor morgen zal zijn. Onmiddellijk wordt mijn medicatie en mijn sondevoeding terug opgestart en de crisis is weer afgewend. Mijn potje geduld is weer gevuld en druppelt langzaam leeg tot de volgende morgen.
