Wat was het een mooie week. Een week van vele mooie momenten.
Woensdagochtend ben ik voor het eerst sinds augustus vorig jaar weer gaan werken. Het is voorlopig nog op therapeutische basis, maar ik ben weer gestart.
Vele collega's heten me welkom en waren blij dat ik weer terug was. Helaas misten ik iemand van het management om mijn te verwelkomen, vond dat dit naar zo veel maanden toch wel had gemogen. Ga er maar vanuit dat ze het te druk hadden.
Het was fijn om niet op bezoek, maar als werknemer op school aanwezig te zijn. We hebben weer een stap voorwaarts gezet.
Donderdag kwam het verlossende bericht, Alméra en ik zijn beide ingeloot voor de 4-daagse van Nijmegen. Dit wordt weer een mooie uitdaging. Zie er echt naar uit, het zal zwaar worden maar we zijn intussen gewend om uitdagingen te overwinnen.
Zaterdag heb ik geholpen bij de afsluiting van de Start-To-Run. Het was weer een mooie gezicht om al die beginnende lopers na 6 weken een afstand van 2,4 of 4,2 km te zien lopen. Maar wat mij voor al goed deed was dat ze allemaal door willen gaan met hardlopen, en daar is
Start-To-Run toch voor bedoeld.
Vandaag, zondag was de dag waar ik al enkele weken naar had uitgekeken, ik wilden de 10 miles van Antwerpen gaan lopen.
Toen ik 's-morgens mijzelf stond te scheren sprongen de tranen in mijn ogen, wie had kunnen denken of vermoeden dat ik dit vandaag ging doen..
Ik was zo zenuwachtig als een klein kind.
Samen met Alméra op tijd naar Antwerpen gereden. Met 20 andere lopers van Lotgenoten Vlaanderen gingen we de 10 miles lopen.
Hebben daar heerlijk wat rond gewandeld. In het programmaboekje stond vermeld dat Kim Gevaert, zilveren medaille winnares op de olympische spelen, aanwezig zou zijn om een warming-up te verzorgen.
Ik had 2 andere lotgenoten overgehaald om Kim te gaan zoeken en vragen of ze in een shirt van Lotgenoten Vlaanderen met ons op de foto wilden.
We hadden geluk, al vrij snel hadden we haar gevonden, op mijn vraag of ze met ons op de foto wilden kwam een spontane ja. Ze wist. door het interview van 2 andere lotgenoten en mijn persoontje in de Gazet van Antwerpen, wie de lotgenoten Vlaanderen waren. Ze was dan ook vereerd dat wij haar gevraagd hadden.
Langzaam gingen we ons klaarmaken voor de loop. Met heel de groep naar het startvak, de bedoeling was dat we in 2 groepen zouden lopen, Een groep zou 11/12 km per uur gaan lopen en de groep waar ik mee liep wilden 8/9 km per uur lopen.
Al vrij snel naar de start viel onze groep uiteen, Alméra maar vooral ik hadden moeite met de snelle start en liepen al snel samen achteraan.
Na een paar km hadden we ons tempo gevonden en kwamen weer bij 2 ander lotgenoten. We zijn gevieren verder gegaan, maar door de adrenaline en emoties begon ik steeds sneller te lopen. Alméra gaf aan dat dit voor haar te snel was en zei dat ik maar door moest lopen.
Steeds beter kwam ik in mijn ritme en liep zo van de ene naar de andere lotgenoot. Ik liep op wolken. Voelden geen vermoeidheid, het was alleen maar euforie.
De laatste 3 km heb ik gelopen met tranen in mijn ogen, Het besef dat ik, na een slopende ziekte, dit nog kan/mag doen begon werkelijkheid te worden. Na de finish kwamen dan ook alle emoties vrij, ik misten op dat moment Alméra samen waren we dit gevecht aangegaan en nu stond ik hier alleen. Gelukkig kwamen er van alle kanten lotgenoten om mijn op te vangen. Langzaam drong het tot mijn door wat ik gepresteerd had.
Nam dan ook vol trots de medaille in ontvangst. Deze zal een speciaal plekje krijgen.
Heb hem nu nog steeds om want ik voel mij een echte winnaar.
Ga straks heerlijk slapen en geloof me ik zal nog dikwijls van deze dag genieten.

Al genietend ga ik nu afsluiten, tot volgende week.

17-04-2011 om 00:00 geschreven door Winy Knippen