Half vier in de morgen, ik schrik wakker door een vreemd geluid. 

Lilou kijkt me aan, geïrriteerd omdat ik haar heb gewekt met mijn bruuske bewegingen.

 Ik staar in de kamer rond. De plek naast me is leeg.

 Een gemis, een leegte een soort triestheid overmant me. Ik ga terug liggen, zie het licht van de vuurtoren door het raam, 3 keer over land. 

Ik sluit mijn ogen. Mijn lichaam waakt. Ik voel een lichte warmte over me heen buigen. Eenzelfde warmte toen de plek naast me gevuld was met humor, liefde en geluk. 

Ik voel hoe Lilou naar omhoog sluipt, zoals toen je naast me lag en ze met haar hoofdje kwam voelen of we haar niet waren vergeten. 

Ze ligt te ronken, vreedzaam en gelukkig. Ze voelt diezelfde warmte. 

We vallen allebei in een rustige diepe slaap, gelukkig en tevreden, alsof de tijd nooit is voorbijgegaan. Alsof de werkelijkheid nooit is gekomen.

 Alsof het gemis nooit heeft bestaan.

Bon, vrijdag de dertiende, daar geloof je toch niet in zeker. Nee hoor, … . Het is wel de dag dat ik een keelontsteking oploop - 5 dagen voor mijn vertrek naar het mooie Mexico. Het is de dag waarop mijn computer het begeeft - toch voor even. 

Het is ook de dag waarop we te horen krijgen dat mijn paard eigenlijk een paar nieuwe voorbenen moet hebben want aan beide benen zit een los stukje bot. De dierenarts overlegt nu met zijn dierenartsen collegae om onze opties te bespreken.  

Het is eveneens het moment waarop mijn vriend’s implantaten lastig beginnen te doen en pijn veroorzaken in zijn tandvlees. 

In de tijd van de Romeinen was vrijdag de dag waarop ze doodvonnissen ten uitvoer legden. Het is de dag waarop Jezus gekruisigd werd. Op vrijdag de dertiende - in de 14 de eeuw - werd de jacht op de tempeliers bevolen en zo kwam een einde aan de Orde van de Arme Ridders van Christus en de Tempel van Salomo. 

Wat een geluk dat ik me niet begeef in de tijd van de Romeinen, Jezus Christus of in de 14 de eeuw of niet? Dan had ik geen computer issues gehad, en nog geen röntgenfoto's gezien van mijn paard. En had mijn vriend nu helemaal geen tanden gehad… . Kwestie van mijn kop in het zand te steken. 

Ondertussen is vrijdag de dertiende overgewaaid en word ik behandeld voor mijn ontstoken keel en sinussen - lang leve dokters. Mijn computer werkt terug en is het pijnlijke implantaat er voorlopig terug uitgehaald. Met in het vooruitzicht een zalige reis naar Mexico. 

Misschien is mijn kat - die ondertussen op bezoek is bij de mama - gestorven van schrik. Zijn de honden los gebroken - mijn papa komt house- en dogsitten. Misschien worden we wel ontvoerd in Mexico City (niet dat we daar naartoe gaan hoor) of belanden we in het ziekenhuis vanwege de uitgehaalde implantaat? 

Ik zal niet te veel nadenken - daar worden mijn sinussen alleszins niet beter van… . Ik weet gewoon dat Lilou de tijd van haar leven zal hebben. Ze zal rot verwend worden. Mijn honden hebben het beste gezelschap - snurksmurf - van de wereld. En wat betreft de reis - dat wordt een voltreffer - ze zullen ons daar niet meer kwijt willen! Vrijdag de deritende you ain’t seen nothing yet!

Kennen jullie het nog? Ovide en zijn vriendjes? Een knotsgekke kinderanimatieserie uit de jaren ‘80? Sommigen onder jullie zullen het zeker nog wel herinneren. 

Ovide woont met zijn vrienden op een tropisch eiland. Als ik het me nog goed herinner heeft Ovide volgende vrienden: Polo de straatveger, Peli de winkelier, Dikbuik de kok, Luiaard, en de koala-drieling Ko, A en La. Dan had je nog de slechterik, de slang Pie en zijn hulpje Zozo met 2 verschillende gekleurde voeten, blauw en rood. 

Hetgeen wat ik altijd super plezant vond, was dat er op de meest onverwachte momenten, plotseling uit het niets een televisie - geen smart tv maar een gewone oude televisie - uit de lucht viel. Echt waar, de knappe vrouwtjes eend presenteerde dan het nieuws of de laatste nieuwsberichten. Ik was echt fan van de serie. 

Toen deze morgen twee kinderen tegen elkaar aan het praten waren, kon ik niet anders dan aan het eiland van Ovide denken… . ‘Van waar komt de melk?’ las het meisje met de blonde staart en de heldere blauwe ogen luidop voor. Waarop haar vriendinnetje met haar super leuke eenhoorn rugzak - ik dacht hem eventjes af te snoepen - ‘Van de supermarkt, mijn mama brengt elke week melk mee van de supermarkt.’

Ik wist niet wat ik hoorde, ik keek haar met magische onwerkelijke grote ogen aan en hoopte zo hard dat een smart televisie of tablet uit de lucht zou vallen om haar te informeren dat melk van koeien komt en niet van de supermarkt… . 

Ik vermoed dat Pie de slang en Zozo haar zo op het verkeerde been willen brengen. Ik wist niet wat ik hoorde. Uiteraard is haar antwoord niet zo verkeerd. Voor diegenen die melkproducten consumeren, kopen we inderdaad melk in de supermarkt of bij de lokale handelaar. 

Haar vriendin begon keihard te lachen, en antwoordde melk komt van dieren, schapen, koeien of geiten. Mijn papa is boer en melkt ze allemaal. Waarop het andere meisje antwoordde:’Brengt uw papa dan de dieren naar de supermarkt?’ Opnieuw zo’n moment dat er een televisie naar beneden zou moeten komen. 

Ik heb geen idee welke animatiereeks zij bekijken, ik dacht dat Dora toch wel de bedoeling had om kinderen dingen uit te leggen of misschien moeten de supermarkten of de lokale handelaars hierover een tutorial maken? 

Met het geduld van Ovide, legde haar vriendin  geduldig uitlegde hoe het allemaal in z’n werk ging. 

Wat mis ik die serie!

Hoi! Leuk dat je mijn blog leest. Het is geen gewone blog vandaag. Ik wil jullie meevoeren met mijn stukje proza. 

Ik dacht de eerste zondag in de maand dat de herfst wordt geboren, vond ik het ideale moment om dit met jullie te delen.

Het is een tekst dat  ik schreef op het meest beangstigende moment uit mijn leven. Mijn vriend werd uit coma gehaald. De neuroloog was duidelijk ' ik weet niet hoe hij er zal uitkomen.' 'Wat hij wel of niet zal kunnen.' 'Weet dat hij nooit meer de oude zal zijn.' 

Ik kon alleen maar denken: liefde overwint alles. De oude is een tijdloze herinnering,  blij dat ik je heb leren kennen, de nieuwe is nog te ontdekken, ik ben blij dat we terug kennis maken. We halen er gewoon alles uit. Aleph!

Hier gaan we dan:

Het is een zonnige morgen. Een zachte Zeebries streelt mijn melkwitte huid. Ik hoor een stem in het zacht geritsel van het opwaaiende zand.

 Ik kijk naar de zee, het geluid van de golven brengen me terug naar die herinnering. Jouw zachte armen om me heen, geruststellend, liefdevol en speels net als de wind. 

Je lacht naar me, genoeg om m'n huid aangenaam kippenvel te bezorgen. Je ogen stralen, ze zijn zo blauw als de zee en al even ondoorgrondelijk. je blik, die duizend geheimen bewaard, mysterieus als het zachte zand die ze bewaart.

 Ik voel hoe je hand over mijn gezicht strijkt net als het zoute water, klaar om me mee te voeren naar ongekende gebieden. Je kust me zachtjes, liefdevol, ingetoomd. Ik open mijn ogen, vol blijdschap vol verwachting wetend dat je me lief hebt.

 De wind is verdwenen, de herinnering wordt vager, het water is koud en het zand bewaart de geheimen, mijn herinnering.