Zoals eerder al geschreven, gisteren hebben we onze tijd optimaal benut met het doden van de tijd. Tegen het einde van de dag had geen enkel winkeltje en geen enkel hoekje van de straat nog geheimen voor ons. Rond 19u zijn we uiteindelijk bij Rodeos een slaatje gaan eten (ik verschiet hier echt van de kwaliteit van het Amerikaanse eten. Het wordt makkelijk geassocieerd met fastfood, maar als je de ketens links laat liggen, kom je net zoveel restaurantjes tegen die verse en lekkere slaatjes presenteren). Daarna zijn we de bagage gaan ophalen in het motel en zijn we richting station vertrokken.

De trein nemen in Amerika is feitelijk niet veel anders dan in België. Na het afgeven van de bagage moesten we wachten. Wachten, wachten en nog eens wachten. De treinen hier staan erom bekend om makkelijk vertraging op te lopen. Dit komt onder andere omdat ze de spoorlijn gebruiken van de goederentreinen en deze treinen krijgen steeds voorrang. Het zou dus raar geweest zijn moest onze trein geen vertraging gehad hebben, en inderdaad. 30 Minuten werden uiteindelijk een uur. Doodvermoeid waren we toen hij eindelijk het station binnen reed. Dan begon het zoeken naar de juiste wagon. De eerste treinbegeleidster verwees ons door naar de volgende wagon, want bij haar zaten we in businessclass. De volgende begeleidster verwees ons opnieuw door, richting de laatste wagon. Deze begeleidster stuurde ons terug wegens ‘geen plaats meer’. Uiteindelijk hebben we ons plaatsje gekregen: voorlaatste wagon, bovenste etage. We waren mee. Toet toet!

Tegen 23u vertrok de trein en onze plaatsen waren te vergelijken met de eerste klas plaatsen op een vliegtuig: de zetel kon bijna helemaal plat liggen en we hadden ruime beenruimte, met been- en voetsteunen. Ideaal zou je denken, maar helaas. Ik bedacht dat het feitelijk makkelijker is om te slapen als je je wat kan opkrullen, dan wanneer je nergens je voeten achter kan haken of je armen op kan laten rusten. Klinkt misschien raar, maar het voelde toch zo aan.

Nuja, de vermoeidheid was zo groot, het slapen moest en zou ons lukken. Trui tot een kussen draaien, hoofd tegen het venster, lichaam beetje draaien, ogen dicht en het luide gebabbel rondom proberen negeren. Ik denk dat het uiteindelijk gelukt is om in slaap te vallen, tot ik een uurtje later wakker werd. Pijnscheut in de filetjes van de rug, bibberen van de kou (die airco stond zo straf, m’n “kussen” kreeg algauw zijn oude functie als “trui” terug!) en rondom was er een orkest van jewelste bezig: een constant gesnurk als basistoon, met om de 20 seconden een als slaapapneu-klinkende uitschieter van een snurk en om de 10 minuten wel iemand die last had van een serieuze rokershoest (met momenten dacht ik dat één van de personen in kwestie het niet zou overleven, zo’n gerochel). Kan je het je inbeelden. VRESELIJK, zo’n luidruchtige Amerikanen!

Niet veel aan te doen. Andere positie innemen, zo diep mogelijk in de trui wegkruipen en terug proberen inslapen. Dat was het verhaal van de nacht. Ik denk dat we beiden in totaal zo’n 3 tot 4 uren geslapen hebben. Het was een ervaring. Zouden we het opnieuw doen? Vast niet, tenzij we zouden overnachten in een slaapcabine (die ook aanwezig waren, maar die voor ons wat te duur uitvielen) of tegen de avond konden afstappen om in een normaal bed te kunnen slapen. Overdag met zo’n trein reizen is zeker en vast wel de moeite. Het is uiteindelijk erg comfortabel om gewoon te zitten, er is restaurant en bar aanwezig, propere toiletten, prachtige uitzichten (hoe kan het ook anders in Amerika?) en je hoeft je geen zorgen te maken over het vinden van de juiste weg… Alleen heb je veel tijd nodig om met de trein te reizen. Exclusief vertraging, waren we 10 uren onderweg om van Klamath Falls tot Emeryville te rijden (zo’n 600km). Zoals eerder gezegd, het was een ervaring.

Tegen 9u deze ochtend kwamen we aan in Emeryville. Hier zou de shuttle bus ons oppikken en naar San Francisco brengen. De bus stond op de afgesproken plaats, alleen was de bagage niet te zien en was de trein al terug vertrokken. Lichte paniek onder de mensen van de bus. Ze gingen kijken op het perron en kwamen af met een karretje met enkele valiezen op. Blijkbaar hadden de trein-mensen de bagage gewoon op het perron gezet, zonder het naar de bus te brengen. Maar waar was nu onze bagage? Die stond niet op het karretje… De paniek in de ogen van de bus-mensen werd groter en m’n maag sloeg in een lichte knoop. Het zal toch niet waar zijn he! We gingen mee richting loketten, wachtten zo’n 5 minuten vol ongeduld (geloof me, 5 minuten kunnen in zo’n situatie erg lang duren) en uiteindelijk zagen we daar toch onze 3 valiezen verschijnen. OEF! Alles in de bus en we konden vertrekken.

Niet veel later doemde de skyline van San Francisco op aan de horizon. Wat hoogbouw, wat laagbouw en aan de andere kant de beroemde Golden gate Bridge, waarvan de toppen verscholen zaten in de mist. Dat beloofde. Eerste indruk: ik zie liever de reuzenbomen, dan de reuzengebouwen. Het voelt zoveel meer ingesloten aan. Tweede indruk: al die daklozen! In iedere straat zag je ze wel zitten. Derde indruk: wat gaat het hier steil omhoog…

De bus zette ons af in het financiële district en van daaruit vertrokken we met de taxi naar ons hotel. We konden ons nog niet inchecken, maar mochten wel al onze bagage achterlaten. Na het onderzoeken van het stadsplan en wat uitleg te vragen aan de receptie, zijn we de stad ingetrokken. We hebben zo’n 3 à 4 km gewandeld, richting Fisherman’s Wharf, ten noorden van SF. We zagen al een zeeleeuw (of was het een zeehond, de foto’s moeten het nog uitwijzen) in het water, Alcatraz (een eiland dat dienst deed als gevangenis) en opnieuw de Golden Gate Bridge die voor een stuk verscholen zat achter de mist. Het was interessant om al die beroemde attracties vanop één plaats te kunnen waarnemen. We zijn er gaan eten en hebben daarna opnieuw koers gezet richting hotel (met de bus van deze keer). Tegen 14.30u kwamen we er aan, we konden ons inchecken en eindelijk mochten we uitrusten in een bed. De kamer ziet er perfect uit, niet te groot maar netjes en modern. Net wat we nodig hebben om onze laatste dagen in Amerika te slijten.

Deze avond gaan we niets speciaals meer uitsteken. De blog bijwerken, nieuwsberichten van thuis en in de wereld lezen en slapen, véél slapen. Het zal deugd doen. Morgen gaan we de echte toerist uithangen en met de hop on/hop off bus de stad verkennen. Deze bussen stoppen op alle toeristische plaatsen, er is een gids aan boord en aan iedere stopplaats kan je uitstappen om de plek te bezoeken, om dan een volgende bus te nemen om de rit verder te zetten. Zo zullen we in korte tijd, veel van de stad gezien hebben. Een fotoverslag zal ongetwijfeld volgen. De foto’s van vandaag zullen ook nog volgen, maar aangezien het ginder midden in de nacht is, heb ik nog even tijd. Eerst een dutje doen en dan alles uploaden. Slaapwel!