1 jaar geleden kreeg ik de diagnose kanker. 

Van een gelukkig leven stap je plots in een nachtmerrie. Een nachtmerrie waar je ongewild zoveel mensen in meetrekt. Mijn lieve naasten die je plots veel verdriet bezorgd. 

Een jaar geleden heb ik gezegd dat als ik de kans kreeg, ik de strijd ten volle zou aangaan. 

En het is een hele strijd geweest! 

Kapotgaan van de chemo, constant doodziek zijn. Hierdoor geen mama voor mijn kindjes kunnen zijn, plots nooit meer thuis zijn. Als je dan thuis bent, zien ze je doodziek. 

Na de chemo’s krijg je van de artsen in België te horen dat ze niet kunnen opereren. 

De tumor is te groot. 

Ze kunnen enkel nog bestralen. Het komt er op neer dat ik nog 1 tot 2 jaar krijg. 

Terwijl Mich, mijn bulldog constant naast mijn ziektebed heeft gezeten, mijn mama Monique Vertongen heel de tijd voor onze prachtige kindjes heeft gezorgd, is mijn broer Olivier Janssens mijn 2de bulldog geworden die zich heeft vastgebeten in opzoekwerk. Hij heeft in december een arts gevonden in Duitsland die wel mee de strijd wou aangaan. 8 Januari heeft die me geopereerd. Half mijn bekken en heiligbeen zijn verwijderd. Daarbij ook zenuwen weggenomen en spieren verlegd. 

De chirurg heeft me op voorhand gezegd dat ik voor altijd in een rolstoel zou terechtkomen. Maar hij geloofde er in dat ik voor korte afstandjes terug zou kunnen leren wandelen. 

Als hij er in gelooft, dan moet ik dat waar maken! Voor revalidatie heb ik gekozen van thuis uit te revalideren en een geweldige kinesist gevonden. Zonder mijn kine Ben Arnouts (revalidatie Moveo Sano) zou ik niet staan waar ik nu in mijn revalidatie sta. 

1 jaar na de diagnose, 9 maanden na de operatie stap ik terug rond. 

Er staat nog een hele klus voor de boeg, maar ook hier gaan we ervoor! 

Dank aan jullie voor al de steun die ik gekregen heb! 😘