|
Vandaag 8/8 zijn we 'effe' op controle geweest in Leuven. We hadden een afspraak op MKA* om 10u45.
We hoefden niet echt, we hadden het ook mogen afzeggen, maar na de lichte paniek over al dan niet ontstoken wonde, wilden we het zekere voor het onzekere nemen en toch even laten nakijken of alles in orde was.
Thuis was het eerst wat stressy: voor het eerst sedert mijn beenwonde wat langer gedouched, zelf nieuw verband gelegd, het neemt toch allemaal wat meer tijd. Een lieve vriendin had aangeboden wat van de strijkachterstand te komen inhalen, en ik was vergeten dat dit samenviel met onze afspraak in Leuven. Mijn plan- en organisatietalent is nog niet opnieuw scherpgesteld.
Ik zou moedig alleen naar Leuven gaan, hadden we afgesproken.
Gelukkig stelt mijn vriendin op het laatste nippertje voor dat Pol mee zou gaan, ze voelde aan dat het voor mij wat zwaar leek.
Wat laat vertrokken, Pol tegen de snelheidslimieten aan naar Leuven gesjeesd, mij voor de deur uit de auto gezet.
SIS-kaart in de automaat, oef, just in time, met een gerust hart de wachtzaal in.
Vorige maandag was het hier een hetze, heropening van de afdeling na de vakantie, maar vandaag is alles rustig.
Af en toe wordt er iemand afgeroepen, we lezen geduldig een libelle uit 2005!
Maar de rit hiernaartoe heeft mijn wonde wakker gemaakt en ze speelt duchtig op.
Na een tijdje neem ik een Brufen en schuifel constant heen en weer op mijn stoel.
Het is niet dat ik tegen het plafond ga van de pijn, maar dat zeurderige, die ballonkaak, dat gevoelige, die 1000 speldeprikken.
Ik word nerveus. Even loop ik naar de balie en vraag of ik mij ergens kan afzonderen want het verband van mijn dij situeert zich rond mijn kuiten.
"Niks vrij, ga dan in de wc. " is hun beste optie.
Terug naar de wachtzaal, verband komt al onder mijn broekspijp gekropen, de wc in, verband eraf gehaald (ik heb hier toch niks om het opnieuw vast te maken) en eventjes ben ik hoopvol dat ze zich opnieuw van mijn aanwezigheid bewust zijn aan de balie.
12u30 - Pol gaat de parkeermeter voeden.
12u45 - opnieuw de luidspreker, opnieuw is het niet aan mij.
En dan knak ik, ik begin te huilen, ik kan er niet meer tegen.
Pol naar de balie, een andere mevrouw gaat ook poolshoogte nemen, en als bij wonder is het dan juist aan mij!
Waarom geven ze je een afspraak om 10u45 als ze je dan 2u in de wachtzaal laten zitten?
Enfin, we mogen in de box, ik probeer kalm te blijven, maar als de dokter - ene van de nieuwe lading - nog eens 10 min later, binnenkomt krijgt hij meteen de volle laag.
Geen geklaag of gescheld, dat ligt niet in mijn mogelijkheden, maar geween en gesnotter en alle frustratie tegelijk eruitgegooid.
Dan eindelijk herwin ik mijn kalmte en kan de consultatie eindelijk beginnen.
En het resultaat?
Alles ongewijzigd: blijkbaar geen ontsteking, wond geneest goed, afwachten en medicatie nemen.
Nog geen operatieverslag, nog geen nieuws over de bestraling. Gewoon (!) geduldig afwachten tot 19 augustus voor de 2de fase.
Allez, effe op controle geweest! Status: alles hetzelfde, stabiel.
Enfin, beter zo.
Terug thuis is er een enorme hoop gestreken en mijn vrijwillige strijkster is verdwenen. Nen dikke merci nog van hieruit!
De openingsceremonie in Benjing kan mij wat verstrooien en ik slaap een gat in de namiddag.
Zomer in Leuven? Toen we buitenkwamen stortregende het! Perfecte feeling van de weergoden.
09-08-2008 om 11:02
geschreven door Lutty 
|
