|
EINDELIJK internet en eindelijk tijd om een blogbericht te plaatsen, te beginnen met het bericht van zaterdag 24 juni.
Veel liefs!
Gisteravond vroeg in bed gekropen. Korte nachten begonnen hun tol wat te eisen, maar nu fris en monster klaar voor nieuwe avonturen.
Gisteren (zaterdag) is er niet zoveel superbijzonders gebeurd, maar wat we gezien hebben, was echt wel de moeite (klinkt dat verrassend?).
s Ochtends hebben we geholpen om twee vogel-uitkijkhutten (houten kisten van 1x1x1,5m) op te ruimen. Deze werden gebruikt door twee fotografen die een dag lang fotos zijn komen nemen van de Burrowing Owls. Op die manier konden ze zonder te storen de uilen waarnemen.
Na het opruimen werd een nieuwe zoekpoging naar de Great Horned Owls ondernomen, maar opnieuw zonder succes. Verstoppen ze zich in andere bomen, of kijken we er gewoon over? In ieder geval, we geven niet op!
Een korte rustpauze later, vertrokken David, Julia, Laurel, Thierry en ik in twee groepen naar het hoofdkwartier van de Wildlife Service, net over de grens in Washington. Julia en Laurel reden met DJs auto, de Belgen gingen dapper mee met David in de airco-loze oude bestelwagen, die afgelopen maanden dienst deed als transportmiddel om naar de uilennesten te gaan.
Bijna de gehele rit reden we langs de Columbia rivier, welke de natuurlijke grens vormt tussen de staat Oregon (waar wij zitten) en Washington (ten noorden van Oregon). Het landschap deed me wat denken aan baby Grand Canyons. De echte Grand Canyons zien er vast en zeker 100000000000 keer meer indrukwekkend uit, maar dit was toch ook al niet mis. Ogen werden opnieuw de kost gegeven en het speuren naar Turkey Vultures (Kalkoengieren), Golden Eagles, Great Horned Owls, Barn Owls (familie van de Kerkuil) en andere grote roofvogels begon. Op enkele Raven en een ongeïdentificeerde roofvogel na hebben we niets waargenomen.
Een uurtje later kwamen we aan bij het hoofdkwartier van de Wildlife Service en daar zijn Thierry en ik eens gaan kijken naar de watervogels die in de aangrenzende vijver (of was het een meer?) vertoefden. Yellow Headed Blackbird, Red Winged Blackbird, eenden, een Osprey (Visarend), Canadese Ganzen en meeuwen mogen we nu aan onze lijst van waargenomen vogels toevoegen. Even later kwamen Julia en DJ aangelopen met een verrassing. Ze hadden iets gevonden in de boom tussen een gebouw en het water. Als kleine kinderen liepen we hen achterna (wie houdt nu niet van af en toe een leuke verrassing?). Zien jullie het?
Als je het zoeken beu bent geworden, of je bent supernieuwsgierig en ongeduldig of je wil gewoon alle details zien, dan komt hieronder de verlossende foto.
Thierry was er op slag sprakeloos van geworden. Zoiets had hij nog nooit gezien, zowel qua schoonheid als qua grootsheid en uitstraling! En gelijk had hij. Met een attitude van een groot leider, iemand die de touwen stevig in handen heeft, iemand die standvastig en onverstoord heerst, zat deze volwassen Great Horned Owl ons toe te kijken. Ofja, toe te kijken, hij zat gewoon te rusten in de boom. Maar de manier waarop hij daar zat
Wauw!
Na 100en fotos van de uil genomen te hebben, moesten we de terugreis inzetten. Halverwege hebben we even onze benen gestrekt op een klein strookje strand, langs de Columbia rivier. Het speciale hier was dat het strand niet bestond uit lichtgekleurd zand, maar uit zwart zand. De korreltjes waren afkomstig van vulkanisch gesteente die op deze plaats werden afgezet. Het voelde heel aangenaam aan om op te lopen en het water was lekker koel (luchttemperatuur gaf 93°F aan). Een selfie later trokken we opnieuw verder, om met een tussenstop bij de Thai in Hermiston, om onze lunch/dinner op te eten (het was dan al 16u geworden), te eindigen in Starbucks voor het internet.
Thierry en ik deden poging om te kijken hoe we onze reisroute nu gingen vastleggen, maar je kan hier precies niet op een eenvoudige manier de juiste informatie terugvinden. We gingen nog eens de hulp van David vragen en uiteindelijk is het ons gelukt. Plan Z is geboren. Het is een mix van alle vorige plannen geworden (behalve van het plan om naar het noorden te gaan, dat gaan we reserveren voor een volgend bezoek). Zonder al teveel details, we gaan richting zuiden trekken, met David als gids/chauffeur tot 30 juni en daarna zullen Thierry en ik per trein verder zuidwaarts reizen, met als stop: San Francisco. Het plan ligt vast, er wordt niet meer aan gesleuteld en nu kunnen we met gerust gevoel verder genieten van deze trip.
Zozie, het is 7u s ochtends geworden. Het blogbericht is klaar in Word, nu nog wachten op een bezoek aan Starbucks om het met jullie te delen. Ik durf niet echt zeggen wat onze plannen voor vandaag (zondag) zijn, gezien het plan van gisteren ook helemaal anders is uitgedraaid. Klinkt jullie dat ook bekend in de oren? Wat wel zeker is, is dat we straks de twee resterende Burrowing Uilen nesten gaan bezoeken om de kuikens te ringen en dat we nog eens in de bomen gaan turen naar onze GHO die hier toch ergens moeten zitten.
Groetjes!!!
|
