Vanmorgen hebben ze bij Winy een echo van de buik gemaakt, alles ziet er goed uit. Hij is nog steeds een beetje van de wereld en heeft het idee dat hij alles zes keer beleefd. Het is ook wel een beetje komisch, hij zegt soms vreemde dingen! De koorts is vandaag wat minder, is af en toe nog wel wat misselijk. Vanmiddag is de drain eruit gehaald, dit is fijn voor hem, want deze veroorzaakte ook veel pijn. Ik heb het idee dat hij het ergste heeft gehad, het moet nu gewoon elke dag beter gaan. Winy valt veel in slaap als wij er zijn, dus de bezoekjes houden we kort.
Helaas het lichaam werkt nog niet zo mee, weinig verandering ten opzichte van vorige dagen. Winy heeft vanmiddag wel een andere morfinepomp gekregen, of hij is anders ingesteld. Hij kan op dit moment niet alles goed vertellen, hij is een beetje van de wereld. Een goed teken, dan doet de morfine nu wel goed zijn werk. Ik hoop voor hem dat de pijn snel minder wordt. Morgen wordt er een echo van de buik gemaakt. De arts wil even weten of het daar allemaal goed is. Vanavond 20 minuten op bezoek geweest, hij ligt te vechten om wakker te blijven. Ach, wat slaapt dat lijdt niet.
De nacht is wat beter gegaan, met hulp van nieuwe medicijnen heeft Winy iets meer geslapen. De koorts was vanochtend redelijk, dat gaf hem weer wat moed voor deze nieuwe dag. Het ging echter al weer snel minder, de koorts stijgt en ook de misselijkheid komt weer terug. De arts heeft een operatie dag, dus de vervanger gebeld. Hij mag weer een spuitje. Tegen de avond lijkt het allemaal wat beter te gaan, behalve de koorts want die stijgt. Winy kijkt uit naar het moment dat de arts komt, dit wordt pas tegen de avond wordt er verteld. We willen weten wat de uitslag van de longfoto is en van het bloed, waar komt de koorts vandaan? Precies om 18.oo uur komt de arts, we krijgen beide een hand gevolgd door de woorden een dikke proficiat , U bent genezen. De uitslag is sneller binnen dan verwacht, er zijn geen uitzaaiingen. Beter nieuws kan een mens niet krijgen, wat een opluchting. De tranen stromen bij Winy over zijn wang, maar nu wel van blijdschap. Toch weer een nieuwe kans gekregen. Wat zijn we blij met het potje met galstenen erin, door hun zijn we er op tijd bij geweest. Even samen gehuild en bijkomen van het geweldige nieuws. Na een half uurtje kwamen de kinderen, zij wisten nog van niks en ook daar was de opluchting. Bedankt voor alle positieve energie, gedachten en woorden en natuurlijke de vele kaarsjes die woensdag gebrand hebben. Het heeft geholpen. Bij thuiskomst heb ik een fles champagne in de koelkast gelegd, deze ga ik nu open maken. Wat zal het smaken. Proost.
Heb Winy vanmorgen even gebeld, als het hem niet lukt om de telefoon op te nemen dat laat hij die rinkelen, dit hebben we zo afgesproken. Maar heel fijn, hij neemt op. Verteld dan dat hij een zware nacht heeft gehad, weinig geslapen, misselijk van de narcose en ook de pijn valt tegen ondanks de morfine. Hij krijgt telkens een spuitje voor de misselijkheid, dit werkt wel maar te kort. Ze hebben vannacht overwogen om hem te verplaatsen naar intensive care, Winy heeft nl koorts gekregen. Na overleg toch nog even aankijken. De arts is al vroeg langs geweest en zegt dat alle kaarsje die in Nederland en België hebben gebrand zeker hebben geholpen. Fijn mensen. Vanmiddag met de kinderen geweest, hij ziet er verhit uit. De koorts is toch aan het zakken, de misselijkheid blijft even als de pijn. Onze zoon is vanmiddag in de winkel van Greg schoenen voor zichzelf gaan kopen en kreeg voor Winy nieuwe hardlopen schoenen mee, zij wachten op een nieuwe uitdaging die er zeker komt. Bedankt Ad. Winy doet nog zijn best om gezellig te babbelen maar het kost hem veel moeite, op tijd naar huis gegaan en hopen dat het vanavond beter is. Om 18.15 was ik er weer, alleen want zijn jongste zus en zwager komen nog langs. Ik zie gelijk dat het niet in orde is, Winy ziet er belabberd uit, letterlijk ziek, zwak en misselijk. De arts is nogmaals geweest, en geeft door aan de verpleging dat Winy een injectie moet krijgen. Deze pijn mag beslist niet. Hij wordt ook verneveld want hij is kortademig, dit helpt gelukkig. Helaas, de koorts is weer aan het stijgen, gauw bloed afnemen om op kweek te zetten. Morgen worden er longfotos genomen. Hij laat de verpleging in ieder geval ook hardlopen. Nu maar duimen voor een betere dag morgen, al heb ik tegen hem gezegd dat het morgen weer beter gaat.
Vanmorgen om 6.00 uur opgestaan, vandaag eindelijk de dag van de operatie. Winy heeft vannacht 2 uurtjes geslapen, was al gewassen en geschoren toen ik in het ziekenhuis kwam. Na de nodige voorbereidingen ging hij om 8.30 uur naar de ok. Thuis de kaarsjes aangestoken en het wachten was begonnen. Gelukkig kreeg ik afleiding van mijn trouwe loopmaatje en haar zoon. Ik had met het ziekenhuis afgesproken dat ik rond de middag even zou bellen, kreeg te horen dat Winy nog tot 11.00 uur heeft moeten wachten voordat ze aan de operatie waren begonnen en dus liep alles uit. Gelukkig was hij al onder zeil zodat hij dit niet bewust heeft moeten meemaken. Einde van de dag kwam het signaal dat Winy op de intensive care lag. De kinderen gebeld en snel naar het ziekenhuis om ons daar te melden. Helaas meneer Knippen was daar niet, hij zou op de afdeling zijn. Lift in en 2 verdiepingen hoger dan maar. Daar was hij ook niet, hij moest echt op intensive care liggen. Terwijl hun aan het bellen gingen zei ik tegen de kinderen dat hij aan het hard lopen was. Uiteindelijk lag hij nog gewoon zijn roes uit te slapen en zou over een half uur terug op zijn kamer zijn. Dit was een goed teken, want de intensive care was niet nodig. Dat was het eerste positieve. Gelukkig hoefde we niet lang op de arts te wachten, alles was goed gegaan en hij was erg tevreden. Hij heeft de lever met een echo bekeken en deze ziet er goed uit en er zijn geen uitzaaiingen te zien. Yes, weer een opsteker. De overige organen, voor zover hij deze nog heeft, heeft de arts ook bekeken en zijn in orde. Maar, we mogen nog zeker niet te vroeg juichen. We zijn er nog niet, de definitieve uitslag hebben we pas over een week als de weggenomen lever en klieren zijn onderzocht. We zijn zeer positief nu en er valt al een last van ons af. Nog 1 spannende week te gaan, maar vanavond hebben we al wel wat te vieren. Winy heeft weinig mee gekregen van wat de arts heeft verteld, dit vanavond nogmaals herhaald en de arts verteld het hem morgen wederom. Op tijd naar huis gegaan, Winy is moe, suf en heeft heel veel slaap. Hij mompelde nog wel de wedstrijd is begonnen.
Ondanks mijn tabletje heb ik onrustig geslapen vannacht. Heb me eigen vele malen afgevraagd, Wat, Als, en Hoe. Maar hoeveel je hier ook over blijft denken, deze vragen worden nu toch niet opgelost. Ik moet me gaan concentreren op de start. Ben wat spullen bij elkaar aan zoeken om mee te nemen naar het ziekenhuis. Almera waarschuwt al om niet te veel mee te nemen, want daar heb ik de eerste dagen toch niets aan. Zij brengt de ander spullen wel mee als het wat beter gaat. Dus al snel blijkt dat wat pyjamas, ondergoed, toilettas en een boek voldoende zijn. En natuurlijk een grote tas vol strijdlust.
Vele van jullie vroegen om het adres van het ziekenhuis om een kaartje te sturen.
Ik vertrek straks naar het AZ Turnhout campus St-Jozef, Steenweg op Merksplas 44, B-2300 Turnhout. Ik kom daar eerst op intensive-care en daarna op een ander afdeling te liggen. Weet dus niet welke afdeling en welk kamernummer. Het is verstandiger als de post naar mijn huisadres: Lage Weg 56, B-2322 Minderhout wordt gestuurd, je bent dan verzekerd dat de post bij mij komt. In het ziekenhuis gaat nog wel eens wat verloren, vooral als je tussentijds van afdeling verhuisd.
Almera neemt dan wel elke dag de post mee naar het ziekenhuis, zodat ik toch de zelfde dag nog jullie lieve wensen kan lezen.
De bezoektijden zijn van 14.00 uur tot 20.00 uur. Als er iemand wilt komen wel eerst contact opnemen met Almera, het is namelijk, ondanks dat ik dat heel fijn vind, niet goed voor mij als daar 10 mensen aan mijn bed staan. Heb nog even de laatste bemoedigende mailtjes gelezen.
Vandaag was het alles controleren of we niets vergeten zijn. Is iedereen ingelicht? Zijn alle rekeningen betaald? Is alles goed aan iedereen overgedragen? En dan komt rond 10.00 uur het eerste van de vele telefoontjes. Broers, zussen, familie, vrienden, kennissen vele willen nog even bellen om ons gezinnetje een riem onder het hart steken, of op zijn Nederlands een hart onder de riem steken. Geregeld komen daarbij weer de traantjes spontaan op. Maar het helpt wel als je zo vele lieve woordjes hoort, en ook het vertrouwen dat iedereen probeert uit te stralen over een goed afloop. Wordt ineens door mijn drie lieve boys verrast, ze hebben voor mij een Nintendo DS met twee spelletjes gekocht. "Dan hoef je niet zoveel te denken" zegt onze Ronny, "Kun je je gedachten op de spelletjes concentreren" Hier kreeg ik toch wel even een brok van in mijn keel. Drie van die stoere jongens die met dit cadeau hun hart laten spreken. En wederom ging de telefoon. Tegen de avond belt ook Jaklien van KWF-Kankerbestrijding. Ze vertelde dat binnen KWF bijna iedereen om informatie over Galblaaskanker had gevraagd, maar overal kreeg ze te horen dat deze kanker maar zelden voorkomt. Buiten informatie op internet, zijn er geen folders e.d. Heb haar verteld dat 49 jaar geleden maagkanker bij een jongen van 9 jaar ook zeer zeldzaam was, daar wist ook niemand iets vanaf. Maar daardoor zijn ze des te secuurder geweest, dat moeten ze dan ook maar weer doen. In de avond kwam de oudste zoon weer even binnenlopen, hij vertelde dat hij morgen de gehel dag moest werken, maar woensdag al zijn klanten had afgezegd. Hij kwam dan ook nu sterkte wensen. En ja dat was zwaar en moeilijk het was voor mij erg emotioneel. Heb toch maar weer een kalmeringstabletje genomen om wat te kunnen slapen. Voorlopig de laatste nacht in mijn eigen bed.
Omdat mijn broer vanmiddag komt gaan we eerst boodschappen doen in Zundert. We waren nog op vakantie dus er is niet veel in huis. Een geluk dat de winkels in Zundert op zondag open zijn. Bij terugkomast stond er een auto voor de deur. Het bleek Gerda van Kom op Tegen Kanker te zijn. Ze kwam ons even heel veel sterkte wensen en wilde weer vertrekken. hebben haar toch overgehaald om binnen te komen. Hebben lekker zitten kletsen over de Roparun. Hoe 5 jaar geleden ik Gerda over de streep heb getrokken om ons te gaan inzetten voor de Roparun in België. En ze moest nu toch wel bekennen dat ook zij het virus te pakken heeft. In februari gaat Gerda met pensioen, maar ze heeft al beloofd de Roparun, maar vooral Lotgenoten Vlaanderen, niet te willen loslaten.
Nadat Gerda was vertrokken had ik voor het eerste de moed om eens op internet te gaan zoeken naar galblaaskanker. Wat ik daar las deed geen goed. Dat zal een zware wedstrijd worden.
Niet te vergelijken met een marathon of zelfs niet met een Roparun. Dit worden waarschijnlijk serieuze bergen en dalen om te begaan.
Maar ik had al besloten, bij de moeilijkste wedstrijd van leven, ook de finish te halen. Dan maar iets pittiger en zwaarder, des te mooier de overwinning.
Toen mijn broer met zijn dochter kwamen had ik het al weer een beetje een plaats kunnen geven.
Ook hij had natuurlijk op internet uitgezocht wat mij was overkomen. Maar hij wist toch ook wat positievere informatie er uit te halen.
En trouwens waar maak je je druk om je bent toch een echte Knippen Ik keek hem aan en dacht wat bedoelt hij nu.
Alle Knippens hebben 3 dingen gemeen, Ze zijn eigenwijs, het zijn vechters en ze worden allemaal 90 jaar of ouder.
Ja daar had hij gelijk in, daar kon ik niets tegen in brengen.
Ook Ariëlle, van Lotgenoten Vlaanderen kwam ons nog even met wat lieve woorden ondersteunen. Ze bracht kaarsjes mee. Almera heeft gezegd dat ze deze woensdag allemaal aan zal steken.
En natuurlijk onze zoons komen verschillende malen per dag binnen lopen om even te kletsen.
Ondanks die rot kanker hebben we toch een fijne dag gehad.
Heb enkele dagen geleden van de huisarts kalmeringstabletjes gehad. Tot nu toe heb ik ze bewust niet genomen. Maar vandaag kom ik er niet onderuit. Heb hoofdpijn en alles blijft maar rondmalen. Alles lijkt een zwart gat. Loop geregeld naar het kunstwerk van de Lotgenoten, dat geeft me dan weer moed. Ik moet weer die loper worden. In de middag samen met Almera even naar Tilburg gereden. Liepen daar als twee zombies rond. Zelfs Almera die graag winkelt, gaf er vandaag niets om. Dan maar even bij Greg binnen, hebben we tenminste even een praatje, weer even wat afleiding. Greg zelf had het druk maar toch even lekker zitten kletsen met Femke. Weer het verhaal vertellen, maar ook lekker over andere dingen praten. Die afleiding deed mij goed.
Toen we thuis kwamen had Ronny de caravan uitgeruimd, en Danny had de caravan en mijn auto gewassen. Na het eten kreeg ik de behoefte om mijn jongste zus te bellen, kreeg mijn schoonbroer aan de lijn, en weer even het verhaal over mijn kanker verteld. Zijn realistische kijk gaf mijn weer wat steun en moed.
s-Avonds kwamen de overburen, we hebben heerlijk op een positieve manier over hun en onze kinders geroddeld. Heerlijk gelachen met elkaar.
Zo kwam er toch nog een goed einde aan deze lange dag.
Na wederom een slechte nacht, kan ik maar niet op gang komen. Heb nergens zin in en loop maar wat wezenloos rond. Ondanks dat Almera haar uiterste best doet, krijgt ook zij me niet uit de negatieve spiraal. De kwaadheid die me overmand laat me niet los. Ik ben kwaad op mijzelf, reden is een beslissing die ik heb genomen die misschien wel egoïstisch is. Wat was er gebeurd. Gisterenavond waren mijn zus en zwager op visite, wat overigens ontzettend fijn was. Maar op een gegeven moment stelde mijn zus voor om samen (Almera en ik) dit weekend naar een hotelletje te gaan. We moesten daar maar eens over nadenken. Maar zij dacht dat het misschien een goed idee was om even weg te zijn van alles. Ik zag aan Almera dat ze dit wel zag zitten. Nadat mijn zus en zwager waren vertrokken, hebben Almera en ik het hierover gehad. Ik heb toen verteld dat ik het niet zie zitten. Natuurlijk wil ik graag een weekend weg met haar om samen te genieten, maar ben ontzettend bang als we nu gaan dat we samen telkens in de zelfde visuele cirkel blijven hangen. Daar heb ik moeite mee, onze gedachten draaien veel te veel rond die rot kanker. Zonder woorden zegt een blik naar elkaar al genoeg, ook zij krijgt het niet uit haar hoofd. Daarom denk ik dat thuis blijven beter is. Bij de kids, waar telefoontjes komen, waar familie, vrienden,kennissen en buren even komen praten. Alles met een lach en een traan maar het zorgt wel voor de brood nodige afleiding. Dus dat tolde door mijn hoofd, was het de juiste beslissing niet alleen voor mij, maar ook voor Almera. Omdat er op het postkantoor een aangetekend schrijven lag zou Almera mij even brengen om deze op te halen. Bij de auto kwam onze overbuur vrouw naar ons toe om te informeren hoe de galblaas operatie was verlopen. We hebben toen het hele verhaal verteld en met drieën op de straat staan janken. Almera vertelde tegen haar dat we er over gedacht hadden om het weekend weg te gaan, maar dat zij toch ook liever mensen om zich heen had, en dat het toch al een probleem zou zijn omdat ik op dit moment bijna niets mag eten. Mijn kwaadheid sloeg gelijk om, ik had haar daar midden op straat wel willen omhelzen. Toen naar het postkantoor, bank en verzekeringen om nog wat dingen te regelen. Dit liep allemaal stroef. Overal waren er wel kleine probleempjes die weer moesten worden opgelost. Het leek mijn dag niet te worden vandaag. Of komt het dat je juist nu mensen die problemen maken van kleinen dingen niet kunt begrijpen. Thuis maar achter de computer gekropen en weer kracht en moed geput uit al die lieve mailtjes. 's-Avonds is Heidi, van Lotgenoten Vlaanderen, geweest, ze had een pracht geschenk bij wat mijn diep raakte, ook het kaartje met tekst heeft me zeer ontroerd. Want zoals de meeste van jullie weten lopen ik al 3 jaar de Roparun, (estafette over 530 km van Parijs naar Rotterdam) met het team Lotgenoten Vlaanderen. Wij zijn een team van ex-kankerpatiënten, en weten dus allemaal wat het is om te vallen en weer op te staan. Dit mooie beeld, dat haar moeder heeft gemaakt, symboliseert dat voortreffelijk. Ik ben gevallen, maar ga weer opstaan en doorlopen. Ik wil namelijk nog heel lang verder met mijn gezinnetje, familie, vrienden en kennissen. Mijn leven is nog niet af. Ondanks een slecht begin van de dag toch een heel mooi eind.
Vannacht niet geslapen. Het bleef maar spoken in mijn hoofd. Hoe nu verder? Hoe kan ik Almera, Nicky, Danny en Ronny troosten terwijl het voor mij allemaal zo onwerkelijk is. Want ik draag de kwade cellen, maar we hebben wel met ons gezinnetje kanker. Zij lijden net zo hard. Wanneer wordt ik wakker uit deze nachtmerrie? Nog even teruggedacht aan het bezoek gisteren van mijn broer en schoonzus, die steun doet je toch goed. Rond 6 uur stap ik uit mijn bed en komt het besef dat het geen droom is maar niets dan realiteit. We zullen samen dit zware gevecht moeten aan gaan. Gelukkig heb ik ook nog broers en zussen die ons troosten en ondersteunen, merk namelijk dat elke schouder nu welkom is. Maar eens gaan kijken wat ik allemaal nog moet regelen voor de battle begint. Al snel blijkt dat ik toch best veel mensen en instantie zal moeten inlichten. Dus achter de computer en maar mailen. Binnen de kortste keren stromen er ontzettend lieve en ondersteunende reacties binnen. Vele worden door Almera en mij met een traan gelezen, maar ze geven ons elke keer weer moed en kracht. Ook de telefoontjes die meestal half jankend worden gevoerd doen deugd. Dan blijkt toch maar weer dat we er niet alleen voorstaan. Tijdens de SamenLoop voor Hoop die ik in 2009 in Tilburg samen met een groep fantastische mensen mocht organiseren heb ik in mijn speech gezegd: "Kanker overwin je samen, niet alleen met je gezinnetje en familie, maar ook met je vrienden, kennissen of buren. De ene is er voor de lach, de andere voor de traan en nog weer iemand om even tegen aan te vloeken als het even tegen zit" Al die opbeurende woorden geven mij tijdens de momenten van twijfel, en ja hoor die zijn er geregeld, de kracht om ook dit te gaan overwinnen. Vanmiddag zijn Almera, Danny en Ronny naar Veere gereden om de voortent van de caravan af te breken zodat Nicky alleen nog de caravan morgen hoeft op te halen. Tijdens die paar uur dat er niemand thuis was had ik het even moeilijk, verschillende doem scenarios spookten er door mijn hoofd. Ben toen voor de foto's van mijn overleden ouders en schoonzus gaan staan en heb hen verteld dat ik nog niet naar ze toe kom. Ik heb nog zoveel in dit mooie leven te doen. Dus ze zullen nog een tijdje moeten wachten. Daarna kwam er een rust over mij heen, ben echt niet gelovig, maar het was net of ik een gevoel van begrip kreeg. Toen Almera thuis kwam hebben we samen weer wat mailtjes doorgenomen. Vanavond komt mijn zus, dus dat wordt weer janken, maar ook weer schouders om je heen voor die broodnodige lach en traan.
