|
Zat gisteren voor mijn blog, mar kreeg niets fatsoenlijks getypt.
Ik had veel moeite met mijn emoties.
Gisteren namelijk een telefoontje gehad van mijn chef, dat een leerling van mij was overleden..
Dat kwam hard aan. Voel nu ook dat er door mijn ziekte wat in mijn hoofd is gebeurt, want kan mijn emoties moeilijk onder controle houden.
Davey kwam 3 jaar geleden bij mij via de Schalm. Hij kreeg op woensdagochtend, samen met Sheda en Faysal ECDL lessen. (o.a. Word, Excel en PowerPoint.) Davey en Faysal zaten beide in een rolstoel, Sheda kon zich zonder hulpmiddelen voortbewegen.
Aan het einde van het schooljaar vroegen ze of ze op onze school een vervolg opleiding ICT mochten doen. Samen met hans hebben we toen gekeken wat voor hun de juiste weg was, en hebben toen besloten ze in niveau 1 (AKA) te laten instromen. Ze kwamen dan 1 dag per week bij mij voor hun ICT-lessen. Alle drie slaagden ze met glans en wilden ook allee drie naar niveau 2 doorstromen.
Omdat ze aangaven graag bij elkaar te blijven, en omdat ik ze al 2 jaar les had gegeven kwamen ze bij mijn in de klas.
Davey die het minst zelfstandig was, werd door zijn medeleerlingen op handen gedragen. Zelden hoefde hij iets te vragen, altijd stond er wel iemand klaar om hem te helpen.
Tijdens de eerste schoolweek bij vertelde Davey ook aan de klas dat hij de ziekte van Duchenne had. Dit is een spierziekte die progressief verloopt. Davey vertelde ook dat hij niet oud zou worden, omdat op een gegeven moment ook zijn hartspier zou worden aangetast.
Ondanks die wetenschap, was Davey de vrolijkheid zelf. Altijd opgewekt in de klas maar ook een fanatieke student. Door zijn handicap moest hij veel meer tijd en energie in zijn werkstukken steken, maar ze waren altijd op en top verzorgden.
Zonder enige discussie hebben we dan ook beslist om Davey dit schooljaar op stage te sturen.
Helaas heeft hij daar dus niet lang van kunnen genieten.
Na een kort ziekbed waarvan hij weer leek op te knappen , is Davey in de nacht rustig ingeslapen.
Wat is het leven dan wreed, een knaap van 19 jaar, die nog zoveel mooie dingen wilden doen wordt plotseling uit het leven weggerukt.
Ik heb Davey zien groeien, van verlegen niet pratende jongen naar en jongen die op een gegeven moment helen gesprekken met mij aanging. Zelfs zijn angst om voor een klas te spreken had hij overwonnen. Het was moeilijk voor hem maar hij deed het maar. De klas trakteerde hem dan ook op een staande ovatie. En dan was Davey, terecht, trots dat hij weer iets had overwonnen.
Davey genoot van elke dag.
En ik ben er van overtuigd dat zijn medeleerlingen van zijn doorzettingsvermogen maar ook van zijn positief ingesteld karakter veel hebben geleerd.
Dus wat praat ik dan over mijn ziekte als zo'n bericht je wordt medegedeeld.
Davey hopelijk heb je de rust gevonden, en ik zal je nooit vergeten.
05-11-2010 om 09:33
geschreven door Winy Knippen 
|
