|
Goed aangekomen in Astoria, Oregon. We slapen hier vannacht in een jeugdherberg en het ziet er erg fris en netjes uit. Dat belooft terug een goeie nacht te worden. Tenminste, als de mensen aan de receptie wat stiller worden en er niet teveel mensen over het krakende parket in de gang lopen... Nu, we mogen niet klagen. Ik ben blij dat we zo last minute nog een bed gevonden hebben.
David heeft ons tegen 15.30u gevonden in de Starbucks. Daarna zijn we vertrokken via de I-5 en vervolgens via de Ocean Beach Highway (ten noorden van Columbia rivier en dus aan de kant van Washington) richting Astoria. Op het einde van de highway kwamen we letterlijk uit op het strand van de Grote Oceaan, en dus op het punt waar de "Far West" de "Far East" bereikt. Het was he-le-maal anders dan onze "triestige" Noordzee. Geen hoogbouw, alleen maar natuur: bergen begroeid met sparren en onstuimig water en hier en daar wat mensen. Had dat nog nooit gezien. We hebben op enkele uitkijkpunten de tijd genomen om alles goed in ons op te nemen en we hebben in het water getuurd om te zien of er geen verloren gelopen walvis voorbij zwom. Ieder jaar passeren ze hier in maart (ik geloof dat ze dan met hun kalf naar het noorden gaan, om zich aan de Noordpool tegoed te doen aan plankton) en in september (?) (dan keren ze terug naar het zuiden om hun kalf te werpen en vanaf dan eten de volwassen walvissen niet meer, aangezien in het zuiden geen geschikt voedsel meer te vinden is). Ik zal het morgen eens navragen of deze informatie wel effectief klopt. We hebben niets gezien, behalve vele meeuwen en aalscholvers en een visarend. Op één van de uitkijkpunten hebben we ook een glimp opgevangen van een kleine slang die in het struikgewas verdween. Hoera, onze eerste slang!!! Helaas ging die wat te snel om ook op foto vast te leggen. Misschien krijgen we nog herkansing.
Na het turen in de oceaan hebben we onze weg verder gezet naar Astoria. Om daar te geraken hebben we over een kilometers lange brug gereden die op twee plaatsen zo hoog was, dat er een vrachtschip onderdoor kon. Foto's volgen later nog. In Astoria zijn we naar het hoogste uitkijkpunt gegaan. Op dat punt was nog eens een uitkijktoren gebouwd om een perfect zicht te hebben. Wij dus 146 trappen omhoog via een wenteltrap, om met een licht dronken gevoel zo'n 40m hoger aan te komen. Gelukkig was er een reling voorzien rond het platform. Het uitzicht was hoekanhetookanders fenomenaal. Je kon vast honderden kilometers ver zien, de wereld aan ons voeten. Opnieuw, foto's volgen later (in theorie vanavond voor jullie, morgen voor ons; hangt af van onze plannen).
Nadat we bekomen waren van ons hoogtevrees en terug veilig op vaste grond stonden, zijn we op zoek gegaan naar een plek om te eten. Een bewoner van Astoria heeft ons een heel lekker adres aangewezen: Fort George Brewery. Alles vers en erg lekker, meer hadden we niet nodig. Na het eten hebben we er gevraagd waar we konden overnachten en zo zijn we in deze jeugdherberg terecht gekomen.
Het is ondertussen stil geworden in de gang en de ogen vallen stilaan dicht. Ik ben benieuwd wat morgen zal brengen. Wordt dus ongetwijfeld vervolgd.
Slaapwel!
|
). Het is zeer leuk om je via deze weg te kunnen volgen, zo zijn wij wat op de hoogte van jullie uitstappen. Het lijkt me daar zeer leuk, interessant en vooral supermooi! Geniet nog van jullie reis en tot binnenkort! Vele groetjes van Benny, Hanne en de kleine Lotte.
ps: het nieuwe kapsel staat je goed! (maar Lotte zal het niet zo plezant vinden dat ze nu niet meer zo gemakkelijk aan je haren zal kunnen trekken... 
