|
Woensdag 11 augustus 2010
Enige tijd ging het al niet zo goed met mij. Maar omdat 49 jaar na constatering van kanker mijn maag is verwijderd, wijten ik het ongemak daar aan. Met lichaam reageerde wel meer anders als bij andere mensen. En ja dan reageer je van, niet zeuren komt wel weer goed.
Maar nu werden de pijntjes, echte pijnen. En dat is wel even vol te houden, maar na enige tijd komt toch het beseft dat er maar eens een dokter naar moet kijken. Nadat ik in het AZ Turnhout mijn maandelijkse injectie had gehaald en bij dokter Harlet was voor een nieuw voorschriftje, vertelde ik hem van mijn problemen. "Ik denk de galstenen" was zijn antwoord. "Je weet toch dat dit een neven effect is van de injecties?" "Morgen nuchter komen en dan laten we een echo maken."
Volgende dag terug voor echo en daar waren dan ook verschillende steentjes op te zien. Maar dokter Harlet wilde toch wat meer zekerheid voordat hij de galblaas wilde laten verwijderen. Dus een afspraak gemaakt voor een scan van de onder en boven buik op vrijdag 6 augustus.
Almera en ik waren dan wel op vakantie in Veere (Nederland) maar het was maar een uurtje rijden dus dat viel wel mee.
Die week vooraf gaande aan de scan werden de aanvallen alleen maar heftiger. Heb dan ook verschillende keren letterlijk van pijn over de grond gekropen.
Op de scan waren de stenen duidelijk te zien, maar ook was er iets van een ontsteking te zien. "Gelijk verwijderen" was het advies van dokter Harlet.
Hij belde zijn collega chirurg dokter Caluwe. Ik kon gelijk maandag 9 augustus geholpen worden. Er was wel een klein probleem. Normaal wordt de galblaas via een kijkoperatie verwijderd, maar omdat er bij mij door de verwijdering van de maag niet alles zit zoals bij iemand anders, kon het wel eens een volledige operatie worden. Bij kijkoperatie 3 dagen opname, bij volledige operatie 10 dagen opname.
Maandagochtend om 08.00 uur melde ik mij nuchter en wel voor het verwijderen van mijn galblaas.
Rond half twee werd ik opgehaald om naar de operatiekamer te gaan. daar stond dokter Caluwe mij op te wachten. Hij legde uit dat hij zou beginnen met een kijkoperatie, maar mocht dat niet lukken dan zou hij naast het al bestaande litteken de buikwand gaan opensnijden. Ik was zijn laatste patiënt die dag, zodat hij zonder stress kon werken.
Om 18.15 uur was ik terug op mijn kamer. Nog geen 15 minuten later stond dokter Caluwe al aan mijn bed met een potje vol galstenen.
Het had wat zweetdruppels gekost, maar het was toch met een kijkoperatie gelukt.
Ik had wel veel pijn, maar dat bleek normaal te zijn na deze ingreep. Dus als het bloed goed was mocht ik woensdag naar huis.
Woensdagochtend kwam dokter Caluwe vertellen dat hij om 12.00 uur zou terugkomen met de ontslagpapieren en dat ik dan om 13.30 uur naar huis zou kunnen.
En inderdaad op de afgesproken tijd was hij aanwezig. Hij had de papieren bij zich, en vertelde nog waar de komende weken op moest letten.
Hij gaf een hand en liep naar de patiënt die naast mij lag.
Zijn GSM ging af en hij voerden een best lang gesprek. Nam afscheid van zijn patiënt en liep langs mij bed en vertelde dat hij mij straks nog even wilde spreken. Na ongeveer 10 minuten kwam hij terug, ging op mijn bed zitten pakten mijn hand en vertelde dat hij slecht nieuws had. Hij had net een telefoontje gehad van de patholoog, ik heb galblaaskanker.
Mijn wereld storten in.
Aan andere lotgenoten weet ik altijd te vertellen dat je zoveel mogelijk vragen beantwoord moet krijgen, maar ik zat nu als een bokser K.O. tegen de touwen.
Ik had maar een brandende vraag. Waarom ik? Ik was toch al een keer een van die drie mensen geweest die kanker krijgen. Mijn beurt was toch voorbij? Ik draag toch al 49 jaar de ongemakken van de eerste keer mee? Is dat niet genoeg?
Mijn eerste tranen waren dan ook niet van verdriet, maar van woede. Woede omdat het mij weer moest overkomen.
Langzaam kwam alles weer terug en besefte ik dat jammeren geen zin had. Ik wilden antwoorden wat mijn kansen zijn, welke actie worden er ondernomen, wanneer wordt waarmee gestart?
Dokter Caluwe legde uit dat het een erg agressieve vorm van kanker is en dat er duidelijk mogelijkheden van uitzaaiingen zijn. Er moet dan ook een nieuwe operatie volgen waarbij een stuk van de lever en klieren daarom heen verwijderd zullen worden. Hij ging contact opnemen met zijn collega professor Cheyns om te kijken wanneer dit mogelijk is.
Ondertussen zat ik, dan weer jankend, dan weer vloekend, of met ongeloof op Almera te wachten.
Precies om 13.30 uur kwam ze aanzetten en vroeg waarom ik nog niet aangekleed was. Ik vroeg haar om op het bed plaats te nemen. Sloeg mijn arm om haar heen en vertelde het vreselijke nieuws. Het enigste wat zij bleef herhalen was, "dat kan toch niet, alles was toch goed? Je mocht toch naar huis?"
Samen zijn we toen naar het kamertje van de hoofdverpleger gegaan. We hebben daar samen flink gehuild en elkaar vol ongeloof aangekeken.
Hoe lang we daar hebben gezeten weet ik niet, maar ineens kwam bij mij het besef dat ik naar huis wilde. Weg uit dit ziekenhuis.
Ik wil mijn kinderen thuis zelf kunnen vertellen wat er nu aan de hand is.
Dus gingen we op zoek naar dokter Caluwe.
Deze vertelde ons dat hij professor Cheyns had gesproken en dat deze volgende week woensdag 18 augustus wil opereren.
Hij begreep dat ik niet langer wilde blijven, en gaf toestemming om tot dinsdag 16 augustus naar huis te gaan.
Het was nu tijd om mijn kinderen en familie op de hoogte te brengen.
11-08-2010 om 00:00
geschreven door Winy Knippen 
|
