In Gods naam

Heel wat mensen reageren terughoudend of zelfs heel afwijzend op de naam “God”. Voor de meesten heeft dat te maken met een (opgedrongen) verkeerd godsbeeld. Je weet wel: God is een strenge oude man die onverbiddelijk elke daad meedogenloos afstraft en dan nog voor altijd. Hij zou in zijn almacht ook verantwoordelijk zijn voor al wat misloopt op deze aarde. Of nog: God is een uitvinding van de heersende klasse om de gewone mens slaafs in de pas te laten lopen. En dan zijn er nog de vele gevallen waarbij iemand ooit door een religieus verantwoordelijke of iemand anders uit een geloofsgemeenschap onrecht is aangedaan en die zich dan radicaal van al wat met “God” te maken heeft afgekeerd heeft.

Bovendien past het concept “God” niet zo makkelijk in onze geseculariseerde maatschappij die overwegend gebaseerd is op louter materiële zaken en enkel oog heeft voor presteren, succes, welvaart, individualisme… De verleiding om toe te geven aan prikkelende reclame, aanlokkelijke hebbedingen, zintuiglijke verwennerijen zijn dan ook zeer groot. In zo een wereld is God blijkbaar niet nodig en eerder zelfs ongewenst.

Maar wat betekent God nu eigenlijk écht? Ook wie beweert niet (meer) in God te geloven zegt meestal wel in “iets” te geloven. “Iets” dat boven ons staat, iets dat ooit aan de oorsprong lag van al wat is. Want alle wetenschappelijk onderzoek en tal van filosofische en andere theorieën ten spijt is er alsnog geen volwaardig alternatief gevonden voor een “god” die alles geschapen heeft. The Big Bang? En wat was er dan voor deze oerknal(len)? Wie of wat heeft dergelijk ongelooflijk ingenieus universum kunnen doen ontstaan en in stand houden?  Hier moet toch een enorm bewustzijn, een grenzeloze energie en uiterst intelligent wezen achter schuilen? Dit gaat in feite ons verstand en voorstellingsvermogen ver te boven.

Wie om welke reden dan ook niet houdt van de benaming “God” (of Jahweh, Jehovah, Allah…) kan ook over de Kosmos, de Bron, het nulpuntveld spreken of een gelijkaardige “neutrale” omschrijving. Eén ding staat vast: God of hoe je deze ook noemen wil moet altijd al bestaan hebben want anders kon het leven zoals wij dat kennen nooit ontstaan zijn. Wij komen dus allen uit éénzelfde eeuwige Bron en deze moet vanuit het eigen grenzeloze bewustzijn een deel gerealiseerd hebben dat wij dan het heelal zijn gaan noemen. Het is misschien iets makkelijker voor te stellen als een eindeloze zee van energie waar aan de oppervlakte beweging is ingekomen zodat golven zijn ontstaan. Vanuit een stille, bewegingsloze toestand is een nieuwe dimensie geschapen waar beweging (dus dualiteit: licht en donker, goed en kwaad, leven en dood) mogelijk is gemaakt. In deze dimensie geldt de kosmische wet van oorzaak en gevolg. Wat eens tot leven komt moet ook weer sterven zoals een golf ooit weer opgenomen wordt in de zee.

Die wonderbaarlijke goddelijke of kosmische energie is niet enkel grenzeloos maar heeft ook andere niet te overtreffen eigenschappen zoals die blijken uit de schepping die erdoor is ontstaan. Zo is “God” (laten we gemakshalve toch maar deze benaming gebruiken) synoniem voor onvoorwaardelijke Liefde. Liefde met een hoofdletter ter onderscheiding van de aardse liefde die hoe dan ook eindig is en ook slechts een fractie van de intensiteit heeft die de Goddelijke Liefde kenmerkt. Zo is de Liefde van God onvoorwaardelijk en blijvend. God is ook Licht. Alweer met hoofdletter ter onderscheiding van “ons” zonnelicht. Het Goddelijk Licht is immers alomtegenwoordig in de hele schepping. De Vrede en de Vreugde van God zijn eveneens buiten elke wereldse vergelijking. Je kan –net als alle andere goddelijke aspecten- deze waarnemen en ervaren tijdens diepe meditatie. Dat gelukzalig gevoel kun je nooit bereiken met zintuiglijk genot dat niet enkel beperkt is in intensiteit maar ook in duur. Kalmte en Kracht zijn andere eigenschappen die we aan God kunnen toeschrijven. Wijsheid ook, God is niet enkel hoogst intelligent maar ook alwetend en begrijpend. Tenslotte is er het aspect van de Klank of het Geluid. Dit is de trilling, de frequentie die hoorbaar aanwezig is in al wat leeft.

Zoals reeds aangehaald zijn alle aspecten van God waar te nemen in de schepping en persoonlijk te ervaren in diepe stilte en meditatie. Dan heeft de vraag of God wel bestaat geen enkele zin meer want je kunt hem dan rechtstreeks ervaren. Traditiegetrouw spreek ik hier over “Hem” maar je kan evengoed “Haar” zeggen. Persoonlijk vind ik “Goddelijke Moeder” zelfs een heel goed aanvoelend godsbeeld. Allicht vanwege de “strenge” vaderlijke Godsfiguur die mij in mijn kinderjaren werd opgedrongen. Maar het is ook perfect “theologisch” verantwoord. God is immers Geest; noch mannelijk, noch vrouwelijk en toch zowel mannelijke als vrouwelijke aspecten in zich hebbend.  

En de vraag of deze almachtige en liefhebbende God nu echt niet zijn aardse schepping wat meer op orde kan houden? Vanwaar al die ellende, oorlog en terreur, rampen, milieucatastrofen, ziekte en ander lijden? Eén ding staat vast: het is zeker niet Gods wil dat wij lijden onder welke vorm ook. Integendeel, Hij lijdt met ons mee en tracht ons lijden te verzachten. Hij heeft ons alle mogelijkheden gegeven om een aangenaam leven te hebben, ook hier op aarde. Maar hij heeft ons wel de vrije wil gegeven. Zijn Liefde voor ons is totaal en onvoorwaardelijk maar onze liefde voor Hem/Haar is – al dan niet- volledig onze eigen keuze. Over reïncarnatie (wedergeboorte) en karma zal ik het in andere bijdragen nog uitgebreider hebben. Voor een goed begrip van “God” doe ik hier een poging om de hoofdlijnen weer te geven van hoe het goddelijk plan in elkaar steekt; dit volgens de aloude wijsheid uit diverse religieuze bronnen en in zoverre wij hoe dan ook iets kunnen vatten van het goddelijke. De wet van oorzaak en gevolg – wat wijzelf zaaien, moeten we ook zelf oogsten- is onvermijdelijk om tot een ideale wereld en tot persoonlijk geluk te komen. Met andere woorden: als wij in dit en in vorige levens perfect in liefde en harmonie leven en geleefd hebben, dan is volmaakte gelukzaligheid ons deel. In die zin is ons leven op aarde een leerschool. Uiteindelijk, na tal van wedergeboorten op aarde (en ook in astrale en causale sferen; ook hierover later meer), keren we dan gelouterd vanuit deze sterfelijke dimensie naar de Goddelijke Bron terug en worden dan één met onze schepper. Dan is steeds toenemende vreugde ons deel want –gezuiverd door vele levens en ervaringen- kunnen we dan nog zo intens genieten, en dit voor altijd, van eeuwig geluk. En dààr is het God – of hoe je hem/haar ook noemen wilt- nu juist om te doen. Eeuwig bestaande, altijd bewuste, altijd nieuwe gelukzaligheid.

Yogannes