Marco goed gevonden aan de luchthaven en direct vertrokken richting Grazzano-Visconti. Wat is het hier warm en doef!!! Niet te doen. 38°C buitentemperatuur (33° in schaduw), maar dan die lafheid. Zelfs het zweet wil niet meer verdampen! Marco zei dat het sinds 2003 geleden was dat ze hier zo'n temperaturen hadden. Normaal zou het hier iets van 28°C moeten zijn. Dat belooft. Gelukkig vertrekken we morgen tem vrijdag richting de Alpen, daar zal het wat koeler zijn.
Tegen 16.30u komt Marco me halen en gaat hij het park van Visconti (Visconti was een beroemde, Italiaanse filmregisseur en woonde hier in het kasteel) tonen. In het park hangen verschillende uilennestkasten omhoog en met beetje geluk gaan we kleine Dwergooruiltjes zien. Straks dus zeker fototoestel niet vergeten. We gaan ook een stop maken aan Marco's uilenshop. Dan tegen 21u vertrekken we richting een rivier om er het geluid van de Nachtzwaluw (Night jar) en Dwergooruil (Scops owl) af te spelen en te horen of er reactie komt. Als ik het goed verstaan heb is dit een onderdeel van een onderzoek die Giulia voert. Zij zal daar ook aanwezig zijn en ze gaat de komende 1,5 weken mee met ons op stap.
Het heeft een jaar geduld gevraagd, maar bijna is het zover. Over een week heb ik het geluk en de eer om voor een kleine 3 weken de Italiaanse landschappen, fauna, flora, cultuur en gastronomie te mogen ontdekken. Het wordt geen luie vakantietrip, maar een avontuurlijke, blikverruimende en ongetwijfeld ook een onvergetelijke reis. Ik ga Marco en zijn team namelijk meehelpen bij zijn (onder)zoeken naar uilen (dwergooruil zit er al zeker bij) en nachtzwaluwen. Voorlopig gekende standplaatsen: Grazzano, Piëmont en Venaus. Meer details zullen wel volgen van zodra de trip is gestart.
Zij die andermaal mee willen, maar jammer genoeg andere verplichtingen hebben, geen nood: deze blog wordt nieuw leven ingeblazen zodat jullie ook vanuit Belgenland kunnen meegenieten van alle avonturen.
En dan komt de dag dat alle woorden zijn gezegd en alle liedjes zijn gezongen. Tijd om terug 9 uur ouder te worden en het hectische, Belgische leven in te duiken. 3 maanden zweven van de ene droom in de andere was fantastisch, ongelofelijk, hors catégorie, hoog tijd om terug met 2 voeten op de grond te landen. Danku Amerika voor uw goede zorgen, (gast)vrijheid, dolle avonturen, straffe verhalen en schitterende herinneringen! Tot een beetje later.
Voor zij die nog steeds vol spanning zitten te wachten op
enkele fotos van de Flammulated Owl, onze kajaktocht en de kolibries, ik heb eindelijk wat tijd gevonden om enkele te tonen.
Seattle is een zeer toffe stad! Mooie architectuur en al bij
al nog heel wat groen. België kan op dat vlak nog heel wat leren van groen in
een stad!
Gisteren zijn we gaan Walvisspotten en met succes! We hebben
zeker een uur staan kijken naar een groepje orkas (puur wilde orkas. Ze
worden niet vrijgelaten wanneer de boot passeert en hun truukjes waren ook
allemaal uit vrije beweging.) en daarna was het een tijdje rustig. Tot we op
terugweg naar het dok gezelschap kregen van een klein groepje Bruinvissen
(walvisachtigen die ook in de Noordzee voorkomen).
Natuurlijk kan de selfie met een orka niet ontbreken J
No worries everybody, ik ben nog steeds alive and kicking! Sjonge, het is hier zo druk dat er zowaar geen tijd is voor internet. Vandaag hebben we de vleugeloppervlaktes van 25 uilenkoppels bepaald en dat was meteen de afsluiter van het veldwerkseizoen. Wat een ervaring (het veldwerk)! In Plumas National Forrest hebben we een volwassen koppel Flams geringd op maandagavond en de 3 kuikens ervan hebben we gezien dankzij een infraroodcamera. Op dinsdagavond (onze laatste avond) hebben we 3 volwassen mannelijke Flams gevangen en geringd (een unicum, aangezien de Flams territoriaal zijn). De uiltjes zijn schitterend! Ik heb er 3 vrijgelaten en allemaal bleven ze op m'n hand zitten, dan grepen ze m'n vingers vast en dan pas vlogen ze de duisternis in. Het duurde vaak verschillende minuten eer ze effectief aanzetten. Een geweldige ervaring was dat!
Het is Annabelle en ik gelukt om aan een kajak te geraken. We zijn naar een eilandje in Lake Davis gevaren, op een bepaald moment geëscorteerd door 4 pelikanen en op het eilandje hebben we onze lunch, met voeten in het heldere, warme water, opgegeten (we hadden er luchttemperaturen tussen 35 en 40°C, dus het water voelde perfect aan). Ook dat was een enige ervaring. We waren zo goed als de enigen op het meer en rond het eiland kon je duidelijk alle waterplanten zien. Alleen de vissen (op enkele baby meervallen na) ontbraken.
Gisteren zijn we naar Kylie's huis in Oregon gereden en morgen vertrekken Kylie en ik richting Seattle, alwaar ik m'n laatste Amerika-dagen zal spenderen bij een neef. Kylie zal zondag terug naar haar huis keren, maar eerst gaan we nog walvissen spotten samen met m'n neef. Er komt geen einde aan alle unieke avonturen! De uitdrukking 'ik ben met m'n gat in de boter gevallen' is hier wel van toepassing. Benieuwd hoe de aanpassing aan België zal zijn!
Nu is het bedtijd. Ondanks de diepe slaap in de tent, zijn er nog heel wat slaapuurtjes in te halen. Het deed gisteren zo'n deugd om een warme, lange, gratis (in Calif. was het 1 dollar voor 2 minuten) douche te nemen en eindelijk terug in een zacht bed te slapen! Kamperen is fun, maar als je daarna terug in een normaal huis zit, met alle accommodatie erop en eraan, weet je al die luxe dubbel en dik te appreciëren.
M'n fototoestel is nog aan het opladen, maar ik zal 1 van deze dagen enkele foto's doorsturen, onder andere van kolibriespotten en onze kajaktocht. Slaapwel!
Gisteren hebben we overal rondgereden om een kajak te
vinden, maar niemand had 1 beschikbaar. Of we moesten 30 dollar/uur betalen om
in een grote vijver rond te dobberen. We zijn zot, maar nog niet zo zot Straks
gaat onze zoektocht verder.
De wolven die ik hoorde, kunnen geen wolven zijn, aangezien
die lang geleden door de mens zijn uitgeroeid in dit gebied. Verdorie! David
zegt dat het coyotes waren, maar internet zegt dat die niet in bossen
voorkomen. Wie zal het zeggen? In mn hoofd blijven het in ieder geval wolven.
So far no luck met de uilen. Het wordt zelfs frustrerend.
Je hoort ze roepen en dan verdwijnen ze in de nacht, zonder onze netten te
raken. Vanavond is het onze laatste nacht en we gaan onze strategie veranderen.
In plaats van de netten op te stellen en te wachten tot ze komen, gaan we ons
verspreiden in een territorium en luisteren of we een uil horen roepen. Het
mannetje zal stilletjes woet zeggen wanneer hij voedsel aanbrengt en het
vrouwtje en de babys zullen smeken om eten. Op het moment dat we dit horen,
wil het dus zeggen dat we erg dichtbij hun nest zitten en dan pas gaan we de
netten opstellen. Ik hoop echt dat het iets oplevert!
Gisteren wel een speciale gast in onze netten gehad. 2
zelfs. Eerst een kleine zangvogel die we enkel konden bevrijden door 3 grote gaten
in het net te knippen en dan Het was pikkedonker, de geluidsboxen waren bezig
de uilenroep af te spelen, ik dommelde half in (het is verbazend hoe rustgevend
die uilenroep is) en plots, BAM. Het leek alsof 1 van de netpalen was
omgevallen! Alle lichten aan, mistnet naar beneden en daar zat een eekhoorn.
Gelukkig had die wat meer hersenen dan de zangvogel en hij klauterde zelf uit
de mazen, hop in een boompje. Zijn grote ogen verraden dat het geen gewone
eekhoorn was. We waren bevoorrecht om een Vliegende Eekhoorn op minder dan een
meter afstand gade te slaan. Deze nachtdieren kom je normaal gezien niet zomaar
tegen. Ze zweven van boom tot boom door hun poten te openen, zodat de huidflap
tussen de poten een perfect zeil vormt om mee door de lucht te zweven. Hun
pluizige staart doet dienst als roer. Hij was gorgeous! Hij had een klein wondje aan zijn schouder opgelopen,
maar het gaf hem geen hinder om zijn weg verder te zetten, toen wij terug naar
onze plaats verdwenen.
Wat muskieten betreft, valt het hier nog goed mee dankzij
onze bugspray. Zonder zou het hier een hel zijn. Grote zwermen vliegen rond op
de open plaatsen waar we zitten en die trekken tal van vleermuizen aan. We
houden telkens ons hart vast wanneer een vleermuis het net in laatste instantie
weet te vermijden. Het grootste voordeel van de open plaatsen is dat je de
sterren kan zien. Helaas was het (eer)gisteren volle maan, maar toch, je ziet
nog altijd meer sterren dan dat ik thuis kan gadeslaan! Af en toe zie je een satelliet
passeren of valt er een ster uit de lucht. Dat zorgt voor de animo, terwijl we
proberen (g)een uiltje te vangen.
Room with a view
Lake Davis
Lake Davis
Baby Catfish
De vleermuis die helaas de geest gaf
Opstelling van het net (mistnet + paal + 2 stabilisatietouwen).
Tegen alle verwachtingen in toch internet. Wifi is sterk genoeg dat ze tot
buiten het (gesloten) internetcafé reikt. Joepie!
Gisteren opnieuw geen uilen gevangen, maar wel 3 exemplaren van dichtbij
horen roepen. Vanavond zullen we ze in onze netten krijgen, het kan niet
anders. Wel was er 1 vleermuis die in de val was gelopen, helaas overleed
hij/zij toen we haar uit het net haalden.
Na het uilenvangen zijn we naar de campingplaats van 2 medevrijwilligers
getrokken, alwaar we kampvuur hebben aangestoken. (kamp)Vuur is normaal uit den
boze, want alles is hier zo droog, dat het brandwaarschuwingspeil op maximum
staat. Gelukkig bestaan er dus nog campings... We hebben er marshmallows
geroosterd op een gevonden dennentak en een pintje gedronken. Alleen de gitaar
of harmonica ontbrak nog!
Rond 1.45u lag ik in het tentje en hoorde plots iets huilen in de verte. Het
waren geen gewone honden en al zeker geen coyote (die komen hier niet voor),
dus dan blijven alleen nog wolven over (tenzij er hier nog andere dieren
rondlopen die dergelijk gehuil produceren). Ook de ganzen aan het
meer werden gek! Ik zal bevestiging vragen aan anderen die het gehoord
hebben, maar ik ben zowat 100% zeker! Amai amai :)
In de namiddag zijn Annabelle en ik het meer gaan verkennen, te voet. We
zagen precies dikkopjes zwemmen in het water, maar na nader onderzoek bleek het
om baby-meervallen te gaan! De foto's zullen volgen.
Nu zijn we aan het uitvissen waar we een kajak kunnen huren.
Hopelijk vinden we iets, anders moeten we tot morgen wachten om via via aan 1
te geraken.
Helaas, geen foto van een Flammulated Owl. Het duurde kleine drie uur om 4 mistnetten op te stellen (18, 12, 9 en 6m lang en 5m hoog en het net is iets van een meter breed. Ik zal kijken om foto's te nemen van de opstelling.). Daarna begon een speaker de roep van de uil af te spelen en dan begon het lange wachten. We hadden 'geluk', we hoorden bijna de hele avond een mannetje antwoorden, maar zijn territorium was te ver gelegen van ons vallen, dus we hebben niets gevangen. Het andere team heeft helemaal niets gehoord of gezien, vandaar dat we nog geluk hadden. Doordat de uil niet dichterbij ging komen, hebben we na 2 uur het wachten gestaakt en alles opgeruimd. Vanavond zullen we proberen om de roepende uil te vangen.
Morgen is het internetcafé gesloten. Geen blog update dus en om onze tijd te doden gaan Annabelle en ik kajakken op het meer en misschien/hopelijk een vislijn uitwerpen. Foto's zullen zeker volgen!
Nu is het wachten tot 18u. Dan vertrekken we opnieuw het bos in om netten op te stellen. Een manier om de tijd te doden (tijdens het lange wachten tegen dat er iets in het net vliegt) is er niet echt. Je kan wat rondkijken en luisteren naar alle nacht-bos-geluiden, maar muziek/boek/slapen/rondlopen is uit den boze, aangezien we onze ogen op de netten en de palen (die de netten omhooghouden) moeten houden en we potentiële vangst niet willen wegjagen. Als er niets gebeurt, dan kan de nacht wel lang duren.
Helaas, geen foto van een Flammulated Owl. Het duurde kleine drie uur om 4 mistnetten op te stellen (18, 12, 9 en 6m lang en 5m hoog en het net is iets van een meter breed. Ik zal kijken om foto's te nemen van de opstelling.). Daarna begon een speaker de roep van de uil af te spelen en dan begon het lange wachten. We hadden 'geluk', we hoorden bijna de hele avond een mannetje antwoorden, maar zijn territorium was te ver gelegen van ons vallen, dus we hebben niets gevangen. Het andere team heeft helemaal niets gehoord of gezien, vandaar dat we nog geluk hadden. Doordat de uil niet dichterbij ging komen, hebben we na 2 uur het wachten gestaakt en alles opgeruimd. Vanavond zullen we proberen om de roepende uil te vangen.
Morgen is het internetcafé gesloten. Geen blog update dus en om onze tijd te doden gaan Annabelle en ik kajakken op het meer en misschien/hopelijk een vislijn uitwerpen. Foto's zullen zeker volgen!
Nu is het wachten tot 18u. Dan vertrekken we opnieuw het bos in om netten op te stellen. Een manier om de tijd te doden (tijdens het lange wachten tegen dat er iets in het net vliegt) is er niet echt. Je kan wat rondkijken en luisteren naar alle nacht-bos-geluiden, maar muziek/boek/slapen/rondlopen is uit den boze, aangezien we onze ogen op de netten en de palen (die de netten omhooghouden) moeten houden en we potentiële vangst niet willen wegjagen. Als er niets gebeurt, dan kan de nacht wel lang duren.
Voor zij die zich afvragen hoe ik het nog stel, alles verloopt hier prima. Gisteravond zijn we rond 23.30u aangekomen in Plumas National Forrest in California en we hebben direct de tent opgesteld. Ik was doodmoe. 20-22u in de auto zitten, op 48u tijd, het doet toch wat met een mens. Temeer omdat we in Utah (na 10u auto) direct uilen gaan vangen zijn op Antelope Island (we hebben een koppel gevangen) en het pas 3u was eer we een bed zagen.
Plumas NF. is een dennenbos die rond Lake Davis ligt. We zitten aan de rand van het bos, op een open gedeelte, op een bergflank, op zo'n 500m van het meer. Het uitzicht ziet er erg goed uit, al moet ik m'n tent nog een kwarttoer draaien om een stukje van het meer te aanschouwen.
Het kampeergedeelte valt tot nu toe erg goed mee. Natuurlijk ligt een 2cm-dikke luchtmatras niet hetzelfde als een normale matras en hoor je in een kamer geen insecten onder u kruipen, maar vermoeidheid doet alles vergeten. TOT een schaduw aan uw voeten komt kietelen om 8u 's ochtends. Het was een grondeekhoorn die de tent kwam inspecteren. Hopelijk komen ze geen gaten bijten, op zoek naar eten! Daarna heb ik een korte wandeling gemaakt en een koppel Bluebirds en een kolibrie (!) tegen gekomen. Dieren en omgeving zijn voor de ik-ben-ondertussen-de-tel-kwijt keer ongelofelijk.
We hebben Nevada van oost naar west doorkruist en we hebben er in de regen (erg ongewoon in deze tijd van het jaar, het is zoals regen in de woestijn) en in een 'zandstorm' gezeten. De zichtbaarheid was nog ok, maar het was indrukwekkend om de muur van stof dichterbij te zien komen.
Bij het verlaten van Utah hebben we kilometers lang doorheen zoutvlaktes gereden. Op diezelfde vlaktes worden speedraces gereden. Mensen met een vijs los proberen er snelheidsrecords te breken. Wij hadden jammer genoeg niet genoeg tijd om op die baan te stoppen, dus het zal altijd een mysterie blijven welke snelheden onze overvolgeladen pick-up kan halen :)
Vanavond/vannacht gaan we in het bos 1 of 2 mistnetten opstellen om de Flammulated Owl te vangen. Het kan enkele uren duren eer de vogel gevangen is, dus het belooft nog een lange dag te worden. Morgen volgt hopelijk de foto van de kleine (slechts 50-60 gram!) uil! Groetjes
De laatste spullen worden in de wagen geladen en over een halfuurtje zullen we vertrekken richting Utah (Antelope Island). Daar gaan we vanavond een cursus 'uilenvangen' geven en dan morgenvroeg vertrekken we naar Plumas, Californië. Benieuwd wat dat zal geven! Groetjes
Uitgevlogen baby-uilen overal! Rond 1 nestplaats zagen we zelfs 9 jongen hun vliegvaardigheid oefenen! Foto 1 is vader en kind...
Er moet natuurlijk ook nog gewerkt worden: ringen van kuikens (14-16 dagen oud)...
... en opmeten van adulten. Hier zijn we bezig de spanwijdte af te tekenen op papier.
Zwaar geschut wordt bovengehaald (infrarood camera) om in een natuurlijk hol te zoeken naar uilenactiviteit...
... maar het enige dat we vonden waren 2 grote eierpakken van een Zwarte Weduwe (en niet zoals we aanvankelijk dachten uileneieren die aan het plafond hingen; wat de hitte (vandaag 100°F, voorbije dagen 95°F) al niet doet met een mens zijn verstand!)
De natuur op haar vreedst: een sprinkhaan die wordt opgegeten door een wespachtige en een kever die net ten prooi viel aan een Zwarte Weduwe.
Het hoeven niet altijd hamburgers of burrito's te zijn, yoghurt met verse blauwe bessen, frambozen en aardbeien en kersen als dessert zijn minstens even lekker, om niet te zeggen dat het nog beter is!
Ik heb jammer genoeg geen foto kunnen nemen van de coyote pup die hier rondloopt, maar misschien komen we hem nog tegen!
Oef, 18 uren autozitten en 6 staten doorkruisen in 2 dagen zit erop. Het is uiteindelijk nog voorbij gevlogen. Gisteravond zijn we aangekomen in Umatilla, Oregon, waar we tot dinsdag of woensdag gaan blijven. Hier gaan we alle praktische zaken rond het Holenuilenproject afronden. De lijst van dingen die nog moeten gebeuren is iets langer dan gedacht, dus ons vertrek naar Californië krijgt 2 dagen vertraging.
Tussen Oregon en Californië gaan we zoals eerder gezegd eerst een tussenstop maken in Utah om gebruikte geolocators op te halen en metdat we daar dan toch in de buurt zijn, zullen we ook stoppen op Antelope Island (het eiland in Salt Lake) om enkele uilenproject-vrijwilligers een cursus hoe-vang-je-holenuilen-op-de-juiste-manier te geven. Op Antelope Island zijn enkele uilen aan een 2e legsel begonnen, in artificiële nestboxen die we hersteld hebben. Door de lokale medewerkers te tonen hoe ze de uilen moeten vangen, kunnen we een deel van de verantwoordelijkheden (ringen van de vogels) naar hen doorschuiven.
Op weg naar Oregon zijn we in South Dakota (Belle Fourche) gestopt op het geografische middelpunt van Noord Amerika. Er is nogal wat onenigheid over de exacte locatie van het middelpunt (het zou 20 mijl ten noorden van Belle Fourche liggen en andere bronnen zeggen dat het in North Dakota ligt...), maar het is de gedachte die telt. We hebben op het middelpunt van Noord Amerika, in het middelpunt van de belangstelling gestaan.
Verder was het een rustige trip.
Misschien nog een laatste foto, deze reflectoren dienen om de ondergesneeuwde weg aan te duiden. Het gaf een idee van hoeveel sneeuw er hier (Rocky Mountains, Montana) valt...
Weer heel wat meegemaakt gisteren in het veld. We hadden uiteindelijk geen quad ter beschikking, maar wel een extra pick-up. David is er alleen op uit getrokken om uilen te vinden en Jessica en ik gingen in een ander gebied op zoek naar de laatste ongevangen dieren.
We hebben 2 nieuwe nestsites gevonden en in 1 ervan zagen we 2 baby's aan de ingang zitten. 1 van hen had zelfs de ogen nog niet open! In dat zoekgebied hebben we 3 vallen opgesteld. Daarna reden we naar een andere plaats, 7 mijl verderop om daar (in den donker!) een nest te vinden en raad eens, het is ons gelukt ook. We wouden net terugkeren naar de auto toen een braakbal onze weg kruiste. We hebben ons dan opgesplitst om in een straal van 20m rond de braakbal het gebied uit te kammen en verstopt in het gras vonden we, aan de ingang van een hol, uilenpluimpjes (de uilen zijn bezig hun pluimen in te ruilen voor nieuwe exemplaren) en glanzende insectenrestanten. Bingo! Het enige 'probleem' met dit gebied was dat de weg om er te geraken (inclusief het hele gebied rond de weg) voor tientallen meters lang, veranderd was in een natte modderpoel. De eerste keer hadden we zelfs niet door dat er kans was om vast te geraken (lees: het was al donker), totdat we er middenin zaten. Het enige dat je dan kan doen is de gaspedaal volledig induwen, hard lachen (de weg kan nog steeds erg hobbelig zijn onder de modder) en hopen voor het beste (je wil daar ECHT niet vastzitten!). Aan het nest geraken was geen probleem, maar het terugkeren was een (klein) ander paar mouwen. We hadden de juiste afslag gemist, dus moesten op goed geluk de 2-track sporen zien terug te vinden. Uiteindelijk kruisten we ze (aan volle snelheid), maar reden we terug de verkeerde kant op, richting een waterreservoir. Het hart stopte even met kloppen, maar uiteindelijk draaide het stuur toch in de juiste richting en zaten we opnieuw op de veilige 2-track. De volgende keer dat we naar het nest gingen, hebben we een reflector gezet waar we moesten afslaan, zodat we geen 2e keer onze adem moesten inhouden wanneer we water zagen opdoemen.
We gingen onze 3 vallen in het eerste gebied controleren en we vonden gemakkelijk de eerste reflector die het nest markeerde. In de val zat zowaar de hele familie uil: vader, moeder en 2 kuikens. Het kleinste kuiken (met de ogen nauwelijks open) zetten we terug in de nesttunnel, terwijl vader en moeder geringd werden. Het was echter een kleine wijsneus die niet in de nesttunnel wou blijven. Tijdens het ringen, hoorden we 2-3 keer 'piep piep piep' naast ons en daar zat die kleine uk. Hopelijk heeft hij zijn nest uiteindelijk toch gevonden, of de kansen zien er voor hem niet zo goed uit. De wereld bovengronds is namelijk nog gevaarlijker dan die ondergronds. Na nader onderzoek van het 2e kuiken hebben we besloten hem ook nog niet te ringen. Kwestie van geen schade aan te richten door een ring rond zijn poot te bevestigen.
Daarna gingen we op zoek naar de 2 andere nestsites, maar het was donker en onze hoofdlamp scheen niet sterk genoeg om de reflectoren vanop afstand op te merken. Gelukkig hadden we een auto-gps bij de hand die ons ongeveer de weg wees, al veranderde die wel erg gemakkelijk van richting. Uiteindelijk wouden we naar de auto terugkeren om met de sterke spotlamp op ons dak, de reflectoren te vinden en dan met de auto ernaartoe te rijden. Helaas waren we het noorden ondertussen kwijt gespeeld en ook de maan was achter de wolken verdwenen (de auto stond onder de maan geparkeerd). We zagen wel nog de auto's op de highway rijden en onze gps gaf ongeveer aan waar de weg moest zijn. We gingen er wel geraken, vroeg of laat, maar ik was toch niet helemaal op m'n gemak, want het enige dat we zagen was vegetatie en geen andere oriëntatiepunten. Uiteindelijk eind goed al goed. We hebben de nesten zonder problemen gevonden met de auto, maar ze waren (en bleven) leeg.
Het was opnieuw een lange nacht. Om 1.30u u waren we terug in het hotel en rond 3u lagen we in ons eigen nest.
Het plan was deze voormiddag te vertrekken richting Umatilla, maar ondertussen is het al 12.30u en we zitten nog steeds op hotel. Het zal eerder rond 14-15u zijn wanneer we hier gaan vertrekken, maar vertrekken zullen we :)
Amai, wat een droomdag gisteren! Ik ben meegegaan met David en Kayla naar de Badlands om een hele namiddag-avond-nacht uilen te vangen, met de quad! Geen mijlen stappen en alles was goed uitgekiend. David werd ergens in ons werkgebied afgezet en ging op zoek naar nog meer nestplaatsen (kwestie van zeker te zijn dat we zo goed als alle uilen gevangen hebben). Hij ging op de gevonden plaatsen ook vallen opstellen. Daarna pikte Kayla me op aan de truck en vertrokken we met de quad richting 6 gekende nestplaatsen om daar de vogels te vangen. Het was schitterend! Eindelijk kan ik zeggen dat ik met paarden gereden heb. Een 100-tal in één keer ofzo ('k heb het stuur mogen overnemen op de 'vlakkere' stukken weg!)? Als David gedaan had met zijn zoektocht kwamen we hem terug tegen op de 2-track, welke als centrale as door het gebied liep.
Tot daar het goed uitgekiende plan, want dan stonden we daar met 3 en 1 quad en 6 + 4 nestplaatsen die dringend moesten bezocht worden en zo'n 15 vallen uitgezet over het terrein. Onder het motto: moeilijk gaat ook, heeft David plaats genomen achter het stuur en zaten Kayla en ik elk aan een kant, achterop het frame. Comfortabel was het helaas niet te noemen, zeker als je erbij denkt dat het terrein hobbelig is (van onder andere erosie en koeien en bizon pootafdrukken) en er onder de vegetatie grachten en prairiehonden-zandophopingen kunnen verschuilen. Momenteel zit ik in de fase dat een bed of een autozetel zelfs niet aangenaam is om op te zitten, maar het gaat om het resultaat. We hebben 12 vogels gevangen en geringd, maar helaas geen zendertjes teruggevorded. Het was ongelofelijk!
Rond 3u 's nachts zette Kayla me terug af aan de truck met alle vallen en dan ging ze David ophalen. Ik laadde alles in en wachtte dan een kleine 10 minuten, omgeven door de Melkweg en ontelbare krekels. We hadden de maan al zien ondergaan, dus alle sterren waren op hun best te zien. Ik heb zelfs eentje naar beneden zien vallen! Hoeveel perfecter kan een dag zijn?!
Vandaag gaan we opnieuw een quad ter beschikking hebben om rond te cruisen. Kayla is terug naar huis vertrokken met haar quad en vandaag zal Jessica (een medewerkster van de National Forrest Service) ons helpen met een quad van haar dienst. Het wordt normaal gezien onze laatste dag hier in de Badlands, dus we gaan alle plaatsen bezoeken waar we nog uiltjes moeten vangen. Het belooft weer dolle pret te worden!
Morgen vertrekken we dan terug naar Umatilla, Oregon (een autorit van 18u).
Ik zal straks enkele foto's van gisteren uploaden, maar eerst moeten enkele MP3's opgeladen worden. Werk gaat voor, dus even geduld hiervoor!
David zal straks een ijsje mogen trakteren (zoals afgesproken. Had de US gewonnen, dan had ik het aan de rekker) :)
Ik ben intussen herbegonnen met het invoeren van alle data in excel-tabellen, terwijl David met Kayla en de quad richting de Badlands getrokken zijn. De voet en lies gaan trouwens stukken beter. Morgen zal ik weer als een dartel veulen kunnen rondspringen in de prairie. Groetjes!
Door lies- en voetproblemen (overbelasting) heb ik vandaag een day-off gekregen. Al is dat niet letterlijk te nemen, want David heeft ervoor gezorgd dat ik me geen moment zou vervelen. Ik ben begonnen met alle data die we hier in South Dakota verzameld hebben, in de computer in te voeren (enerzijds de vogelgegevens: ringnummer, gewicht, vleugellengte... en anderzijds de vang-gegevens: hoelang staan onze vallen uit, wanneer vangen we wie, welk moment van de dag zijn we het meest succesvol...). Geloof me, het is een berg werk, plezant werk, want de volgende stap (voor de vang-gegevens) zal het maken van grafieken en het trekken van conclusies zijn (we zullen dit al doen voor SD, zodat we zeker zijn dat alle nodige gegevens in excel staan. Andere mensen zullen de lijst verder aanvullen met de data van de andere locaties die dit jaar bezocht werden, en nog iemand anders zal in de toekomst een paper hierrond schrijven, waarin alle data rond het uilenvangen verwerkt wordt. Een ware samenwerkende vennootschap!
Terwijl ik daarmee bezig was, is David naar de Badlands getrokken, op zoek naar een uilennest. We hadden deze middag een tip gekregen van een nieuwe site, maar helaas niets gevonden. David heeft ook verder gezocht naar een quad en morgenmiddag komt iemand 1 brengen. De bezorgster zal hier 2 dagen blijven om te helpen met uilenvangen, zodat we het werk hier stilaan kunnen afronden. De 10e worden we namelijk al in Californië verwacht om Flammulated Owls te vangen, de laatste fase van deze onvergetelijke, formidastische stageperiode. Het is 2 dagen rijden van hier naar Umatilla, daar blazen we eerst enkele dagen uit en ronden we het Burrowing Owlen werk volledig af en daarna vertrekken we richting Utah om enkele teruggevangen geolocators op te halen en van daaruit gaan we naar Californië (een totaalreis van opnieuw 2 dagen). Het belooft nog aangenaam druk te worden!
Zaterdag zou het zelfs niet mogelijk geweest zijn om uilen te vangen, want we hebben 4 onweders boven ons hoofd gekregen! Het goot water en de bliksem sloeg opnieuw ergens in de buurt in. BOEM!
Gisteren zijn we wel weer het veld ingetrokken. Zoals verwacht was de weg onberijdbaar en hebben we 2,5mijl gestapt richting eerste gekende nestsite. Van de 6 gekende nestsites die we afgelopen hebben, was er slechts 1 in gebruik. Gelukkig hebben we nog 2 nieuwe sites gevonden. We hebben een mannetje en een vrouwtje gevangen en............. Het mannetje droeg een geolocator! Ik weet nog niet waar hij naartoe getrokken is om te overwinteren, maar jullie komen het in het volgende blogbericht wel te weten.
Onderweg kwamen we een nieuwsgierige coyote en een kudde bizons tegen. We zaten écht in de ongetemde prairie. Naast het lopen door knie-heuphoge vegetatie moesten we ook modderige canyons, uitgesleten door jarenlange regenwaterafvoer, oversteken. Al een geluk dat de ratelslangen niet op de loer lagen :)
