Hoj beste vrienden en familie;
Vrijdag laatstleden verzonden we jullie ons laatste mailtje uit Uganda. Ondertussen zijn we sinds gisteren ( woensdagmorgend ) terug in het Belgenlandje, nat, koud maar OOOOOOOOOO zo proper.Sinds zondag avond zaten we daar zonder internetverbinding ( deze keer WEL electriciteit ! dus daar lag het niet aan ) en konden we onze mail niet nakijken of versturen. Zondag zijn we heel de dag op stap geweest met onze twee Muzungu meisjes, Sanne en Alice. Deze jonge dames zijn voor drie maanden stage in Uganda om les te geven in een schooltje. (www.aliceensanneinafrika.be) De eerste dagen van hun verblijf ( ondertussen al 4 weken geleden) waren ze serieus geschokt van het grote verschil in leefomstandigheden. Maar jong als ze zijn hebben ze hun geweldig aangepast. Zondag was het ook de doop van ons klein Brittje. De priester was weer in zijn sas, zoals ze ginder die kerkdienst kunnen brengen, onze kerken zouden al snel terug vol zitten....... Hij begroette ons hartelijk en vondt het leuk dat we de doop van ons Brittje konden bijwonen, alhoewel (dat zij hij toch) hij het nog altijd niet snapt hoe we aan een zwarte dochter komen. Iedereen lachen natuurlijk.Samen met ons Brittje werden er ook nog twee andere meisjes gedoopt. Het dopen gebeurt hier even plechtig als bij ons in België, alleen de doopvont is een ..... blauw plastieken kom ( waar meneer pastoor zijne was in doe, hi hi ) en met een roze plastieken maatbeker ( uit de keuken ), werden de kinderen gedoopt. De zalving is dan uit een minuscuul klein potje.Onze Britt noemt officieel Bridget Namiire. Het was ook zondag " vrouwendag " en dat werd ook in de kerk gevierd. De priester bevool de mannen recht te staan en om eens warm in hun handen te klappen voor hun echtgenote, en dat het ook de mannentoer was om te koken die dag........ De priester kwam naar Herman toe, met de micro in zijn hand...) en vroeg zich af hoe ik dat dan zou doen vandaag? Met een smilende grijns ..... liet hij ook weten dat hijzelf hiervoor niet in aanmerking kwam vandaag, weeral alom gelach. Op het einde van de dienst heeft hij er nog een wedstrijdje van gemaakt wie van de twee geslachten het meeste geld zouden inzamelen... Er moest geld verzameld worden voor een nieuwe poort van de kerk. De mannen moesten in de korf van de mannen geld doneren en de vrouwen bij de vrouwen. Dit geld werd dan geteld en op zo'n hoger - lager maniertje werden de twee geslachten op elkaar uitgespeeld. Dan weer de hadden de mannen het meest, dan weer de vrouwen....... Uiteindelijk hebben de vrouwen dan toch nog gewonnen, maar dat mocht niet anders, 't was tenslotte vrouwendag....... Samen met onze twee meisjes ( blanke dochters, dat dachten ze ginder al ) en met ons volledig gezinnetje, brachten we na de dienst een bezoekje aan de school voor doven. Daar had Ria serieus last om op een ge-ordende manier wat ballons uit te delen, dus onze meisjes sprongen ter hulp. Daarna trokken we met hen door de echte sloppen van Mulago, dat hadden we hun ook beloofd. Ogen te kort....... niet te beschrijven hoe de mensen hier in deze omstandigheden kunnen (over)leven. Spijtig genoeg kunnen we via mail jullie niet de geurtjes en kleurtjes laten proeven, dat hier niet meer mensen sterven is een wonder. 's Middags zijn we met zij'n allen in een plaatselijk restaurantje gaan lunchen. Dit plaatsje is bekend voor zijn lekkere vis. Bijna iedereen had de grote Tilapia genomen, en ge geloofd het misschien niet, wij waren met 10, en het koste me 87.000 Ush., zo'n 35,50 euro, drinken inbegrepen.Na de lunch brachten we een bezoek aan de KASUBI Tombs, Dit was ooit een vestigingsplaats en paleis van de koningen. Nu liggen er 4 koningen begraven. We kregen hier een toffe uitleg, iedereen was erg geïntresseerd. Ondertussen was het tijd geworden om naar de avondvoorstelling van de NDERE Troup te gaan. Hier worden traditionele dansen opgevoerd uit heel Uganda, een show die wel 3,5 uur duurt. Het was al na de klok van 11 die avond, toen we uiteindelijk terug in ons hotel aankwamen, nadat we iedereen terug netjes afgezet hadden in hun hutjes & huisjes.Het was een fijne dag. Maandagavond was het tijd om afscheid te nemen van Rian, want zij moest dinsdag tests afleggen in de school..... Later die avond kwam ook onze African Daddy met Ruth, zijn vrouw, afscheid nemen. Het laatste kwartier was hij bloedserieus, hij bedankte ons voor de school en voor al het vele werk. Ook aan al de mensen uit België was er een welgemeende dank. Daarna ging Ruth nog een gebed opzeggen, het was oprecht en heel gemeend, we werden er zo waar stil van. Dinsdag, onze laatste dag. Vanavond vertrekken we terug naar huis, kort na het ontbijt .... Ria misselijk, tegen de middag..... overgeven ... diaree ...... en na de middag nog wat zieker. Een slokje water of beetje cola, alles kwam er uit. Jammer voor onze kinderen die voor de laatste keer nog enkele uurtjes met ons wilden doorbrengen.In de vlieghaven is Ria dadelijk plat gaan liggen, we kregen toestemming om tot als laatste in de vertrekhal te mogen verblijkven. ( dicht bij de toiletten ) Kwam er ineens een dikke matron naar ons toe, om te zeggen dat we moesten doorgaan...... en als ik dan toch zo ziek was, of we wel een toestemmingsformulier hadden van een dokter, dat ik mocht vliegen. Na de nodige uitleg ........ zijn we dan toch als laatste op het vliegtuig gegaan. Na enkele uurtjes in het vliegtuig hadden de Motiliums en Imodiums eindelijk hun resultaat.Tegen de ochtend kon Ria al terug wat binnen krijgen, en thuis ....... was het helemaal over. Dag UGANDA ............. we komen zeker terug ! ! Dag Alice en Sanne .... Geniet er nog van .... super dat jullie zo vele kinderen het zonnetje ook in hun hartje laat schijnen.Lieve mensen, we zijn hier weer terug met enkele duizende foto's en heel veel verhalen.De school .... is al geweldig .... maar we moeten er nu zeker nog voor gaan, willen we van Namutumba een succesverhaal maken. Dank u aan iedereen weer, voor de hulp en sympathie, Weebale nyo, hartelijk dank.
Onze mannen hadden ook niet stilgezeten want zij moesten afspraken maken over het verdere verloop van de school.
De school..... de regenton stond mooi afgewerkt achter het gebouw, alleen aan de dakgoten moet er nog gewerkt worden. We hebben het idee dat ze geen waterpas gebruikt hebben, op sommige plaatsen hing de dakgoot lager dan de afloop. We hebben hun uitgelegd dat ze dit volledig terug moeten nakijken door op het einde van de dakgoot wat water te gieten en te zien hoe het wegloopt, dat vonden ze een goed idee.
De toiletten zijn ook afgewerkt, twee voor de dames en twee herentoilletten, alhoewel ik daar geen verschil in zie....... Het gebouwtje is langs binnen en buiten mooi bezet en de deuren met een blauwe verf geschilderd. De toiletten ( zoals de franse wc`s) worden door middel van een houten blok met steel, toegedekt. Op de deuren moest nog wel een slot aangebracht worden.
De naaiklas is opgestart. Om alles vlot te laten verlopen betalen we van ons budget het eerste jaar het loon van de leerares, een 80 euro per maand. Hierdoor kunnen de kinderen uit de laatste klas van de plaatselijke lagere school GRATIS les volgen. De anderen zullen moeten schoolfees betalen.
Op die wijze gaan we ook werken voor de houtbewerkingsklas, die ze nu gaan inrichten.
Ons volgende doel is electriciteit tot aan de school te brengen. We hebben, na plaatselijk overleg, gekozen voor het netwerk en niet voor een solarsysteem.
Het voordeel van het netwerk is, dat langs de weg naar onze school, er huisjes kunnen aangesloten worden op dit netwerk, nu onmogelijk om dit leidingwerk te betalen. Op die manier helpen we niet alleen de school maar ook weer de plaatselijke bevolking.
De kinderen uit de St. LUDGARDIS school te Antwerpen streven met hun nieuwe vastenactie van dit jaar om de electriciteit tot aan de school in Namutumba te brengen.
Vorige week is er ook een concil van het ministerie van onderwijs langs geweest, en heeft onze school goed bevonden om te starten. Het is nu nog wachten op de officiele bevestiging (burocratie) van deze registratie.
Dinsdagavond hebben we dag moeten zeggen aan Meta en Robert. Het zijn onvergetelijke mooie weken geweest. Wij blijven nog een weekje.
Vanaf dinsdagnacht logeren we terug op ons vertrouwde plek in Bakuli, in de hoofdstad Kampala. Ze hadden voor ons een suite klaargemaakt, maar meer dan de chique naam moet je je daar niet van voorstelllen zene. Wat we wel hebben is een goedstromende warme douche en onze kamer is heel proper.
Pik pik donker was het gisteravond in het restaurant toen we ons eten kregen. Met behulp van 3 pillichten slaagden we er toch in om ons eten op een vrij normale manier binnen te krijgen zonder op onze vingers te bijten. Ze hadden geen kaarsen, en de man die normaal voor de generator zorgt....... was er niet, tis is africa.
We hadden bezoek van onze kinderen en ook Diana, een dochter van onze African Daddy was er. Diana is een mooi meisje die studeert voor lerares voor het secundair onderwijs, maar zoals zovelen hier heeft ze haar studies weer moeten staken wegens geen geld. Het is wel jammer als je 23 bent en al zover bent geraakt...... Nu zoekt ze werk om te kunnen sparen voor die twee laatste jaren af te maken. Diana is een doorbijter, die geraakt er ooit wel.
Nu zondag wordt onze kleine Britt gedoopt. Kleine Britt is genoemd naar de naam van een Belgisch vriendinnetje van ons Rian. Het doopkleedje van Britt uit Belgie ( nu +/- 11 jaar ) hebben we meegekregen en daarin zal dan ons Brittje zondag gedoopt worden. Tof he..
Het zonnetje schijnt de laatste dagen niet meer zo hard en er is wat meer wind.... de 30 graden halen we niet meer.
Dus mensen, we denken dat Meta en Robert een aantal graden van hier hebben meegebracht naar Belgie, geniet er van..... En als je regen hebt, nee die komt echt niet van hier.
Dikke knuffels voor iedereen.......
Ria en Herman.
Hello allemaal ginder in het koude Europa, hi hi, mopje...
Sorry dat je een dagje hebt moeten wachten op dit volgende bericht, maar mensen dit is Afrika. Gisteren is onze uitpak wat uit de hand gelopen...... en tegen dat we hier in dit internet cafe waren, was er geen electriciteit meer. Dus naar ik hoop vandaag meer sucses.
We gaan gewoon verder...........
Donderdag vertrokken we al vroeg richting Namutumba. Vol verwachting, geladen met onze vele groenten - kookpotten - passe vites, knuffelbeertjes en kleren voor de kindjes.
effe tussen door, het begint hier te stinken..... ze hebben juist naft bij de generator gedaan.
We hadden helemaal geen idee wat ons hier te wachten stond. Lieve mensen, Meta en ik (Ria) hebben amper de school gezien. In ons eerste klaslokaal zaten er al enkele vrouwen te wachten op ons, met hun babytjes op hun rug.
Misschien toch een extra woordje uitleg voor diegenen onder jullie die niet helemaal kunnen volgen..... Vorig bezoek, in oktober vorig jaar, had Ria gezegd dat ze aan de arme mensen in Namutumba soep zou leren maken bij ons volgende bezoek, samen met Meta en Robert, om alzo een voedzame maaltijd te kunnen leren maken, en die maar de helft kost van een gewone maaltijd. Soep... mensen kennen het niet in Uganda.
Het is namelijk zo, dat de kinderen normaal s`morgens enkel een beker thee te drinken krijgen, en pas s`avonds een bord met rijst en bonen. Wanneer ze dan tussen de middag een tas soep zouden kunnen eten, zou dit al een wereld van verschil kunnen maken op hun eenzijdige voeding.
Het enige wat de dames moesten meebrengen was een mes om ons te helpen met groenten te snijden en een beker of bord of kommetje om later de soep te kunnen proeven.
Rond de veertig dames stonden samen met ons dapper de ajuinen fijn te snijden en ja hoor, ook hier in Uganda moesten ze ervan wenen........... van de ajuinen.
Ria en Meta deden voor hoe er moest gesneden worden en allen samen kregen we mooie fijne, egaal gesneden groenten, Piet Huize..... kan het niet beter.
We gingen twee soorten soep maken, onze fijn gesneden groentensoep en pompoensoep die nog door de passe vite moest gedraaid worden.
Lieve mensen, NIET TE BESCHRIJVEN, uiteindelijk stond er op zes houtskoolvuurtjes zes potten soep te pruttelen. De meegebrachte spaghetti hadden we in stukjes laten breken om als laatste (vermicelli) in onze soep te kunnen doen.
Volgens onze mannen was het daar een gekwetter en gekakel van jewelste...., het waren echte vrouwenuurtjes, alhoewel we regelmatig Herman nodig hadden voor foto`s te nemen.
Later, toen onze soep klaar was, werd er dan geproefd. Eerst de pompoensoep die door de passe-vite gedaan werd. Wij denken goed van smaak...... want we kregen zelf geen kans om te proeven. Er waren vrouwen bij die het deksel van de pispot bijhadden.... om alzo ook een kommetje te hebben, NIE TE BESCHRIJVEN.
We hadden enkele broden laten gaan halen zodat 1 snee brood met een beetje soep hun het idee van een maaltijd moest geven.
Later kwamen dan de kinderen aanschuiven, met yes ...een bekertje in de hand. Jammer genoeg konden we iedereen maar een beetje geven.
Taferelen om nooit te vergeten.......... een kleine jongen, +/- 5 jaar, zat op de grond, met heel kappote kleren, samen met z`n drie jongere broertjes...... Hij deelde het beetje soep dat hij had, slokje voor slokje aan ieder van z`n broertjes, braaf bleven de kindjes zitten tot ze terug een slokje kregen. Dit is pas armoe...
Sorry, je moet hier eigelijk een schrijver zijn om aan jullie thuis dit te kunnen laten voelen, ruiken, beseffen, hoe we dit ervaren hebben.
Aan iedereen die ons geholpen heeft om dit te kunnen verwezelijken, door potten te verzamelen en jullie passa vites mee te geven........ HARTELIJK DANK.
De dames gaven ons een hartelijk dank door middel van zang en dans. Ontroerend... ondertussen, ontelbare vrouwen, meer dan vijftig. Dit, lieve mensen, is voor mij (Ria) 1 van de mooiste momenten die ik al in Uganda heb meegemaakt.
Om dit samen met onze vrienden te kunnen delen was super, en mede dank zij hen realiseerbaar.
Dit was de VROUWENDAG uit Namutumba, voor velen van hen ook onvergetelijk.
Later gingen we ook nog naar de dichtsbijzijnde hutten waar de vele knuffels, onderbroekjes, petten, ballons enz. werden uitgedeeld. Ook de meegebrachte kleurtjes was een groot sucses.
Vervolg in ons mailtje nr 7.......
Vele groetjes.
De voorbije week stond er natuurlijk een bezoekje aan onze school in Namutumba op het programma.
Hiervoor hadden we drie dagen uitgetrokken. Onderweg, naar het hotelletje in Jinja brachten we een bezoek aan de thee factory.... yes we kregen hier een prachtige prive rondleiding door de manager himself.
Je gelooft het misschien niet maar op een tijdspanne van 24 uur worden de theeblaadjes geplukt, gedroogd, gemalen en verpulverd en verpakt, klaar om te transporteren naar Mombasa in Kenia. Als afsluiter van ons bezoek kregen we een tas verse thee en een uitnodiging van de Indische Manager himself om bij ons volgend bezoek in Uganda bij hem thuis met zijn familie te komen eten.
De eerste avond van deze drie dagen zijn we samen met Meta en onze driver op een lokale markt allerlei groenten gaan kopen. De eerste 10 minuten was het een beetje drummen tussen die menigte die allen een beetje vreemd opkeken naar die drie bazungus ( blanken ) die ineens het zwarte beeld kwamen verstoren.
Nadat we overal zowat een beetje bangelijk tussen gelopen waren, kwamen we uiteindelijk terecht bij de afdeling groenten en fruit........
Het was wel efkes wennen maar we voelden ons toch helemaal niet onveilig tussen die kraampjes. We kochten bij iedereen wat..... pompoenen, wortelen, tomaten, courgettes, groene bladeren, rode bladeren, egg plant ( kleine bolletjes ter grote van een erwt ), groene paprika, het was gewoon keitof...
Herman was onze boekhouder, die alles opschreef wat het per kilo koste en hoeveel we uitgaven. Je gelooft het misscien niet maar we gaven zo maar eventjes 40.000 ugandashillings uit, ( ja ja, als vrouwen gaan choppen h'e ). Gelukkig waren er behulpzame handen om alles naar de auto te dragen.
We konden het natuurlijk ook niet laten om nog een halve kilo verse nootjes te kopen, een pak zout hadden we ook nodig en ook nog 2 pakjes spaghetti en een soort curry poeder om onze soep wat op smaak te brengen. Onze uitgaven omgerekend was in totaal 17 euro.
Het was een leuke ervaring. Terug in het typisch afrikaans hotelletje had Robert voor ons al een gezellig tafereel klaargemaakt. ---- Een gekoelde fles wijn en de rust, de stilte in een prachtige tuin. Een super ontspannende avond met heel lekker eten stond ons te wachten, samen met een koppeltje Ugandese vrienden van ons, hadden we een leuke avond.
Zo beste mensen, dit was het voor vandaag.... wacht allen op bericht 6, waarschijnlijk morgenvroeg.
Vele zonnige groeten uit Uganda.
So far, so good, geen stroomuitval...........
Vrijdag dan, een bezoekje aan de sloppenwijk en ons gezinneke. Op de markt hebben we chapatits, een soort pannekoek, gekocht. Terwijl deze aan het bakken waren, speelden enkele " muzikanten " voor amper 1 euro op traditionele muziekinstrumenten een deuntje voor ons. Al snel stonden er een hele meute mensen rondom ons.
In de namiddag brachten we een bezoekje aan de mensen met HIV. Deze waren ook heel blij om ons terug te zien. Verder die avond geen verhuis meer van kamers en douches.
Zaterdag, na het ontbijt, zijn we vertrokken naar de Murchisson falls, een natuurpark waar de Nijl doorstroomt. Zeker een bezoekje waard..... de Nijl met mooie omgeving, het park met de ontelbare dieren. De lodges waren prima en het eten OK.
De laatste dag - op de terugweg - hebben we nog een Chimpansee trekking gemaakt..... bijna 3 uur wandelen door een stukje brousse, voor amper twee apen, hoog in de bomen..... ( wie waren hier eigelijk de apen ?? )
Onderweg zijn we nog gestopt voor de pic-nik, en een bezoekje aan een neushoornfarm, een soort tehuis waar ze de neushoorn terug willen opkweken omdat deze totaal zijn uitgeroeid in Uganda. Met de wagen konden we tot op een kleine 100 meter naderen en de rest moesten we te voet doen. Echt waar..... deze kolossaale beesten stonden en lagen maar zo`n 30 meter van ons, en weten dat dit het dodelijkste dier is in Afrika.
Natuurlijk...... waren er Rangers( bewakers ) bij die de boel in`t oog hielden.
Samen met Meta en Robert hebben we hier een ongeloofelijke tijd gehad.
Zie verder in ons 5e berichtje.....
Dag allemaal en iedereen,
Vandaag wat tijd om wat meer nieuws te vertellen, alhoewel het weer niet gemakkelijk en rap zal gaan aan dit arabisch toetsenbord.
Onze eerste dagen in Uganda verliepen vrij goed, buiten de verhuis van kamers, de warme witte wijn en het vele geduld dat je hier moet hebben. Dag twee hebben we een bezoekje gebracht in Masulita, 1,5 uur rijden ...... 45 km, de plaats waar thadeus, onze schoonzoon, zijn familie woont. Onderweg, zoals gewoonlijk, nog gestopt om rijst, bonene en suiker te kopen. Na de traditionele ontvangst = veel en lang handjes schudden, zijn we de tuin ( den hof ) ingewandeld. Thadeus heeft daar wat groenten en bomen gepland, ge moet alleen goed weten waar de groenten staan, tussen al dat onkruid. Ze doen hier weing moeite om dat onkruid weg te doen, ze laten alles zo maar wat groeien.
Na de nodige uitleg mochten we aan tafel. Weer traditioneel rijst, matoke, petatten, kip en rund in bananenblaren. Voor ons veel te zwaar om te verteren..... maar die Ugandezen, eten dat die kunnen. Voor hen was dit wel een feestmaal dat we aangeboden kregen.
We kregen het daarbinnen serieus benauwd, dus zo gauw we konden, na het eten naar buiten.
Daar hebben we nog wat *kadookes* uitgedeeld, zoals pluchen beertjes, T- shirts, klakken, en voor de dames .... B.H`s, opblaasballen...... voor de kinderen, en enkele kookpotten en pasvits.
Terug in het hotel, na een hotsende en botsende terugweg, was het hoog tijd om een goede douche. Bij de receptie vertelden ze ons dat we van kamer moesten veranderen want er waren problemen met het bad en water....... we weten niet wat we verkeerd gedaan hebben maar toen we onze bagage uit de kamer haalden stond er wel zo`n twee centimeter water op de vloer in de badkamer .....
Dus eerst gaan kijken in de volgende kamer, daar was de matras steenhard, de volgende kamer.... te veel lawaai van de waterpomp. t`Is niet dat we kieskeurig zijn.... maar een goede nachtrust kan je hier wel gebruiken, vandaar onze keuzes. De volgende kamer dan maar....... daar leek alles prima totdat Herman een douchke wou nemen. Er spoot meer water uit de douchedarm dan uit de douchekop. Hiermee hebben we dan maar onze plan getrokken maar toch beleefd gaan vragen om dit te herstellen.
Ondertussen waren Robert en Meta al lang fris en gewassen klaar om iets te gaan eten.... dus wij zoals de echte Ugandezen een stuk te laat op de afspraak. Die dag verliep verder prima.......
Lees verder in ons 4e verslag want die computers draaien hier op nen generator en ik verwacht elke moment nen stroomuitval.
Tot verder.......
We vertrekken binnen 10 minuten naar onze school in NAMUTUMBA.. We hebben ongeloofelijk veel dieren gezien op onze voorbije safaritrip, hebben tussen de leeuwen gestaan, en zelfs te voet bij de neushorens geweest. Te veel om op te noemen.... maar nu te weinig tijd, sorry hoor. Vele groetjes aan iedereen..... en bedankt om een antwoordje te sturen. daaaaag.Ria en Herman
Dag vrienden en familie, hoj allemaal,
Het is ons weer eens gelukt om veilig en wel met 250 kg in Uganda te geraken. De vlucht was zoals normaal heel goed en het vliegtuig zat maar voor 1/3 vol, dus elk had twee zetels voor zich.
Aan de vlieghaven in Uganda stonden ze ons met twee wagens op te wachten, dus een deel bagage in de ene + Meta en Robert en wij met een goed gevulde tweede 4 x 4 naar het hotel. Daar goed aangekomen, maar zoals .......... op zen afrikaans niet de juiste kamers, amaai helemaal naar het derde via de trappen, een geluk dat we niet alle bagage in de kamers nodig hadden........Meta en Robert ... een harde matras. wij een lekkend bad. dus dag twee konden we al verhuizen.
We gaan het nu kort houden, de rest vertellen we na onze eerste trip die morgen aanvangt, dus even wachten tot volgende week woensdag.In elk geval, alles verloopt heel prima, onze familie hier is gezond, kleine Britt is gelijk een klein Boeda-ke, allee gekent dat he, zo'n Michelin manneke.... en er is al veeeeeel afgelachen. Het is hier overdag heel warm, +/- 30 *graden* want ik vind het bolletje niet, ons gezicht en andere blote delen hebben al een kleurtje gekregen, alleee als ge rood mooi vind he. Aan iedereen veeeele warme groeten en tot later.
Voor de mama's een dikke knuffel.