|
Welkom op update 2 van onze blog! Wegens het uurverschil
(wij moeten 9 uren bijtellen om de Belgische tijd te weten, jullie 9 uren
aftrekken van jullie tijd om die van ons te weten) zal een nieuw blog-bericht
pas verschijnen als het in België later op de avond is. Alleen s ochtends
geraken we in Starbucks bij het internet, dus als jullie vol nieuwsgierigheid
zitten te wachten
best de blog checken net voor slapengaan. Als dat geen leuke
bedtime story is!
Op dit huidige moment is het hier 5.45u in de ochtend (en
bij jullie dus 14.45u). De kamer is verlicht en ik geloof dat de militairen al
wakker geschoten zijn. Momenteel lopen ze hier met 1000 rond, wegens een
trainingskamp. Gisteren (vrijdag 23/06) steeg hier zon grote legerhelikopter
op, bijna net achter onze uitvalbasis. Was best wel indrukwekkend om te zien, maar
natuurlijk lag net dan het fototoestel in de kamer. Misschien volgt vandaag een
tweede poging.
Gisteren was een zeer goed gevulde en overperfecte dag. Ik
weet niet of het mogelijk is dat iets meer dan perfect is, maar hier bestaat
het vast en zeker.
s Ochtends was erg rustig. Rustig opstaan, rustig
klaarmaken, op het gemak rondlopen langs de militaire gebouwen op zoek naar de
Great Horned Owl in de bomen (nog niet gevonden) en onderweg een slapende Night
Hawk tegengekomen, de Western Kingbird teruggezien en een Kill Deer ontmoet die
me probeerde weg te leiden van zijn nest dat hier ergens moet liggen. Daarna
zijn we vertrokken naar Starbucks in Hermiston (stadje op 15min rijden vanaf
het depot) om te eindigen met een lekkere lunch. Als dat geen relax-vakantie
is.
Slapende Night Hawk (nachtzwaluw)
Western Kingbird
Kill Deer
Té relax is natuurlijk ook niet goed, dus in de namiddag
trokken we erop uit. Op ongeveer 30min rijden (met mezelf als chauffeur om wat
meer vertrouwen op te doen en Thierry, DJ en Julia als co-piloten) ligt het
stadje Pendleton en dat is bekend om zijn wollen fabricaties (voornamelijk
dekens en kledingstukken). Drie jaar geleden had ik het al bezocht met DJ en nu
stond het terug hoog op de verlanglijst om te-bezoeken. Woolen Mills (zo heet
de weverij) is opgericht rond 1800 en de oprichter had goed contact met de
lokale stam: de Umatilla-indianen. Op basis van patronen die deze indianen
gebruikten, maakte de oprichter onder andere wollen dekens. We hebben in de
weverij de rondleiding gevolgd en hieronder volgt het beeldverslag.
Kaarden van de wol (de wol kammen tot wanneer een fijn
tapijtje wordt bekomen) en die gekaarde wol snijden ze in strookjes. Dit heeft
helemaal geen sterkte.
Die stroken wol gaan ze rond elkaar draaien, spinnen, en zo
komt de stevigheid erin.
Daarna verdwijnen de touwen een uur lang in een autoclaaf
(stoomkamer) om soepel en zacht te worden en om de kleur er goed in te krijgen.
Uiteindelijk vertrekken de spoelen richting de weefgetouwen,
waar het dwars tussen katoenen draden wordt geweven (de zwarte draden op de foto). Het katoen dient om het
deken extra sterkte te geven. De machine is computergestuurd en weet perfect
wanneer welke kleur aan bod moet komen om een bepaald patroon te verkrijgen.
Het eindresultaat (één superlang deken) wordt handmatig
gecontroleerd op foutjes en hersteld. Daarna vertrekt het naar een andere
locatie waar het op lengte wordt geknipt en de randen afgewerkt worden. Tot
slot komt alles terug naar de winkel en de dekens met foutjes worden met 25%
afslag verkocht (dekens zonder foutjes uiteraard aan volle prijs).
In Woolen Mills rondlopen is echt de ogen de kost geven.
Alles ziet er even leuk uit. Met kleur, zonder kleur, met patroon, zonder
patroon, groot, klein, zacht, ruwer
Als je ooit in het noordwesten van Oregon
bent, dan is dit zeker een aanrader om te bezoeken. Voorzie op voorhand wel wat
extra plaats in de valies, want je komt er niet met lege handen buiten!
Na het bezoek hebben we in Pendleton wat rondgereden en
daarna zijn we terug de I-84 opgereden,
maar richting westen (weg van het depot). Per afgelegde kilometer
veranderde het landschap. In de buurt van het depot is het vlak en droog en dor
(er groeien hoofdzakelijk grassen die al allemaal in zaad staan en bruin
verkleurd zijn), maar hoe verder je naar het westen gaat, wordt de streek
bergachtig en komen de bomen terug tevoorschijn. We gaven onze ogen de kosten
en hielden af en toe halt op een uitkijkpunt. Als je verleerd bent om
verwonderd te zijn, dan komt dat hier vast en zeker terug. Ik moest denken aan
mn werk bij GoodPlanet (ik bezoek kleuter- en lagere scholen om hen onder
andere vanalles te leren over afval en bij de kleuters ben ik als prinses
gekleed om hen een verhaal te vertellen), het eerste moment dat de kleuters me
dan zien in kostuum, dan zie je de verwondering op hun gezichten zoals alleen
kinderen verwonderd kunnen zijn over de kleine dingen, wel dat hadden wij
gisteren ook. Onze monden vielen open en zelfs de "oohs en wauws"
waren nog te klein uitgedrukt om de natuurpracht te verwoorden. Tjah, Amerika
zeker? Zet dan in het landschap nog eens enkele Pronghorn (gelijkt op een
antilope, maar het is er geen) en enkele herten, en dan is het
plaatje compleet.
(meer foto's uploaden lukt nu niet, zal later kijken om er nog eens te posten)
We zijn tot in Le Grande gereden en daar hebben we genoten
van een ijsje, vooraleer linksomkeer te maken, terug huiswaarts. Op de terugweg
waren onze ogen opnieuw afgeleid richting het uitzicht. Zelfs als bestuurder
kan je het niet laten om meer naast de weg dan naar de weg te kijken. Gelukkig
was er niet veel volk op de baan en zijn het brede baanvakken.
We zijn zon zes uren onderweg geweest en het was meer dan
de moeite waard. Na aankomst op het depot hebben we niet veel meer uitgestoken.
Onze reisroute werd nog eens onder de loep genomen en er bestaat nu een plan A (de heuse
roadtrip, gaat naar alle waarschijnlijkheid niet door), plan B (auto
achterlaten in Portland en met de trein richting San Fransisco), plan C (langs
de Atlantische Oceaan naar San Fransisco rijden en net voor binnenrijden San
Fransisco de auto achterlaten en verder gaan met de trein) of plan D (auto
achterlaten in Portland en in plaats van naar het zuiden te gaan, richting noorden
te trekken). Heel wat opties die allemaal hun charmes hebben. De enige
zekerheid dat we hebben is dat er geen zekerheid meer is. Misschien hebben we tegen ons vertrek zelfs nog een plan E, F, G, H,
, Y en Z! Je
ziet, zelfs voor ons wordt het een verrassing. Vandaag (zaterdag) gaan we alles
eens op een rijtje zetten en dan zien we wel.
Nog een heel kort iets, voordat we het verslag van gisteren
afsluiten, rond 22u zijn DJ en ik nog eens naar buiten gegaan in de hoop van
een glimp op te vangen van de Great Horned Owls. We stonden nog maar buiten en
David hoorde al de kuikens bedelen achter eten (een soort sissen). Ik hoorde
niets. Oren staan nog niet op scherp afgesteld zeker? We hebben een toer
gewandeld rond de militaire gebouwen en af en toe stilgestaan om te luisteren.
Niets te horen. Onze ogen scanden de omgeving af (rond de gebouwen zijn de
straten verlicht, dus als er iets vliegt, kan je het wel waarnemen) en zelfs de
sterrenhemel werd uitgebreid geobserveerd (ondanks het licht kon je al meer
sterren zien dan in Vlaanderen!). Er waren één of twee planeten te zien in het
westen en verschillende satellieten vlogen over. Vallende sterren waren niet te
zien, dus we konden niet wensen om de GHO te zien. Uiteindelijk stonden we
ongeveer halverwege onze terugweg opnieuw te luisteren en
(verwacht er nu
niet teveel van!)
DJ en ik hoorden allebei 1 korte, maar duidelijke, diepe,
zachte WOE. Het mannetje die ons goeie nacht toewenste! Want hoe we ook
luisterden en keken, meer dan dat kregen we niet. In ieder geval, we konden
voldaan gaan slapen. Het was een lange dag, vol fantastische indrukken, vandaag
volgt er vast meer dan dat.
Ondertussen is het hier 7u geworden en het gebouw zal stilaan
ontwaken. Vandaag gaan we opnieuw richting Starbucks, zodat dit bericht op
internet kan en zodat we wat meer info kunnen verzamelen over de verschillende
opties van onze trip, daarna gaan we enkele dode uilen opmeten en onderzoeken
(weet ook niet wat ervan te verwachten, maar de uilen zijn dood op het depot
gevonden en liggen nu nog in de diepvries) en van zodra het buiten terug donker
is, gaan we het veld in om een laatste volwassen mannetjes Burrowing Owl te
vangen. Hij is ongelofelijk op zijn hoede, waardoor hij niet in de gewone val
wil lopen. We gaan het vanavond proberen met een net en een levende muis in een
kooitje. Morgen meer details daarover.
Groetjes!!!
(tussen haken we zijn pas 's avonds in Starbucks geraakt. Het was een leuke en interessante dag vandaag, maar onze tijd zit er bijna op, dus terug 24u wachten tegen dat je nieuws hebt over vandaag (zaterdag). Hetgene dat ik nu al kan zeggen is dat het plan van vandaag helemaal aangepast is geworden en dat we helemaal iets anders hebben gedaan. Morgen meer!)
|
