Afgelopen woensdag ben ik op controle geweest bij de chirurg die er mede voor gezorgd heeft dat ik nog steeds deze blog kan invullen.
Het was een bezoek met 2 gedachten. Allereerst de controle hoe alles met mijn gezondheid is, en zo'n bezoek zorgt toch elke keer weer voor wat nervositeit. Maar tevens het afscheid, hij stopt per 1 april als chirurg in het ziekenhuis te Turnhout.
Met mijn gezondheid was alles goed, langzaam beginnen bloedwaarden, die veel te hoog waren, weer normalen waarden aan te nemen. De pijn die ik nog steeds in mijn buik voel, vooral rond de littekens, zijn normaal na deze 3 zware operaties. Hij vertelden dat ik daar toch nog enkele maanden last van kan hebben.
Dan het afscheid, als een arts je tijdens de 8 weken opname in het ziekenhuis zo intens en goed heeft behandeld gaat er een band groeien. En natuurlijk er komt een tijd dat de chirurg deze band doorsnijdt en zegt dat je volledig genezen wordt verklaart.
Maar ik ben nog niet volledig genezen en heb het gevoel dat ik nog niet toe was aan deze breuk.
Als je mij dit een jaar geleden had verteld had ik iedereen voor gek verklaart, maar heb nu ervaren dat een arts toch zo'n belangrijk deel van je leven kan worden dat het moeilijk lijkt om verder te gaan zonder zijn steun en kennis. Dit lijkt erg sentimenteel, maar kan dat even niet anders uitleggen. Natuurlijk zal zijn vervanger ook een goede en capabele arts zijn. Daar twijfel ik niet aan, maar ik denk dat ik daar nooit meer die band mee krijg.

Vandaag hebben we de buurtbewoners op visite gehad.
Tijdens mijn ziekenhuis opname hebben ze allemaal in de buurt klaar gestaan om Alméra te helpen en te ondersteunen.
Dit was voor Alméra geweldig, ze had af en toe een schouder om bij uit te huilen en haar verhaal kwijt te kunnen. Iedereen stond na elke ziekenhuisbezoek klaar om haar op te vangen.
Samen vonden we dan ook dat, nu het best goed met mij gaat, hen te bedanken door ze uit te nodigen voor een borreltje.
Het was erg gezellig en dankzij het mooie weer konden we het in onze tuin houden.
Was blij dat ik de mensen nu zelf kon bedanken voor wat ze gedaan hebben, en het blijkt maar weer eens dat er in tijd van nood nog voldoende mensen in je omgeving zijn om je te helpen.

Kan dus met een gerust hart gaan slapen. Tot volgende week.

27-03-2011 om 22:48 geschreven door Winy Knippen