Over exact een week hangen we (m'n peter Thierry en ikzelf) ergens in de lucht, op zoek naar vaste grond in de VS. Jaja, de VS. Terug naar waar het leven 3 jaar(!!!) geleden een nieuwe wending nam.
Eerste stop is Portland, Oregon en daarna zullen de uiltjes ons terug roepen naar Umatilla. Wat daarna volgt is nu nog een groot vraagteken, maar we zullen ons laten drijven door de warme lucht, spectaculaire onweders en de wil van onze huurauto. Dat het spannend wordt staat vast en er bestaat geen twijfel dat het opnieuw onvergetelijk wordt! Zet je maar schrap om alles van op de eerste rij te volgen.
Nog eens update van de blog. Ik zal kijken om straks ook nog wat foto's te posten, fototoestel is nu aan het opladen...
13 juli: Gisteren geen bedevaart (dat was voor Marco en Stefania bedoeld), Giulia en ik zijn met Deborah (een vriendin van Giulia) 1 van de dorpjes in Val Nure gaan bezoeken. Plots kreeg Giulia de geweldige ingeving dat er in dat dorpje ene Massimo woont en dat hij een bedrijfje heeft waar op artisanale wijze salame, coppa en pancetta gemaakt wordt. Ze heeft naar hem gebeld en 10 min later stond hij aan het bedrijfje om ons een rondleiding te geven (normaal doet hij dat niet!). Wat een overweldigende geur en al dat vlees! Al zijn de topmaanden van september tot december, daarna is het tamelijk rustig (het vlees wordt vooral met Kerst geconsumeerd en het duurt enkele maanden, afhankelijk van het type vlees, tegen dat het gerijpt is). Maar een 5 tal koelcellen zaten toch goed voel.
Na de rondleiding heb ik een grote salame, coppa en pancetta meegekregen, goed voor enkele kg. Kwestie van de andere Belgen ook eens te laten proeven wat goed is. De kleren zullen lekker ruiken bij thuiskomst ;) Ik denk trouwens dat het magische woord hier in Italië "Belgio" is, want Massimo heeft speciaal voor ons ook een wijndegustatie en -rondleiding kunnen versieren bij 1 van zijn vrienden (bij Lombardelli in Ponte dell'Olio). We waren dus met ons gat in de boter gevallen! In totaal 6 types wijn geproefd, wit en rood en 1 aperitief. Opmerkelijk was dat deze wijnen nogal sprankelend waren. Heb het boekje met de namen meegekregen, wie weet zijn hun flessen ook in België te vinden (Gutturnio, Bonarda, Lanzone (3x rood), Ricciolo d'Oro en Ortrugo (2x wit) en Greta (aperitief)).
Daarna zijn we gaan afkoelen aan de Nure-rivier. Al stelt deze niet zoveel voor. Het water is feitelijk maar voetdiep door de droogte die hier heerst, maar het deed wel deugd.
's avonds was het dan groot feest in 1 van de dorpjes naast Grazzano. Ik denk dat het hele dorp (zowel jong als oud) aanwezig was om naar een fonteinenspektakel (fonteinen dansten op muziek) en vuurwerk te kijken en tussendoor te genieten van het avondeten. Alles was ten voordele van het goede doel. Marco, Stefania en ik zijn wel niet gebleven tot het vuurwerk, Marco en Stefania moesten vandaag (14 juli) vroeg vertrekken richting Umbrië, vandaar. Marco is geselecteerd met 1 van zijn nieuwste boeken voor een wedstrijd die zaterdag uitgereikt wordt en ze koppelen er enkele dagen vakantie aan. Achteraf gehoord, hebben we wel niet veel gemist van het vuurwerk, het was kleiner dan dat de meesten verwacht hadden.
Vandaag 14 juli ben ik met Giulia en Alice (compagnon van Marco en Stefania) meegegaan op kastelenbezoeken. Jammer genoeg was de eerste gesloten, maar de 2e was wel open, al moesten we wachten tot na hun lunchbreak tegen dat we erin konden. Het kasteel werd tot 1960 gebruikt als gevangenis (in de jaren 1300 diende het als uitkijkpost tegen vijanden. Het heeft nooit als huis gediend). Nu is het alleen nog toeristisch en is er foltergereedschap ondergebracht. JEETJE! Wat mensen elkaar toch aandeden............. in 1 woord, wansmakelijk! Het brein die die dingen heeft uitgevonden, was zelf ook niet goed snik denk ik. Daarna ijsje gaan eten en terug richting b&b vertrokken. Ik zal hier deze avond blijven, metdat iedereen andere plannen/verplichtingen had. Zal goed doen om nog eens vroeg te gaan slapen denk ik.
Morgen (15 juli) zit mijn tijd er hier op en ga ik nog een weekje uitblazen in Venetië. De blog zit er dus feitelijk al op. Oorspronkelijk plan was om hier in Grazzano tem de 22e te blijven, maar door de wedstrijd van Marco en door de slechte uilenperiode (topmoment is voorjaar), zijn de plannen dus gewijzigd. De volgende keer dat jullie me terugzien zal op Belgische bodem zijn, of de volgende keer dat jullie me op deze blog kunnen volgen zal zijn op een nieuw uilenavontuur, ergens in de wereld. Benieuwd wat de volgende bestemming zal worden! Italië was in ieder geval een geweldige meevaller met prachtige landschappen, vriendelijke, uitbundige mensen en suuuuuuperlekker eten!
Ciao ciao!
(loop nog niet helemaal weg, er zullen nog enkele foto's volgen!)
Gisteren was echt een (warme) relaxdag. We hebben de hele dag in Grazzano doorgebracht. Eerst wat internetten in de uilenshop, dan de winkeltjes van Grazzano verkend, ijsjes gegeten en ijswater gedronken (ik ben de naam nu kwijt, maar gecrushed ijs met een lekker smaakje). In de late namiddag zijn we (Marco, Giulia, Chiara en ik) nog eens Visconti-park ingetrokken. Marco en Chiara hebben een filmpje gemaakt voor Gufotube, Giulia en ik hebben het park (incl. doolhof van taxussen, met hier en daar engelenbeeldjes verstopt (ik waande me in de film Secret Garden) verder verkend. Op het goede moment gingen we een kijkje nemen bij Marco, want hij had net kleine Ruigpootuil vast. Belissimo zoals ze zouden zeggen! Na het parkbezoek, zijn we richting het cowboy/indianenfeest getrokken. Ik was verbaasd van het aantal volk dat aanwezig was en sommigen hadden zich echt goed uitgedost. Er waren linedancers bezig op countrymuziek en later volgde nog een toneelstuk, vuurspuwact en dansfeest (maar die laatste 3 hebben we gemist, want de uilen aan de Nure-rivier (ik denk dat ik de naam van deze rivier steeds fout heb geschreven in vorige berichten) riepen ons. We hebben een Steenuil gehoord, maar niet gevonden en Nachtzwaluwen en Ruigpootuiltjes gezien en gehoord (ik heb zelfs 1 gevonden in een boom!). Het was een geslaagde avond.
Vandaag was ook een relaxdag, maar dan zonder de uiltjes. We (Giulia, Chiara en ik) zijn naar de Trebbia-rivier getrokken (een goed alternatief voor de zee) en in de namiddag hebben we Chiara afgezet aan het station van Piacenza. Ze is terug naar Bologna vertrokken. Giulia en ik hebben dan Piacenza verkend. Eerst naar 'Eatalia' (een groot warenhuis waar ze alleen maar lokale producten verkopen, zou te vinden zijn in alle grote Italiaanse steden en een aanrader om eens binnen te springen), dan een ijsje gaan eten (temperaturen lagen weer rond de 35°C!), dan in enkele winkeltjes rondgesnuisterd en de kathedraal bezocht. We konden zelfs op de toren van de kathedraal een kijkje nemen. Het uitzicht was top. In de verte zagen we zelfs de eerste heuvels van de Appenijnen liggen! Daarna was het tijd om te dineren bij Marco en Stefania en vervolgens terug naar de b&b te trekken (door plaatsgebrek in b&b heb ik gisternacht bij Marco en Stefania doorgebracht). Daar heeft de koude douche deugd gedaan.
Nu gauw het licht uitdoen, want morgen wacht weer een bezoek aan de rivier en ik geloof dat we ook naar Assisi gaan trekken, op bedevaart :)
Vandaag zijn we uit Venaus teruggekeerd naar Grazzano
Visconti. Terwijl Marco en Stefania de sleutels van onze kamers terugbrachten
naar de burgemeester, zijn Giulia en ik Susa gaan verkennen. Susa is een klein
dorpje naast Venaus waar je Romeinse relicten kan vinden. Iets heel speciaal om
Romeinse overblijfselen tegen te komen zo ver in het noorden van Italië. We
hebben de overblijfselen van een kasteelachtig gebouw, aquaduct en arena gezien
en zijn daarna een ijsje gaan eten. Tegen 13u hebben we uiteindelijk Susa en de
Alpen verlaten.
Nadat we Giulia bij haar thuis hebben afgezet, hebben we
Chiara opgepikt aan het station. Chiara zal dit weekend bij ons blijven en
filmpjes maken om op Gufotube te zetten, een informatiekanaal van Marco op
youtube over uilen (Gufo = uil in het Italiaans).
Nadat we genoten hebben van de hééééééééééérlijke,
zelfgemaakte spaghetti-Marco, vertrokken Marco, Chiara en ik richting de
Nuri-rivier om er filmpjes voor Gufotube te draaien, met in de hoofdrol Dwergooruilen.
Het is uiteindelijk een beestige avond geworden. We hebben er Nachtzwaluwen,
Steenuilen, Dwergooruilen, herten, hazen en konijnen gezien. Op terugweg naar
de b&b hebben we ook een kleine Velduil gehoord (hij zat al in het
vliegstadium, maar hij kan nog geen lange afstanden afleggen), maar deze hebben
we niet meer gevonden. We zijn ook nog gestopt in Grazzano-village om iets te
drinken, en we hebben er met onze felle zaklampen een kijkje genomen in de
spleten van een plafond van 1 van de gebouwen. Op de grond lagen namelijk
vleermuisuitwerpselen en inderdaad, er zat een klein groepje vleermuizen te wriemelen.
Als je denkt dat het beestige verhaal afgelopen is Terug in de b&b werden
we opgewacht door een mooie, grote duizendpoot in het keukengedeelte en in mn
kamer, net toen ik het hoofdkussen goedlegde om te gaan slapen, zag ik een
grote, groene, vrouwelijke Bidsprinkhaan op het bedframe zitten. Na de nodige
mamma mias en genomen fotos, heeft Chiara haar uiteindelijk buiten gezet.
Uiteindelijk ben ik als een blok in slaap gevallen om 9 uren
later pas wakker te worden. Dat heeft deugd gedaan. Vandaag gaan we (Giulia,
Chiara en ik) het Visconti-park nog eens gaan bezoeken.
Het was echt een relax-dag vandaag. We zijn teruggereden
naar de Franse helft van de Alpen en hebben de dag rond het azuurblauwe meer
doorgebracht. Het was alsof we in een postkaart stonden, zo mooi was het
uitzicht! We hebben er babbeltje gedaan met 2 forellenvissers aan het water,
genoten van het uitzicht en de zon, gepicknickt en in de namiddag hebben we de
kleine botanische alpentuin bezocht. Op terugweg naar Venaus zijn we via een
alternatieve route gereden die ons langs een ander meertje bracht. We zagen er
zo de (volwassen en baby) forellen in zwemmen. Genieten alom.
Deze avond zijn we de bergen ingetrokken voor diner
(barbecue)bij vrienden van Marco. Ze
wonen in een huisje, midden in het bos op een bergflank. Het uitzicht was
formidabel, de weg er naartoe iets minder. Stel je een eenvaksbaan voor, beginnend
in asfalt en onverhard met grote stenen eindigend, met aan de ene kant de
afgrond (en op sommige plaatsen stonden daar geen bomen) en aan de andere kant
de hellende bergflank. Ik denk dat ik gisteravond alle mogelijk Italiaanse
verwensingen en vloeken heb gehoord. Maar eenmaal boven waren we dat allemaal
vergeten, al snap ik niet hoe mensen op zon plaats willen wonen. OK, het
uitzicht is gigantisch formidabel, maar je bent er zo afgesloten en vooral in
de winter is het zo ontoegankelijk Enfin, we waren blij dat we heelhuids boven
waren geraakt, over de afdaling maakten we ons nog geen zorgen.
Na de barbecue, pasta, kaas en dessert (eten dat die
Italianen kunnen! Ze gaan me algauw kunnen rollen) zijn we buiten gaan
luisteren naar de Bosuil en de Ruigpootuil. Alleen deze laatste (een vrouwtje),
gaf ijverig antwoord. Op terugweg naar de auto probeerden we nog eens de
Bosuil, met daaraan een wandelingetje gekoppeld, maar geen respons. Wel terug
een hertje tegengekomen, waarvan de poten op foto als bewijsmateriaal dienen,
en een kleine schorpioen(!) op een rots.
Toen begon de afdaling. Het was eng, zeker als je aan de
kant zat van de afgrond. Gelukkig was het donker en zag je niet hoe diep die
ging, maar de lichtjes helemaal beneden gaven toch wel een impressie. Pfieuw,
Marco is een zeer goeie chauffeur. Geen typische Italiaan die onmogelijke
snelheden maakt om vervolgens door de bochten te scheuren. 53 (!) haarspeldbochten
(ik heb ze geteld, kwestie van het tellen in het Italiaans te oefenen, 53 =
tsjienkweetrij uitgesproken) en een goed halfuur later stonden we heelhuids
beneden, een laatste keer de Madonna te bedanken. Dan op het bed in (het was
ondertussen 1.40u geworden) want morgen om 8.45u vertrekken we hier, terug
richting Grazzano.
Vandaag (8 juli) was een vermoeiende dag. Eerst en vooral
omdat er niet teveel slaap was vorige nacht en ten tweede omdat we een
schitterende, lange, vermoeiende wandeling hebben gedaan in de bergen. De
wandeling had als doel een nieuwe route vast te leggen om komend voorjaar
verder onderzoek te doen op de Ruigpootuil. Het begon rond 10.30u op een
aardige onverharde weg die eindigde aan een huis waar ze een typische kaas
maakten. Onderweg kwamen we terug een heleboel verschillende vlinders tegen.
Voor vlinderspotters, het is hier te doen! Ook maakten we kennis met een lokale
herder. Hij was helemaal gekleed zoals je van een herder zou verwachten,
verweerde kleren, kousen tot aan de knieën en een hoedje. Ik had er feitelijk
een foto van moeten nemen. Eén van zijn vertellingen was dat er op de berg waar
we stonden een groep van 11 wolven wonen en dat in het bos waar wij door gingen
een nest lag. Als het in Amerika niet lukte om wolven te horen, dan lukt het
hier misschien wel
Aan het huis van de kaas hebben we eerst extra energie opgedaan
(lees: picknick) om vervolgens op zoek te gaan naar een smal voetpaadje. Het
was echt zoeken, want de koeien hadden vele voetpaadjes bij gemaakt. Het leuke
aan de koeien is dat sommigen een grote bel rond de nek hangen hebben. Ik vraag
me wel af of de koe zelf dat niet vervelend vindt Als er nog twijfel mogelijk
was, we zitten dus écht in de bergen. Uiteindelijk hebben we toch de juiste
richting gevonden en begon het zwoegen naar boven. Gelukkig met tijdig een
pauze om de adem terug te vinden en eens naar het uitzicht te kijken. De wereld
lag aan onze voeten. We hebben er een goeie 2 uren over gedaan om 100-150 meter
hoger te klimmen (en we begonnen aan een hoogte van 1610 meter) en we hadden de
top van de berg dan nog niet bereikt. De top lag volgens Norman (vrijwilliger
voor 1 dag) nog eens 3 uur verderop en de laatste honderden meters waren
steile, moeilijk begaanbare rotsen. Ik was in ieder geval blij dat we de
tijdelijke top gehaald hadden. Tamelijk mooi uitzicht (er stonden wat bomen in
de weg om er ten volle van te genieten) en heel veel wind. Marcos
voorjaarsonderzoek zal tot hier lopen.
Zon 2 uur later (het was dan al 17.30u) stonden we doodmoe,
met prikkende voeten en benen terug aan de auto. Klaar om als een blok in slaap
te vallen. Alleen het ijsje moesten we nog laten voorgaan en om 20u moesten we
terug paraat staan om te gaan eten met de burgemeester van Venaus. Daarna tegen
23u konden we eindelijk voor echt gaan slapen en het heeft deugd gedaan!
Vandaag (9 juli) wordt een relax-dag, met verdere verkenning
van de Franse Alpen denk ik en vanavond gaan we gaan eten bij mensen om daarna
terug het bos in te trekken om uilen te horen (en misschien met heel erg veel
geluk ook te zien).
Gisteren (7/7) zijn we zoals voorzien vertrokken naar de
Alpen. We blijven hier in Venaus tot vrijdag. Venaus ligt op ongeveer 10
minuten rijden van de Franse grens en zoals je van de bergen mag verwachten, is
het hier schitterend!
Nadat we geïnstalleerd waren op de kamer zijn we de Franse
bergen gaan verkennen, nabij een artificieel meer (gebruikt voor elektriciteit
op te wekken).
Amai amai, al die bloemen!!! Wit, groen, geel, oranje, roze, paars en blauw
kleurden de bergflanken en hier en daar hield een bergmarmot de wacht.
Prachtig! Bedenk daar dan nog eens bij dat we op ongeveer 2000m hoogte zaten,
waardoor we een geweldig zicht hadden op de wolkenvorming beneden ons. Ik hoop
dat het lukt om gauw fotos te tonen, zodat er ook beeld komt bij de klank
We hebben een wandeling gemaakt van ongeveer 2 uren, maar we zijn niet zo ver
geraakt. Elke 5 meter was er wel iets dat onze aandacht trok (uitzicht, bloem,
vlinder, vogel, marmot ) en een foto verdiende en als dat er niet voor zorgde
dat we niet vooruit geraakten, dan was het wel een plots opgekomen plensbui met
striemende regen. Even plots als we in de regen zaten, stonden we terug in de
zon op te drogen. Speciale ervaring. Wat temperatuur betrof, viel het er erg
goed mee. Ik denk iets van 29°C in de zon. Toen we tegen de middag in Turijn aankwamen
voor lunch, was het daar zon 38°C! 29°C Voelde dus erg goed aan. Tegen 19 uur
was de temperatuur naar 19°C gezakt en we stonden te bibberen in onze schoenen.
We zijn zulke (koude) temperaturen niet meer gewoon, maar bij het afdalen naar
Venaus steeg de temperatuur gelukkig terug naar een aangename 26°C.
Toen het goed donker was buiten (tegen 23u) vertrokken
Marco, Giulia en ik terug naar de bergen, in een bos met beuken, berken, Larix
en Abies, op zoek naar de Ruigpootuil (Boreal owl) en Bosuil (Twany owl). We
speelden hun roepen af en luisterden gespannen naar enig antwoord. De
Ruigpootuil liet niet van zich horen (het is feitelijk ook niet meer het
seizoen om uilen te horen, aangezien de jongen al groot zijn en ze geen echt
territorium meer te verdedigen hebben), maar de Bosuil was wel paraat. Hij
bleef ons van nabij volgen, al hebben wij hem niet gezien. Terwijl de Bosuil
ons aan het verwennen was met zijn allerbeste roep, was het ondertussen ergens
op de achtergrond, in de bergen beginnen bliksemen. Speciaal effect! Temeer
omdat boven ons de lucht helder was en we bijna 1000-en sterren konden
waarnemen. Het was nog niet de melkweg, maar het benaderde deze wel. WAAUW!
Onderweg kwamen we nog 2 mannetjes herten tegen (met groot gewei), een kikker,
een muis, een nachtvlinder en vele naaktslakken. Aan nachtleven dus geen
gebrek.
Tegen 1.30u waren we terug aan onze kamer, klaar om nog meer
uiltjes te vangen. Helaas is de matras niet erg comfortabel en houdt de jeuk
van tientallen muskietenbeten (ja, deze kennen ze hier ook, helaas!) me wakker,
maar de koude koude douche in de ochtend (warm water kennen ze hier nog niet
denk ik) maakte alles goed.
Vandaag (8/7) trekken we terug de bergen in om wandelroutes,
voor het vinden van uilen, vast te leggen/te exploreren.
Melding: het internet is hier erg wisselvallig, dus ik typ de blogberichten in Word om daarna va knippen-plakken snel alles op de blog te zetten van zodra de kans zich voordoet. Hieronder volgt dus het bericht van 6 juli, aan dat van gisteren (7 juli) wordt nog wat gesleuteld.
Amai, waar moet ik beginnen?
Tegen 17u kwamen we aan aan de Gufo-store (kleine
uilenshop, uniek in de wereld. Hier verkopen ze alle mogelijke prullaria met
uiltjes op, gemaakt door Italiaanse handen.) Hier hebben we halfuurtje gewacht
op Giulia om dan samen met haar richting Visconti-park te vertrekken. We gingen
de nestkasten van de Dwergooruil controleren op broed.
Het park ziet er schitterend uit. Alles mooi onderhouden,
alle bomen hebben bordje met wetenschappelijke naam, beelden, fonteinen .
Terwijl Marco een ladder ging halen, toonde Giulia me de poortingang van het
kasteel (waar Visconti-de-regisseur dus vroeger woonde). Om boze geesten buiten
te houden, timmerden ze er levende kauwen aan en de skeletten zijn nog steeds
te zien. Arme beesten! Een ander iets dat ze toonde was een beeld van een
mollige dame, Aloisa genaamd. De legende gaat dat Aloisa vroeger getrouwd was
met een strijder die haar slecht behandelde. Om een lang verhaal kort te maken,
de strijder sneuvelde, Aloisa stierf door verdriet en sindsdien wou ze andere
vrouwen helpen door hen te helpen hun droomman te vinden. Hiervoor spookte ze
rond in het kasteel. Alle vrouwen die een gift (bloemen) neerleggen aan een
beeld van haar, zouden gauw de man van hun dromen tegenkomen.
Marco had ondertussen de ladder tevoorschijn getoverd en we
trokken het park in. We kwamen er Boomklevers, spechten en hagedissen tegen.
Aangekomen aan de eerste nestbak zat mevrouw Dwergooruil al naar ons te kijken,
helaas was ik net te laat voor de foto, ze vloog weg. Binnenin de nestbak zaten
gelukkig nog 4 kuikens op ons te wachten. Ze waren ongeveer 10 dagen oud.
Smelt! Het was puur geluk dat we uiltjes hebben gezien, want de andere
nestbakken (stuk of 7) waren leeg.
Na de toer van het park bracht Marco me terug naar de
b&b. Genieten van een koude douche. Heb ik al gezegd dat het hier zo
vreselijk doef, drukkend, warm is??? En daarna kwam hij me terug halen voor het
avondeten (pizza!). Na het avondeten gingen we dan richting de Nuri- (je
spreekt het zo uit, maar of je het ook zo schrijft ?) rivier. Het geluid van de
Nachtzwaluw en Dwergooruil afspelen in de hoop antwoord te krijgen. Het lukte.
Nachtzwaluwen vlogen ons om de oren (het is te zeggen, per stopplaats 1, ofwel
zagen we het koppeltje) en regelmatig hoorden we de uilen spontaan roepen.
Beginnen met de nachtzwaluwen, mannetjes zijn te herkennen aan de witte banden
aan de onderzijde van vleugels/staart. Ze produceren een klikkende geluid en
soms slaan ze ook hun vleugels samen (klinkt als het klappen in de handen). Dat
laatste onder andere om hun territorium te verdedigen. Met 3 straffe lampen
konden we ze ook in het donker waarnemen.
Dan de uiltjes, door het bandje te blijven afspelen, probeerden we ze dichter
bij ons te lokken (wat 2 van de 3 keer ook lukte). Daarna was het uitmaken in
welke boom ze zaten en er vervolgens in te schijnen met de lampen. 1 keer
hebben we de uil zien vliegen, de laatste keer hadden we de jackpot gewonnen!
Mevrouw Dwergoor was zo vriendelijk een tak verder te springen, waardoor we
haar eindelijk konden waarnemen. Wat een goeie camouflage hebben die dieren
toch en wat een knappe vogels! Dat het een vrouwtje was, hoorden we aan de
korte roep. Dat van het mannetje duurt iets langer. Straf, echt straf! Ik denk
dat iedereen zodadelijk goed zal slapen.
Op terugweg nogmaals de jackpot gewonnen, er zat een Stone
curlew (soort Wulp) op de baan, samen met haar kuiken. De moeder vloog weg en
het kuiken zette het op een lopen. Stone curlews zijn zeldzame vogels in
Italië. Tsjakka!
Nu in de b&b, nog een laatste koude douche genomen (om
23.45u was het nog steeds 29°C buiten) en binnen enkele tellen gaat hier het
licht uit. Dromen van
Morgen komen ze me rond 9u halen en vertrekken we richting
de bergen. Misschien wel, misschien geen internet. We zullen wel zien. De
fotos van vandaag zullen nog wel volgen. Slaapwel!
Marco goed gevonden aan de luchthaven en direct vertrokken richting Grazzano-Visconti. Wat is het hier warm en doef!!! Niet te doen. 38°C buitentemperatuur (33° in schaduw), maar dan die lafheid. Zelfs het zweet wil niet meer verdampen! Marco zei dat het sinds 2003 geleden was dat ze hier zo'n temperaturen hadden. Normaal zou het hier iets van 28°C moeten zijn. Dat belooft. Gelukkig vertrekken we morgen tem vrijdag richting de Alpen, daar zal het wat koeler zijn.
Tegen 16.30u komt Marco me halen en gaat hij het park van Visconti (Visconti was een beroemde, Italiaanse filmregisseur en woonde hier in het kasteel) tonen. In het park hangen verschillende uilennestkasten omhoog en met beetje geluk gaan we kleine Dwergooruiltjes zien. Straks dus zeker fototoestel niet vergeten. We gaan ook een stop maken aan Marco's uilenshop. Dan tegen 21u vertrekken we richting een rivier om er het geluid van de Nachtzwaluw (Night jar) en Dwergooruil (Scops owl) af te spelen en te horen of er reactie komt. Als ik het goed verstaan heb is dit een onderdeel van een onderzoek die Giulia voert. Zij zal daar ook aanwezig zijn en ze gaat de komende 1,5 weken mee met ons op stap.
Het heeft een jaar geduld gevraagd, maar bijna is het zover. Over een week heb ik het geluk en de eer om voor een kleine 3 weken de Italiaanse landschappen, fauna, flora, cultuur en gastronomie te mogen ontdekken. Het wordt geen luie vakantietrip, maar een avontuurlijke, blikverruimende en ongetwijfeld ook een onvergetelijke reis. Ik ga Marco en zijn team namelijk meehelpen bij zijn (onder)zoeken naar uilen (dwergooruil zit er al zeker bij) en nachtzwaluwen. Voorlopig gekende standplaatsen: Grazzano, Piëmont en Venaus. Meer details zullen wel volgen van zodra de trip is gestart.
Zij die andermaal mee willen, maar jammer genoeg andere verplichtingen hebben, geen nood: deze blog wordt nieuw leven ingeblazen zodat jullie ook vanuit Belgenland kunnen meegenieten van alle avonturen.
En dan komt de dag dat alle woorden zijn gezegd en alle liedjes zijn gezongen. Tijd om terug 9 uur ouder te worden en het hectische, Belgische leven in te duiken. 3 maanden zweven van de ene droom in de andere was fantastisch, ongelofelijk, hors catégorie, hoog tijd om terug met 2 voeten op de grond te landen. Danku Amerika voor uw goede zorgen, (gast)vrijheid, dolle avonturen, straffe verhalen en schitterende herinneringen! Tot een beetje later.
Voor zij die nog steeds vol spanning zitten te wachten op
enkele fotos van de Flammulated Owl, onze kajaktocht en de kolibries, ik heb eindelijk wat tijd gevonden om enkele te tonen.
Seattle is een zeer toffe stad! Mooie architectuur en al bij
al nog heel wat groen. België kan op dat vlak nog heel wat leren van groen in
een stad!
Gisteren zijn we gaan Walvisspotten en met succes! We hebben
zeker een uur staan kijken naar een groepje orkas (puur wilde orkas. Ze
worden niet vrijgelaten wanneer de boot passeert en hun truukjes waren ook
allemaal uit vrije beweging.) en daarna was het een tijdje rustig. Tot we op
terugweg naar het dok gezelschap kregen van een klein groepje Bruinvissen
(walvisachtigen die ook in de Noordzee voorkomen).
Natuurlijk kan de selfie met een orka niet ontbreken J
No worries everybody, ik ben nog steeds alive and kicking! Sjonge, het is hier zo druk dat er zowaar geen tijd is voor internet. Vandaag hebben we de vleugeloppervlaktes van 25 uilenkoppels bepaald en dat was meteen de afsluiter van het veldwerkseizoen. Wat een ervaring (het veldwerk)! In Plumas National Forrest hebben we een volwassen koppel Flams geringd op maandagavond en de 3 kuikens ervan hebben we gezien dankzij een infraroodcamera. Op dinsdagavond (onze laatste avond) hebben we 3 volwassen mannelijke Flams gevangen en geringd (een unicum, aangezien de Flams territoriaal zijn). De uiltjes zijn schitterend! Ik heb er 3 vrijgelaten en allemaal bleven ze op m'n hand zitten, dan grepen ze m'n vingers vast en dan pas vlogen ze de duisternis in. Het duurde vaak verschillende minuten eer ze effectief aanzetten. Een geweldige ervaring was dat!
Het is Annabelle en ik gelukt om aan een kajak te geraken. We zijn naar een eilandje in Lake Davis gevaren, op een bepaald moment geëscorteerd door 4 pelikanen en op het eilandje hebben we onze lunch, met voeten in het heldere, warme water, opgegeten (we hadden er luchttemperaturen tussen 35 en 40°C, dus het water voelde perfect aan). Ook dat was een enige ervaring. We waren zo goed als de enigen op het meer en rond het eiland kon je duidelijk alle waterplanten zien. Alleen de vissen (op enkele baby meervallen na) ontbraken.
Gisteren zijn we naar Kylie's huis in Oregon gereden en morgen vertrekken Kylie en ik richting Seattle, alwaar ik m'n laatste Amerika-dagen zal spenderen bij een neef. Kylie zal zondag terug naar haar huis keren, maar eerst gaan we nog walvissen spotten samen met m'n neef. Er komt geen einde aan alle unieke avonturen! De uitdrukking 'ik ben met m'n gat in de boter gevallen' is hier wel van toepassing. Benieuwd hoe de aanpassing aan België zal zijn!
Nu is het bedtijd. Ondanks de diepe slaap in de tent, zijn er nog heel wat slaapuurtjes in te halen. Het deed gisteren zo'n deugd om een warme, lange, gratis (in Calif. was het 1 dollar voor 2 minuten) douche te nemen en eindelijk terug in een zacht bed te slapen! Kamperen is fun, maar als je daarna terug in een normaal huis zit, met alle accommodatie erop en eraan, weet je al die luxe dubbel en dik te appreciëren.
M'n fototoestel is nog aan het opladen, maar ik zal 1 van deze dagen enkele foto's doorsturen, onder andere van kolibriespotten en onze kajaktocht. Slaapwel!
