Verdikke, was bijna klaar met de blog toen internet even wegviel. Mag nu opnieuw beginnen. Deksels toch!

Dus… het verslag van gisteren (zal nu wat slimmer zijn en het eerst in Word typen en regelmatig opslaan)

Gisteren zijn we rond 10u uit Astoria vertrokken, klaar om de gehele kustlijn van Oregon af te rijden. Het landschap bleef ons verbazen. We zijn verschillende keren gestopt om van het uitzicht te kunnen genieten. Het is zo helemaal anders dan bij ons, nog zo natuurlijk… Wauw!

Op één van de uitzichten stonden heel wat mensen dezelfde richting uit te kijken. Daar was dus iets te zien. We volgden hun blik en daar zat heel duidelijk een Amerikaanse Zeearend in een naaldboom, zo’n 30m verderop. Deze vogel is hét symbool van Amerika. Imposant. Onverstoorbaar zat hij er rond te kijken. Was hij ook aan het genieten van het uitzicht? Of was hij eerder aan het denken aan zijn volgende maaltijd?

We wilden net van die parking afrijden, toen ik een glimp zag van een bruine rug, in het struikgewas aan de overkant van de straat. Was het een zo’n reuzen Edelhert die hier voorkomt? We zijn opnieuw gestopt, tuurden door de verrekijker, reden wat verder achteruit, tuurden opnieuw… Het was een mannetje Black-Tailed Deer. Niet zo indrukwekkend, maar toch bijzonder genoeg om ook op de foto te mogen. Klik klak, we konden vertrekken.

Op één van de gedane stops zijn we ook naar de oceaan gewandeld. Het was eb en enkele rotsen die normaal onder water stonden, waren toegankelijk geworden om eens van dichtbij te onderzoeken. We zagen mosselen (groot en superklein), andere schelpdieren en kleine krabben (die zich zeer goed konden camoufleren tussen alle schelpen) op de rotswand. Aan de voet van de rots, nog net in het water, plakten een soort bollen met heel veel tentakels op de kop. Ik zal straks een foto tonen, dan wordt het wel duidelijk. Die tentakels dienen om voedsel uit het water te filteren. Als het water helemaal weggetrokken is, trekken de tentakels zich terug in hun lijf om te wachten op de vloed. O wat genoten we van het uitwaaien!

Lang konden we jammer genoeg niet blijven, want er was nog een hele weg af te leggen. Eerstvolgende stop: Tillamook. Dit is een bedrijf die gespecialiseerd is in het maken van cheddar-kaas en ijscrème. Daar mochten we dus zeker niet voorbij rijden! Normaal gezien is het mogelijk om er een rondleiding te krijgen in het productieproces van beide specialiteiten, maar ze waren de gebouwen een oplapbeurt aan het geven en de rondleidingen gingen niet door. Niets aan te doen. Binnen konden we wel proeven van verschillende rijpingen van de kaas en konden we een ijsje eten. We gingen allen voor 2 bolletjes. Bleek dat het 2 BOLLEN waren, vergelijkbaar met zeker 6 bolletjes ijs bij ons! Waren we even vergeten dat we in Amerika zaten. Het was teveel van het goede, want lekker was het zeker: niet te romig en niet te zoet. David wist niet wat hij hoorde toen ik een indigeste nabij stamelde “nooit meer ijscrème voor mij, nooit meer!” Thierry was ook wat aan het sukkelen met zijn reuzenijs. Er was vanonder een gaatje gekomen in het hoorntje en hij wist niet waar eerst likken. Het ijs drupte bijna langs alle kanten, maar het is hem gelukt om alles op te eten. Bravo!

Tijd om verder te gaan. Een Amerikaanse kennis had gezegd dat we zeker in Depoe Bay moesten stoppen. Daar wonen het hele jaar rond een aantal Grijze Walvissen en die kans mochten we zeker niet laten liggen. We zijn er gestopt op de eerste de beste parking en begonnen het water af te speuren, op zoek naar een teken (als ze ademhalen blazen ze de uitgeademde lucht via het spuitgat op hun kop naar buiten, waardoor bovenliggend water vernevelt). Niets te zien. Zelfs niet rond de boot van walvisspotters. We reden een eindje verder naar een hoger en beter uitkijkpunt, maar terug niets te zien. De teleurstelling kwam opzetten. Wat jammer om er zo dichtbij te zijn, maar net niet. We stonden op het punt om met gebroken stem te vertrekken, toen (o ja, je raadt het al!) David die vernevelde wolk uit het water zag rijzen. Walvissen!!! En nog dichtbij ook. Bijna aan onze voeten, op zo’n 50m afstand. Eén, twee, misschien zelfs drie dieren. Thierry door de verrekijker, ik door het fototoestel. Beiden aan het proberen om het beeld vast te leggen in ons geheugen/-kaart. Fantastisch!!! Bewijs volgt later als de foto’s op de pc staan. Wauw! We hebben ze zeker 20 minuten gezien. Kort ademhalen om daarna elegant terug onder water te verdwijnen. Thank you Leigh voor de tip!!!

Nadat de walvissen andere wateren zijn gaan opzoeken, was het ook onze beurt om verder te gaan. We waren niet veraf van Newport en David wou absoluut stoppen in het beste visrestaurant in de haven: Mo’s. Het was er erg lekker en het uitzicht had iets idyllisch. Alleen de geur van visverwerking in de straat was er misschien net teveel aan. We lieten het niet aan ons hart komen en hebben na het eten een toertje gedaan in de haven (om daar een zeehond te spotten. De zeeleeuwen gaven niet thuis).

Omdat de tijd zo snel gaat en er nog een hele weg af te leggen was, hebben we nog zo’n 2 uren verder gereden, tot in North Bend waar we vannacht hebben geslapen. Straks vertrekken we terug in de hoop tegen vanavond in de buurt van Redwood Forest aan te komen. Onze trip met David komt stilaan op zijn einde, maar met hem valt altijd wel iets te ontdekken. Ik ben benieuwd wat dat vandaag zal zijn. Morgen lezen jullie vast meer.

(zal nu kijken om de foto’s op de pc te zetten. Hoop dat het nog zal lukken om ze ook op de blog te plaatsen, want misschien willen ‘de boys’ al vertrekken…)

Vele groetjes!!!