Vandaag (8 juli) was een vermoeiende dag. Eerst en vooral omdat er niet teveel slaap was vorige nacht en ten tweede omdat we een schitterende, lange, vermoeiende wandeling hebben gedaan in de bergen. De wandeling had als doel een nieuwe route vast te leggen om komend voorjaar verder onderzoek te doen op de Ruigpootuil. Het begon rond 10.30u op een aardige onverharde weg die eindigde aan een huis waar ze een typische kaas maakten. Onderweg kwamen we terug een heleboel verschillende vlinders tegen. Voor vlinderspotters, het is hier te doen! Ook maakten we kennis met een lokale herder. Hij was helemaal gekleed zoals je van een herder zou verwachten, verweerde kleren, kousen tot aan de knieën en een hoedje. Ik had er feitelijk een foto van moeten nemen. Eén van zijn vertellingen was dat er op de berg waar we stonden een groep van 11 wolven wonen en dat in het bos waar wij door gingen een nest lag. Als het in Amerika niet lukte om wolven te horen, dan lukt het hier misschien wel…

Aan het huis van de kaas hebben we eerst extra energie opgedaan (lees: picknick) om vervolgens op zoek te gaan naar een smal voetpaadje. Het was echt zoeken, want de koeien hadden vele voetpaadjes bij gemaakt. Het leuke aan de koeien is dat sommigen een grote bel rond de nek hangen hebben. Ik vraag me wel af of de koe zelf dat niet vervelend vindt… Als er nog twijfel mogelijk was, we zitten dus écht in de bergen. Uiteindelijk hebben we toch de juiste richting gevonden en begon het zwoegen naar boven. Gelukkig met tijdig een pauze om de adem terug te vinden en eens naar het uitzicht te kijken. De wereld lag aan onze voeten. We hebben er een goeie 2 uren over gedaan om 100-150 meter hoger te klimmen (en we begonnen aan een hoogte van 1610 meter) en we hadden de top van de berg dan nog niet bereikt. De top lag volgens Norman (vrijwilliger voor 1 dag) nog eens 3 uur verderop en de laatste honderden meters waren steile, moeilijk begaanbare rotsen. Ik was in ieder geval blij dat we de tijdelijke top gehaald hadden. Tamelijk mooi uitzicht (er stonden wat bomen in de weg om er ten volle van te genieten) en heel veel wind. Marco’s voorjaarsonderzoek zal tot hier lopen.

Zo’n 2 uur later (het was dan al 17.30u) stonden we doodmoe, met prikkende voeten en benen terug aan de auto. Klaar om als een blok in slaap te vallen. Alleen het ijsje moesten we nog laten voorgaan en om 20u moesten we terug paraat staan om te gaan eten met de burgemeester van Venaus. Daarna tegen 23u konden we eindelijk voor echt gaan slapen en het heeft deugd gedaan!

Vandaag (9 juli) wordt een relax-dag, met verdere verkenning van de Franse Alpen denk ik en vanavond gaan we gaan eten bij mensen om daarna terug het bos in te trekken om uilen te horen (en misschien met heel erg veel geluk ook te zien).

Ciao ciao!