|
Een stralende ochtend. Deze zomer wordt overal afgekraakt als niet veel soeps, maar telkens ik richting Leuven vaar, schijnt de zon voluit. Liever zo, want met de geleende auto - nog duizendmaal dank Polleke - rijd ik toch liever in optimale weersomstandigheden.
In geen tijd ben ik dan ook aan het UZ. Nu even opletten, want vorige keer reed ik gewoon de stop voorbij en moest dan knullig achteruit tot het portiershokje. Mijn kaartje voor parking 7 tovert nu echter een begrijpende glimlach op het gelaat van de jonge portiersjongen, en prompt opent ook de slagboom. Parking 7, het voorrecht van oncologie en de mensen die hier dagelijks bestraald worden. Toch attent vind ik.
Wanneer er niemand aan de balie is, informeert een lotgenote mij dat ik gewoon mijn afsprakenlijst in het bakje moet deponeren en plaatsnemen in wachtzaal 3. Ze komen mij dan wel roepen. Ze vergezelt mij, maar wordt onmiddellijk opgeroepen. Ik probeer even te lezen, maar na een paar minuutjes komt de radiotherapeute me halen en nodigt me uit voor een gesprekje. Prima, want ik weet nog geen nieuws over de bijkomende KST die ik vorige donderdag onderging.
Aan het verloop van het gesprek kan je de afloop soms al raden. Als men met de boodschap bots de deur binnenvalt, is het meestal goed nieuws. Slecht nieuws kleedt men voorzichtiger in. Nu de radiotherapeute heeft ontzettend haar best gedaan om me gerust te stellen dat het niet echt slecht nieuws was, dat men het zekere voor het onzekere wou nemen en dat men dus preventief ook een deel van de klieren in de hals gaat bestralen.
Slotsom: het aantal bestralingen wordt opgedreven tot 35 ipv 30. Daarvan wordt mijn kaak 30 keren bestraald, de hals 25 keren, en de verdachte klier 35 keer. Bijwerkingen: mogelijk slikproblemen, roodheid van de huid, geïrriteerde slijmvliezen in mijn mond.
Omwille van de gewijzigde therapie, wordt er vandaag niet gestart, maar morgen. De radiotherapeute had de keuze om mij dit vrijdag telefonisch te melden en mij zo het weekend in te sturen, of mij vandaag voor het gesprekje uit te nodigen.
Dus keer ik onverichterzake terug naar huis. Onderweg dank ik mijn huisdokter die mij recent wat zwaardere antidepressiva heeft voorgeschreven. Gisteravond toen mijn snoepzucht opnieuw de kop op stak, vervloekte ik hem nog, maar nu niet. Het helpt mij om negatieve boodschappen niet te zwaar te laten wegen en moedig blijven door te gaan. Tja, wat kan je anders doen?
08-09-2008 om 12:24
geschreven door Lutty 
|
