KERSTMIS MET VREDEDREIGING 3

(de nachtmerrie van alle waanzinnige wapenhandelaars)

Het gebeurde in 2015 toen Assa landvoogd in Syrië was. Alle vluchtelingen wereldwijd moesten zich registreren. Zo ook Youssov, een heel gelovige en vrome moslim die op de vlucht was omdat hij de waarheid durven zeggen had in het openbaar. Namelijk dat een echte moslim vredelievend en verdraagzaam is en dus nooit kan deelnemen aan een oorlogs- of terreurdaad of aan een marteling of onthoofding. Hij had zelfs gezegd dat elke religie en levensbeschouwing gelijkwaardig en universeel is en in essentie dezelfde éne waarheid inhoudt, gebaseerd op onvoorwaardelijke, echte Liefde. Daarom werd hij vervolgd en ei zo na terechtgesteld maar hij kon met zijn gezin het land ontvluchten. Helaas verdronken zijn vrouw en kindje toen ze in een gammel bootje de Middellandse zee overstaken. Hij had nog geprobeerd hen te redden maar moest machteloos zijn geliefden aan de ruwe zee prijsgeven. Wel kon hij een andere vrouw nog net vastgrijpen vooraleer ook zij verzwolgen zou worden door de woeste golven. Ze was hoogzwanger en alleen. Ze kwam helemaal uit Afrika waar ze weggevlucht was voor het rebellenleger dat haar dorp verwoest had en alle mannen uitgemoord. Ze was gedwongen geweest de rebellenleider te dienen als een slavin. Zo was ze ook in verwachting geraakt. Bij een treffen tussen de rebellen en een andere rivaliserende bende kon ze ontsnappen in de chaos van de strijd. Aangezien ze niet meer terug kon naar haar dorp was ze dan op eigen houtje de grote tocht naar het Noorden begonnen. Een mensensmokkelaar had haar beloofd te zullen helpen maar dan moest ze haar papieren aan hem geven en eenmaal in Europa aangekomen voor hem “werken”. Toen de boot verging  had de kustwacht die hen redde de mensensmokkelaars kunnen vatten en zo kreeg ze haar papieren terug.

Vanaf dat moment bleven Marika en Youssov samen op de helse tocht van vluchtelingen doorheen Europa. Ze moesten heel wat hindernissen trotseren. Nergens waren ze welkom en werden haast als misdadigers behandeld. Grenzen werden afgesloten, tot met hekkens en prikkeldraad toe. Ze moesten dagen- en nachtenlang in regen, wind en koude buiten wachten.

Uiteindelijk belanden ze toch in Brussel en stonden in een lange rij hun beurt af te wachten om geregistreerd te worden. Ze konden echter enkel een papier krijgen waarop stond dat ze later moesten terugkomen. Er waren teveel vluchtelingen en de administratie kon niet volgen. Alle opvangplaatsen waren volzet en ze trokken dan maar naar de buitenrand van de stad. Aan een boerderij gekomen, vroeg Youssov of ze daar konden overnachten. De boer wees hun nors af en zei dat hij geen vreemden vertrouwde in deze bange tijden. De boerin had echter medelijden met de zwangere Marika en overtuigde haar man deze mensen te helpen. “Goed”, zei de boer uiteindelijk “maar ik wil ze niet hier in huis hebben; ze kunnen daar op de wei in het schuilhok van de dieren slapen. Er ligt vers hooi en enkel ons trekpaard staat daar momenteel. Er is plaats genoeg en het is er droog en warm. De boerin gaf Youssov nog stiekem wat eten en drinken mee.

Rond middernacht scheen de volle maan feller dan ook. Marika’s kindje werd geboren en in wat doeken gewikkeld en in de voederbak gelegd. Verderop lag een schaapherder – één van de laatste in het land- op een heuvelrug naar de volle maan te staren en te dromen van vrede. Ineens zag hij beneden zich –ondanks de lichtgloed van de volle maan- een nog grotere schittering boven het schuilhok naast de boerderij. Hij riep zijn kudde bijeen en liep naar de plaats toe. Hij voelde  zich sterk aangetrokken door die betoverende lichtglans. Een innerlijke stem spoorde hem aan te juichen van vreugde want zijn levensdroom –te leven in een wereld van vrede, vrijheid en verdraagzaamheid- zou nabij zijn. Toen hij het pasgeboren kindje aanschouwde begreep hij dat hier een Prins van Vrede op de wereld was gekomen om eindelijk orde op zaken te stellen  en liefde, vrede en rechtvaardigheid te brengen. Hij gaf de ouders wat boter en schapenkaas, zowat alles wat hij bezat. Youssov wierp tegen dat hij dit niet kon aanvaarden en dat hij in feite niet eens de vader was van dit kind. Maar David, de herder, bleef stralend van geluk  naar het kindje kijken en had geen oor of oog voor iets anders.

Ondertussen was voor de oprit van de boerderij een grote limousine gestopt en drie mannen stapten uit. Ze waren rijkelijk gekleed, als koningen maar dat waren ze niet. Het waren een christelijke, een joodse en een moslimgeestelijke die in een hindoetempel in de hoofdstad een oecumenische vredesviering hadden geleid en gedreven door een innerlijke stem naar deze plek waren geleid. De hindoegeestelijke had hen verteld dat hij in zijn spirituele oog gezien had hoe die nacht een Redder van alle volkeren zou geboren worden in de rand even buiten de stad en toen waren deze drie mannen op zoek gegaan terwijl de hindoe in diepe meditatie alles zag gebeuren en meemaakte. De drie geestelijken gaven een gouden ring, wat wierook (een overschotje van de dienst) en een potje balsem dat één van hen toevallig in zak had steken.

En zie, die nacht zwegen overal ter wereld de wapens en de daaropvolgende dagen werden overal vredesakkoorden gesmeed. Alle mensen en volkeren verbroederden zich en beschouwden elk-een als gelijkwaardig. Elk individu, elk volk, elke cultuur werd gerespecteerd. Er heerste een klimaat van eenheid in verscheidenheid. Legers werden omgevormd tot burgerdiensten die zich inzetten bij rampen en hongersnood. Een golf van solidariteit omhulde de hele aarde. Slechts één schaduwzijde verduisterde even dit schitterend verhaal. De landvoogd van Syrië had bevel gegeven het kind van Marika te doden. Hij zag immers zijn macht teloorgaan door dit vredeskind. Maar Youssov werd tijdig gewaarschuwd door OCAD en kon nog net op tijd –de toegangsweg naar de luchthaven werd geblokkeerd door vakbondsmilitanten- de vlucht naar Egypte halen…

De rest is gewijde geschiedenis…

Yogannes