Veel liefs!

Gisteravond vroeg in bed gekropen. Korte nachten begonnen hun tol wat te eisen, maar nu fris en monster klaar voor nieuwe avonturen.

Gisteren (zaterdag) is er niet zoveel superbijzonders gebeurd, maar wat we gezien hebben, was echt wel de moeite (klinkt dat verrassend?).

’s Ochtends hebben we geholpen om twee vogel-uitkijkhutten (houten kisten van 1x1x1,5m) op te ruimen. Deze werden gebruikt door twee fotografen die een dag lang foto’s zijn komen nemen van de Burrowing Owls. Op die manier konden ze zonder te storen de uilen waarnemen.

Na het opruimen werd een nieuwe zoekpoging naar de Great Horned Owls ondernomen, maar opnieuw zonder succes. Verstoppen ze zich in andere bomen, of kijken we er gewoon over? In ieder geval, we geven niet op!

Een korte rustpauze later, vertrokken David, Julia, Laurel, Thierry en ik in twee groepen naar het hoofdkwartier van de Wildlife Service, net over de grens in Washington. Julia en Laurel reden met DJ’s auto, de Belgen gingen dapper mee met David in de airco-loze oude bestelwagen, die afgelopen maanden dienst deed als transportmiddel om naar de uilennesten te gaan.

Bijna de gehele rit reden we langs de Columbia rivier, welke de natuurlijke grens vormt tussen de staat Oregon (waar wij zitten) en Washington (ten noorden van Oregon). Het landschap deed me wat denken aan baby Grand Canyons. De echte Grand Canyons zien er vast en zeker 100000000000 keer meer indrukwekkend uit, maar dit was toch ook al niet mis. Ogen werden opnieuw de kost gegeven en het speuren naar Turkey Vultures (Kalkoengieren), Golden Eagles, Great Horned Owls, Barn Owls (familie van de Kerkuil) en andere grote roofvogels begon. Op enkele Raven en een ongeïdentificeerde roofvogel na hebben we niets waargenomen.

Een uurtje later kwamen we aan bij het hoofdkwartier van de Wildlife Service en daar zijn Thierry en ik eens gaan kijken naar de watervogels die in de aangrenzende vijver (of was het een meer?) vertoefden. Yellow Headed Blackbird, Red Winged Blackbird, eenden, een Osprey (Visarend), Canadese Ganzen en meeuwen mogen we nu aan onze lijst van waargenomen vogels toevoegen. Even later kwamen Julia en DJ aangelopen met een verrassing. Ze hadden iets gevonden in de boom tussen een gebouw en het water. Als kleine kinderen liepen we hen achterna (wie houdt nu niet van af en toe een leuke verrassing?). Zien jullie het?

Als je het zoeken beu bent geworden, of je bent supernieuwsgierig en ongeduldig of je wil gewoon alle details zien, dan komt hieronder de verlossende foto.

Thierry was er op slag sprakeloos van geworden. Zoiets had hij nog nooit gezien, zowel qua schoonheid als qua grootsheid en uitstraling! En gelijk had hij. Met een attitude van een groot leider, iemand die de touwen stevig in handen heeft, iemand die standvastig en onverstoord heerst, zat deze volwassen Great Horned Owl ons toe te kijken. Ofja, toe te kijken, hij zat gewoon te rusten in de boom. Maar de manier waarop hij daar zat… Wauw!

Na 100en foto’s van de uil genomen te hebben, moesten we de terugreis inzetten. Halverwege hebben we even onze benen gestrekt op een klein strookje “strand”, langs de Columbia rivier. Het speciale hier was dat het strand niet bestond uit lichtgekleurd zand, maar uit zwart zand. De korreltjes waren afkomstig van vulkanisch gesteente die op deze plaats werden afgezet. Het voelde heel aangenaam aan om op te lopen en het water was lekker koel (luchttemperatuur gaf 93°F aan). Een selfie later trokken we opnieuw verder, om met een tussenstop bij de Thai in Hermiston, om onze lunch/dinner op te eten (het was dan al 16u geworden), te eindigen in Starbucks voor het internet.

Thierry en ik deden poging om te kijken hoe we onze reisroute nu gingen vastleggen, maar je kan hier precies niet op een eenvoudige manier de juiste informatie terugvinden. We gingen nog eens de hulp van David vragen en uiteindelijk is het ons gelukt. Plan Z is geboren. Het is een mix van alle vorige plannen geworden (behalve van het plan om naar het noorden te gaan, dat gaan we reserveren voor een volgend bezoek). Zonder al teveel details, we gaan richting zuiden trekken, met David als gids/chauffeur tot 30 juni en daarna zullen Thierry en ik per trein verder zuidwaarts reizen, met als stop: San Francisco. Het plan ligt vast, er wordt niet meer aan gesleuteld en nu kunnen we met gerust gevoel verder genieten van deze trip.

Zozie, het is 7u ’s ochtends geworden. Het blogbericht is klaar in Word, nu nog wachten op een bezoek aan Starbucks om het met jullie te delen. Ik durf niet echt zeggen wat onze plannen voor vandaag (zondag) zijn, gezien het plan van gisteren ook helemaal anders is uitgedraaid. Klinkt jullie dat ook bekend in de oren? Wat wel zeker is, is dat we straks de twee resterende Burrowing Uilen nesten gaan bezoeken om de kuikens te ringen en dat we nog eens in de bomen gaan turen naar onze GHO die hier toch ergens moeten zitten.

 Groetjes!!!

26-06-2017 om 22:56 geschreven door Claire

Welkom op update 2 van onze blog! Wegens het uurverschil (wij moeten 9 uren bijtellen om de Belgische tijd te weten, jullie 9 uren aftrekken van jullie tijd om die van ons te weten) zal een nieuw blog-bericht pas verschijnen als het in België later op de avond is. Alleen ’s ochtends geraken we in Starbucks bij het internet, dus als jullie vol nieuwsgierigheid zitten te wachten… best de blog checken net voor slapengaan. Als dat geen leuke “bedtime story” is!

Op dit huidige moment is het hier 5.45u in de ochtend (en bij jullie dus 14.45u). De kamer is verlicht en ik geloof dat de militairen al wakker geschoten zijn. Momenteel lopen ze hier met 1000 rond, wegens een trainingskamp. Gisteren (vrijdag 23/06) steeg hier zo’n grote legerhelikopter op, bijna net achter onze uitvalbasis. Was best wel indrukwekkend om te zien, maar natuurlijk lag net dan het fototoestel in de kamer. Misschien volgt vandaag een tweede poging.

Gisteren was een zeer goed gevulde en overperfecte dag. Ik weet niet of het mogelijk is dat iets meer dan perfect is, maar hier bestaat het vast en zeker.

’s Ochtends was erg rustig. Rustig opstaan, rustig klaarmaken, op het gemak rondlopen langs de militaire gebouwen op zoek naar de Great Horned Owl in de bomen (nog niet gevonden) en onderweg een slapende Night Hawk tegengekomen, de Western Kingbird teruggezien en een Kill Deer ontmoet die me probeerde weg te leiden van zijn nest dat hier ergens moet liggen. Daarna zijn we vertrokken naar Starbucks in Hermiston (stadje op 15min rijden vanaf het depot) om te eindigen met een lekkere lunch. Als dat geen relax-vakantie is.

Slapende Night Hawk (nachtzwaluw)

Western Kingbird

Kill Deer

Té relax is natuurlijk ook niet goed, dus in de namiddag trokken we erop uit. Op ongeveer 30min rijden (met mezelf als chauffeur om wat meer vertrouwen op te doen en Thierry, DJ en Julia als co-piloten) ligt het stadje Pendleton en dat is bekend om zijn wollen fabricaties (voornamelijk dekens en kledingstukken). Drie jaar geleden had ik het al bezocht met DJ en nu stond het terug hoog op de verlanglijst om te-bezoeken. Woolen Mills (zo heet de weverij) is opgericht rond 1800 en de oprichter had goed contact met de lokale stam: de Umatilla-indianen. Op basis van patronen die deze indianen gebruikten, maakte de oprichter onder andere wollen dekens. We hebben in de weverij de rondleiding gevolgd en hieronder volgt het beeldverslag.

Kaarden van de wol (de wol kammen tot wanneer een fijn tapijtje wordt bekomen) en die gekaarde wol snijden ze in strookjes. Dit heeft helemaal geen sterkte.

Die stroken wol gaan ze rond elkaar draaien, spinnen, en zo komt de stevigheid erin.

Daarna verdwijnen de touwen een uur lang in een autoclaaf (stoomkamer) om soepel en zacht te worden en om de kleur er goed in te krijgen.

Uiteindelijk vertrekken de spoelen richting de weefgetouwen, waar het dwars tussen katoenen draden wordt geweven (de zwarte draden op de foto). Het katoen dient om het deken extra sterkte te geven. De machine is computergestuurd en weet perfect wanneer welke kleur aan bod moet komen om een bepaald patroon te verkrijgen.

Het eindresultaat (één superlang deken) wordt handmatig gecontroleerd op foutjes en hersteld. Daarna vertrekt het naar een andere locatie waar het op lengte wordt geknipt en de randen afgewerkt worden. Tot slot komt alles terug naar de winkel en de dekens met foutjes worden met 25% afslag verkocht (dekens zonder foutjes uiteraard aan volle prijs).

In Woolen Mills rondlopen is echt de ogen de kost geven. Alles ziet er even leuk uit. Met kleur, zonder kleur, met patroon, zonder patroon, groot, klein, zacht, ruwer… Als je ooit in het noordwesten van Oregon bent, dan is dit zeker een aanrader om te bezoeken. Voorzie op voorhand wel wat extra plaats in de valies, want je komt er niet met lege handen buiten!

Na het bezoek hebben we in Pendleton wat rondgereden en daarna zijn we terug de I-84 opgereden,  maar richting westen (weg van het depot). Per afgelegde kilometer veranderde het landschap. In de buurt van het depot is het vlak en droog en dor (er groeien hoofdzakelijk grassen die al allemaal in zaad staan en bruin verkleurd zijn), maar hoe verder je naar het westen gaat, wordt de streek bergachtig en komen de bomen terug tevoorschijn. We gaven onze ogen de kosten en hielden af en toe halt op een uitkijkpunt. Als je verleerd bent om verwonderd te zijn, dan komt dat hier vast en zeker terug. Ik moest denken aan m’n werk bij GoodPlanet (ik bezoek kleuter- en lagere scholen om hen onder andere vanalles te leren over afval en bij de kleuters ben ik als prinses gekleed om hen een verhaal te vertellen), het eerste moment dat de kleuters me dan zien in kostuum, dan zie je de verwondering op hun gezichten zoals alleen kinderen verwonderd kunnen zijn over de kleine dingen, wel dat hadden wij gisteren ook. Onze monden vielen open en zelfs de "ooh’s” en “wauw’s" waren nog te klein uitgedrukt om de natuurpracht te verwoorden. Tjah, Amerika zeker? Zet dan in het landschap nog eens enkele Pronghorn (gelijkt op een antilope, maar het is er geen) en enkele herten, en dan is het plaatje compleet.

(meer foto's uploaden lukt nu niet, zal later kijken om er nog eens te posten)

We zijn tot in Le Grande gereden en daar hebben we genoten van een ijsje, vooraleer linksomkeer te maken, terug huiswaarts. Op de terugweg waren onze ogen opnieuw afgeleid richting het uitzicht. Zelfs als bestuurder kan je het niet laten om meer naast de weg dan naar de weg te kijken. Gelukkig was er niet veel volk op de baan en zijn het brede baanvakken.

We zijn zo’n zes uren onderweg geweest en het was meer dan de moeite waard. Na aankomst op het depot hebben we niet veel meer uitgestoken. Onze reisroute werd nog eens onder de loep genomen  en er bestaat nu een plan A (de heuse roadtrip, gaat naar alle waarschijnlijkheid niet door), plan B (auto achterlaten in Portland en met de trein richting San Fransisco), plan C (langs de Atlantische Oceaan naar San Fransisco rijden en net voor binnenrijden San Fransisco de auto achterlaten en verder gaan met de trein) of plan D (auto achterlaten in Portland en in plaats van naar het zuiden te gaan, richting noorden te trekken). Heel wat opties die allemaal hun charmes hebben. De enige zekerheid dat we hebben is dat er geen zekerheid meer is.  Misschien hebben we tegen ons vertrek  zelfs nog een plan E, F, G, H, …, Y en Z! Je ziet, zelfs voor ons wordt het een verrassing. Vandaag (zaterdag) gaan we alles eens op een rijtje zetten en dan zien we wel.

Nog een heel kort iets, voordat we het verslag van gisteren afsluiten, rond 22u zijn DJ en ik nog eens naar buiten gegaan in de hoop van een glimp op te vangen van de Great Horned Owls. We stonden nog maar buiten en David hoorde al de kuikens bedelen achter eten (een soort sissen). Ik hoorde niets. Oren staan nog niet op ‘scherp’ afgesteld zeker? We hebben een toer gewandeld rond de militaire gebouwen en af en toe stilgestaan om te luisteren. Niets te horen. Onze ogen scanden de omgeving af (rond de gebouwen zijn de straten verlicht, dus als er iets vliegt, kan je het wel waarnemen) en zelfs de sterrenhemel werd uitgebreid geobserveerd (ondanks het licht kon je al meer sterren zien dan in Vlaanderen!). Er waren één of twee planeten te zien in het westen en verschillende satellieten vlogen over. Vallende sterren waren niet te zien, dus we konden niet wensen om de GHO te zien. Uiteindelijk stonden we ongeveer halverwege onze terugweg opnieuw te luisteren en … (verwacht er nu niet teveel van!) … DJ en ik hoorden allebei 1 korte, maar duidelijke, diepe, zachte “WOE”. Het mannetje die ons ‘goeie nacht’ toewenste! Want hoe we ook luisterden en keken, meer dan dat kregen we niet. In ieder geval, we konden voldaan gaan slapen. Het was een lange dag, vol fantastische indrukken, vandaag volgt er vast meer dan dat.

Ondertussen is het hier 7u geworden en het gebouw zal stilaan ontwaken. Vandaag gaan we opnieuw richting Starbucks, zodat dit bericht op internet kan en zodat we wat meer info kunnen verzamelen over de verschillende opties van onze trip, daarna gaan we enkele dode uilen opmeten en onderzoeken (weet ook niet wat ervan te verwachten, maar de uilen zijn dood op het depot gevonden en liggen nu nog in de diepvries) en van zodra het buiten terug donker is, gaan we het veld in om een laatste volwassen mannetjes Burrowing Owl te vangen. Hij is ongelofelijk op zijn hoede, waardoor hij niet in de gewone val wil lopen. We gaan het vanavond proberen met een net en een levende muis in een kooitje. Morgen meer details daarover.

Groetjes!!!

(tussen haken we zijn pas 's avonds in Starbucks geraakt. Het was een leuke en interessante dag vandaag, maar onze tijd zit er bijna op, dus terug 24u wachten tegen dat je nieuws hebt over vandaag (zaterdag). Hetgene dat ik nu al kan zeggen is dat het plan van vandaag helemaal aangepast is geworden en dat we helemaal iets anders hebben gedaan. Morgen meer!)

25-06-2017 om 03:50 geschreven door Claire

Het heeft even geduurd vooraleer we eindelijk een proper teken van leven kunnen geven. Sorry daarvoor. De eerste avond waren we echt te moe om nog wat te schrijven. Tien uren vliegen in totaal, twee uren wachten in IJsland op de overstap en dan nog wat vertraging opdoen bij vertrek, het kruipt toch in de kleren.

In ieder geval, de vlucht is goed verlopen. De piloten hebben goed hun best gedaan en ondanks wat gewiebel, luchtzakken en net-niet-misselijk-worden-ookal-scheelde-het-geen-haar konden we veilig voet aan land zetten.

Na het wachten om met de vlieger te kunnen vertrekken, mochten we nu terug wachten, maar dan om Amerika letterlijk binnen te mogen. In de vlieger moesten we al aangeven of we in vrede kwamen, daarna moesten we dat nog eens bevestigen aan zo’n kiosk en dáárna werden we nog eens op de rooster gelegd door de hoe-zeg-je-dat, “grensbewakers?”. Vooral Thierry moest het uitleggen (en zijn vingerafdrukken en gezichtsfoto laten afnemen), want zijn bevestiging aan de kiosk werd als twijfelachtig aanschouwd (geen zorgen, bij veel mensen was dat het geval). Ik, als jong meisje met blanco strafblad en een goeie opvoeding, mocht bij wijze van spreken gewoon passeren. Enfin, we mochten door. Onze bagage stond al klaar en daarna… je raadt het vast al… mochten we bijna NOG eens wachten, nu om het busje in te mogen die ons naar de aankomsthal bracht. Gelukkig was er nog net plaats voor twee arme zielen die bijna niet meer op hun benen stonden en hopla, we waren mee. Daar hebben we neef Karl en zijn vriendin Amy goed teruggevonden en samen reden we naar zijn huis aan de rand van Portland-city.

Het huis wordt gedeeld door acht personen en ookal zou je het niet zeggen vanop de straatkant, het was er erg ruim. Iedereen had dezelfde manier van denken en dat werd mooi verwoord via een bord aan de voordeur. Dat bord kwam er naar aanleiding van Trump’s presidentschap, bij wijze van protest (en je kon het bij vele huizen in de buurt terugvinden) en het vat mooi samen wat de waarden in het huis zijn.

We hebben er lekker kunnen avondeten en daarna zijn we de stad ingereden, met als doel naar de beste ijscrèmerie te gaan. De gigantisch lange rij mensen die voor de deur stond te wachten, besliste er anders over. NOG eens aanschuiven was wat van het goede teveel en we zijn dan in een rustigere dessert-winkel een ijsje gaan eten. Het smaakte vast even goed. Daarna hebben we een kort ritje gedaan richting centrum van Portland, om daarna bedwaarts te keren. Dag 1 zat erop.

Claire, Karl, Amy, Thierry

Dag 2 was ook goedgevuld. ’s Ochtends hebben we onze reisroute vastgelegd en een auto gehuurd, met Claire als chauffeur. Moet zeggen, ik had het gevoel dat het m’n aller allereerste rijles was! Straten zien er anders uit, de auto is denk ik 1,5 keer zo groot als m’n autootje (zal straks kijken om een foto ervan te nemen) en het heeft geen handgeschakelde versnellingen. Nen otomatiek, gelijk ze zeggen. Het enige dat eraan ontbrak was de GPS. We konden wel 1 huren, maar dan moesten we 188 dollar betalen. De verhuurder raadde aan om er één te kopen bij Fred Mayer (een supergrootwarenhuis waar je echt alles kan vinden) en die lag enkele straten verderop. Hij toonde op zijn smartphone de weg: straat uitrijden, zijstraat 102 inslaan naar rechts en aan de linkerkant is die winkel.

Met een klein hartje vertrokken, straat 102 gevonden, bleek dat een sans-unique te zijn en de tegenliggers maakten dat goed duidelijk! Geen zorgen thuisfront, niets erg gebeurd (gelukkig!!!), maar in shock hebben we eerst moeten bekomen op de parking van Starbucks, die we andermaal gelukkig konden oprijden. Blijkbaar moesten we een straatje eerder zijn ingeslagen. Had de verhuurder ons dat ook maar gezegd. In ieder geval, stilstaan was niet vooruit gaan, dus met frisse moed terug vertrokken en Fred Mayer goed gevonden. GPS gekocht voor 90 dollar, voedselpakketten en water ingeslagen, we waren klaar om richting het militaire depot in Umatilla te rijden, waar David Johnson (DJ voor de vrienden) ons stond op te wachten. Het hartje was nog steeds klein onderweg, maar de GPS deed goed zijn werk en zo’n vier uren later (het was dan 17u) konden we DJ in onze armen sluiten.

Voor degenen die David nog niet kennen, drie jaar geleden nam hij me op sleeptouw doorheen Amerika om te helpen met zijn uilenonderzoek. Als je die avonturen wil lezen, moet je helemaal achteraan deze blog beginnen: aan de rechterkant zie je het archief van deze blog, zoek de laatste bladzijde en daar vind je het grote Amerika-avontuur van drie jaar geleden (best wel de moeite om ook eens te lezen).

Aankomen op het depot voelde voor een stukje als thuiskomen. Er was nog niets veranderd (al was DJ een beetje grijzer geworden) en alle herinneringen kwamen terug boven. We maakten kennis met de stagiaires Julia en Laurel en de masterstudente Claire. Plezier was verzekerd! Na het uitladen van de auto, trokken we het veld in om naar een uilennest te gaan. DJ had er speciaal nog enkele overgelaten, zodat we toch ook enkele uilenbaby’s konden ontmoeten. Het nest had vier kuikens van de Burrowing Owl van drie weken oud, die klaar waren om geringd te worden. De ouders waren er niet helemaal gerust in en hielden uit de verte een oogje in het zeil. Na de verplichte “ooh’s en aah’s”, foto’s en zoentjes zetten we de vers-geringde uilskuikens terug in het nest. Daarna reden we met een ommetoer terug naar onze uitvalsbasis (het brandweerhuis).

Een volwassen Burrowing Owl

Thierry met kuiken

Claire met kuiken

Onderweg kwamen we nog een uilennest tegen en hier waren de kuikens al uitgevlogen. De hele familie hield ons goed in de gaten. We zijn ook nog het nest van een Western Kingbird gepasseerd en we hebben enkele Nighthawks (nachtzwaluwen) zien vliegen.

familie Burrowing Owls (kuikens hebben effen borst, bij de volwassenen is dat eerder gestreept/gestippeld)

een Western Kingbird (mannetje, want mevrouw zat op het nest)

Een andere uilensoort die nabij het brandweerhuis woont, de Great Horned Owl (GHO afgekort), hebben we nog niet kunnen spotten. Vorig jaar was het groot drama: moederuil overleed in juli (voor degene die het eerste Amerika-avontuur gevolgd hebben, het was de éénogige moeder) en liet vader achter met drie kuikens. Vader overleed uiteindelijk in september (wanneer de kuikens zelfstandig waren geworden). DJ had hem gevonden onder een boom en dacht aan rattenvergif > eten van vergiftigde muizen/ratten tast namelijk ook het roofdier aan. DJ stuurde de uil op voor onderzoek en bleek dat hij gestorven was door zieke duiven te eten. Blijkbaar sluimert er een virus tussen de duiven en dat heeft meneer GHO de das omgedaan.

Dit jaar, groot nieuws: een nieuw koppel maakte hun nest, in dezelfde boom als waar ik drie jaar geleden een GHO-kuiken vond. Drie kuikens zagen het daglicht. Groot drama toen ze enkele weken later de moeder dood terugvonden. Vermoedelijk terug van die zieke duiven te eten. Vader bleef opnieuw achter met drie kuikens, waarvan er ook nog 1 stierf. Nu vliegen hier dus nog drie GHO: vader en twee redelijk goed zelfstandige kuikens rond. Zolang er dus geen duif op hun menu staat, hebben ze grote kans om te overleven. Ben benieuwd of we ze ook gaan kunnen ontmoeten. Straks gaan we een zoek-poging ondernemen.

Later op de avond zijn we naar Hermiston gereden om pizza te eten en een ijsje te eten bij Dairy Queens. Het heeft gesmaakt. Daarna bed ingedoken om –haha- een uiltje te vangen J

Vandaag is het dag 3. De nacht is bij mij goed verlopen en het brandweerhuis is stilaan aan het ontwaken. Bij gebrek aan internet in het gebouw is het niet mogelijk om deze blog rechtstreeks aan te vullen. Alles staat nu in Word en als we straks naar Starbucks gaan achter koffie, kunnen we het op internet zetten. Dan gaan jullie eindelijk een propere update hebben van het verslag.

Wat staat er vandaag (het is nu 8.30u) op het programma? Opstaan, kleren aandoen, ontbijten, naar Starbucks rijden achter koffie (en daar is er ook internet, dus wanneer dit verschijnt zitten we in Starbucks), naar Pendleton gaan achter een wollen deken, de GHO’s zoeken, vermoedelijk nog één of twee Burrowing Owlennesten bezoeken, misschien wel Coyotes spotten en wie weet gebeuren toch nog onverwachte dingen. Maar om dat te weten te komen, zal je terug 24u moeten wachten, op een update van de blog. SPANNEND!!!

(Voor zij die zich nu een beetje zorgen maken over ons auto-avontuur: we gaan vast overschakelen naar plan B: auto vroeger dan voorzien inleveren en in plaats van een heuse roadtrip te doen, terugkeren naar Portland om van daaruit met de trein naar ??? te trekken.

Het is niet de bedoeling om niet te kunnen genieten van de reis en de landschappen met het bijhorende leven en dit niet ten volle te kunnen opnemen, vandaar (want gisteren al twee kuddes van Big Horned Sheep gezien langs de kant van de weg, maar foto’s nemen was onmogelijk en we hebben vast andere zaken gemist en dat is toch ook wel jammer).

Had niet verwacht dat het zo’n aanpassing zou zijn om hier te rijden en ondanks de rustigere wegen (België is zo druk, hectisch en onvriendelijk op de weg) gaan we het vast niet wagen om verder met de auto te reizen en dagelijks 200-500km af te leggen.

Nu, het wil ook niet zeggen dat als we overschakelen naar een ander plan, dat deze reis saai wordt. Dus blijf ons avontuur maar volgen vanop de eerste rij.

Groetjes!!!

23-06-2017 om 20:09 geschreven door Claire

Te moe om veel te typen. Morgen (later deze dag voor jullie, want 9u verschil) een langer bericht. In ieder geval heelhuids en met bagage goed aangekomen.

Liefs

22-06-2017 om 07:15 geschreven door Claire

Bijna bijna bijna... Valies staat klaar, schoenen zijn opgeblonken (al was het maar om de koeiengeur er wat uit te krijgen) en haren kortgeknipt (- 40cm!). Ik denk dat we er klaar voor zijn!

Over 24u hangen we hopelijk ergens tussen Hemel en Aarde, of zouden we al voet op IJslandse grond gezet hebben? Heb het gevoel dat ik nu al last heb van de jetlag! In ieder geval...

... to be continued!

20-06-2017 om 18:42 geschreven door Claire

Liefste lezers,

Over exact een week hangen we (m'n peter Thierry en ikzelf) ergens in de lucht, op zoek naar vaste grond in de VS. Jaja, de VS. Terug naar waar het leven 3 jaar(!!!) geleden een nieuwe wending nam.

Eerste stop is Portland, Oregon en daarna zullen de uiltjes ons terug roepen naar Umatilla. Wat daarna volgt is nu nog een groot vraagteken, maar we zullen ons laten drijven door de warme lucht, spectaculaire onweders en de wil van onze huurauto. Dat het spannend wordt staat vast en er bestaat geen twijfel dat het opnieuw onvergetelijk wordt! Zet je maar schrap om alles van op de eerste rij te volgen.

To be continued!

14-06-2017 om 19:17 geschreven door Claire

13 juli:

Zonnenbloemenselfie met Alice, Giulia en ik

Zicht vanuit de toren met al het foltertuig in (vroegere uitkijkpost)

En zelfs in Venetië zijn er uiltjes te vinden........................

19-07-2015 om 17:30 geschreven door Claire

Sorry voor het wachten! Het heeft wat tijd gevraagd, maar jullie geduld wordt eindelijk beloond. Hier volgen de laatste vakantiekiekjes.

Groetjes en wie weet tot binnenkort, in Belgenland!

11 juli:

Gufo-shop

Aloisa, toegankelijk voor vrijgezelle dames op zoek naar de prins van hun dromen

Kleine Ruigpootuil

Volwassen Ruigpootuil die ik gevonden heb in de boom!

12 juli:

Panoramisch zicht vanop Kathedraal Piacenza

Moet er nog wijn zijn? (Ik geloof iets van 6000 liter in 1 tank en in een andere ruimte stonden er nog een 12-tal)

TROPO CALDO!!! (= veel te warm!!!)

19-07-2015 om 17:00 geschreven door Claire

Nog eens update van de blog. Ik zal kijken om straks ook nog wat foto's te posten, fototoestel is nu aan het opladen...

13 juli: Gisteren geen bedevaart (dat was voor Marco en Stefania bedoeld), Giulia en ik zijn met Deborah (een vriendin van Giulia) 1 van de dorpjes in Val Nure gaan bezoeken. Plots kreeg Giulia de geweldige ingeving dat er in dat dorpje ene Massimo woont en dat hij een bedrijfje heeft waar op artisanale wijze salame, coppa en pancetta gemaakt wordt. Ze heeft naar  hem gebeld en 10 min later stond hij aan het bedrijfje om ons een rondleiding te geven (normaal doet hij dat niet!). Wat een overweldigende geur en al dat vlees! Al zijn de topmaanden van september tot december, daarna is het tamelijk rustig (het vlees wordt vooral met Kerst geconsumeerd en het duurt enkele maanden, afhankelijk van het type vlees, tegen dat het gerijpt is). Maar een 5 tal koelcellen zaten toch goed voel.

Na de rondleiding heb ik een grote salame, coppa en pancetta meegekregen, goed voor enkele kg. Kwestie van de andere Belgen ook eens te laten proeven wat goed is. De kleren zullen lekker ruiken bij thuiskomst ;) Ik denk trouwens dat het magische woord hier in Italië "Belgio" is, want Massimo heeft speciaal voor ons ook een wijndegustatie en -rondleiding kunnen versieren bij 1 van zijn vrienden (bij Lombardelli in Ponte dell'Olio). We waren dus met ons gat in de boter gevallen! In totaal 6 types wijn geproefd, wit en rood en 1 aperitief. Opmerkelijk was dat deze wijnen nogal sprankelend waren. Heb het boekje met de namen meegekregen, wie weet zijn hun flessen ook in België te vinden (Gutturnio, Bonarda, Lanzone (3x rood), Ricciolo d'Oro en Ortrugo (2x wit) en Greta (aperitief)).

Daarna zijn we gaan afkoelen aan de Nure-rivier. Al stelt deze niet zoveel voor. Het water is feitelijk maar voetdiep door de droogte die hier heerst, maar het deed wel deugd.

's avonds was het dan groot feest in 1 van de dorpjes naast Grazzano. Ik denk dat het hele dorp (zowel jong als oud) aanwezig was om naar een fonteinenspektakel (fonteinen dansten op muziek) en vuurwerk te kijken en tussendoor te genieten van het avondeten. Alles was ten voordele van het goede doel. Marco, Stefania en ik zijn wel niet gebleven tot het vuurwerk, Marco en Stefania moesten vandaag (14 juli) vroeg vertrekken richting Umbrië, vandaar. Marco is geselecteerd met 1 van zijn nieuwste boeken voor een wedstrijd die zaterdag uitgereikt wordt en ze koppelen er enkele dagen vakantie aan. Achteraf gehoord, hebben we wel niet veel gemist van het vuurwerk, het was kleiner dan dat de meesten verwacht hadden.

Vandaag 14 juli ben ik met Giulia en Alice (compagnon van Marco en Stefania) meegegaan op kastelenbezoeken. Jammer genoeg was de eerste gesloten, maar de 2e was wel open, al moesten we wachten tot na hun lunchbreak tegen dat we erin konden. Het kasteel werd tot 1960 gebruikt als gevangenis (in de jaren 1300 diende het als uitkijkpost tegen vijanden. Het heeft nooit als huis gediend). Nu is het alleen nog toeristisch en is er foltergereedschap ondergebracht. JEETJE! Wat mensen elkaar toch aandeden............. in 1 woord, wansmakelijk! Het brein die die dingen heeft uitgevonden, was zelf ook niet goed snik denk ik. Daarna ijsje gaan eten en terug richting b&b vertrokken. Ik zal hier deze avond blijven, metdat iedereen andere plannen/verplichtingen had. Zal goed doen om nog eens vroeg te gaan slapen denk ik.

Morgen (15 juli) zit mijn tijd er hier op en ga ik nog een weekje uitblazen in Venetië. De blog zit er dus feitelijk al op. Oorspronkelijk plan was om hier in Grazzano tem de 22e te blijven, maar door de wedstrijd van Marco en door de slechte uilenperiode (topmoment is voorjaar), zijn de plannen dus gewijzigd. De volgende keer dat jullie me terugzien zal op Belgische bodem zijn, of de volgende keer dat jullie me op deze blog kunnen volgen zal zijn op een nieuw uilenavontuur, ergens in de wereld. Benieuwd wat de volgende bestemming zal worden! Italië was in ieder geval een geweldige meevaller met prachtige landschappen, vriendelijke, uitbundige mensen en suuuuuuperlekker eten!

Ciao ciao!

(loop nog niet helemaal weg, er zullen nog enkele foto's volgen!)

14-07-2015 om 19:33 geschreven door Claire

Gisteren was echt een (warme) relaxdag. We hebben de hele dag in Grazzano doorgebracht. Eerst wat internetten in de uilenshop, dan de winkeltjes van Grazzano verkend, ijsjes gegeten en ijswater gedronken (ik ben de naam nu kwijt, maar gecrushed ijs met een lekker smaakje). In de late namiddag zijn we (Marco, Giulia, Chiara en ik) nog eens Visconti-park ingetrokken. Marco en Chiara hebben een filmpje gemaakt voor Gufotube, Giulia en ik hebben het park (incl. doolhof van taxussen, met hier en daar engelenbeeldjes verstopt (ik waande me in de film Secret Garden) verder verkend. Op het goede moment gingen we een kijkje nemen bij Marco, want hij had net kleine Ruigpootuil vast. Belissimo zoals ze zouden zeggen! Na het parkbezoek, zijn we richting het cowboy/indianenfeest getrokken. Ik was verbaasd van het aantal volk dat aanwezig was en sommigen hadden zich echt goed uitgedost. Er waren linedancers bezig op countrymuziek en later volgde nog een toneelstuk, vuurspuwact en dansfeest (maar die laatste 3 hebben we gemist, want de uilen aan de Nure-rivier (ik denk dat ik de naam van deze rivier steeds fout heb geschreven in vorige berichten) riepen ons. We hebben een Steenuil gehoord, maar niet gevonden en Nachtzwaluwen en Ruigpootuiltjes gezien en gehoord (ik heb zelfs 1 gevonden in een boom!). Het was een geslaagde avond.

Vandaag was ook een relaxdag, maar dan zonder de uiltjes. We (Giulia, Chiara en ik) zijn naar de Trebbia-rivier getrokken (een goed alternatief voor de zee) en in de namiddag hebben we Chiara afgezet aan het station van Piacenza. Ze is terug naar Bologna vertrokken. Giulia en ik hebben dan Piacenza verkend. Eerst naar 'Eatalia' (een groot warenhuis waar ze alleen maar lokale producten verkopen, zou te vinden zijn in alle grote Italiaanse steden en een aanrader om eens binnen te springen), dan een ijsje gaan eten (temperaturen lagen weer rond de 35°C!), dan in enkele winkeltjes rondgesnuisterd en de kathedraal bezocht. We konden zelfs op de toren van de kathedraal een kijkje nemen. Het uitzicht was top. In de verte zagen we zelfs de eerste heuvels van de Appenijnen liggen! Daarna was het tijd om te dineren bij Marco en Stefania en vervolgens terug naar de b&b te trekken (door plaatsgebrek in b&b heb ik gisternacht bij Marco en Stefania doorgebracht). Daar heeft de koude douche deugd gedaan.

Nu gauw het licht uitdoen, want morgen wacht weer een bezoek aan de rivier en ik geloof dat we ook naar Assisi gaan trekken, op bedevaart :)

Ciaoooooooo!

12-07-2015 om 00:00 geschreven door Claire

Romeinse relicten in Susa

Foto's van de beestige dag:

(Ruigpootuil)

(Steenuil)

11-07-2015 om 12:25 geschreven door Claire

Uitzicht artificeel meer

Botanische alpentuin

Uitzicht kleine meertje

Forellenvangst

Op naar de bbq!

bbq gehaald!

Uitzicht vanuit de tuin

Hertje!

SCHORPIOEN!!!!!!!!!!

11-07-2015 om 12:03 geschreven door Claire

Vandaag zijn we uit Venaus teruggekeerd naar Grazzano Visconti. Terwijl Marco en Stefania de sleutels van onze kamers terugbrachten naar de burgemeester, zijn Giulia en ik Susa gaan verkennen. Susa is een klein dorpje naast Venaus waar je Romeinse relicten kan vinden. Iets heel speciaal om Romeinse overblijfselen tegen te komen zo ver in het noorden van Italië. We hebben de overblijfselen van een kasteelachtig gebouw, aquaduct en arena gezien en zijn daarna een ijsje gaan eten. Tegen 13u hebben we uiteindelijk Susa en de Alpen verlaten.

Nadat we Giulia bij haar thuis hebben afgezet, hebben we Chiara opgepikt aan het station. Chiara zal dit weekend bij ons blijven en filmpjes maken om op Gufotube te zetten, een informatiekanaal van Marco op youtube over uilen (Gufo = uil in het Italiaans).

Nadat we genoten hebben van de hééééééééééérlijke, zelfgemaakte spaghetti-Marco, vertrokken Marco, Chiara en ik richting de Nuri-rivier om er filmpjes voor Gufotube te draaien, met in de hoofdrol Dwergooruilen. Het is uiteindelijk een beestige avond geworden. We hebben er Nachtzwaluwen, Steenuilen, Dwergooruilen, herten, hazen en konijnen gezien. Op terugweg naar de b&b hebben we ook een kleine Velduil gehoord (hij zat al in het vliegstadium, maar hij kan nog geen lange afstanden afleggen), maar deze hebben we niet meer gevonden. We zijn ook nog gestopt in Grazzano-village om iets te drinken, en we hebben er met onze felle zaklampen een kijkje genomen in de spleten van een plafond van 1 van de gebouwen. Op de grond lagen namelijk vleermuisuitwerpselen en inderdaad, er zat een klein groepje vleermuizen te wriemelen. Als je denkt dat het beestige verhaal afgelopen is… Terug in de b&b werden we opgewacht door een mooie, grote duizendpoot in het keukengedeelte en in m’n kamer, net toen ik het hoofdkussen goedlegde om te gaan slapen, zag ik een grote, groene, vrouwelijke Bidsprinkhaan op het bedframe zitten. Na de nodige “mamma mia’s” en genomen foto’s, heeft Chiara haar uiteindelijk buiten gezet.

Uiteindelijk ben ik als een blok in slaap gevallen om 9 uren later pas wakker te worden. Dat heeft deugd gedaan. Vandaag gaan we (Giulia, Chiara en ik) het Visconti-park nog eens gaan bezoeken.

Ciao!!!

11-07-2015 om 11:49 geschreven door Claire

Enkele vlinders

Uitzichten

Koe met de bel

We hebben de tussentop behaald!!

10-07-2015 om 08:55 geschreven door Claire

Het was echt een relax-dag vandaag. We zijn teruggereden naar de Franse helft van de Alpen en hebben de dag rond het azuurblauwe meer doorgebracht. Het was alsof we in een postkaart stonden, zo mooi was het uitzicht! We hebben er babbeltje gedaan met 2 forellenvissers aan het water, genoten van het uitzicht en de zon, gepicknickt en in de namiddag hebben we de kleine botanische alpentuin bezocht. Op terugweg naar Venaus zijn we via een alternatieve route gereden die ons langs een ander meertje bracht. We zagen er zo de (volwassen en baby) forellen in zwemmen. Genieten alom.

Deze avond zijn we de bergen ingetrokken voor diner (barbecue)  bij vrienden van Marco. Ze wonen in een huisje, midden in het bos op een bergflank. Het uitzicht was formidabel, de weg er naartoe iets minder. Stel je een eenvaksbaan voor, beginnend in asfalt en onverhard met grote stenen eindigend, met aan de ene kant de afgrond (en op sommige plaatsen stonden daar geen bomen) en aan de andere kant de hellende bergflank. Ik denk dat ik gisteravond alle mogelijk Italiaanse verwensingen en vloeken heb gehoord. Maar eenmaal boven waren we dat allemaal vergeten, al snap ik niet hoe mensen op zo’n plaats willen wonen. OK, het uitzicht is gigantisch formidabel, maar je bent er zo afgesloten en vooral in de winter is het zo ontoegankelijk… Enfin, we waren blij dat we heelhuids boven waren geraakt, over de afdaling maakten we ons nog geen zorgen.

Na de barbecue, pasta, kaas en dessert (eten dat die Italianen kunnen! Ze gaan me algauw kunnen rollen) zijn we buiten gaan luisteren naar de Bosuil en de Ruigpootuil. Alleen deze laatste (een vrouwtje), gaf ijverig antwoord. Op terugweg naar de auto probeerden we nog eens de Bosuil, met daaraan een wandelingetje gekoppeld, maar geen respons. Wel terug een hertje tegengekomen, waarvan de poten op foto als bewijsmateriaal dienen, en een kleine schorpioen(!) op een rots.

Toen begon de afdaling. Het was eng, zeker als je aan de kant zat van de afgrond. Gelukkig was het donker en zag je niet hoe diep die ging, maar de lichtjes helemaal beneden gaven toch wel een impressie. Pfieuw, Marco is een zeer goeie chauffeur. Geen typische Italiaan die onmogelijke snelheden maakt om vervolgens door de bochten te scheuren. 53 (!) haarspeldbochten (ik heb ze geteld, kwestie van het tellen in het Italiaans te oefenen, 53 = tsjienkweetrij uitgesproken) en een goed halfuur later stonden we heelhuids beneden, een laatste keer de “Madonna” te bedanken. Dan op het bed in (het was ondertussen 1.40u geworden) want morgen om 8.45u vertrekken we hier, terug richting Grazzano.

CiazZzZzzzz

10-07-2015 om 08:49 geschreven door Claire

Bergmarmot

Uitzicht

Bloemen

Giulia, Marco en ik

Zonsondergang

09-07-2015 om 10:14 geschreven door Claire

Aloisa

De vastgenagelde kraaiachtigen om de boze geesten buiten te houden

De Dwergooruil!

09-07-2015 om 09:59 geschreven door Claire

Vandaag (8 juli) was een vermoeiende dag. Eerst en vooral omdat er niet teveel slaap was vorige nacht en ten tweede omdat we een schitterende, lange, vermoeiende wandeling hebben gedaan in de bergen. De wandeling had als doel een nieuwe route vast te leggen om komend voorjaar verder onderzoek te doen op de Ruigpootuil. Het begon rond 10.30u op een aardige onverharde weg die eindigde aan een huis waar ze een typische kaas maakten. Onderweg kwamen we terug een heleboel verschillende vlinders tegen. Voor vlinderspotters, het is hier te doen! Ook maakten we kennis met een lokale herder. Hij was helemaal gekleed zoals je van een herder zou verwachten, verweerde kleren, kousen tot aan de knieën en een hoedje. Ik had er feitelijk een foto van moeten nemen. Eén van zijn vertellingen was dat er op de berg waar we stonden een groep van 11 wolven wonen en dat in het bos waar wij door gingen een nest lag. Als het in Amerika niet lukte om wolven te horen, dan lukt het hier misschien wel…

Aan het huis van de kaas hebben we eerst extra energie opgedaan (lees: picknick) om vervolgens op zoek te gaan naar een smal voetpaadje. Het was echt zoeken, want de koeien hadden vele voetpaadjes bij gemaakt. Het leuke aan de koeien is dat sommigen een grote bel rond de nek hangen hebben. Ik vraag me wel af of de koe zelf dat niet vervelend vindt… Als er nog twijfel mogelijk was, we zitten dus écht in de bergen. Uiteindelijk hebben we toch de juiste richting gevonden en begon het zwoegen naar boven. Gelukkig met tijdig een pauze om de adem terug te vinden en eens naar het uitzicht te kijken. De wereld lag aan onze voeten. We hebben er een goeie 2 uren over gedaan om 100-150 meter hoger te klimmen (en we begonnen aan een hoogte van 1610 meter) en we hadden de top van de berg dan nog niet bereikt. De top lag volgens Norman (vrijwilliger voor 1 dag) nog eens 3 uur verderop en de laatste honderden meters waren steile, moeilijk begaanbare rotsen. Ik was in ieder geval blij dat we de tijdelijke top gehaald hadden. Tamelijk mooi uitzicht (er stonden wat bomen in de weg om er ten volle van te genieten) en heel veel wind. Marco’s voorjaarsonderzoek zal tot hier lopen.

Zo’n 2 uur later (het was dan al 17.30u) stonden we doodmoe, met prikkende voeten en benen terug aan de auto. Klaar om als een blok in slaap te vallen. Alleen het ijsje moesten we nog laten voorgaan en om 20u moesten we terug paraat staan om te gaan eten met de burgemeester van Venaus. Daarna tegen 23u konden we eindelijk voor echt gaan slapen en het heeft deugd gedaan!

Vandaag (9 juli) wordt een relax-dag, met verdere verkenning van de Franse Alpen denk ik en vanavond gaan we gaan eten bij mensen om daarna terug het bos in te trekken om uilen te horen (en misschien met heel erg veel geluk ook te zien).

Ciao ciao!

09-07-2015 om 09:53 geschreven door Claire

Opnieuw, wat een dag!

Gisteren (7/7) zijn we zoals voorzien vertrokken naar de Alpen. We blijven hier in Venaus tot vrijdag. Venaus ligt op ongeveer 10 minuten rijden van de Franse grens en zoals je van de bergen mag verwachten, is het hier schitterend!

Nadat we geïnstalleerd waren op de kamer zijn we de Franse bergen gaan verkennen, nabij een artificieel meer (gebruikt voor elektriciteit op te wekken).
Amai amai, al die bloemen!!! Wit, groen, geel, oranje, roze, paars en blauw kleurden de bergflanken en hier en daar hield een bergmarmot de wacht. Prachtig! Bedenk daar dan nog eens bij dat we op ongeveer 2000m hoogte zaten, waardoor we een geweldig zicht hadden op de wolkenvorming beneden ons. Ik hoop dat het lukt om gauw foto’s te tonen, zodat er ook beeld komt bij de klank…
We hebben een wandeling gemaakt van ongeveer 2 uren, maar we zijn niet zo ver geraakt. Elke 5 meter was er wel iets dat onze aandacht trok (uitzicht, bloem, vlinder, vogel, marmot…) en een foto verdiende en als dat er niet voor zorgde dat we niet vooruit geraakten, dan was het wel een plots opgekomen plensbui met striemende regen. Even plots als we in de regen zaten, stonden we terug in de zon op te drogen. Speciale ervaring. Wat temperatuur betrof, viel het er erg goed mee. Ik denk iets van 29°C in de zon. Toen we tegen de middag in Turijn aankwamen voor lunch, was het daar zo’n 38°C! 29°C Voelde dus erg goed aan. Tegen 19 uur was de temperatuur naar 19°C gezakt en we stonden te bibberen in onze schoenen. We zijn zulke (koude) temperaturen niet meer gewoon, maar bij het afdalen naar Venaus steeg de temperatuur gelukkig terug naar een aangename 26°C.

Toen het goed donker was buiten (tegen 23u) vertrokken Marco, Giulia en ik terug naar de bergen, in een bos met beuken, berken, Larix en Abies, op zoek naar de Ruigpootuil (Boreal owl) en Bosuil (Twany owl). We speelden hun roepen af en luisterden gespannen naar enig antwoord. De Ruigpootuil liet niet van zich horen (het is feitelijk ook niet meer het seizoen om uilen te horen, aangezien de jongen al groot zijn en ze geen echt territorium meer te verdedigen hebben), maar de Bosuil was wel paraat. Hij bleef ons van nabij volgen, al hebben wij hem niet gezien. Terwijl de Bosuil ons aan het verwennen was met zijn allerbeste roep, was het ondertussen ergens op de achtergrond, in de bergen beginnen bliksemen. Speciaal effect! Temeer omdat boven ons de lucht helder was en we bijna 1000-en sterren konden waarnemen. Het was nog niet de melkweg, maar het benaderde deze wel. WAAUW!
Onderweg kwamen we nog 2 mannetjes herten tegen (met groot gewei), een kikker, een muis, een nachtvlinder en vele naaktslakken. Aan nachtleven dus geen gebrek.

Tegen 1.30u waren we terug aan onze kamer, klaar om nog meer uiltjes te vangen. Helaas is de matras niet erg comfortabel en houdt de jeuk van tientallen muskietenbeten (ja, deze kennen ze hier ook, helaas!) me wakker, maar de koude koude douche in de ochtend (warm water kennen ze hier nog niet denk ik) maakte alles goed.

Vandaag (8/7) trekken we terug de bergen in om wandelroutes, voor het vinden van uilen, vast te leggen/te exploreren.

Ciao!

08-07-2015 om 10:25 geschreven door Claire

Melding: het internet is hier erg wisselvallig, dus ik typ de blogberichten in Word om daarna va knippen-plakken snel alles op de blog te zetten van zodra de kans zich voordoet. Hieronder volgt dus het bericht van 6 juli, aan dat van gisteren (7 juli) wordt nog wat gesleuteld.

Amai, waar moet ik beginnen?

Tegen 17u kwamen we aan aan de “Gufo-store” (kleine uilenshop, uniek in de wereld. Hier verkopen ze alle mogelijke prullaria met uiltjes op, gemaakt door Italiaanse handen.) Hier hebben we halfuurtje gewacht op Giulia om dan samen met haar richting Visconti-park te vertrekken. We gingen de nestkasten van de Dwergooruil controleren op broed.

Het park ziet er schitterend uit. Alles mooi onderhouden, alle bomen hebben bordje met wetenschappelijke naam, beelden, fonteinen… . Terwijl Marco een ladder ging halen, toonde Giulia me de poortingang van het kasteel (waar Visconti-de-regisseur dus vroeger woonde). Om boze geesten buiten te houden, timmerden ze er levende kauwen aan en de skeletten zijn nog steeds te zien. Arme beesten! Een ander iets dat ze toonde was een beeld van een mollige dame, Aloisa genaamd. De legende gaat dat Aloisa vroeger getrouwd was met een strijder die haar slecht behandelde. Om een lang verhaal kort te maken, de strijder sneuvelde, Aloisa stierf door verdriet en sindsdien wou ze andere vrouwen helpen door hen te helpen hun droomman te vinden. Hiervoor spookte ze rond in het kasteel. Alle vrouwen die een gift (bloemen) neerleggen aan een beeld van haar, zouden gauw de man van hun dromen tegenkomen.

Marco had ondertussen de ladder tevoorschijn getoverd en we trokken het park in. We kwamen er Boomklevers, spechten en hagedissen tegen. Aangekomen aan de eerste nestbak zat mevrouw Dwergooruil al naar ons te kijken, helaas was ik net te laat voor de foto, ze vloog weg. Binnenin de nestbak zaten gelukkig nog 4 kuikens op ons te wachten. Ze waren ongeveer 10 dagen oud. Smelt! Het was puur geluk dat we uiltjes hebben gezien, want de andere nestbakken (stuk of 7) waren leeg.

Na de toer van het park bracht Marco me terug naar de b&b. Genieten van een koude douche. Heb ik al gezegd dat het hier zo vreselijk doef, drukkend, warm is??? En daarna kwam hij me terug halen voor het avondeten (pizza!). Na het avondeten gingen we dan richting de Nuri- (je spreekt het zo uit, maar of je het ook zo schrijft…?) rivier. Het geluid van de Nachtzwaluw en Dwergooruil afspelen in de hoop antwoord te krijgen. Het lukte. Nachtzwaluwen vlogen ons om de oren (het is te zeggen, per stopplaats 1, ofwel zagen we het koppeltje) en regelmatig hoorden we de uilen spontaan roepen.
Beginnen met de nachtzwaluwen, mannetjes zijn te herkennen aan de witte banden aan de onderzijde van vleugels/staart. Ze produceren een klikkende geluid en soms slaan ze ook hun vleugels samen (klinkt als het klappen in de handen). Dat laatste onder andere om hun territorium te verdedigen. Met 3 straffe lampen konden we ze ook in het donker waarnemen.
Dan de uiltjes, door het bandje te blijven afspelen, probeerden we ze dichter bij ons te lokken (wat 2 van de 3 keer ook lukte). Daarna was het uitmaken in welke boom ze zaten en er vervolgens in te schijnen met de lampen. 1 keer hebben we de uil zien vliegen, de laatste keer hadden we de jackpot gewonnen! Mevrouw Dwergoor was zo vriendelijk een tak verder te springen, waardoor we haar eindelijk konden waarnemen. Wat een goeie camouflage hebben die dieren toch en wat een knappe vogels! Dat het een vrouwtje was, hoorden we aan de korte roep. Dat van het mannetje duurt iets langer. Straf, echt straf! Ik denk dat iedereen zodadelijk goed zal slapen.

Op terugweg nogmaals de jackpot gewonnen, er zat een Stone curlew (soort Wulp) op de baan, samen met haar kuiken. De moeder vloog weg en het kuiken zette het op een lopen. Stone curlews zijn zeldzame vogels in Italië. Tsjakka!

Nu in de b&b, nog een laatste koude douche genomen (om 23.45u was het nog steeds 29°C buiten) en binnen enkele tellen gaat hier het licht uit. Dromen van…………

Morgen komen ze me rond 9u halen en vertrekken we richting de bergen. Misschien wel, misschien geen internet. We zullen wel zien. De foto’s van vandaag zullen nog wel volgen. Slaapwel!

08-07-2015 om 10:08 geschreven door Claire