cursiefje: Sint-Maarten en zwarte Piet, een verhaal apart
Sint-Maarten en Zwarte Piet, een verhaal
apart…
Wanneer
in gezelschap het gesprek over Sinterklaas gaat, vertel ik meestal dat ik als
kind nooit iets van Sinterklaas gekregen heb. Naast medelijdende blikken en
vragen als “Ach, waren jullie dan zo arm?” merkte men dan ook wel eens op: “Was
jij dan zo stout?”. Waarop ik mij dan haastte om te zeggen: “Bij ons kwam
Sint-Maarten”.
Inderdaad,
in onze streek –tussen Aalst en Dendermonde – kwam en komt op 11 november die
grote kindervriend net zoals die andere Sint bij de kinderen speelgoed en snoep
brengen. Als kleuter wist ik niet wat “Wapenstilstandsdag” eigenlijk was; ik
dacht dat wij op 11 november niet naar school hoefden om met ons speelgoed van
Sint-Maarten te kunnen spelen. Niet alleen de Sint kwam op die feestdag langs,
ook Zwarte Piet was daar altijd bij. Op geen enkel moment kwam het bij ons of
onze ouders op om daar iets negatief in te zien. Integendeel, Zwarte Piet was en
is een heel sympathieke kerel, een goede vriend van Sint Maarten die hem graag
helpt met het uitdelen van al dat speelgoed en lekkers. De zak die hij droeg
diende uitsluitend om al dat moois en heerlijks in op te bergen. Dat er stoute kinderen
in terecht zouden komen was enkel kwaadsprekerij van nijdige of onwetende mensen.
Er waren en zijn immers geen stoute kinderen, enkel brave die weliswaar al eens
ondeugend uit de hoek kunnen komen. Maar dat deden de Sint en Piet zelf ook wel
eens…
Sint-Maarten
leefde in de vierde eeuw en was feitelijk afkomstig van een streek die nu in
Hongarije ligt; hij was daar bij het Romeinse leger. Toen hij in Amiens
(Frankrijk) bij de stadspoort een verkleumde bedelaar zag, werd hij diep
getroffen door medegevoel en gaf de arme man de helft van zijn mantel om hem te
beschutten tegen de vrieskou. Waarom “slechts” de helft, zou je kunnen denken.
Maar als Romeins soldaat was de helft van zijn kleding bezit van het leger en
de andere helft moest hij zelf betalen. Hij gaf zijn eigen deel dus volledig
weg en respecteerde het eigendomsrecht van Rome.
Als
tweede grote gewetensbezwaarde in de geschiedenis (Jezus van Nazaret was de
eerste die het zwaard afzwoer en weigerde geweld te gebruiken, ook al kon Hij
daarmee zijn eigen leven gered hebben) verliet Martinus het leger en bekeerde
zich tot christen. Uiteindelijk werd hij zelfs bisschop van Tours. Al was dit
voor de nederige heilige man tegen wil en dank. Hij verborg zich aanvankelijk zelfs
in het ganzenhok toen de mensen hem kwamen halen om zich bisschop te laten
wijden.
In heel
Europa werd hij geëerd en gevierd als een rechtschapen, vrijgevig en doorbrave
mens. Een heel belangrijk spiritueel man die vele mensen hier te lande inspireerde
en leerde wat ware liefde en solidair delen met elkander is.
Kortom,
Sint-Maarten is net zoals Sinterklaas een groot heilige en kindervriend. En
Zwarte Piet een evenwaardige vriend en metgezel. Toen een paar jaar geleden een
Nederlander op de Vlaamse Televisie kwam verklaren dat Zwarte Piet moest
verdwijnen vanwege racistisch, viel ik haast achterover van verbazing. Daar had
nog nooit een mens hier zo over gedacht. Ik dacht zelfs eerst dat het een
(flauwe) grap was maar algauw bleek het bittere ernst. Absurd gewoon! Ik kan
nog ergens begrijpen dat bepaalde mensen zich terecht gediscrimineerd voelen in
onze samenleving en heb daar het grootste respect voor. Maar om dit kinderfeest
zodanig te misbruiken om hun slachtofferrol uit te spelen, dat vind ik wel
straf. Ik heb als kind en later als volwassene (als groot kind dus) heel wat
Pieten meegemaakt, in alle kleuren en maten en ook vrouwelijke en gender-neutrale.
Geen enkel probleem, geen enkele racistische of anderszins negatieve
bijgedachte gehad.
De
sfeer rond Sint-Maarten en Sinterklaas moet weer gezellig en feestelijk worden.
Ja, een feest van vreugde en ware solidariteit zonder verkrampte protesten.
Geen gekneuter en geleuter meer! Complexloos genieten is de boodschap. En wie
dan toch nog zo nodig kleingeestig en boos wil zijn, moet dan misschien toch
maar eens in die zak van Zwarte Piet gestopt worden!
Donker
dreigende mastodonten van donderwolken stapelen zich alarmerend op. Hele bakken
regenwater worden met nietsontziend geweld gegoten over groene en niet-groene
oppervlakten. De uitgedroogde ondergrondvan de aarde zwelgt al het water gulzig in één keer naar binnen en laat
niets wat groeit de kans om de dorst te lessen. Stenen en beton verhinderen de
regen om de natuur te bevloeien en opnieuw te doen groeien. In plaats daarvan
komen er overstromingen en andere wateroverlast. Vernietigende windstoten en
tornado’s laten een spoor van vernieling na. De Apocalyps? Nee hoor; zo plots
als de hel losbrak, zo snel is alles weer rustig. De zon breekt door en dan kan
men het herfstlandschap – al is het nog volop zomer – overschouwen. Overal bladeren
die veel te vroeg van de bomen gedwarreld zijn. Verscheurde bloemblaadjes,
slachtoffer van de genadeloze stormwind. En dan trekt de zon trekt zichalweer terug achter een scherm van nieuwe
reusachtige, pikzwarte wolkenmassa’s.
Ik voel een
enorme sluier van melancholie over mij heen komen. De zomervakantie nadert zachtjes
haar einde en het lijkt of het al diep in de herfst is. De scholieren kunnen al
aan spijbelen denken en de werknemers aan staken. De politiekers aan kibbelen, de
rijken aan frauderen. Kortom, de gewone gang van zaken. Al overdrijf ik nu
natuurlijk wel; het gaat heus niet zo slecht met onze samenleving. We krijgen
door de (sociale) media een vertekend beeld voorgeschoteld dat geïnspireerd
wordt door de jacht naar kijk- en leescijfers, door reclame en commercie dus. Doemdenken
is uit den boze, al blijven waakzaamheid en zorgzaam zijn wel geboden.
In feite
stijgt juist stilaan het bewustzijn van de mensheid. Meer en meer mensen realiseren
zich dat materialisme niet alles is. Teveel geld maakt niet gelukkig (veel te
weinig evenmin). Een evenwichtig en harmonieus bestaan is wel degelijk
mogelijk, mits een zekere inspanning en inzet. Op basis van liefde en
gelijkwaardigheid met elkaar omgaan is geen utopie. In vrede leven vergt veel
minder financiële middelen dan een wereld vol wapengeweld in stand houden. Oorlog
brengt enkel ellende mee en lost niets op, integendeel. In goede verstandhouding
leven met je buur, je naaste, is veel eenvoudiger en rustgevender dan ruzie
maken of onverschillig afstand houden.
Ik sluit mijn
ogen en kijk in stilte naar binnen. Geen herfststorm hier, zelfs geen enkele seizoenswisseling.
In de vrede van meditatieve stilte is er alleen maar lente. Idyllische
landschappen, golvende groene heuvels, klaterende beken, kleurrijke bloemen,
hemelse muziek… Gelukzalige zielen die teder omgaan met elkaar. Een
onuitputtelijke bron van Liefde. Laat het buiten maar stormen en tempeesten,
hier diep vanbinnen is het een oase van vredige rust en intense vreugde.
De blues is
weggewaaid en heeft plaatsgemaakt voor blijheid en optimisme. Door de ogen te
sluiten in stilte is het hart opengegaan en is de ziel tevoorschijn gekomen.
Wat het oog niet kan zien, het oor niet kan horen, dat ervaart de ziel
intuïtief. Stem je af op de ziel en je komt meteen in de stemming. Binnenin
schijnt immer de zon van het Zijn. Bye-bye blues, welcome happiness…
In de
volksmond wordt wel eens gezegd dat men “zijn familie niet kiest” en dat “het
lot” bepaalt of men bijvoorbeeld in een paleis, een doorsnee huis of ergens in
een sloppenwijk geboren wordt. Aloude wijsheden en diepe spirituele inzichten
brengen echter een heel ander beeld naar voren. Elke ziel bepaalt zelf waar,
wanneer en in welke omstandigheden een nieuw lichamelijk leven binnengetreden
wordt. Op het eigenste ogenblik dat ergens op aarde twee mensen intieme
gemeenschap hebben, komt de ziel vanuit de astrale dimensie bij het verenigen
van de mannelijke zaadcel en het vrouwelijk eitje in de moederschoot naar
binnen en begint het bezielde leven dat leidt tot de geboorte. De ziel kiest
die ouders en die levensomstandigheden uit die de meeste kansen bieden tot de
levenslessen die nodig zijn om uiteindelijk volmaakt gelukkig te worden.
Zo
heeft mijn ziel destijds gekozen om jou als moeder en Va als vader te hebben.
Op het ogenblik dat jullie in een lieftallig landelijk dorp op de ouderlijke
boerderij van Va woonden en al een flink dochtertje hadden, kwamen jullie in
liefde intiem samen om het jonge gezinnetje nog verder uit te breiden en op
datzelfde moment spoedde mijn ziel zich vanuit de astrale hemel naar die ene
lichtflits die dat unieke moment aankondigde. In mijn latere leven is het nooit
meer gelukt maar die keer won ik een snelheidswedstrijd J. En dan nog tegen vele andere
concurrenten die maar al te graag ook in zo een gelukkig gezin terecht wilden
komen. Na bijna negen zalige maanden in uw moederschoot wilde ik al naar buiten
om de eerste sneeuw te kunnen zien en zo kwam ik iets vroeger dan voorzien ter
wereld.
Een
gelukkiger jeugd kon ik niet hebben: ondanks mijn hooggevoeligheid, onzekerheid
en bijwijlen angsten in die toch jachtige en vaak harde wereld kon ik altijd
terug vallen op de warme, veilige geborgenheid van ons gezin. Samen met mijn
zussen kreeg ik alle kansen en zonder al te zeer verwend te worden, ontbrak het
ons nooit aan iets. We hebben als kind nooit ten volle beseft hoeveel opofferingen
jij en Va gemaakt hebben om ons een zo goed leven te kunnen bieden. Daar kunnen
wij, de kinderen, jullie nooit genoeg voor bedanken! Mijn ziel had dat
uitstekend voorzien: een prima opvoeding in een liefderijk nest. Met tedere
troost bij groot en klein verdriet, ondersteuningen goede raad bij al wat we ondernamen.
Ik kan
mijn ziel enkel feliciteren om zo een schat van een moeder uitgekozen te hebben
en dankbare vreugde vult dan ook mijn hart. Jij bent en blijft voor alle kinderen,
kleinkinderen en achterkleinkinderen de zon in ons leven. Een allerfijnste
Moederdag gewenst!
Het
is al meer dan tien jaar geleden dat je heenging naar de overkant. Je zou op 20
april 90 jaar geworden zijn en op 7 september vijfenzestig jaar getrouwd met
Moe Dat zou nog al eens een feest geweest zijn! Je hield erg veel van familiale
bijeenkomsten; alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen gezellig bij
elkaar. Je kon daar net zoals wij erg van genieten.
Je
bent dan ook nog telkens voelbaar aanwezig zij het niet lichamelijk- wanneer
we samenkomen om iets te vieren.
In
het ouderlijk huis, in de tuin, bij je foto, overal waar de herinnering aan jou
tastbaar is, kom je weer in onze gedachten.
Familie;
buren en kennissen zeggen me telkens weer hoe goed ik op jou lijk, steeds meer.
Daar ben ik fier op.
In
mijn dagelijks gebed en meditatie heb je een bijzondere plaats. Een liefdesband
is niet gebonden aan tijd en ruimte.
Al
kan ik het mij niet concreet voorstellen, ik weet intuïtief dat je het nu goed
hebt; geen pijn of zorgen meer, geen materiële beslommeringen. Welverdiende rust
na een leven van hard, heel hard werken.
Voor
je gezin was niets je teveel; onvermoeibaar zorgde je ervoor dat we allen
konden studeren en niets tekort kwamen. Samen met Moe vormde je warme thuis,
een nest van geborgenheid.
Ook
nu nog voelen we je meelevende aanwezigheid; je blijft voor ons zorgen, vanaf
de overkant.
Al
weten we dat je in feite nog steeds bij ons bent, toch is er bij ons allen nog
een gevoel van gemis en een weemoedig verlangen naar een lijfelijk weerzien. Zeker
op momenten als Kerstmis, Nieuwjaar, verjaardagen, Vaderdag
Het
overwegende gevoel blijft er toch een van diepe dankbaarheid en vreugde jou als
vader gehad te hebben. Je verhalen, je levenswijsheid, je voorbeeld, je inzet
dat alles blijft innig bewaard in ons hart.
Het
lag niet in onze aard vaak te zeggen of uitbundig te tonen hoezeer we van
elkaar hielden. We begrepen elkaar zwijgend en voelden mekaar in stilte aan.
Genegen verbondenheid behoeft geen grote woorden of omslachtige gebaren.
De waarheid is absoluut. Een zogenaamd
“wetenschappelijke” benadering van de waarheid zal altijd ontoereikend zijn
omdat het wetenschappelijk onderzoek zichzelf begrenst en beperkt tot
zintuiglijke waarneming. De werkelijkheid is – letterlijk- oneindig veel ruimer
dan wat wij met onze beperkte zintuigen en ontoereikend verstand kunnen
(be)grijpen.
Enkel door intuïtie kunnen wij de waarheid
doorgronden en dat kan alleen maar door regelmatige diepe meditatie
verwezenlijkt worden. Dan weet je intuïtief wat leven, “zijn” echt is. Dat gaat
verder dan geloven of gissen of zichzelf of anderen iets “wijsmaken”. Degene
die weet, hoeft geen bewijzen meer want ervaart de werkelijkheid zoals die is.
Wie gelooft kan nog twijfelen. Wie (nog) niet gelooft, zal niet eens de waarheid
zoeken of vruchteloos in het duister (wetenschap, bijgeloof, illusie) tasten.
Alleszins is er geen tegenstrijdigheid tussen wetenschap en spiritualiteit,
alleen is het bovenbewust weten vollediger en ruimer, ja allesomvattend.
De waarheid, de ware zin van het leven is
niet in woorden te omschrijven, je moet dit echt zelf ervaren (in diepe innerlijke
stilte, meditatie). “Liefde” komt nog het dichtst in de buurt; universele,
onvoorwaardelijke en duurzame liefde; ’t is maar dat je ’t weet…
