Afgelopen maandag op bezoek geweest bij de Arbo-arts. Ik heb hem verteld hoe het gaat en tevens voorgesteld om vanaf dinsdag 13 april weer te beginnen met werken. Startend met 2 ochtenden per week. Hij was eerst sceptisch daarover en vroeg zich af of ik hier al aan toe ben. Maar als ik beloof om goed naar mijn lichaam te luisteren en te starten op therapeutische basis dan is er groen licht. We hebben een vervolg afspraak gemaakt voor 9 mei, maar na 2 weken wil hij toch even telefonisch contact om te weten hoe het gaat. Zoals ik al vorige week heb gemeld, is het morgen 50 jaar geleden dat ik voor het eerst werd geconfronteerd met kanker. De afgelopen dagen hebben dan ook al die minder leuke herinneringen weer door mijn hoofd gespookt. Dat was niet altijd makkelijk, want in 1961 was de geneeskunde nog lang niet zover als nu. Na mijn eerste ziekte verschijnselen dacht men dat ik een besmettelijke ziekte had. Heb dan ook 3 weken in quarantaine gelegen. Mijn vader, moeder, broers en zussen mochten alleen maar buiten voor het raam staan. De verpleegsters en doktoren waren goed ingepakt als ze bij mijn binnen kwamen. En geloof mij, zo'n soort eenzame opsluiting is echt niet plezant. Na 3 weken mocht ik naar de grote zaal, mijn ziekte bleek niet besmettelijk. Daar heb ik nog 14 dagen gelegen en zijn er alle soorten onderzoeken gedaan. Op een maandagochtend kwam de hoofdzuster mijn vertellen dat ik mijn spullen moest inpakken en dat ik tijdelijk naar het voorste kamertje zou gaan. Er zou een kleine operatie worden gedaan, maar het stelde niets voor volgens haar. Ik wist intussen wel beter. Als je naar het voorste kamertje moest dan ging het niet goed met je. Daar kwam je alleen maar te liggen als je erg ziek was. Tijdens mijn opname heb ik 2 keer meegemaakt dat een kind dat daar lag was overleden. Er was dus veel meer aan de hand. Ik verlangden dan ook naar mijn vader en moeder, misschien konden zij uitleg geven. Maar 50 jaar geleden was er geen bezoek elke dag. En omdat je al op zaterdag en zondag bezoek had gehad, was de maandag bezoekloos voor iedereen. Met mijn ziel onder mijn arm heb ik doelloos op de afdeling rondgelopen. 's-avonds was ik bijna het ziekenhuis uitgevlucht om naar mijn ouders te gaan. Maar helaas vond de portier het vreemd dat een jongetje van 9 jaar in zijn pyjama naar buiten wilden. Hij heeft mij dan ook tegengehouden en teruggebracht naar de afdeling. De nachtzuster was eerst boos, maar begreep al gauw mijn verdriet. Ze heeft, voor dat ze mijn naar bed bracht, nog geprobeerd wat op te vrolijken. De hele nacht ben ik wakker geweest en heb mij ontzettend verlaten en eenzaam gevoeld. Ik was boos op mijn ouders dat ze er niet waren. (Later vernam ik dat ze nog alles hebben ondernomen om mij te mogen zien, maar geen toestemming kregen.) Om 8.00 uur 's- morgens werd ik na de operatiekamer gereden. Volgens wat ik naderhand van mijn ouders heb gehoord heb ik 7 1/2 uur op de operatietafel gelegen. De chirurg had mijn gehele maag verwijderd. Na enkele weken kregen mijn ouders te horen dat het gezwel wat in de maag had gezeten een kwaadaardig soort kanker was. Ze kregen het advies om te genieten van de korte tijd dat ik nog te leven zou hebben. En zie 50 jaar later leef ik nog steeds. Helaas kunnen mijn ouders dit niet meer meemaken, maar morgen zal ik met een traan toch aan hen denken.
De week op zich is best rustig verlopen. Helaas wilden mijn buik en darmen niet zo goed meewerken. Heb sinds enkele dagen weer iets meer pijnen in mijn buik rond de wonden. Ik weet dat dit nog enige tijd kan duren, maar het is deze week wat erger als anders. Ook mijn darmen laten het deze week geregeld afweten. Waarschijnlijk heeft dit toch ook met die pijnen in mijn buik te maken. Maar we gaan er van uit dat dit de laatste loodjes op weg naar de finish zijn. Denk dan ook dat het wel weer beter zal gaan.
In mijn hoofd ben ik al bezig met het komende feest op 11 april. Het is dan precies 50 jaar geleden dat er kanker aan mijn maag werd geconstateerd en dat deze is verwijderd. Ik vind dat toch wel een reden om te vieren. Want laten we eerlijk zijn het was al zeldzaam een kind op zo'n jonge leeftijd met maagkanker. Daarbij stierven 50 jaar geleden de meeste mensen aan kanker. Ik leef nog en kan nog heel veel dingen doen. Als dat geen reden om te feesten is.
Hopelijk kan ik volgende week melden dat de pijnen wat gezakt zijn. Tot zondag.
Afgelopen woensdag ben ik op controle geweest bij de chirurg die er mede voor gezorgd heeft dat ik nog steeds deze blog kan invullen. Het was een bezoek met 2 gedachten. Allereerst de controle hoe alles met mijn gezondheid is, en zo'n bezoek zorgt toch elke keer weer voor wat nervositeit. Maar tevens het afscheid, hij stopt per 1 april als chirurg in het ziekenhuis te Turnhout. Met mijn gezondheid was alles goed, langzaam beginnen bloedwaarden, die veel te hoog waren, weer normalen waarden aan te nemen. De pijn die ik nog steeds in mijn buik voel, vooral rond de littekens, zijn normaal na deze 3 zware operaties. Hij vertelden dat ik daar toch nog enkele maanden last van kan hebben. Dan het afscheid, als een arts je tijdens de 8 weken opname in het ziekenhuis zo intens en goed heeft behandeld gaat er een band groeien. En natuurlijk er komt een tijd dat de chirurg deze band doorsnijdt en zegt dat je volledig genezen wordt verklaart. Maar ik ben nog niet volledig genezen en heb het gevoel dat ik nog niet toe was aan deze breuk. Als je mij dit een jaar geleden had verteld had ik iedereen voor gek verklaart, maar heb nu ervaren dat een arts toch zo'n belangrijk deel van je leven kan worden dat het moeilijk lijkt om verder te gaan zonder zijn steun en kennis. Dit lijkt erg sentimenteel, maar kan dat even niet anders uitleggen. Natuurlijk zal zijn vervanger ook een goede en capabele arts zijn. Daar twijfel ik niet aan, maar ik denk dat ik daar nooit meer die band mee krijg.
Vandaag hebben we de buurtbewoners op visite gehad. Tijdens mijn ziekenhuis opname hebben ze allemaal in de buurt klaar gestaan om Alméra te helpen en te ondersteunen. Dit was voor Alméra geweldig, ze had af en toe een schouder om bij uit te huilen en haar verhaal kwijt te kunnen. Iedereen stond na elke ziekenhuisbezoek klaar om haar op te vangen. Samen vonden we dan ook dat, nu het best goed met mij gaat, hen te bedanken door ze uit te nodigen voor een borreltje. Het was erg gezellig en dankzij het mooie weer konden we het in onze tuin houden. Was blij dat ik de mensen nu zelf kon bedanken voor wat ze gedaan hebben, en het blijkt maar weer eens dat er in tijd van nood nog voldoende mensen in je omgeving zijn om je te helpen.
Kan dus met een gerust hart gaan slapen. Tot volgende week.
Afgelopen maandag op mijn verzoek een gesprek gehad met mijn coördinator en chef. Wilde samen met hen bespreken hoe, straks als ik weer mag werken, we verder gaan. Heb hen verteld dat ik al bekeken had om in oktober, als ik zestig wordt, met vervroegd pensioen te gaan. helaas heeft het ABP zo met onze inleg gespeculeerd dat dit voorlopig geen optie is. Als ik in België had gewerkt was ik al een jaar met pensioen geweest. daar mag je na 40 jaren werken met pensioen. Maar helaas ik woon er alleen en heb er niet gewerkt. Had gehoopt dat voor mijn jaren lange inzet het ROC een mooie afvloeiingsregeling voor mij zou hebben, maar helaas is die er niet. Bedenk wel ik heb geen hekel om te werken en zeker geen hekel om terug te keren naar het Radius College. Heb goede contacten met mijn collega's en heb altijd genoten van mijn werk. Maar, mijn ziekte heeft mij doen beseffen dat ik van die tijd die nog te gaan is graag zoveel mogelijk wil genieten. En als je zestig wordt en voor de tweede keer kanker hebt overwonnen besef je des te meer dat dat het grootste gedeelte van je leven al voorbij is. Ga toch vol goede moed en met plezier straks aan mijn laatste 2 tot 5 jaar werken bij het Radius College beginnen. Niet meer voor de klas, vind dat ik dat wel gehad heb, ga de leerlingen begeleiden bij hun stage. Lijkt me een erg leuke job.
Dinsdagmiddag werd ik ziek, alle alarmbellen begonnen te luiden. Ik moet eerlijk bekennen dat die middag en ook die nacht ik volledig in paniek was. Overal pijnen voelen die er anders niet waren, mijn darmen die volledig optilt sloegen. Dat was dus echt even schrikken. Gelukkig bleek het niets meer als een griepje te zijn, maar doordat er nog al wat met mijn lichaam is gebeurd en het lichaam ook nog niet volledig is hersteld, reageerde het nu ook wat feller op deze griep. Gelukkig ging het vrijdag al weer goed.
Ben zaterdagavond na een vergadering van Lotgenoten Vlaanderen geweest. Heb daar Bea weer gezien. Bea is in 2009 met ons mee geweest tijdens de Roparun. Zij deed de catering en was voor alle van ons "Moeke" die voor ons zorgden en waar we even konden uitrusten. Het was heerlijk om haar weer terug te zien en eventjes bij te kletsen. Na de vergadering, toen ik naar huis reed, neuriede ik zacht het liedje "Zij gelooft in mij" van Andre Hazes. Bea verwelkomde ons daar elke keer mee als we op de rustplaatsen aankwamen.
Vandaag is er een fotograaf van de GVA (Gazet van Antwerpen) geweest. Samen met twee andere lotgenoten wordt er straks een stukje van ons in deze krant geplaatst.
Straks misschien een bekende Nederlander in Vlaanderen?????
Afgelopen week was een vrij rustig. Wel geregeld gewandeld, gefietst en gesport. Weinig schokkende dingen gebeurd. Maar goed zo'n weekje mag er ook wel eens tussen zitten. Het is net als bij een trainingsschema, af en toe rust is ook goed. Heb wel beseft, na alles wat er is gebeurd dat, dat je dromen moet laten uitkomen en niet uitstellen. Roep al enkele jaren dat ik mee wil doen aan de vierdaagse van Nijmegen, maar door alle drukte kwam het er niet van. Maar omdat het besef er is "'dat je niet moet uitstellen naar morgen wat vandaag kan", heb ik mij zelf voor dit wandelevenement ingeschreven. Nu maar hopen dat ik wordt ingeloot. Het lijkt me namelijk een fantastisch evenement om aan te mogen deel te nemen. Omdat Alméra moet werken ga ik deze uitdaging alleen aan. Nu ja alleen, met 40.000 andere. Dus hopelijk wandel ik van 19 t/m 22 Juli in en rond om Nijmegen. Vandaag hebben we als Lotgenoten Vlaanderen een ontbijtjogging georganiseerd. Dit alles om geld binnen te halen voor de Roparun. Het was een erg mooi succes. We moeten nog alles op tellen, maar ik denk dat we er weer een mooi bedrag mee verdient hebben voor onze lotgenoten.
De week verliep vrij rustig. Heel de week stond eigenlijk voor mij in het teken van de zaterdag. Maandagavond nog even naar een bijeenkomst voor teams van de SamenLoop geweest. Het was wel vreemd om iets wat je zelf hebt opgezet nu van de zijlijn te bekijken. Als je dan naderhand na huis rijdt spookt er toch even door je heen dat je dit graag nog een keer zelf had afgemaakt. Maar de huidige commissieleden doen het goed, ik heb vertrouwen in hen en ben blij dat ik mijn herstel op de eerste plaats heb gezet. Vrijdag naar een bijeenkomst van Start to Run geweest, het was reuze gezellig, vooral het optreden van Dolf Janssen. Tijdens de afgelopen week had ik toch wel wat schrik hoe het zaterdag met mijn darmen zou gaan. want zoals jullie weten zijn mijn darmen nog een beetje een probleem. Ik heb er dagen bij dat ik 10 tot 15 keer naar de WC moet rennen. Volgens de doctoren wordt dit beter maar heeft dit nog wat tijd nodig. En toen was het zaterdag, de dag dat ik voor het eerst na een zware herstelperiode weer aan de start van een wedstrijd zou staan. Ik moet zeggen dat ik in mijn lange tijd als loper nog nooit zo gespannen was, niet zoals voor mijn eerste wedstrijd, niet zoals voor mijn eerste halve marathon, niet zoals voor mijn eerste marathon en niet zoals voor mijn eerste Roparun. Nee, ik was echt zenuwachtig, gespannen van mijn tenen tot mijn kruin. Elke vezel in mijn lichaam besefte dat er iets unieks ging gebeuren. Van heel veel lopers kreeg ik al voor de start compliment voor wat ik ging doen. Vele hadden er bewondering voor. Dat werkte voor mij juist averechts. Kan ik dit allemaal wel waarmaken spookte het door mijn hoofd, heb ik de lat niet te hoog gelegd? Maar Alméra stelden mij gerust, ze had er volledig vertrouwen in dat het mij ging lukken. Om 11 minuten over 11 klonk het startschot. Na mijn eerste stappen viel alle spanning van mij af en liep ik in een soort roes. Als trainer zeg ik altijd tegen mijn lopers, lopen is genieten. Nou en genoten heb ik, van elke meter die ik liep, van elke seconden dat ik onderweg was. Het leek wel of ik zweefden. Na elke kilometer aanduiding nam mijn blijdschap toe, ik was op weg om wederom een grote stap verder te komen in mijn doel op volledig herstel. De laatste kilometer vlogen er allerlei beelden door mij heen van strijd van de afgelopen maanden, wat waren ze zwaar geweest. De laatste honderd meter tussen al die toeschouwers was een ware triomftocht. Ik had wederom aan mijzelf bewezen dat een sterke wil je heel ver kan brengen. Over de finish vielen Alméra en ik elkaar in de armen, en geloof me maar daar hebben wat traantjes gevloeid. Vele mensen kwamen mij feliciteren en deden mij nog meer beseffen wat een voorrecht ik heb dat ik dat nog mag en kan doen. Maar toen ik na enige tijd onder de douche stapte kreeg ik het mooiste compliment. Een collega loper vertelde dat hij mijn hele ziekt en het weer opkrabbelen via mijn blog had gevolgd. Hij had daar in gelezen dat ik in mijn strijd bewondering had voor Lance Armstrong. Nou zei hij ik ben er sinds vandaag van overtuigd dat Lance Armstrong bewondering voor jou moet hebben. Want wat jij hebt moeten overwinnen en dan vandaag aan ons allen toont waar je toe instaat bent verdient dat onze bewondering. Jullie begrijpen dat dit zelfs mij, iemand die bijna nooit zijn mond houdt, deed zwijgen. Toen ik thuis kwam en op mijn PC naar de uitslagen keek, was ik toch ook erg trots op mijzelf. Ik had de 5 km in 30 minuten en 31 seconden gelopen, bijna 10 km per uur!!!!!! Vandaag zijn Alméra en ik naar Baarle Nassau gefietst, vond dat wij toch wel een lekkere wafel met slagroom hadden verdient. Toen we thuis kwamen hadden we er toch weer 30 km opzitten. Dus genoeg gedaan en geef mijzelf morgen dan ook vrijaf van fysiofit.
Let wel mensen, ik ben blij dat er zovele zijn die bewondering voor mij hebben, maar ik doe wat vele van jullie ook zouden doen. Vechten om te blijven leven. Is dat voor 1 jaar, 5 jaar, 10 jaar of 30 jaar niemand zal het weten. Maar voor elke dag dat ik op een mooie manier kan verder leven zal ik vechten. Want ik ben niet de enigste die kanker heeft overwonnen, dat zijn er gelukkig nog vele meer. Alleen hebben die hun strijd niet zo in het daglicht gestreden zoals ik gedaan heb. Dat ik mijn gevecht zo in de openheid heb gebracht is omdat ik aan iedereen die aan het vechten is tegen een ziekte wil zeggen. Onthoud het volgende motto: "OPGEVEN IS GEEN OPTIE"
Na wat extra testen door de fysiotherapeut kreeg ik toestemming om eens buiten te gaan lopen.
Samen met Alméra heb ik de hardloopschoenen aan gedaan en zijn we vertrokken.
De ronde die we liepen bood op verschillende plaatsen de mogelijkheid om af te slaan en terug te keren.
Ik moet zeggen het was of ik voor de eerste keer ging hardlopen. Ik was zenuwachtig,gespannen en het leek of mijn hart in mijn keel klopte. Dus zo voelde zich een Start-To-Runner.
Na enkele meters werd alles wat rustiger, ik was op weg naar een nieuwe overwinning.
Snelheid heb ik (nog) niet, we halen gemiddeld 8,4 km per uur, maar ik loop wel 5 km aan een stuk. En geloof me dat was kikken. En niet zomaar genieten, nee elke vezel in mijn lichaam genoot. Van mijn tenen tot mijn kruin.
Toen we terug thuis waren kwamen alle emoties even vrij. Ik had 5 km hardgelopen. Wie had dat gedacht. Wat was ik trots op mijzelf.
Donderdag vroegen ze bij fysiofit hoe het gegaan was. Heb verteld dat het een grote triomftocht was.
Heb nu toestemming gekregen om a.s. zaterdag 5 maartbij de Kruikenloop de afstand van 5 km te mogen gaan lopen. Samen met Alméra en andere lopers die ons willen begeleiden gaan op naar de volgende mijlpaal. Heb van Ad van Hest van Runningshop Greg van Hest een mooi shirt gehad met de tekst die mij tijdens mijn operaties en herstel altijd heeft geholpen om te blijven vechten Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd ( woorden van Lance Amstrong). Hier heb ik altijd voor mijzelf aan toegevoegd dat opgeven is geen optie voor mij.
Woensdag is er een scan van mijn buik gemaakt, de dokter was uiterst te vreden ik kreeg een 10 op 10.
Zal nog zeker enkele maanden rekening moeten houden met wat kwaaltjes, maar zolang als ik weet dat deze van tijdelijke aard zijn, is daar goed mee te leven.
Vrijdag kreeg ik van mijn broer te horen dat zijn vrouw met hartklachten was opgenomen.
Vanochtend belde hij om te vertellen dat ze een hartinfarct had gehad en dat het niet goed ging.
Dat was erg schrikken. Door mijn ziekte ben ik veel emotioneler geworden en heb dan ook even flink zitten huilen. Waarom moest dit nu weer gebeuren met mijn schoonzus.
Het heeft de hele dag door mijn hoofd gespookt en elke telefoontje doet je schrikken.
Kon niet wachten tot het avond was om mijn broer te bellen. Gelukkig had hij wat beter nieuws. Het gaat wat beter met mijn schoonzus, ze heeft 3 kleine hartinfarcten gehad, maar is is niets beschadigd. Omdat zij al jaren SLE ( een auto-immuunziekte) heeft wordt het waarschijnlijk daardoor veroorzaakt. Ze gaan dit nu verder onderzoeken.
Zo zie je maar een week met een lach en een traan.
Ben deze week druk bezig geweest om zoveel mogelijk mensen te benaderen om te stemmen voor ons goede doel, namelijk de SamenLoop te Tilburg. Het is belangrijk dat zoveel mogelijk mensen hierop stemmen, want de eerste 3 krijgen een bedrag van 5.000,00. En dat is natuurlijk weer een mooie bedrag om onderzoek naar kanker voor te doen. Ik heb nog niet iedereen benaderd, maar diegene die nog geen mail hebben gehad, je kunt stemmen op de volgende link : Klik enkel hierhttp://positief.dongenergy.nl/initiatieven/detail/samen-loop-voor-hoop-tegen-kanker/validatenom en STEM DUS STEM ALLEMAAL VOOR ONZE SAMENLOOP VOOR HOOP!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! en zendt deze link naar zoveel mogelijk vrienden en bekende hoe meer hoe beter.
Voor de mensen die al een mail hebben gehad maar nog niet gestemd, A.U.B. stemen help mij en mijn lotgenoten.
Afgelopen woensdag heb ik een bezoek aan de Arbo-arts gebracht. Het was een goed gesprek, en zijn advies was dezelfde als van mijn doktoren, eerst goed herstellen voor we de volgende fase ingaan.
Ik ben een erg grote fan van U2, vind ze na the Beatles de beste band die er is.
Nu was het vorig jaar eindelijk gelukt om kaartjes te kopen voor een concert in Brussel. Helaas gooide mijn ziekte roet in het eten en zijn mijn zoons in mijn plaats gegaan.
Dat ik er niet bij kon zijn deed mij erg veel pijn, maar het was niet anders.
Door mijn ziekte staan niet alleen Alméra en ik anders in het leven, maar ook mijn drie zoons.
De oudste, die al zes jaar een eigen bedrijf heeft, had nooit geen tijd om er even tussen uit te gaan. Hooguit een weekendje maar echt niet langer.
Opeens kwam hij enkele dagen geleden thuis dat hij in juni naar Miami wilden naar een concert van U2.
Mijn oren waren gelijk gespitst, had hij het over U2?
Na zelf ook wat op internet te hebben gekeken bleek dit toch wel ongeveer 14 uur vliegen. En omdat ik schrik heb om te vliegen is dat toch wel erg ver en lang.
Ben al wel korter afstanden, maximaal 3,5 uur, wezen vliegen maar dat is echt niet mijn ding.
Maar het is wel U2 waar de reis mede heen zou gaan.
Heb daar toch even over na moeten denken, en ben tot de slotsom gekomen dat als ik twee keer kanker kan overwinnen dat dit met mijn vliegangst ook maar moet lukken.
Ook mijn ander twee zonen wilden graag mee, dus we gaan met het gezinnetje naar Miami.
De kaartjes voor U2 zijn al besteld, nu nog de vliegreis en een hotel boeken. De zoons gaan 8 dagen, en Alméra en ik 17 dagen.
Mijn gezin stond er van te kijken dat ik ja zei. Maar na alles wat er gebeurt is heeft mij doen beseffen om overal van te genieten. Dus daarom op naar Miami, en de vliegreis? Och die doen we toch gewoon even.
Van op de grond uit Minderhout tot volgende week zondag.
Hoe verder de week vorderde nam de spanning toe. Had gehoopt dat dit langzaam beter zou worden. Maar nee dus. Woensdag naar de huisarts geweest om bloed te laten prikken. Hij heeft gelijk naar mijn keel gekeken, de schimmelinfectie was verdwenen. De uitslag van het bloed kon ik vrijdag op komen halen om deze maandag mee te nemen naar hetziekenhuis. Toen ik de uitslag kwam ophalen vertelde de huisarts dat de cholesterol licht was verhoogt maar het was niets om mij zorgen om te maken. De rest van de uitslag zouden ze in het ziekenhuis met mij bespreken vertelde hij. Nu heb ik al verschillende malen de uitslag van het bloed mee gehad. Vooral omdat er de uitslagen van de laatste vier onderzoeken op staan en de minimum en maximum waarde kon ik al wat dingen bekijken. Alles zag er goed uit behalve de gamma GT van mijn lever. Deze was nu voor de derde maand oprij veel te hoog, namelijk 800% hoger als de opgegeven maximale waarden. Dit zorgde bij mij toch wel voor enige onrust. De huisarts had 2 maanden geleden verteld dat dit normaal was na de operatie die ik heb ondergaan, maar dat dit iedere maand zou verbeteren. Helaas dus na drie maanden nog steeds veel te hoog. Ik kan je vertellen dat ik mij voor mijn gezin groot heb gehouden, maar van binnen was ik een vat vol onrust. Het leek dan ook dat de uren van het weekend geen zestig maar honderd twintig minuten duurden. Ben dus vandaag vol spanning, samen met Alméra, naar het ziekenhuis gegaan. Dr. Harlet vroeg hoe het ging en bekeek toen de bloedwaardes. Ik vertelde hem dat de hoge waarden van mijn leverfunctie mij erg ongerust maken. Hij vertelde ons toen dat dit echt niets was om mij zorgen om te maken. Gezien wat er allemaal met mijn lichaam is gebeurd is het volkomen begrijpelijk dat ik voor bepaalde functie van mijn lichaam andere waarden heb als een gezond iemand waar alles nog inzit. En gezien de tonnen antibiotica, zoals Dr. Harlet dat noemde, is er veel vernietigd en van slag in mijn lichaam. Dit zal nog vele maanden duren voor alles wat zich nog kan herstellen is hersteld. Gezien na alles wat er is gebeurt ben ik al een heel eind op weg, veel verder als dat alle artsen die bij mij betrokken zijn hadden verwacht. Door mijn wilskracht, maar vooral door de steun van mijn gezin heb ik veel hindernissen tegelijk genomen. Dus moet ik ook wat geduldiger zijn als het niet zo snel gaat als ik wil. Maar zoals Dr. Harlet zegt, tel de zegeningen die je nu al in korte tijd heb bereikt. Nadat hij mij verder had onderzocht kreeg ik toch een flinke dreun te verwerken. Harlet vertelde aan Alméra dat ik met zon buik vol littekens, waarvan enkele lelijke nooit meer in aanmerking zou komen om Mister World te worden. Dit kwam hard aan, weer een droom in duigen. Omdat ook mijn darmen nog geregeld van slag zijn heb ik nog een intern onderzoek gehad. Volgens Harlet zagen de darmen er best goed uit, maar hij heeft toch medicijnen meegegeven om de darmflora wat te helpen. Volgende week woensdag maken ze een scan van mijn buik, dit om te kijken hoe alles er na bijna vijf maanden van binnen uitziet. Dus ben toch wat geruster naar huis gegaan. Buiten de grote tegenvaller van het niet meer in aanmerking komen voor Mister World is alles toch goed. Hopelijk is de scan volgende week ook in orde.
Van uit een ontspannen Minderhout tot a.s. zondag.
Omdat Alméra een weekje vrij was hebben we allemaal leuke dingen gedaan.
We zijn wezen wandelen, hebben gefietst en geshopt en natuurlijk op zijn tijd een cafeetje bezocht.
Het was een week volop genieten. Een week zonder gaten en kuilen maar mooi asfalt.
Beide genieten we meer van elkaar, maar ook van de dagelijkse kleine dingen die op ons pad komen.
Natuurlijk heb wij ook wel onze moeilijke momenten. We maken ons daar minder druk om als vroeger, we kijken dan snel weer naar de mooie dingen.
Niet dat we probleempjes of tegenvallers uit de weggaan, maar we maken er veel minder een discussiepunt van.We nemen het zoals het is en proberen er de positieve dingen uit te halen.
Gisteren zijn we met onze vroegere overbuurvrouw en haar zoon, zijn vriendin en onze oudste zoon wezen uiteten. Alméra en onze Nicky hadden haar mee geholpen bij de verhuizing. Vandaar dit etentje om te bedanken.
Nadat we lekker gegeten hadden zijn we nog even de kroeg in gegaan. Iets wat we al jaren niet meer gedaan hadden. We voelden ons weer jong. Om 23.00 uur zijn we maar huis gegaan, mijn kaarsje was toen opgebrand.
Het was dus een mooie en gezellige week. Tot volgende week zondag.
Maandag moest Alméra voor haar werk naar een cursus die ging over doodgaan. Dat was op dit moment, na wat wij de laatste maanden hebben meegemaakt, niet het juiste moment voor haar. Toen ze thuis kwam liet ze haar emoties even de vrijloop. Heb haar natuurlijk daarbij ondersteund. We hebben samen even gepraat, waarna het slechte gevoel bij Alméra zakten. 's-Avonds zijn wij samen naar de vergadering van de SamenLoop te Tilburg geweest.
Heb hier medegedeeld dat mijn herstel en gezondheid nu op de eerste plaats komen en dat ik mij daarom terugtrek uit de organisatie. Natuurlijk ben ik altijd beschikbaar voor raad en advies. Alméra blijft zich wel inzetten voor de SamenLoop.
Ben deze week ook even op mijn werk geweest, weer alle laatste nieuwtjes van mijn collegas gehoord.
Gisteren ben ik met enkele Lotgenoten naar het Universiteitsziekenhuis in Leuven geweest. We waren uitgenodigd voor de nieuwjaarsreceptie van de afdeling kinderoncologie.
Als je daar rondloopt tussen al die kinderen die kanker hebben besef je dat er nog veel geld nodig is om kanker te bestrijden. Kleine en grote kinderen die nu al weten dat ze geen toekomst hebben, dat raakte mij erg diep. Je beseft dan weer dat ik toch maar geluk heb gehad. Want ondanks dat ik als kind kanker heb gehad heb ik toch al wel 59 gelukkige jaren mogen beleven. Je ziet dan weer hoe ongelijk het leven is, ook deze kinderen zouden nog jaren van het leven moeten genieten. Heidi, ook een lotgenoot, en ik hebben op het einde van de avond nog even gesproken met Ilse het hoofd van deze afdeling. Samen gaan we kijken of we via de Roparun geld kunnen krijgen om projecten te financieren zodat het leven van deze kinderen ook dragelijker wordt. Dat is toch wel iets waar ik graag wat energie in wil steken.
We mopperen wel eens als onze kinderen lastig zijn, niet hun best op school doen of aan het puberen zijn. Maar wees blij dat ze gezond zijn en nog een mooi leven voor zich hebben. Blijf hiervan genieten.
Geniet nog steeds na van mijn vakantie, maar onder vind dat ik mijn herstel kan vergelijken met de Belgische autowegen. Soms egaal, maar dikwijls ook onverwachte kuilen en gaten. Begin deze week kon ik plotseling niet meer slikken, zo zeer deed mijn keel. meteen naar de dokter die een keelontsteking constateerden. Ik kreeg gelijk een antibiotica/vitamine infuus .Ook kreeg ik nog een antibioticakuur mee naar huis. Na ongeveer 30 minuten zakte de pijn iets en ik kon weer behoorlijk slikken. Maar ondanks de medicijnen bleef de pijn op een constant niveau, dus er was geen verbetering. Dan maar weer terug naar de huisarts. Doordat de keel minder was opgezet als bij het eerste bezoek kan hij alles wat beter bekijken. De conclusie was dat ik geen keelontsteking had, maar een schimmelinfectie. De schimmelinfectie moet er al veel langer zitten, maar is nu in alle hevigheid losgebarsten. Dus weer andere medicijnen om deze infectie de bestrijden. Kreeg ook gelijk een brief mee voor de keel/neus/oorarts. Het blijkt namelijk dat deze infectie er al enkele weken zit en een knobbeltje in de luchtpijp kan hebben veroorzaakt. Daarom moet ik als de pijn niet binnen 5 a 6 dagen minsten 50% is gezakt een afspraak maken met de KNO-arts. Tijdens het laatste bezoek ook gevraagd waarom ik na 4 maanden nog steeds pijn in de buikstreek heb. Omdat er zoveel is weggehaald is er veel ruimte in mijn buik ontstaan. Hier schijnt nu wildvlees te groeien wat zich aan de buikwand hecht en daardoor voor irritatie zorg. Het zou geen kwaad kunnen, alleen is het mogelijk dat ik nog wel een maand of zes hier last van blijf hebben.. Maar we blijven positief, het zijn maar kleine probleempjes die ook weer overgaan. Daarom mijn vergelijking met de Belgische autowegen, soms gaat alles goed, maar plotseling blijkt er toch een gat te zijn waar je niet om heen kunt, en zo lang je maar de snelheid aanpast loop je de minste schade op.
Gisteren ochtend ben ik bij AV Gloria wezen koffie drinken. Het was een heerlijke ontspannen ochtend, met weer goede koffie van Jan. Hopelijk blijft hij dat nog lang bij de vereniging doen.
's-Avonds naar het 25 jarig jubileumfeest van de Tilburg Road Runners geweest. Het was een heerlijke avond, niet alleen omdat alles zo goed was verzorgt door de feestcommissie, maar vooral door de vele spontane reacties op mijn aanwezigheid. Ik kreeg zelfs opmerking dat ik straalden. Nu dat was ook wel zo, ik heb van de eerste tot de laatste minuut genoten. Wie had vier maanden geleden gedacht dat ik hier nog bij zou zijn. Het was een fantastische avond.
Was wel heel erg moe, en ben vandaag dan ook tot 11.30 uur in bed gebleven. Vanmiddag dan voor het eerst wezen fietsen, ben daar al die tijd bang voor geweest inverband met de schokken voor mijn buik. Natuurlijk voel ik de hobbels, maar het viel al met al mee, dus weer een stapje verder.
Dus ondanks de gaten en kuilen op mijn weg, mag ik niet klagen. We zijn nog steeds op de goede weg waarbij we af en toe de snelheid moeten aanpassen. Maar als het leven een egaal weg was hadden we toch niets meer om te klagen of te verbeteren.
Zoals ik vorige keer al melden zijn we op vakantie geweest. Heerlijk 8 dagen naar de Turkse Riviera. We hebben een prachtige vakantie gehad. Het was heerlijk weer, rond de 23 graden. Elke dag genieten in de zon. Lekker luieren en ons laten verwennen. Heel mooi hotel met een grote kamer en een balkon met uitzicht op zee. Het eten was heel lekker en erg gevarieerd. Ook door het personeel werd er goed voor ons gezorgd. Het was net of ze wisten dat we dit nodig hadden. Er was ook van alles te doen in en rond het hotel. Hebben veel op de boulevard langs de zee gewandeld. Ook hebben we ons laten verwennen in een Turks badhuis. eerst in de Haman, daarna werden we met schuim gewassen en werden de poriën van de huid door een speciale massage geopend. Dit alles gebeurden terwijl je op een warm stenen bed lag. Na wat uitrusten hebben we nog een Stone-massage gehad. En eerlijk waar dat was heerlijk. Ik werd er zelfs wat emotioneel van, omdat ik tijdens deze massage voor het eerst sinds 4 maanden geen pijn in mijn buikstreek voelden. Het is een verademing om te ontdekken hoe dit alles je zo kan ontspannen. Helaas is de pijn naderhand weer terug gekomen, maar daar valt mee te leven. Alméra heeft ook nog 2 ochtenden mee gedaan aan Chi-Long., wat ontspannings oefeningen. Ik zat dan in een luie stoel bij het zwembad te genieten. Omdat we toch ook iets wilden zien van de omgeving zijn we 1 dag met de bus weggeweest. We zijn naar Perge geweest waar een oude romeinse stad is opgegraven, daarna zijn we doorgereden naar Apendos waar een prachtig amfitheater staat wat nog geheel intact is.
Afgelopen vrijdagmiddag zijn we weer thuis aangekomen.
Het heeft ons beide heel goed gedaan deze 8 dagen, even in een andere omgeving samen leuke dingen beleven en genieten van elkaar. Vooral dat samen genieten heb ik als heel fijn ervaren.
Ook voor mijn mentale gesteldheid is het een goede week geweest. Heb alles al een wat betere plaats kunnen geven waardoor ik de negatieve gedachten om kan zetten naar positieve dingen.
Het is dus voor ons beide een week geweest waar we erg aan toe waren en die voor ons op het juiste moment is gekomen.
We hebben beide nieuwe en positieve energie opgedaan om het laatste stuk richting te finish rustig maar goed te gaan volbrengen. Het gevecht gaat door maar nadert zijn einde.
Ben er weer van overtuigd dat ik voor de volledige genezing kan gaan. Mis natuurlijk wel wat onderdelen in mijn lichaam, maar daar moet goed mee te leven zijn.
Als het jaar zo verder gaat als het is begonnen, hoor je mij niet klagen, dan gaan we weer een mooie toekomst te gemoed.
Groetjes uit het wat minder warme België en tot volgende zondag.
Lieve bloglezers wij wensen jullie allemaal een prachtig, mooi, sportief maar vooral een gezond 2011. Wil hierbij vele van jullie bedanken voor de erg lieve emails, smsjes en telefoontjes. Ik was echt ontroerd door de mooie wensen die ik van jullie kreeg, vooral betreffende gezondheid. Ook ons gezinnetje heeft het wat mindere jaar 2010 achter ons gelaten en we zijn vol goede moed in het nieuwe jaar gestapt. Blik vooruit en genieten van elke dag, dit wordt het jaar dat ik mijn gezondheid weer op peil ga brengen. Want geluk en gezondheid zijn voor geen enkel bedrag te koop. Laat je niet uit het veld slaan als het een keer niet zo gaat als je wilt. Maar probeer te genieten van kleine dingen. Een voorbeeld voor mij tijdens mijn strijd is Lance Armstrong. Hij overwon ook kanker en won daarna 7 keer de Tour de France. Nu ligt de lat voor mij niet zo hoog, maar als ik met een goede gezondheid weer iets aan sport kan doen ben ik een te vrede mens. Lance zijn uitspraak "pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd" heeft mij bij mijn strijd geholpen. En zo denk ik er nog steeds over. Opgeven is voor mij geen optie.
De afgelopen week dan ook weer hard gewerkt aan mijn gezondheid, maar ook daarbij genoten. We gaan de goed kant op, al is er nog een eindje te gaan. Maar zie dit met vertrouwen te gemoed, want eens een vechter altijd een vechter.
Ga vrijdag met Alméra een weekje op vakantie, even alles laten wat het is en een hoop nieuwe energie opdoen voor de laatste etappe richting de finish.
Dus jullie zullen een week langer op een vervolg moeten wachten. Zondag 16 januari zal ik melden hoe het geweest is.
Het was een drukke week. Veel gewandeld, en ook weer aan mijn conditie gewerkt. Het ging al weer iets beter, had achteraf minder last van spierpijn. Vrijdag was er op mijn werk een kerstviering, Omdat het 's-nachts wederom gesneeuwd had dacht ik een goed excuus te hebben om thuis te blijven. Want ik moet toegeven dat ik er zenuwachtig was om naar de kerstviering te gaan. Alméra opperde om dan haar auto te nemen, zij heeft namelijk wel winterbanden. Ze wilden namelijk dat ik toch even zou gaan. Ben toen toch maar met mijn eigen auto vertrokken. Ik moet zeggen was blij dat ik toch gegaan ben. Het was wel even emotioneel, maar het was ontzettend fijn om al mijn collega's weer te zien. Heb iedereen kunnen bedanken voor de steun en medeleven wat wij hebben mogen ontvangen. Eerste Kerstdag zijn we samen met de zoons uit eten gegaan. Op zo'n moment besef je pas dat nog geen drie maanden geleden wij niet konden voorstellen dat we nog gezamenlijk hier zouden zitten. Vandaag een wandeling van één uur met Alméra en onze hond gemaakt. Het was heerlijk door de sneeuw te lopen. Hebben net met de buurt een kerstborrel gehad. We waren met ongeveer 40 personen, er waren wat tentjes opgezet en vuurkorven aangestoken. Het gaf een echte kerstsfeer.
Voel nu wel dat ik echt moe ben, ga dan ook vlug mijn bedje opzoeken.
Wens iedereen een goede jaarwisseling. Wens jullie voor 2011 een mooi, sportief en vooral een jaar met goede gezondheid. Tot zondag.
Wat later als normaal, maar zit hier met mijn laptop in bed toch nog even wat voor de blog te schrijven.
Ben maandag weer naar de huisarts geweest omdat de jeuk wederom was teruggekeerd. Heb hier weer medicijnen voor gekregen. Ook verteld dat ik mentaal in een flinke dip zit. Na best een lang gesprek hebben we besloten om toch maar tijdelijk een lichte antidepressiva te aan gebruiken. Ik ben hier zelf normaal geen voorstander van, maar de huisarts heeft uitgelegd dat als het mentaal niet goed zit dit ook weer gevolgen kan hebben voor mijn fysieke gesteldheid en dat wil ik natuurlijk niet.
Ben maandag ook naar het Inloophuis Toon Hermans geweest, heb daar bijna 3 uur met 2 medewerkers zitten praten, er kwamen veel emoties los, maar voelde mij er achteraf goed bij. Dit gesprek heeft toch drie dagen een gunstig effect voor mijn mentale gesteldheid gehad. Dat betekend dus dat ik er nog wel enkele keren heen zal moeten gaan, maar dat geeft niet als het mij maar helpt.
Donderdag dan mijn eerste fysiofit uurtje gehad, en ik moet zeggen dat viel echt niet mee. Weet nu weer wat beginnen sporters meemaken, twee dagen lang hebben al mijn spieren zeer gedaan. Maar nu blijkt ook hoe goed het voor mij is dat dit onder begeleiding gebeurt. Bij het crosstrainer dacht ik dat ik wel sneller kon maar mijn hartslag straft dit gelijk af. Zo gauw mijn hartslag boven een, door de fysiotherapeut ingestelde, aantal slagen komt gaat de machine vertragen. Dit gebeurde ook bij de loopband. Ik liep met een snelheid van 6 km per uur, en na ongeveer 6 minuten werd mijn hartslag te hoog en remde de loopband af naar 4 km per uur. Als ik zelf een trainingsschema uit de kast had getrokken was ik veel harder gaan lopen, want als je 13 km per uur gewent bent te lopen is dit een slakkengangetje, en had ik veel meer afgebroken als opgebouwd. Dus ik kan wel eens eigenwijs zijn, maar geef toch toe dat ik blij ben dat ik de juiste keuze heb gemaakt. De keuze van tijd overal voor te nemen.
Zaterdagochtend ben ik samen met Alméra naar de chocoborrel van de Tilburg Road Runners geweest. Ik moet zeggen dat was erg emotioneel, want wie had drie maanden geleden verwacht dat ik daar nog naar toe zou kunnen. Ook het weerzien met zoveel hardloop vrienden deed wel iets met mij en ook met Alméra.
Had dit weekend ook nog even langs willen gaan bij de kerstmarkten waar de Lotgenoten Vlaanderen met een kraampje aanwezig waren, maar het weer liet dit helaas niet toe. Hoop wel dat het einde van de week iets beter wordt, want wil toch wel naar de kerstviering op mijn werk gaan.
Geniet nog lekker van de sneeuw, ik ga nu slapen. Tot zondag.
Het is een weekje geweest met ups en downs. Zoals ik vorige week al schreef gaat het fysiek nog steeds met kleine stapjes vooruit. Voel me lichamelijk dan ook prima. Mentaal gaat het op en neer. Het lijkt soms een achtbaan, eerst naar de top en dan weer de diepte in. Ga daarom de komende week naar het inloophuis Toon Hermans te Waalwijk. Ben hier al bijna 2 jaar ambassadeur van ( zie http://www.thhw.nl/Huis/Introductiefilm/WinnyKnippen.aspx ) en ga nu zelf hier hulp zoeken. Kan het niet zelf, maar ook niet samen met Alméra, oplossen. Zij is er ook te emotioneel bij betrokken om mij te helpen. Extern hulp zoeken is dan de oplossing.
Donderdag ben ik bij fysiofit geweest voor een intake. Heb eerst een onderzoek gehad, en daarna is er getest hoe mijn conditie op dit moment is. Na een best intensieve fietstest ging de fysiotherapeut de gegevens in de computer invoeren om daarna de uitslag aan mij te komen vertellen.
Na ongeveer een kleine 10 minuten kwam hij terug om mij de uitslag te tonen.
De uitslag zorgde ervoor dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Na 3 zware operaties, met daarbij vele tegenslagen tijdens het herstel, blijkt mijn conditie nog net aan de onderkant van REDELIJK te zijn.
Onverstelbaar hoe, 3 maanden nadat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen, mijn conditie al weer zo goed is aan het herstellen. Ik ben dan ook ontzettend blij naar huis gegaan.
Thuis aangekomen donderde ik van het hoogste punt van de achtbaan terug naar het diepste punt.
Alméra vertelde namelijk dat ze van mijn werk hadden gebeld. Een collega van mij die al 2 jaar aan het vechten was tegen kanker, was deze in de ochtend overleden.
Dit was voor mijn al kwakkelende mentale gesteldheid een forse dreun.
Heb die nacht ook totaal niet geslapen, allerlei gedachten hielden mij wakker.
Ik zou eigenlijk vrijdag naar ziekenhuis gaan om mijn maandelijkse inspuiting te krijgen. Heb dit afgezegd en ben naar mijn werk gegaan om het condoleanceregister te tekenen en om ook even met mijn collegaste praten. Had hier erg veel behoefte aan.
Zaterdag ben ik samen met leden van Lotgenoten Vlaanderen naar de bijeenkomst van de Roparun geweest. Het was fijn om daar weer vele Roparunners te zien. Wat me vooral streelde dat iedereen mij er zo goed vind uitzien.
Jullie merken dus, het was een week van blijdschap en trieste momenten.
Ben nog steeds ontzettend trots en blij dat ik nu al zover ben.
Het verval in het zwarte gat is iets wat ik wist, maar te veel van mij af heb gezet. Maar ik geloof, nee, ik ben er van overtuigd dat ik deze mentale dip ook weer te boven kom. Ben namelijk te veel een vechter om mij hierbij neer te leggen.
Heb mij namelijk nadat ik te horen kreeg dat ik kanker had voorgenomen om als overwinnaar uit de strijd te komen, fysiek maar ook mentaal.
Gaan ons weer voorbereiden op een weekje met sneeuw en schrijf volgende week zondag weer in mijn blog.
Mijn lichamelijke gezondheid is deze week weer met hele kleine stapjes vooruit gegaan. Heb samen met Alméra Sinterklaas inkopen kunnen doen.
Ben vandaag even naar de Enclave-cross in Baarle Nassau wezen kijken. Weer vele bekenden gezien en gesproken, dat doet weer goed.
We hebben samen met de zoons vandaag een beetje Sinterklaas gevierd. We hadden wat cadeaus voor hen gekocht en hebben daarna aan de gourmet gezeten. we hebben er heerlijk van zitten smullen. Al enige jaren doen we niets aan het Sinterklaasfeest, dus de zoons waren nu wel erg verrast. Vond het fijn om al die vrolijke gezichten te zien. Ook Alméra was verrast want ik had buiten haar om nog wat extra's voor de Alméra en de zoons gekocht.
Mijn geestelijke toestand is sinds deze week wat achteruit gegaan. Maak me druk als ik onbekende pijntjes voel. Als ik op bed lig komen geregeld de hallucinaties, die ik in het ziekenhuis heb gehad, weer naar boven. En ben op dit moment erg emotioneel. De tranen komen soms veel te snel. En natuurlijk weet ik dat ik veel verder ben als iedereen voor mogelijk had gehouden, en ook weet ik dat ik blij moet zijn dat ik nog leef. Dit houd ik mijzelf ook steeds voor, maar dat lukt niet altijd.
Donderdag heb ik een intake voor een herstelprogramma, samen met fysiotherapeuten gaan we werken aan mijn conditie. Het is belangrijk dat ik dit onder begeleiding doe zodat ik op een verantwoorden manier aan mijn herstel kan gaan werken.
Als mijn gedachten niet snel weer normaal worden zal ik ook daar hulp voor moeten gaan zoeken. Want een volledig herstel is niet mogelijk als mijn geest niet op orde is.
En dat is toch mijn streven, in 2011 weer volledig hersteld te zijn, weer deel te nemen aan de maatschappij, maar vooral ook samen met mijn gezin gelukkig te zijn.
Geniet nog van de pakjesavond en tot volgende week zondag.
De week begon rustig. Heerlijk af en toe gewandeld, het weer was er goed voor. Buiten de jeuk, die geregeld zijn kop op steekt, gaat het goed.
Zaterdag stond een bezoek aan de Efteling op het programma. Mijn werkgever ROC West-Brabant bestaan 5 jaar en daarom had het bestuur de Efteling afgehuurd. Ik wilde daar graag heen om misschien wat collega's te zien, maar ook om heerlijk met Alméra en de zoons te genieten. Ook zij hadden wel een onbezorgd uitje verdient. Zoals altijd kwam Alméra weer met een verstandige opmerking. Ik mocht gaan maar wel in een rolstoel. Dus maar een rolstoel besteld. Had toch soms twijfels of dit wel nodig was, maar moet toegeven zonder rolstoel had ik het niet gered. Dan waren Alméra en ik niet verder gekomen als het eerste restaurantje. Nu konden we heerlijk door het park wandelen, ik rustig zitten en Alméra maar duwen, maar ze deed dat graag. Heb gemerkt dat je vanuit de rolstoel de wereld toch heel anders ziet. Je kijkt altijd maar tegen de billen van de mensen voor je. Je zicht is ook veel beperkter. Als mensen je aanspreken moet je altijd omhoog kijken. Vooral oudere mensen willen nog wel een naar je kijken of dat ze het zielig vinden. Voor mij was het maar van 15.00 uur tot 21.00 uur, maar heb hierdoor wel geleerd anders tegen een rolstoeler aan te kijken. Het was voor mij een onvergetelijke dag. Weer met verschillende collega's en ex-collega's bijpraten. Ook heerlijk veel gegeten en gesnoept van veel lekkere dingen. Maar vooral genoten van het besef dat ik hierbij toch maar aanwezig kon zijn. Ook Alméra en de zoons hebben volop plezier gehad.
Vandaag ben ik 1 1/2 uurtje naar de Warandecross in Tilburg wezen kijken. Het was weer genieten tussen al die lopers. Heb 2 mooie wedstrijden gezien. Was bang dat het zien van de lopers weer voor kriebelingen zou gaan zorgen, maar het besef dat niemand, inclusief ik zelf, 2 maanden geleden nog had gedacht dat ik hier weer zou rond wandelen voerden de boventoon. Want laten we eerlijk zijn, ik heb het toch maar geflikt, ik loop dus ik leef. Wat heb je meer nodig om even innig te kunnen genieten.
Je snappen dus dat ik na 2 van deze dagen met mijn hoofd in de wolken vertoef. Mijn zaligmakend gevoel is niet onder woorden te brengen. Toen ik daarstraks op de weegschaal ging staan en er ook nog eens 1.9 kg was bij gekomen was alles compleet. Met een gewicht van 64,1 kg ben ik nog maar iets meer als 4 kg van mijn oude gewicht verwijderd.
Wat wil een mens nog meer.
Ga straks nog lekker verder dromen van deze week en schrijf jullie volgende week zondag weer.
