Een tijdje geleden ben ik bij dr.Van Beeck geweest. De mri van mijn bekken zag er goed uit. De botoedeem steekt ze op de bestraling. Ik moet me er dus geen zorgen over maken.
De ct van mijn longen is ne lastige. Er zijn 2 nodules in te zien. Over eentje maken ze zich niet ongerust. Die zat er in juni ook en is niet gegroeid. De 2e weten ze niet goed. Die is van 3mm naar 5,5mm gegaan. Omdat deze gegroeid is weten ze niet zeker wat het is. Bij iemand zonder mijn achtergrond zouden ze zich niet meteen zorgen maken, maar in mijn geval weten ze het niet. Dat was natuurlijk niet wat je wil horen. Je hoopt steeds te horen dat ze niets hebben gezien. 😔 wat ze wel positief vonden was dat het niet het uitzicht had van een metastase, het zag er matglas uit. Dr. Van Beeck is dan echt heel lief, ze zat er zelf ook heel erg mee in. Ze zei meteen, ik wou dat ik ik je nieuws kon geven dat je champagne kon gaan drinken.
De volgende dag heeft ze de scans ook nog voorgelegd aan het MOC team. Die waren ook van mening dat we 3 maanden konden wachten tot de volgende scan, dat het niet het uitzicht heeft van een metastase. Maar ze kunnen geen garantie geven. Dr. Van Beeck heeft me dan meteen gebeld om te zeggen dat ik toch een klein glaasje champagne mocht drinken. ☺️
Vandaag ben ik bij vaatheelkunde geweest. Ik heb heel dringend nieuwe steunkousen nodig, mijn huidkleurige zijn echt versleten! Over een paar weken komt er een bandagiste en dan krijg ik er nieuwe. Deze gaan tot onder de knie zijn. Mich zijn reactie; Alé, nog sexyer 🙄! Ik denk dat ik heel veel broekkousen daarover zal dragen.
Bij de kine zijn we ondertussen nog wat andere oefeningen aan het doen. Oefeningen die voor gewone mensen zo normaal lijken, maar voor mij een strijd zijn. Maar nieuwe uitdagingen zijn belangrijk. Ons nieuw doel dat Ben gesteld heeft is traplopen zonder hulp. Ik verschoot er zelf van, maar eigenlijk gaat dit al best goed! Ik heb nog wel iets nodig om me vast te houden, maar geraak naar boven en achterwaarts naar beneden.
De nieuwe badkamer die meer aangepast zal zijn aan mij is gekozen. Ik wil geen echt aangepaste badkamer, maar wel een badkamer waar ik me volledig zelf in kan behelpen! Ik wil zelf in bad of de douche kunnen zonder Mich zijn hulp. Toch wil ik dat je dat niet ziet aan de badkamer. Het bad zal ingebouwd zijn en daarnaast een zitranden waar ik dan op kan gaan zitten om zo in het bad te schuiven. In de douche zal er een zitbank zijn waar ik op kan gaan zitten. Maar zo dat het ook voor mensen zonder handicap aangenaam is. Het ziet er niet uit als een aangepaste badkamer en toch is het wel. Ik zal zeer blij zijn als de werken voorbij zijn, want die weken zonder badkamer gaan niet zo tof voor mij zijn.
Van een gelukkig leven stap je plots in een nachtmerrie. Een nachtmerrie waar je ongewild zoveel mensen in meetrekt. Mijn lieve naasten die je plots veel verdriet bezorgd.
Een jaar geleden heb ik gezegd dat als ik de kans kreeg, ik de strijd ten volle zou aangaan.
En het is een hele strijd geweest!
Kapotgaan van de chemo, constant doodziek zijn. Hierdoor geen mama voor mijn kindjes kunnen zijn, plots nooit meer thuis zijn. Als je dan thuis bent, zien ze je doodziek.
Na de chemos krijg je van de artsen in België te horen dat ze niet kunnen opereren.
De tumor is te groot.
Ze kunnen enkel nog bestralen. Het komt er op neer dat ik nog 1 tot 2 jaar krijg.
Terwijl Mich, mijn bulldog constant naast mijn ziektebed heeft gezeten, mijn mama Monique Vertongen heel de tijd voor onze prachtige kindjes heeft gezorgd, is mijn broer Olivier Janssens mijn 2de bulldog geworden die zich heeft vastgebeten in opzoekwerk. Hij heeft in december een arts gevonden in Duitsland die wel mee de strijd wou aangaan. 8 Januari heeft die me geopereerd. Half mijn bekken en heiligbeen zijn verwijderd. Daarbij ook zenuwen weggenomen en spieren verlegd.
De chirurg heeft me op voorhand gezegd dat ik voor altijd in een rolstoel zou terechtkomen. Maar hij geloofde er in dat ik voor korte afstandjes terug zou kunnen leren wandelen.
Als hij er in gelooft, dan moet ik dat waar maken! Voor revalidatie heb ik gekozen van thuis uit te revalideren en een geweldige kinesist gevonden. Zonder mijn kine Ben Arnouts (revalidatie Moveo Sano) zou ik niet staan waar ik nu in mijn revalidatie sta.
1 jaar na de diagnose, 9 maanden na de operatie stap ik terug rond.
Er staat nog een hele klus voor de boeg, maar ook hier gaan we ervoor!
Dank aan jullie voor al de steun die ik gekregen heb! 😘
Nu is het echt wel lang geleden dat ik iets geschreven heb. Ik moet al gaan nadenken wat er in tussentijd allemaal gebeurd is.
De lymfoscintigrafie die ik heb laten doen was voor levenslange kine te krijgen. Dit is afgekeurd.. Mijn lymfen werken voor die terugbetaling te krijgen nog 'te goed'. Als ik geen schoenen draag of ik zit te lang met mijn been naar beneden heb ik zeer snel een gezwollen voet, maar blijkbaar niet 'erg' genoeg. Dan was er ook nog de terugbetaling van mijn operatie in Duitsland. Voor men de operatie in Duitsland wou inplannen en uitvoeren moesten wij eerst al een aanbetaling doen. Dit ging over best veel geld. Normaal gezien als je een behandeling in het buitenland laat doen moet je dat eerst aan het riziv aanvragen. Bij mij was de tijd er niet om dit allemaal aan te vragen en dan op het akkoord van het riziv te wachten. Als ze daarop hadden moeten wachten, was er veel kans geweest dat de tumor weer gegroeid was en dan was hij niet meer operabel. Doordat de tumor in mijn heiligbeen net tot op de helft zat, ging het nog om te opereren en de helft van mijn heiligbeen mee weg te nemen. Maar als hij over de helft zou gegroeid zijn, kon de chirurg niet meer opereren. Wij hebben dus niet op dit akkoord gewacht. Daarbij, als ik eerlijk ben, ik was op dat moment zo ziek van de chemo dat ik totaal niet aan papierwerk dacht! Je bent echt wel met andere dingen bezig op dat moment. Dus.. hebben wij na mijn operatie pas de aanvraag ingediend. Nu is die ook afgekeurd omdat ik het na mijn operatie heb ingediend! Het is niet dat ik naar het buitenland ben gegaan voor een cosmetische operatie te gaan laten uitvoeren, he! Het gaat hier om een levensreddende operatie en dit dan gewoon afkeuren omdat het nadien ingediend is. Als ze het dossier even nakijken weten ze toch voldoende. Er zit trouwens een papier bij van mijn oncoloog dat we niet konden wachten met de operatie en dat ze in het buitenland diende te gebeuren. Hier zijn we totaal niet mee akkoord en zijn hier tegen in beroep aan het gaan met advocaat. Echt de werking in België met hun terugbetalingen, ne dikke 🖕 naar het riziv!
Tijdens de grote vakantie zijn we met het hele 'coronagedoe' niet op reis gegaan. De laatste week had ik echt het gevoel dat we nog iets moesten gaan. Ik voelde me er echt slecht bij dat we niets van uitstappen hadden gedaan. We zijn dan toch nog naar Bobbejaanland gegaan. Dit deed zo'n deugd. Gewoon nog eens buiten komen, weg van huis. Het was er heel rustig. Ik heb er zelf echt van genoten de kinderen zo te zien genieten. Het voordeel van een gehandicaptenkaart is natuurlijk dat we via een andere ingang binnen mogen en we amper wachttijden hebben. Dit vonden de kinderen natuurlijk geweldig! Ze mogen ook wel de kleine positieve dingetjes meepikken van hun mama dat plots in een rolstoel zit. Als je daarover nadenkt is dat toch bizar hoe snel kinderen zich aanpassen. Dit hebben daar nooit moeilijk om gedaan. Ze durven wel eens vragen hoe ik me daar bij voel of ik het lastig vind etc. Maar zelf hebben die er echt nog nooit over geklaagd.
Ondertussen ga ik al een goei maand 2 keer per dag een uur naar de kine. Dit gaat heel goed. Sinds vorige week heb ik wel veel last van een spier achter in mijn bovenbeen. Dit komt ook omdat ik ze tegenwoordig meer begin te gebruiken. Ik hoop wel dat die spier zich er snel aan aanpast, want het doet geen deugd. Begin deze maand zijn we gaan uit eten met mijn kine en zijn echtgenote. Dit gingen we doen als ik het doel bereikte om zelf zonder hulp van mijn auto naar de praktijk te wandelen. Dit lukt me ondertussen vrij goed! Ik zou het nog niet riskeren als er niemand naast me loopt. Ik durf mijn evenwicht nog wel eens te verliezen. Nu moeten we terug een volgend doel stellen! Ik weet nog niet welk..
Vorige week heb ik terug een Mri van mijn bekken gekregen en volgende week een ct-scan van mijn longen. Nadien moet ik bij dr. Van Beeck komen. De mei zag er precies wel in orde uit enkel heb ik botoedeem. Ik ben benieuwd wat de arts daarover gaat zeggen.
Deze week is het een jaar geleden dat ik te horen heb gekregen dat ik kanker had. Ik merk toch aan mezelf dat ik dit emotioneel een moeilijker moment ga vinden. De kinderen ware gisteren in de wagen nog aan het vertellen dat ze zich nog goed konden herinneren dat we het hen vertelde. Ze konden het echt nog beschrijven dat er chipjes op tafel stonden en dat we hen toen zeiden dat we hen iets moesten vertellen etc. Toen kon ik het toch ook niet droog houden. Ik blijf dat een zeer pijnlijk iets vinden om eraan te denken.
Weer even geleden dat ik iets geschreven heb. Doordat ik nu minder onderzoeken heb, heb ik niet altijd de inspiratie iets te schrijven.
Van de brandwonde is er amper nog iets te zien. Een lichte kleurverschil, maar dat is het. Eigenlijk is dat toch super hoe je lichaam kan herstellen.
Het litteken is voor zo groot te zijn ook heel mooi. Aan de zijkant van mijn lichaam is het wat meer naar binnen getrokken maar vooraan en achteraan op mijn rug is het heel mooi. Mijn linkerbovenbil is wat dikker dan de andere kant door het verleggen van de spieren en mijn buik is slapper geworden. Hopelijk krijgen we dat terug wat beter met de oefeningen. Natuurlijk is dat niet het belangrijkste na alles.
Onze Matteo is de 26e 12 jaar geworden! We hebben hem een nieuwe fiets gegeven. Normaal gezien zouden we dat met het alternatief communiefeest gegeven, want hij wou zijn plechtige communie niet doen. Olivia wou haar eerste communie ook niet doen. Vandaar dat we hen hadden beloofd dat ze dan een soort van lentefeest kregen. Dit is spijtig genoeg nog niet kunnen doorgaan met al de coronaregels. Hij had wel een nieuwe fiets nodig voor op 1 september naar school te kunnen fietsen.
De eerste lockdown deed ons zo goed, even met ons 6 terug op onze positieven komen. Enkel met ons tijd doorbrengen, bijbabbelen.
Nu heb ik het er toch moeilijk mee. Ik vind het zo jammer dat geen van onze reizen door is kunnen gaan. We geen pretparken hebben kunnen doen. Mich heeft voor het eerst zo lang vakantie. We hadden nu eens de tijd om alles te doen en gaat het niet. Ik denk dat ik het er vooral moeilijk mee heb omdat we de kinderen zoveel hadden beloofd. Dat we deze vakantie zoveel samen gingen doen. We wilden hen eens zo goed verwennen na alles wat ze mee hebben moeten maken en nu hebben we die belofte niet waar kunnen maken.
Ik besef ook wel dat we het goed hebben. Een zalige tuin, zwembad etc.
Maar in de vakantie heb je dan zin om wat vrienden uit te nodigen. Ik mis wel het sociaal contact nu we terug in een bubbel van 5 moeten blijven. Soms is het dan ook heel moeilijk om tegen mensen te zeggen dat we nu niet kunnen afspreken. Ik zal zo blij zijn als we uit de Coronaperiode zijn! Ik ben het zo beu! Net zoals zoveel mensen.. Misschien zijn we wel heel streng voor onszelf. We zouden natuurlijk wel naar een pretpark kunnen gaan, maar toch vinden we dat beangstigend om te doen.
Ik hoop gewoon dat de kinderen toch een leuke vakantie hebben, want dat verdienen ze!
Ik ga nog steeds dagelijks naar de kine. De ene dag 1u, de andere 1,5u. Ben, de kine is sinds deze week terug uit vakantie. Hij heeft 2 weken vakantie gehad. Tijdens zijn verlof ben ik bij een van zijn collegas geweest. Ook goed, maar zijn handen heb ik toch gemist. 😂 Hij kent mijn lichaam ondertussen zo goed dat hij steeds weet waar te drukken om mijn spieren terug te ontspannen. Dat is tijdens mijn oefeningen toch een verschil als de spieren gespannen staan of niet.
We kunnen tijdens de kine sessies ook nog steeds goed lachen en babbelen, waardoor het ook steeds fijn is om te gaan. De tijd daar is ook steeds snel voorbij.
De oefeningen die we nu doen zijn vooral om mijn houding terug recht te krijgen en de durf te hebben om 100% op mijn linkerbeen te gaan staan. Ze hebben daar zo voetplaten waar ik dan op moet gaan staan, die zijn dan gelinkt aan een iPad. Ik sta dan er beide benen op de 2 platen en die registreert hoeveel procent je op je benen staat. Er is dan een spelletje met een bijtje en afhankelijk hoe hard ik met welk been druk gaat het bijtje naar links of rechts. Zo moet ik met het bijtje dan al de bloemetjes proberen te pakken.
Vandaag ben ik voor het eerst zonder krukken van de auto naar de praktijk gestapt. Natuurlijk liep Ben naast mij, om me tegen te houden als ik bijna val. En dat is nog wel nodig! 😂 Maar het is toch weer een stap! Natuurlijk stap ik nog niet zo vlot, zoals jullie.. het zijn nog kleine pasjes en kramikkelig, maar we komen er wel! Soms zie ik oudere mensen achter hun rollator over het straat lopen en dan denk ik steeds, damn, die lopen er zo vlot mee! 😄
Dan weet ik mezelf meteen weer een doel te stellen. 😂 Ben komt soms ook mee in het zwembad om me daar oefeningen aan te leren. In het zwembad zijn die oefeningen best moeilijk! Mijn been heeft heel erg de neiging te gaan zweven in het water, dus moet ik echt mijn best doen het te strekken.
Vanaf volgende week gaan we naar 2 trainingen per dag gaan. Telkens een training van 1u, dus 2u per dag. Dit zal best intensief zijn. Hopelijk boek ik dan nog meer vooruitgang!
Vorige week heb ik een lymfoscintigrafie moeten laten doen. Dit is om te meten hoe goed de lymfe in mijn been nog werken. Eigenlijk is dit onderzoek in de hoop levenslange kine te krijgen. Nu heb ik maar 60 beurten gekregen met terugbetaling. In mijn geval is dat natuurlijk heel snel op.
Bij een lymfoscintigrafie spuiten ze eerst een radioactieve stof tussen je eerst 2 tenen. Dan moet je een uur onder een toestel stilliggen. Ik denk dat dat dan een aantal fotos neemt. Na dat uur moet je normaal een uurtje gaan wandelen.. wel moeilijk in mijn geval. Ik moest dan regelmatig rechtstaan uit mijn rolstoel en gaan zitten. Na dat uur moet je weer voor een 10min onder het toestel en is het onderzoek afgelopen. Nu afwachten of ik terugbetaling krijg of niet..
We gaan maar eens terug van het zonnetje genieten!! 😘
Net bij de oncoloog buiten, alles is in orde!! Op de pet-scan geen tumoren te zien.
Vanaf nu zal er 3 maandelijks een mri van de bekken, ct-scan van de longen en halfjaarlijks een pet-scan gebeuren.
Momenteel ben ik kankervrij maar genezen verklaren doen ze pas na 5 jaar.
Zoals een van de artsen eens zei, het kankerspook zal altijd in de kamer zitten.
Ik heb hem ook gevraagd of ik mijn regels nog ga terug krijgen of ik ineens in de menopauze ben gegaan. Door de hele zware chemo die ik heb gehad is er wel veel kans dat ik ineens in mijn menopauze ben gegaan en de vapeurs die ik heel regelmatig heb, is natuurlijk wel een symptoom. Hiervoor gaat hij een afspraak bij de gynaecoloog regelen, omdat ik eigenlijk nog te jong ben voor de menopauze en naar het botweefsel dat dan begint af te takelen wil hij toch liefst dat het met de gyn besproken wordt. Eventueel zal ik dan iets van extra vitamines of calcium moeten bijnemen.
Vanochtend vroeg ben ik nog naar de kine geweest. Die vertrekt nu op reis. Volgende week zal ik dan naar een collega van hem gaan, die me deze week ook al mee opgevolgd heeft. Maar ik ga mijn vaste kine toch missen. Ondertussen heb je al een band opgebouwd en heb je een bepaald vertrouwen in hem met de oefeningen enz.
Hopen dat het zonneke hier in ons land snel wat meer begint te schijnen, dat we weer buiten kunnen genieten. (En ik mijn oefeningen in het zwembad kan hervatten!)
Het is weer even geleden dat ik iets geschreven heb.
Op dit moment lig ik in een klein kamertje in het Uza. Ik heb vandaag een pet-scan en vrijdag moet ik bij de oncoloog komen. Het gaat weer spannend afwachten zijn. De zenuwen vallen nu nog mee, maar ik denk dat die vooral komen na de scan.
Ik kan me nog zo hard de vorige pet-scan voorstellen. Ik denk dat die begin december was. Dat was de scan die ging uitmaken of dr. Streitburger zou opereren. Als er uitzaaiingen waren, ging de operatie niet door. Het beeld van Mich en mij wachtend op het resultaat, zal ik nooit vergeten. We zaten aan de keukentafel, kindjes waren al klaar en weg van de tafel. De spanning die er hing, hoe we elkaar aankeken. De angst die we hadden. Dat is een moment dat ik nooit meer vergeet. En dan kwam het nieuws dat er geen uitzaaiingen waren en de operatie kon doorgaan. Dan komen de tranen van opluchting.
Ze zijn eerst met een baxter begonnen en een half uur geleden zijn ze een plasmiddel en de nucleaire stof komen toedienen. Nadien mag je 30min niets doen, niet lezen, niet op je gsm etc. Enkel rusten. Door het plasmiddel moet je regelmatig naar het toilet. Maar ze hebben daar geen toiletten voor gehandicapten. Het toiletje is te klein om met de rolstoel in te gaan. Ze hebben dan een stoel met een bedpan in het kamertje bij gezet zodat ik daar op de pan kon gaan. Na het half uur niets doen heb ik nog een kwartiertje moeten wachten en mocht ik onder de scan.
Ik ben nog steeds op mijn rolstoel aan het wachten. Ook op de goedkeuring of ik een deel van mijn rolstoel terugbetaald krijg.
Onze Matteo is het begin van de vakantie met mijn nicht mee naar Dordogne vertrokken. Terwijl hij daar zat hebben we heel zijn kamer veranderd. Een transformatie naar een tienerkamer. Het was er het perfecte weer voor. Dit gaf zo veel voldoening om te doen. Ook al zijn er dan dingen die ik niet meer kan, met Mich vorm ik een goed team. 😄
Het was zo leuk zijn snoet te zien toen hij zijn kamer binnen kwam. Voor zon momenten doe je toch alles.
1 juli was onze huwelijksverjaardag. 14 jaar getrouwd en ik ben nog steeds stapelgek van hem. Zonder hem had ik dit alles niet aan gekund.
Vrijdag terug een update na het gesprek met de oncoloog.
Nu genieten van het zonneke en proberen wat te ontspannen! 😘
Vorige week maandag was duidelijk de piek van mijn brandwonde! Ik deed 's avonds mijn kleding uit om het te laten insmeren, maar Mich verschoot heel hard. Het zag donkerpaars, straalde een geweldige hitte uit, op bepaalde plaatsen was de huid ook losgekomen. Ik moest van hem de volgende ochtend meteen naar de huisarts bellen. Ik heb die avond nog wel een hulplijn ingeroepen, een mama op school die jaren bij het brandwondencentrum heeft gewerkt. Zij heeft ook tips meegegeven. Die ochtend ben ik naar de huisarts gegaan, ik heb nog een andere creme gekregen. Sindsdien was er precies de ommekeer. Het straalde nog veel warmte uit, maar toch wat minder. De pijn is de dagen nadien ook beginnen afnemen. Ondertussen is de verbrande huid er in velletjes aan het afkomen en daaronder zit mooie roze huid. We zijn op goede weg! 😄
Ik heb vorige week de laatste stukjes van mijn chemonagels kunnen wegknippen aan mijn handen. De nagels van mijn handen zijn nooit zwak geworden, maar er zijn wel 'chemoribbeltjes' ingekomen. Dat zijn witte lijntjes, zoals precies op een harstslagmeter. Die zijn dus een half jaar na mijn laatste chemo eruit! De teennagels van mijn slecht been zien er nog verschrikkelijk uit. Ik doe er steeds producten van dermatologie op, maar die genezen heel slecht. Naar de Somer toe niet zo leuk. Ik zou toch wel graag een sandaal dragen. Ik zou ze kunnen lakken, maar dat gaat het genezingsproces niet helpen..
Donderdag ben ik bij fysische geneeskunde geweest. Er was een arts en een ergotherapeute. Zij moeten dan papieren invullen en naargelang de getallen die ze invullen heb ik al dan niet recht op een actieve rolstoel. Had ik geluk dat die ergotherapeute erbij zat! Die heeft bijna iedere keer aan de arts moeten zeggen welk cijfer en de conclusie moeten dicteren en veranderen waar nodig. Als je dan nadien denkt wie het meest betaald zal worden van de twee.. Ik heb er in ieder geval wel geloof in dat ik de terugbetaling zal krijgen.
Vorig weekend is mijn schoonzus voor het eerst even bij ons in de tuin geweest. Onze bubbel is tot nu toe heel beperkt geweest tot mijn mama, mijn broer en zijn dochtertje. Omdat ze tuin en binnenhuisarchitecte is, waren we vooral over de tuin en planten aan het praten. Zeker omdat we haar raad wat nodig hebben voor de heraanleg van onze tuin. Nadien stuurde ze me een lief berichtje dat ze zich nogal lastig voelde dat ze niet echt gevraagd had hoe het met me ging.. (hoewel ik dat zeker niet erg vond, want het was zo leuk om gewoon nog eens over iets anders te praten. Zeker over de tuin en planten, iets wat ik heel fijn vind.) In het berichtje vroeg ze me ook hoe het nu echt met me gaat. Of ik het allemaal wat kan aanvaarden. Dat zet je toch weer even aan het denken. Als mensen vragen hoe het gaat, zeg je eigenlijk al automatisch goed.. Meestal voel ik me ook heel goed, maar af en toe komt er dan dat breekpuntje.. Vroeger was ik niet zo een emotioneel iemand en dat is wel veranderd. Vorig weekend kwam ik met Mich uit de douche (zelfstandig gaat dat nog niet), ik zag een blik van mezelf in de spiegel en plots kwamen de tranen. Uit het niets.. Niet dat ik dan wil huilen, maar het komt plots op. Al een geluk heb ik Mich dan die me meteen troost. Hij zegt dat ik mezelf soms te hard rem om te durven huilen. Maar dat is dan omdat ik dan denk, ik mag al blij zijn dat ik nog leef, ik moet niet zitten huilen.
Qua aanvaarding.. ik denk dat ik het allemaal best wel goed aanvaard. Natuurlijk is het niet meer volledig zelfstandig zijn niet leuk! Ik vloek daar zeker en vast wel eens op. Het zijn vooral pijnlijke momenten als ik dingen zie die ik wil doen, maar wat niet meer kan. Ik werkte heel graag mee in de tuin, ook graag de zwaardere dingen zoals klieven. Als ik dan de stapel stronken in de tuin zie liggen wil ik daar zo graag aan beginnen.. maar dat kan dus niet meer. Ik doe echt chapeau voor mijn schoonouders die het al zo lang vanuit hun rolstoel doen. Ik kan veel van hen leren. Maar ik moet blij zijn met wat ik kan! Natuurlijk mis ik mijn oude 'ik'. Vooral als ik dan foto's van voor de kanker terug zie.
Dit weekend zijn we voor het eerst zelf op visite geweest bij vrienden in hun tuin. Die hebben ons lekker verwend met hapjes en een lekker BBQ. De kinderen hebben zalig goed samen gespeeld. Het was echt terug eens genieten om met een vriendin bij te babbelen.
Zondag zijn we voor het eerst terug bij mijn schoonouders geweest. Ook dat was zeer fijn om terug samen te zijn. Weer genoten!
Gisteren heb ik de 3-maandelijkse controle Mri van mijn bekken gehad en vandaag ct-scan van mijn longen. De dokter moet me nog met de uitslag bellen, maar ik heb de beelden zelf al kunnen bekijken en het verslag van de radioloog dat erbij stond kunnen lezen. Wat ik er uit kan afleiden is dat alles in orde is! Dat is toch ook weer een grote opluchting. In juli dan nog de pet-scan.
Ik denk dat ik zowat alles gezegd heb van de laatste week, hopelijk ben ik niets vergeten. ☺️
Een weekje verder.. mijn Rug is zeer pInklink geworden. Er zijn een aantal plaatsen die heel pijnlijk zijn. Natuurlijk een punt waar ik steeds op zit en een punt waar ik steeds op lig. Juist de 2 dingen die ik kan, liggen of zitten. Ik smeer volop crèmes en we zijn ook siliconenvellen gaan halen om erop te kleven. Deze gebruiken ze normaal bij littekens, maar zouden bij brandwonden ook helpen. Laat ons hopen dat het niet erger wordt, de bestraling zou nu nog een week doorwerken. Vanaf dan zou het moeten beteren. 🤞
Vorig weekend was het zon mooi weer! We hebben kunnen genieten aan het zwembad. Mijn kine is ook langsgekomen om oefeningen in het water te doen. Dat het zonneke maar snel terugkomt! Dan kan ik verder trainen in het water.
Maandag starten al de kindjes terug op school. Ons Valentina telkens halve dagen en de 3 oudsten een halve week. Het zal wennen zijn zonder hen thuis.
Donderdag moet ik naar fysische geneeskunde en zij gaan bepalen of ik recht heb op een deel terugbetaling van een rolstoel. Ben eens benieuwd! Ik hou jullie op de hoogte.
Gisteren was mijn laatste bestraling!!! 🎉 Het werd echt tijd.. Iedere keer iemand me vroeg of ik al last had van bijwerkingen zei ik steeds, niet echt maar hout vasthouden! Ik ging er steeds vanuit.. het kan nog komen. Deze maandag, laatste week bestraling, vraagt Ben mijn kine of ik nu nog schrik heb voor bijwerkingen. Dit was de eerste keer dat ik zei, nu zal het niet meer, hé! Maandagnacht lijkt het alsof er ter hoogte van mijn rug kruimeltjes in bed liggen waar ik heel de tijd in lig. Dinsdag doe ik mijn kleren uit en Mich zegt me, wat is dat? Heel mijn onderrug verbrand. Deze verbranding ziet er wel anders uit dan in de zon te verbranden. Iedere porie is donker geworden en een hele verkleuring van de huid. Op de bestraling heb ik dan meteen flamigel gekregen. Deze moet ik meermaals opsmeren. Een vriendin is ook cicaplast gaan halen dat ik tussendoor opsmeer en gisterenavond heeft Mich er een goede laag van de blauwe niveapot opgesmeerd. Deze heb ik vannacht nog een paar keer bijgesmeerd als ik van de pijn wakker werd. Ik heb het sinds dinsdag, maar de dagen nadien is er natuurlijk nog verder op bestraald. De bestraling werkt nog een 2 weken door, dus het kan nog erger worden. De bestralingsdokter heeft al een voorschrift meegegeven moesten het open wonden worden.
In ieder geval.. ik ben superblij dat het voorbij is! Nu worden mijn dagen terug iets rustiger. Niet meer van bestraling naar kine. Gewoon enkel de kine en dit doe ik graag.
Gisteren na mijn laatste bestraling ben ik voor het eerst in ons zwembad mogen gaan! Nog niet te lang, omdat ik voorzichtig moet zijn met de verbrande huid. Omdat we geen chloorbad hebben, mocht het van de arts.
Het is de bedoeling dat binnenkort een deel van de revalidatie in het zwembad zal doorgaan.
Dit weekend volop genieten van het zonneke (vanonder de parasol)! Met een nieuwe alcoholvrije gin tonic die ik van onze buren heb gekregen. 😄
Nog 5 bestralingen te gaan!! Nu kan ik echt beginnen aftellen, 1 week.. Een week te veel, maar we moeten erdoor. Na de laatste bestraling moet ik bij een arts komen. Ik hoop dat mijn huid en litteken er goed genoeg uit ziet om terug in het zwembad te mogen. Dat heb ik met het mooie weer toch al erg gemist. Als het mag, kan ik ook met de kine oefeningen in het water beginnen.
Vorig weekend heb ik me op de grond aan een plantendeel gezet om onkruid te wieden. Dan voel je zo goed dat je beperkter bent in je bewegingen en goed wetende dat ik dit de volgende dagen in mijn spieren zou voelen.. toch gaf me dit zo veel voldoening! Terug in de tuin werken. Spijtig genoeg niet het zwaardere werk, maar als je nadien dan naar het opgekuist perk kijkt ben je zo blij!
Donderdag was het prachtig weer. Zo sonde voor de communicanten! Wij moesten zelf normaal ook naar een communiefeest, daar keek ik zo hard naar uit. Terug de vrienden zien, andere mensen leren kennen, kinderen die terug samen kunnen spelen. Zo spijtig dat dit niet door is kunnen gaan. Ik moet het dan maar op een positieve manier proberen te bekijken.. we moesten normaal naar 2 communiefeesten.. misschien halen ze die op 2 verschillende dagen in en kunnen we toch nog bij beide aanwezig zijn.
Matteo moest normaal zijn plechtige en Olivia haar eerste communie doen. Ze hadden zelf gevraagd om dit niet te moeten doen. Voor ons geen probleem, we hebben hen wel gezegd dat we dan sowieso een feest voor hen gingen geven. Met heel het kankerverhaal dat erbij is gekomen, ben ik al blij dat ze niet voor de communie hebben gekozen.. anders hadden ze nog regelmatig naar de cathechese en de kerk moeten gaan. Dat had er waarschijnlijk wel wat te veel bij geweest. Nu afwachten wanneer we een feest mogen geven!
De laatste tijd slaap ik niet zo goed. Ik ga al speciaal later slapen zodat ik al minder lang in bed moet liggen. Toch word ik tussen 4u-5u wakker. Mijn lichaam, vooral onderrug doen dan pijn. Zoals mijn kine zei, als mens beweeg je je lichaam in uw slaap. Maar omdat ik mijn been niet kan bewegen, blijft de rest ook stil liggen en alles verstramd. Vanaf dat uur draai ik me dan van mijn ene zijde op mijn andere (wat best wel wat van me vergt) maar ik vind mijn draai niet meer.
Vanochtend was het ook van dat. Op den duur ben ik maar uit bed gegaan, omdat ik Mich niet wakker wou maken. Dan ben ik in het zienhuisbed in de living gaan liggen. Deze kan ik op verschillende standen zetten. Hier heb ik dan een goede positie in gevonden, maar toen begonnen de zenuwpijnen. Het waren rechten hevige en om de paar seconden. Na 2 uur non-stop ben ik terug naar ons bed gerold en tegen Mich gaan liggen en heel erg beginnen huilen. Zo heb ik me dan in slaap gehuild. Waarschijnlijk de vermoeidheid, de pijnen erbij.. het was me even te veel.
Die zenuwpijnen zijn zo iets sluipend.. normaal gezien moet dat met de tijd afnemen. Dat hoop ik echt!
Ik weet niet of ik in mijn vorige blogberichten de zenuwpijnen al eens heb omschreven. Ik hoop dat ik niet in herhaling val..
De zenuwpijnen komen vooral voor in de zones waar ik niet meer voel. Er kunnen er zijn met een zeurende pijn, maar ook met hevige schokkende pijn. De hevige schokkende pijn lijkt alsof ze een stroomstoot op de plaats geven. Dit komt bij mij veel voor in de middelste teen of aan de buitenzijde van mijn voet. Momenteel is die aan de buitenzijde van mijn voet bezig. Ik heb nu een constante lastige prikkeling die ik daar voel en dan komt er telkens de schok. Dit is zo vermoeiend. Vooral omdat je weet dat die schok telkens gaat komen. Ik kan het het best omschrijven alsof iemand je geklemd houdt en dat je weet dat ze je ieder moment gaan slaan. Dit is wat het ook zo vermoeiend maakt, het weten dat de volgende schok iets na de andere er al aankomt. Ik ben dan al met mijn krukken en Mich wat rond het huis gaan wandelen in de hoop dat het vandaag nog overgaat, maar het gaat niet weg.
Caroline van Rascasse is ons net een heerlijke maaltijd komen brengen. Mijn lichtpuntje deze dag! Dit gaat ons weer smaken.
Ik kan beginnen aftellen.. nog 9 bestralingen te gaan! Komt neer op 2 weken, want donderdag is het een verlofdag. Ikzelf spreek liever over 9x, dit lijkt minder lang dan 2 weken. De bestralingen gaan goed, ik mag totaal niet klagen. Gisteren was de eerste dag dat ik me niet goed voelde, last van mijn darmen en maag. Vandaag is het het terug beter, maar ik ben het gewoon beu. Het neemt nooit veel tijd in beslag, maar de sterrenhemel op het plafond van de bestralingskamer heb ik ondertussen ook al wel gezien. Nog even volhouden..
Meestal ga ik aansluitend naar de kine. Dit doe ik wel graag, hier heb ik altijd een babbel en ik wil natuurlijk vooruitgang boeken.
Dinsdag ben ik naar Vigo een rolstoel gaan kiezen. Manman, dat heeft uren geduurd. Je hebt rolstoelen met een vaste basis of een plooibare. Ik wil een plooibare, want ik zou hem op den duur heel graag zelf in de auto kunnen zetten. Daarom mag hij ook niet te zwaar wegen.
Dan wordt het rekensommetje gemaakt.. ik moet nog langs fysische geneeskunde, maar daar was pas in juni plaats. Zij bepalen op welke rolstoel ik recht heb en hoeveel ik dan terugbetaald krijg. Ik hoop een actieve rolstoel terugbetaald te krijgen. Dan zou ik een 3000 euro terugkrijgen, maar dat wil dus zeggen dat je meer dan dat bedrag zelf nog eens moet opleggen. Je kan natuurlijk kiezen voor de basisrolstoel, maar dan zit je in zon zware basis ziekenkasRolstoel. Je wil toch wat zelf mobiel zijn.. dit gaat mijn dagdagelijks vervoermiddel zijn. Het zal dus het lichtere, plooibare model worden.
Vandaag zijn we op controle in Duitsland geweest. Normaal gezien moest ik een maand geleden daar al zijn, maar met heel het Coronagedoe is het pas vandaag gelukt. Mich was eerst mee binnen gegaan, maar toen ik aan de beurt was, mocht hij niet mee binnen hij moest zelfs buiten het ziekenhuis wachten. Bij mij werd er eerst mijn temperatuur gemeten. Er zijn geen nieuwe onderzoeken gedaan, maar de chirurg heeft het litteken bekeken en gevoeld op de plaats van het litteken aan het onderliggende weefsel. Hij zei me dit zelf ook regelmatig te doen. Moest ik dan iets voelen van een knobbel ofzo, moet ik meteen bellen. Nadien moest ik laten zien wat ik al met mijn been kan. Hij was content met de progressie, dat ik al wat controle heb over mijn been.
Dan de belangrijke vraag! Mogen mijn steunkousen uit?! Niet helemaal het antwoord dat ik wou horen.. maar beter dan niets. Tijdens de nacht mogen ze uit en tijdens de dag moet ik het enkel aan mijn slecht been dragen. Beter dan niets.. Ik ga binnenkort een mooi gebruind been hebben en een bleek! Dat gaat ook een zicht zijn als ik ze dan eens beide uitlaat. 😂 De zenuwpijnen die ik nog steeds heb (net zoals fantoompijn) hoopt hij dat dat met der tijd gaat minderen. Dat hoop ik ook, want dit kan met momenten zeer pijnlijk zijn.
Met mijn volgende vraag zal hij ook wel gelachen hebben (moeilijk te zien met dat mondmasker 😉) of ik in de toekomst nog mag jetskiën. 😆 Dat is iets wat ik zo graag doe en vorige zomer na mijn rugoperatie niet heb mogen doen. Hij zag geen probleem! 👍👍 Ik moest zelf aanvoelen of het me lukt. Maar van hem heb ik groen licht! Dat is iets wat ik zo graag doe! Dat geeft me zo een gevoel van vrijheid. Ik zal misschien niet meer de snelheid als vroeger durven, maar gewoon het idee dat ik het mag maakt me blij!
Ik moet nu om de 3 maand een mri van mijn bekken en een ct-scan van mijn longen laten nemen. Dit de eerste 3 jaar. Over een half jaar wil hij me terug zien en hoopt hij dat ik binnenwandel. (Met krukken)
Het was een heftig dagje, op en neer naar Duitsland. Chapeau voor Mich dat hij dat al 10 jaar lang doet en dan nog met minimaal 8u werken daarbij! Ik snap niet hoe dat hij dat al zo lang volhoudt!
Vandaag mijn 15e bestraling gehad! Ik zit in de helft, nu kunnen we echt beginnen aftellen. Ik ga sinds deze week terug 5 keer per week naar de kine. Mijn dagen zijn goed gevuld, iedere dag loopt zo wat hetzelfde. De kinderen zijn ondertussen terug heel goed bezig met hun schoolwerk en alles verloopt vlot. Tegenwoordig komt iedereen om 8u uit bed, omdat ze me dan al door het huis horen rollen. ☺️ Ze beginnen dan meteen aan hun werk. Als ze iets niet snappen laten ze het liggen tot ik terug ben van bestraling en de kine.
Valentina moet tegenwoordig ook in een boekje werken. Dan komt ze al zuchtend aan; oh nee, moet ik nu weer huiswerk maken? 😂 Lekker stoer doen naar de anderen. Dat is nu eens echt een kadee! Gisteren zei ik haar iets en ze draaide met haar ogen! 5 jaar!!! Even duidelijk gezegd dat ze dat niet meer moet doen. Ik heb maar gezegd dat echte prinsessen ook niet met hun ogen mogen draaien. Dat helpt iedere keer bij haar.
En dan de TikTok periode! Die kinderen kunnen daar naar blijven kijken. Ze hebben zelf ook zoveel plezier samen filmpjes te maken. Ik heb me dan ook maar een account aangemaakt om te zien wat ze erop zetten. Ze mochten geen openbaar account, zodat ik weet wie hun filmpjes ziet. ( tot hun grote spijt) Het grappige is wel dat je je kinderen soms op een hele andere manier ziet. Olivia die zo snel verlegen is en op zon filmpje zie je ze dan voluit dansen. Elena die net te goed met haar heupen kan wiegen. Matteo die graag goocheltrucjes laat zien en ons Valentina die heel graag wil meedoen met de groten en zich ook een 10 jarige voelt.
We zijn het hier goed gewoon geworden, zo met zijn 6 thuis. Volgende dinsdag mag ik eindelijk een rolstoel gaan kiezen en vrijdag moet ik op controle naar Duitsland gaan. Ik hoop zo hard dat ik dan te horen krijg dat ik mijn sexy witte ziekenhuiskousen wat minder moet dragen. En natuurlijk het belangrijkste dat alles in orde is!
Vandaag 8e bestraling. Tot nu toe alles goed, wel tijdens de dag soms een dutje nodig.
Vorige week vond ik de opstart met de lessen van de kinderen wel heftig. Eerst bestraling, kine en dan de kinderen allemaal goed op weg krijgen. Dinsdag hadden de kinderen samen 4 keer zoom, dan praten ze online met hun klas. Het is een georganiseer! Ook de muziekschoollessen blijven online doorgaan, dus die mogen we niet vergeten..
Nu zorg ik dat s avonds alles klaarligt, zo gaat het vlotter!
Na het schoolwerk genieten de kinderen in het zwembad, met regelmatig een akkefietje onderling. 😣
Tijdens het weekend is het volop pret als Mich mee in het zwembad gaat. Hij krijgt dan geen minuut rust en moet de kinderen steeds in de lucht gooien. Volop pret!
Gisterenavond kreeg ik een mailtje van Clover gin dat ze vorige week de gin voor mijn voordeur hadden gezet. Met daarbij een foto. Ik wist niet dat ik een blauwe voordeur had 😉😄. Geleverd op het foute adres! Iemand anders zal gelukkig zijn met dit pakketje! 😆 Ze hebben vandaag meteen mij een fles gebracht met daarbij 2 van hun mooie glazen!
Ik ben nu in de auto aan de kine aan het wachten tot Ben me uit de auto komt halen. Na de kine zet ik met straks op mijn ligbed in de tuin, MET mijn alcoholvrije gin tonic. Nu hopen dat jij lekker is! 😄
Vanochtend mijn 2e bestraling gekregen. Alles goed verlopen!
Eerst en vooral, mijne alcohol vrije clover gin is nog steeds niet aangekomen!😉
Vandaag was mijn eerste bestraling. Alles goed verlopen, vriendelijke verpleging. Ik verwacht dat het volgende dagen nog iets vlotter zal lopen. Ik doe speciaal een kleed aan zodat ik geen tijd verlies met een broek uit en aan te moeten doen. Eerst moet je dan naar een kleedkamertje, daar moet ik dan niets doen en wacht ik even. Nadien laten ze me binnen en ga ik rechtstreeks van rolstoel op de tafel terwijl een verpleegster mijn kleed opheft. Op de tafel zorgen ze dat mijn kleed goed hoog ligt, doen ze ook nog mijn schoenen uit en leggen mijn knieën en voeten in beugels. Dan doen ze mijn onderbroek naar beneden. Vandaag moesten ze dan de tattoopunten zoeken en zo hebben ze mij dan weer mooi beschilderd. Ze hebben dan een goede uitleg gegeven wat er zou gebeuren. Je ligt dan weer op zon harde plank en deze brengt je hoog in de lucht. Je moet dus vooral blijven liggen, mijn armen liggen in faraohouding. Nadien begint het machine rond je te draaien. De eerste draai is voor de ct-scan dat ze nemen om te zien dat je zeker goed ligt. En dan als de machine terug begint te draaien gaan er rode lichten aan in de ruimte en is de bestraling bezig. Lang duurt dit niet.. iets van een 10-15 minuten.
Morgen is er minder voorbereidingstijd nodig, ik denk dat ik dan wel sneller buiten zal zijn.
Last heb ik er nu nog niet van. De verpleegster zei iedereen anders reageert, afwachten dus. Ze zei wel dat als je last zou krijgen dit nog niet meteen in het begin is. Maar naar mate je verder zit in de reeks je lichaam zwakker wordt. We zien wel!
Toen we terug thuis waren zijn de kindjes in het zwembad gesprongen. Genoten hebben ze!! Zalig om te zien. Na de rauwe groentjes met een dipje zette ik chipjes op tafel en dan zijn de kinderen helemaal happy!
Ik ben nu 10 dagen mijn antibiotica aan het nemen. Heb er geen last van, alleen wel telkens eraan denken!
Met het goede weer is het met mijn sexy witte sokken al wel warm geweest. Ik smeer nu sunblock om niet te verbranden, want mocht met de antibiotica niet in de zon komen. Dat zalige zonnetje zorgt er wel voor dat ik op mijn ligbed buiten een gin tonic in mijn hand mis. 😉😄 Bij clover gin hebben ze een non-alcoholische gin. Die heb ik dan online besteld.. maar hij is nog niet toegekomen. Dat had dit weekend anders toch gesmaakt!
Mich heeft, ondanks de vele pijnen in zijn rug het zwembad in orde gebracht. Het water is nu goed, enkel wat koud! Tegen woensdag zou het 30 graden zijn. Nu hopen dat er nog mooie dagen aankomen.
Vorige week is mama met haar hartritmestoornissen opgenomen in het ziekenhuis en hebben ze gezien dat ze ook een longontsteking heeft! Ze ligt daar nog steeds, hopelijk kan ze snel terug naar huis. Want uit ervaring weet ik dat het helemaal niet leuk is om daar te liggen en je geen bezoek mag krijgen.
Het paasweekend hebben we dus uitgesteld naar volgend weekend. Het zou leuk zijn dat ze vanuit haar huisje in onze tuin de kindjes kan zien rapen. De jongsten weten toch niet of het dit weekend of volgend weekend is. Van mijn tante en nonkel hadden we dan zo een grote paashaas in chocolade gekregen. Deze hebben we dan wel buiten gezet en toen Olivia en Valentina beneden kwamen liepen ze heel enthousiast naar buiten. Dan hebben we gezegd dat de paashaas is langsgekomen voor volgende week de klokken aan te kondigen.
Gisterenochtend telefoon gekregen van de orthopediste in België.
Niet de uitslag waarop we gehoopt hadden..
Toch een gevaarlijke bacterie in het wondvocht gevonden. Nu is het heel belangrijk dat hij de kans niet krijgt om zich op het nieuwe materiaal te zetten. Ik ben meteen met een zwaar antibioticum moeten beginnen en moet dit gedurende 12 weken blijven nemen. Ze snappen alleen mijn klinisch beeld niet met de bacterie die erin zit. Normaal gezien zou ik hier ziek van moeten zijn, zoals ik toen opgenomen ben.
Belangrijk met de antibiotica is om zon te vermijden en zeker geen alcohol te drinken.
Moet je weten dat ik sinds september, toen ik te horen kreeg dat ik kanker had, ik geen druppel meer heb gedronken. Ook totaal geen zin meer in gehad. (Niet dat wij ervoor veel dronken, enkel bij een bepaalde gelegenheid) Vorige week, toen we buiten in het zonnetje lagen heeft Mich mij voor het eerst eens een Bellini ingeschonken en dat glaasje heeft me toch wel gesmaakt!
Over vorige week zaterdag.. als ik daar nu aan terug denk.. dat was echt zon perfecte dag! Normaal doe ik de snoei van de perken, maar dat is momenteel geen optie meer. Dit heb ik dan eerst samen met Mich gedaan. Ik gezegd hoe en wat en hij gedaan. 😄 Dat is het beter omschreven. 😂 Terwijl waren de kindjes al goed buiten aan het spelen. Ik ben nadien in mijn ligstoel gaan liggen met het zonneke op mijn snoet en mich heeft zich in de rolstoel naast mij gezet. (Rest van de tuinmeubelen zijn nog opgeborgen.) Mich is toen de Bellini gaan halen. In dat zonneke smaakte dat wel! We hebben toen samen zo genoten, hoe we de kindjes zagen spelen, we hebben zalig kunnen babbelen. Het voelde zo relax, zo gewoon! Alles net als vroeger. Ik heb toen megahard genoten!!
Nu even terug naar gisteren.. Na de telefoon (dat toch even een slag was) moest ik me klaar maken voor naar St. Augustinus te vertrekken. Daar aangekomen moesten we eerst onze temperatuur laten meten. Nadien kwamen ze me halen voor de ct-scan. Ik had speciaal een kleed aangetrokken om het makkelijk te maken. Gewoon kleed naar boven trekken, niet de last van een broek uit te trekken. Bleek dat ik eerst een longscan moest laten doen en mijn bh moest uitdoen 😣 Toch heel dat kleed uit, het gemakkelijke was er snel vanaf! Ik heb al vaker gedacht om naar onderzoeken gewoon geen bh meer aan te doen. Dat is bijna iedere keer dat dat uit moet. De longscan nemen ze om te zien of er tekenen zijn van Corona. Het geeft geen 100% uitsluitsel, maar toch een goed beeld daarover. Die was al een geluk in orde!! 👍 Dan de scan van mijn bekken om de bestralingsplannen aan te duiden. Lig je een hele tijd in de scan, eindelijk klaar.. maar er komt niet meteen iemand terug in de kamer. Lig je er een tijd te wachten.. komen ze binnen en zeggen ze dat de scan allemaal lichtflitsen laat zien door al t metaal in mijn lichaam. Ik moet naar een ander ct-toestel! Dat is net gebruikt en er moet eerst een poetsploeg komen voor ik er in mag. Een uur wachten zeggen ze. 😕 Terug in de wachtkamer bij Mich, zegt hij me dat er uit de andere ct-scan een oudere man was gekomen (zonder mondmasker) waarvan de longscan niet zo goed bleek. Hij moest meteen naar klina om zich te laten testen op Corona. Vandaar dat heel die ruimte dus gepoetst moet worden voor ik erin mag! Dan wachten we wel even. 😉 De nieuwe scan was wel goed! In plaats van lijnen te trekken vroegen ze of ze 3 tattoopunten mochten zeggen. Omdat die lijnen er nogal gemakkelijk af te wassen zijn en ze er toch 2 weken op moeten blijven.. als ze er dan af gaan moet ik telkens naar klina om bij te laten tekenen. In de coronatijd hebben ze dan liever de tattoopunten die wel permanent blijven. Ik zei hen ook dat mijn litteken harder zal opvallen dan 3 zwarte punten op mijn lichaam.
Ik mag nu zeker niet meer ziek worden! Zodat de bestraling over 2 weken kan beginnen. De prof. van de bestraling heeft gezegd dat als het nu niet kan doorgaan, het ook geen nut meer heeft om het nadien nog op te starten! 😔 Dus 🤞 dat nu alles normaal blijft lopen dat ik gewoon kan beginnen de 16e.
Terwijl ga ik nog wel 3 keer per week naar de kine. Hij is nog steeds zo vriendelijk mij aan de auto op te halen. 🙂 voorlopig gaan we mijn lichaam niet harder belasten zodat de bacterie niet de overhand krijgt. Ook gaan we bekijken hoe ik de bestraling doorkom. Als alles goed loopt en de antibiotica werkt goed in kunnen we het terug verzwaren.
Zalig dat het nu terug langer licht buiten is! Ons 2 jongsten waren daarnet om 20u30 nog zalig buiten aan het spelen. Ik geniet er dan zo van dat ik het soms moeilijk vind hen naar binnen te roepen om te gaan slapen.
Geniet van het zalige weer dit weekend en van elkaar! ❤️
Nu kijken ze eerst na of je effectief een afspraak hebt. We hadden onze eigen mondmaskers op, maar die moesten we af doen en er van het ziekenhuis op doen. Dan terug de bevraging of we koorts etc. hebben gehad en ontsmetting van de handen. Handschoenen waren ook niet toegelaten.
Ik had geluk dat ze de naald van de punctie weer op een gevoelloze plaats in mijn rug hebben geprikt. De artsen waren onderling bezig of de naald van 7cm wel groot genoeg zou zijn en van Mich weet ik van de vorige keer dat het nogal om een dikke naald gaat. Ik ben dus blij dat ik er behalve wat druk niets van gevoeld heb!
Nu een 2-3 dagen wachten op de uitslag.
Donderdag moet ik terug in St.Augustinus zijn voor de scan en lijnen trekken voor de bestraling. Dat nu maar alles goed blijft lopen en de bestraling wel gestart kan worden! 🤞
Met de kindjes thuis gaat alles goed. Ze werken goed voor school, spelen goed buiten, natuurlijk ook wel eens op de iPad. Zaterdag was echt een zalige dag! Met zijn allen buiten lekker genieten!!
