Laatste mailtje voor deze keer. Uganda nieuwtjes 6.
Hallo lieve mensen, ondertussen zijn we terug in ons Belgenlandje.
Jullie hebben nog wat nieuwtjes te goed van onze laatste week in Uganda.
Dinsdagavond hadden we nog een meeting met de principal van de school. Hij bedankte ons voor alles, en het mooiste compliment voor ons was toch dat hij ontzettend veel van ons geleerd had.
Er zijn nu 72 kinderen in de school. De ouders hebben gereageerd op het terugsturen van hun kinderen om eerst schoolgeld te betalen. Er zijn kindjes teruggekomen met een gedeelte van het bedrag, andere ouders hebben dan weer beloofd dat ze zullen betalen als .
Simon ( principal ) houd alles netjes bij . WIE en WANNEER er wordt betaald.
Het goede aan dit alles is, dat we de kleine mannen terugstuurden die geen schoolgeld betaalden, terwijl wij nog wel degelijk in Namutumba waren. De ouders zouden anders kunnen denken dat wij voor iedereen schoolgeld betaalden en nu dat we weg zijn, de Principal terug geld vraagt.
Het is heel duidelijk gemaakt dat er slechts 18 kleine kindjes in BABYCLASS gesponsord werden door Belgische ouders. Alle kinderen komen heel graag naar school, maar een school kan niet blijven bestaan zonder schoolgeld!!!!!!
Met een goed gevoel namen we afscheid van Simon, hij ziet het helemaal zitten en volgens hem heeft hij terug alle energie voor de school te leiden. Jammer dat we niet binnen enkele maanden eventjes kunnen terugkomen voor een check up.
Ons voornemen voor dit schooljaar, is om geld te verzamelen om extra schoolbankjes te laten maken, enkele nieuwe speeltuigen aan te schaffen, de oude te laten herstellen en om wanden te laten plaatsen in steen, tussen onze klaslokalen.
Nu de omheining er staat ontbreekt nog de schoolpoort.
Hier in Namutumba hebben ze veel last van TERMIETEN, de houten tussenwanden en kasten zijn gewoon vernielt, gewoon opgevreten door de termieten. Zelfs de houten schoolborden zijn ten prooi gevallen.
Als het financieel mogelijk is om muren te laten metsen, zouden we ineens ook de blackboards mee laten inmetsen, zodat we van die houten borden af zijn.
Ook hebben we in Kampala een offerte laten maken voor in elk lokaal een metalen bureau kast te zetten.
Binnenkort mogen we gaan praten voor mensen van de Rotary Club in België .. !!!!!!! Misschien een steuntje in de rug
We zijn best wel trots op onze nieuwe keuken en omheining.
Alle normen van het ministerie van onderwijs zijn nu vervuld. De nodige papieren moeten nu nog ingevuld en ingediend worden, zodat MAMA RIA EDUCATION EN NURSARY SCHOOL officieel geregistreerd kan worden. De bijscholing van onze beste kleuterjuf is reeds achter de rug . dus we zijn sowieso erkend door het ministerie, nu slechts nog de officiële erkenning !!!!!!! KLINKT TOCH SIMPEL NIET ???????
Onze juf AIDAH heeft enkele leerstofboeken meegekregen en zijzelf vertelde ons dat ze véél had bijgeleerd.
Donderdagavond waren ik en Herman uitgenodigd om bij onze beste vriend Francis thuis te komen eten, zijn ouders en enkele van zijn familieleden waren op bezoek in Kampala. Hij zou ons laten komen ophalen en later terugbrengen naar ons hotel.
OK .. dit was voor ons eens een reden om ons wat op te telloren en onze beste kleren boven te halen. De afspraak was dat ze ons om kwart voor zeven kwamen ophalen.
Juist onder de douche, belde men ons van de receptie dat er twee mannen waren om ons op te halen ??? HELP, bijna één uur TE VROEG !!!!!
Een kwartiertje effe STRESS . haren in de plooi, netjes gekamd en gestreken . wij in de auto. En dan,
FILE FILE FILE, BUMPER TEGEN BUMPER . WARM .. BENAUWD . ZWETEN ..POUFFEN ..
Het zweet liep in straaltjes van mijn haar naar beneden . nog erger dan een zware vapeur denk ik.
1 Uur en 20 minuten later zijn we aangekomen bij het huis van Francis. HAREN PLAT TEGEN DE KOP !!!!! NAT VAN HET ZWEET.
Alles bij elkaar was het wel een leuke avond, lokaal food maar best wel lekker. Na wat heen en weer gepraat, met de nodige vertalingen, werd het tijd om op te stappen. Maar zomaar ben je nog niet weg, eerst nog het langdurige handgeschud met de nodige hugs, en afsluiten met een gebed.
Men reed ons terug naar het hotel op 20 minuten !!!!! Geen file meer . Geen zweet meer .
Onze laatste dagen vlogen voorbij ..
Zes weken na ons vertrek uit BELGIE KUNNEN WE TOCH MET EEN GOED GEVOEL TERUGKIJKEN OP ONS VERBLIJF.
Het afscheid nemen wordt precies altijd nog moeilijker . WIE WEET .. WAAR EN WANNEER ?????
Zaterdag rond vier uur in de namiddag vertrokken we richting vlieghaven (+/- 40 km).
JA JA en als afscheid stonden we hiervoor nog dapper 1 uur en 45 min in de file - TRAFIC JAM.
In en rond Kampala is het niet meer te doen met het verkeer, de ene verkeersopstropping na de andere, gewoon en zonder ongevallen ze rijden mekaar vast.
T.I.A. THIS IS AFRIKA
Vlak voor de luchthaven hadden we nog een laatste avondeten met onze Francis en tegen half negen vertrokken we voor die laatste 5 km. .. De auto startte niet meer !!!!! Ge zou al voor minder beginnen te zweten . Francis kreeg hem na enkele minuten terug aan de praat. Koude motor zei hij ???? in een temperatuur van 28° ???? wat vinden ze hier toch nog uit ????
En dan 2 km verder
STOP CONTROLE Auto aan de kant, eerst de chauffeur uitstappen .. dan wij Francis mocht terug in de auto, wij werden afgetast mannen en vrouwen apart.
We moesten een 25 tal meters verder stappen en dan mocht Francis ons terug oppikken.
In de luchthaven aangekomen hebben we nog drie kwartier buiten moeten aanschuiven alvorens we de eerste voet binnen mochten zetten. Er was nog een controle voordat we binnen mochten en die duurde vrij lang. Gevolg lange rij wachtenden en dan nog eens
CONTROLE . AANSCHUIVEN .CONTROLE. Het lijkt wel of we allemaal terroristen zijn.
Zondagmorgen kwart voor zes zijn we geland in Brussel. BBRRR. Koud !!!!! min 1°.
Lieve mensen voor jullie allen een hartelijke dank, voor jullie steun en bijdrage. Dank zij jullie krijgen er weer vele kinderen een kans op een toekomst.
EEN DRUPPEL OP EEN HETE PLAAT ?????
NEE HOOR .. ONZE DRUPPELS BLIJVEN KOMEN MPOLA MPOLA langzaam maar zeker !
We hebben genoten van ons verblijf in Mbale, oosten van Uganda. Maar de stad zelf is lawaaierig en vuil. De populatie is groot en de stad kan deze niet opvangen. Ook horen we van de mensen hier dat de stad zo vuil is omdat de leiders niet geïnteresseerd zijn in dit deel van Uganda. Typisch Ugandees excuus ..
Dinsdagmorgen brachten we een laatste bezoek aan onze school. Prachtig om te zien . de eerste GROTE kookpot met porridge staat te pruttelen in onze nieuwe keuken.
VOOR
NA
De kinderen komen nu hun beker zelf halen en blijven veilig weg van het vuur.
In totaal zijn er nu 69 kinderen aanwezig, waarvan er 18 gesponsord worden door Belgische ouders.
Nog steeds zijn er een 25tal die geen schoolgeld hebben betaald. Het is moeilijk een school te runnen zonder de nodige financiën. Nu na 2 weken les is het de hoogste tijd dat de ouders het schoolgeld betalen. De ouders zijn hierover ingelicht.
Hoe hard het volgende ook mag klinken, maar onze Principal heeft de niet betalende kinderen na het ontbijt terug naar huis gestuurd met de mededeling dat ze pas mochten terug komen als ze het schoolgeld bij zich hadden.
Eén papa bracht zijn twee kinderen terug met de mededeling dat het schoolgeld er de volgende dag zou zijn. Een ander meisje bracht al een deel van het schoolgeld . De rest van de kinderen hebben we die morgen niet meer terug gezien. Ja . zo gaat dat hier.
De volgende dagen gaan we uiteindelijk weten hoeveel ouders er nu zullen betaald hebben.
Misschien wel een hele harde maatregel, maar de ouders mogen niet denken dat de muzungus, wij dus, alles zullen (kunnen) betalen, als ze willen dat hun kinderen naar een goede school gaan moeten ze er zelf ook iets voor doen.
Velen van jullie zullen nog wel het verhaal weten van onze Martin, het jongetje met de afgrijselijke dikke hand.
Misschien nog even in het kort: Martin, een jongentje van 6, werd aan ons getoond en om hulp gevraagd. Hij had dikke vingers. Wij hebben Martin in Kampala, door middel van enkele operaties, laten onderzoeken en de ziekte Madura werd vastgesteld, een soort Elefantziekte.
Wij zorgden voor de nodige medicatie, die hij minstens een jaar en een half moest nemen met een regelmatige controle. Echter .. de vader geloofde niet in de moderne geneeskunde en bracht het ventje bij een witchdokter, een soort heksendokter. We hoorden een jaar lang niets meer van Martin, de moeder vertelde steeds dat hij bij een tante verbleef ergens ver weg.
In april laatsleden was hij terug bij zijn mama in Namutumba. De vader liet de kleine achter met een hand erger dan ooit.
Nu kwam Martin, een flinke jongen van 10, onszelf in de school dag zeggen. Nu is de hele arm aangetast. Deze is ook langer dan het gezonde armpje. Eerlijk gezegd, we hebben zelf geen fotos meer durven nemen, dit was echt te choquerend.
Wel is het kleinere zusje van Martin één van onze sponsorkindjes.
We zijn nu terug in de hoofdstad Kampala om al het nodige schoolgerief te kopen voor onze kleindochter Rian. Ze is uiteindelijk dan toch toegelaten op de school waar we jullie eerder over vertelden. Het feit dat wij Muzungus waren heeft hier zeker een grote rol in gespeeld. Als de school zeker is van het schoolgeld laten ze gemakkelijker de kinderen toe.
Mensen wat hebben ze hier toch allemaal nodig in zon school, matras beddegoed wc papier jerrycan, tot een strijkijzer toe. Lees- en schrijfboeken, van sporttenue tot vrijetijdskleding, uniform voor alle meisjes hetzelfde. Een hoop materiaal dat ze moeten verhuizen naar de school.
Zondag avond namen we afscheid van ons groot meisje. Ze was er klaar voor vertelde ze.
Gisteren (maandag) is Rian door haar papa en mama naar school gebracht, zon 45 km van de hoofdstad. Voor die verhuis en inschrijvingen hebben ze hier algauw een hele dag nodig.
Wij haalden ons Brittje van school s middags. Die kleine pruts van 5 jaar is tot s avonds 7 uur (alleen) bij ons gebleven. We hebben er evenveel van genoten als zij een dag om te koesteren, want het zal weer lang duren vooraleer deze kans zich nog eens voordoet.
Nog iets wat we jullie zeker willen vertellen .. sinds enkele jaren bezoeken wij hier aan de rand van de sloppenwijken een weeshuis, gerund door een zekere Maria.
Als wij hier aankwamen in Uganda vertelde men ons dat Maria was opgepakt en in de cel belande. Het weeshuis is gesloten en de meer dan 120 kindjes zijn naar verschillende ander weeshuizen gebracht. Waar zijn toch al onze vriendjes naartoe ????
Men raadde ons af om nog verder naar de oorzaak van de sluiting te zoeken.
We weten al sinds enkele jaren dat de regering een (misschien wel terechte) opkuis wil doen in de soms erbarmelijke weeshuizen. Daarom verplichte ze dat die opvangtehuizen aan bepaalde regels moeten voldoen en een licentie nodig hebben. Zij die deze vergunning niet hebben worden gesloten en de uitbaters opgepakt. Zo ook de Belg Berry Glazer, waarover er zowel in Uganda als in België veel in de media is verschenen. Enkele jaren terug bezochten wij deze man op de Sse Sse eilanden op het Victoriameer. Wij hadden met hem een goed gesprek en voor ons leek er niets mis toen.
Genoeg voor vandaag ..
Straks hebben we nog een (laatste) vergadering met onze Principal van de school, en weten we ook hoeveel kindjes er zullen betaald hebben.
Het weer hier in Kampala is de laatste dagen vrij drukkend. Het regenseizoen is op komst en dat merk je aan de bewolking en het soms plots opkomend onweer, tijd om te schuilen. Die afkoeling komt dan gepast want het zweet is hier gratis.
Vrijdag 14 februari Valentijnsdag, na een korte werkdag in Namutumba reden we inplaats van terug naar Iganga, verder door naar Mbale, +/- 50 km van de grens van Kenia.
Vanaf deze plaats heb je prachtig zicht op het Elgon gebergte, dat de grens vormt.
Hier brachten we drie dagen door (een cadeautje voor onszelf ), en .. om enkele vrienden te ontmoeten.
Zaterdag hadden we onze eerste afspraak om twee uur in de namiddag. Om zes uur, die namiddag, liet hij ons weten dat hij nog in Kampala was meer dan vijf uur rijden van hier. Afspraken zijn hier heel flexibel TIA. This is Africa.
Vandaag 16 februari, wij te voet naar de stad, een wandeling van 40 minuten langs wegen waar de wegen weg zijn. Wanneer we werden gepasseerd door een auto of boda boda, moesten we onze adem 30 sec. inhouden vooraleer het stofgordijn verdwenen was.
Je gelooft het nooit, maar onderweg stopt er een boda boda met een muzungu (blanke) erop. Wij verwondert natuurlijk. Stapt het meisje af dat we twee weken terug ontmoet hebben in Namutumba. Zij komt speciaal naar Mbale (90 km) om eens goed te kunnen zwemmen.
We hadden vandaag een afspraak met Robbert ..
Enkele maanden terug kregen we in België een telefoontje uit Uganda. Belt een zekere Robbert die beweerde dat hij ons kende van negen jaar geleden. We konden toen onze oren niet geloven, was dit de man die we dachten dat hij overleden was ..?? We stelden enkele vragen die alleen hij kon beantwoorden. We maakten een afspraak voor als we terug in Uganda zouden zijn, dus vandaag.
Afgesproken was dat hij ons kwam ophalen met zijn wagen ergens in het centrum van Mbale.
Voor een Afrikaan heel ongewoon dat hij te vroeg op de afspraak was. Na uitvoerig handengeschud en hugs, midden in de stad, zegt hij, volg mij maar. Wij dachten naar zijn wagen,
ja tararaa, hij met ons naar een busstation.
Ik geloof dat we het Afrikaans Engels slechter beginnen te begrijpen want van die wagen was absoluut geen sprake. We werden in een Matatu (busje) gepropt, maar die was nog niet vol genoeg want deze reed nog eerst een blokje rond om nog meer volk in het busje te krijgen.
Mensen . Wat was dat? Op de voorste rij de chauffeur, twee dames plus een kind van rond de zes jaar en een pas geboren baby, max. vier dagen oud. De tweede rij was gevuld met vijf jerrycans brandstof, een zak rijst van 25 kg en nog vier personen. Dan had je de rij van Herman, vier volwassenen en een kind plus grote zak met Joost mag weten wat. Op de volgende rij zat Ria tegen de raam gepropt met onze rugzak op haar schoot, geflankeerd met drie andere personen. Dan had je nog de laatste rij, die vol zat met drie mollige mensen .. komt er nog een dikke dame bij met een echt Afrikaans achterwerk, om U tegen te zeggen. Mij (Ria) was het echt niet duidelijk hoe deze dame nog mee kon maaaaaar ze liet haar gezwind zakken, als een ballon, bij die andere mollige mensen. Zou zon busje dan toch rekbaar zijn ???? Met 22 mensen en duidelijk overgeladen.
Het was een ritje om nooit te vergeten, gelukkig was het maar voor een vijftal kilometer.
In België hadden we de hoop gesteld dat Robbert het misschien wel gemaakt had, maar dit bleek dus ijdele hoop. Hij woont samen met zijn gezin, twee kinderen en vrouw, tussen enkele steegjes in, in een schamele één-kamer woning.
Na het bezoek, wij terug in zon Matatu richting het centrum van de stad. Wij, Muzungus mochten nu op de eerste rij plaats nemen. Ook niet zo goed, want dan zie je pas hoe het verkeer hier zijn gangetje gaat. Van het centrum wandelen we terug naar het hotel.
WAT EEN DAG .. WAT EEN AVONTUUR.
Dinsdag vertrekken we richting Kampala, maar eerst gaan we nog langs onze school voor een laatste check up.
Wat het weer hier betreft , s morgens kan je gewoon een gokje wagen, wordt het vandaag warm of wordt het heel warm. Gemiddeld hier 33 graden.
Met ons alles ok en we genieten hier van onze accommodatie.
Vele groeten uit Mbale.
Ria en Herman.
We gaan hier dus verder met ons verhaal. (3)
We hebben drukke dagen achter de rug, met een internet dat niet wil werken en ook IKKE Ria die 5 dagen zonder stem was, niet echt ziek maar .. veeeel keelpijn, misschien van de droogte en het stof.
Iedereen had wel een middeltje van grootmoeders raad. Van 5 keer per dag zout slikken tot kruidenmengsels van weet ik wat, en dan natuurlijk ook onze eigen medicijnen .. wat er uiteindelijk heeft geholpen weten we niet maar ik kan terug praten en dat hebben ze ondertussen al wel gehoord.
Ja, dus die zondag zijn we de mensen in de hutten gaan bezoeken .. het was een blij weerzien, jammer van mn stem. Op die wandeling van bijna drie uur trokken we van hut naar hut. Bij elke familie keken we eerst rond of er kleine bengels waren die in aanmerking kwamen voor onze eerste kleuterklas. Zo ja vertelden we aan de ouders dat er in ons land mensen zijn die dit kindje willen sponsoren om een jaar gratis naar onze kleuterschool te laten komen . Dit werd telkens met een grote smile en langdurig handengeschud onthaald. Ook het uniformpje werd gratis aangeboden alsmede ook om tien uur een ontbijt voor de kinderen, wederom handengeschud. Van elk kindje werden er fotos gemaakt en informatie genoteerd. Onze eerste kindjes waren allen meisjes, en de principal van de school begon al te vrezen dat hij enkel meisjes in de klas zou krijgen. Er was zelfs een tweeling bij.
De meeste moeders hebben hier zes tot acht kinderen en zijn heel trots dat er één van hun kinderen naar de kleuterschool kan komen, onze voorwaarde is steeds dat de kleine drobbertjes tussen 3 en 4 jaar oud zijn en dat ze dagelijks naar school worden gebracht en opgehaald.
Na onze ronde was de eerste selectie gemaakt, we hadden 15 kindjes.
Maandag de eerste schooldag, wij waren al van 7.30 u op post. De eerste ouders zaten al met hun kinderen te wachten toen wij aankwamen . Anderen brachten hun kleine mannen redelijk op tijd.
Zowel de ouders als de kinderen waren wat onwennig, maar van enig gehuil was er geen sprake.
Alles ging hier wel op zn Afrikaans natuurlijk, uiteindelijk hadden onze kleine mannen allen hun uniformpje aan, en dan volgde er nog een foto. Soms hadden we wel wat problemen als bleek dat het kindje helemaal niet leek op het kindje dat we de dag ervoor hadden geselecteerd, maar hier in Uganda scheren ze de haren van de kinderen af voor de hygiëne als ze naar school komen, dus een schattig meisje van de dag ervoor leek wel een jongen.
Die eerste dag kwamen er in het totaal 45 kinderen naar school. Nu meer dan een week later is het aantal al opgelopen tot 69. Onze kleine tweeling was duidelijk nog niet rijp om naar school te komen, en uiteindelijk bleek ook dat ze nog te jong waren.
Begin van de week kregen we bericht uit ons Belgenland dat er nog een 18de kindje gesponsord wordt, dus er was terug plaats voor drie kindjes. Sinds vorige vrijdag komen al onze gesponsorde kindjes naar school. In totaal zitten er in de babyklas nu 33 kinderen, hiervan zijn er enkele van zes en zeven jaar die nog nooit naar school zijn geweest, en zelfs niet weten hoe een potlood vast te houden.
Met ons budget van dit jaar kunnen we een omheining plaatsen, en kan men een kleine keuken metsen.
Ondertussen is men aan het keuken gebouw begonnen, dit staat nu al onder dak, tegen begin volgende week zou het klaar moeten zijn.
We hebben aan de ouders van de gesponsorde kinderen gevraagd om mee te komen helpen.
Enkele mensen zijn ons effectief komen helpen, sommigen een halve dag, enkele anderen zelfs een hele week.
164 Houten palen van 2.5 m zijn er geplaatst met daartussen prikkeldraad . Voor ons leek het wel eerst op een gevangenis, voor hen de doodnormaalste zaak. Tussen al deze palen zijn er nu bijna 600 plantjes gezet die later een haag moeten vormen. Maar het geheel oogt mooi en er is nu toch een overzicht over de school.
Herman heeft bij dit werk zijn linkerhand bezeerd en zit nu met 2 pijnlijke vingers, maar ja .. daar zijn de pilletjes voor . Hopen nu maar dat deze plantjes elke dag hun water krijgen en dit tot het regenseizoen begint, einde van de maand.
Ook kregen we in de school bezoek van twee mensen van het ministerie van onderwijs, die boden ons geen schoolmateriaal aan maar wel een bijscholing van vier dagen voor één van onze kleuterleraressen. Wij vinden het wel héél stom dat deze scholing gebeurd tijdens de schooluren in het begin van een schooljaar, en niet voor de school begint, maar we hebben deze kans toch aanvaard.
Ook nam men er nota van dat we een omheining aan het plaatsen zijn, en ook de keuken in aanbouw hebben ze gezien.
Ons werk in Namutumba zit er bijna op, zodat we volgende week terug richting Kampala vertrekken.
Vandaag hebben we een rustdag, en zitten in een lekker zonnetje dit verslag te schrijven, nu en dan steekt er een windje op en is het alsof het elk moment kan gaan regenen , maar voor je het beseft is de zon er terug.
Ik hoor het jullie al afvragen wat ik (Ria) daar in de school eigenlijk aan het doen ben ..
Wel, ik ben de vele knuffelbeesten die we in 2012 voor de kleuterschool hadden meegebracht, allen een wasbeurt aan het geven. Wassen is niks, veeeeeeeeeeeeeeeeel schuim en zeep, maar het spoelen dat is wat anders als je zo geen kraantje hebt waar water uit stroomt. Ik krijg ongeveer per dag twee jerrycans, daar moet ik het dan mee doen, dus mpola mpola wat betekent langzaam langzaam.
Verder help ik de kinderen wanneer ze hun beker porridge krijgen, ik MAMA RIA dus, deel dan ook aan de kindjes een pancake uit waarvoor ik een dame uit de buurt opdracht heb gegeven om elke dag een honderdtal te maken. Hiervoor betalen wij per dag 1,50 euro, maar jammer genoeg stopt dit wanneer wij terug naar Kampala komen. De school heeft hier geen budget voor.
Misschien iets voor mee op te nemen in ons volgend budget.
Ook ben ik hier begonnen met de volwassenen, leraars en principal, in de school het belang van hygiëne uit te leggen. Als eerste kwam onze principal aan de beurt, hij moest het goede voorbeeld zijn. Wij maakten een serieuze opmerking dat zijn office een stal was en je zo geen mensen kon ontvangen. Vrijdag laatstleden is hij er zelf ingevlogen, heel zijn office leeggemaakt, muren en vloer geschuurd met water, en daarna alles terug netjes op orde gebracht.
We hebben grote emmers met deksel gekocht waar men alle afval, papiertjes, bananenschillen ed. moet ingooien. Ook onze kleine mannen weten nu hoe het moet, elke dag vijf minuten voor het einde van de les krijgen ze van mij een snoepje met een papiertje rond, grappig om te zien hoe ijverig ze zijn om hun papiertje in de emmer te gooien.
Ik heb ook de schoolreglementen mee opgemaakt en op affiches gezet, alsook affiches gemaakt voor reclame te maken voor de school. Deze hangen nu op diverse plaatsen in het dorp en centrum van Namutumba.
Tussen de lessen door heb ik met de kinderen gespeeld. En wonderwel .. hier kennen ze ook zakdoek leggen, niemand zeggen maar dan wel weer in hun taaltje.
We hebben voorbije zaterdag een workshop gegeven voor de dames uit de omgeving, hoe ze oorbellen en halskettingen ed. kunnen maken, het was een groot succes . Er kwamen meer dan 60 dames op af.
We maken een einde aan dit verslag, zo ben je weer wat op de hoogte.
We doen ons best om het volgend weekend de sponsorhouders te informeren.
Hier gaat alles op Afrikaans tempo ..
De resultaten van de schoolrapporten zijn nog steeds niet bekend. In principe kunnen we hier in Kampala niet verder. We kunnen hier niet zomaar blijven wachten .. dus zijn we vrijdag toch al naar enkele borderingsscholen (internaat) gaan kijken. De eerste was een 40 tal minuten rijden. Alles leek hier nog doodstil stilte voor de storm want het nieuwe schooljaar begint maandag. Ons verhaal dat wij van België zijn, dat we niet zoveel tijd hadden om te wachten, en of we de school al eens mochten bekijken werd al dadelijk in de kiem gesmoord met de mededeling dat Rian hier niet kan komen omdat deze school niet op haar verlanglijstje stond.
WEER IETS NIEUW !! Dus de kinderen die hun lagere school afronden krijgen in de laatste maand een papier waarop zij drie voorkeurscholen moeten schrijven . De school die we nu bezochten stond niet op Rian haar lijst DUS KAN ZIJ HIER NIET BINNEN.
We vragen aan haar welke school er dan wel op haar lijstje staan .
Blijkbaar een hele andere richting uit, wij met volle moed terug in de auto naar de volgende school, waar we naar meer dan anderhalf uur rijden aankomen, ook hier die ongelooflijke stilte. In de grote poort is er toch een deurtje waar er een gatekeeper (poortwachter) achter zit. Vol goede moed beginnen we terug aan ons verhaal van België . en weinig tijd enz enz
JAAAAAAAAAA we mogen door .
Wij hebben de hele school mogen zien, een privé rondleiding . Het grote complex ziet er goed uit, lees - vooral proper. In totaal worden hier 1500 kinderen verwacht . Jongens en meisjes , strikt gescheiden na schooltijd. BRRRRRR . Mensen, ikzelf zou het hier geen week volhouden ZO STRENG.
s Morgens om vijf uur moeten de kinderen al aanwezig zijn in de klassen voor het gebed ja je leest het goed!!!!
Rond 9.30u krijgen ze een break en zo gaat het maar door. De haren moeten voor iedereen afgeschoren worden. Als Rian redelijke punten zal krijgen heeft ze wel een streepje voor dat ze hier zal MOGEN KOMEN, omdat ze gesponsord wordt door MUZUNGUS ( Wij blanken dus )
Maar er zijn ook leuke momenten hoor , zo is er de mogelijkheid om extra muzieklessen te volgen , netbal, zang en dans. Dus er is ook sprake van vrije tijd.
Nu is het dus afwachten voor de punten.
Ons kleine Britt daarentegen begint maandag in haar derde kleuterklasje. Zij staat te popelen om in haar nieuwe uniform naar school te gaan.
Ons Britt is een dot. Ze kan ongelooflijk mooi alleen spelen met de potjes en pannetjes die ze vorige keer gekregen heeft. Regelmatig krijgen we van haar een bordje met frietjes en worstjes Iemand had mij puzzelblokken meegegeven, ook hiermee speelt ze uren en vertelt ondertussen hele verhalen, mooi om te zien. Maar het meest van al vind ik het super als ze dicht tegen me aan kruipt, we zingen liedjes samen en vertellen geheimpjes aan elkaar ZO SCHATTIG
We zijn gisteren vertrokken richting onze school in Namutumba. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, gaan we hier een peter / meterschap oprichten. 17 Personen hebben ons laten weten dat zij een kindje willen sponsoren om naar ons eerste kleuterklasje te komen. De uniformpjes zijn ze ondertussen al aan het maken.
Morgen - maandag begint de school.
Lieve mensen, ik ga dit verslag eindigen.
Vandaag - zondag zijn we in Namutumba geweest en hebben we 17 arme kindjes ingeschreven die nu een jaar zeker naar de kleuterklas kunnen als start voor hun jonge leven.
Super vele lieve groeten uit Afrika, waar het momenteel zeer heet is, we zijn dus ook nu een beetje veel aangebrand vandaag.
Daaaag
Ria en Herman.
Ons eerste mailtje, om de meesten van jullie een beetje gerust te stellen.
Velen van jullie weten dat ons Rian (13 jaar en Afrikaanse kleindochter) op 2 januari alleen uit Uganda is gekomen, uiteraard met begeleiding, voor een korte vakantie in ons landje.
De eerste week zijn we met zes personen naar
Centerparks geweest. Alles verliep daar vrij goed, buiten dat Rian wel degelijk een puber is geworden, wat niet altijd gemakkelijk was.
Maandag daarop, s avonds, krijgt Rian plots hevige hoofdpijn met hoge koorts. Ze was al een paar dagen steeds moe en hangerig . De eerste diagnose van de dokter was Sinusitis ontsteking.
Woensdag erna belden we terug een dokter omdat de hoge koorts aanbleef houden.
Samen met deze dokter beslisten we om Rian naar het tropisch instituut te brengen, waar men Malaria vaststelde. De details ga ik jullie besparen, geloof ons, het zijn zware dagen en nachten geweest.
Malaria is geen besmettelijke ziekte zoals sommigen misschien dachten. Het is een infectie die men krijgt door de steek van een mug in tropische landen.
Een aanval van Malaria gaat gepaard met heel hoge koortsaanvallen en moeheid. Onze kleindochter had tot 40° koorts.
Vrijdag laatstleden dan, kreeg Rian haar laatste dosis medicatie en gaf men ons het fiat om zaterdagmorgen toch naar Uganda te vertrekken.
En zo mensen zijn we voor onze 24ste keer terug in ons tweede thuisland.
Het verhaal van ons Rian is nog niet ten einde. Gedurende de hele vlucht heeft ze geslapen, . niets gegeten en amper iets gedronken.
Een EINDELOZE vlucht, na meer dan 11 uur in het vliegtuig, waarbij Rian meestal op onze schoot lag, konden we de Oegandese grond wel kussen van blijdschap dat we aangekomen waren.
Ondanks onze zieke Rian waren we er toch in gelaagd om een 165 kg bagage in te pakken.
Wij gezwind met al onze bagage door de controle en een Rian die zich plots veel beter voelde.
Wat de Afrikaanse lucht toch al niet kan doen.
Francis stond samen met een vriend ons op te wachten aan de luchthaven. Ondertussen was het al rond middernacht.
Na een rit van een uur kwamen we aan in het hotel.
We hadden via mail een extra matras besteld voor Rian, zodat zij die nacht bij ons kon blijven, er stond een heel bed klaar. Och nu kon er niets meer misgaan
Jaaa tarara de koelkast stond niet op, onze gevraagde drankjes waren er niet . moet je weten, er is in het hotel s nachts ook niets meer te verkrijgen. Ook kwam er bijna geen water uit de douchekop . en STEENHARDE matrassen, mensen hoe kan je daar op slapen ség.
Dan maar toch doodmoe gaan slapen met de gedachte TIA, this is Africa.
Zondagmorgen dan, .. overal pijn van die harde matras, het eerste wat we gedaan hebben na ontbijt is gaan reclameren bij de receptie. In de loop van de voormiddag is alles dan toch nog goed gekomen .. nieuwe bedden, andere koelkast, douchekop hersteld.
Die zondag brachten we Rian terug naar haar thuis, van die Malaria niets meer te merken.
We bleven maar een half uurtje en namen de rest van die dag voor ons zelf om goed uit te rusten.
We zijn hier de eerste weken vooral om een goede school uit te zoeken voor Rian, zij gaat naar de secundairy. Dit verloopt weeral niet zoals we het in gedachten hadden. Eerst moeten hier de resultaten van de kinderen uit heel het land bekend gemaakt worden. Dit komt in de kranten en op TV. Dit kan nog wel een week duren. Afhankelijk van die resultaten (punten) kan je naar een school beginnen uit te kijken, bij ons noemen ze zoiets discriminatie Niets verloopt hier dus volgens onze planning.
We hebben ook al een vergadering achter de rug met onze principal van onze kleuterschool. Die heeft nu de opdracht om het een en ander uit te zoeken voordat we naar ons project toe gaan.
Verdere details volgen.
Hele vele groeten uit het warme en soms natte Kampala.
Ria en Herman.
Ja, het is
weer zover, sinds vorige week zijn we terug aanbeland in ons tweede thuisland
Uganda. Ditmaal hebben we het gezelschap
van vrienden uit Mortsel.
Het was
weerom een blij weerzien van al onze vrienden hier.
Ditmaal
hebben we vrij druk programma, we zij hier slechts twee weken.
Onze
vrienden voelen zich hier ook opperbest.
Hier
volgen enkele hoogtepunten van de voorbije week.
We
brachten een bezoek aan onze school in Namutumba. Er was een open-deur dag en
de kleuters verwelkomden ons met enkele liedjes en danspasjes. Een traditionele
lange speech hoorde er ook bij. Een 40 tal ouders, vooral moeders, kregen de
gelegenheid om opmerkingen en vragen te stellen.
WOW, vrouwen die eindelijk van zich laten
horen.
Er kwam
een vraag, omdat nu het regenseizoen er was en het kouder wordt .. kouder
betekend hier nog altijd 22 graden . of er geen sweaters voor de kleuters
konden voorzien worden. Na wat over en weer gepraat werd er overeengekomen dat,
indien de ouders een afgesproken bedrag betalen, wij de rest opleggen van ons
budget. Dit werd met applaus en oekalélé (vrouwen geluid) goedgekeurd. Het was
leuk om te zien hoe de vrouwen discuteerden en het over de kleur eens werden.
Door de
groei van het aantal kleutertjes hebben we nu stoeltjes en tafels te kort. We
gaan er nu laten bijmaken in de klas van de houtbewerking.
Er zijn nu reeds 51 kinderen.
De
principal van de school is gestart met een eerste klas lager onderwijs.
Hiervoor hebben ze een lokaal ingericht van de technische blok.
Onze
bewondering was er voor de knutselwerkjes die gemaakt werden uit gewone grond.
Met een
goed gevoel verlieten we onze school en brachten een bezoek aan enkele families
rond de school. In één van de huisjes woonde Martin, ons klein vriendje met de
dikke hand.
Een
jaartje terug was de vader gestopt met de medicatie en was met de jongen naar
een heksen-dokter gegaan. Enkele maanden terug bracht hij Martin terug naar de
mama en leeft nu samen met een andere vrouw. Wat toestanden hier . !!
De hand is
ondertussen niet behandeld geweest en is spijtig genoeg er veel slechter aan
toe dan toen hij nog medicatie nam. We zoeken alsnog uit wat we er kunnen voor
doen.
Enkele
hutten verder kregen we elk een avocado om ons te bedanken dat de kindjes nu
naar school kunnen gaan.
Het was
een mooie dag in Namutumba, leuk om te delen met onze vrienden.
Ook aan
Masulita, het geboortedorp van onze schoonzoon Thadeus, brachten we een
bezoek. We kregen hier een levende kip aangeboden . Niet aannemen is
onbeleefd, hoe moesten we in godsnaam dit mooie dier mee naar het hotel nemen
en wat ermee te doen??
Ons Roy
bracht de oplossing, men zou hier de kip slachten en koken, zodanig dat we de
kip diezelfde avond in het hotel konden laten afbakken, en zo is het dan ook
gebeurd.
Arme kip, nog enkele minuten te leven ..
Voor
Annemie en Eddy lijkt het wel of ze zitten in National Geografic live. Ze
genieten van alles en het is gewoon super, we hebben dan ook al enkele dagen
achter de rug waar een gewone toerist natuurlijk nooit komt.
Ook een
onverwacht bezoek aan het weeshuis mocht niet ontbreken, dit weerzien grijpt je
echt naar de keel . Wederom meer kinderen in het al te kleine gebouw en nu ook
enkele babys.Morgen gaan we deze
kinderen een lekker ontbijt geven, later hier meer over.
Zaterdag
laatsleden zijn we dan samen vertrokken naar het Mburo National Park, voor ons
zeker niet het mooiste park van Uganda, maar wel het enige park met Zebras en
veel Nijlpaarden. Onze vrienden zijn verder naar de Gorillas en Queen
Elisabeth Park en wij zijn voor enkele dagen terug in Kampala om enkele zaken
te regelen.
Er staan
ons nog enkele discuties te wachten over het bestuur en werking van de school,
de Principal komt hiervoor naar Kampala.
Met onze
kinderen gaat alles prima. Het weerzien was zoals steeds GEWELDIG.
En het
weer hier lieve mensen . !! het is hier een 28 graden en veel zonneschijn !!
Ja, het is
weer zover, sinds vorige week zijn we terug aanbeland in ons tweede thuisland
Uganda. Ditmaal hebben we het gezelschap
van vrienden uit Mortsel.
Het was
weerom een blij weerzien van al onze vrienden hier.
Ditmaal
hebben we vrij druk programma, we zij hier slechts twee weken.
Onze
vrienden voelen zich hier ook opperbest.
Hier
volgen enkele hoogtepunten van de voorbije week.
We
brachten een bezoek aan onze school in Namutumba. Er was een open-deur dag en
de kleuters verwelkomden ons met enkele liedjes en danspasjes. Een traditionele
lange speech hoorde er ook bij. Een 40 tal ouders, vooral moeders, kregen de
gelegenheid om opmerkingen en vragen te stellen.
WOW, vrouwen die eindelijk van zich laten
horen.
Er kwam
een vraag, omdat nu het regenseizoen er was en het kouder wordt .. kouder
betekend hier nog altijd 22 graden . of er geen sweaters voor de kleuters
konden voorzien worden. Na wat over en weer gepraat werd er overeengekomen dat,
indien de ouders een afgesproken bedrag betalen, wij de rest opleggen van ons
budget. Dit werd met applaus en oekalélé (vrouwen geluid) goedgekeurd. Het was
leuk om te zien hoe de vrouwen discuteerden en het over de kleur eens werden.
Door de
groei van het aantal kleutertjes hebben we nu stoeltjes en tafels te kort. We
gaan er nu laten bijmaken in de klas van de houtbewerking.
Er zijn nu reeds 51 kinderen.
De
principal van de school is gestart met een eerste klas lager onderwijs.
Hiervoor hebben ze een lokaal ingericht van de technische blok.
Onze
bewondering was er voor de knutselwerkjes die gemaakt werden uit gewone grond.
Met een
goed gevoel verlieten we onze school en brachten een bezoek aan enkele families
rond de school. In één van de huisjes woonde Martin, ons klein vriendje met de
dikke hand.
Een
jaartje terug was de vader gestopt met de medicatie en was met de jongen naar
een heksen-dokter gegaan. Enkele maanden terug bracht hij Martin terug naar de
mama en leeft nu samen met een andere vrouw. Wat toestanden hier . !!
De hand is
ondertussen niet behandeld geweest en is spijtig genoeg er veel slechter aan
toe dan toen hij nog medicatie nam. We zoeken alsnog uit wat we er kunnen voor
doen.
Enkele
hutten verder kregen we elk een avocado om ons te bedanken dat de kindjes nu
naar school kunnen gaan.
Het was
een mooie dag in Namutumba, leuk om te delen met onze vrienden.
Ook aan
Masulita, het geboortedorp van onze schoonzoon Thadeus, brachten we een
bezoek. We kregen hier een levende kip aangeboden . Niet aannemen is
onbeleefd, hoe moesten we in godsnaam dit mooie dier mee naar het hotel nemen
en wat ermee te doen??
Ons Roy
bracht de oplossing, men zou hier de kip slachten en koken, zodanig dat we de
kip diezelfde avond in het hotel konden laten afbakken, en zo is het dan ook
gebeurd.
Arme kip, nog enkele minuten te leven ..
Voor
Annemie en Eddy lijkt het wel of ze zitten in National Geografic live. Ze
genieten van alles en het is gewoon super, we hebben dan ook al enkele dagen
achter de rug waar een gewone toerist natuurlijk nooit komt.
Ook een
onverwacht bezoek aan het weeshuis mocht niet ontbreken, dit weerzien grijpt je
echt naar de keel . Wederom meer kinderen in het al te kleine gebouw en nu ook
enkele babys.Morgen gaan we deze
kinderen een lekker ontbijt geven, later hier meer over.
Zaterdag
laatsleden zijn we dan samen vertrokken naar het Mburo National Park, voor ons
zeker niet het mooiste park van Uganda, maar wel het enige park met Zebras en
veel Nijlpaarden. Onze vrienden zijn verder naar de Gorillas en Queen
Elisabeth Park en wij zijn voor enkele dagen terug in Kampala om enkele zaken
te regelen.
Er staan
ons nog enkele discuties te wachten over het bestuur en werking van de school,
de Principal komt hiervoor naar Kampala.
Met onze
kinderen gaat alles prima. Het weerzien was zoals steeds GEWELDIG.
En het
weer hier lieve mensen . !! het is hier een 28 graden en veel zonneschijn !!
Was ik een schrijver, dan zou ik jullie nu een ontroerend
stuk verhaal kunnen vertellen.
Het verhaal van Er waren eens . 120 weeskinderen in Kalerwe, in de buurt van Mulago in
Uganda.
Op de markt kochten we gisterenmorgen 20 kg. aardappelen,
ajuinen, vier witte kolen en veertig tomaten. We hadden reeds eerder 11 pakken spaghetti,15
killo rijst, Royco poeder, cooking oil en zout gekocht.
Zoals steeds kregen we een warm welkom van de kinderen.
Ze waren
opmerkelijk mooi aangekleed, de kinderen van de leeftijd tussen 10 en 14 hadden
allemaal een kleurrijk t. shirt aan, met
de tekstKeep Kampala Clean gesponsord
door een bevriend iemand die voor de stad werkt.
Samen met Roy en Rian begonnen we aan de aardappelen te
schillen, we kregen natuurlijk hulp van de grote kinderen. Naastmij zat er een jongen, Emanuel. Hij
bleef mij dapper helpen zelfs toen detomaten en ajuinen aan de beurt waren. Wanneerik hem vroeg of hij dit graag deed en of hij
misschien later kok wou worden, antwoorddehij met eengezicht vol
vertrouwen . nee, ik wordt later ingenieur.Deze jongen is 12 jaar, een volledig weeskind en toch ziet hij zijn
toekomst tegemoet.Gelukkig was ik
ajuinen aan het pellen en viel het niemand op dat ik wel een traantje liet voor
deze dappere gast, die misschien wel
nooit zijn droom zou kunnen waarmaken.
Terwijl ons Roy in de grote potten mee stond te roeren, ging
ik met al de kinderen liedjes zingen ..
Tia ja Tia ja , is blijkbaar één van hun
favorieten, ook hadden we enkele springtouwen bij en voor de jongens een
voetbal. De grote kinderen van het zesde en zevende leerjaar hadden wij beloofd
om een schrift en balpen mee te brengen, er zijn zeven kinderen in het zevende
en laatste leerjaar, en veertien in het zesde leerjaar. De grote meisjes
straalden toen ik hun een zoen en een knuffel gaf.Hoe erg moet het toch niet zijn om zonder
moederliefde op te groeien !!!!!!
Meerdere keren die dag kwamen ze even tegen mij aanleunen,
om een knuffel te krijgen.
Dekinderen van het
zevende leerjaar, gaan volgend schooljaar, dit is in Februari 2013 naar een
secundaire school in de buurt, maar Maria, de directrice weet nog niet hoe ze
dit zal bekostigen.
Het is God die hierover zal beslissen ..
Toen het eten klaarwas, moest iedereen in een lange rij
aanschuiven om zijn handen te wassen, de
groten moesten natuurlijk de kleintjes helpen.
Wat stond er op het menu ????????????????
Aardappelen, rijst, spaghetti, soort spinazie, witte
kool, matoké en witte bonen in tomatensaus . Een feestmaaltijd
iedereenkreeg een VOL bord. Een halve portie, was meer dan genoeg voor ons.
We gingen gezellig tussen de kinderen zitten,ik wou dat je deze gezichtjes had kunnen
zien, genieten van hun eten, en een volle aandacht voor hun bord.
Iemand die gedaan had ging netjes zijn bord en bekerzelf afwassen. Herman zei tegen mij, je zou er toch zo direct enkele willen
uitpakken en meenemen en hij heeft gelijk.
Toen ik daar zo op de grond zat samen met de kinderen,
uitzicht over de stad, kreegik het toch
even heel moeilijk.De gedachte dat we
binnen enkele dagen moeten vertrekken, dat wij terug naar onze Luxe zouden gaan .DAT WE AFSCHEID MOETEN NEMEN, dat we helemaal
geen idee hebben wanneer we kunnen terug komen, dit alles maakte mij triest.Roy had dit blijkbaar gezien, ze sloeg haar
armen rond mij en vroeg wat er aan de hand was Het was een moment van
zwakte en weemoed, ik kan het niet anders uitleggen .. De tranen liepen over
mijn wangen.
Dit alles mocht niet te lang duren, we waren hier nog en
het was nu het moment om plezier te maken met de kinderen.
Ik leerde hen nog het liedje van vrolijke - vrolijke
vrienden .. onze nonkel Bob zou er fier op geweest zijn.
De kinderen hadden voor ons nog een verrassing, ze zongen
liedjes voor ons en dansten met stralende gezichten, ons Rian deed dapper mee.
Zij zou gemakkelijk één van hen kunnen zijn.
Na een kort gebed om ons te bedanken, kreeg ieder kind nog
een snoepje van ons.
Om vier uur was het tijd om afscheid te nemen.Met de belofte, tot volgende keeren nagezwaaid door alleen maar lachende
gezichtjes, hadden we ook deze keer een goeden blij gevoel.Het is niet
alleen maar een druppel op die hete plaat, iedereen had een mooie dag gehad,
die ze niet vlug zouden vergeten.
Toen we terug naar ons hotel reden vertelde Roy ons dat
ze beloofd had aan Maria, omaf en toe
eens langs te gaan, een babbeltje te doen met de kinderen, en eventueel eens te
helpen met koken , iets waar onsRoy
echt heel goed in is.
We zijn echt wel trots op onze kinderen,die zo van ons ook leren om goed te doen voor
de nog armere mensen.
Gisteren hadden we nog een goed gesprek met Simon, onze
principal van de school.
Hij was van Namutumba gekomen om de laatstenieuwtjes van de school te vertellen, ook
bracht hij al fotos mee ..Het aantal
kinderen is al gestegen naar 38 .
Ook had hij een bestelling bij van vijf families die nog
graag een solarkit wilden kopen, maar ditmaal aan de vaste prijs.
Negen dames hebben zich nog opgegeven om ook deze week
nog een gratis staafje in hun arm te laten plaatsen.YES YES YESTof Tof Tof.
Dit betekent toch al17 gezinnen, van de 32 die in aanmerking kwamen.
Onze kleine Martin zijn hand is beter, weliswaar niet
spectaculair, maar hij kan al terug drie vingertjes een heel klein beetje
bewegen.Hij heeft nog een lange weg
van medicatie af te leggen. Jammer genoeg, is zijn volgende afspraak bij de dokter
nu zaterdag en kunnen we er niet bij zijn. Maar er is Francis natuurlijk die
Martin en zijn mamazal begeleiden.
We hadden enkele weken geleden al een afspraak, maar die is niet
kunnen doorgaan omdatMartin zijn oma
gestorven was op vrijdag en dan is de begrafenissteeds op de volgende dag.
Lieve mensen, aan allen diezich steeds inzetten voor ons project, hartelijk dank voor jullie steun .
Volgende nieuwsbrief zal de afsluiter worden van deze zeven
weken Uganda.
Aan allen vele groeten en tot terug in belgenlandje.
Onze nieuwsbrief 8,
Hallo dag lieve mensen allemaal, deze nieuwsbrief gaat er eentje worden, met een mix van allerlei.
We zijn onze laatste week ingegaan en we willen nog veel doen.
Terwijl ik dit nu aan het schrijven ben, zit ik in de tuin van het hotel in Kampala, in de schaduw van een Mangoboom. Sorry . ik wil jullie niet echt jaloers maken, maar de temperaturen zijn nu hier een stuk aangenamer dan enkele weken geleden (niet zo plakkerig meer), alleen moeten we nu wel rekening houden met de kans op een zware onweersbui of een echte onvervalste HAGELSTORM . Maar eens die voorbij is, schijnt het zonnetje hier onvermoeibaar verder.
Uganda is een enorm opvallend groen land, ondanks de voorbije drie maanden droogte zag je nog overal heel veel groen, maar nu met de eerste regenbuien wordt alles nog groener . gewoon prachtig om te zien.
Het is niet omdat dit waarschijnlijk onze bijna laatste nieuwsbrief wordt, dat we jullie niet veel te vertellen hebben .
In de grote frigo van de keuken in het hotel, liggen er 148 worstjes klaar voor morgenvroeg. Het is de bedoeling dat we morgenvroeg 18 grote broden gaan kopen van elk 1Kg, boter en suiker.
We gaan de kinderen van het weeshuis met een ontbijt verrassen, zoals ze ons enkele weken geleden gevraagd hadden ..
Het ontbijt bestaat voor deze kinderen normaal uit een beker griesmeelpap ZONDER SUIKER, omdat er geen geld is voor suiker .. maar nu gaan wij morgen met onze broden en boter EN voor elk een worstje (de grootte van een weens-worstje) plus vijf kilo suiker, naar hen . Zij weten van niets!!!!!!!!!!!!! Alleen de directrice Mama Maria weet hiervan.
Vanavond hebben we hier in Kampala een afspraak met Olivia, de dame van de Solarcooking, zij wil heel graag enkele fotos van de workshop hebben om aan eventuele verdere klanten te kunnen tonen.
Tot morgen . voor het vervolg.
Donderdagavond 7 uur:
We zitten nog buiten in onze zomerkleren, het was vandaag een warme dag !!!!!!!
Het was vandaag Internationale vrouwendag, en in Uganda betekent dit een FEESTDAG.
Vele mensen wensen elkaar HAPPY WOMENS DAY.
Enkele dagen geleden maakten we hier in het hotel kennis met een dame uit Amerika, deze vrouw doet hier onderzoekswerk van de agricultuur. Zij bezoekt hier o.a. de rozenkwekerijen.
Deze morgen kreeg ik van haar een mooie bos roosjes, ik vroeg haar of ik er een deel van mocht meenemen naar het weeshuis van mama Maria, geen probleem
We hadden zelf een plastic fles afgesneden die dienst kon doen als vaas.
Deze morgen vroeg zijn we eerst inkopen gaan doen in de supermarkt en dan naar het weeshuis.
Zoals steeds stormden de kinderen op ons af. Toen we hen vertelden dat we samen met hen kwamen ontbijten, dat we brood, boter, suiker en worstjes bij hadden kon hun geluk niet op.
Mama Maria kreeg de tranen in haar ogen, toen ik haar de roosjes en plastiek fles gaf.
Men was al bezig met de porridge te koken, voor het eerst in vele weken krijgen de kinderen nu suiker erbij.
We hadden ook drie messen gekocht, de grote meisjes hielpen mij wat graag om brood te smeren.
Iedereen kreeg dus een beker van die porridge, een grote dubbele boterham met boter en een worst erbij. Prachtig om te zien, er ging geen kruimeltje verloren.
Bekijk de fotos, die spreken voor zichzelf, het is te moeilijk om dit uit te leggen, ik heb hier geen woorden voor.
Deze middag hadden we een lunchafspraak met Francis en zijn vriendin. Rare gewoontes houden ze hier nog op na, zolang Francis zijn vriendin niet officieel aan zijn ouders heeft voorgesteld, kunnen ze geen plannen maken om te trouwen.
Van samenwonen is hier geen sprake, toch zijn beiden al over de dertig. Trouwen dat willen ze wel, maar eerst zal er hier nog veel water door de Nijl moeten stromen.
Francis is onze beste vriend hier in Uganda, we zijn benieuwd hoe dit gaat aflopen.
Het is misschien een korte nieuwsbrief, maar zo kunnen we enkele fotos meesturen van deze morgen. Zaterdag gaan we terug naar het weeshuis, we gaan feest vieren .. wijzelf gaan aardappelen, rijst en spaghetti maken samen met de grote kinderen, het eten dat de kinderen ons enkele weken geleden gevraagd hadden. Het is de bedoeling dat ook Roy komt helpen.
Zo later meer hierover.
ONZE MAMA RIA NURSERY SCHOOL IS OPEN!!! (MAMA RIA KLEUTERKLAS)
Tussen onze workshops door hebben we aan ons kleuterschooltje verder geschilderd. De vele tekeningen op de muren, het A B C en de cijfers 1 2 3 staan in mooie kleuren en zijn naargelang onze artistieke kunnen, best geslaagd.
Sommige dieren hebben een gebrekje of kijken wat dubbel (gelukkig hebben we die vijfde poot van onze olifant netjes terug kunnen wegwerken met witte verf) . We twijfelden een beetje of we nu de strepen van onze zebra horizontaal of vertikaal moesten schilderen . en onze kanarie (alléé, gele vogel) was volgens onze helpers een kip. De leeuw kijkt wat droevig misschien toch de muil andersom moeten tekenen ??? . Maar het zal dit alles de kleuters een zorg wezen, zij hebben een prachtschool.
AL BIJ AL VINDEN WIJ ONS KUNNEN GESLAAGD EN IS HET GEBOUW EEN HEEL HERKENBARE KLEUTERSCHOOL GEWORDEN.
Dinsdag was het dan zover .. wij al vroeg op om zeker tegen 8.00 uur in onze school te zijn. De eerste kindjes waren al in de klas. Ook de lerares was al aanwezig (naar Afrikaanse gewoontes niet normaal). Sommige kindjes kregen voor het eerst een uniformpje, iets waar hier grote waarde wordt aan gegeven en waar zowel de kinderen als ouders heel trots op zijn.
Het aantal kindjes groeide en tegen 9.00 uur waren ze met 32 . Een prachtig aantal voor de eerste dag.
Het was mooi om te zien hoe de lerares met de kinderen omging. De kinderen mochten één voor één naar voor in de klas komen om met een krijtje op het zwarte bord te schrijven. Er werden liedjes aangeleerd Iets van ABCD enz . en in a tree sit a bird . Tof gewoon! en bijna alle kindjes zongen dapper mee.
Vooraleer de pauze er aan kwam mocht iedereen uit de speelhoek een knuffelbeest nemen. Deze hadden wij gekregen van de kinderen uit de Rodenbachschool uit Hove. Het is mede dankzij de kinderen uit Hove dat deze arme kleuters uit Namutumba de kans krijgen een goede start te krijgen voor de verdere studies en het latere leven.
De kleuters krijgen les in het Engels en zullen zo spoedig de taal beter spreken dan hun ouders.
Zodra we kunnen, gaan we aan de kinderen van de Rodenbachschool verslag uitbrengen, ze zullen verbaasd zijn van het resultaat, en wij, wij zijn best trots op wat er weer op korte tijd is verwezenlijkt.
Ondertussen werd er onder de grote boom, op een vuurtje van houtskool in een grote kookpot, Porridge gemaakt. Dit is een soort griesmeelpap, tamelijk dik maar nog juist drinkbaar.
Rond 10 uur kwamen de kleine kleuters buiten. Ieder kreeg één beker van die pap samen met één snee brood of een stuk chappatti (pannekoek van meel). Dit was hun ontbijt.
De bekertjes (op kinderformaat) ben ik (Ria) samen met Simon gaan kopen op de markt.
Een markt . zoals ik er een nog nooit heb gezien . wat zijn wij toch rijke mensen!!!! Na een tijdje zoeken vonden we 48 dezelfde bekertjes, ook een grote kookpot en dienblad werd aangekocht.
Voor het eerst in mijn leven zag ik een dame, niet te groot, met twee olifanten-benen + voeten. Beide benen, vanaf de knieën zooo dik! Hoe moet je zo leven ????? Ongelooflijk wat ik hier allemaal gezien heb, hoe men hier alles te koop aanbied ..
Ik was natuurlijk de enige blanke (muzungu) hier, maar voelde mij hier wederom niet onveilig. De mensen zijn allen vriendelijk en proberen een babbeltje te doen.
Herman en Thadeus waren in de wagen blijven zitten . was het nu voor mij . of omdat we zolang waren weggebleven . ze waren blij om ons weer te zien in al die drukte.
Aan onze school hebben we ook een klein speeltuintje, voor de kleuters een echte attractie. En na een half uurtje spelen was het weer tijd om naar de klas te gaan.
Als er nog meer kleuters bij komen gaan ze de leeftijden splitsen, een babyklas (van 3 tot 4 jaar) en een upperklas (van 5 tot 6 jaar). De klaslokalen zijn er klaar voor.
Voor een goede doorstart denken we eraan de lerares twee maanden uit ons budget te betalen.
Onze taak in Namutumba zit er op .. ondertussen zijn we in ons vertrouwde hotel in Kampala. Hier regent het elke dag enkele uurtjes en het is uitkijken en plannen wanneer we wat gaan doen. Zojuist nog zijn we aan een harde vlaag regen ontsnapt, gisteren is zelfs de elektriciteit enkele keren uit gevallen tijdens de regen en dan is het pas echt donker. Het regenseizoen is gestart en dat zie je dadelijk aan de wegen, overal veel minder stof en een lichte koele bries.
Volgende week plannen we nog een bezoek aan het weeshuis en dovenschool, hier en daar nog wat besprekingen voor in de toekomst van onze school, natuurlijk (nog) wat luieriken tussen de vlagen regen en genieten van onze kleinkinderen.
Hey, bij het overlezen van onze nieuwsbrieven zie ik, dat jullie nog het verhaal van in het ziekenhuis te goed hebben.
Ik was dus met een vroedvrouw over familieplanning aan het praten, kom ik ook te vertellen dat ik dit speciaal wil doen omdat de vrouwen dit aan mij gevraagd hebben. Ik vertel over onze Martin, de jongen met zijn dikke hand die wij aan het helpen zijn Maar ik ken die kleine jongen zegt Jane de vroedvrouw, hij behoort tot onze clan. Vanaf toen werd het gesprek alleen nog hartelijker.
Maar ik moest nog altijd een prijs weten, hoeveel het inbrengen van zo een staafje in de arm zou kosten .. Dat moeten we aan de gynaecoloog vragen .. kom maar mee dan gaan we het vragen.
Simon mocht niet mee, al snel was het mij duidelijk waarom niet. In het kleine kamertje waarnaar ze mij naartoe bracht was er niet alleen die dokter, maar lag ook een volledig naakte mevrouw klaar om te baren. Tussen haar benen lag er een stuk grijs harde plastic, waar ik zeker van weet dat dit pijn moest doen aan die madam haar benen.
Ik was zo verbaasd, had dit natuurlijk nooit verwacht . Ik verontschuldigde mij een beetje tegenover die mevrouw, maar ja mij hiervoor verontschuldigen begrepen ze niet, ik probeerde tegen die dame een beetje te praten om haar wat moet in te spreken.
Dus in dat kamertje heb ik met de gynaecoloog afspraken gemaakt. Wij willen aan 20 dames uit Namutumba de kans geven, indien dat ze zelf willen natuurlijk, om een staafje in hun arm te laten plaatsen. Hiervoor wil ik 60 000 Ugandese schilling betalen = 20 , moesten er meer vrouwen geïnteresseerd zijn, binnen de twee weken na onze familieplanning workshop, dan mogen die dames ook nog gaan en moeten ze zelf 0,70 eurocent betalen.
Ondertussen lag die dame te kreunen van de pijn om haar vierde baby ter wereld te zetten.
Nu is het al jaren mijn wens om eens een geboorte van dichtbij mee te maken, dit was nu mijn kans geweest, maar het zou nog wel een tijdje kunnen duren, dus ik terug naar Simon die in de wachtkamer zat bij al die vrouwen die geduldig aan het wachten waren om bij de dokter te komen.
Simon was ondertussen over onze solarcooking aan het vertellen, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om indien ze interesse hadden, dat ze dus ook naar onze familieplanningdag konden komen.
De weegschaal die in de wachtzaal stond kom ik niet weerstaan .. maar ik was er sneller af dan ik er op stond ik hoop dat die niet juist was mijn grote probleem is hier dat ik veeeeeeeeeeeeeeeel water drink, maar naargelang niet ga plassen, gevolg .. elke avond opgezwollen benen en voeten.
Over plassen gesproken onze school heeft toiletten natuurlijk, maar het is een meesterwerk om recht in het gat te mikken, zeker als je zo nu en dan enkele keren van die platte je weet wel hebt, komt daar nog bij al die vliegende en kruipende insecten, zelfs schij ontlasten doe je nooit alleen.
Heb je nog het probleem van het toiletpapier . waar blijf je daarmee? Op de grond met al die enge beestjes? .. of in de mond? of met wat geluk heb je een plastiek zakje bij waarop je dan de rol kan plaatsen. En dan nog hopen, als je alles weer op hebt getrokken er niets in de kleren is gekropen
Elke (Brandtfood), als je dit leest ben ik zeker dat dit, je bepaalde herinneringen zal oproepen.
Het werk dat wij wilden doen in onze school is bijna klaar. De tekeningen zijn op de muren geschilderd, het volledige ABC alsmede 1 2 3 .10 staat netjes op de muren.
De uniformpjes zijn bijna klaar, we hebben er 40 in totaal laten maken.
Men is nog volop bezig om de tafeltjes en stoelen te maken op kinderformaat.
Om het geheel compleet te maken, is er ook gezorgd voor een kleine speeltuin . een schuifaf, een draaimolentje en een soort wipplank. We hebben ook gevraagd om enkele oude autobanden half in te graven zodat de kinderen ook hier op kunnen spelen.
Dinsdag 28 februari plannen we de opening van de kleuterklas en kunnen we de kleuters voor het eerst laten komen.
De teacher is een fijne jongedame, maar we wachten eerst voorzichtig af.
Terwijl ik dit aan het typen ben is er buiten een hevige hagelstorm, we zitten eigenlijk vast in de school, de hagel maakt enorm lawaai op het metalen dak. Het is voor de tweede dag op rij, dat we dit meemaken, het was deze morgen snikheet en dan nu deze hagelbuien ..
Zondag namiddag 4.30u
Het is de eerste dag in 12 dagen dat we niet naar Namutumba gaan. We hebben juist Roy, Thadeus en kleine Brittje op de bus gezet, terug richting Kampala, zij hebben een lange rit van minstens vier uur voor de boeg. Ze zaten min of meer comfortabel, als er op het laatste nippertje nog 5 mensen bij in de MATATU (minibus) gepropt werden. We zitten er wel mee in, het is een minibusje waar ze als sardientjes op een hoopje geduwd zitten. Zelf zouden we hier nooit aan beginnen, trouwens wij zouden deze houding niet aankunnen met onze rug.
Even terug naar afgelopen dagen .
Gisteren was het de dag van onze familieplanning !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wederom was ik vrijdag met Simon, langs de vele hutten gegaan om de mensen uit te nodigen om te komen. Overal was men blij met mijn komst en moest ik eventjes gaan zitten, ook al verstond ik er soms niets van, toch een brede smile van HEY die Muzungu komt bij ons op bezoek. Ik nam overal fotos en liet deze dan dadelijk terugzien dit is iets waar je iedereen een plezier kan mee doen.
Het is de bedoeling dat we zaterdag aan de mensen die komen, een flesje water geven en enkele uren later een mini pannenkoekje gemaakt van de cassava plant. Een coca cola of Fanta staat ook op de menu. Ik wilde dat de arme vrouwen deze pancakes bakten, zodat zij ook de kans kregen om een centje te kunnen verdienen. Zo werd het dan ook afgesproken, voor de prijs van 7 Euro zou ik 150 stuks van die pannenkoekjes hebben.
Zaterdag morgen toen we in Namutumba aankwamen, stond er al 1 van de dames mij op te wachten met de bestelde pannenkoekjes
Ik moet mijn lange verhaal wat inkorten, want een krant zou nog niet groot genoeg zijn om over die ZATERDAG te vertellen. In het totaal zijn er ongeveer 65 mensen komen opdagen, waarvan er een 15 tal mannen bijwaren, de kinderen niet meegerekend natuurlijk. Er waren ook enkele ouderen bij, waaronder een dorpsverantwoordelijke.
In het eerste stuk over hygiëne voor de vrouwen, werden de mannen buiten gestuurd. NIET TE GELOVEN, wat ik nu allemaal gehoord heb. Er werd aangeleerd dat de vrouwen proper moeten zijn op zichzelf. Indien ze over een toilet (lees gat in de grond) beschikken, dat ze dan wel degelijk in het gat moeten mikken en dat ze deze plaats dagelijks moeten reinigen. Dat ze extra hygiëne moeten hebben, wanneer ze hun maandstonden hebben.
Wat ik nu gehoord heb .. die dames van de hutten, die hebben géén speciale plaats om naar het toilet te gaan, zij hakken een gat in de grond en gooien dit gat terug dicht na hun behoefte. Die kunnen géén toiletpapier betalen laat staan maandverband, dus poep afkuisen ja met de vinger of een blad .. Het zou wel gek zijn om toiletpapier te kopen, als je geen eten genoeg hebt en het verhaal van het uitwassen van zelfgemaakt maandverband is wel degelijk waar, dit gebeurd hier nog. Er is zelfs verteld dat sommigen gewoon hun doek laten drogen in de zon en de dag nadien terug gebruiken en dit zonder uit te wassen ..
Hierover kan ik nog lang vertellen Ik heb weer veel geleerd en begrijp ook weer een stuk meer van het leven van die arme vrouwen. Er werden veel vragen gesteld, in het Ugandees natuurlijk, maar daarna voor mij vertaald.
Het pakket voor familieplanning was ook heel interessant en het werd uitstekend gebracht.
Ook onze Roy kwam aan het woord, als levend bewijs dat een staafje inspuiten geen gevolgen heeft voor een latere zwangerschap. Zij heeft dit voor de eerste keer laten inspuiten na de geboorte van ons Nicolé. Twee jaar na het overlijden van Nicolé is dit verwijderd en is ons Brittje geboren. Zij is een ontzettend braaf, vrolijk en lachend kind. Een kleine kapoen, die verzot is op haar Muzungu grootouders. Het is een schat die we nooit meer willen missen.
Na de uitleg van Roy werd er een papier doorgegeven, de eventuele vrouwen die van ons aanbod (gratis staafje laten plaatsen) gebruik willen maken, mochten hun naam invullen. Er waren slechts drie namen.
De vroedvrouw werd terug naar het hospitaal gebracht en de gynaecoloog kwam persoonlijk naar onze school, met al het materiaal om de dames een staafje in te spuiten.
Dit was dan de dokter waar ik jullie al eerder over vertelde. Ook zij gaf nog de nodige informatie, de lijst met namen groeide aan tot acht . Acht van de +/- 35 vrouwen, die echt in aanmerking kwamen hebben dus zaterdag een staafje laten plaatsen, er zijn er nog die geïnteresseerd zijn maar moeten dit eerst met hun man overleggen.
Deze vrouwen moeten eerst hun naam opgeven in de school, vooraleer ook zij naar het hospitaal in Namutumba kunnen gaan. Van de 8 vrouwen die zich lieten helpen, zijn er zes die IK vrijdag heb bezocht bij hen thuis, een slikmoment voor mij. Sommigen waren bang, ik heb die dan maar vastgepakt tijdens de inspuiting en ze afgeleid .. IKKE die zelf niet echt zo een held ben. Volgende week moeten die dames op gratis controle.
Dit alles heeft natuurlijk UUUUUUUren geduurd.
Mijn 8 dames kregen na hun ingreep ook allemaal nog een coca cola. Ook kregen die dames elk een identificatiekaartje met de datum van uitvoering en dit goed voor drie jaar. Er werd nog maar eens duidelijk gemaakt dat ze zeker de eerste zeven dagen geen intiem contact mochten maken want dat ze nog niet save waren. Stuk voor stuk zijn die ons later komen bedanken, opgelucht dat ze HET gedaan hadden.
Ook de andere vrouwen kwamen me bedanken voor de interessante workshop, voor al de informatie, die ze hadden gekregen .. voor alweer een stuk Vrouwendag in Namutumba.
Thadeus had de hele tijd de vele kinderen bezig gehouden met voetballen en in het speeltuintje natuurlijk. De kinderen stonden op een lange rij geduldig te wachten om op de schuifaf te mogen.
IK moet jullie nog een (voor mij) GROOT NIEUWS vertellen.
Men heeft de naam van de kleuterschool op de buitenkant van de school geschilderd ..
MAMA RIA NUSERY SECTION .. Kleuterschool Mama RIA
Zaterdag het was een naar ons gevoel supergeslaagde dag.
Het mooiste compliment wist Thadeus ons s avonds te brengen: De mensen uit Namutumba hebben het enorm gerespecteerd dat ik zelf (de Muzungu) naar hun hutten ben gekomen. De mensen waren heel blij met de twee workshops die we georganiseerd hebben. Deze keer was ons bezoek echt gericht op de gemeenschap uit de schoolomgeving.
Wederom nu, hebben wijzelf moeten ondervinden hoe moeilijk het hier is iets te organiseren, hier te werken met weinig middelen daarom onze bewondering voor Nicole in Congo, Tanya in Tanzania en de velen die zich inzetten in deze soms moeilijke omstandigheden.
Nu dinsdag gaat ons kleuterschooltje open, waarvoor we dit maal naar Uganda waren gekomen.
Maar in onze volgende nieuwsbrief meer hierover.
Lieve groeten en warme knuffels
Ria en Herman
Zondag morgen, we zijn terug onderweg naar Namutumba om in de school te gaan schilderen. Voor degene die zich al afgevraagd hebben wanneer ik die verhalen schrijf, wel de grootste stukken schrijf ik vanachter in de wagen, s morgens onderweg naar Namutumba. Er is een groot stuk van de baan dat vrij zacht te rijden is vandaar .
Eerst en vooral wil ik toch diegene bedanken die ons soms een mailtje sturen, het is superleuk om die te lezen, dus aan degene die niet weten dat je ook op onze nieuwsbrief kan antwoorden . bij deze weten jullie dit nu hé.
Wij zijn nu sinds een week in IGANGA, en rijden elke morgen en avond 40 km op en neer naar onze school en terug. Het is gelukkig een goede baan met niet veel verkeer. We hebben eens gaan kijken naar een verblijfplaats dichter bij Namutumba, maar geloof ons, daar zouden we het geen nacht volhouden. Wij logeren nu terug in het MUM hotel en we kregen dezelfde kamer als ons vorig testpensioen in 2010, toen we de computerklas zijn gaan opstarten. Waarom ik jullie dit nu allemaal vertel .. wel vorige keer hadden we de raam boven de deur van ons kamer dichtgeplakt met aluminiumfolie, omdat het licht van de gang ons stoorde (wanneer er electric was). Het eerste wat ons opviel toen we dezelfde kamer kregen, was het aluminiumpapier dat er nog steeds hing.
Onze kamer is tamelijk groot, maar wordt voor de helft in beslag genomen door een (te) groot bed en dito kast. We kunnen elkaar niet passeren aan het bed en de kast, we zijn het terug wat gewoon maar het is aanpassen.
Onze kamer heeft ook een voordeel, we moeten samen in de douche, maar eerst het wc papier en alles wat niet mag nat worden, moet eruit We doen tegelijkertijd ook de was van ons ondergoed en enkele kleine spullen. Dit steken we de avond ervoor in een minibadje met wat zeep en net zoals we al op documentaire hebben gezien, trappen wij ook op onze was om die schoon te krijgen terwijl we ondertussen douchen. Je kan zelfs op het toilet zitten en douchen tegelijkertijd en eventueel nog op je was trappelen ( HI HI HI). Dan staat er een trekker om al het water weg te trekken naar een putje, dan de wc nog afdrogen, ons wasje ophangen en ons dagelijks ritueel zit erop. Het was weer even wennen . Maar het is toch dikwijls lachen geblazen. A ja, ik moet er nog bijzeggen dat we eerst onze voeten moeten wassen, want mijn was werd nog vuiler de eerste dag.
Ondertussen zijn we begonnen met het schilderen van het nieuwe gebouw voor de kleuterklas.
Enkele helpers doen hun best om het gebroken wit op de muren te plaatsen.
Het werk vordert snel, wij zijn van start gegaan met tekeningen en letters op de muren te zetten.
De stoffen en materialen voor uniformpjes zijn ook aangekocht. Drie studenten en een naaister zijn volop bezig een veertig uniformpjes klaar te krijgen tegen begin volgende week.
Ook stoeltjes en kleine tafels worden er gemaakt. Omdat het snel moet gaan laten ze het hout bewerken in een echte schrijnwerkerij. Het lijmen en in elkaar zetten en het bewerken van de meubeltjes zal in de school gebeuren.
Gisteren (zaterdag 18 februari) was het de grote dag van onze Solarcooking. De avond daarvoor was onze vriend Francis van Kampala gekomen en had Roy, ons Brittje en de dame, Olivia, die de workshop ging geven, mee gebracht. Zo konden we plannen hoe we het gingen doen voor zaterdag. Dit alles hadden we zo van tevoren afgesproken.
Een zaterdag om nooit te vergeten .. en die dame is een héél toffe madam.
RAAR MAAR WAAR:
De eerste mensen die we zagen verschijnen waren allemaal mannen ??????
Er kwamen ook enkele dames, die ons hielpen om de groenten en het vlees te snijden. We hadden gehoopt op een opkomst van een 50 tal mensen. In totaal hebben we 130 mensen geregistreerd, dit zonder een 40 - tal kinderen, die op enkele meters afstand moesten blijven.
HET WAS GEWOON EEN ENORM SUCCES, de mensen waren echt oprecht geïnteresseerd, eerst was er het vullen van de kookpotten. Aardappelen, spaghetti, cassava, matoke, pocho, witte kool, geitenvlees , rundvlees en rijst mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Dit alles behoort tot hun local food. Omdat er zoveel mensen waren gekomen, werd er beslist om ook twee houtskoolvuurtjes aan te maken om daarop ook een hele grote ketel met rijst en aardappelen op te koken, anders zouden we iedereen niet kunnen laten proeven.
Toen iedereen nog steeds vol verwondering de cookits aan het becommentariëren was, werd het tijd voor de uitleg van Olivia. Iedereen kreeg een flesje water en werd vriendelijk gevraagd om binnen in het schoolgebouw te komen zitten terwijl de zon buiten haar werk zou doen. We hadden de dag ervoor het tussenschot tussen twee klassen weggenomen, zodoende beschikten we over een echt zaaltje.
Eerst was er natuurlijk wat uitleg over de school en de start van de kleuterklasjes die weldra zouden opengaan. Dan werd Herman gevraagd om ook iets te zeggen en ook ik moest aan het woord .
Ik heb dan maar ineens uitgelegd dat we volgende week een Workshop gaan geven over Hygiëne en Familieplanning. Iemand stond recht en bedankte ons voor de sponsoring die we al jaren geven aan Namutumba . Die persoon zei dat ze ooit hopen voor ons een mooie kamer in te richten in Namutumba, zodat we niet steeds over en weer moeten rijden, jaaaaa daar waren ze het met zn allen over eens . Ik vertelde hen dan dat wij dit natuurlijk niet alleen hebben kunnen doen, niet zonder de hulp van die vele vrijwilligers, collegas, familie en vrienden in ons Belgenlandje.
DUS LIEVE MENSEN IN BELGIE, VOOR IEDER VAN JULLIE IN NAAM VAN DE BEVOLKING UIT NAMUTUMBA HARTELIJK DANK VOOR AL DE STEUN DIE JULLIE REEDS GEGEVEN HEBBEN.
Dan was het de beurt aan Olivia, de uitleg over solarcooking was enorm interessant en werd op een vrolijke, hartelijke manier gebracht. Ik keek eens rond in de zaal, iedereen had een folder gekregen met tekeningen op, stuk per stuk werd alles uitgelegd, zelfs de mannen stelden
vragen .
Dit alles heeft bijna twee uur geduurd, en niemand had de zaal verlaten. Onder grote belangstelling werden één voor één de kookpotten binnengebracht, we hadden borden, maar natuurlijk niet genoeg voor iedereen . geen probleem.
Onze school werd plots een restaurant . De schooltafels werden er bijgehaald en op elke tafel werden er twee grote gevulde borden gezet, men is hier toch gewoon om met de handen te eten.
Iedereen kreeg een cola of een Fanta en plots leek het wel feest.
Gelukkig had onze Francis zich ontfermt over de kinderen, twee grote plateaus werden naar buiten gebracht .. Ik moet er ook nog bij vertellen dat zowel ons Roy als de mama van Martin ons enorm geholpen hebben. Zonder de hulp van enkele dames was ons dit nooit gelukt.
Voor 25 families hadden we ook een mooi aanbod, zij konden dit solarsysteem aankopen voor 5000 Ugandese schilling in plaats van de normale 25000 Schilling. Dit komt er op neer dat ze nu maar +/- 2 euro moesten betalen i.p.v. 8.50 euro, dit is iets meer dan een gemiddeld dagloon.
We hadden deze grote opkomst niet verwacht, maar waren toch verbaast dat onze solarskits allemaal verkocht waren.
Toen we juist terug vertrokken uit Namutumba, was er een hevige wind .. het droge zand vloog als een zandstorm, nog nooit gezien!!!!!!!!!!
Onderweg .. regende het voor de eerste keer in drie maanden en juist toen we in het hotel arriveerden brak er een zwaar onweer los. Enkele uren later kon Francis samen met Olivia en Roy terug naar Kampala rijden , zij hadden nog een rit van bijna 4 uur voor de boeg. Het was een SUPER MOOIE dag geweest !!!!!! Het leek wel een mirakel dat we nog zoveel zonneschijn hebben gehad . Zonder de zon geen solarcooking natuurlijk!!!!!!
Ondertussen zijn we al terug maandag, in Kampala staan de straten onder water, het regenseizoen is aangebroken, maar in Namutumba hebben we er nog niet veel van gevoeld. Het is wel benauwd en bewolkt, de regen is op komst. De mensen wachten hier op de regen, dan kunnen ze terug beginnen te planten na een zo lange droogte.
Ondertussen is het weer slaaptijd . Dus mensen, tot ons volgende verhaal.
Hallo, dag allemaal, hier zijn we weer met enkele nieuwtjes.
De voorbije week hebben we weer van alles beleefd, jammer genoeg te veel om op te noemen.
Maar de belangrijkste ga ik toch vertellen .
We hadden een afspraak gemaakt met de dame in Kampala die workshops geeft in Solarcooking. Het was een heel vlotte dame .. na een klein uurtje hadden we een halve kilo vlees klaar gemaakt, dat best lekker was. Met dit systeem van koken met de zon duurt het iets minder lang dan normaal met houtskool, dankzij de zonnestralen wordt de pot zo warm dat alles snel aan de kook komt.
Om ons te tonen hoe sterk de zonnestralen op de kookpot terechtkomen nam Olivia een stuk van een krant en hield dit onder de pot, slechts na tien seconden vatte de krant vuur.
We maakten afspraken dat zij naar onze school in Namutumba komt op zaterdag 18 februari..
Ook bezochten we onze damesgroep in Mulago die allen besmet zijn met het HIV virus.
We hadden een zak vol nieuwe pyjamas en nachtkledij bij, dit alles geschonken door een dame uit Hove. Iedereen mocht een set uitkiezen, maar de dames waren zo enthousiast, dat het niet te doen was om te weigeren dat ze enkele stuks namen. Het was prachtig om te zien, één dame was te ziek om op te staan, daarom zocht ik voor haar een prachtexemplaar uit. Waarschijnlijk zien we deze dame nooit meer, ze was heel zwak en ontzettend vermagert.
Deze groep bezoeken we bijna elke keer als we naar Uganda komen, het was wel opvallend dat er veel jonge vrouwen waren bijgekomen. De begroeting was zoals steeds weer heel hartelijk, er zijn toch nog steeds enkele dames bij die we al van in het begin kennen , jammer genoeg waren er ondertussen vijf gestorven.
Daarna gingen we naar het weeshuis van mama Maria. De kinderen stormden op mij af.
Omdat we weten dat deze kinderen alleen maar 10 bruine bonen met posho krijgen om te eten, hadden we deze keer een zak van 25 kg. rijst meegenomen, 5 kg suiker en zeep.
Schoolbankjes en stoelen werden naar buiten gesleurd want binnen is er nergens plaats om met zn allen ergens te gaan zitten.
Er werden enkele liedjes gezongen en toen was het mijn beurt om te zingen . Ik leerde hen het liedje van singing hi hi jippie jippie jé, hé .. dit ging vlot broeder Jacob was het volgende , de kinderen genoten zichtbaar. Met het liedje van ti-a-ja, ti-a-ja hé was de smile op hun gezichtjes niet te beschrijven. We beloofden hen om nog eens terug te komen voordat we terug naar Belgie gaan.
Ik vroeg hen wat ze graag eens zouden eten, wat ze graag zouden hebben van eten dat ik meebreng de volgende keer Hier zijn de drie favorieten die ze ons vroegen, aardappelen, spaghetti en BROOD met BOTER.
Wij beloofden hen om dit alles zeker mee te brengen, en ook dat we voor ieder van hen 1 klein worstje ( soort TV-worstje) zouden meebrengen Terwijl ik dit schrijf krijg ik eerlijk gezegd weer tranen in mijn ogen, de blijdschap van die kinderen en het handengeklap, die stralende gezichtjes. Gewoon voor dat kleine stukje vlees dat ze zullen krijgen . niet te geloven.
Ik vroeg aan mama Maria hoeveel broden ik dan uiteindelijk wel zou meebrengen. Heel voorzichtig vroeg ze er acht, .. acht broden voor meer dan honderd kinderen, dat kan toch niet .. ja maar als iedereen een klein stukje heeft gegeten dan hebben jullie je belofte gehouden.
Wanneer we terug uit Namutumba zijn, gaan we zeker terug om te zingen en om samen met hen de boterhammen te smeren.
Ondertussen zijn we al sinds dinsdag in Namutumba. We zijn begonnen met tekeningen op de muren te tekenen, ook het ABC en de cijfers 1 2 3 4 mogen niet ontbreken.
We hebben ook een affiche gemaakt, laten copieren, en dan ben ik, Ria, samen met Simon deze gaan uitdelen in Namutumba. We zijn van hut naar hut gegaan, de mensen blijken geïnteresseerd om zaterdag naar onze workshop van solarcooking te komen. Het zal een hele onderneming worden .. We zijn wel enorm benieuwd hoeveel mensen er wel zullen zijn.
Gisteren donderdag ben ik dan met Simon naar het plaatselijke ziekenhuis geweest, om er te gaan praten over de familieplanning . Dit is een andere workshop die we volgende week zaterdag willen geven. Hiervoor heb ik natuurlijk een dokter vroedvrouw nodig die aan de mensen een duidelijke uitleg kan geven. De dame was heel vriendelijk, natuurlijk moest ze een beetje uitleg over ons hebben. Toen ik haar dan vertelde dat de mensen (en vooral de hele arme mensen) hier mij nauw aan het hart liggen, was ze zelfs ontroerd.
Hierover vertellen we dan weer meer in onze volgende nieuwsbrief. Ook de afloop van onze solarcooking komt dan te sprake.
Wederom vele warme groeten uit Uganda - Iganga.
Hoi, dag iedereen, ons verhaal gaat verder ..
We rijden dus weg uit Namutumba richting Mbale, de weg is mooi geasfalteerd, toch duurt het dikke anderhalf uur om de 80 km. te overbruggen. Vanuit de verte zie je De Mount Elgon opduiken in de mist. Het Mount Elgon gebergte maakt de grens met Kenia.
Er was afgesproken dat we in Mbale een Universiteit mochten bezoeken, deze is alleen voor moslims. Zoals alles hier, moet dit plechtig gebeuren, ik moest doeken rond mijn hoofd en benen doen alvorens we het domein opreden.
De hitte was enorm en dan nog zo gesluierd lopen, ik stikte bijna, zelfs mijn handen mochten niet vrij zijn .. Ook prompt het begin van een migraine aanval. Zo liepen we dan bijna anderhalf uur in het compound van de universiteit, want binnen in de gebouwen mochten we niet. Ik voelde mij precies een wandelende marionet, gelukkig zag ik daar ergens een paar vrouwen die aan het koken waren, voor mij het moment om een praatje te maken en even van die saaie uitleg te ontsnappen. Volgens die dames droeg ik nu een SARIA en ze moesten hard lachen toen ik bij hen mijn beklag deed dat ik bijna stikte, ze nodigden mij uit om bij hun warme vuren te komen staan . Lang duurde mijn ontsnapping niet, want ze kwamen mij al zoeken en ik moest terug de serieuze madam zijn.Om alles plechtig af te sluiten moesten we nog een nieuw bureel bezoeken. Ik mocht in de ERE STOEL zitten .. (een autozetel ).
Het was al donker toen we in het hotel aankwamen, jammer want het was hier best sjiek. Hier zouden we twee nachten blijven slapen.
De volgende morgen bezochten we de SIPI FALLS, het was bijna anderhalf uur rijden en dan een eerste wandeling Door de grote droogte van de voorbije maanden vloog het zand ons rond de oren, de natuur is hier heel mooi, maar de grond barst hier open van de droogte.
Telkens moesten we een stukje rijden met de auto, om dan na een wandeling, een ander niveau van de Sipi Falls te bereiken.
Op de terugweg naar ons hotel werden we verwacht bij de ouders en familie van onze vriend Francis, onderweg in de auto had ik al geprobeerd om mijn voeten wat proper te maken, niet te geloven hoe vuil!!!!!!
We werden ontzettend hartelijk ontvangen door deze familie. Ik kreeg zo vele warme en oprechte knuffels, juist alsof men ons al jaren kende. Francis heeft vier broers en drie zussen, allen waren naar het ouderlijk huis gekomen om ons te ontmoeten, samen met hun kinderen was het een vrolijke bende. De vader is een dominee, hij bracht een gebed uit om te danken dat we naar zijn huis waren gekomen. Het eten stond klaar en voor Ugandese normen was de tafel netjes gedekt. Men had echt werk gemaakt van het lokale eten en het zag er ook allemaal smakelijk en proper uit, zelfs verse ananas, watermeloen en jackfruit was er als dessert. We gingen aan tafel met 8 personen, de anderen moesten buiten eten, wat helemaal geen probleem was.
Ook voor ons leek het wel of we deze familie al jaren kenden, toen we vertelden dat we Francis als een broer en beste vriend zagen, was de spontane reactie, dat we dan vanaf nu als kinderen in de familie werden opgenomen en altijd welkom zouden zijn. De vraag is alleen of dat we dit huisje en zijn vriendelijk bewoners ooit alleen zouden terugvinden.
Later dan gepland namen we afscheid van deze mensen, en het was dan ook weer bijna donker toen we terug in het hotel aankwamen. We hadden een oprecht fijne dag gehad, die avond hadden we nog een meeting voor de school.
De volgende dag vertrokken we al vroeg richting TORORO, waar we een afspraak hadden met Charles, één van de verantwoordelijke van een project van Jos en Hilde Noben uit Hove.
De weg van Mbale naar Tororo is er één van de slechtste die je je maar kan inbeelden, je rijdt van de ene put naar de andere, wat moet dat zijn als het geregend heeft. Ooit lag er hier rond deze putten asfalt, maar die is door al het zware verkeer totaal stuk gereden. Zwaar verkeer????? Hier rijden constant zware vrachtwagens aan en af om van de Mount Elgon rotsen te transporteren naar Tororo, om daar cement te maken. Tororo is alom gekend om zijn cementfabriek.
In Tororo aangekomen pikten we Charles op, en was het nog een dikke veertig minuten rijden over droge zandwegen, met een wolk van stof achter ons, tot we bij een kleuterschooltje aankwamen. Een gebouw mooi geschilderd met twee klaslokalen en een bureeltje. Vooraan was er een kleine speeltuin voor de kinderen. De meeste kleuters zijn weeskinderen of half weeskindjes. Verderop was er nog een tweede gelijkaardig schooltje. Dit alles wordt volledig gesponsord door het project van Jos en Hilde. In beide schooltjes werden we verwelkomd met enkele liedjes van de kinderen. Een mooi project, deze vele kindjes hebben geluk dat ze ondanks hun familiale omstandigheden hier zo goed opgevangen worde en de nodige voorbereiding kunnen krijgen om later naar het eerste leerjaar te kunnen gaan. Een mooi voorbeeld voor het nieuwe deel van ons eigen Project.
TORORO . JINJA en zo terug richting Kampala, het was leuk om ook eens dit deel van het land te zien.
Terug in Kampala nemen we enkele dagen de tijd om voorbereidingen te nemen voor ons verder verblijf.
De berichten die wij uit België krijgen klinken zo IJS en IJSkoud, terwijl het hier onmenselijk HEET en DROOG is .. niet te geloven wat een verschil .. We vinden hier nergens geen thermometer, denkelijk zijn die allemaal al gesmolten hier.
Gisteren hebben we een telefoontje gekregen van Tanya uit het buurland Tanzania, zij vertelde ons dat het bij hun 46° is, dus het zal bij ons ook wel zoiets zijn.
We zijn dus de voorbije week een weekje gaan toeren met onze beste vriend Francis als gids en chauffeur. We bezochten eerst Herna en Leo, een Nederlands koppel die hier een prachtproject hebben in MUKONO, een 40 tal kilometer van Kampala. Het was een blij weerzien, jammer dat zij deze week terug naar Nederland vertrekken, na een verblijf van drie maanden. Enkele uurtjes bijpraten dan gaat de tijd vlug. Zij hebben hier weer super goed werk verricht en hebben o.a. enkele workshops georganiseerd voor SOLARCOOKING met de hulp van een bedrijf uit Kampala.
Zij hebben met dit bedrijf ook over ons project gepraat, dus de deur staat hier al open voor ons, deze week staat er alvast een meeting met de mensen van Solarcooking op het programma.
Solarcooking is koken met behulp van de warmte van de zon. Een zwarte kookpot met het voedsel erin wordt in een speciale plastiek zak gestoken, deze pot wordt dan midden een kartonnen plaat, bedekt met een zilverpapier, geplaatst en naar de zon gedraaid. Door de weerkaatsing en warmte van de zon wordt de zwarte pot opgewarmd en alzo het voedsel klaargemaakt.
Het is een eenmalige investering voor de families en ze sparen zo vele shillings uit omdat ze minder houtskool moeten kopen. Het is daarbij nog goed voor het milieu hier. Het is onze bedoeling om ook in onze school een demonstratie hierover te houden voor de omliggende families.
Na het bezoek bij Herna en Leo zijn we verder gereden naar onze school.
Het derde gebouw, geplaatst door leerlingen van onze school en bedoeld voor kleuterklasjes, stond onder dak. Binnenin was één lokaal zo goed als klaar, alleen het zwarte schoolbord moest nog gecementeerd worden. In het tweede lokaal lag nog geen vloer. De buitenzijde was ook bijna helemaal bezet. Ook ramen en deuren waren geplaatst. Nu was men volop bezig aan een overdekt terras. Voor de start van de schilderwerken is het nog een dikke week te vroeg. Alle muren en vloeren zijn nog te nat. Ondanks de extreme temperaturen heeft men hier toch goed doorgewerkt, en mogen we best tevreden zijn.
Wonder wonder op de zandweg naar onze school zien we de langverwachte elektriciteitsdraden aan de palen hangen. Eindelijk, na meer dan twee jaar worden deze werken uitgevoerd. Op onze vraag wanneer de school aan de elektriciteit wordt aangesloten antwoord men ons dat eerst heel de lijn afgewerkt moet worden en de transformator geplaatst. Een datum heeft men nog niet hangt af van de snelheid der werken.
Mijn kleine vriendjes komen al van ver aangelopen, mama Ria .. klinkt het zelfs van aan de overkant van de school, kapotte kleren en smoezelige gezichtjes maar met een smile tot achter hun oren rennen ze onze kant op. Natuurlijk heb ik een zak met snoepjes bij voor hen, hoe gaat ge dit hier organiseren zegt Herman , er zijn er zoveel maar ze weten het nog goed hoor .. allemaal op een rij, een snoepje krijgen en weg.
Meestal lopen de kleine deugnieten terug naar achter, maar deze keer lukt alles wonderwel, we verstaan mekaar niet met de taal, maar wees maar zeker, toch verstaan we elkaar. De kindjes lopen natuurlijk mee met ons naar het huisje van Martin, daar aangekomen is het ook een blij weerzien met de mama van Martin en andere mensen die ons dadelijk herkennen hoe kan het ook anders, wij zijn de enige witte mensen hier, het is gemakkelijker om ons te herkennen dan wij hen natuurlijk.
Martin is niet in de buurt, volgens de mama neemt hij alle dagen zijn medicatie, maar is er nog géén resultaat. Wij zijn van mening als het niet erger geworden is, dat de medicatie toch wel helpt, men had ons op voorhand verwittigd dat Martin minstens 18 maanden tot twee jaar deze zware medicatie moet nemen. Jammer dat onze kleine jongen niet thuis is, zodat we het zelf konden zien.
Francis vraagt hoeveel broertjes en zusjes Martin wel niet heeft .. 8 kinderen zijn hier alleen al van de mama van Martin. Natuurlijk zien ze dat ik hiervan schrik, de mama maakt mij duidelijk in het beetje Engels dat ze kan, dat ze het moe is om kinderen te krijgen. Ik neem haar bij de arm en wandel eventjes weg van iedereen Womentalk (vrouwen onder elkaar).
Waarom doe je niet aan familieplanning is mijn vraag???????? Hieruit blijkt dat ze hiervan wel iets weten, maar hoe begin je er aan als je in een hut woont, op de grond slaapt en ver weg bent van de bewoonde wereld, en dagelijks moet zien dat iedereen hier dagelijks kan eten.
Nu blijkt dat ook de andere vrouwen interesse hebben (een manier te vinden) om géén kinderen meer te krijgen. Ik vertel hen over HET STAAFJE dat ons Roy in haar arm heeft laten plaatsen na de geboorte van ons kleine Brittje. Dit hebben we vorige week laten verwijderen in het Mulago hospitaal om een nieuwe in te steken, opnieuw goed voor drie vier jaar. Dit verhaal vertel ik wel eens een andere keer De kost van zulk een staafje is maar eenmalig en kost amper 1euro. De vrouwen hebben hier nog niet van gehoord, ik beloof hen dat ik zal trachten om een Workshop te organiseren in onze school, wanneer wij hier voor enkele weken komen werken. Hiermee bedoel ik dat we op zoek gaan naar een dokter of verpleegkundige die de mensen aan de hand van tekeningen en verhalen de verschillende mogelijkheden voor Familieplanning kan uitleggen. Onze school is de geschikte plaats hiervoor, of dit ons gaat lukken is nog een andere vraag.
Als we dit kunnen organiseren zouden de mannen hier natuurlijk ook moeten aan deelnemen.
Als we juist terug in de auto zitten, komt er een jongen op een fiets aangereden met achterop MARTIN .. De zwelling van zijn hand is precies iets minder, maar zeker zijn we niet, het is in elk geval niet erger geworden, wij vinden dat er minder spanning op de huid zit.
Volgende week komt Martin met zijn mama terug naar Kampala, we gaan alvast terug een afspraak maken bij de specialist.
Voor het eerst in al die jaren dat wij naar Uganda komen rijden we verder weg uit NAMUTUMBA, richting MBALE
Volgende keer meer hierover.
Vele warme groeten aan iedereen.
Baajdewee . Nog vergeten . Met ons gaat alles prima, nu en dan wel is klagen maar dat komt dan meer door de warmte dan aan de gezondheid.
Ria & Herman
Met enige vertraging (this is Africa) onze eerste nieuwsbrief.
Sinds 1 januari zijn wij terug begonnen aan drie maanden testpensioen, waarvan er ondertussen al enkele weken van voorbij zijn. 6 Januari is Rian, onze oudste Afrikaanse kleindochter alleen (met begeleiding van Brussels Airlines) naar België gekomen. We hadden een fijne tijd samen.
24 Januari zijn we dan met ons drie naar Uganda gekomen, afscheid nemen van België was voor ons Rian niet echt gemakkelijk, er vloeiden dan ook wel enkele traantjes,maar toch is alles goed gegaan.
In het vliegtuig hadden we een rij van vier stoelen voor ons drie, dit was een meevaller, alles ging goed, totdat Rian in de namiddag over pijn in haar buik en maag begon te klagen, we hadden nog minstens vijf uur te vliegen, ons klein had nog niets gesnoept en amper iets gegeten, dus daar kon het niet van zijn.
Na een Buscopan en een uurtje slapen ging het gelukkig wat beter, zelfs de stewardessen kwamen af en toe eens kijken toen er weer eten werd geserveerd, werd ze weer misselijk van de geur van het eten . Daarna was er de eerste (tussen)landing in Kigali in RWANDA.
Enkele uurtjes later was het dan eindelijk zover, we stonden op Ugandese bodem geladen met onze trolleys en enkele zakken handbagage stonden we net als zoveel in de rij te wachten om uit het vliegtuig te kunnen stappen, ik zal het volgende NOOIT meer vergeten:
De mensen die in Kigali waren ingestapt bleven dus zitten om verder terug naar België te reizen, sta ik vlak naast een CHIQUE madam met een kunstig gebonden sjaal op haar hoofd en Rian staat achter mij. Herman staat aan de overkant mee aan te schuiven. Een ingeving .. ik weet het niet, toch draai ik mij om naar ons Rian te kijken die juist aan het kokhalzen was, ook die chique madam kreeg dit in het oog
Eén flits van een seconde dacht ik, ik moet die mevrouw haar doek van haar hoofd aftrekken, ik moet een zakje zoeken ..en net op tijd trek ik mijn dikke fleece van rond mijn buik weg en plooi die open. De rest van het verhaal kunnen jullie wel raden zeker, tot twee maal toe kwam er een guts in mijn Fleece terecht, ook op dat moment begon de rij te bewegen Ik zie nog de opgeluchte blik van die mevrouw en plooi zo goed en kwaad als ik kan die trui toe. Rugzak op de rug, trolley in de ene hand , vieze trui in de andere hand, en zo ben ik dan voor onze twintigste keer de trap van het vliegtuig afgegaan .
Gelukkig hoorde ik ons Rian achter mij roepen, mama mama I feel mutch better now , no pain anymore. Eens aangekomen in de luchthaven, moet je dan langs allerlei afspanningen gaan aanschuiven voor een Visa , ik wist echt niet wat ik met die vieze troep in mijn handen moest doen . Ik kon mijn fleece niet zo maar weggooien, want dit is het enige warm kledingstuk dat ik bij had.
Geloof het of niet, maar het is echt waar, er stond ergens een dikke papieren zak (een mooie zelfs) en er was niemand niet in de buurt van wie die zak ook zou kunnen zijn, hij stond daar precies op mij te wachten om mij uit mijn penibele situatie te redden, niemand niet in de buurt, dus ik was gered fleece in de zak en de zak behoorde vanaf dan bij mij.
Met dit alles moesten we lang aanschuiven, vooraleer het aan ons was om onze Visa te krijgen.
Uiteindelijk was het al dik na middernacht toen we ons hotel bereikten.
Rian is die nacht nog bij ons blijven slapen, het was al veel te laat om haar met pak en zak naar huis te brengen.
De dag erna . het weerzien met de familie was leuk, en ze had zoooooveeeeel te vertellen.
Ondertussen zijn we al enkele dagen verder, we voelen ons hier terug thuis .. het is hier snikheet, zulke temperaturen hebben we hier nog niet meegemaakt, tegen een uur of negen savonds is het aangenaam vertoeven buiten.
We hebben al een meeting gehad met onze verantwoordelijke van de school en hebben de eerstvolgende plannen besproken. Dindag eerstkomend vertrekken we voor een check-up naar de school. Onderweg hebben we een afspraak met Leo en Herna uit Nederland die hier in Mukono een project hebben, hierover later meer nieuws.
Ons Rian moest gisterenavond (zondag) terug in school zijn, de leerlingen van het zesde en zevende leerjaar worden aan een nog strengere discipline onderworpen . Eén van de eerste strenge regels is het korte haar voor al die leerlingen, zowel jongens als meisjes, haar afgeschoren tot tegen de hoofdhuid. Ons mooie meisje was opeens een jongen . Ook Brittje gaat voot het eerst naar een kleuterklasje, dit gaan we in één van de volgende weken bezoeken. Roy volgt terug Engelse les.
Nu onze kinderen allen terug op school zijn, gaan wij volgende week voor een weekje dieper het land in, we bezoeken eerst onze school natuurlijk en rijden van daaruit verder.
Snikhete en stoffige groeten tot volgende keer
Ria en Herman
PS Mijn fleece trui had ik de volgende dag aan Roy gegeven , en ondertussen allang netjes terug gekregen.
Hallo, wij willen jullie nog graag even vertellen over onze kleine Martin.
Hij is samen met zijn mama dinsdag terug naar Kampala gekomen, wij hadden een afspraak met de dokter om 2 uur. We waren perfect in time, men moest in de verschillende afdelingen de resultaten nog bij elkaar zoeken. Komt men ons plots zeggen dat de X ray die vorige week genomen werden, van naam verwisseld waren, zodoende moesten er vandaag nieuwe genomen worden, maar geen nood we mochten later nog naar de dokter. Ik dus terug met Martin naar de afdeling van X Ray, ik mocht ook deze keer mee binnen. Het viel mij wel op dat deze man al veel vriendelijker was voor Martin dan vorige keer,even later kwam er dan nog een dokter binnen, die was Super vriendelijk voor de jongen, zoals wij het eigenlijk gewoon zijn hoe men kinderen behandeld in een hospitaal, hij legde alles precies uit aan Martin, wat en waarom. We moesten dan weer een lange tijd wachten voor de resultaten. Om vier uur zaten we dan uiteindelijk bij de dokter die Martin zal behandelen. Wat we nu zeker al weten is dat de beentjes in Martin zijn hand niet zijn aangetast De dokter wilde wel dat Martin de volgende dag om 7 uur nuchter in het ziekenhuis zou zijn, zodat men 1 van de gezwellen in de arm kon verwijderen voor verder onderzoek, hiervoor zou de jongen volledig in slaap worden gebracht.
De volgende dag belde Francis mij op in de namiddag, dat we Martin met zijn mama mochten gaan ophalen om naar de bus te brengen naar Namutumba. Daar aangekomen lag onze jongen nog in bed met zijn arm en hand stevig ingepakt . Hij had nog niets gegeten of gedronken dus zo konden we hem zeker niet de zes a zeven uur durende busrit naar Namutumba laten rijden, dus wij naar de kantine voor eten voor moeder en kind, ze zouden het naar de kamer brengen terwijl wij de rekening gingen betalen.
Ik ga mijn verhaal moeten inkorten, maar het volgende is dus echt gebeurd. Ik krijg de rekening in mijn handen .. oei zoveel geld had ik niet bij, ( mag ik dat morgen komen betalen?????? ) NEE DAT KAN NIET DAN MOET DE JONGEN HIERBLIJVEN !!!!!!!!!! maar je moet daar niets extra voor betalen. Ik vertel Francis dat ik niet genoeg geld bij heb .. Wij dus terug, om te gaan vertellen dat ze niet naar huis kunnen deze avond. O ja nog vergeten te vertellen, de rekening was
916.000USHILLING wij dus terug richting parking, zeg ik tegen Francis STOM van mij want we zijn deze morgen naar de bank geweest, ik had geld genoeg in mijn safety zak zitten en heb dit met mij om te kleden in de safe gestoken.
Ja maar als jij geld genoeg in het hotel hebt, dan gaan we dat toch halen, en komen terug, want de banken waren ondertussen al gesloten.
Wij dus terug naar de mama om te zeggen dat ze dan toch nog konden vertrekken en dat we eerst geld gingen halen .. Terug naar de parking Ik had mij wel voorzien voor een
500.000 Ush vertelde ik aan Francis, maar nooit aan het bijna dubbele. Hey zei hij, laat ons eens proberen hoeveel geld we tezamen hebben................. Je geloofd het of niet , we hadden nog 3000 Uganda Shilling over, ( dat is nog geen Euro ) weet ge ik foefel altijd een beetje reserve geld in de rugzak, in het zakje van mijn fototoestel enz.. Het was wel lachen geblazen en spannend hoe we alles bij elkaar legden EN TOEKWAMEN .. wij dus terug naar binnen, die madam aan de desk moest ook lachen. Dus wij terug naar de kamer waar Martin juist al zijn eten ophad.
Uiteindelijk brachten we ze naar een bushalte, en rond zes uur was ik terug in het hotel.
Nu moeten we afwachten wat de resultaten zullen zijn, maar dit hospitaal en deze dokters lijken voor ons toch beter te weten hoe ze deze zaak gaan aanpakken.
De kans dat Martin zijn hand en stuk arm tot aan de elleboog moet worden afgezet is nog steeds reëel maar er is hoop.
We gaan jullie zeker op de hoogte houden wanneer we binnen enkele weken resultaat weten.
Gisteren hebben we ook een slikmoment meegemaakt ..
We hebben naar het weeshuis 20 spiksplinternieuwe matrassen gebracht, hiervoor hadden we een zeer goede prijs gekregen, en het geld dat we hiervoor speciaal hadden gekregen , was voldoende om ook nog 30 kg. Rijst te kopen. De kinderen hebben gedanst, gelachen , gezongen van blijdschap, de pick up die vol lag was in 1 2 3 uitgeladen, de grotere jongens droegen elk een matras op hun hoofd .PRACHTIG OM TE ZIEN.
Lieve mensen , ik kan nog uren vertellen .. vele kinderen hebben we toch terug blij kunnen maken, onze school kan ook weer een hele tijd verder, onze kinderen stellen het goed, dus voor ons is het terug tijd om naar huis te komen.
Het verslag van Martin krijgen jullie zoals beloofd, zodra wij ook iets meer weten.
Vanuit het bewolkte Uganda, vele lieve groetjes en een dikke knuffel van ons alle twee.
Zaterdag 1 oktober was onze 34ste Huwelijksverjaardag, waarvoor we zondag een feest gingen geven voor al onze vrienden en familie hier.
's Morgens aan het ontbijt kwam er een stralende Tanya met een grote korf vol echte bloemen, WOW wat een verrassing Deze dag gingen we op bezoek in Massulita waar dat onze kinderen hun dieren hebben staan, en ook een vrij groot stuk land bewerken.
Het was een stralende dag, onderweg in de auto zongen we samen een hele repertoire van allerlei liedjes , we waren zeer snel ter plaatse. We bezochten de tuin waar men goed kon zien dat droogte gevolgd door felle regens de gewassen grotendeels vernield had. Na onze wandeling was het traditionele eten klaar, en mochten wij in een stoel, en de anderen op de grond gaan zitten om te eten.
Buiten pakten donkere wolken zich samen .
Het eten was nog niet op toen men er plots op aandrong om op te stappen. Francis begon met de auto te manoeuvreren tot vlak voor de deur, het regende een beetje. Men kon ons niet rap genoeg buiten krijgen, ik geloof zelfs dat ik de mama van Thadeus geen dag heb gezegd. Ik had zelfs nog wat cadeautjes bij voor de kinderen uit de buurt, meestal worden die na het eten gegeven, maar nu zijn ze in de auto blijven liggen. Nog voordat we met zn allen in de auto zaten viel de regen met bakken uit de hemel, een watergordijn NOG NOOIT GEZIEN. Ook plots kwam de modder al van overal.
We reden nog geen 10 minuten toen onze zware wagen (4X4 busje) in de gracht schoof OEF, EFFE SCHRIKKEN, GINGEN WE KANTELEN OF NIET?????? Tien meter verder zat er aan de andere ook al ene in de gracht. We lagen op onze linkerkant (dus de kant waar dat wij moesten in en uitstappen), eruit komen was onmogelijk, dikke takken en veel planten hielden onze wagen tegen. Francis deed nog een poging om verder te rijden, zo op onze kant wat hem ook enkele meters lukte, maar we gleden steeds dieper weg. We zaten met negen in de auto.
Mannen uit de buurt kwamen met houweel en schop het slijk voor de wagen weghalen. Na wat duw en trekwerk stonden we terug midden op de bolle weg, echter na 400 meter moesten we terug stoppen omdat er een tegenligger aan de andere kant in de gracht stak. Een beetje verder zat er langs onze kant een pickup in de gracht.
Om een héél lang verhaal kort te maken, wij schoven voor de tweede maal in de gracht.
Daar hebben we dan dikke twee uur moeten wachten half liggend op onze zijkant.
Met man en macht heeft men alles geprobeerd om ons recht te krijgen Men heeft smalle bomen en takken uit het bos gehaald voor onder de wielen te steken, met houwelen en schoppen de grond weggedaan met veel duw en trekkracht ons trachten recht te krijgen !!!!!!!
Wij wilden al lang uit de auto klimmen, om eventueel te voet een stuk verder te gaan, de regen was ondertussen gestopt. Maar Francis bleef maar vragen om te blijven zitten, want hij had ons gewicht nodig om druk op de wielen te zetten. Hoeveel pogingen er geweest zijn om terug recht te geraken, dat hebben we niet geteld.
Om vier uur besloten we om nog max. een uurtje te wachten. Dan zouden we te voet door de modder baggeren, we hadden uit voorzorg al enkele plastic zakken rond mijn voet gedraaid (want die zit nog steeds in verband). We zouden dan proberen om de zes zeven kilometer te voet verder te gaan over deze slijkweg. Deze tijd hadden we zeker nodig om voor de donker op de vaste weg te geraken. We hadden geen enkele verbinding met onze telefoons, dus we hingen (letterlijk) volledig af van de plaatselijke bevolking.
Geloof het of niet, om vijf na vijf lukte het uiteindelijk om terug op onze vier wielen te staan. Onze redders in nood (elf mannen) liepen achter onze zwiepende wagen, want we moesten nog een helling op, we schoven van rechts naar links, maar het lukte onze Francis om de wagen op de weg te houden
Zo snel als we een beetje harde grond onder onze wielen hadden was het een algemene SUSU STOP, iedereen moest er uit. Ongelooflijk hoe onze wagen eruit zag. De mannen hielpen nog om de autobanden terug wat proper te maken, zodat we terug wat grip op onze banden zouden krijgen . We namen afscheid van onze redders we moesten nog steeds drie, vier kilometer over deze zandweg rijden, die er hier wel wat vlakker bijlag, het was muisstil in de wagen en het leken eindeloze kilometers.
EINDELIJK terug op een echte baan met asfalt, we waren allen opgelucht en Rian begon zelfs al terug een liedje te zingen. Onze euforie duurde juist geteld 30 minuten toen we een ZEE van water over de weg tegenkwamen .. STOP Autos stonden stil en iedereen stond stom naar die watermassa te kijken, huisjes waren ondergelopen, en sommigen zelf ineengezakt Eén dapper iemand met een hoge landrover begon aan de oversteek van aan de overkant, dit was voldoende voor onze Francis . .. Hij zei nog tegen Tanya, take your camera and LETS GO en voor we het goed en wel beseften was hij al door het water aan het ploeteren .. de laatste tien meter zakten we even dieper weg, BLIJVEN GAS GEVEN het water spoot tot tegen de ruiten. YES onder luid gejoel van vele die stonden te kijken geraakten we eruit, de spanning viel van ons af Francis had zijn auto langs de onder- en zijkant al een goed bad gegeven.
De deining die dit teweegbracht was gewoon slijkwater die de huisjes nog verder liet onderlopen, TIA. THIS IS AFRIKA.
Voor de veertig kilometer rijden waren we iets meer dan vijf uur onderweg geweest. EEN TROUWDAG OM NOOIT TE VERGETEN !!!!!!!!!!!
Zondag 2 oktober hebben we dan feest gevierd, we hadden onze Belgische gasten die gisteren aan gekomen waren allen een paar uurtjes vroeger gevraagd, zodat we met zn allen eens lekker konden bij tetteren. Nicole die samen met haar vriend Lameck was overgekomen uit Congo, Tanya van Tanzania, twee dames van Kids for Uganda, en Jos en Hilde uit Hove die hier in Tororo een project hebben. Voor ons kleine Britt te veel Bazungus (blanken -) die ze allemaal niet kende, maar het was snel over.
De weergoden waren ons vandaag goedgezind, om drie uur in de namiddag begon het te gieten en te onweren dat we ons feestje in de tuin voor die avond al in het water zagen vallen!!!!!!!!
Maar die avond stond de tuin er wondermooi bij, men had de tafels mooi gedekt en mijn mooie bos met bloemen versierde het geheel.
Het was een fantastische leuke avond, we hadden een groep drummers en dansers laten komen het eten was heel lekker en we hadden een prachtige huwelijkstaart, onze 33 gasten vonden het allen een geslaagde avond.
DIT WAS EEN TROUWDAG OM NOOIT TE VERGETEN ..
Tot hier onze tweede nieuwsbrief,
Voor iedereen een dikke knuffel DAAAAAAAAAAAAAG
Een woordje uit Uganda, waar we sinds zaterdagnacht 24-9 voor onze 19de keer verblijven.
Zondagmorgen zijn we eerst onze Afrikaanse kinderen gaan verrassen. Roy en Thadeus waren al weg maar ons Britje vonden we bij de zussen van Roy. Effe eerst onwennig, maar toch mocht Ria onze kleine meid oppakken.
Men had Roy al verwittigd van onze aanwezigheid en ze zou zo snel mogelijk terugkomen, ze waren op een familiebijeenkomst.
Dan zijn we naar Rian haar school gegaan, ons meisje was weer overgelukkig met ons onverwacht bezoek. Vanachter in de auto liet ze Ria niet los, its like I am dreaming and thats way I hold you so close vertelde ze. ( het is precies of ik droom en daarom houd ik je goed vast)
Ondertussen is onze vriend Francis, Tanya gaat ophalen in de vlieghaven. Tanya komt een weekje overgevlogen uit Tanzania, waar zij een kinderhospitaal heeft laten bouwen. Dit is nu officieel geopend sinds augustus. Het klikte meteen met Tanya en onze kinderen.
Rian kon haar geluk niet op, want met Tanya kon ze dollen in het zwembad, daar moet ik (Ria) jammer genoeg voor passen, want ik zit hier nog met een gebroken teen (bijna genezen). Het wondje is sinds twee dagen toe, dus we gaan er op vooruit.
Samen met Tanya vertrokken we dinsdag richting Namutumba. Onderweg gaan we op zoek naar een weeshuis. Een dame uit Edegem sponsort dit weeshuis al meer dan 9 jaar maar is er zelf nooit geweest. Wij hadden haar beloofd om eens langs te gaan.
We kunnen deze dame zeker gerust stellen want het is hier opvallend proper. De kinderen hier zaten allen in de klasjes. De slaapkamers waren wat minder ze moeten hier met 25 slapen . in 3 stapelbedden en sommigen gewoon op de grond. Al bij al een proficiat voor LIZ, de vrouw die hier het weeshuis runt.
Verder reden we dan naar Jinja waar dat we de Bugagali falls bezochten, zo kon Tanya ook iets zien van dit land.
Woensdagmorgen reden we dan vroeg door richting onze school. Een week terug hadden de 60 studenten examen moeten afleggen. Een 40-tal waren gesponsord door de regering, enkelen hadden zelf betaald en 10 van hen werden gesponsord door ons budget. 58 Waren geslaagd. Deze examen worden afgenomen door de plaatselijke commission of education.
Onze 5 studenten die wij sponsorden voor beroep van metser zijn nu bezig met het bouwen van één blok met 2 lokalen, waarvan er één zeker zal gebruikt worden voor een kleuteropvang.
Er zijn natuurlijk geen middelen genoeg voor al het materiaal, om dit gebouw volledig op te trekken.
Dus onze afspraak is het volgende: we gaan met wat we verkregen hebben met de laatste brunch, gebruiken om twee maal een selectie van bouwstudenten te sponsoren en ook de aankoop van het nodige materiaal. Afspraak is dat tegen het einde van januari 2012 dit gebouw zou moeten klaar zijn of toch zeker één klaslokaal.
Samen met de kinderen en hun ouders van de Rodenbachschool uit Hove gaan wij eind oktober dit jaar een actie doen voor het inrichten van die nieuwe kleuterklas. We gaan trachten met het geld alles aan te kopen zoals materiaal om kleine tafels en stoelen te (laten) maken, een paar potten verf en alles wat een kleuterklas nodig heeft . De tafels en stoeltjes zullen gemaakt worden door studenten houtbewerking van onze school.
Wij zelf gaan eind januari terug naar Uganda om dan de kleuterklas in te richten.
Het is de bedoeling van deze kleuterklas om de kindjes reeds voor te bereiden voor het eerste leerjaar. Nu blijven de meeste kleuters thuis en creëren zo al een achterstand in het lager onderwijs.
Tanya was best wel onder de indruk van al het geen we hier al gepresteerd hebben.
Na het schoolbezoek zochten kleine Martin op (de jongen met de dikke vinger) die hier in Namutumba woont.
Het was wel even slikken toen we de hand van die kleine zagen. De wonde was wel mooi genezen maar zijn dikke vinger van enkele maanden terug is nu verdeeld over drie vingers en met uitzaaiingen naar zijn onderarm.
Onze vriend Francis had een brief bij van het hospitaal waar dat Martin geopereerd was, gericht aan een professor van een ander ziekenhuis. Naar dit ziekenhuis willen we vrijdag gaan.
Terug in Jinja bezochten we met Tanya ook de source of the Nile. Zij kon het niet laten om ook even op de rots te gaan staan waar het punt nul is vanwaar men de afstand van de Nijl meet. Het water stond vrij laag en zo kon je nu goed zien waar de bron van de Nijl ontspringt.
Vrijdag dan . gingen Ria, Tanya, Francis en Martin met moeder naar het andere ziekenhuis. Tanya, die ook Tropische geneeskunde heeft gestudeerd, is ook geïnteresseerd in Martin.
Nu was het een wat oudere arts, die Martin onderzocht. Deze arts kon het nog niet met zekerheid zeggen, maar zijn eerste gedacht was, dat Martin een ziekte had, genoemd MADURA, iets dat al sinds de jaren 60 niet meer voor komt.
Alvorens zij het ziekenhuis verlieten had men al bloed getrokken, een X-ray genomen van de hand en de borstkas als ook een echografie. Martin liet alles rustig gebeuren. Ria zag toch dat zijn hartje extra klopte en dat hij alles met grote ogen aanschouwde.
Dinsdag hebben we terug een afspraak met de arts. Alle testen komen dan bij elkaar en dan gaat men bespreken wanneer men een nodule uit de arm zal nemen, dit onder verdoving. Door een van deze cystes aan te prikken hoopt men de ziekteverwekker te vinden.
De arts verwittigde ons al dat als het wel degelijk MADURA is, zal men op zoek moeten gaan naar de juiste (zware) medicatie, en dat Martin die gedurende wel 18 maanden strikt zal moeten nemen. Deze medicatie moet misschien wel uit het buitenland komen . Maar zover zijn we nog niet, dinsdag weten we hopelijk meer.
Met dit minder goed nieuws sluiten we dit berichtje af.
Vele groeten aan iedereen in het blijkbaar zomerige België.
Oja bijna vergeten met ons en Tanya gaat alles prima, het is fijn om Tanya hier te hebben.
