Zoals eerder al geschreven, gisteren hebben we onze tijd optimaal benut met het doden van de tijd. Tegen het einde van de dag had geen enkel winkeltje en geen enkel hoekje van de straat nog geheimen voor ons. Rond 19u zijn we uiteindelijk bij Rodeos een slaatje gaan eten (ik verschiet hier echt van de kwaliteit van het Amerikaanse eten. Het wordt makkelijk geassocieerd met fastfood, maar als je de ketens links laat liggen, kom je net zoveel restaurantjes tegen die verse en lekkere slaatjes presenteren). Daarna zijn we de bagage gaan ophalen in het motel en zijn we richting station vertrokken.

De trein nemen in Amerika is feitelijk niet veel anders dan in België. Na het afgeven van de bagage moesten we wachten. Wachten, wachten en nog eens wachten. De treinen hier staan erom bekend om makkelijk vertraging op te lopen. Dit komt onder andere omdat ze de spoorlijn gebruiken van de goederentreinen en deze treinen krijgen steeds voorrang. Het zou dus raar geweest zijn moest onze trein geen vertraging gehad hebben, en inderdaad. 30 Minuten werden uiteindelijk een uur. Doodvermoeid waren we toen hij eindelijk het station binnen reed. Dan begon het zoeken naar de juiste wagon. De eerste treinbegeleidster verwees ons door naar de volgende wagon, want bij haar zaten we in businessclass. De volgende begeleidster verwees ons opnieuw door, richting de laatste wagon. Deze begeleidster stuurde ons terug wegens ‘geen plaats meer’. Uiteindelijk hebben we ons plaatsje gekregen: voorlaatste wagon, bovenste etage. We waren mee. Toet toet!

Tegen 23u vertrok de trein en onze plaatsen waren te vergelijken met de eerste klas plaatsen op een vliegtuig: de zetel kon bijna helemaal plat liggen en we hadden ruime beenruimte, met been- en voetsteunen. Ideaal zou je denken, maar helaas. Ik bedacht dat het feitelijk makkelijker is om te slapen als je je wat kan opkrullen, dan wanneer je nergens je voeten achter kan haken of je armen op kan laten rusten. Klinkt misschien raar, maar het voelde toch zo aan.

Nuja, de vermoeidheid was zo groot, het slapen moest en zou ons lukken. Trui tot een kussen draaien, hoofd tegen het venster, lichaam beetje draaien, ogen dicht en het luide gebabbel rondom proberen negeren. Ik denk dat het uiteindelijk gelukt is om in slaap te vallen, tot ik een uurtje later wakker werd. Pijnscheut in de filetjes van de rug, bibberen van de kou (die airco stond zo straf, m’n “kussen” kreeg algauw zijn oude functie als “trui” terug!) en rondom was er een orkest van jewelste bezig: een constant gesnurk als basistoon, met om de 20 seconden een als slaapapneu-klinkende uitschieter van een snurk en om de 10 minuten wel iemand die last had van een serieuze rokershoest (met momenten dacht ik dat één van de personen in kwestie het niet zou overleven, zo’n gerochel). Kan je het je inbeelden. VRESELIJK, zo’n luidruchtige Amerikanen!

Niet veel aan te doen. Andere positie innemen, zo diep mogelijk in de trui wegkruipen en terug proberen inslapen. Dat was het verhaal van de nacht. Ik denk dat we beiden in totaal zo’n 3 tot 4 uren geslapen hebben. Het was een ervaring. Zouden we het opnieuw doen? Vast niet, tenzij we zouden overnachten in een slaapcabine (die ook aanwezig waren, maar die voor ons wat te duur uitvielen) of tegen de avond konden afstappen om in een normaal bed te kunnen slapen. Overdag met zo’n trein reizen is zeker en vast wel de moeite. Het is uiteindelijk erg comfortabel om gewoon te zitten, er is restaurant en bar aanwezig, propere toiletten, prachtige uitzichten (hoe kan het ook anders in Amerika?) en je hoeft je geen zorgen te maken over het vinden van de juiste weg… Alleen heb je veel tijd nodig om met de trein te reizen. Exclusief vertraging, waren we 10 uren onderweg om van Klamath Falls tot Emeryville te rijden (zo’n 600km). Zoals eerder gezegd, het was een ervaring.

Tegen 9u deze ochtend kwamen we aan in Emeryville. Hier zou de shuttle bus ons oppikken en naar San Francisco brengen. De bus stond op de afgesproken plaats, alleen was de bagage niet te zien en was de trein al terug vertrokken. Lichte paniek onder de mensen van de bus. Ze gingen kijken op het perron en kwamen af met een karretje met enkele valiezen op. Blijkbaar hadden de trein-mensen de bagage gewoon op het perron gezet, zonder het naar de bus te brengen. Maar waar was nu onze bagage? Die stond niet op het karretje… De paniek in de ogen van de bus-mensen werd groter en m’n maag sloeg in een lichte knoop. Het zal toch niet waar zijn he! We gingen mee richting loketten, wachtten zo’n 5 minuten vol ongeduld (geloof me, 5 minuten kunnen in zo’n situatie erg lang duren) en uiteindelijk zagen we daar toch onze 3 valiezen verschijnen. OEF! Alles in de bus en we konden vertrekken.

Niet veel later doemde de skyline van San Francisco op aan de horizon. Wat hoogbouw, wat laagbouw en aan de andere kant de beroemde Golden gate Bridge, waarvan de toppen verscholen zaten in de mist. Dat beloofde. Eerste indruk: ik zie liever de reuzenbomen, dan de reuzengebouwen. Het voelt zoveel meer ingesloten aan. Tweede indruk: al die daklozen! In iedere straat zag je ze wel zitten. Derde indruk: wat gaat het hier steil omhoog…

De bus zette ons af in het financiële district en van daaruit vertrokken we met de taxi naar ons hotel. We konden ons nog niet inchecken, maar mochten wel al onze bagage achterlaten. Na het onderzoeken van het stadsplan en wat uitleg te vragen aan de receptie, zijn we de stad ingetrokken. We hebben zo’n 3 à 4 km gewandeld, richting Fisherman’s Wharf, ten noorden van SF. We zagen al een zeeleeuw (of was het een zeehond, de foto’s moeten het nog uitwijzen) in het water, Alcatraz (een eiland dat dienst deed als gevangenis) en opnieuw de Golden Gate Bridge die voor een stuk verscholen zat achter de mist. Het was interessant om al die beroemde attracties vanop één plaats te kunnen waarnemen. We zijn er gaan eten en hebben daarna opnieuw koers gezet richting hotel (met de bus van deze keer). Tegen 14.30u kwamen we er aan, we konden ons inchecken en eindelijk mochten we uitrusten in een bed. De kamer ziet er perfect uit, niet te groot maar netjes en modern. Net wat we nodig hebben om onze laatste dagen in Amerika te slijten.

Deze avond gaan we niets speciaals meer uitsteken. De blog bijwerken, nieuwsberichten van thuis en in de wereld lezen en slapen, véél slapen. Het zal deugd doen. Morgen gaan we de echte toerist uithangen en met de hop on/hop off bus de stad verkennen. Deze bussen stoppen op alle toeristische plaatsen, er is een gids aan boord en aan iedere stopplaats kan je uitstappen om de plek te bezoeken, om dan een volgende bus te nemen om de rit verder te zetten. Zo zullen we in korte tijd, veel van de stad gezien hebben. Een fotoverslag zal ongetwijfeld volgen. De foto’s van vandaag zullen ook nog volgen, maar aangezien het ginder midden in de nacht is, heb ik nog even tijd. Eerst een dutje doen en dan alles uploaden. Slaapwel!

03-07-2017 om 01:49 geschreven door Claire

Thierry en ik zijn al de hele dag goed bezig met tijd te rekken. Tegen 8u opstaan, 9u ontbijt, 10u vertrekken op stadswandeling -met als einddoel Klamath Lake bezichtigen-, onderweg winkeltjes binnen/winkeltjes buiten wandelen, tegen 13u op zoek gaan naar lunch, richting brouwerij (lekker eten!), daarna richting de bibliotheek voor internet en daar blijven zitten tot sluitingstijd (zitten hier nog goed voor een heel groot uur), daarna voor de zoveelste keer de Main Street aflopen (we hebben misschien wel winkeltjes overgeslagen!) tegen 18u gaan avondeten (pizzeria Rodeos zou ook heel goed zijn), daarna de bagage oppikken in het motel en op het gemak richting station gaan. Doel is daar tegen 21u toe te komen, zodat we ons op het gemak mentaal kunnen voorbereiden op een nacht treinen. Over 24u zijn we in San Francisco. Laat ons dus nu nog genieten van de rust en stilte in dit kleine stadje.

Groetjes!!!

02-07-2017 om 00:52 geschreven door Claire

Deze ochtend zijn we door Redwood Forest (Jedediah Smith Redwoods State Park) gereden. Het is iets, als je het niet gezien hebt, kan je niet vatten hoe het er in werkelijkheid uitziet. Het is ENORM. De auto is een speelgoedauto naast al die reuzenbomen (Sequoia’s), wij zijn precies mieren. Nietig. Hieronder volgen enkele impressies. Meer kan ik er niet over zeggen, want je moet het echt gezien hebben. We wisten dat alles ‘big’ is in Amerika, maar dat onze auto zelfs in zo’n boom past, dat ging ons petje toch te boven.

Laatste foto: de boom was zo groot én vanbinnen uitgehold, waardoor we er met 4 comfortabel in zouden konden rechtstaan.

Na onze passage door het land van reuzen, hebben we koers gezet naar Klamath Falls, Oregon. Hier vertrekt dus morgenavond onze trein richting San Francisco. Na een allerlaatste ijsje met David, hebben we afscheid van elkaar genomen. Hij zet nu koers naar Minneapolis om Independence Day (4th of july) te vieren met zijn familie. We zijn hem enorm dankbaar om ons op sleeptouw te hebben genomen. Dankzij hem hebben we dingen gezien en ervaren dat we anders nooit zouden beleefd hebben en dankzij hem is dit –tot nu toe- een boeiende blog geworden. Laat ons hopen dat we het de komende dagen even interessant kunnen houden.

Deze avond wordt een rust-avond. Eens vroeg gaan slapen (nadat onze brouwerij-buren stoppen met live-muziek maken), om dan morgen Klamath Falls verkennen, lunchen in de lokale brouwerij, wandelen langs Klamath Lake en misschien ook eens te kijken wat we in San Francisco precies willen zien. De kabelbaan en de pier staan hoog op Thierry’s lijst, de gevangenis op Alcatraz staat dan weer hoog op mijn lijst. Het zal ons vast wel lukken om deze zaken te bezoeken op 3 dagen tijd.

Veel meer valt er voor vandaag niet te vertellen, dus ik zou zeggen: tot morgen!

01-07-2017 om 05:59 geschreven door Claire

Gisteren dus het laatste stukje van de Oregonse kust afgereden. Veel speciaals hebben we deze keer niet gezien (op de landschappen na dan toch), dus ik zal jullie gewoon laten genieten van enkele foto's. Over enkele ogenblikken vertrekken we richting Redwood Forest. Ben benieuwd om de bomen te zien en ben nog benieuwder of het zal lukken om ze op foto te krijgen. Zal vast "panorama" moeten selecteren op de camera om 1 boom op foto te krijgen? We zullen zien. Na de Redwoods vertrekken we richting Klamath Falls. In dit stadje vertrekt morgenavond om 22u (onze tijd) de trein richting San Francisco. Deel 3 (en tevens ook laatste deel) van onze reis is stilaan ingezet.

Het meest westelijke punt van Oregon, in de verte. Vroeger was het ook het meest westelijke punt van het vasteland VS, maar sinds de uitvinding van de GPS moeten ze hun eerste plaats nu afstaan (met 15cm verschil!) aan een plek in Washington.

Voor zij die zich vervelen, hoeveel zeehonden tellen jullie? Ik ben op 37 blijven steken...

30-06-2017 om 18:22 geschreven door Claire

Gisteren dus het laatste stukje van de Oregonse kust afgereden. Veel speciaals hebben we deze keer niet gezien (op de landschappen na dan toch), dus ik zal jullie gewoon laten genieten van enkele foto's. Over enkele ogenblikken vertrekken we richting Redwood Forest. Ben benieuwd om de bomen te zien en ben nog benieuwder of het zal lukken om ze op foto te krijgen. Zal vast "panorama" moeten selecteren op de camera om 1 boom op foto te krijgen? We zullen zien. Na de Redwoods vertrekken we richting Klamath Falls. In dit stadje vertrekt morgenavond om 22u (onze tijd) de trein richting San Francisco. Deel 3 (en tevens ook laatste deel) van onze reis is stilaan ingezet.

Het meest westelijke punt van Oregon, in de verte. Vroeger was het ook het meest westelijke punt van het vasteland VS, maar sinds de uitvinding van de GPS moeten ze hun eerste plaats nu afstaan (met 15cm verschil!) aan een plek in Washington.

Voor zij die zich vervelen, hoeveel zeehonden tellen jullie? Ik ben op 37 blijven steken...

30-06-2017 om 18:22 geschreven door Claire

30-06-2017 om 08:27 geschreven door Claire

Amerikaanse Zeearend

Deel van de rots, bedekt met schelpen en die tentakelige bollen in het water

Uitzichten

Een indigestie nabij

Is het een vliegtuig?

Is het een vogel?

Neen, dat is het allemaal niet, het is een Grijze Walvis waar je maar een glimp van ziet!

29-06-2017 om 17:36 geschreven door Claire

Verdikke, was bijna klaar met de blog toen internet even wegviel. Mag nu opnieuw beginnen. Deksels toch!

Dus… het verslag van gisteren (zal nu wat slimmer zijn en het eerst in Word typen en regelmatig opslaan)

Gisteren zijn we rond 10u uit Astoria vertrokken, klaar om de gehele kustlijn van Oregon af te rijden. Het landschap bleef ons verbazen. We zijn verschillende keren gestopt om van het uitzicht te kunnen genieten. Het is zo helemaal anders dan bij ons, nog zo natuurlijk… Wauw!

Op één van de uitzichten stonden heel wat mensen dezelfde richting uit te kijken. Daar was dus iets te zien. We volgden hun blik en daar zat heel duidelijk een Amerikaanse Zeearend in een naaldboom, zo’n 30m verderop. Deze vogel is hét symbool van Amerika. Imposant. Onverstoorbaar zat hij er rond te kijken. Was hij ook aan het genieten van het uitzicht? Of was hij eerder aan het denken aan zijn volgende maaltijd?

We wilden net van die parking afrijden, toen ik een glimp zag van een bruine rug, in het struikgewas aan de overkant van de straat. Was het een zo’n reuzen Edelhert die hier voorkomt? We zijn opnieuw gestopt, tuurden door de verrekijker, reden wat verder achteruit, tuurden opnieuw… Het was een mannetje Black-Tailed Deer. Niet zo indrukwekkend, maar toch bijzonder genoeg om ook op de foto te mogen. Klik klak, we konden vertrekken.

Op één van de gedane stops zijn we ook naar de oceaan gewandeld. Het was eb en enkele rotsen die normaal onder water stonden, waren toegankelijk geworden om eens van dichtbij te onderzoeken. We zagen mosselen (groot en superklein), andere schelpdieren en kleine krabben (die zich zeer goed konden camoufleren tussen alle schelpen) op de rotswand. Aan de voet van de rots, nog net in het water, plakten een soort bollen met heel veel tentakels op de kop. Ik zal straks een foto tonen, dan wordt het wel duidelijk. Die tentakels dienen om voedsel uit het water te filteren. Als het water helemaal weggetrokken is, trekken de tentakels zich terug in hun lijf om te wachten op de vloed. O wat genoten we van het uitwaaien!

Lang konden we jammer genoeg niet blijven, want er was nog een hele weg af te leggen. Eerstvolgende stop: Tillamook. Dit is een bedrijf die gespecialiseerd is in het maken van cheddar-kaas en ijscrème. Daar mochten we dus zeker niet voorbij rijden! Normaal gezien is het mogelijk om er een rondleiding te krijgen in het productieproces van beide specialiteiten, maar ze waren de gebouwen een oplapbeurt aan het geven en de rondleidingen gingen niet door. Niets aan te doen. Binnen konden we wel proeven van verschillende rijpingen van de kaas en konden we een ijsje eten. We gingen allen voor 2 bolletjes. Bleek dat het 2 BOLLEN waren, vergelijkbaar met zeker 6 bolletjes ijs bij ons! Waren we even vergeten dat we in Amerika zaten. Het was teveel van het goede, want lekker was het zeker: niet te romig en niet te zoet. David wist niet wat hij hoorde toen ik een indigeste nabij stamelde “nooit meer ijscrème voor mij, nooit meer!” Thierry was ook wat aan het sukkelen met zijn reuzenijs. Er was vanonder een gaatje gekomen in het hoorntje en hij wist niet waar eerst likken. Het ijs drupte bijna langs alle kanten, maar het is hem gelukt om alles op te eten. Bravo!

Tijd om verder te gaan. Een Amerikaanse kennis had gezegd dat we zeker in Depoe Bay moesten stoppen. Daar wonen het hele jaar rond een aantal Grijze Walvissen en die kans mochten we zeker niet laten liggen. We zijn er gestopt op de eerste de beste parking en begonnen het water af te speuren, op zoek naar een teken (als ze ademhalen blazen ze de uitgeademde lucht via het spuitgat op hun kop naar buiten, waardoor bovenliggend water vernevelt). Niets te zien. Zelfs niet rond de boot van walvisspotters. We reden een eindje verder naar een hoger en beter uitkijkpunt, maar terug niets te zien. De teleurstelling kwam opzetten. Wat jammer om er zo dichtbij te zijn, maar net niet. We stonden op het punt om met gebroken stem te vertrekken, toen (o ja, je raadt het al!) David die vernevelde wolk uit het water zag rijzen. Walvissen!!! En nog dichtbij ook. Bijna aan onze voeten, op zo’n 50m afstand. Eén, twee, misschien zelfs drie dieren. Thierry door de verrekijker, ik door het fototoestel. Beiden aan het proberen om het beeld vast te leggen in ons geheugen/-kaart. Fantastisch!!! Bewijs volgt later als de foto’s op de pc staan. Wauw! We hebben ze zeker 20 minuten gezien. Kort ademhalen om daarna elegant terug onder water te verdwijnen. Thank you Leigh voor de tip!!!

Nadat de walvissen andere wateren zijn gaan opzoeken, was het ook onze beurt om verder te gaan. We waren niet veraf van Newport en David wou absoluut stoppen in het beste visrestaurant in de haven: Mo’s. Het was er erg lekker en het uitzicht had iets idyllisch. Alleen de geur van visverwerking in de straat was er misschien net teveel aan. We lieten het niet aan ons hart komen en hebben na het eten een toertje gedaan in de haven (om daar een zeehond te spotten. De zeeleeuwen gaven niet thuis).

Omdat de tijd zo snel gaat en er nog een hele weg af te leggen was, hebben we nog zo’n 2 uren verder gereden, tot in North Bend waar we vannacht hebben geslapen. Straks vertrekken we terug in de hoop tegen vanavond in de buurt van Redwood Forest aan te komen. Onze trip met David komt stilaan op zijn einde, maar met hem valt altijd wel iets te ontdekken. Ik ben benieuwd wat dat vandaag zal zijn. Morgen lezen jullie vast meer.

(zal nu kijken om de foto’s op de pc te zetten. Hoop dat het nog zal lukken om ze ook op de blog te plaatsen, want misschien willen ‘de boys’ al vertrekken…)

Vele groetjes!!!

29-06-2017 om 17:09 geschreven door Claire

Voor het uitgebreide verslag gaan jullie nog even moeten wachten. Eerst slapen en alle indrukken van vandaag proberen verwerken. Ik weet niet waar we nu ergens zitten, maar het is toch een eindje onder Florence en net voorbij de Zandduinen van Oregon. We hebben plaats gevonden in een motel die er niet meer zo fris uitziet. Plakband om de voordeur samen te houden en vanonder zit een kier van wel zeker 1cm. Aan frisse lucht geen gebrek. Maar dus, morgen (vanavond voor jullie) het verslag van vandaag. Ik weet niet hoe David het doet, maar telkens zien en ontdekken we weer nieuwe dingen.

Slaapwel!

29-06-2017 om 07:13 geschreven door Claire

Bomen hebben hier toch rare vormen! Deze naaldboom had ooit ongeveer een meter diameter en was vast rond de 150 jaar oud. Helaas voor hem is de boskap erg populair in Oregon. In de vroegere 'oerbossen' stonden hier bomen met wel een diameter van 2 meter, maar die zijn de dag van vandaag erg zeldzaam geworden. Zowat ieder gebied heeft al twee tot drie keer een kapping ondergaan. Jammer voor de natuur (en de toerist), goed voor de economie...

Uitzicht op zee

Uitzichten vanop de uitkijktoren in Astoria, merk op de laatste foto de kilometers lange brug over de Columbia rivier op!

De Visarend (Osprey) vertrekt op jacht

Een volwassen Kalkoengier (te herkennen aan de rode kop, jonge vogels hebben nog een zwarte kop)

Een mannetjes Black-Tailed Deer 

28-06-2017 om 15:42 geschreven door Claire

Goed aangekomen in Astoria, Oregon. We slapen hier vannacht in een jeugdherberg en het ziet er erg fris en netjes uit. Dat belooft terug een goeie nacht te worden. Tenminste, als de mensen aan de receptie wat stiller worden en er niet teveel mensen over het krakende parket in de gang lopen... Nu, we mogen niet klagen. Ik ben blij dat we zo last minute nog een bed gevonden hebben.

David heeft ons tegen 15.30u gevonden in de Starbucks. Daarna zijn we vertrokken via de I-5 en vervolgens via de Ocean Beach Highway (ten noorden van Columbia rivier en dus aan de kant van Washington) richting Astoria. Op het einde van de highway kwamen we letterlijk uit op het strand van de Grote Oceaan, en dus op het punt waar de "Far West" de "Far East" bereikt. Het was he-le-maal anders dan onze "triestige" Noordzee. Geen hoogbouw, alleen maar natuur: bergen begroeid met sparren en onstuimig water en hier en daar wat mensen. Had dat nog nooit gezien. We hebben op enkele uitkijkpunten de tijd genomen om alles goed in ons op te nemen en we hebben in het water getuurd om te zien of er geen verloren gelopen walvis voorbij zwom. Ieder jaar passeren ze hier in maart (ik geloof dat ze dan met hun kalf naar het noorden gaan, om zich aan de Noordpool tegoed te doen aan plankton) en in september (?) (dan keren ze terug naar het zuiden om hun kalf te werpen en vanaf dan eten de volwassen walvissen niet meer, aangezien in het zuiden geen geschikt voedsel meer te vinden is). Ik zal het morgen eens navragen of deze informatie wel effectief klopt. We hebben niets gezien, behalve vele meeuwen en aalscholvers en een visarend. Op één van de uitkijkpunten hebben we ook een glimp opgevangen van een kleine slang die in het struikgewas verdween. Hoera, onze eerste slang!!! Helaas ging die wat te snel om ook op foto vast te leggen. Misschien krijgen we nog herkansing.

Na het turen in de oceaan hebben we onze weg verder gezet naar Astoria. Om daar te geraken hebben we over een kilometers lange brug gereden die op twee plaatsen zo hoog was, dat er een vrachtschip onderdoor kon. Foto's volgen later nog. In Astoria zijn we naar het hoogste uitkijkpunt gegaan. Op dat punt was nog eens een uitkijktoren gebouwd om een perfect zicht te hebben. Wij dus 146 trappen omhoog via een wenteltrap, om met een licht dronken gevoel zo'n 40m hoger aan te komen. Gelukkig was er een reling voorzien rond het platform. Het uitzicht was hoekanhetookanders fenomenaal. Je kon vast honderden kilometers ver zien, de wereld aan ons voeten. Opnieuw, foto's volgen later (in  theorie vanavond voor jullie, morgen voor ons; hangt af van onze plannen).

Nadat we bekomen waren van ons hoogtevrees en terug veilig op vaste grond stonden, zijn we op zoek gegaan naar een plek om te eten. Een bewoner van Astoria heeft ons een heel lekker adres aangewezen: Fort George Brewery. Alles vers en erg lekker, meer hadden we niet nodig. Na het eten hebben we er gevraagd waar we konden overnachten en zo zijn we in deze jeugdherberg terecht gekomen.

Het is ondertussen stil geworden in de gang en de ogen vallen stilaan dicht. Ik ben benieuwd wat morgen zal brengen. Wordt dus ongetwijfeld vervolgd.

Slaapwel!

28-06-2017 om 07:28 geschreven door Claire

Bijna 11.30u en bericht gekregen van David dat hij tegen 10.30u vertrokken is van het depot. Rond 13.30u zou hij hier moeten staan. Laat ons hopen. Als je temperaturen uit de woestijn gewoon bent, dan is het hier om te bevriezen!

Na een goeie nachtrust zijn we uitgebreid en echt Amerikaans gaan ontbijten. Thierry liet zich helemaal gaan met zijn omelet van 3 eieren met paprika en ui en ketchup, gebakken patatjes, een pancake met siroop en boter, een warme chocomelk met 4cm slagroom en een glas water. De tabasco heeft hij wijselijk laten staan. Ik ging voor de omelet van 3 eieren (we waren vergeten te zeggen dat we feitelijk omelet van 2 eieren wilden, oeps!), met courgette, spinazie en tomaat, gebakken patatjes, een pancake zonder siroop, een warme chocomelk met slagroom en een glas water. Het was meer dan royaal en lekker en we zullen nu voor de rest van de dag niet meer moeten eten. Ik denk trouwens dat Thierry al goed aangepast is aan het leven hier, want het is hem gelukt om alles (ja echt ALLES) op te eten! Hieronder het resultaat. Voor wie het opvalt, Thierry poseerde vandaag liever niet op de foto, gezien hij deze ochtend zijn haar niet kon kammen.

Na het ontbijt zijn we bij Fred Meyer gestopt om een warme trui te kopen. Het is hier zo verschrikkelijk koud (16 à 17°C?). Zeker als je slechts gekleed bent in T-shirt en korte broek. Na onze shopping zijn we opnieuw bij een Starbucks gestopt, om daar op DJ te wachten. Starbucks is hier super: gratis internet, vriendelijke mensen en een warme chocomelk. Meer hebben we op dit moment niet nodig.

Hard werken aan de blog

Als David hier toekomt, zullen we met zijn auto vertrekken naar Astoria, Oregon. Hier is de monding van de Columbia rivier en van daaruit zullen we de hele kustlijn naar beneden volgen. Het is te zien hoe ver we geraken, maar waarschijnlijk zullen we overnachten in Newport, Oregon. Wordt vervolgd.

(Nog een dienstmededeling voor Guillaume: kan je ons uw e-mailadres bezorgen via claire.tahon[at]hotmail.com? We kunnen dan contact opnemen om elkaar mogelijks te ontmoeten in San Francisco...)

Groetjes! 

27-06-2017 om 20:48 geschreven door Claire

27-06-2017 om 17:40 geschreven door Claire

Zoals jullie al konden lezen in de eerder geposte blog-berichten, hebben we vandaag onze huurauto terug bij Hertz achtergelaten. Daarna begon het wachten op David. Hij moest nog enkele zaken afwerken op het depot en zou ons later op de dag komen ophalen in Portland.

Rond 14u kregen we bericht van David (via Julia die nog bij ons was, zij wachtte op een vriend uit Idaho om Portland mee te verkennen) dat hij nog zeker twee uren werk had. Met nog een rit van zeker drie uren te gaan, zou hij pas bij ons zijn tegen 20u. Ok, niets aan te doen, wat zijn de mogelijkheden om de buurt te verkennen? Thierry en ik besloten naar een park te gaan (Cathedral Park), dat er groot en interessant uitzag op de kaart (met enkele rozenstruiken, want blijkbaar is Portland gekend om zijn rozen). Julia en haar vriend brachten ons erheen met de auto van de vriend. Daar namen we afscheid van elkaar en Thierry en ik begonnen op onszelf de verkenningsronde. Het was van redelijk korte duur, aangezien het park kleiner uitviel dan verwacht en veel rozen hebben we niet gezien. We moeten wel vermelden dat de brug die over de nabijgelegen Willamette rivier liep best wel indrukwekkend was. Niet alleen omdat ze superhoog was, maar ook door de vorm van de steunpijlers. Als je in de lengterichting onder de brug door keek, dan was het precies of je in een kathedraal stond (daar kwam die naam dus vandaan!). Volgens Google vinden hier veel huwelijken plaats en het was te verstaan waarom. Een fotootje mocht niet ontbreken (maar daar moeten jullie tot morgen op wachten, sorry!)

Na het verkennen van het park zijn Thierry en ik naar de Starbucks, iets verderop gegaan, om een hotel in San Francisco te boeken (en na een heel erg groot uur zoeken en vergelijken, is het nog gelukt ook!). Daarna nog eens de mails gecheckt. Eén nieuw bericht, met als titel: "You should get a hotel in Portland". O-oh! Bleek dat het voor David te laat en te vermoeiend zou zijn om nog naar Portland af te zakken. Tijd voor plan B. Daar stonden we, zonder enige bagage in een Starbucks. Optie 1 was neef Karl proberen bereiken en kijken wat mogelijk was, optie 2 was een ander hotel zoeken. Gezien we Karl niet konden bereiken zijn we algauw beginnen zoeken naar een hotel in de buurt en vroegen we aan Julia (via Facebook, wat een geluk dat iemand dat ooit heeft uitgevonden!) of ze terug chauffeur kon zijn. Gelukkig, taxi spelen was geen probleem en op 15 minuten rijden van Starbucks hebben we een relatief goedkope motel kunnen boeken.

Nu zitten we hier, in een motel in Vancouver, Washington (kunnen we zeggen dat we in Vancouver geslapen hebben), zonder bagage, in een kamer dat ruikt naar anti-mug en met een bed waar je iedere veer afzonderlijk voelt zitten en dat nog harder kraakt en piept dan een ongeolied scharnier. Maar we hebben een warm bed en slapen zullen we. Het is een lange dag geweest (de legertroepen begonnen al om 5.30u deze ochtend met hun typische leger-geroep en schietoefeningen), dus ik ben er zeker van dat we binnen de kortste keren in dromenland liggen. Gezien die vermoeidheid moeten jullie dus nog enkele uren wachten om de foto van in Cathedral Park te zien, na een hopelijk lange nachtrust, zal ik hem wel opladen.

Zozie, m'n computer geeft aan dat het bij jullie bijna 6u 's ochtends is, hier is het dus bijna 9u 's avonds. Geniet van jullie dag, hier is het tijd om te gaan slapen. Tot morgen (voor ons) en tot vanavond (voor jullie)!

27-06-2017 om 05:49 geschreven door Claire

Nu we hier toch in een coffeeshop zitten met internet, kan ik net zo goed ook al het bericht van gisteren (zondag) plaatsen.

Gisteren was een echte afwerk-/opruimdag. Het was de laatste dag van iedereen op het depot en dus moest alles terug spik en span achtergelaten worden en de laatste taakjes worden afgewerkt. 

Beginnen deden we met het ringen van twee nesten Burrowing Owls (één keer zeven kuikens en één keer vijf kuikens). Daarna zijn we naar twee andere nestsites gereden om te kijken of de gelegde eieren uitkwamen... en inderdaad, het ene nest had twee pasgeboren kuikens, in het andere nest waren er al drie donzige pingpongballetjes waar te nemen. De eieren die nog aanwezig waren, konden ook elk moment uitkomen. Geweldig!!!

Uilskuikens van ongeveer drie weken oud, klaar om te ringen.

Pasgeboren uilskuikens

Na het laatste uilenwerk, hebben we rondgereden op het depot, op zoek naar de Great Horned Owl en de Barn Owl die mogelijks in de vervallen gebouwen een siësta hielden (het was buiten, rond 16u zo'n 38°C!). Jammer genoeg waren al deze gebouwen voor ons afgesloten door leger-oefeningen. Hier en daar hebben we toch eens kunnen binnenpiepen, maar op een stapel braakballen en prooiresten na hebben we geen uilen gezien. Onderstaande foto is van een mede-passagier in onze auto: een sprinkhaan die niet-veel-later in m'n vinger beet!

Na onze succesloze zoektocht zijn we terug naar onze uitvalsbasis gereden om daar verder te helpen met opruimen. Tegen dat de zon onderging, zat de auto vol met spullen om naar de opslagplaats te brengen. Thierry en ik zijn met David meegereden om te helpen én om de zonsondergang te bewonderen. Er was ook kans om Coyotes te zien/horen, maar ik denk dat ze, net zoals de uilen, in staking waren. In ieder geval, die zonsondergang met die grote variatie aan kleuren was meer dan de moeite waard.

Daarna hebben we onze eigen valiezen gepakt en bed in gedoken.

Deze ochtend (maandag) om 8u zijn we (Julia, Thierry en ik) uiteindelijk met onze huurauto naar Portland vertrokken, om onze auto terug af te geven aan Hertz. Ik was zo blij dat Julia mee was als extra paar ogen op de weg en dat we onze auto heelhuids hebben kunnen afgeven. Het was een ervaring. Nu is het wachten op DJ. Hij zal nu (14u) ongeveer vertrokken zijn van het depot, richting Portland, om Thierry en mij terug op te pikken en richting westen te gaan. Normaal gezien gaan we eerst nog een stop doen in Corvallis, vooraleer we echt naar de kust toerijden.

In ieder geval, meer nieuws daarover zal morgen/later te lezen zijn. Vele groetjes!

(Thierry laat ook weten erg blij te zijn met reacties. Het geeft een fijn gevoel te weten dat we gelezen worden!)

26-06-2017 om 23:30 geschreven door Claire

Veel liefs!

Gisteravond vroeg in bed gekropen. Korte nachten begonnen hun tol wat te eisen, maar nu fris en monster klaar voor nieuwe avonturen.

Gisteren (zaterdag) is er niet zoveel superbijzonders gebeurd, maar wat we gezien hebben, was echt wel de moeite (klinkt dat verrassend?).

’s Ochtends hebben we geholpen om twee vogel-uitkijkhutten (houten kisten van 1x1x1,5m) op te ruimen. Deze werden gebruikt door twee fotografen die een dag lang foto’s zijn komen nemen van de Burrowing Owls. Op die manier konden ze zonder te storen de uilen waarnemen.

Na het opruimen werd een nieuwe zoekpoging naar de Great Horned Owls ondernomen, maar opnieuw zonder succes. Verstoppen ze zich in andere bomen, of kijken we er gewoon over? In ieder geval, we geven niet op!

Een korte rustpauze later, vertrokken David, Julia, Laurel, Thierry en ik in twee groepen naar het hoofdkwartier van de Wildlife Service, net over de grens in Washington. Julia en Laurel reden met DJ’s auto, de Belgen gingen dapper mee met David in de airco-loze oude bestelwagen, die afgelopen maanden dienst deed als transportmiddel om naar de uilennesten te gaan.

Bijna de gehele rit reden we langs de Columbia rivier, welke de natuurlijke grens vormt tussen de staat Oregon (waar wij zitten) en Washington (ten noorden van Oregon). Het landschap deed me wat denken aan baby Grand Canyons. De echte Grand Canyons zien er vast en zeker 100000000000 keer meer indrukwekkend uit, maar dit was toch ook al niet mis. Ogen werden opnieuw de kost gegeven en het speuren naar Turkey Vultures (Kalkoengieren), Golden Eagles, Great Horned Owls, Barn Owls (familie van de Kerkuil) en andere grote roofvogels begon. Op enkele Raven en een ongeïdentificeerde roofvogel na hebben we niets waargenomen.

Een uurtje later kwamen we aan bij het hoofdkwartier van de Wildlife Service en daar zijn Thierry en ik eens gaan kijken naar de watervogels die in de aangrenzende vijver (of was het een meer?) vertoefden. Yellow Headed Blackbird, Red Winged Blackbird, eenden, een Osprey (Visarend), Canadese Ganzen en meeuwen mogen we nu aan onze lijst van waargenomen vogels toevoegen. Even later kwamen Julia en DJ aangelopen met een verrassing. Ze hadden iets gevonden in de boom tussen een gebouw en het water. Als kleine kinderen liepen we hen achterna (wie houdt nu niet van af en toe een leuke verrassing?). Zien jullie het?

Als je het zoeken beu bent geworden, of je bent supernieuwsgierig en ongeduldig of je wil gewoon alle details zien, dan komt hieronder de verlossende foto.

Thierry was er op slag sprakeloos van geworden. Zoiets had hij nog nooit gezien, zowel qua schoonheid als qua grootsheid en uitstraling! En gelijk had hij. Met een attitude van een groot leider, iemand die de touwen stevig in handen heeft, iemand die standvastig en onverstoord heerst, zat deze volwassen Great Horned Owl ons toe te kijken. Ofja, toe te kijken, hij zat gewoon te rusten in de boom. Maar de manier waarop hij daar zat… Wauw!

Na 100en foto’s van de uil genomen te hebben, moesten we de terugreis inzetten. Halverwege hebben we even onze benen gestrekt op een klein strookje “strand”, langs de Columbia rivier. Het speciale hier was dat het strand niet bestond uit lichtgekleurd zand, maar uit zwart zand. De korreltjes waren afkomstig van vulkanisch gesteente die op deze plaats werden afgezet. Het voelde heel aangenaam aan om op te lopen en het water was lekker koel (luchttemperatuur gaf 93°F aan). Een selfie later trokken we opnieuw verder, om met een tussenstop bij de Thai in Hermiston, om onze lunch/dinner op te eten (het was dan al 16u geworden), te eindigen in Starbucks voor het internet.

Thierry en ik deden poging om te kijken hoe we onze reisroute nu gingen vastleggen, maar je kan hier precies niet op een eenvoudige manier de juiste informatie terugvinden. We gingen nog eens de hulp van David vragen en uiteindelijk is het ons gelukt. Plan Z is geboren. Het is een mix van alle vorige plannen geworden (behalve van het plan om naar het noorden te gaan, dat gaan we reserveren voor een volgend bezoek). Zonder al teveel details, we gaan richting zuiden trekken, met David als gids/chauffeur tot 30 juni en daarna zullen Thierry en ik per trein verder zuidwaarts reizen, met als stop: San Francisco. Het plan ligt vast, er wordt niet meer aan gesleuteld en nu kunnen we met gerust gevoel verder genieten van deze trip.

Zozie, het is 7u ’s ochtends geworden. Het blogbericht is klaar in Word, nu nog wachten op een bezoek aan Starbucks om het met jullie te delen. Ik durf niet echt zeggen wat onze plannen voor vandaag (zondag) zijn, gezien het plan van gisteren ook helemaal anders is uitgedraaid. Klinkt jullie dat ook bekend in de oren? Wat wel zeker is, is dat we straks de twee resterende Burrowing Uilen nesten gaan bezoeken om de kuikens te ringen en dat we nog eens in de bomen gaan turen naar onze GHO die hier toch ergens moeten zitten.

 Groetjes!!!

26-06-2017 om 22:56 geschreven door Claire

Welkom op update 2 van onze blog! Wegens het uurverschil (wij moeten 9 uren bijtellen om de Belgische tijd te weten, jullie 9 uren aftrekken van jullie tijd om die van ons te weten) zal een nieuw blog-bericht pas verschijnen als het in België later op de avond is. Alleen ’s ochtends geraken we in Starbucks bij het internet, dus als jullie vol nieuwsgierigheid zitten te wachten… best de blog checken net voor slapengaan. Als dat geen leuke “bedtime story” is!

Op dit huidige moment is het hier 5.45u in de ochtend (en bij jullie dus 14.45u). De kamer is verlicht en ik geloof dat de militairen al wakker geschoten zijn. Momenteel lopen ze hier met 1000 rond, wegens een trainingskamp. Gisteren (vrijdag 23/06) steeg hier zo’n grote legerhelikopter op, bijna net achter onze uitvalbasis. Was best wel indrukwekkend om te zien, maar natuurlijk lag net dan het fototoestel in de kamer. Misschien volgt vandaag een tweede poging.

Gisteren was een zeer goed gevulde en overperfecte dag. Ik weet niet of het mogelijk is dat iets meer dan perfect is, maar hier bestaat het vast en zeker.

’s Ochtends was erg rustig. Rustig opstaan, rustig klaarmaken, op het gemak rondlopen langs de militaire gebouwen op zoek naar de Great Horned Owl in de bomen (nog niet gevonden) en onderweg een slapende Night Hawk tegengekomen, de Western Kingbird teruggezien en een Kill Deer ontmoet die me probeerde weg te leiden van zijn nest dat hier ergens moet liggen. Daarna zijn we vertrokken naar Starbucks in Hermiston (stadje op 15min rijden vanaf het depot) om te eindigen met een lekkere lunch. Als dat geen relax-vakantie is.

Slapende Night Hawk (nachtzwaluw)

Western Kingbird

Kill Deer

Té relax is natuurlijk ook niet goed, dus in de namiddag trokken we erop uit. Op ongeveer 30min rijden (met mezelf als chauffeur om wat meer vertrouwen op te doen en Thierry, DJ en Julia als co-piloten) ligt het stadje Pendleton en dat is bekend om zijn wollen fabricaties (voornamelijk dekens en kledingstukken). Drie jaar geleden had ik het al bezocht met DJ en nu stond het terug hoog op de verlanglijst om te-bezoeken. Woolen Mills (zo heet de weverij) is opgericht rond 1800 en de oprichter had goed contact met de lokale stam: de Umatilla-indianen. Op basis van patronen die deze indianen gebruikten, maakte de oprichter onder andere wollen dekens. We hebben in de weverij de rondleiding gevolgd en hieronder volgt het beeldverslag.

Kaarden van de wol (de wol kammen tot wanneer een fijn tapijtje wordt bekomen) en die gekaarde wol snijden ze in strookjes. Dit heeft helemaal geen sterkte.

Die stroken wol gaan ze rond elkaar draaien, spinnen, en zo komt de stevigheid erin.

Daarna verdwijnen de touwen een uur lang in een autoclaaf (stoomkamer) om soepel en zacht te worden en om de kleur er goed in te krijgen.

Uiteindelijk vertrekken de spoelen richting de weefgetouwen, waar het dwars tussen katoenen draden wordt geweven (de zwarte draden op de foto). Het katoen dient om het deken extra sterkte te geven. De machine is computergestuurd en weet perfect wanneer welke kleur aan bod moet komen om een bepaald patroon te verkrijgen.

Het eindresultaat (één superlang deken) wordt handmatig gecontroleerd op foutjes en hersteld. Daarna vertrekt het naar een andere locatie waar het op lengte wordt geknipt en de randen afgewerkt worden. Tot slot komt alles terug naar de winkel en de dekens met foutjes worden met 25% afslag verkocht (dekens zonder foutjes uiteraard aan volle prijs).

In Woolen Mills rondlopen is echt de ogen de kost geven. Alles ziet er even leuk uit. Met kleur, zonder kleur, met patroon, zonder patroon, groot, klein, zacht, ruwer… Als je ooit in het noordwesten van Oregon bent, dan is dit zeker een aanrader om te bezoeken. Voorzie op voorhand wel wat extra plaats in de valies, want je komt er niet met lege handen buiten!

Na het bezoek hebben we in Pendleton wat rondgereden en daarna zijn we terug de I-84 opgereden,  maar richting westen (weg van het depot). Per afgelegde kilometer veranderde het landschap. In de buurt van het depot is het vlak en droog en dor (er groeien hoofdzakelijk grassen die al allemaal in zaad staan en bruin verkleurd zijn), maar hoe verder je naar het westen gaat, wordt de streek bergachtig en komen de bomen terug tevoorschijn. We gaven onze ogen de kosten en hielden af en toe halt op een uitkijkpunt. Als je verleerd bent om verwonderd te zijn, dan komt dat hier vast en zeker terug. Ik moest denken aan m’n werk bij GoodPlanet (ik bezoek kleuter- en lagere scholen om hen onder andere vanalles te leren over afval en bij de kleuters ben ik als prinses gekleed om hen een verhaal te vertellen), het eerste moment dat de kleuters me dan zien in kostuum, dan zie je de verwondering op hun gezichten zoals alleen kinderen verwonderd kunnen zijn over de kleine dingen, wel dat hadden wij gisteren ook. Onze monden vielen open en zelfs de "ooh’s” en “wauw’s" waren nog te klein uitgedrukt om de natuurpracht te verwoorden. Tjah, Amerika zeker? Zet dan in het landschap nog eens enkele Pronghorn (gelijkt op een antilope, maar het is er geen) en enkele herten, en dan is het plaatje compleet.

(meer foto's uploaden lukt nu niet, zal later kijken om er nog eens te posten)

We zijn tot in Le Grande gereden en daar hebben we genoten van een ijsje, vooraleer linksomkeer te maken, terug huiswaarts. Op de terugweg waren onze ogen opnieuw afgeleid richting het uitzicht. Zelfs als bestuurder kan je het niet laten om meer naast de weg dan naar de weg te kijken. Gelukkig was er niet veel volk op de baan en zijn het brede baanvakken.

We zijn zo’n zes uren onderweg geweest en het was meer dan de moeite waard. Na aankomst op het depot hebben we niet veel meer uitgestoken. Onze reisroute werd nog eens onder de loep genomen  en er bestaat nu een plan A (de heuse roadtrip, gaat naar alle waarschijnlijkheid niet door), plan B (auto achterlaten in Portland en met de trein richting San Fransisco), plan C (langs de Atlantische Oceaan naar San Fransisco rijden en net voor binnenrijden San Fransisco de auto achterlaten en verder gaan met de trein) of plan D (auto achterlaten in Portland en in plaats van naar het zuiden te gaan, richting noorden te trekken). Heel wat opties die allemaal hun charmes hebben. De enige zekerheid dat we hebben is dat er geen zekerheid meer is.  Misschien hebben we tegen ons vertrek  zelfs nog een plan E, F, G, H, …, Y en Z! Je ziet, zelfs voor ons wordt het een verrassing. Vandaag (zaterdag) gaan we alles eens op een rijtje zetten en dan zien we wel.

Nog een heel kort iets, voordat we het verslag van gisteren afsluiten, rond 22u zijn DJ en ik nog eens naar buiten gegaan in de hoop van een glimp op te vangen van de Great Horned Owls. We stonden nog maar buiten en David hoorde al de kuikens bedelen achter eten (een soort sissen). Ik hoorde niets. Oren staan nog niet op ‘scherp’ afgesteld zeker? We hebben een toer gewandeld rond de militaire gebouwen en af en toe stilgestaan om te luisteren. Niets te horen. Onze ogen scanden de omgeving af (rond de gebouwen zijn de straten verlicht, dus als er iets vliegt, kan je het wel waarnemen) en zelfs de sterrenhemel werd uitgebreid geobserveerd (ondanks het licht kon je al meer sterren zien dan in Vlaanderen!). Er waren één of twee planeten te zien in het westen en verschillende satellieten vlogen over. Vallende sterren waren niet te zien, dus we konden niet wensen om de GHO te zien. Uiteindelijk stonden we ongeveer halverwege onze terugweg opnieuw te luisteren en … (verwacht er nu niet teveel van!) … DJ en ik hoorden allebei 1 korte, maar duidelijke, diepe, zachte “WOE”. Het mannetje die ons ‘goeie nacht’ toewenste! Want hoe we ook luisterden en keken, meer dan dat kregen we niet. In ieder geval, we konden voldaan gaan slapen. Het was een lange dag, vol fantastische indrukken, vandaag volgt er vast meer dan dat.

Ondertussen is het hier 7u geworden en het gebouw zal stilaan ontwaken. Vandaag gaan we opnieuw richting Starbucks, zodat dit bericht op internet kan en zodat we wat meer info kunnen verzamelen over de verschillende opties van onze trip, daarna gaan we enkele dode uilen opmeten en onderzoeken (weet ook niet wat ervan te verwachten, maar de uilen zijn dood op het depot gevonden en liggen nu nog in de diepvries) en van zodra het buiten terug donker is, gaan we het veld in om een laatste volwassen mannetjes Burrowing Owl te vangen. Hij is ongelofelijk op zijn hoede, waardoor hij niet in de gewone val wil lopen. We gaan het vanavond proberen met een net en een levende muis in een kooitje. Morgen meer details daarover.

Groetjes!!!

(tussen haken we zijn pas 's avonds in Starbucks geraakt. Het was een leuke en interessante dag vandaag, maar onze tijd zit er bijna op, dus terug 24u wachten tegen dat je nieuws hebt over vandaag (zaterdag). Hetgene dat ik nu al kan zeggen is dat het plan van vandaag helemaal aangepast is geworden en dat we helemaal iets anders hebben gedaan. Morgen meer!)

25-06-2017 om 03:50 geschreven door Claire

Het heeft even geduurd vooraleer we eindelijk een proper teken van leven kunnen geven. Sorry daarvoor. De eerste avond waren we echt te moe om nog wat te schrijven. Tien uren vliegen in totaal, twee uren wachten in IJsland op de overstap en dan nog wat vertraging opdoen bij vertrek, het kruipt toch in de kleren.

In ieder geval, de vlucht is goed verlopen. De piloten hebben goed hun best gedaan en ondanks wat gewiebel, luchtzakken en net-niet-misselijk-worden-ookal-scheelde-het-geen-haar konden we veilig voet aan land zetten.

Na het wachten om met de vlieger te kunnen vertrekken, mochten we nu terug wachten, maar dan om Amerika letterlijk binnen te mogen. In de vlieger moesten we al aangeven of we in vrede kwamen, daarna moesten we dat nog eens bevestigen aan zo’n kiosk en dáárna werden we nog eens op de rooster gelegd door de hoe-zeg-je-dat, “grensbewakers?”. Vooral Thierry moest het uitleggen (en zijn vingerafdrukken en gezichtsfoto laten afnemen), want zijn bevestiging aan de kiosk werd als twijfelachtig aanschouwd (geen zorgen, bij veel mensen was dat het geval). Ik, als jong meisje met blanco strafblad en een goeie opvoeding, mocht bij wijze van spreken gewoon passeren. Enfin, we mochten door. Onze bagage stond al klaar en daarna… je raadt het vast al… mochten we bijna NOG eens wachten, nu om het busje in te mogen die ons naar de aankomsthal bracht. Gelukkig was er nog net plaats voor twee arme zielen die bijna niet meer op hun benen stonden en hopla, we waren mee. Daar hebben we neef Karl en zijn vriendin Amy goed teruggevonden en samen reden we naar zijn huis aan de rand van Portland-city.

Het huis wordt gedeeld door acht personen en ookal zou je het niet zeggen vanop de straatkant, het was er erg ruim. Iedereen had dezelfde manier van denken en dat werd mooi verwoord via een bord aan de voordeur. Dat bord kwam er naar aanleiding van Trump’s presidentschap, bij wijze van protest (en je kon het bij vele huizen in de buurt terugvinden) en het vat mooi samen wat de waarden in het huis zijn.

We hebben er lekker kunnen avondeten en daarna zijn we de stad ingereden, met als doel naar de beste ijscrèmerie te gaan. De gigantisch lange rij mensen die voor de deur stond te wachten, besliste er anders over. NOG eens aanschuiven was wat van het goede teveel en we zijn dan in een rustigere dessert-winkel een ijsje gaan eten. Het smaakte vast even goed. Daarna hebben we een kort ritje gedaan richting centrum van Portland, om daarna bedwaarts te keren. Dag 1 zat erop.

Claire, Karl, Amy, Thierry

Dag 2 was ook goedgevuld. ’s Ochtends hebben we onze reisroute vastgelegd en een auto gehuurd, met Claire als chauffeur. Moet zeggen, ik had het gevoel dat het m’n aller allereerste rijles was! Straten zien er anders uit, de auto is denk ik 1,5 keer zo groot als m’n autootje (zal straks kijken om een foto ervan te nemen) en het heeft geen handgeschakelde versnellingen. Nen otomatiek, gelijk ze zeggen. Het enige dat eraan ontbrak was de GPS. We konden wel 1 huren, maar dan moesten we 188 dollar betalen. De verhuurder raadde aan om er één te kopen bij Fred Mayer (een supergrootwarenhuis waar je echt alles kan vinden) en die lag enkele straten verderop. Hij toonde op zijn smartphone de weg: straat uitrijden, zijstraat 102 inslaan naar rechts en aan de linkerkant is die winkel.

Met een klein hartje vertrokken, straat 102 gevonden, bleek dat een sans-unique te zijn en de tegenliggers maakten dat goed duidelijk! Geen zorgen thuisfront, niets erg gebeurd (gelukkig!!!), maar in shock hebben we eerst moeten bekomen op de parking van Starbucks, die we andermaal gelukkig konden oprijden. Blijkbaar moesten we een straatje eerder zijn ingeslagen. Had de verhuurder ons dat ook maar gezegd. In ieder geval, stilstaan was niet vooruit gaan, dus met frisse moed terug vertrokken en Fred Mayer goed gevonden. GPS gekocht voor 90 dollar, voedselpakketten en water ingeslagen, we waren klaar om richting het militaire depot in Umatilla te rijden, waar David Johnson (DJ voor de vrienden) ons stond op te wachten. Het hartje was nog steeds klein onderweg, maar de GPS deed goed zijn werk en zo’n vier uren later (het was dan 17u) konden we DJ in onze armen sluiten.

Voor degenen die David nog niet kennen, drie jaar geleden nam hij me op sleeptouw doorheen Amerika om te helpen met zijn uilenonderzoek. Als je die avonturen wil lezen, moet je helemaal achteraan deze blog beginnen: aan de rechterkant zie je het archief van deze blog, zoek de laatste bladzijde en daar vind je het grote Amerika-avontuur van drie jaar geleden (best wel de moeite om ook eens te lezen).

Aankomen op het depot voelde voor een stukje als thuiskomen. Er was nog niets veranderd (al was DJ een beetje grijzer geworden) en alle herinneringen kwamen terug boven. We maakten kennis met de stagiaires Julia en Laurel en de masterstudente Claire. Plezier was verzekerd! Na het uitladen van de auto, trokken we het veld in om naar een uilennest te gaan. DJ had er speciaal nog enkele overgelaten, zodat we toch ook enkele uilenbaby’s konden ontmoeten. Het nest had vier kuikens van de Burrowing Owl van drie weken oud, die klaar waren om geringd te worden. De ouders waren er niet helemaal gerust in en hielden uit de verte een oogje in het zeil. Na de verplichte “ooh’s en aah’s”, foto’s en zoentjes zetten we de vers-geringde uilskuikens terug in het nest. Daarna reden we met een ommetoer terug naar onze uitvalsbasis (het brandweerhuis).

Een volwassen Burrowing Owl

Thierry met kuiken

Claire met kuiken

Onderweg kwamen we nog een uilennest tegen en hier waren de kuikens al uitgevlogen. De hele familie hield ons goed in de gaten. We zijn ook nog het nest van een Western Kingbird gepasseerd en we hebben enkele Nighthawks (nachtzwaluwen) zien vliegen.

familie Burrowing Owls (kuikens hebben effen borst, bij de volwassenen is dat eerder gestreept/gestippeld)

een Western Kingbird (mannetje, want mevrouw zat op het nest)

Een andere uilensoort die nabij het brandweerhuis woont, de Great Horned Owl (GHO afgekort), hebben we nog niet kunnen spotten. Vorig jaar was het groot drama: moederuil overleed in juli (voor degene die het eerste Amerika-avontuur gevolgd hebben, het was de éénogige moeder) en liet vader achter met drie kuikens. Vader overleed uiteindelijk in september (wanneer de kuikens zelfstandig waren geworden). DJ had hem gevonden onder een boom en dacht aan rattenvergif > eten van vergiftigde muizen/ratten tast namelijk ook het roofdier aan. DJ stuurde de uil op voor onderzoek en bleek dat hij gestorven was door zieke duiven te eten. Blijkbaar sluimert er een virus tussen de duiven en dat heeft meneer GHO de das omgedaan.

Dit jaar, groot nieuws: een nieuw koppel maakte hun nest, in dezelfde boom als waar ik drie jaar geleden een GHO-kuiken vond. Drie kuikens zagen het daglicht. Groot drama toen ze enkele weken later de moeder dood terugvonden. Vermoedelijk terug van die zieke duiven te eten. Vader bleef opnieuw achter met drie kuikens, waarvan er ook nog 1 stierf. Nu vliegen hier dus nog drie GHO: vader en twee redelijk goed zelfstandige kuikens rond. Zolang er dus geen duif op hun menu staat, hebben ze grote kans om te overleven. Ben benieuwd of we ze ook gaan kunnen ontmoeten. Straks gaan we een zoek-poging ondernemen.

Later op de avond zijn we naar Hermiston gereden om pizza te eten en een ijsje te eten bij Dairy Queens. Het heeft gesmaakt. Daarna bed ingedoken om –haha- een uiltje te vangen J

Vandaag is het dag 3. De nacht is bij mij goed verlopen en het brandweerhuis is stilaan aan het ontwaken. Bij gebrek aan internet in het gebouw is het niet mogelijk om deze blog rechtstreeks aan te vullen. Alles staat nu in Word en als we straks naar Starbucks gaan achter koffie, kunnen we het op internet zetten. Dan gaan jullie eindelijk een propere update hebben van het verslag.

Wat staat er vandaag (het is nu 8.30u) op het programma? Opstaan, kleren aandoen, ontbijten, naar Starbucks rijden achter koffie (en daar is er ook internet, dus wanneer dit verschijnt zitten we in Starbucks), naar Pendleton gaan achter een wollen deken, de GHO’s zoeken, vermoedelijk nog één of twee Burrowing Owlennesten bezoeken, misschien wel Coyotes spotten en wie weet gebeuren toch nog onverwachte dingen. Maar om dat te weten te komen, zal je terug 24u moeten wachten, op een update van de blog. SPANNEND!!!

(Voor zij die zich nu een beetje zorgen maken over ons auto-avontuur: we gaan vast overschakelen naar plan B: auto vroeger dan voorzien inleveren en in plaats van een heuse roadtrip te doen, terugkeren naar Portland om van daaruit met de trein naar ??? te trekken.

Het is niet de bedoeling om niet te kunnen genieten van de reis en de landschappen met het bijhorende leven en dit niet ten volle te kunnen opnemen, vandaar (want gisteren al twee kuddes van Big Horned Sheep gezien langs de kant van de weg, maar foto’s nemen was onmogelijk en we hebben vast andere zaken gemist en dat is toch ook wel jammer).

Had niet verwacht dat het zo’n aanpassing zou zijn om hier te rijden en ondanks de rustigere wegen (België is zo druk, hectisch en onvriendelijk op de weg) gaan we het vast niet wagen om verder met de auto te reizen en dagelijks 200-500km af te leggen.

Nu, het wil ook niet zeggen dat als we overschakelen naar een ander plan, dat deze reis saai wordt. Dus blijf ons avontuur maar volgen vanop de eerste rij.

Groetjes!!!

23-06-2017 om 20:09 geschreven door Claire

Te moe om veel te typen. Morgen (later deze dag voor jullie, want 9u verschil) een langer bericht. In ieder geval heelhuids en met bagage goed aangekomen.

Liefs

22-06-2017 om 07:15 geschreven door Claire

Bijna bijna bijna... Valies staat klaar, schoenen zijn opgeblonken (al was het maar om de koeiengeur er wat uit te krijgen) en haren kortgeknipt (- 40cm!). Ik denk dat we er klaar voor zijn!

Over 24u hangen we hopelijk ergens tussen Hemel en Aarde, of zouden we al voet op IJslandse grond gezet hebben? Heb het gevoel dat ik nu al last heb van de jetlag! In ieder geval...

... to be continued!

20-06-2017 om 18:42 geschreven door Claire