Het heeft even geduurd vooraleer we eindelijk een proper teken van leven kunnen geven. Sorry daarvoor. De eerste avond waren we echt te moe om nog wat te schrijven. Tien uren vliegen in totaal, twee uren wachten in IJsland op de overstap en dan nog wat vertraging opdoen bij vertrek, het kruipt toch in de kleren.

In ieder geval, de vlucht is goed verlopen. De piloten hebben goed hun best gedaan en ondanks wat gewiebel, luchtzakken en net-niet-misselijk-worden-ookal-scheelde-het-geen-haar konden we veilig voet aan land zetten.

Na het wachten om met de vlieger te kunnen vertrekken, mochten we nu terug wachten, maar dan om Amerika letterlijk binnen te mogen. In de vlieger moesten we al aangeven of we in vrede kwamen, daarna moesten we dat nog eens bevestigen aan zo’n kiosk en dáárna werden we nog eens op de rooster gelegd door de hoe-zeg-je-dat, “grensbewakers?”. Vooral Thierry moest het uitleggen (en zijn vingerafdrukken en gezichtsfoto laten afnemen), want zijn bevestiging aan de kiosk werd als twijfelachtig aanschouwd (geen zorgen, bij veel mensen was dat het geval). Ik, als jong meisje met blanco strafblad en een goeie opvoeding, mocht bij wijze van spreken gewoon passeren. Enfin, we mochten door. Onze bagage stond al klaar en daarna… je raadt het vast al… mochten we bijna NOG eens wachten, nu om het busje in te mogen die ons naar de aankomsthal bracht. Gelukkig was er nog net plaats voor twee arme zielen die bijna niet meer op hun benen stonden en hopla, we waren mee. Daar hebben we neef Karl en zijn vriendin Amy goed teruggevonden en samen reden we naar zijn huis aan de rand van Portland-city.

Het huis wordt gedeeld door acht personen en ookal zou je het niet zeggen vanop de straatkant, het was er erg ruim. Iedereen had dezelfde manier van denken en dat werd mooi verwoord via een bord aan de voordeur. Dat bord kwam er naar aanleiding van Trump’s presidentschap, bij wijze van protest (en je kon het bij vele huizen in de buurt terugvinden) en het vat mooi samen wat de waarden in het huis zijn.

We hebben er lekker kunnen avondeten en daarna zijn we de stad ingereden, met als doel naar de beste ijscrèmerie te gaan. De gigantisch lange rij mensen die voor de deur stond te wachten, besliste er anders over. NOG eens aanschuiven was wat van het goede teveel en we zijn dan in een rustigere dessert-winkel een ijsje gaan eten. Het smaakte vast even goed. Daarna hebben we een kort ritje gedaan richting centrum van Portland, om daarna bedwaarts te keren. Dag 1 zat erop.

Claire, Karl, Amy, Thierry

Dag 2 was ook goedgevuld. ’s Ochtends hebben we onze reisroute vastgelegd en een auto gehuurd, met Claire als chauffeur. Moet zeggen, ik had het gevoel dat het m’n aller allereerste rijles was! Straten zien er anders uit, de auto is denk ik 1,5 keer zo groot als m’n autootje (zal straks kijken om een foto ervan te nemen) en het heeft geen handgeschakelde versnellingen. Nen otomatiek, gelijk ze zeggen. Het enige dat eraan ontbrak was de GPS. We konden wel 1 huren, maar dan moesten we 188 dollar betalen. De verhuurder raadde aan om er één te kopen bij Fred Mayer (een supergrootwarenhuis waar je echt alles kan vinden) en die lag enkele straten verderop. Hij toonde op zijn smartphone de weg: straat uitrijden, zijstraat 102 inslaan naar rechts en aan de linkerkant is die winkel.

Met een klein hartje vertrokken, straat 102 gevonden, bleek dat een sans-unique te zijn en de tegenliggers maakten dat goed duidelijk! Geen zorgen thuisfront, niets erg gebeurd (gelukkig!!!), maar in shock hebben we eerst moeten bekomen op de parking van Starbucks, die we andermaal gelukkig konden oprijden. Blijkbaar moesten we een straatje eerder zijn ingeslagen. Had de verhuurder ons dat ook maar gezegd. In ieder geval, stilstaan was niet vooruit gaan, dus met frisse moed terug vertrokken en Fred Mayer goed gevonden. GPS gekocht voor 90 dollar, voedselpakketten en water ingeslagen, we waren klaar om richting het militaire depot in Umatilla te rijden, waar David Johnson (DJ voor de vrienden) ons stond op te wachten. Het hartje was nog steeds klein onderweg, maar de GPS deed goed zijn werk en zo’n vier uren later (het was dan 17u) konden we DJ in onze armen sluiten.

Voor degenen die David nog niet kennen, drie jaar geleden nam hij me op sleeptouw doorheen Amerika om te helpen met zijn uilenonderzoek. Als je die avonturen wil lezen, moet je helemaal achteraan deze blog beginnen: aan de rechterkant zie je het archief van deze blog, zoek de laatste bladzijde en daar vind je het grote Amerika-avontuur van drie jaar geleden (best wel de moeite om ook eens te lezen).

Aankomen op het depot voelde voor een stukje als thuiskomen. Er was nog niets veranderd (al was DJ een beetje grijzer geworden) en alle herinneringen kwamen terug boven. We maakten kennis met de stagiaires Julia en Laurel en de masterstudente Claire. Plezier was verzekerd! Na het uitladen van de auto, trokken we het veld in om naar een uilennest te gaan. DJ had er speciaal nog enkele overgelaten, zodat we toch ook enkele uilenbaby’s konden ontmoeten. Het nest had vier kuikens van de Burrowing Owl van drie weken oud, die klaar waren om geringd te worden. De ouders waren er niet helemaal gerust in en hielden uit de verte een oogje in het zeil. Na de verplichte “ooh’s en aah’s”, foto’s en zoentjes zetten we de vers-geringde uilskuikens terug in het nest. Daarna reden we met een ommetoer terug naar onze uitvalsbasis (het brandweerhuis).

Een volwassen Burrowing Owl

Thierry met kuiken

Claire met kuiken

Onderweg kwamen we nog een uilennest tegen en hier waren de kuikens al uitgevlogen. De hele familie hield ons goed in de gaten. We zijn ook nog het nest van een Western Kingbird gepasseerd en we hebben enkele Nighthawks (nachtzwaluwen) zien vliegen.

familie Burrowing Owls (kuikens hebben effen borst, bij de volwassenen is dat eerder gestreept/gestippeld)

een Western Kingbird (mannetje, want mevrouw zat op het nest)

Een andere uilensoort die nabij het brandweerhuis woont, de Great Horned Owl (GHO afgekort), hebben we nog niet kunnen spotten. Vorig jaar was het groot drama: moederuil overleed in juli (voor degene die het eerste Amerika-avontuur gevolgd hebben, het was de éénogige moeder) en liet vader achter met drie kuikens. Vader overleed uiteindelijk in september (wanneer de kuikens zelfstandig waren geworden). DJ had hem gevonden onder een boom en dacht aan rattenvergif > eten van vergiftigde muizen/ratten tast namelijk ook het roofdier aan. DJ stuurde de uil op voor onderzoek en bleek dat hij gestorven was door zieke duiven te eten. Blijkbaar sluimert er een virus tussen de duiven en dat heeft meneer GHO de das omgedaan.

Dit jaar, groot nieuws: een nieuw koppel maakte hun nest, in dezelfde boom als waar ik drie jaar geleden een GHO-kuiken vond. Drie kuikens zagen het daglicht. Groot drama toen ze enkele weken later de moeder dood terugvonden. Vermoedelijk terug van die zieke duiven te eten. Vader bleef opnieuw achter met drie kuikens, waarvan er ook nog 1 stierf. Nu vliegen hier dus nog drie GHO: vader en twee redelijk goed zelfstandige kuikens rond. Zolang er dus geen duif op hun menu staat, hebben ze grote kans om te overleven. Ben benieuwd of we ze ook gaan kunnen ontmoeten. Straks gaan we een zoek-poging ondernemen.

Later op de avond zijn we naar Hermiston gereden om pizza te eten en een ijsje te eten bij Dairy Queens. Het heeft gesmaakt. Daarna bed ingedoken om –haha- een uiltje te vangen J

Vandaag is het dag 3. De nacht is bij mij goed verlopen en het brandweerhuis is stilaan aan het ontwaken. Bij gebrek aan internet in het gebouw is het niet mogelijk om deze blog rechtstreeks aan te vullen. Alles staat nu in Word en als we straks naar Starbucks gaan achter koffie, kunnen we het op internet zetten. Dan gaan jullie eindelijk een propere update hebben van het verslag.

Wat staat er vandaag (het is nu 8.30u) op het programma? Opstaan, kleren aandoen, ontbijten, naar Starbucks rijden achter koffie (en daar is er ook internet, dus wanneer dit verschijnt zitten we in Starbucks), naar Pendleton gaan achter een wollen deken, de GHO’s zoeken, vermoedelijk nog één of twee Burrowing Owlennesten bezoeken, misschien wel Coyotes spotten en wie weet gebeuren toch nog onverwachte dingen. Maar om dat te weten te komen, zal je terug 24u moeten wachten, op een update van de blog. SPANNEND!!!

(Voor zij die zich nu een beetje zorgen maken over ons auto-avontuur: we gaan vast overschakelen naar plan B: auto vroeger dan voorzien inleveren en in plaats van een heuse roadtrip te doen, terugkeren naar Portland om van daaruit met de trein naar ??? te trekken.

Het is niet de bedoeling om niet te kunnen genieten van de reis en de landschappen met het bijhorende leven en dit niet ten volle te kunnen opnemen, vandaar (want gisteren al twee kuddes van Big Horned Sheep gezien langs de kant van de weg, maar foto’s nemen was onmogelijk en we hebben vast andere zaken gemist en dat is toch ook wel jammer).

Had niet verwacht dat het zo’n aanpassing zou zijn om hier te rijden en ondanks de rustigere wegen (België is zo druk, hectisch en onvriendelijk op de weg) gaan we het vast niet wagen om verder met de auto te reizen en dagelijks 200-500km af te leggen.

Nu, het wil ook niet zeggen dat als we overschakelen naar een ander plan, dat deze reis saai wordt. Dus blijf ons avontuur maar volgen vanop de eerste rij.

Groetjes!!!

04-09-2017 om 21:32 geschreven door véronique

24-06-2017 om 23:34 geschreven door Jan en Lieve

23-06-2017 om 20:53 geschreven door Tamara