Vierde nieuwsbrief uit Uganda.

Ja lieve mensen …. Hier zijn we weer!!!

Het stadje Mbale op zich is niets speciaal, maar de natuur is hier wel héél mooi, zoals reeds eerder verteld zijn we hier aan het Mount Elgon gebergte, en kunnen we genieten van een paar uurtjes zon en een zwembad, ons Brittje geniet met volle teugen……. Eindelijk gaat alle aandacht van haar Djja Djja (oma) en Meta helemaal naar haar. Ons Britt (7 jaar) is een ongelooflijk braaf kind, zij is samen met haar mama …. ons Roy dus …. sinds ons vertrek in Kampala bij ons. Zij klaagt nooit, is altijd goedgezind en kan uren spelen met haar poppen. De voorbije dagen heeft zij mee in de kleuterklas gezeten en met de kindjes gespeeld. Zelfs tijdens de soms toch lange autoritten blijft zij goedgezind.

De volgende dag stond er in de voormiddag een wandeling naar de Sipi Falls gepland. Wegens rugproblemen leek het verstandiger dat ik met Brittje in het hotel zou blijven, zodat Meta, Roy en Francis de wandeling konden maken. Zij kwamen héél enthousiast terug ….

Daarna reden we met z’n allen naar de ouders van Francis waar wij verwacht werden. Voor mij was het een blij weerzien met de familie, ook Meta werd héél hartelijk onthaalt. Alle broers, zussen, kleinkinderen, neven en nichtjes waren naar het huisje van de ouders afgezakt (in de middle of now were) om toch maar de middag samen te kunnen doorbrengen. We hadden voor de kinderen ballonnen bij en enkele voetballen …. de volwassenen maakten we dan weer heel blij met kaarsen, zeep, een hemd voor de papa en handtas voor de mama. Ze hadden voor ons gekookt, local food, alles zeer verzorgt en lekker. We aten o.a. Bamboe… Matoke ... Witte en bruine rijst, casava, greens (soort spinazie), pumpkin (pompoen) en ook de bladeren van de pompoen, saus van nootjes, stukjes vlees…. Gewone en zoete aardappelen. ……. Voor ons niets culinair maar in Uganda is dit een feestmaaltijd. Bamboe wordt eerst gedroogd en later gestoofd…. deze soort is typisch voor deze streek. Het was voor ons de eerste keer dat we dit aten. We proefden van alles. Als dessert was er verse mango, ananas, jackfruit en watermeloen …… lekker sappig. Het huisje was veel te klein om met z’n allen binnen te eten, maar geen probleem iedereen zocht een plaatsje buiten.

Na het eten nam Francis ons mee naar de plaats waar hij vroeger naar school ging. De lokalen worden nog steeds als school gebruikt, gewoon erbarmelijk… Later leerden we aan ieder die het wou, loom bandjes maken. De kleine kinderen speelden met de gekregen ballen, de jongeren wilden graag meer uitleg over ons land, onze gewoontes en levenswijze. Het was al donker toen we afscheid namen. Wij kregen elk een zak met enkele kilo’s koffiebonen als geschenk, die moeten we nog laten drogen en roosteren. Die avond voor het slapengaan vertelde Meta mij --- Deze dag zal ik nooit in mijn leven vergeten…. Het is dan ook een unieke ervaring om in een hele Afrikaanse familie zo opgenomen te worden net alsof je een dochter des huizes bent.

Maandag vertrokken we dan terug naar onze school. We verrasten het eerste, tweede en derde leerjaar met de melding dat ze allemaal samen in een klas mochten komen zitten, voor een uurtje loomen……….Wauw dit hadden ze natuurlijk niet verwacht, de meesten herkenden dit nog van vorige keer en waren er vlug terug mee weg.

Dan was het de beurt aan de kleintjes, voor hen hadden we nog enkele mooie pluchen dieren bij om samen te spelen in de klas. Voor de tweede en derde kleuterklas hadden we dan 2 mascottes meegebracht, een grote clown pop die ze met z’n allen Mister Pieter gingen noemen, en nog een andere leuke pop die de naam Mister Hermanie kreeg.

Mister Pieter en mister Hermanie zouden voortaan mee in hun klasje komen te zitten. Iedereen kreeg nog een snoepje en dan was het voor ons tijd om te vertrekken. We namen nog enkele foto’s met de kleintjes…… Er moesten natuurlijk nog enkele groepsfoto’s genomen worden. Met een krop in de keel namen we afscheid, vooral voor mij was het héél moeilijk …… We werden uitgezwaaid en nageroepen door alle kinderen.

Ik ben héél trots op de vooruitgang sinds ons laatste bezoek in Januari …… Dit geeft vooral weer veel moed om er te blijven voor gaan. Er moet nog veel werk verzet worden…. Er is ons de mogelijkheid aangeboden om aanpalend aan de huidige grond van de school een groot stuk land bij te kopen dat reeds beplant is. Met het oog op een latere uitbreiding leek dit ons wel een interessant idee met vele mogelijkheden. Op korte termijn kan de school dan opbrengst halen uit de beplantingen. Dit gegeven nemen we zeker mee naar België om te bespreken.

Dinsdag vertrokken we terug naar Kampala…… we gingen Roy en Brittje afzetten …. (Sloppenwijk). We kregen eerst nog een tropische bui over ons, de modder stroomde langs alle kanten, het beneemt je de adem als je ziet hoe de mensen hier leven en vooral overleven…… Hier zijn geen woorden voor. We hadden nog een bizzy day…..

Vele groeten van Meta en Ria.

06-10-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Derde nieuwsbrief uit Uganda.

Ons verhaal gaat verder….. zaterdagmorgen, vroeg op, terug richting school. (we waren eerlijk gezegd 15 min. te laat), TRAFIC JAM (file) gebruikten we als excuus…..dat doen ze hier allemaal !!! We hadden er gisteren op gedrukt dat we om 1O uur zouden beginnen, met in ons achterhoofd half elf, elf uur. Er zaten twee vrouwen op ons te wachten. We gaven de moed nog niet op, dapper gingen we schoolbankjes in een cirkel zetten …….. Wel kleurde het terrein al rood en wit van de kindjes die het gewoon leuk vonden om naar school te komen op een zaterdag. Iedereen kreeg een ballon, je hoorde de kinderen al roepen …. Mama Ria, Mama Ria please. Ik vertelde hen dat ze op 1 lijn moesten staan, volgens Meta was dit wauw ….. die doen dat gewoon.  

Het was voor ons tijd om naar binnen te gaan, we gaven de mannen (onze Principal, Francis en de leraars) de opdracht om op de kinderen te passen, grappig … dit zijn ze precies niet echt gewoon!!! Zo, we konden beginnen en ….. er bleven maar vrouwen binnenkomen. Opeens zag ik ook één van de leraars binnen komen, ik protesteerde maar ... oeps, héél galant … hij kwam er voor zorgen dat we meer plaats kregen om te zitten. 56 Kwebbelende vrouwen. Om ze stil te krijgen gebruikte ik de grote schoolbel …. doodse stilte. Ik vertelde hen dat ik dit al lang eens had willen doen, een grote hilariteit, het ijs was gebroken. Ik stelde Meta aan hen voor, deed vele groeten van Herman en bla bla bla … en we waren vertrokken. Ik vertelde hen ook het grote belang dat hun kinderen naar de school komen, en dat het de plicht is van de moeders om ervoor te zorgen dat de kinderen niet met kapotte of vuile uniformen rondlopen. Na enkele aarzeling kwamen de tongen los, we hadden enkele dames die voor ons tolkten. Heel regelmatig moest ik de bel eens gebruiken. Ik vroeg hen dus of dat ze ons iets speciaal te vertellen hadden of moesten vragen, er werd gesuggereerd of het niet mogelijk was om aan hen Engels te leren. Toen we de vraag in het algemeen stelden, kregen we een spontaan applaus…… for free ?????? (GRATIS ????) We legden hen uit dat ze zelf de leraar moeten betalen maar hoe talrijker ze zijn hoe goedkoper het wordt voor elk van hen. Na enig overleg beslisten ze dat half vier in de namiddag en prima uur zou zijn om naar school te komen. We beloofden hen, dat we als het nieuwe schooljaar start, begin Februari dus, we ook lessen in het Engels zullen opstarten voor de vrouwen. We gaan proberen tegen die tijd sponsoring te vinden voor schoolboeken en lesmateriaal. We lieten een papier rondgaan, hierop schreven reeds 36 dames in.

Er werd ook gevraagd voor het aanleren van hairpletting (dit is om te leren hoe men vlechtjes kan maken om alzo kunstige kapsels te creëren). We vroegen in het algemeen wie dit reeds kon….. drie vrouwen melden zich. We vertelden dat ze evengoed een vrouwendag kunnen organiseren, dat ze een klaslokaal mogen gebruiken en gewoon zelf aan elkaar leren. Weer ging er een lijst rond en 24 vrouwen melden zich hiervoor …. Nu is het maar de vraag of dat er iemand het initiatief zal nemen.

Ondertussen kreeg iedereen een Fanta, Cola of Sprite aangeboden en een koekje. Niemand zegt hier, ik heb liever dat, of ik kies voor dat….. Er is hier duidelijk nood aan onderwijs voor de vrouwen, zij willen echt wel de kans krijgen om iets te leren. Ze zijn er nu klaar voor lijkt het wel….. Misschien is het ook wel zo, dat de dames echt wel het gevoel hebben dat wij daadwerkelijk een verschil kunnen maken voor hen en zij hebben duidelijk veel vertrouwen in ons. Zo ook de volgende vraag of er geen mogelijkheid is om snit en naad aan te leren. We vertelden hen dat we dit wel zouden kunnen aankaarten in België, maar dat wij dit niet zo maar kunnen beslissen. Hiervoor hebben we natuurlijk weer veel geld voor nodig. Om dit te realiseren moet ik wel terug voor een langere tijd in Uganda zijn. Ook legden we aan hen uit hoe we eigenlijk geld verzamelen in België, of ze zich dit nu kunnen inbeelden is nog de vraag…. Maar ze weten nu toch dat dit niet zo evident is.

Het werd stilaan tijd om af te sluiten, we hadden ook nog geschenkjes bij voor hen …… voor ieder 1 pannenlap (we hadden niet zo een grote opkomst verwacht) en een stukje zeep. ONZE VROUWENDAG …… Het was een groot succes …… Dit gaan we zeker overdoen Meta, Super dat je hier bij was vandaag. Deze dag bevestigd nog maar eens dat we hier nog véél goed kunnen doen, en wij voor deze vrouwen en hun kinderen in de toekomst nog een groot verschil gaan kunnen maken ……

Het verschil om van Niemand Iemand te maken.

Diezelfde dag gaan we niet terug naar Iganga , maar rijden nog een honderd km. verder naar Mbale, een stadje aan het Mount Elgon gebergte, oosten van Uganda. Hier blijven we 2 nachten. Maandag gaan we terug naar de school en hebben jullie nog een verslag te goed.

Groetjes Meta en Ria

05-10-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Tweede nieuwsbrief uit Uganda.

Hier gaan we verder met ons verhaal.

Vrijdag vertrokken we al rond 8 uur gepakt en beladen naar onze school, we moeten nog ongeveer 45 min. rijden. De baan hier is goed en de sfeer in de auto is opperbest. Langs de weg komen we vele kinderen tegen met kleurrijke uniformen, allen onderweg (meestal op blote voeten) naar een school……. Hier zie je niemand met grote boekentassen zeulen, sommigen hebben hoogstens een plastic zakje bij.

Als we de zandweg nemen naar onze school ben ik toch wat zenuwachtig ….. vele vragen schieten door mijn hoofd …… hoe gaat het zijn, gaan de kinderen mij nog herkennen, wat is er allemaal veranderd op negen maand, wat zal Meta er van vinden ????? We zijn er !!!!!!!! De grote rode schoolpoort (die ik alleen nog maar op foto had gezien) gaat open. Het domein ligt er proper en netjes bij, al de kinderen zaten in hun klasjes …… we hoorden het ABC al van ver. De Porridge stond op het vuur te pruttelen en de pancakes waren al gebakken, klaar dus om het ontbijt te serveren, het is bijna 10uur. Ook stond er een nieuw houten schoolbord op het terrein om ons welkom te heten. Dit was voor mij wel een ontroerend moment en even gingen mijn gedachten naar Herman. Zoiets als: ….. JA SCHAT…..Yes Yes …dit is het resultaat waar we zovele uren in onze vrije tijd mee bezig zijn, Super, het ziet er goed uit!

We gaan nog snel even de klasjes in alvorens de kinderen hun pauze voor het ontbijt begint. Als op commando staan de kinderen rechtop en roepen: Welcome dear visitors ….. we are glad to see you in Mama Ria Education Centre. Ook de allerkleinsten kennen deze verwelkoming.

In het derde leerjaar ga ik al snel tussen de kinderen zitten terwijl mijn ogen zoeken naar mijn speciale vriendje Martin. Hij zit al met een smile op zijn gezicht naar mij te kijken. Ik geef hem een dikke knuffel en zie dan naar zijn arm…….. het beneemt me de adem….. dit is nog veel erger dan in februari toen ik hem het laatst zag. Ik zie ook dat Francis (onze beste vriend in Uganda) het moeilijk krijgt. Hij heeft Martin en zijn mama steeds begeleid toen deze in Kampala in het hospitaal verbleef enkele jaren geleden, maar had Martin sinds meer dan een jaar niet meer gezien. Martin heeft de ziekte van Madurai, een soort Elephantarm.

Ondertussen was het tijd voor de kinderen om hun ontbijt te krijgen. Heel geduldig schuiven de kinderen aan ….. geen geduw of getrek …… ook wij krijgen een beker porridge, die we met een groot gebaar terug afstaan na even geproefd te hebben. De pancakes zijn wel heel lekker en heel voedzaam. (gemaakt van de cassave wortel)

Het is een prachtig zicht, alle kinderen hebben hun uniform aan en een big smile op hun gezichtjes ….. na het eten mogen ze even gaan spelen in onze speeltuin. En ja, de oude speeltuigen zijn terug hersteld en geschilderd en er zijn twee klimrekken bij gekomen. Als de kinderen terug in de klas zitten, laat onze Principal ons vol trots zien wat ze de voorbije maanden allemaal verwezenlijkt hebben, hij mag er terecht trots op zijn. In de tuin heeft men mais aangeplant en enkele plantsoenen met eggplants (soort aubergine). Hiervan oogsten ze dagelijks om saus mee te maken voor het middageten.

En ja hoor lieve mensen ….. de school is aangesloten aan het elektriciteitsnet. Het is een systeem met units die je op voorhand koopt, zodat je steeds weet hoeveel geld je uitgeeft voor uw verbruik en zo niet voor verrassingen komt te staan. Ook de houten tussenwanden in de grote blok zijn vervangen door stenen wanden. Deze zijn nu bezet en staan te wachten op enkele laagjes verf. De toiletten hebben nieuwe deuren die je kan sluiten. De nieuwe muren rondom beschermen je tegen niet aangekondigde blikken. Er is wel bij de Principal erop gedrukt dat de toiletten proper moeten blijven.

We namen natuurlijk véél foto’s, ook van onze sponsorkindjes afzonderlijk. We hebben nu 43 kinderen die gesponsord worden door mensen uit België …. waarvoor onze hartelijke dank. Speciaal aan deze mensen vragen we om nog even geduld te hebben om jullie kindje op foto te krijgen, we hebben namelijk op die twee weken een 1700 foto’s gemaakt met verschillende toestellen, wat natuurlijk veel sorteerwerk met zich mee brengt. Ik kan jullie bij deze al wel vertellen dat de kinderen er héél goed uitzien en allen heel blij zijn om naar school te mogen komen. Het leerprogramma zit goed in elkaar.

Eind januari starten we weer een nieuw schooljaar op ….. en eventuele nieuwe sponsorouders zijn zéér welkom. 135 € voor een héél schooljaar of 3 trimesters van 45 €. In ruil hiervoor krijgen de kinderen een degelijk onderwijs, jaarlijks een uniform en dagelijks een beker porridge en als middagmaal pocho met bonen of pocho met een lekkere saus van eggplant, tomaat en ajuin.

Na de fotosessies wandelden we in de snikhete zon ….. naar de hutten waar de meeste van onze kinderen wonen, het was een blij weerzien met de moeders. We nodigden hen uit om de volgende dag naar onze school te komen voor een vrouwenbabbel. We hebben géén flauw idee met hoeveel vrouwen we zullen zijn morgen en hoe dit zal verlopen……. SO FAR SO GOOD we rijden terug naar Iganga en praten nog uren over de belevenissen van de dag.

Die nacht waren het niet de bliksemflitsen maar de beelden van de school die door mijn hoofd spookten…….. en Meta ….. die sliep. Het is super om dit samen met haar te beleven……

Wordt vervolgd, Groetjes van Ria en Meta

04-10-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Eerste nieuwsbrief uit Uganda.

Hallo iedereen….. Eindelijk wat tijd gevonden om jullie te vertellen over onze belevenissen in UGANDA.

Ik (Ria) ben samen met Meta (Brandtfood) 10 dagen in Uganda geweest. Dit keer dus zonder Herman!!! Na ons vertrek in Brussel met 40 min vertraging en een spurtje in Amsterdam (een Meta-ke) verliep alles volgens Ugandese normen bijna perfect. Bijna …… we hadden +/- 160 kg. bagage en in de luchthaven van Entebbe wist men ons doodleuk te vertellen dat er nog een zak met 23kg in Amsterdam stond. Het was al ver na middernacht toen we in ons hotel aankwamen. (((( 2 dagen later hadden we onze zak terug netjes naar het hotel gebracht….. juist op tijd om naar Namutumba mee te nemen))))

Onze eerste dag was al very buzzy, uiteraard maakten we een hoop plezier. Op wandelafstand van het hotel ligt de ambassade waar we ons even lieten horen dat we in het land zijn, verder ging het naar de handcraftjes om al eens uit te zoeken wat we later konden kopen om (eens terug in Belgïe) te verkopen. En we bezochten de grootste moskee van Oost Afrika die gesponsord is door KADAFI…… We hadden met onze kinderen afgesproken dat we elkaar zouden weerzien in het hotel om drie uur in de namiddag om toch al niet die eerste dag naar de sloppenwijken te moeten gaan……. Kwestie om toch even te acclimatiseren……. Maar de weergoden stelden mij zwaar op de proef …. Zware regenval, onweer en bliksem. Rond halfzes was het dan eindelijk zover…. hier had ik zo naar afgeteld !!!!! het weerzien met Roy, Brittje en Tadeus was tof, eindelijk die armpjes van ons Brittje om mij heen …..

We aten die avond met z’n allen ieder een lekkere Victoriabaars gebakken met het vel er nog aan met lekkere groentjes erbij…. Zacht… sappig en vooral héél groot. De dag erna haalden we Brittje op van school, de teacher is vol lof over onze kleine pruts, en vertelde ons dat Britt klaar is om volgend schooljaar (dat start begin Februari) naar het eerste leerjaar te gaan, ze is ongelooflijk vooruitgegaan en spreekt al aardig wat Engels. Verder ging het dan naar het internaat van Rian, ons bezoek was wel aangekondigd, want het is niet evident om daar zomaar binnen te geraken. Rian werd geroepen en vloog in mijn armen, … ze vertelde me telkens weer dat ze me zo gemist had. Ze mocht ons wat rondleiden in de school, in haar klas zitten ze met 65 …… ze geraken er amper in. Daardoor is het natuurlijk moeilijk om uw aandacht bij de lessen te houden, wat dan jammer genoeg géén goede punten opbrengt. Ze slapen met 185 kinderen in 1 grote ruimte. ‘S Morgens om 5uur …… ja je leest het goed …. om 5 uur MOETEN ze elke dag in de klas staan om te bidden, en geloof me, ze is daar niet om te studeren voor een Nonneke. De school is wel Héél proper en gedisciplineerd.

Donderdag was het dan tijd om naar Namutumba te vertrekken. De rit van Kampala naar Jinja duurde 2 uur en half …. We maakten daar een stopover en bezochten een héél plaatselijke meubelmakerij, een atelier van 2,5m op 4…. Nog enkele shopjes en we vervolgden onze rit richting Namutumba. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Iganga, hier gaan we de nacht doorbrengen. De kamers waren nieuw en hadden een veilig slot op de deur….. Héél belangrijk want het was in Iganga dat men ons in januari ll. zwaar bestolen had. (Ander hotel weliswaar)

Toen we hier aankwamen stond Simon, onze Principal van de school, ons reeds op te wachten. Deze was ons al tegemoet gekomen…… we hadden véél te bespreken. Die avond werd de hemel constant verlicht door onweer in de verte, het levert een mooi spektakel in de wolken. Het was al laat toen we die avond gingen slapen, Meta viel als een blok in slaap en ik…… ik hoorde de donder steeds dichterbij komen. Onze kamer lichtte steeds weer op, het weerlichtte constant…. De donder was oorverdovend… en toen begon het ook nog te regenen, ze hadden echt de hemelsluizen opengezet. Het lawaai van de regen overstemde nog de donder. En Meta ….. Meta sliep…. En Ik … Ik waakte voor eventuele evacuatie. Het was HORRIBLE….

S’morgens, zoals steeds, werd Meta rond 7uur wakker fris als een hoentje…. Ik met wallen onder m’n ogen. Ik vertelde haar van het onweer ….. ZE GELOOFDE ME NIET. Tot dat we de grote plas zagen naast en onder mijn bed van wel 2 meter breed. Het zou de pret toch niet bederven, vandaag gaan we naar onze school!!!! En dat verhaal krijgen jullie in onze tweede nieuwsbrief.

Daaaag Ria en Meta                                                                                     

03-10-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Nieuwsbrief 4 – 2015

TWEEDE SCHOOLDAG … Na een slapeloze nacht vertrekken we met een uurtje vertraging naar onze school in Namutumba. Alle kindjes zaten al in hun klasjes, 10u30 …… tijd voor het onbijt ….. deze keer voor iedereen geen pancake maar een verpakt koekje. De kleintjes hadden wat hulp nodig … en daar was dan de helpende hand van Herman. Een koekje met een papiertje, we hebben dit bewust gegeven zodat we ze kunnen aanleren dat ze de dustbag … vuilbak moeten gebruiken. Je moet die drobberkes hun gezichtje zien als zo’nen grote witte meneer hun helpt om dat pakje open te doen. Dat zijn de momenten dat je de miserie vergeet en weet waarom je al dit werk doet.

Daarna was het tijd om het eerste leerjaar een test te laten doen, zoals ons Brittje had moeten doen in de nieuwe school. Deze kinderen hebben ongeveer hetzelfde niveau. De resultaten waren idem aan dat van ons Brittje.

Daarna verzamelden we de kindjes van de drie leerjaren voor onze loomles. Elk kindje kreeg een handvol loombandjes … Ria vroeg om twee vingers in de lucht te steken, waren er toch enkele bij die beide handen met 1 vinger omhoog hielden. Dus het loomen gebeurde op de vingertjes. De meeste kindjes hadden het loomen snel onder de knie en waren apetros op hun resultaat. Ze mochten dan ook natuurlijk hun werk mee naar huis nemen. We gingen bij de kleutertjes nog langs om wat knuffelbeestjes af te geven, we maakten enkele foto’s van de kindjes met de sleutelhangers van de Sint Carolusschool.

Voor ons was het nu tijd om afscheid te nemen en terug te vertrekken naar Iganga, daar hadden we nog een afspraak op het politiekantoor. Terug in Iganga lieten ze ons een dikke drie uur wachten alvorens we terug naar het politiekantoor werden gebracht. Nu dat het nog licht was, konden we pas echt zien hoe het er uit zag in dat kantoor. Het was nog veel erger ….. vuile vieze muren …. Bah. Diezelfde madam van vorige nacht was ook nog daar, met open mond kauwend op iets, mompelde ze vanalles in plaatselijke taal. Nu helemaal onbegrijpbaar. Nu moest Ria een verklaring afleggen, niet bij de dame maar bij een veel serieusere meneer. Ook weer moest ze haar naam op een papiertje schrijven. Uren gingen voorbij … het was al donker toen we terug naar het hotel werden gebracht. Hier wachte de directeur van het hotel ons op en we moesten mee naar zijn office komen. Toen ik (Ria) vroeg om toch minstens iets te mogen eten liet hij dadelijk samosas komen, dit was het eerste eten van die dag ….. We vertelden hem dat we amper nog geld hadden om terug naar Kampala te gaan. Zijn antwoord was, Ik geef u morgen ‘ some money’ … dat klonk als juist genoeg om in Kampala te geraken. We zijn tenslotte toch nog tot een overeenkomst gekomen betreffende een schadevergoeding.

De volgende morgen zijn Francis en Charles ons komen ophalen, deze hebben ook nog een serieus gesprek gehad met die directeur over de veiligheid van zijn hotel.

De laatste dagen brengen we door met onze kinderen. Donderdag zijn we schoolgerief gaan kopen voor ons Rian. Brittje gaat ondertussen al een weekje naar topklas en dat merk je heel duidelijk. Ze zingt al terug schoolliedjes en praat meer Engels. Zondag namen we afscheid van Rian. Zij had het heel moeilijk, haar tranen druppelden van haar bruine wangen. Zij begrijpt allerbest dat het waarschijnlijk weer een jaartje duurt voor ze ons terug ziet. Iedereen hier pept ons wat op om er terug tegenaan te gaan.

Dan heb je nog het verhaal te goed van onze Martin uit Namutumba. Sommigen onder jullie herinneren de jongen met de dikke vingers, die we een vier jaar terug hulp gegeven hadden. Toen is het mis gelopen, de vader die niet geloofde in de moderne geneeskunde, de jongen voor een jaartje weg nam en naar een heksendokter bracht. Ondertussen zien we Martin terug. De zwelling bereikte nu al zijn onderarm tot aan de elleboog. Zelfs aan de schouder zie je een verdikking. De ziekte heet Madourai of Elefant ziekte. We zouden willen uitvissen of er toch in Belgie geen organitatie of doktersvereniging bestaat die het geval van Martin ten harte zou willen nemen. Martin heeft geen pijn, maar kan niet goed spelen of rennen, hij heeft te veel last van die loodzware arm. HEEFT ER IEMAND EEN TIP VOOR ONS …..

Ons verblijf zit er bijna op, toch kunnen we terug kijken op wat er op korte tijd is gerealiseerd dank zij de steun van mensen uit Belgie. De ingangspoort staat er, elke klas heeft een sterke metalen kast, 30 schoolbankjes zijn er bijgekomen en het voornaamste, er zijn weer twaalf kindjes meer die gesponsord worden door mensen in Belgie, in totaal hebben we nu 32 sponsorkindjes. Het plezante was het aanleren van het loomen aan die kleine pagadders.

Dank je wel voor alle steun. Vele groeten aan Iedereen. Ria en Herman.

08-02-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Nieuwsbrief 3 – 2015 Een triest verhaal ………

Sorry als er foutjes in de tekst staan maar ik werk nu even op een qwerty laptop.

Dag allemaal, We gaan dus verder met ons verhaal ……….. Maandag vroeg in de morgen gingen we naar Namutumba voor de eerste schooldag mee op te starten. Daar aangekomen zijn er reeds een aantal van de mama’s met hun kindjes …….. zij zitten geduldig te wachten. Simon, onze principal start dadelijk met het inschrijven van alle kinderen. Al onze gesponsorde kindjes krijgen een nieuw uniform. Er worden foto’s genomen, ook samen met de mama’s. Alles bijeen wel een heel gedoe. Ook de mama van Martin, waarover we later meer vertellen, kwam met haar dochtertje Gloria op haar rug. Vrijdag hadden we reeds gemerkt dat Gloria pleisters op haar hieltje had en niet kon stappen. Dus ook vandaag kon ze niet op haar voetje staan. Nu waren de pleisters verwijderd, een grote open wonde die er echt niet goed uit zag. Ik vertelde de mama dat we geld zouden geven om met een boda boda naar het plaatselijke ziekenhuis te rijden en om de wonde te laten verzorgen …….. de andere mama-s kwamen me bedanken hiervoor ….. God bless you… more and more. Uren later is mama Gloria terug gekomen, zij bracht mij het resterende bedrag terug. Men heeft de wonde, na al deze dagen nog moeten naaien. Dit alles koste ons slechts een 6 euro.

Ondertussen was men begonnen met het maken van de porridge. Het was al ver na tien uur toen de mama’s naar hun hut terug gingen en onze kleutertjes en kindjes van de lagere school gezamelijk op de grond met hun beker porridge zaten, allemaal wat onwennig op hun eerste schooldag. We hadden ook pancakes laten maken en deelde deze uit aan de kinderen. Alles samen hadden we toch voor onze eerste schooldag 63 kindjes, wat een goed “ number “ bleek volgens onze principal. Er zijn ook 30 schoolbankjes bijgemaakt, die diezelfde morgend geleverd worden. Hiervan maakte ik ( Ria )mooie foto’s. Eindelijk zat iedereen in zijn of haar klaslokaal. De metalen bureau kasten die we vorige week in Kampala bestelden, heeft Herman reeds in elkaar gezet. Er staat nu in elk klaslokaal 1 mooie kast. Die eerste schooldag kwamen er nog enkele mama’s vragen of we hun kindje niet wilden sponsoren. Na onze uitleg …. dat niet wij maar sponsorouders ….. de kindjes helpen, zag je wat teleurstelling in hun gezicht. We hebben hen beloofd dat, indien we nieuwe sponsors vinden, hun kindjes de eersten zullen zijn die we helpen.

Na de eerste schooldag huppelden onze kleine mannen vrolijk naar huis. Wij hadden nog een meeting met de teachers hoe we de volgende dag zouden organiseren. We planden om na het ontbijt, een lesuur voor de kinderen van 1st, 2de en 3de leerjaar om gezamelijk het loomen aan te leren. We vertelden vol vuur over de kinderen van de Sint Carolus school uit St Niklaas, die nu in Belgie sleutelhangerschoentjes zijn aan’t verkopen,en elk schoentje betekend een stapje vooruit voor een kindje van onze school.

Het was al tegen 5 uur in de namiddag toen we terug in Iganga aankwamen, we bestelden een kleine snack want we hadden sinds het ontbijt niet meer gegeten. Herman en Simon, onze principal, maakten op de computer de files van onze sponsor kindjes. Het is voor ons, zonder hulp, moeilijk om juist te weten welke naam … welk kindje … welke foto’s bij elkaar horen. Ria maakte al enkele loombandjes klaar, bekeek trots al de foto’s die ze de afgelopen dagen gemaakt had. Tegen 7 uur werd het donker en namen we afscheid van Simon. De afspraak was om de volgende dag om 7 uur ‘s morgens terug naar de school te vertrekken, wisten wij helemaal niet dat we elkaar veel sneller zouden terug zien.

Op de kamer namen we een douche, en pakten we alles reeds klaar voor de volgende dag. We gingen rond rond 8uur30 nog even naar beneden om iets te eten. We maakten nog een praatje met de diensters en gingen terug naar de kamer. Vanaf 11 uur tot 5 kan je hier met oorstopjes in, min of meer slapen. Toen we de kamer binnen kwamen, die OP SLOT was, merkten we meteen dat onze twee kleine laptop’s verdwenen waren. Wij dadelijk terug naar beneden, de recepcioniste kwam terug met ons mee. Zij verwittigde de directeur van het hotel. Toen we met z’n allen in onze kamer stonden merkte Ria dat ook de slotjes van de valies open stonden ….. ja hoor open gebroken ….. al gauw bleek dat men daar ook in gesnuffeld had, ons resterend geld voor de school, 250 euro in plaatselijke munt, was verdwenen, onze paspoorten hebben ze laten liggen. Lieve mensen, wat er dan allemaal door je hoofd gaat ……

De receptioniste klopte op de deur tegenover onze kamer, twee – drie maal, om te vragen of deze mensen iets opgemerkt hadden. Niemand deed open. Voorzichtig deden ze de deur open, die niet op slot was, de kamer was leeg, geen baggage meer op 1 detail na ……. een orange sjaal van Ria lag daar op het bed. De directeur belde naar de politie ….. we moesten met z’n allen zelf naar het kantoor komen. Ook onze Simon kwam naar daar. Ondertussen was het reeds 11 uur in de nacht, mensen …. om te beschrijven waar we nu gezeten hebben … dat is gewoon ONMOGELIJK. Een POLITIEBUREEL …. Vieze vuile muren, kapotte stoelen, een vuil bureau ….. massa’s papieren, waarschijnlijk dossiers, liggen dooreen, kakkerlakken liepen over de muren, een rat …. een muis …. En dan de “””” dame “””” die ons verslag moest opmaken, dat mens was gewoon dronken of was onder de drugs ……. Zij kon zelfs niet onze naam overschrijven van ons paspoort … wist niet wat een laptop of klavier was, hoe kan je hier vertrouwen in de politie hebben ??? Alleen Herman mocht zijn relaas doen, Ria moest de volgende dag terug komen ???? Drie volle bladen heeft dat mens neergeschreven, ik denk zelfs dat ze het zelf niet meer kon lezen. KON HET NOG ERGER ?????

Rond 1 uur ‘s nachts komen we terug in het hotel, Ria herinnert zich dat haar GSM en camera in haar rugzakje moet zitten, bang vraagt ze aan de directeur om toch nog even mee te gaan naar de kamer. Daar opent ze die rugzak …. ook GSM en camera eruit verdwenen, met al de prachtige foto’s van afgelopen dagen.

Die nacht hebben we geen oog dicht gedaan zelfs blij dat het terug ochtend was. Even genoeg hierover ….. we trachten snel deze mail te versturen, later volgt er meer. Wij zijn altijd blij dat we een berichtje van jullie krijgen.

Vele groeten … Ria en Herman

02-02-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Tweede nieuwsbrief 2015

HALLO IEDEREEN

De voorbije dagen hebben we het druk gehad met o.a. het betalen van het schoolgeld van Rian en Brittje……. Blijkbaar betaalt hier iedereen pas tegen het begin van het nieuwe schooljaar…….lange rijen …….. aanschuiven in de bank. Onze eerste bank was de Century bank aan de andere kant van de stad. Alles gebeurt hier nog met cash geld, je kan niet anders want de scholen verplichten je hier om via de bank te betalen. Je krijgt dan zo ‘n “bankslip” van de school, een papier in vier delen, daarmee stap je naar de bank om daar dan minstens een dik uur staan aan te schuiven. Na het betalen van het schoolgeld krijg je dan een stuk van die “bankslip” terug voor de school. Al bij al waren we hier twee uur kwijt. Dan naar de volgende bank……Bank of Africa…… om wat cash geld te gaan afhalen, hier stond er gewoon een rij tot bijna buiten. Zoveel geduld konden we niet opbrengen….. Het was al bijna middag, dus eerst maar ergens een pizza gaan eten alvorens we naar de volgende bank moesten voor het schoolgeld van Britt. Ja mensen, voor elke school moet je hier naar een andere bank. We hadden beiden een halve pizza over, dus hadden we gevraagd om deze in een doos te steken voor onze kinderen in de namiddag. Wij met die pizzadoos te voet door de stad Kampala op naar de STANBIC bank. Nu was die nog verhuist ook, we hebben zeker zes keer moeten vragen waar we die konden vinden. Binnen in die bank weer zo een lange rij…. Wij daar tussen met onze pizzadoos weer drie kwartier aanschuiven. Zelfde ritueel natuurlijk, het was bijna vier uur in de namiddag vooraleer we terug in het hotel terugwaren, nog altijd met onze pizzadoos. De pizza was zelfs nog warm omdat het hier snikheet is, en wij …. Wij waren meurg = oververhit, doorweekt van het zweet en moe. Moet je weten, onze kinderen hadden die pizza op vijf minuten binnen.

Op onze trektocht door de stad kochten we ook blauwe druiven, een rariteit hier in Uganda. Ze leken er zoooo lekker uit ….. niet dus, ze smaakten naar azijn. Voor je hier in Uganda een bank binnenstapt wordt wat je bij hebt gecontroleerd, dus ook telkens die pizza en de druiven.

Donderdag vertrokken we richting onze school vergezeld van Roy, Rian en Brittje. De weg ernaartoe is hier altijd immens druk. Onze chauffeur wist een kalmere weg!!!!!! We hadden onderweg in Mukono een afspraak met onze Nederlandse vrienden. Met die andere weg te nemen waren we er al voorbij voor dat we het wisten. Een 15 Km terug dus, maar we waren dan toch nog mooi op tijd. In Iganga aangekomen ……. blij dat we er waren …… bleek dat ze ons in het hotel absoluut niet verwachten. Het hotel zat vol, nochtans hadden wij enkele dagen ervoor nog een mailtje gestuurd voor bevestiging dat we kwamen. Wat nu ???? Er zat niks anders op dan in de stad Iganga op zoek te gaan naar een andere slaapplaats. We hebben een ander hotelletje gevonden, goedkoper maar ‘s nachts meer lawaai.

Vrijdag aangekomen in Namutumba ….. onze principal had ons al verteld dat het hier al maanden niet meer geregend heeft, echt alles is hier stoffig en heel droog, ze zitten hier echt te wachten op regen. Onze eerste indruk was een beetje teleurstellend, alles is wat kleurloos geworden door slijtage en stof. Onze school heeft dringend een likje (zeg maar ne grote pot) verf nodig. Onze mooie boom voor de kleuterklas heeft men moeten omhakken door de droogte, hij was helemaal dor geworden. Ook binnen in de klaslokalen is er wat renovatiewerk, muren moeten (bij)bezet worden, ook hier is schilderwerk nodig. Ramen en ruiten zijn stuk, hier en daar is het dak los ….. maar voor dit alles is er nu geen budget voorzien.

We waren hier om de mensen in de hutten te gaan bezoeken, om 10 nieuwe kindjes te vinden voor de babyklas en om de mama’s te vertellen dat de gesponsorde kindjes van vorig jaar terug mochten komen. Hiervoor waren ze allen superblij. We vertelden hun ook over de workshop van zaterdag. We namen de nodige foto’s van onze kleutertjes en hun mama. Men is ook al volop bezig met het maken van nieuwe uniformen en schoolbanken. Aan de school is men gestart met de muren voor de poort.

Zaterdag dan, de dag van de workshop over familieplanning, toch hier nog altijd een moeilijk bespreekbaar onderwerp. We hadden de mensen uitgenodigd om tien uur. Enkelen waren er al om negen uur, de laatsten rond tien uur dertig, mooi op tijd voor een Afrikaan. De gynaecologe sprak over de voor en nadelen van een staafje in de arm, het was hier een gekwetter van jewelste, voor ons totaal onverstaanbaar. De dames hadden daarna de mogelijkheid voor het verwijderen van en het (opnieuw) plaatsen van een staafje. Vijftien hebben zich ter plaatse laten behandelen, enkelen gaan woensdag naar het plaatselijk hospitaal.

Tijdens het uren geduldig wachten, want dat kunnen ze hier wel, heeft Ria en Rian de mannen en vrouwen het werken met loombandjes aangeleerd. Iedereen wou meedoen …… iedereen wou van die gekleurde bandjes …. We hadden van de Sint Carolus school in St Niklaas wel duizenden en duizenden van die bandjes gekregen. Die bandjes werden dan ook veelvuldig gebruikt om armbandjes, halskettingen en ringen te maken, in alle kleuren. En dat alles op hun vingers ….. ze kregen er niet genoeg van. Ria heeft het daarna ook aan de kinderen aangeleerd. Ook deze waren er vlug mee weg, en natuurlijk heeeeeeeel enthousiast. De Sint Carolus school voert nu een actie voor onze school in Namutumba. Toch even van hier uit ….. veel succes gewenst en nogmaals onze dank. Dat loomen is hier totaal nieuw en overal waar we komen zijn vrouwen en kinderen verzot om ook zo een armband als Ria te hebben.

Morgen is het de eerste schooldag, voor ons vroeg opstaan want wij willen er op tijd zijn. Later weer wat nieuws.

Vele (hete) groeten uit Iganga – Uganda. Ria en Herman

31-01-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Ons eerste mailtje 2015 uit Uganda

Hallo iedereen…… Zoals velen van jullie wel weten zijn we terug in Uganda……. Het is nu voor de 25st keer.

Er was nergens een probleem met onze 125kg. bagage dat we bij hadden. We hadden een heel rustige en ontspannen vlucht (KLM), alles verliep zoals het moest zijn …… het eten aan boord was voor ons het lekkerste en meest verzorgde ooit in een vliegtuig gekregen. Natuurlijk waren er wel uitgebreide controles …….. Reeds in het vliegtuig moest iedere passagier een formulier invullen, een vragenlijst over onze gezondheid … Toen we uit het vliegtuig stapten en alvorens we de vlieghaven binnenmochten stond een verpleegster ons op te wachten met een beschermpak aan, iedereen moest eerst zijn handen ontsmetten en dan mochten we binnen. Daar stonden dan achter een houten balie andere verpleegsters, compleet met handschoenen en mondmasker. Iedere passagier moest zijn ingevulde papier laten checken en ook werd er de koorts genomen, dan pas mochten we verder. Het doet toch wel iets, maanden zagen we zulke soortgelijke controles voor EBOLA op televisie, maar realiteit is toch wel iets anders.

Onze mailtjes die we versturen, gaan naar ongeveer een 200 tal mensen in België, dus misschien toch nog even voor de mensen die het niet echt weten…….. Ebola is niet in Uganda, toch neemt men ook hier zijn voorzorgen.

De volgende dag was het weerzien met onze kinderen weer heel ontroerend, we hadden afgesproken dat ze naar ons hotel zouden komen ……. Hier in deze rustige omgeving is het voor iedereen gemakkelijker om elkaar na 10 maanden terug te zien. Ons Brittje had welgeteld 7 minuten nodig alvorens zij zich terug comfortabel voelde en dicht tegen mij (Ria) aankroop. Yes, ik heb mijn kleine knuffelpop terug bij mij!!!!!! Rian is hard gegroeid en een jonge dame geworden. Het voelde direct terug goed aan, de knuffel die we van Roy kregen is gewoon niet te omschrijven……… Hiervoor hebben we maanden afgeteld.

  Deze week zijn we voor Rian en Brittje een nieuwe school gaan zoeken. Daar ben je al snel een dagje zoet mee. Alles met de nodige vertraging voor de administratie. In de school voor Brittje moesten we bij de directeur komen, omdat ze het bij de test die ze moest doen niet zo goed had gedaan. Ons Britt moet nog een jaartje kleuterschool doen om volgend jaar mee te kunnen in het eerste leerjaar. Mensen, die directeur zijn bureau, wat een rommelkot, die kreeg van ons zelfs geen 2 op 10. Nochtans staat die school aangeschreven voor mee één van de beste ……… Die test dat ons Britt heeft moeten doen gaan we ook eens toepassen in onze school in Namutumba …….. benieuwd wat onze Topkleuterklas ervan maakt ….. het is helemaal niet gemakkelijk.

 Ook Rian moet haar jaar in het eerste middelbaar overdoen weliswaar in een andere school. De studiemeester (dame) heeft ons beloofd om Rian in het oog te houden als het te moeilijk voor haar wordt. Dat onze kinderen het moeilijk hebben heeft toch heel veel te maken met de omgeving waar ze wonen (midden in de sloppenwijk).

Ook hebben we de nodige afspraken kunnen maken met de Principal van onze school. Zo mag hij de werken laten starten voor het bouwen van een metalen poort, zodat de school kan afgesloten worden. Ook moet hij ter plaatse de eerste contacten leggen voor de workshop van familieplanning die we zaterdag gaan organiseren. Later deze week rijden wij verder naar Namutumba. Vrijdag bezoeken we de families rondom de school om nog 10 extra kleutertjes te zoeken die nieuw worden gesponsord en om de dames te informeren over onze workshop.

Tot zover onze eerste berichtgeving. O ja …… bijna vergeten, met ons gaat het goed, alleen wat weinig slaap. De indrukken dat je opdoet tijdens de dag blijven nog wat nadraaien bij het slapen gaan. Zelfs na zo veel keren hier zijn geweest geeft Afrika en zeker Uganda toch nog steeds zaken om over na te denken in het leven. We hebben hier temperaturen overdag rond de 30 graden, dus daar kunnen we niet over klagen. Voor de rest lijkt het erop dat we hier niet zijn weggeweest …….. zelfs na 10 maanden. Nog vele groeten van ons beide. Ria en Herman.

25-01-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Laatste mailtje voor deze keer. Uganda nieuwtjes 6.

Hallo lieve mensen, ondertussen zijn we terug in ons Belgenlandje. Jullie hebben nog wat nieuwtjes te goed van onze laatste week in Uganda.

Dinsdagavond hadden we nog een meeting met de principal van de school. Hij bedankte ons voor alles, en het mooiste compliment voor ons was toch dat hij ontzettend veel van ons geleerd had.

Er zijn nu 72 kinderen in de school. De ouders hebben gereageerd op het terugsturen van hun kinderen om eerst schoolgeld te betalen. Er zijn kindjes teruggekomen met een gedeelte van het bedrag, andere ouders hebben dan weer beloofd dat ze zullen betalen als………. Simon ( principal ) houd alles netjes bij …. WIE en WANNEER er wordt betaald. Het goede aan dit alles is, dat we de kleine mannen terugstuurden die geen schoolgeld betaalden, terwijl wij nog wel degelijk in Namutumba waren. De ouders zouden anders kunnen denken dat wij voor iedereen schoolgeld betaalden en nu dat we weg zijn, de Principal terug geld vraagt. Het is heel duidelijk gemaakt dat er slechts 18 kleine kindjes in BABYCLASS gesponsord werden door Belgische ouders. Alle kinderen komen heel graag naar school, maar een school kan niet blijven bestaan zonder schoolgeld!!!!!!

Met een goed gevoel namen we afscheid van Simon, hij ziet het helemaal zitten en volgens hem heeft hij terug alle energie voor de school te leiden. Jammer dat we niet binnen enkele maanden eventjes kunnen terugkomen voor een check up. Ons voornemen voor dit schooljaar, is om geld te verzamelen om extra schoolbankjes te laten maken, enkele nieuwe speeltuigen aan te schaffen, de oude te laten herstellen en om wanden te laten plaatsen in steen, tussen onze klaslokalen. Nu de omheining er staat ontbreekt nog de schoolpoort. Hier in Namutumba hebben ze veel last van TERMIETEN, de houten tussenwanden en kasten zijn gewoon vernielt, gewoon opgevreten door de termieten. Zelfs de houten schoolborden zijn ten prooi gevallen.

Als het financieel mogelijk is om muren te laten metsen, zouden we ineens ook de blackboards mee laten inmetsen, zodat we van die houten borden af zijn. Ook hebben we in Kampala een offerte laten maken voor in elk lokaal een metalen bureau kast te zetten.

Binnenkort mogen we gaan praten voor mensen van de Rotary Club in Belgi녅….. !!!!!!! Misschien een steuntje in de rug ……

We zijn best wel trots op onze nieuwe keuken en omheining. Alle normen van het ministerie van onderwijs zijn nu vervuld. De nodige papieren moeten nu nog ingevuld en ingediend worden, zodat MAMA RIA EDUCATION EN NURSARY SCHOOL officieel geregistreerd kan worden. De bijscholing van onze beste kleuterjuf is reeds achter de rug ……. dus we zijn sowieso erkend door het ministerie, nu slechts nog de officiële erkenning !!!!!!! KLINKT TOCH SIMPEL NIET ??????? Onze juf AIDAH heeft enkele leerstofboeken meegekregen en zijzelf vertelde ons dat ze véél had bijgeleerd.

Donderdagavond waren ik en Herman uitgenodigd om bij onze beste vriend Francis thuis te komen eten, zijn ouders en enkele van zijn familieleden waren op bezoek in Kampala. Hij zou ons laten komen ophalen en later terugbrengen naar ons hotel. OK….. dit was voor ons eens een reden om ons wat op te telloren en onze beste kleren boven te halen. De afspraak was dat ze ons om kwart voor zeven kwamen ophalen. Juist onder de douche, belde men ons van de receptie dat er twee mannen waren om ons op te halen…??? HELP, bijna één uur TE VROEG !!!!! Een kwartiertje effe STRESS……. haren in de plooi, netjes gekamd en gestreken…. wij in de auto. En dan, FILE FILE FILE, BUMPER TEGEN BUMPER ……. WARM….. BENAUWD……. ZWETEN…..POUFFEN….. Het zweet liep in straaltjes van mijn haar naar beneden……. nog erger dan een zware vapeur denk ik. 1 Uur en 20 minuten later zijn we aangekomen bij het huis van Francis. HAREN PLAT TEGEN DE KOP !!!!! NAT VAN HET ZWEET. Alles bij elkaar was het wel een leuke avond, lokaal food maar best wel lekker. Na wat heen en weer gepraat, met de nodige vertalingen, werd het tijd om op te stappen. Maar zomaar ben je nog niet weg, eerst nog het langdurige handgeschud met de nodige hug’s, en afsluiten met een gebed. Men reed ons terug naar het hotel op 20 minuten !!!!! Geen file meer ……. Geen zweet meer …….

Onze laatste dagen vlogen voorbij….. Zes weken na ons vertrek uit BELGIE KUNNEN WE TOCH MET EEN GOED GEVOEL TERUGKIJKEN OP ONS VERBLIJF. Het afscheid nemen wordt precies altijd nog moeilijker…. WIE WEET ….. WAAR EN WANNEER ????? Zaterdag rond vier uur in de namiddag vertrokken we richting vlieghaven (+/- 40 km). JA JA en als afscheid …… stonden we hiervoor nog dapper 1 uur en 45 min in de file - TRAFIC JAM. In en rond Kampala is het niet meer te doen met het verkeer, de ene verkeersopstropping na de andere, gewoon en zonder ongevallen … ze rijden mekaar vast. T.I.A. THIS IS AFRIKA

Vlak voor de luchthaven hadden we nog een laatste avondeten met onze Francis en tegen half negen vertrokken we voor die laatste 5 km. ……….. De auto startte niet meer !!!!! Ge zou al voor minder beginnen te zweten …. Francis kreeg hem na enkele minuten terug aan de praat. Koude motor zei hij ???? in een temperatuur van 28° ???? wat vinden ze hier toch nog uit ???? En dan … 2 km verder STOP …… CONTROLE…… Auto aan de kant, eerst de chauffeur uitstappen…….. dan wij…… Francis mocht terug in de auto, wij werden afgetast…… mannen en vrouwen apart. We moesten een 25 tal meters verder stappen en dan mocht Francis ons terug oppikken. In de luchthaven aangekomen hebben we nog drie kwartier buiten moeten aanschuiven alvorens we de eerste voet binnen mochten zetten. Er was nog een controle voordat we binnen mochten en die duurde vrij lang. Gevolg … lange rij wachtenden en dan nog eens … CONTROLE ……. AANSCHUIVEN …….CONTROLE. Het lijkt wel of we allemaal terroristen zijn.

Zondagmorgen kwart voor zes zijn we geland in Brussel. BBRRR. Koud !!!!! min 1°. Lieve mensen voor jullie allen een hartelijke dank, voor jullie steun en bijdrage. Dank zij jullie krijgen er weer vele kinderen een kans op een toekomst. EEN DRUPPEL OP EEN HETE PLAAT ????? NEE HOOR…….. ONZE DRUPPELS BLIJVEN KOMEN MPOLA MPOLA langzaam maar zeker !

Vele groeten. XXX Ria en Herman

25-02-2014 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Hier onze vijfde nieuwsbrief uit Uganda.

We hebben genoten van ons verblijf in Mbale, oosten van Uganda. Maar de stad zelf is lawaaierig en vuil. De populatie is groot en de stad kan deze niet opvangen. Ook horen we van de mensen hier dat de stad zo vuil is omdat de “leiders” niet geïnteresseerd zijn in dit deel van Uganda. Typisch Ugandees excuus …..

Dinsdagmorgen brachten we een laatste bezoek aan onze school. Prachtig om te zien …. de eerste GROTE kookpot met porridge staat te pruttelen in onze nieuwe keuken.

VOOR

NA

De kinderen komen nu hun beker zelf halen en blijven veilig weg van het vuur.

In totaal zijn er nu 69 kinderen aanwezig, waarvan er 18 gesponsord worden door Belgische ouders. Nog steeds zijn er een 25tal die geen schoolgeld hebben betaald. Het is moeilijk een school te runnen zonder de nodige financiën. Nu na 2 weken les is het de hoogste tijd dat de ouders het schoolgeld betalen. De ouders zijn hierover ingelicht.

Hoe hard het volgende ook mag klinken, maar onze Principal heeft de niet betalende kinderen na het ontbijt terug naar huis gestuurd met de mededeling dat ze pas mochten terug komen als ze het schoolgeld bij zich hadden. Eén papa bracht zijn twee kinderen terug met de mededeling dat het schoolgeld er de volgende dag zou zijn. Een ander meisje bracht al een deel van het schoolgeld ……. De rest van de kinderen hebben we die morgen niet meer terug gezien. Ja …. zo gaat dat hier. De volgende dagen gaan we uiteindelijk weten hoeveel ouders er nu zullen betaald hebben. Misschien wel een hele harde maatregel, maar de ouders mogen niet denken dat de muzungu’s, wij dus, alles zullen (kunnen) betalen, als ze willen dat hun kinderen naar een goede school gaan moeten ze er zelf ook iets voor doen.

Velen van jullie zullen nog wel het verhaal weten van onze Martin, het jongetje met de afgrijselijke dikke hand. Misschien nog even in het kort: Martin, een jongentje van 6, werd aan ons getoond en om hulp gevraagd. Hij had dikke vingers. Wij hebben Martin in Kampala, door middel van enkele operaties, laten onderzoeken en de ziekte Madura werd vastgesteld, een soort Elefantziekte. Wij zorgden voor de nodige medicatie, die hij minstens een jaar en een half moest nemen met een regelmatige controle. Echter ….. de vader geloofde niet in de moderne geneeskunde en bracht het ventje bij een witchdokter, een soort heksendokter. We hoorden een jaar lang niets meer van Martin, de moeder vertelde steeds dat hij bij een tante verbleef ergens ver weg. In april laatsleden was hij terug bij zijn mama in Namutumba. De vader liet de kleine achter met een hand erger dan ooit. Nu kwam Martin, een flinke jongen van 10, onszelf in de school dag zeggen. Nu is de hele arm aangetast. Deze is ook langer dan het gezonde armpje. Eerlijk gezegd, we hebben zelf geen foto’s meer durven nemen, dit was echt te choquerend. Wel is het kleinere zusje van Martin één van onze sponsorkindjes.

We zijn nu terug in de hoofdstad Kampala om al het nodige schoolgerief te kopen voor onze kleindochter Rian. Ze is uiteindelijk dan toch toegelaten op de school waar we jullie eerder over vertelden. Het feit dat wij Muzungu’s waren heeft hier zeker een grote rol in gespeeld. Als de school “zeker” is van het schoolgeld laten ze gemakkelijker de kinderen toe. Mensen …… wat hebben ze hier toch allemaal nodig in zo’n school, matras…beddegoed…wc papier … jerrycan, tot een strijkijzer toe. Lees- en schrijfboeken, van sporttenue tot vrijetijdskleding, uniform voor alle meisjes hetzelfde. Een hoop materiaal dat ze moeten verhuizen naar de school.

Zondag avond namen we afscheid van ons groot meisje. Ze was er klaar voor vertelde ze. Gisteren (maandag) is Rian door haar papa en mama naar school gebracht, zo’n 45 km van de hoofdstad. Voor die verhuis en inschrijvingen hebben ze hier algauw een hele dag nodig. Wij haalden ons Brittje van school ’s middags. Die kleine pruts van 5 jaar is tot ’s avonds 7 uur (alleen) bij ons gebleven. We hebben er evenveel van genoten als zij … een dag om te koesteren, want het zal weer lang duren vooraleer deze kans zich nog eens voordoet.

Nog iets wat we jullie zeker willen vertellen ….. sinds enkele jaren bezoeken wij hier aan de rand van de sloppenwijken een weeshuis, gerund door een zekere Maria. Als wij hier aankwamen in Uganda vertelde men ons dat Maria was opgepakt en in de cel belande. Het weeshuis is gesloten en de meer dan 120 kindjes zijn naar verschillende ander weeshuizen gebracht. Waar zijn toch al onze vriendjes naartoe ???? Men raadde ons af om nog verder naar de oorzaak van de sluiting te zoeken. We weten al sinds enkele jaren dat de regering een (misschien wel terechte) opkuis wil doen in de soms erbarmelijke weeshuizen. Daarom verplichte ze dat die opvangtehuizen aan bepaalde regels moeten voldoen en een licentie nodig hebben. Zij die deze vergunning niet hebben worden gesloten en de uitbaters opgepakt. Zo ook de Belg Berry Glazer, waarover er zowel in Uganda als in België veel in de media is verschenen. Enkele jaren terug bezochten wij deze man op de Sse Sse eilanden op het Victoriameer. Wij hadden met hem een goed gesprek en voor ons leek er niets mis toen.

Genoeg voor vandaag ….. Straks hebben we nog een (laatste) vergadering met onze Principal van de school, en weten we ook hoeveel kindjes er zullen betaald hebben. Het weer hier in Kampala is de laatste dagen vrij drukkend. Het regenseizoen is op komst en dat merk je aan de bewolking en het soms plots opkomend onweer, tijd om te schuilen. Die afkoeling komt dan gepast want het zweet is hier gratis.

Vele lieve groeten aan iedereen. Ria en Herman.

18-02-2014 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Nieuwsbrief 4 uit Uganda.

Vrijdag 14 februari …… Valentijnsdag, na een korte werkdag in Namutumba reden we inplaats van terug naar Iganga, verder door naar Mbale, +/- 50 km van de grens van Kenia. Vanaf deze plaats heb je prachtig zicht op het Elgon gebergte, dat de grens vormt. Hier brachten we drie dagen door (een cadeautje voor onszelf ), en ….. om enkele vrienden te ontmoeten.

Zaterdag hadden we onze eerste afspraak om twee uur in de namiddag. Om zes uur, die namiddag, liet hij ons weten dat hij nog in Kampala was … meer dan vijf uur rijden van hier. Afspraken zijn hier heel flexibel ………… TIA. This is Africa.

Vandaag 16 februari, wij te voet naar de stad, een wandeling van 40 minuten langs wegen waar de wegen weg zijn. Wanneer we werden gepasseerd door een auto of boda boda, moesten we onze adem 30 sec. inhouden vooraleer het stofgordijn verdwenen was. Je gelooft het nooit, maar onderweg stopt er een boda boda met een muzungu (blanke) erop. Wij verwondert natuurlijk. Stapt het meisje af dat we twee weken terug ontmoet hebben in Namutumba. Zij komt speciaal naar Mbale (90 km) om eens goed te kunnen zwemmen.

We hadden vandaag een afspraak met Robbert ….. Enkele maanden terug kregen we in België een telefoontje uit Uganda. Belt een zekere Robbert die beweerde dat hij ons kende van negen jaar geleden. We konden toen onze oren niet geloven, was dit de man die we dachten dat hij overleden was …..?? We stelden enkele vragen die alleen hij kon beantwoorden. We maakten een afspraak voor als we terug in Uganda zouden zijn, dus vandaag. Afgesproken was dat hij ons kwam ophalen met zijn wagen ergens in het centrum van Mbale. Voor een Afrikaan … heel ongewoon dat hij te vroeg op de afspraak was. Na uitvoerig handengeschud en hugs, midden in de stad, zegt hij, volg mij maar. Wij dachten naar zijn wagen, ja tararaa, hij met ons naar een busstation. Ik geloof dat we het Afrikaans Engels slechter beginnen te begrijpen want van die wagen was absoluut geen sprake. We werden in een Matatu (busje) gepropt, maar die was nog niet vol genoeg want deze reed nog eerst een blokje rond om nog meer volk in het busje te krijgen. Mensen …. Wat was dat? Op de voorste rij de chauffeur, twee dames plus een kind van rond de zes jaar en een pas geboren baby, max. vier dagen oud. De tweede rij was gevuld met vijf jerrycans brandstof, een zak rijst van 25 kg en nog vier personen. Dan had je de rij van Herman, vier volwassenen en een kind plus grote zak met Joost mag weten wat. Op de volgende rij zat Ria tegen de raam gepropt met onze rugzak op haar schoot, geflankeerd met drie andere personen. Dan had je nog de laatste rij, die vol zat met drie mollige mensen ….. komt er nog een dikke dame bij met een echt Afrikaans achterwerk, om U tegen te zeggen. Mij (Ria) was het echt niet duidelijk hoe deze dame nog mee kon maaaaaar ze liet haar gezwind zakken, als een ballon, bij die andere mollige mensen. Zou zo’n busje dan toch rekbaar zijn ???? Met 22 mensen en duidelijk overgeladen. Het was een ritje om nooit te vergeten, gelukkig was het maar voor een vijftal kilometer. In België hadden we de hoop gesteld dat Robbert het misschien wel gemaakt had, maar dit bleek dus ijdele hoop. Hij woont samen met zijn gezin, twee kinderen en vrouw, tussen enkele steegjes in, in een schamele één-kamer woning.

Na het bezoek, wij terug in zo’n Matatu richting het centrum van de stad. Wij, Muzungus mochten nu op de eerste rij plaats nemen. Ook niet zo goed, want dan zie je pas hoe het verkeer hier zijn gangetje gaat. Van het centrum wandelen we terug naar het hotel. WAT EEN DAG ………….. WAT EEN AVONTUUR.

Dinsdag vertrekken we richting Kampala, maar eerst gaan we nog langs onze school voor een laatste check up. Wat het weer hier betreft , ’s morgens kan je gewoon een gokje wagen, wordt het vandaag warm of wordt het …… heel warm. Gemiddeld hier 33 graden.

Met ons alles ok en we genieten hier van onze accommodatie. Vele groeten uit Mbale. Ria en Herman.

16-02-2014 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Hallo Iedereen ….. Lang geleden hé !!!!

We gaan hier dus verder met ons verhaal. (3) We hebben drukke dagen achter de rug, met een internet dat niet wil werken en ook IKKE “ Ria” die 5 dagen zonder stem was, niet echt ziek maar….. veeeel keelpijn, misschien van de droogte en het stof. Iedereen had wel een middeltje “ van grootmoeders raad”. Van 5 keer per dag zout slikken tot kruidenmengsels van weet ik wat, en dan natuurlijk ook onze eigen medicijnen….. wat er uiteindelijk heeft geholpen weten we niet maar ik kan terug praten en dat hebben ze ondertussen al wel gehoord.

Ja, dus die zondag zijn we de mensen in de hutten gaan bezoeken…….. het was een blij weerzien, jammer van m’n stem. Op die wandeling van bijna drie uur trokken we van hut naar hut. Bij elke familie keken we eerst rond of er kleine bengels waren die in aanmerking kwamen voor onze eerste kleuterklas. Zo ja…… vertelden we aan de ouders dat er in ons land mensen zijn die dit kindje willen sponsoren om een jaar gratis naar onze kleuterschool te laten komen . Dit werd telkens met een grote smile en langdurig handengeschud onthaald. Ook het uniformpje werd gratis aangeboden alsmede ook om tien uur een ontbijt voor de kinderen, wederom handengeschud. Van elk kindje werden er foto’s gemaakt en informatie genoteerd. Onze eerste kindjes waren allen meisjes, en de principal van de school begon al te vrezen dat hij enkel meisjes in de klas zou krijgen. Er was zelfs een tweeling bij.

De meeste moeders hebben hier zes tot acht kinderen en zijn heel trots dat er één van hun kinderen naar de kleuterschool kan komen, onze voorwaarde is steeds dat de kleine drobbertjes tussen 3 en 4 jaar oud zijn en dat ze dagelijks naar school worden gebracht en opgehaald. Na onze ronde was de eerste selectie gemaakt, we hadden 15 kindjes.

Maandag de eerste schooldag, wij waren al van 7.30 u op post. De eerste ouders zaten al met hun kinderen te wachten toen wij aankwamen……. Anderen brachten hun kleine mannen redelijk op tijd. Zowel de ouders als de kinderen waren wat onwennig, maar van enig gehuil was er geen sprake. Alles ging hier wel op z’n Afrikaans natuurlijk, uiteindelijk hadden onze kleine mannen allen hun uniformpje aan, en dan volgde er nog een foto. Soms hadden we wel wat problemen als bleek dat het kindje helemaal niet leek op het kindje dat we de dag ervoor hadden geselecteerd, maar hier in Uganda scheren ze de haren van de kinderen af voor de hygiëne als ze naar school komen, dus een schattig meisje van de dag ervoor leek wel een jongen. Die eerste dag kwamen er in het totaal 45 kinderen naar school. Nu meer dan een week later is het aantal al opgelopen tot 69. Onze kleine tweeling was duidelijk nog niet rijp om naar school te komen, en uiteindelijk bleek ook dat ze nog te jong waren. Begin van de week kregen we bericht uit ons Belgenland dat er nog een 18de kindje gesponsord wordt, dus er was terug plaats voor drie kindjes. Sinds vorige vrijdag komen al onze gesponsorde kindjes naar school. In totaal zitten er in de babyklas nu 33 kinderen, hiervan zijn er enkele van zes en zeven jaar die nog nooit naar school zijn geweest, en zelfs niet weten hoe een potlood vast te houden.

Met ons budget van dit jaar kunnen we een omheining plaatsen, en kan men een kleine keuken metsen. Ondertussen is men aan het keuken gebouw begonnen, dit staat nu al onder dak, tegen begin volgende week zou het klaar moeten zijn.

We hebben aan de ouders van de gesponsorde kinderen gevraagd om mee te komen helpen. Enkele mensen zijn ons effectief komen helpen, sommigen een halve dag, enkele anderen zelfs een hele week. 164 Houten palen van 2.5 m zijn er geplaatst met daartussen prikkeldraad ……. Voor ons leek het wel eerst op een gevangenis, voor hen de doodnormaalste zaak. Tussen al deze palen zijn er nu bijna 600 plantjes gezet die later een haag moeten vormen. Maar het geheel oogt mooi en er is nu toch een overzicht over de school.

Herman heeft bij dit werk zijn linkerhand bezeerd en zit nu met 2 pijnlijke vingers, maar ja …….. daar zijn de pilletjes voor . Hopen nu maar dat deze plantjes elke dag hun water krijgen en dit tot het regenseizoen begint, einde van de maand. Ook kregen we in de school bezoek van twee mensen van het ministerie van onderwijs, die boden ons geen schoolmateriaal aan maar wel een bijscholing van vier dagen voor één van onze kleuterleraressen. Wij vinden het wel héél stom dat deze scholing gebeurd tijdens de schooluren in het begin van een schooljaar, en niet voor de school begint, maar we hebben deze kans toch aanvaard. Ook nam men er nota van dat we een omheining aan het plaatsen zijn, en ook de keuken in aanbouw hebben ze gezien.

Ons werk in Namutumba zit er bijna op, zodat we volgende week terug richting Kampala vertrekken. Vandaag hebben we een rustdag, en zitten in een lekker zonnetje dit verslag te schrijven, nu en dan steekt er een windje op en is het alsof het elk moment kan gaan regenen , maar voor je het beseft is de zon er terug. Ik hoor het jullie al afvragen wat ik (Ria) daar in de school eigenlijk aan het doen ben…….. Wel, ik ben de vele knuffelbeesten die we in 2012 voor de kleuterschool hadden meegebracht, allen een wasbeurt aan het geven. Wassen is niks, veeeeeeeeeeeeeeeeel schuim en zeep, maar het spoelen dat is wat anders als je zo geen kraantje hebt waar water uit stroomt. Ik krijg ongeveer per dag twee jerrycans, daar moet ik het dan mee doen, dus mpola mpola wat betekent langzaam langzaam.

Verder help ik de kinderen wanneer ze hun beker porridge krijgen, ik MAMA RIA dus, deel dan ook aan de kindjes een pancake uit waarvoor ik een dame uit de buurt opdracht heb gegeven om elke dag een honderdtal te maken. Hiervoor betalen wij per dag 1,50 euro, maar jammer genoeg stopt dit wanneer wij terug naar Kampala komen. De school heeft hier geen budget voor. Misschien iets voor mee op te nemen in ons volgend budget. Ook ben ik hier begonnen met de volwassenen, leraars en principal, in de school het belang van hygiëne uit te leggen. Als eerste kwam onze principal aan de beurt, hij moest het goede voorbeeld zijn. Wij maakten een serieuze opmerking dat zijn office een stal was en je zo geen mensen kon ontvangen. Vrijdag laatstleden is hij er zelf ingevlogen, heel zijn office leeggemaakt, muren en vloer geschuurd met water, en daarna alles terug netjes op orde gebracht. We hebben grote emmers met deksel gekocht waar men alle afval, papiertjes, bananenschillen ed. moet ingooien. Ook onze kleine mannen weten nu hoe het moet, elke dag vijf minuten voor het einde van de les krijgen ze van mij een snoepje met een papiertje rond, grappig om te zien hoe ijverig ze zijn om hun papiertje in de emmer te gooien. Ik heb ook de schoolreglementen mee opgemaakt en op affiches gezet, alsook affiches gemaakt voor reclame te maken voor de school. Deze hangen nu op diverse plaatsen in het dorp en centrum van Namutumba.

Tussen de lessen door heb ik met de kinderen gespeeld. En wonderwel ….. hier kennen ze ook zakdoek leggen, niemand zeggen … maar dan wel weer in hun taaltje.

We hebben voorbije zaterdag een workshop gegeven voor de dames uit de omgeving, hoe ze oorbellen en halskettingen ed. kunnen maken, het was een groot succes……. Er kwamen meer dan 60 dames op af. We maken een einde aan dit verslag, zo ben je weer wat op de hoogte. We doen ons best om het volgend weekend de sponsorhouders te informeren.

Vele groeten uit Uganda. Ria en Herman.

07-02-2014 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Nieuwsbrief twee.

Even een vervolg op ons verhaal.

Hier gaat alles op Afrikaans tempo….. De resultaten van de schoolrapporten zijn nog steeds niet bekend. In principe kunnen we hier in Kampala niet verder. We kunnen hier niet zomaar blijven wachten…….. dus zijn we vrijdag toch al naar enkele borderingsscholen (internaat) gaan kijken. De eerste was een 40 tal minuten rijden. Alles leek hier nog doodstil…… stilte voor de storm want het nieuwe schooljaar begint maandag. Ons verhaal dat wij van België zijn, dat we niet zoveel tijd hadden om te wachten, en of we de school al eens mochten bekijken werd al dadelijk in de kiem gesmoord met de mededeling dat Rian hier niet kan komen omdat deze school niet op haar verlanglijstje stond. WEER IETS NIEUW !! Dus de kinderen die hun lagere school afronden krijgen in de laatste maand een papier waarop zij drie voorkeurscholen moeten schrijven . De school die we nu bezochten stond niet op Rian haar lijst DUS KAN ZIJ HIER NIET BINNEN. We vragen aan haar welke school er dan wel op haar lijstje staan ……. Blijkbaar een hele andere richting uit, wij met volle moed terug in de auto naar de volgende school, waar we naar meer dan anderhalf uur rijden aankomen, ook hier die ongelooflijke stilte. In de grote poort is er toch een deurtje waar er een gatekeeper (poortwachter) achter zit. Vol goede moed beginnen we terug aan ons verhaal van België …. en weinig tijd enz… enz… JAAAAAAAAAA we mogen door . Wij hebben de hele school mogen zien, een privé rondleiding ……. Het grote complex ziet er goed uit, lees - vooral proper. In totaal worden hier 1500 kinderen verwacht……. Jongens en meisjes , strikt gescheiden na schooltijd. BRRRRRR …. Mensen, ikzelf zou het hier geen week volhouden ZO STRENG.

’s Morgens om vijf uur moeten de kinderen al aanwezig zijn in de klassen voor het gebed …… ja je leest het goed!!!! Rond 9.30u krijgen ze een break en zo gaat het maar door. De haren moeten voor iedereen afgeschoren worden. Als Rian redelijke punten zal krijgen heeft ze wel een streepje voor dat ze hier zal MOGEN KOMEN, omdat ze gesponsord wordt door MUZUNGUS ( Wij blanken dus ) Maar er zijn ook leuke momenten hoor , zo is er de mogelijkheid om extra muzieklessen te volgen , netbal, zang en dans. Dus er is ook sprake van vrije tijd. Nu is het dus afwachten voor de punten.

Ons kleine Britt daarentegen begint maandag in haar derde kleuterklasje. Zij staat te popelen om in haar nieuwe uniform naar school te gaan. Ons Britt is een dot. Ze kan ongelooflijk mooi alleen spelen met de potjes en pannetjes die ze vorige keer gekregen heeft. Regelmatig krijgen we van haar een bordje met frietjes en worstjes…… Iemand had mij puzzelblokken meegegeven, ook hiermee speelt ze uren en vertelt ondertussen hele verhalen, mooi om te zien. Maar het meest van al vind ik het super als ze dicht tegen me aan kruipt, we zingen liedjes samen en vertellen geheimpjes aan elkaar ZO SCHATTIG……

We zijn gisteren vertrokken richting onze school in Namutumba. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, gaan we hier een peter / meterschap oprichten. 17 Personen hebben ons laten weten dat zij een kindje willen sponsoren om naar ons eerste kleuterklasje te komen. De uniformpjes zijn ze ondertussen al aan het maken. Morgen - maandag begint de school.

 Lieve mensen, ik ga dit verslag eindigen.

Vandaag - zondag zijn we in Namutumba geweest en hebben we 17 arme kindjes ingeschreven die nu een jaar zeker naar de kleuterklas kunnen als start voor hun jonge leven.

Super vele lieve groeten uit Afrika, waar het momenteel zeer heet is, we zijn dus ook nu een beetje veel aangebrand vandaag. Daaaag Ria en Herman.

30-01-2014 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Hallo iedereen,

Ons eerste mailtje, om de meesten van jullie een beetje gerust te stellen.

Velen van jullie weten dat ons Rian (13 jaar en Afrikaanse kleindochter) op 2 januari alleen uit Uganda is gekomen, uiteraard met begeleiding, voor een korte vakantie in ons landje. De eerste week zijn we met zes personen naar Centerparks geweest. Alles verliep daar vrij goed, buiten dat Rian wel degelijk een puber is geworden, wat niet altijd gemakkelijk was. Maandag daarop, ’s avonds, krijgt Rian plots hevige hoofdpijn met hoge koorts. Ze was al een paar dagen steeds moe en hangerig …. De eerste diagnose van de dokter was Sinusitis ontsteking. Woensdag erna belden we terug een dokter omdat de hoge koorts aanbleef houden. Samen met deze dokter beslisten we om Rian naar het tropisch instituut te brengen, waar men Malaria vaststelde. De details ga ik jullie besparen, geloof ons, het zijn zware dagen en nachten geweest. Malaria is geen besmettelijke ziekte zoals sommigen misschien dachten. Het is een infectie die men krijgt door de steek van een mug in tropische landen. Een aanval van Malaria gaat gepaard met heel hoge koortsaanvallen en moeheid. Onze kleindochter had tot 40° koorts. Vrijdag laatstleden dan, kreeg Rian haar laatste dosis medicatie en gaf men ons het fiat om zaterdagmorgen toch naar Uganda te vertrekken.

En zo mensen zijn we voor onze 24ste keer terug in ons tweede thuisland.

Het verhaal van ons Rian is nog niet ten einde. Gedurende de hele vlucht heeft ze geslapen, …. niets gegeten en amper iets gedronken. Een EINDELOZE vlucht, na meer dan 11 uur in het vliegtuig, waarbij Rian meestal op onze schoot lag, konden we de Oegandese grond wel kussen van blijdschap dat we aangekomen waren. Ondanks onze zieke Rian waren we er toch in gelaagd om een 165 kg bagage in te pakken. Wij gezwind met al onze bagage door de controle en een Rian die zich plots veel beter voelde. Wat de Afrikaanse lucht toch al niet kan doen.

Francis stond samen met een vriend ons op te wachten aan de luchthaven. Ondertussen was het al rond middernacht. Na een rit van een uur kwamen we aan in het hotel. We hadden via mail een extra matras besteld voor Rian, zodat zij die nacht bij ons kon blijven, er stond een heel bed klaar. Och nu kon er niets meer misgaan ………… Jaaa tarara … de koelkast stond niet op, onze gevraagde drankjes waren er niet …. moet je weten, er is in het hotel ’s nachts ook niets meer te verkrijgen. Ook kwam er bijna geen water uit de douchekop …. en STEENHARDE matrassen, mensen hoe kan je daar op slapen ség. Dan maar toch doodmoe gaan slapen met de gedachte TIA, this is Africa. Zondagmorgen dan, ….. overal pijn van die harde matras, het eerste wat we gedaan hebben na ontbijt is gaan reclameren bij de receptie. In de loop van de voormiddag is alles dan toch nog goed gekomen….. nieuwe bedden, andere koelkast, douchekop hersteld.

Die zondag brachten we Rian terug naar haar thuis, van die Malaria niets meer te merken. We bleven maar een half uurtje en namen de rest van die dag voor ons zelf om goed uit te rusten. We zijn hier de eerste weken vooral om een goede school uit te zoeken voor Rian, zij gaat naar de secundairy. Dit verloopt weeral niet zoals we het in gedachten hadden. Eerst moeten hier de resultaten van de kinderen uit heel het land bekend gemaakt worden. Dit komt in de kranten en op TV. Dit kan nog wel een week duren. Afhankelijk van die resultaten (punten) kan je naar een school beginnen uit te kijken, bij ons noemen ze zoiets discriminatie ……… Niets verloopt hier dus volgens onze planning. We hebben ook al een vergadering achter de rug met onze principal van onze kleuterschool. Die heeft nu de opdracht om het een en ander uit te zoeken voordat we naar ons project toe gaan. Verdere details volgen.

Hele vele groeten uit het warme en soms natte Kampala. Ria en Herman.

27-01-2014 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Kampala,  8 april 2013

Dag allemaal,

Ja, het is weer zover, sinds vorige week zijn we terug aanbeland in ons tweede thuisland Uganda.  Ditmaal hebben we het gezelschap van vrienden uit Mortsel.

Het was weerom een blij weerzien van al onze vrienden hier.

Ditmaal hebben we vrij druk programma, we zij hier slechts twee weken.

Onze vrienden voelen zich hier ook opperbest.

Hier volgen enkele hoogtepunten van de voorbije week.

We brachten een bezoek aan onze school in Namutumba. Er was een open-deur dag en de kleuters verwelkomden ons met enkele liedjes en danspasjes. Een traditionele “lange” speech hoorde er ook bij. Een 40 tal ouders, vooral moeders, kregen de gelegenheid om opmerkingen en vragen te stellen.

WOW, vrouwen die eindelijk van zich laten horen.

Er kwam een vraag, omdat nu het regenseizoen er was en het kouder wordt ….. kouder betekend hier nog altijd 22 graden …. of er geen sweaters voor de kleuters konden voorzien worden. Na wat over en weer gepraat werd er overeengekomen dat, indien de ouders een afgesproken bedrag betalen, wij de rest opleggen van ons budget. Dit werd met applaus en oekalélé (vrouwen geluid) goedgekeurd. Het was leuk om te zien hoe de vrouwen discuteerden en het over de kleur eens werden.

Door de groei van het aantal kleutertjes hebben we nu stoeltjes en tafels te kort. We gaan er nu laten bijmaken in de klas van de houtbewerking.

  Er zijn nu reeds 51 kinderen.

De principal van de school is gestart met een eerste klas lager onderwijs. Hiervoor hebben ze een lokaal ingericht van de technische blok.

Onze bewondering was er voor de knutselwerkjes die gemaakt werden uit gewone grond.

Met een goed gevoel verlieten we onze school en brachten een bezoek aan enkele families rond de school. In één van de huisjes woonde Martin, ons klein vriendje met de dikke hand.

Een jaartje terug was de vader gestopt met de medicatie en was met de jongen naar een heksen-dokter gegaan. Enkele maanden terug bracht hij Martin terug naar de mama en leeft nu samen met een andere vrouw. Wat toestanden hier ……. !!

De hand is ondertussen niet behandeld geweest en is spijtig genoeg er veel slechter aan toe dan toen hij nog medicatie nam. We zoeken alsnog uit wat we er kunnen voor doen.

Enkele hutten verder kregen we elk een avocado om ons te bedanken dat de kindjes nu naar school kunnen gaan.

Het was een mooie dag in Namutumba, leuk om te delen met onze vrienden.

Ook aan Masulita, het geboortedorp van onze ‘schoonzoon’ Thadeus, brachten we een bezoek. We kregen hier een levende kip aangeboden ……. Niet aannemen is onbeleefd, hoe moesten we in godsnaam dit mooie dier mee naar het hotel nemen en wat ermee te doen??

Ons Roy bracht de oplossing, men zou hier de kip slachten en koken, zodanig dat we de kip diezelfde avond in het hotel konden laten afbakken, en zo is het dan ook gebeurd.

  Arme kip, nog enkele minuten te leven …..

Voor Annemie en Eddy lijkt het wel of ze zitten in National Geografic – live. Ze genieten van alles en het is gewoon super, we hebben dan ook al enkele dagen achter de rug waar een gewone toerist natuurlijk nooit komt.

Ook een onverwacht bezoek aan het weeshuis mocht niet ontbreken, dit weerzien grijpt je echt naar de keel …. Wederom meer kinderen in het al te kleine gebouw en nu ook enkele baby’s.  Morgen gaan we deze kinderen een lekker ontbijt geven, later hier meer over.

Zaterdag laatsleden zijn we dan samen vertrokken naar het Mburo National Park, voor ons zeker niet het mooiste park van Uganda, maar wel het enige park met Zebra’s en veel Nijlpaarden. Onze vrienden zijn verder naar de Gorilla’s en Queen Elisabeth Park en wij zijn voor enkele dagen terug in Kampala om enkele zaken te regelen.

Er staan ons nog enkele discuties te wachten over het bestuur en werking van de school, de Principal komt hiervoor naar Kampala.

Met onze kinderen gaat alles prima. Het weerzien was zoals steeds GEWELDIG.

En het weer hier lieve mensen ……. !! het is hier een 28 graden en veel zonneschijn !!

Vele warme en lieve groeten aan iedereen.

Ria en Herman.

08-04-2013 om 20:23 geschreven door Ria & Herman  

Kampala,  8 april 2013

Dag allemaal,

Ja, het is weer zover, sinds vorige week zijn we terug aanbeland in ons tweede thuisland Uganda.  Ditmaal hebben we het gezelschap van vrienden uit Mortsel.

Het was weerom een blij weerzien van al onze vrienden hier.

Ditmaal hebben we vrij druk programma, we zij hier slechts twee weken.

Onze vrienden voelen zich hier ook opperbest.

Hier volgen enkele hoogtepunten van de voorbije week.

We brachten een bezoek aan onze school in Namutumba. Er was een open-deur dag en de kleuters verwelkomden ons met enkele liedjes en danspasjes. Een traditionele “lange” speech hoorde er ook bij. Een 40 tal ouders, vooral moeders, kregen de gelegenheid om opmerkingen en vragen te stellen.

WOW, vrouwen die eindelijk van zich laten horen.

Er kwam een vraag, omdat nu het regenseizoen er was en het kouder wordt ….. kouder betekend hier nog altijd 22 graden …. of er geen sweaters voor de kleuters konden voorzien worden. Na wat over en weer gepraat werd er overeengekomen dat, indien de ouders een afgesproken bedrag betalen, wij de rest opleggen van ons budget. Dit werd met applaus en oekalélé (vrouwen geluid) goedgekeurd. Het was leuk om te zien hoe de vrouwen discuteerden en het over de kleur eens werden.

Door de groei van het aantal kleutertjes hebben we nu stoeltjes en tafels te kort. We gaan er nu laten bijmaken in de klas van de houtbewerking.

  Er zijn nu reeds 51 kinderen.

De principal van de school is gestart met een eerste klas lager onderwijs. Hiervoor hebben ze een lokaal ingericht van de technische blok.

Onze bewondering was er voor de knutselwerkjes die gemaakt werden uit gewone grond.

Met een goed gevoel verlieten we onze school en brachten een bezoek aan enkele families rond de school. In één van de huisjes woonde Martin, ons klein vriendje met de dikke hand.

Een jaartje terug was de vader gestopt met de medicatie en was met de jongen naar een heksen-dokter gegaan. Enkele maanden terug bracht hij Martin terug naar de mama en leeft nu samen met een andere vrouw. Wat toestanden hier ……. !!

De hand is ondertussen niet behandeld geweest en is spijtig genoeg er veel slechter aan toe dan toen hij nog medicatie nam. We zoeken alsnog uit wat we er kunnen voor doen.

Enkele hutten verder kregen we elk een avocado om ons te bedanken dat de kindjes nu naar school kunnen gaan.

Het was een mooie dag in Namutumba, leuk om te delen met onze vrienden.

Ook aan Masulita, het geboortedorp van onze ‘schoonzoon’ Thadeus, brachten we een bezoek. We kregen hier een levende kip aangeboden ……. Niet aannemen is onbeleefd, hoe moesten we in godsnaam dit mooie dier mee naar het hotel nemen en wat ermee te doen??

Ons Roy bracht de oplossing, men zou hier de kip slachten en koken, zodanig dat we de kip diezelfde avond in het hotel konden laten afbakken, en zo is het dan ook gebeurd.

  Arme kip, nog enkele minuten te leven …..

Voor Annemie en Eddy lijkt het wel of ze zitten in National Geografic – live. Ze genieten van alles en het is gewoon super, we hebben dan ook al enkele dagen achter de rug waar een gewone toerist natuurlijk nooit komt.

Ook een onverwacht bezoek aan het weeshuis mocht niet ontbreken, dit weerzien grijpt je echt naar de keel …. Wederom meer kinderen in het al te kleine gebouw en nu ook enkele baby’s.  Morgen gaan we deze kinderen een lekker ontbijt geven, later hier meer over.

Zaterdag laatsleden zijn we dan samen vertrokken naar het Mburo National Park, voor ons zeker niet het mooiste park van Uganda, maar wel het enige park met Zebra’s en veel Nijlpaarden. Onze vrienden zijn verder naar de Gorilla’s en Queen Elisabeth Park en wij zijn voor enkele dagen terug in Kampala om enkele zaken te regelen.

Er staan ons nog enkele discuties te wachten over het bestuur en werking van de school, de Principal komt hiervoor naar Kampala.

Met onze kinderen gaat alles prima. Het weerzien was zoals steeds GEWELDIG.

En het weer hier lieve mensen ……. !! het is hier een 28 graden en veel zonneschijn !!

Vele warme en lieve groeten aan iedereen.

Ria en Herman.

08-04-2013 om 20:23 geschreven door Ria & Herman  

Nieuwsbrief  9,

Was ik een schrijver, dan zou ik jullie nu een ontroerend stuk verhaal kunnen vertellen.

Het verhaal van ………    Er waren eens ……. 120 weeskinderen in Kalerwe, in de buurt van Mulago in Uganda.

Op de markt kochten we gisterenmorgen 20 kg. aardappelen, ajuinen, vier witte kolen en veertig tomaten.  We hadden reeds eerder 11 pakken spaghetti,15 killo rijst, Royco poeder, cooking oil en zout gekocht.

Zoals steeds kregen we een warm welkom van de kinderen.

 Ze waren opmerkelijk mooi aangekleed, de kinderen van de leeftijd tussen 10 en 14 hadden allemaal een kleurrijk  t. shirt aan, met de tekst  “Keep Kampala Clean” gesponsord door een bevriend iemand die voor de stad werkt.

Samen met Roy en Rian begonnen we aan de aardappelen te schillen, we kregen natuurlijk hulp van de grote kinderen.  Naast  mij zat er een jongen, Emanuel.  Hij bleef mij dapper helpen zelfs toen de  tomaten en ajuinen aan de beurt waren. Wanneer  ik hem vroeg of hij dit graag deed en of hij misschien later kok wou worden, antwoordde  hij met een  gezicht vol vertrouwen ……. nee, ik wordt later ingenieur.  Deze jongen is 12 jaar, een volledig weeskind en toch ziet hij zijn toekomst tegemoet.  Gelukkig was ik ajuinen aan het pellen en viel het niemand op dat ik wel een traantje liet voor deze dappere  gast, die misschien wel nooit zijn droom zou kunnen waarmaken.

Terwijl ons Roy in de grote potten mee stond te roeren, ging ik met  al de kinderen liedjes zingen ….. Tia ja Tia ja , is blijkbaar één  van hun favorieten, ook hadden we enkele springtouwen bij en voor de jongens een voetbal. De grote kinderen van het zesde en zevende leerjaar hadden wij beloofd om een schrift en balpen mee te brengen, er zijn zeven kinderen in het zevende en laatste leerjaar, en veertien in het zesde leerjaar. De grote meisjes straalden toen ik hun een zoen en een knuffel gaf.  Hoe erg moet het toch niet zijn om zonder moederliefde op te groeien !!!!!!

Meerdere keren die dag kwamen ze even tegen mij aanleunen, om een knuffel te krijgen.

De  kinderen van het zevende leerjaar, gaan volgend schooljaar, dit is in Februari 2013 naar een secundaire school in de buurt, maar Maria, de directrice weet nog niet hoe ze dit zal bekostigen.

Het is God die hierover zal beslissen……..

Toen het eten klaarwas, moest iedereen in een lange rij aanschuiven  om zijn handen te wassen, de groten moesten natuurlijk de kleintjes helpen.

Wat stond er op het menu  ????????????????

 

Aardappelen, rijst, spaghetti, soort spinazie, witte kool, matoké en witte bonen in tomatensaus ……. Een feestmaaltijd ……… iedereen  kreeg een VOL bord. Een  halve portie,  was meer dan genoeg voor ons.

We gingen gezellig tussen de kinderen zitten,  ik wou dat je deze gezichtjes had kunnen zien, genieten van hun eten, en een volle aandacht voor hun bord.

Iemand die gedaan had ging netjes zijn bord en beker  zelf afwassen.



Herman zei tegen mij, je zou er toch zo direct enkele willen uitpakken en meenemen…… en hij heeft gelijk.

Toen ik daar zo op de grond zat samen met de kinderen, uitzicht over de stad, kreeg  ik het toch even heel moeilijk.  De gedachte dat we binnen enkele dagen moeten vertrekken, dat wij terug naar onze Luxe  zouden gaan …….  DAT WE AFSCHEID MOETEN NEMEN, dat we helemaal geen idee hebben wanneer we kunnen terug komen,  dit alles maakte mij triest.  Roy had dit blijkbaar gezien, ze sloeg haar armen rond mij en vroeg wat er aan de hand was ……… Het was een moment van zwakte en weemoed, ik kan het niet anders uitleggen ….. De tranen liepen over mijn wangen.

Dit alles mocht niet te lang duren, we waren hier nog en het was nu het moment om plezier te maken met de kinderen.

Ik leerde hen nog het liedje van vrolijke - vrolijke vrienden …….. onze nonkel Bob zou er fier op geweest zijn.

De kinderen hadden voor ons nog een verrassing, ze zongen liedjes voor ons en dansten met stralende gezichten, ons Rian deed dapper mee. Zij zou gemakkelijk één van hen kunnen zijn.



Na een kort gebed om ons te bedanken, kreeg ieder kind nog een snoepje van ons.

Om vier uur was het tijd om afscheid te nemen.   Met de belofte, tot volgende keer  en nagezwaaid door alleen maar lachende gezichtjes, hadden we ook deze keer een goed  en blij gevoel.  Het is niet alleen maar een druppel op die hete plaat, iedereen had een mooie dag gehad, die ze niet vlug zouden vergeten.

Toen we terug naar ons hotel reden vertelde Roy ons dat ze beloofd had aan Maria, om  af en toe eens langs te gaan, een babbeltje te doen met de kinderen, en eventueel eens te helpen met koken , iets waar ons  Roy echt heel goed in is.

We zijn echt wel trots op onze kinderen,  die zo van ons ook leren om goed te doen voor de nog armere mensen.

Gisteren hadden we nog een goed gesprek met Simon, onze principal van de school.

Hij was van Namutumba gekomen om de laatste  nieuwtjes van de school te vertellen, ook bracht hij al foto’s mee ……..  Het aantal kinderen is al gestegen naar 38 …….  

Ook had hij een bestelling bij van vijf families die nog graag een solarkit wilden kopen, maar ditmaal aan de vaste prijs.

Negen dames hebben zich nog opgegeven om ook deze week nog een gratis staafje in hun arm te laten plaatsen.      YES YES YES          Tof Tof Tof.

Dit betekent toch al  17 gezinnen, van de 32 die in aanmerking kwamen.

Onze kleine Martin zijn hand is beter, weliswaar niet spectaculair, maar hij kan al terug drie vingertjes een heel klein beetje bewegen.   Hij heeft nog een lange weg van medicatie af te leggen. Jammer genoeg, is zijn volgende afspraak bij de dokter nu zaterdag en kunnen we er niet bij zijn. Maar er is Francis natuurlijk die Martin en zijn mama  zal begeleiden.

We hadden enkele weken geleden al een afspraak, maar die is niet kunnen doorgaan omdat  Martin zijn oma gestorven was op vrijdag en dan is de begrafenis  steeds op de volgende dag.

Lieve mensen, aan allen die  zich steeds inzetten voor ons project, hartelijk dank voor jullie steun .

Volgende nieuwsbrief zal de afsluiter worden van deze zeven weken Uganda.

Aan allen vele groeten en tot terug in belgenlandje.

Ria en Herman.

12-03-2012 om 15:17 geschreven door Ria & Herman  

11-03-2012 om 11:37 geschreven door Ria & Herman  

04-03-2012 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

27-02-2012 om 00:00 geschreven door Ria & Herman