Het was echt een relax-dag vandaag. We zijn teruggereden naar de Franse helft van de Alpen en hebben de dag rond het azuurblauwe meer doorgebracht. Het was alsof we in een postkaart stonden, zo mooi was het uitzicht! We hebben er babbeltje gedaan met 2 forellenvissers aan het water, genoten van het uitzicht en de zon, gepicknickt en in de namiddag hebben we de kleine botanische alpentuin bezocht. Op terugweg naar Venaus zijn we via een alternatieve route gereden die ons langs een ander meertje bracht. We zagen er zo de (volwassen en baby) forellen in zwemmen. Genieten alom.

Deze avond zijn we de bergen ingetrokken voor diner (barbecue)  bij vrienden van Marco. Ze wonen in een huisje, midden in het bos op een bergflank. Het uitzicht was formidabel, de weg er naartoe iets minder. Stel je een eenvaksbaan voor, beginnend in asfalt en onverhard met grote stenen eindigend, met aan de ene kant de afgrond (en op sommige plaatsen stonden daar geen bomen) en aan de andere kant de hellende bergflank. Ik denk dat ik gisteravond alle mogelijk Italiaanse verwensingen en vloeken heb gehoord. Maar eenmaal boven waren we dat allemaal vergeten, al snap ik niet hoe mensen op zo’n plaats willen wonen. OK, het uitzicht is gigantisch formidabel, maar je bent er zo afgesloten en vooral in de winter is het zo ontoegankelijk… Enfin, we waren blij dat we heelhuids boven waren geraakt, over de afdaling maakten we ons nog geen zorgen.

Na de barbecue, pasta, kaas en dessert (eten dat die Italianen kunnen! Ze gaan me algauw kunnen rollen) zijn we buiten gaan luisteren naar de Bosuil en de Ruigpootuil. Alleen deze laatste (een vrouwtje), gaf ijverig antwoord. Op terugweg naar de auto probeerden we nog eens de Bosuil, met daaraan een wandelingetje gekoppeld, maar geen respons. Wel terug een hertje tegengekomen, waarvan de poten op foto als bewijsmateriaal dienen, en een kleine schorpioen(!) op een rots.

Toen begon de afdaling. Het was eng, zeker als je aan de kant zat van de afgrond. Gelukkig was het donker en zag je niet hoe diep die ging, maar de lichtjes helemaal beneden gaven toch wel een impressie. Pfieuw, Marco is een zeer goeie chauffeur. Geen typische Italiaan die onmogelijke snelheden maakt om vervolgens door de bochten te scheuren. 53 (!) haarspeldbochten (ik heb ze geteld, kwestie van het tellen in het Italiaans te oefenen, 53 = tsjienkweetrij uitgesproken) en een goed halfuur later stonden we heelhuids beneden, een laatste keer de “Madonna” te bedanken. Dan op het bed in (het was ondertussen 1.40u geworden) want morgen om 8.45u vertrekken we hier, terug richting Grazzano.

CiazZzZzzzz