|
Hoi
Leuk dat je mijn blog leest.
Wat hebben paardrijden en Gilles de La Tourette
gemeenschappelijk???? Daar gaan we dieper op in met deze blog.
Zali, de amazone met chronische De La Tourette.
Zo verging het mij deze week met Randolf The Frisian. De ene dag is de andere
niet. De ene keer loopt hij heel goed en mooi en is hij in zijn element en de
andere dag kun je het vergelijken met een tienezel die over alles en iedereen
een idee heeft en gewoon zin heeft om ruzie te maken.
Ik moest me dus kwaad maken lees niet beginnen
roepen -maar het menen en denken aan vooruit nu ga je voor mij lopen. Het zo
menen dat hij het voor de rest van zijn paardenleven zou onthouden. Ik ben nu
niet meteen een boos karakter, ik maak me helemaal niet snel boos dat was
ooit anders laat staan op dieren. ´Wat maakt je boos?¡
Die vraag zag ik helemaal niet komen en ik
moest daar even over nadenken. Nu, nadenken terwijl je nog honderd andere
verschillende dingen moet doen als ruiter, is dat helemaal niet makkelijk. Mijn
innerlijke zelve had door wat ik wilde doen en stond afwijzende bewegingen met
haar handen te maken en zei ´Doe het niet!¡ ´ Ga niet naar daar!¡.
Ik negeerde haar, als ik dit moest doen voor
Randolf, dan doen we dat maar! Ik dwaalde af op mijn vliegend tapijt naar die
diep, rotte plek van jaren terug, diep verborgen onder de skeletten, beenderen
en ruïnes van gedachten die nooit zijn uitgevoerd, van on-vertelde nachtmerries.
Op die plek verloor ik me jaren terug, verscheurd tussen zelfhaat en zelfrealisatie,
waar ik een ander persoon werd.
De mensen toen nog kinderen kregen me zo
ver dat ik niet meer geloofde in mezelf, het beeld in de spiegel niet verdroeg,
ondanks het warme hart. Toch dwaalde ik naar die 9de cirkel in de hel
zoals in de goddelijke komedie van Dante. Ik voelde me terug angstig, klein,
bang voor de herinnering aan al die jaren pestgedrag, hoewel die periode ver
achter me ligt, mijn wereld ondertussen enorm is veranderd, voel ik nog steeds alle
onzichtbare littekens. Mijn innerlijke zelve die mee vloog op mijn tapijt
keek me gedecideerd aan en zei op dezelfde toon: ´Laat de littekens branden, Zali,
put er kracht uit zoals je altijd al hebt gedaan.¡
Ik putte kracht uit die woorden en ging
helemaal terug. Ik stond terug op de speelplaats, omringd door haat, ik was
niet alleen ik bezat een onzichtbare kracht, een zwaard dat niet kon worden
gestopt. Tegen mijn paard riep ik de namen van alle pesters. De kracht vertaalde
zich in een mentale onzichtbare draad tussen mij en Randolf, een verbond. De
communicatie was duidelijk: ´Do not fuck with me or my horse, you picked the wrong
amazone!¡
Ik vloog dieper, vulde mijn mentale weerstand
met woede en boosheid, vulde mijn hart met liefde voor alles wat me lief was
zodat ik het kon beschermen tegen wat ooit was gebeurd. Liefde voor de mensen
om me heen, liefde voor de dieren om me heen, liefde voor mezelf in al mijn
vormen, wie ik ooit was, wie ik nu ben. Hoe dieper ik ging, hoe meer ik namen
brulde op mijn paard vaak ook in het West-Vlaams, wat niemand begreep
ondertussen voelde ik dat er omstaanders stonden te kijken. Zij kregen een stukje
te zien van iemand die ik ooit was geweest. Een persoon die ik nooit wilde
zijn, het was een noodzaak.
Eigenlijk was ik helemaal niet boos op mijn paard,
ik was boos op het onrecht, waar ik niet sterk genoeg voor was.
Pas op, ik uitte wat ik voelde in een milde
vorm van mijn gevoelens en de onzichtbare littekens. Ik hield me in, hield
controle, er zijn stukjes die niemand zal te zien krijgen, die ik niet wil
tonen, die enkel van mij en voor mij zijn.
Randolf reageerde wanneer ik een naam van een
pester riep en ik werd zacht en beloonde hem wanneer hij reageerde. Het leek op
een chronische vorm van Gilles De La Tourette. De gedachte aan de namen van de
pesters, gaf me niet alleen kippenvel, het ontwaakte een vuur van haat in mijn
hart. Ik doofde het samen met mijn innerlijke zelve.
´Zelfs de buren hebben je gehoord!¡ Klonk het lachend
achteraf. Ik wilde reageren: ´Wat ben je ermee dat buren je horen en niks doen
of zeggen.¡ net zoals al die jaren geleden, toen niemand tussen kwam terwijl
ik in de straten werd geschoffeerd. Mijn innerlijke zelve, nam mijn arm vast en
beveelde me: ´Kom terug!¡ ´Vergeet wat had kunnen zijn, denk aan nu, aan alle
goede dingen en de liefde die je voelt, aan wat je gelukkig maakt.¡
Ik luisterde en vloog samen met haar terug naar
boven. Ik kwam terug, deze keer niet als een fragiel hertje, gebroken, bang en
die luider begon te roepen dan iedereen anders. Ik kwam terug als mezelf. Mijn ogen
vulde zich met tranen. Mijn innerlijke zelve zei: ´Tranen uit het verleden zijn
niet op hun plaats in het heden, tenzij het tranen van geluk zijn.¡
Randolf keek me verward aan en ik gaf hem mijn breedste,
gelukkigste glimlach en natuurlijk een paar wortelen. Ik knuffelde en streelde
zijn favoriete plekjes dankbaar. Ik fluisterde ´Dank je wel.¡ Nu weet ik dat ik
terug kan komen van die plek.
|
