Vorige week maandag was duidelijk de piek van mijn brandwonde! Ik deed 's avonds mijn kleding uit om het te laten insmeren, maar Mich verschoot heel hard. Het zag donkerpaars, straalde een geweldige hitte uit, op bepaalde plaatsen was de huid ook losgekomen. Ik moest van hem de volgende ochtend meteen naar de huisarts bellen. Ik heb die avond nog wel een hulplijn ingeroepen, een mama op school die jaren bij het brandwondencentrum heeft gewerkt. Zij heeft ook tips meegegeven. Die ochtend ben ik naar de huisarts gegaan, ik heb nog een andere creme gekregen. Sindsdien was er precies de ommekeer. Het straalde nog veel warmte uit, maar toch wat minder. De pijn is de dagen nadien ook beginnen afnemen. Ondertussen is de verbrande huid er in velletjes aan het afkomen en daaronder zit mooie roze huid. We zijn op goede weg! 😄
Ik heb vorige week de laatste stukjes van mijn chemonagels kunnen wegknippen aan mijn handen. De nagels van mijn handen zijn nooit zwak geworden, maar er zijn wel 'chemoribbeltjes' ingekomen. Dat zijn witte lijntjes, zoals precies op een harstslagmeter. Die zijn dus een half jaar na mijn laatste chemo eruit! De teennagels van mijn slecht been zien er nog verschrikkelijk uit. Ik doe er steeds producten van dermatologie op, maar die genezen heel slecht. Naar de Somer toe niet zo leuk. Ik zou toch wel graag een sandaal dragen. Ik zou ze kunnen lakken, maar dat gaat het genezingsproces niet helpen..
Donderdag ben ik bij fysische geneeskunde geweest. Er was een arts en een ergotherapeute. Zij moeten dan papieren invullen en naargelang de getallen die ze invullen heb ik al dan niet recht op een actieve rolstoel. Had ik geluk dat die ergotherapeute erbij zat! Die heeft bijna iedere keer aan de arts moeten zeggen welk cijfer en de conclusie moeten dicteren en veranderen waar nodig. Als je dan nadien denkt wie het meest betaald zal worden van de twee.. Ik heb er in ieder geval wel geloof in dat ik de terugbetaling zal krijgen.
Vorig weekend is mijn schoonzus voor het eerst even bij ons in de tuin geweest. Onze bubbel is tot nu toe heel beperkt geweest tot mijn mama, mijn broer en zijn dochtertje. Omdat ze tuin en binnenhuisarchitecte is, waren we vooral over de tuin en planten aan het praten. Zeker omdat we haar raad wat nodig hebben voor de heraanleg van onze tuin. Nadien stuurde ze me een lief berichtje dat ze zich nogal lastig voelde dat ze niet echt gevraagd had hoe het met me ging.. (hoewel ik dat zeker niet erg vond, want het was zo leuk om gewoon nog eens over iets anders te praten. Zeker over de tuin en planten, iets wat ik heel fijn vind.) In het berichtje vroeg ze me ook hoe het nu echt met me gaat. Of ik het allemaal wat kan aanvaarden. Dat zet je toch weer even aan het denken. Als mensen vragen hoe het gaat, zeg je eigenlijk al automatisch goed.. Meestal voel ik me ook heel goed, maar af en toe komt er dan dat breekpuntje.. Vroeger was ik niet zo een emotioneel iemand en dat is wel veranderd. Vorig weekend kwam ik met Mich uit de douche (zelfstandig gaat dat nog niet), ik zag een blik van mezelf in de spiegel en plots kwamen de tranen. Uit het niets.. Niet dat ik dan wil huilen, maar het komt plots op. Al een geluk heb ik Mich dan die me meteen troost. Hij zegt dat ik mezelf soms te hard rem om te durven huilen. Maar dat is dan omdat ik dan denk, ik mag al blij zijn dat ik nog leef, ik moet niet zitten huilen.
Qua aanvaarding.. ik denk dat ik het allemaal best wel goed aanvaard. Natuurlijk is het niet meer volledig zelfstandig zijn niet leuk! Ik vloek daar zeker en vast wel eens op. Het zijn vooral pijnlijke momenten als ik dingen zie die ik wil doen, maar wat niet meer kan. Ik werkte heel graag mee in de tuin, ook graag de zwaardere dingen zoals klieven. Als ik dan de stapel stronken in de tuin zie liggen wil ik daar zo graag aan beginnen.. maar dat kan dus niet meer. Ik doe echt chapeau voor mijn schoonouders die het al zo lang vanuit hun rolstoel doen. Ik kan veel van hen leren. Maar ik moet blij zijn met wat ik kan! Natuurlijk mis ik mijn oude 'ik'. Vooral als ik dan foto's van voor de kanker terug zie.
Dit weekend zijn we voor het eerst zelf op visite geweest bij vrienden in hun tuin. Die hebben ons lekker verwend met hapjes en een lekker BBQ. De kinderen hebben zalig goed samen gespeeld. Het was echt terug eens genieten om met een vriendin bij te babbelen.
Zondag zijn we voor het eerst terug bij mijn schoonouders geweest. Ook dat was zeer fijn om terug samen te zijn. Weer genoten!
Gisteren heb ik de 3-maandelijkse controle Mri van mijn bekken gehad en vandaag ct-scan van mijn longen. De dokter moet me nog met de uitslag bellen, maar ik heb de beelden zelf al kunnen bekijken en het verslag van de radioloog dat erbij stond kunnen lezen. Wat ik er uit kan afleiden is dat alles in orde is! Dat is toch ook weer een grote opluchting. In juli dan nog de pet-scan.
Ik denk dat ik zowat alles gezegd heb van de laatste week, hopelijk ben ik niets vergeten. ☺️
