|
Wat een dag! Deze morgen zijn we naar Pendleton gegaan, op zoek naar een wollen deken om koude nachten te overleven (heb ik trouwens al geschreven dat we de komende 20 dagen in de staat Oregon verblijven?). Woolen Mills is hiervoor de beste plaats. Ze weven er zelf de dekens in alle maten en gewichten, met tekeningen op die gebaseerd zijn op tekeningen/taferelen van de Native Americans. Het atelier is net naast de winkel gelegen en we hebben de kans gekregen om rondgeleid te worden. Eerst wordt de wol gekaard, daarna tot draad gesponnen en dan geweven volgens een bepaald patroon, tussen katoenen draden (ik geloof dat deze voor extra stevigheid zorgen). Daarna worden alle, lange rollen dekens visueel gekeurd (zowel voor als achterkant) om vervolgens naar Washington te worden opgestuurd. Hier worden ze gewassen, op maat geknipt en omzoomd. Tenslotte zendt men de dekens terug op naar enkele winkels en de dekens met een default gaan naar een outletshop. In de outletshop hebben we het perfecte deken gevonden, dus laat die koude nachten maar komen!
Rond 16u zijn we dan vertrokken richting veldwerk op het depot. (kleine tussentijdse nota, het depot is gelegen in Umatilla, vernoemd naar een stam van Native Americans. Oorspronkelijk leefden ze in Pendleton, alwaar ze nu nog steeds in een reservaat wonen.) Nadat we het nodige gerief hadden opgehaald in een iglo (een soort bunkers waarin vroeger wapens, munitie en explosieven werden opgeslagen) reden we door de depot (8000ha groot) en niet veel later kwamen we de eerste uil tegen!  Het was een mannetje die naast de ingang van het artificiële nest aan het rusten was. Mevrouw uil zat in het nest op eieren. Onze opdracht deze avond was een tiental ondergrondse nestbakken controleren op broed en de ingang (een pijp die een drietal meter verder uit de grond komt) vrijmaken van onkruid. Bij lege bakken werd de pijp (eventueel) vrijgemaakt van aarde, zodat uilen erin kunnen trekken. Vaak is de pijp van lege nestbakken gevuld met aarde, afkomstig van de Pocket Gopher. Die maakt ondergrondse gangen en houdt er blijkbaar van om de aarde via zijn wangzakken naar de nestbakken te brengen. Wanneer de nestbakken/tunnels gevuld zijn met aarde kan de Burrowing Owl er natuurlijk niet meer in en is er kans dat ze geen geschikte nestplaats vinden (wat ze hier natuurlijk met alle macht proberen te vermijden aangezien het aantal Holenuilen daalt).
In ieder geval, we zijn enkele uren zoet geweest met het controleren van de nestbakken en het doorkruisen van de depot. Op terugweg had David een coyote opgemerkt en als bewijs volgt hier de foto. Hij liep natuurlijk net weg toen ik op de knop drukte, maar met enige verbeelding kan je hem nog scherp zien ;)  Achter de coyote zijn iglo's te zien, waarin dus vroeger wapens en dergelijke lagen.
Om jullie ook nog enkele landschappelijke sfeerbeelden te geven, volgen hier nog enkele foto's van tijdens ons veldwerk.
Het is een droom :)
|
